HANS VAN LIEMPD

HANS

Tek e

n in

g

De tekeningen opgenomen in deze herinnering zijn een selectie uit de dagboeken die Han vanaf 1988 heeft gemaakt. Dagboeken met persoonlijke brieven aan familieleden en vriend maar vooral dagboeken met kleurrijke tekeningen en bewerkingen van foto’s.

De tekst opgenomen in dit boekje vindt zijn inspiratie in het gegeven dat Hans, vrienden en familie tijdens het ziekbed het heden en verleden intensief deelden met elkaar. Er waren le momenten maar begrijpelijk ook veel momenten van vertwijfeling en verdriet voor iedereen bij het ziekbed van Hans was betrokken. De vragen die we aan elkaar stelden, maar voora emoties die we met elkaar deelden riepen de ene na de andere herinnering op: eenieder w bezig met de intimiteit van zijn of haar relatie met Hans. Verhalend, lachend zingend, verzorgend, treurend maar intiem. Hans was ziek, had verdriet, maar genoot er ook van om hij zo was op dat moment: een bijzondere man met zijn familie en met zijn vrienden. Vanda dit boekje met de tekeningen van Hans die voor zichzelf spreken en een korte tekst die teruggaat tot een tijd dat Hans nog niet geboren was maar waar wel zijn wortels liggen: bij familie en zijn vrienden. Ook dat hoort bij een herinnering aan Hans.

Met dank aan Wim. 10 mei 2000

Peter, Tineke, Jeroen.

ns den

n euke n die al de was

mdat aar zijn

V

Engel oorlog decem De ee een fe Missc een h boord

Indon Suzan drie k ophou Hans advise daarn

Ver t

rek

land ­ Londen 1946: vanuit Londen ­waar vader Hans­Pieter van Liempd tijdens de gsjaren terecht was gekomen op zijn vlucht uit Nederland­ meldde hij zich voor de 12 mberdivisie van het Nederlandse leger dat in Nederlands Indië de orde moest herstellen. erste politionele actie gericht tegen de Indonesische vrijheidsstrijders van Soekarno was eit geworden. Waarom hij niet terug is gegaan naar Nederland is nooit duidelijk geworden. chien was hij een avonturier of had hij in het toen arme Schijndel niets meer te zoeken. In historisch boek over de 12 decemberdivisie zie je hem lachend aardappels schillen aan d van een passagiersschip. Hij had er lol in.

nesië ­ Batavia 1947: op verlof in Batavia kwam de katholieke Hans de protestantse nne tegen. Suzanne ­die haar eerste man tijdens de oorlog verloren had en moeder van kinderen was ­ werd door vader Hans ten dans gevraagd. Daarmee zouden ze nooit meer uden, zo vertelde hij later aan zijn kinderen die dat horen wilden. Want dansen dat kon hij . ging uit de actieve dienst en werd al snel vader van een dochter. De pastoor van Schijndel eerde hem om die vrouw honderd gulden te geven om er zo vanaf te komen. Nee dus, na volgden nog twee zonen.

Teru g

Frankrijk ­ Marseille 1952: na een reis over de Indische oceaan en door het Suez­ kanaal kwam er een passagiersschip aan in Marseille. Aan boord waren onder anderen: overgrootmoeder Solomonz (oma Tjang), grootvader Honing, grootmoeder Honing ­ Salom vader Hans Pieter van Liempd, moeder Suzanne Geraldina Honing en de kinderen Silvia, Winnifred, Ilse, Brenda, Harrie en Gerrie. Van Marseille ging de reis per trein naar Hilversu waar ze terechtkwamen in een opvangkamp. De repatriëring van het gezin vanuit Indië wa een feit. In Nederland kwamen er in Amsterdam en later in Vlijmen nog eens zeven kinder bij. Een vol huis, druk, levendig en arm. De oudere jongens sliepen bij Opa op de kamer. D zieke Oma Tjang op een apart kamertje, de drie oudste meiden op zolder. De rest op een kamertje en de baby in de ouderlijke slaapkamer. Toen de jongste geboren werd, was de oudste al uit huis.

Amsterdam en Vlijmen: doodgaan hoort bij het leven. Nadat in 1952 Oma Honing in de tra Amsterdam aan een hartaanval was gestorven, volgde in Vlijmen Oma Tjang ­ruim in de tachtig­ die ernstig ziek was, Opa Honing ­ in de zestig was hij­, Moeder op de leeftijd van jaar, waarmee Vader de zorg had over 9 thuis wonende kinderen. Ik meen me te herinnere dat Ilse heel veel zorg heeft besteed aan het huishouden samen met de elkaar opeen volgende gezinsverzorgsters. Vader stierf op 59 jarige leeftijd.

l

monz,

um as ren De klein

am in

47 en

A ids

's­Hertogenbosch 1995: op 10 mei 1995 om ongeveer 19.15 uur in de avond stierf Hans een hartstilstand. Een keuze van Hans zelf omdat hij zeer ernstig ziek was: hij leed aan en experimenterende wijze van leven heeft hem veel plezier gegeven, heeft hem gevorm zijn liefde voor Jennifer en zijn overige vrienden, en zijn ­door de tijd heen­ sterke band m zussen. Maar uiteindelijk ook veel leed. Afkicken van de heroïne deed hij in 1983 op aan vrienden bij zijn broer. Hij onderging ook een HIV test in Amsterdam. Niemand anders da daar de uitslag van was. Nu wel. Nadat hij weer clean was woonde Hans enkele jaren bi er een mysterieus leven. De eerste jaren werkte hij, maar had geen contact meer met zi met de overige familie. In die tijd verdwenen zijn schilderijen; er zijn er nog twee over wa bij Jennifer. Uit de periode vanaf 1988 heeft Hans 4 (dag) boeken bij gehouden. Het eers het tweede al minder, en het derde nog minder geïnspireerd. Het vierde boek heeft hij op bijgehouden. Het bestaat uit flarden tekst en tekeningen. De tekeningen opgenomen in d komen voornamelijk uit zijn eerste boek. Ondanks het feit hij tijdens zijn (sluimerende) zi op zijn relaties kon zijn was hij toch geliefd. Zijn familie zorgde dagelijks voor hem en zijn hem steunen en herinneringen ophalen. Het was een drukte van jewelste in huis.

s aan de gevolgen van n aids. Zijn talentvolle md, zeker ook door met zijn broers en ndringen van zijn an Hans wist toen wat ij een zus. Er volgde ijn vrienden en weinig aarvan een zelfportret ste was fantastisch, p zijn ziekbed deze herinnering iekte niet erg zuinig n vrienden kwamen

Ond

e

Op een mooie zonnig begraafplaats gegaan hij was ontspannen. H heeft足 bijgezet zou wo op een goede manier degene waar hij toch waren de arts Pieter, Jeroen, Olaf, Kees en waardige, moedige e gemaakt. Zijn laatste begrafenis was op 13

er w eg

ge dag in maart 1994 is Hans in zijn rolstoel samen met Tineke en Peter naar de n om zijn plekje uit te zoeken: onder een grote rode beuk. De sfeer was ontspannen en Het feit dat hij heeft kunnen verwezenlijken dat zijn moeder 足die hij heel lang gemist orden in zijn graf bracht hem nog meer tot besef dat het goed was. Het einde nabij maar r, met een glimlach. Hij kan vertrouwen op zijn familie en vrienden en hij komt te rusten bij het meeste van houd. Zijn moeder. Bij zijn euthanasie de wijkverpleegkundige Betsie, zijn vrienden Jennifer, n Esther, schoonzus Tineke, en broer Peter aanwezig. Zijn en respectvolle wijze van sterven heeft een grote indruk woorden waren: heb nog een prettig leven verder. Zijn 3 mei 1995.