Nr 20/2023 (442) - 14.05.2023

«Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania.»

Kalendarz liturgiczny

14 MAJA

Wspomnienia:

• św. Maciej Apostoł

15 MAJA Poniedziałek

Wspomnienia:

• św. Zofia, wdowa, męczennica

• św. Izydor Oracz

• św. Małgorzata z Kortony

16 MAJA Wtorek

Wspomnienia:

• św. Zofia, wdowa, męczennica

• św. Izydor Oracz

• św. Małgorzata z Kortony

17 MAJA Środa

Wspomnienia:

• św. Paschalis Baylon, zakonnik

• bł. Antonia Mesina, męczennica

18 MAJA Czwartek

Wspomnienia:

• św. Jan I, papież i męczennik

• św. Eryk IX Jedvardsson, król

• św. Stanisław Papczyński, prezbiter

• św. Feliks z Cantalice, zakonnik

19 MAJA Piątek

Wspomnienia:

• św. Urban I, papież

• św. Iwo Helory, prezbiter

• św. Piotr Celestyn, papież i pustelnik

• św. Kryspin z Viterbo, zakonnik

20 MAJA Sobota

Wspomnienia:

• św. Bernardyn ze Sieny, prezbiter

Szósta Niedziela Wielkanocna

Wspomnienia:

• św. Jan Nepomucen, prezbiter i męczennik

• święci Krzysztof Magallanes, prezbiter, i Towarzysze, męczennicy

• św. Eugeniusz de Mazenod, biskup

• bł. Jacek Cormier, zakonnik

• św. Iwo z Chartres, biskup

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie.

Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie widział. Ale wy Mnie widzicie; ponieważ Ja żyję, i wy żyć będziecie.

W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was.

Kto ma przykazania moje i je zachowuje, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie».

Słowa Ewangelii według Świętego Jana Harmonogram czytania Pisma Świętego dostępny jest także na stronie:

Ogłoszenia parafialne

14 MAJA 2023 - SZÓSTA NIEDZIELA WIELKANOCNA

1. Obchodząc Szóstą Niedzielę Wielkanocną przeżywamy dziś w naszej wspólnocie uroczystość rozpoczęcia życia eucharystycznego poprzez Pierwszą Komunię Świętą naszych dzieci. Niech Pan Jezus poprzez nieustanny rozwój życia duchowego doprowadzi te Dzieci do Nieba. Dla dzieci pierwszokomunijnych Msze święte w białym tygodniu od poniedziałku do piątku o godz. 18.00.

2. W środę, o godz. 18.00 Msza święta także w int. Radia Maryja, TV Trwam, dzieł przy nich powstałych, Ojczyzny, Ojca Świętego i kapłanów naszej Parafii.

3. W czwartek po Mszy Świętej Nabożeństwo Drogi Światła ze świecami.

4. W piątek, o godz. 19.00, w sali św. Jana Pawła II katecheza dla dorosłych. Temat: Sakrament Ołtarza - o Eucharys i.

5. W sobotę, o godz. 9.00 Msza Święta w rycie trydenckim.

6. W najbliższą niedzielę będziemy obchodzić Uroczystość Wniebowstąpienia Pana Jezusa. Podczas Mszy świętej o godz. 11.30 dzieci kl. IV będą przeżywać I rocznicę rozpoczęcia życia Eucharystycznego. Dla tych dzieci spotkania przygotowujące będą w środę i w piątek o godz. 19.00 w kościele. Spowiedź dla tych dzieci w sobotę od godz. 17.00.

7. Na jubileuszowy kielich jako wotum wdzięczności Bogu za łaski 50 lat istnienia Parafii zebraliśmy dotychczas 7880 zł. Wszystkim, którzy te ofiary złożyli niech dobry Bóg wynagradza. Jeszcze dzisiaj będzie możliwość złożenia ofiary przy drzwiach wejściowych. Kwestę prowadzą Rycerze Zakonu św. Jana Pawła II, Rycerze Chrystusa Króla oraz Członkowie Rady

Parafialnej.

8. Drodzy, niech nas nie zabraknie na nabożeństwach Majowych, które w naszym Sanktuarium są od poniedziałku do piątku o godz. 17.15, a w niedzielę po Mszy świętej wieczornej w kościele. W sobotę przy kapliczce o godz. 17.30.

9. Niebawem na drzwiach Sanktuarium, za wiedzą ks. Arcybiskupa oraz Pana Prezydenta pojawią tabliczki informujące, że zorganizowane grupy turystów chcąc zwiedzić nasze Sanktuarium, muszą najpierw to zgłosić. Tak jest w innych zabytkowych kościołach dlatego, że kościół ma swój rytm życia, którego nie mogą zakłócać nagłe wejścia dużych grup, np. podczas nabożeństw.

10. Zachęcamy do skorzystania z naszej parafialnej kawiarenki, która czynna jest w każdą niedzielę od godz. 9.00 do 14.00.

11. Gorąco zachęcamy do nabywania i czytania prasy katolickiej, jak nasza gazetka parafialna Christus Regnat, Niedziela, Gość czy dla dzieci Mały Gość.

12. Tym spośród Was Drodzy, którzy w tym tygodniu będziecie przeżywać imieniny bądź jubileusze, życzymy pokoju serc i Bożej radości.

13. Drodzy Parafianie i Goście, którzy duchowo lub materialnie wspieracie funkcjonowanie naszego Sanktuarium i nas kapłanów, niech wszystkim Wam Dobry Bóg obficie błogosławi.

ks. kan. Bogusław Gurgul - proboszcz

pl. Kościelny 1, 72-600 Świnoujście, tel. 91 321 20 32,

e-mail: kancelaria@sanktuarium.swinoujscie.pl

Biuro Parafialne czynne: wtorek i czwartek: 800 - 900 i 1830 - 1900

Konto bankowe Parafii: 67 1240 3914 1111 0000 3087 7108

Msze Święte:

- dni powszednie: 700, 730, 1700/1800*

- niedziele i święta: 700, 830, 1000, 1130, 1300, 1700

* od 1 kwietnia do 31 października Msza św. wieczorna o godz. 1800

Christus Regnat - 20/2023

oraz sobota: 1000 - 1200

św. Paschalis Baylon

• jako pasterz miał dużo czasu na czytanie żywotów świętych i innych pobożnych książek, czytania nauczył się sam od podróżnych

• oddawał się modlitwie i praktykom pokutnym

• wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych

• przełożeni chcieli go uczynić kapłanem, jednak on ubłagał aby tego nie czynili - chciał pozostać skromnym bratem zakonnym

• swoje uświęcenie widział w zjednoczeniu z Bogiem i sumiennym wypełnianiu obowiązków

• miał szczególną cześć dla Najświętszego Sakramentu

• miał dary kontemplacji, czytania w sercach i sumieniach oraz

prorokowania

• tak mocno bronił prawdy o obecności Pana Jezusa w Eucharystii, że pewnego dnia omal nie został ukamienowany • ciężko zachorował i zmarł w dniu, który sam wcześniej przepowiedział

Paschalis Baylon Yubero (znany także jako Pascal Bailon, nazywany niekiedy Serafinem Eucharys i) urodził się w Torre Hermoza w Aragonii (północna Hiszpania) 16 maja 1540 r. Jego rodzice, Marcin Baylon i Elżbieta

Yubero, byli pobożnymi, drobnymi rolnikami. Nie stać ich było na kształcenie dzieci. Paschalis jako pasterz, najpierw trzody rodzinnej, a potem u obcych, miał wiele czasu na czytanie żywotów Świętych i innych pobożnych książek (sztuki czytania podobno nauczył się sam, prosząc o pomoc

przygodnych podróżnych). Nie obserwowany przez nikogo, oddawał się modlitwie i praktykom pokutnym, aż do krwawych biczowań.

Kiedy miał 24 lata, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych (alkantarzystów, franciszkanów ściślejszej obserwancji), którzy mieli swój konwent w Montfort w pobliżu Walencji. Z powodu zaniedbanego wyglądu nie chciano go przyjąć do klasztoru. Jednak wkrótce po przyjęciu przełożeni przekonali się o jego zaletach i chcieli doprowadzić go do kapłaństwa. Paschalis jednak błagał, by mógł pozostać bratem zakonnym - i tak też się stało. Uświęcenie swoje widział w zjednoczeniu z Bogiem i w sumiennym wypełnianiu najniższych obowiązków w klasztorze. Najbardziej cenił sobie zajęcie fur ana. Dawało mu to bowiem wiele okazji do znoszenia przykrości, do upokorzeń, a równocześnie do pełnienia posługi wobec potrzebujących. Jego dewizą życiową były słowa: „Dla Boga i Zbawiciela potrzeba mieć serce dziecka, dla bliźniego serce matki, dla siebie - serce sędziego”.

Paschalis miał szczególną cześć dla Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. W zamian za bezgraniczne oddanie Pan Bóg obdarzył go darem kontemplacji, czytania w sercach i sumieniach ludzkich oraz charyzmatem proroczym. Te właśnie nadprzyrodzone dary i zalety były przyczyną wezwania brata Paschalisa przez przełożonego generalnego do klasztoru w Paryżu. Długą drogę z Walencji do Paryża Paschalis odbył pieszo. We Francji panoszyli się wtedy hugenoci-kalwini. Zakonnik często prowadził z nimi dyskusje i odpowiadał na ich zarzuty. Ze szczególnym żarem bronił prawdy o realnej obecności Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. To ściągało na niego gniew jego przeciwników tak dalece, że pewnego dnia w pobliżu Orleanu rozjuszony tłum omalże go nie ukamienował (1576).

Po nieco dłuższym pobycie w klasztorze paryskim, gdzie budował wszystkich obserwancją zakonną, Paschalis został ponownie przeniesiony do klasztoru w okolice Walencji, w Hiszpanii. Tam ciężko zachorował. Zmarł

17 maja 1592 roku, w dniu, który sam przepowiedział. Dzień śmierci, tak jak i dzień jego urodzin, były uroczystością Zesłania Ducha Świętego. Legenda głosi, że w czasie Mszy świętej pogrzebowej, odprawianej za spokój jego duszy, Paschalis miał dwa razy otworzyć oczy: w czasie podniesienia Hos i i kielicha, by po raz ostatni uczcić ukochanego Zbawiciela pod postaciami chleba i wina. Miała to być nagroda za to, że tak często i żarliwie

przy każdej okazji uczestniczył w ofierze Mszy świętej i że często nawiedzał Pana Jezusa w mijanych kościołach.

Paschalis pozostawił po sobie około 20 niewielkich traktatów dogmatycznych i ascetycznych. Ich treść wskazuje, że napisał je nie prosty brat zakonny, prawie analfabeta, ale wytrawny teolog.

Tak liczne cuda działy się za wstawiennictwem sługi Bożego, że już w kilkanaście lat po śmierci doczekał się wyniesienia do chwały ołtarzy: 29 października 1618 r. Paweł V beatyfikował go, a Aleksander VIII wpisał go uroczyście do katalogu świętych 16 października 1690 r. W nagrodę za szczególne nabożeństwo do Eucharys i Leon XIII (tercjarz franciszkański) ogłosił w roku 1897 prostego brata zakonnego patronem stowarzyszeń i kongresów eucharystycznych. Patronuje też kucharzom i pasterzom oraz kobietom poszukującym męża (które proszą, zwłaszcza w Hiszpanii i we Włoszech, żeby był tak dobry i przystojny jak św. Paschalis).

Grób Paschalisa w Villareal (prowincja Castellón w Hiszpanii) został zbezczeszczony w czasie hiszpańskiej wojny domowej 1936-1939; relikwie spalono.

W ikonografii św. Paschalis przedstawiany jest w habicie lub jako pasterz, czasami z kijem pasterskim. Bywa ukazywany jako adorujący Chrystusa w monstrancji. Jego atrybutami są także krzyż, hos a, monstrancja.

„Dla Boga i Zbawiciela potrzeba mieć serce dziecka, dla bliźniego - serce matki, dla siebie - serce sędziego”

O pokój w rodzinie

Boże, Sprawco pokoju i Stróżu miłosierdzia, zwróć swoje oczy na naszą rodzinę. Ty widzisz, Panie, jak jest poróżniona i jak wiele w niej niepokoju. Zmiłuj się nad nami i spraw, aby powrócił pokój do naszej rodziny, bo gdy Ty nam go nie udzielisz, nikt inny nie będzie mógł nas nim obdarzyć.

O Jezu, Królu Pokoju, wysłuchaj nas przez zasługi Twojej świętej Matki, Królowej Pokoju, i przez zasługi Twojej wiernej służebnicy, świętej Rity, którą ubogaciłeś tak wielkim miłosierdziem i dobrocią, że stała się aniołem pokoju niosąc go wszędzie tam, gdziekolwiek widziała niezgodę. Amen.

O uzdrowienie relacji w rodzinie

Duchu Święty, potrzebuję Twojej pomocy. Przyjdź do mnie i oświeć mnie.

Proszę Cię o uzdrowienie naszego życia rodzinnego. Pomóż nam przebaczyć sobie wszystko, co nas zabolało. Zobacz nasze rany i ulecz je. Uwolnij nas od przykrych uczuć i niedobrych doświadczeń. Pomóż nam Duchu Święty, otwierać się na siebie nawzajem. Naucz nas akceptować siebie takimi, jakimi

jesteśmy. Przytul całą moją rodzinę do Bożego Serca. Przynieś nam wszystkim wewnętrzne ukojenie. Ogarnij nas swoją nieskończoną miłością. Prowadź nas drogą zgody, zrozumienia i przebaczenia. Amen.

Komunia Święta w stanie grzechu?

Wszyscy chyba wiemy, że z grzechem ciężkim na sumieniu Komunii przyjmować nie wolno. Byłby to grzech świętokradztwa. Czy jednak nie ma od tej zasady wyjątków?

Jest takie zdanie przypisywane świętemu papieżowi Piusowi X, mówiące, że „Komunia nie jest nagrodą dla doskonałych, tylko lekarstwem dla słabych”. Mówi ono o tym, że tzw. grzechy lekkie nie stanowią przeszkody w przystępowaniu do Komunii. Mało tego - właściwe, pobożne i gorliwe uczestnictwo we Mszy świętej, którego zwieńczeniem i dopełnieniem jest przyjęcie Najświętszego Sakramentu, gładzi grzechy powszednie.

Inaczej rzecz się ma z grzechami ciężkimi, czyli świadomie i dobrowolnie popełnionymi wykroczeniami w sprawach dotyczących poważnej materii. Z grzechem ciężkim na sumieniu do Komunii przystępować nie wolno. Wymaga on odpuszczenia w sakramencie pokuty i pojednania. Przystąpienie do Komunii z grzechem ciężkim na sumieniu jest świętokradztwem, czyli kolejnym ciężkim grzechem i tak to, co ma być lekarstwem, staje się dla nas trucizną. Apostoł Paweł ostrzegał Koryn an, że „kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej, ten wyrok sobie spożywa i pije”.

Kodeksie Prawa Kanonicznego stwierdza: „Kto ma świadomość grzechu ciężkiego, nie powinien bez sakramentalnej spowiedzi odprawiać mszy świętej ani przyjmować Komunii świętej”. Później jednak czytamy: „chyba że istnieje poważna racja i nie ma sposobności wyspowiadania się. W takim jednak wypadku ma pamiętać o tym, że jest obowiązany wzbudzić akt żalu doskonałego, który zawiera w sobie zamiar wyspowiadania się jak najszybciej”. Czyli jednak

można? Otóż tak. Jak widać prawodawca kościelny przewiduje sytuację, w którejś ktoś obarczony grzechem ciężkim znalazł się na Mszy i pragnie przystąpić do Komunii, ale nie ma możliwości wyspowiadania się i dopuszcza możliwość przyjęcia przez niego Eucharys i.

Oczywiście należy zadać pytanie, co to jest „poważna racja” i co to znaczy, że „nie ma sposobności wyspowiadania się”.

Najpoważniejszą racją, jaką zna Kościół jest „zbawienie dusz”. Jeśli wierny, mimo pozostawania w grzechu ciężkim, rozeznaje w sumieniu pragnienie przyjęcia Chrystusa w Najświętszym Sakramencie Eucharys i ze względu na zbawienne zjednoczenie z Nim (a nie na przykład ze względu na to, co pomyśli o nim sąsiadka w ławce obok lub matka, do której przyjechał na święta), to, nie mając sposobności się wyspowiadać, może przystąpić do Komunii.

Może to zrobić jedynie wówczas, gdy „nie ma sposobności wyspowiadania się” - gdy w konfesjonałach w kościele nie ma spowiedników; nie ma w pobliżu kapłana, którego można poprosić o spowiedź lub kapłan odmówi. Oczywiście pozostaje pytanie, czy wierny nie mógł wcześniej zatroszczyć się o spowiedź. Jeśli jednak sposobności nie ma, spełniony jest „warunek” umożliwiający przystąpienie do Komunii.

Najpierw jednak wierny „jest obowiązany wzbudzić akt żalu doskonałego, który zawiera w sobie zamiar wyspowiadania się jak najszybciej”. Czym jest „akt żalu doskonałego”? Nie o żal emocjonalny tu chodzi, ale o uznanie popełnionego zła, wyrzeknięcie się go aktem woli i postanowienie poprawy motywowane miłością do Boga, czyli pragnieniem zjednoczenia i trwania w jedności z Nim.

Szczery „zamiar wyspowiadania się jak najszybciej”, oznacza, że wierny, powinien w miarę swoich możliwości w danym momencie już planować, gdzie i kiedy uda się do spowiedzi.

Oczywiście nie jest to rozwiązanie dostępne dla kogoś, kto wie (lub może przypuszczać), że przy spowiedzi z jakichś powodów nie otrzyma rozgrzeszenia. Nie jest to także „opcja” dla osób „ekskomunikowanych lub podlegających interdyktowi, po wymierzeniu lub deklaracji kary, jak również innych osób trwających z uporem w jawnym grzechu ciężkim”.

żródło: h ps://pl.aleteia.org/2022/01/22/czy-mozna-przyjac-komunie-sw-w-stanie-grzechu-ciezkiego/

Christus Regnat -20/2023

Wiara wyniesiona z rodziny

Zawsze - odkąd pamiętam - chciałam być blisko Boga, starałam się być blisko Niego, lecz często nie potrafiłam Mu zaufać, całkowicie zawierzyć. Coraz częściej zaczynam sobie uświadamiać, jak wiele Bóg mi dał i jak nie umiałam wcześniej tego w swoim życiu dostrzegać.

Od rodziców wiem, że gdy przychodziłam na świat, lekarze nie dawali mi wiele szans na przeżycie. Kilkanaście lat później, gdy modlił się nade mną pewien kapłan, który nie znał mojej historii, powiedział mi, że w dniu moich narodzin Maryja wymodliła i wyprosiła mi życie.

Zadawałam sobie wówczas pytanie, dlaczego ja, dlaczego Bóg zachował mnie wtedy przy życiu? Zadaje je sobie coraz częściej, bowiem dane mi było już w dorosłym życiu przeżywać sytuacje, w których widziałam jak kruche i jak krótkie może być ludzkie życie.

„Jaka jest wola Boża wobec mnie i jak ją mogę ją poznać?” Te pytania towarzyszą mi od dziecka do dziś, a zadaje je coraz częściej widząc, że moje życie jest zwyczajne, nie zrobiłam w nim nic szczególnego. Gdy np. czytam „Dzienniczek” Św. Faustyny, zastanawiam się coraz częściej, czy właściwie wykorzystuję dar życia.

Wychowałam się w katolickiej rodzinie, Bóg dał mi dobrych rodziców. Otoczyli mnie i moje rodzeństwo miłością, pokazali mi Boga. Dziś wiem, że ta bezinteresowna miłość, jaką od nich otrzymałam, bardzo mi w moim życiu pomaga, nawet teraz, gdy fizycznie ich nie m

Widzę, że miłość Boża i miłość rodziców mnie ukształtowały, zahartowały, pomogły udźwignąć sytuacje, które po ludzku były w moim już

dorosłym życiu nie do udźwignięcia. Coraz częściej sobie uświadamiam, jak ważna jest rodzina, jak ważne są dobre relacje rodziców z dziećmi w kształtowaniu człowieka.

Rozumiem coraz bardziej, jak wielkim darem dla rodziców są dzieci i jak wielkim zaufaniem obdarzył mnie Bóg Ojciec dając mi dzieci.

W całym moim życiu szukałam Boga, chciałam Go słyszeć by być Mu posłuszna. Teraz widzę, że niestety dość często tę bliskość z Bogiem niewłaściwie rozumiałam, źle jej przez większość mojego życia szukałam.

Owszem modliłam się, chodziłam na mszę świętą, czytałam słowo Boże, ale nie potrafiłam do końca z Bogiem się zaprzyjaźnić. Często szukałam Go w ludziach, w moich duchowych autorytetach. Bóg w swej dobroci podsuwał mi osoby, które prowadziły mnie do Niego za rękę, a ja bezwiednie się temu oddawałam, czułam się jak dziecko. Wydawało mi się, że ta ich bliskość z Bogiem jakby z automatu mnie się udzieli, że przez to, że się nimi otaczam, jestem bliżej Boga, staję się lepszym człowiekiem.

Myślę, że przez to sama nie nawiązywałam głębszej relacji z Jezusem. Nie budowałam na Bogu i miało to dla mnie bolesne konsekwencje, bo przy najmniejszym zachwianiu autorytetu, większych trudnościach cała moja wiara była w rozsypce, z której nie potrafiłam się podnieść, byłam wewnętrznie złamana.

Trudno było mi akceptować słabości innych, a swoich często też nie widziałam, więc miałam ogromne problemy z przebaczeniem. Doszłam do muru, którego nie potrafiłam przebić. Zobaczyłam, jak bardzo w tym doświadczeniu jestem sama i słaba. Myślę, że przez to właśnie doświadczenie Bóg chciał, abym wreszcie dojrzała, bym Mu zaufała i budowała swoje życie na bliskiej, osobistej relacji z Nim.

Gdy wcześniej próbowałam się zawierzyć Bogu, często kończyło się to tylko na słowach, nie umiałam zaufać, oddać się Mu całkowicie i powierzyć. Teraz doświadczam, że tylko przylgnięcie sercem do Jezusa daje tę bliskość. Przylgnięcie do Boga na częstej adoracji, na prawie codziennej Eucharys i (mam takie szczęście, że kościół jest tuż koło mojej pracy). Jezus stał się moim najlepszym Przyjacielem. Adoracja i Eucharys a jest czymś, na co codziennie czekam, moim odpoczynkiem, który w codzienności daje mi siłę. Teraz coraz częściej mogę Go usłyszeć.

Intencje mszalne

14 MAJA NIEDZIELA

07:00 † Zofia, Stanisław, Agnieszka MIGAS

08:30 † Dariusz BISKUPSKI (greg. 13)

10:00 W intencji księdza Michała w podziękowaniu łaskę powołania mnie i dar sakramentu Ducha Świętego i opiekę Maryi Matki Kapłanów

11:30 Pierwsza Komunia Święta

11:30 W intencji Kapłanów naszej parafii oraz liturgicznej służbie ołtarza o gotowość i miłość do Jezusa Eucharystycznego

13:00 Za Kacpra o nawrócenie

17:00 † Zbigniew GAJEWSKI

15 MAJA PONIEDZIAŁEK

07:00 † Bolesław // 07:30 † Kazimierz BLOK

07:30 Za konających tego tygodnia o łaskę szczęśliwej śmierci przez przyczynę M. B. Patronki

Dobrej Śmierci, św. Józefa i św. Dyzmy

18:00 † Dariusz BISKUPSKI (greg. 14)

16 MAJA WTOREK

07:00 † Pelagia (9. r. śm.), † Andrzej i zm. z rodziny // 07:30 † Dariusz BISKUPSKI (greg. 15)

18:00 † Zuzanna i Jarosław od Roberta z Rodziną

18:00 † Marianna i Mieczysław, Stanisław i Alicja z rodz. BRUSZEWSKICH

18:00 (w kaplicy) W int. Ady o łaskę uzdrowienia duszy i ciała za przyczyna św. Józefa

17 MAJA ŚRODA

07:00 † Dariusz BISKUPSKI (greg. 16) // 07:30 W int. Marka o światło Ducha Świętego i

przemianę myślenia za przyczyną św. Józefa i Sługi Bożej Rozalii Celakówny

18:00 Intencje do M. B. Nieustającej Pomocy

18:00 W int. Radia Maryja, TV Trwam, dzieł przy nich powstałych oraz Ojczyzny, Ojca św. i kapłanów naszej Parafii

07:00 † Jan i Mariannna

07:30 W int. Tadeusza i Marii o zdrowie duszy i ciała, nawrócenie i skruchę serc za przyczyną

św. Józefa i św. Dyzmy

18:00 † Dariusz BISKUPSKI (greg. 17)

18:00 W int. Mariusza z racji rocznicy urodzin z podziękowaniem za łaski otrzymane z prośbą o Boże błogosławieństwo przez przyczynę św. Józefa

07:00 † Dariusz BISKUPSKI (greg. 18)

07:30 W int. Tadeusza i Marii o zdrowie duszy i ciała, nawrócenie i skruchę serc za przyczyną

św. Józefa i św. Dyzmy

18:00 † Maciej ALBRYCHT (24. r. śm.) i za dusze w czyśćcu cierpiące

18:00 † Zuzanna i Jarosław RADKA z rodziną

07:30 W intencji Parafii o pragnienie modlitwy, Ducha pokuty, pobożności i bojaźni Bożej

07:30 † Dariusz BISKUPSKI (greg. 19)

07:30 W int. Dawida z podziękowaniem za Dar życia, otrzymane łaski, z prośbą o Boże błogosławieństwo i opiekę Maryi w życiu jego i rodziców

18:00 † Gertruda i Wilhelm KOŁODZIEJ; Dziadkowie oraz Rodzeństwo; Wiktoria i Antoni KURC

18:00 † Zuzanna i Jarosław ZIELIŃSCY (od uczest. pogrzebu)

21 MAJA NIEDZIELA

07:00 † Andrzej

08:30 † Jadwiga BATUR

10:00 W int. Agnieszki o Boże błogosławieństwo

11:30 I Rocznica Komunii świętej

11:30 W int. Karola z okazji 17. r. urodzin z podziękowaniem za dar życia, łaski otrzymane z prośbą o dalszą opiekę Matki Bożej

13:00 † Dariusz BISKUPSKI (greg. 20)

17:00 † Bolesław, Franciszek, Stanisław

Pocieszenie w Prawdzie

„Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze, Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna.”

Jak doznać pocieszenia w Prawdzie, skoro żyje się na świecie, który Prawdy nie zna? Jak doznać ukojenia w skrajności nierozumianej i niewidzianej przez świat?

Jeżeli pragniemy pocieszenia od świata, to Duch Prawdy nas nie ukoi, jeżeli natomiast świadomie odrzucimy świat, bo nie akceptujemy kłamstwa, nieprawości i grzechu, to pocieszenie możemy znaleźć tylko w tym, co od tego świata jest diametralnie różne. Nie szuka czystości ten, kto zżył się z brudem, ale ten, kogo ten brud obrzydza i zniechęca!

Kiedy cierpimy, potrzebujemy nade wszystko ukojenia, zrozumienia i utulenia, czy może poratować nas człowiek, który odrzuca nasze wartości? Czy znajdziemy pocieszenie u tych, którzy odtrącają Boga? Nie!

Ponieważ nie są w stanie nakarmić nas ci, którzy sami chodzą głodni!

I nie są w stanie pocieszyć nas ci, którzy sami są zagubieni, poranieni i nieszczęśliwi! Tam, gdzie ludzie się śmieją, nie zawsze jest radość, a tam, gdzie są piękne słowa, nie zawsze jest mądrość.

Dlatego szukajmy pocieszenia w Prawdzie, która bywa bolesna, ale i uzdrawiająca.