van de straat weg

verschillende branches huisvesting vinden. We spreken af in Café De Sport met diens kastelein Appie Eulink, vertegenwoordigers van Cultuurhuis Myra von Berg en Petra

Pijls, Marco Peters van Bed and Breakfast The Project en Tamaar en Stan Lucassen van de vintage winkel In de Oude Textielfabriek. Een open gesprek over de straat was het gevolg. Door Jop Delheij

Marco

Project)

Om maar met het verleden van de straat te beginnen vertelt Appie Eulink over “gouden tijden” van zijn café en hoe die begonnen: “Ik ben in de zaak opgegroeid. Ik heb hier in de wieg gestaan, want mijn ouders gingen hier op stap.” Vroeger was Café De Sport een hotel/bar waar buurtbewoners ‘op café gingen’. “Dat was een generatie die allemaal jonge kinderen had en die mee werden genomen, hier was altijd wel wat loos”, herinnert Appie zich. “Het was een van de beste zaken van Heerlen.” Nu spreken we over de tijd dat de mijnen nog in vol bedrijf waren. Toen Appie en zijn vrouw op 21-jarige leeftijd het café overnamen op de Sittarderweg waren deze net gesloten. “Net na de sluiting van de mijnen had je mijnwerkers die in een vast ritme zaten van iedere ochtend, iedere middag en iedere avond naar het café gaan. We waren daarom geopend van 9:00 tot 3:00 uur. Om twee minuten over negen ‘s ochtends had je hier al dertig á veertig man binnen zitten. In de ochtend dronken ze hier vijftien glazen bier met jonge jenever!”

Dit klinkt erg anekdotisch en misschien wat grimmig, maar het geeft juist ook aan wat voor bedrijvigheid je op de Sittarderweg had in die tijd. Een stuk of twintig cafés moeten er geweest zijn in die tijd, met ieder een eigen klantenkring. Appie is de enige die daar nog van over is. Waar hij het toen moest hebben van de oud-mijnwerkers, moet hij het nu hebben van het verenigingsleven. In die zin is de Sittarderweg indicator van een veranderende tijdsgeest. De typische mijnwerkershuizen staan er nog, maar de mijnwerkers die bij Appie naar het café kwamen zijn er niet meer. Nu is er nog een wijk met veel cohesie en verenigingsleven, minder ondernemerschap en vooral ook minder drugsen prostitutie-problematiek. Ook dat laatste laat de Sittarderweg zien. In de jaren tachtig en negentig was de weg namelijk een bekende tippelzone. Zo bezien is de straat er enorm op vooruit gegaan en laat het zien van hoe ver Heerlen al is gekomen.

Tamaar Stan

Marco Peters van Bed en Breakfast The Project beaamt deze vooruitgang en benadrukt door het hele gesprek heen dat die weg vooruit nog in volle gang is. Zo zegt hij dat er in de komende vier á vijf jaar veel zal veranderen in positieve zin. Om een voorbeeld te noemen staat het gebied waar ooit de Lange Jan stond hoog op de ‘prioriteitenlijst’ van de buurtcommissie en gemeente. Het idee is om daar een mooi stadspark van te maken. “Een leefbaarder park om de flats heen scheelt al een hoop”, zegt Marco. Ondertussen is er volgens Tamaar en Stan Lucassen nog een gebrek aan onderhoud. Tamaar: “Ik vind het jammer dat ze van de Auroraflat een mooi marketingverhaal maken, maar nog geen euro aan onderhoud kunnen uitgeven.” Stan vult aan: “Er wordt gewoon geen onderhoud gedaan.” Marco stelt op zijn plaats dat ook dat al beter gaat. “Door in contact te komen met mensen die regelmatig op de bankjes zitten kun je al veel bereiken.” Ook Tamaar beaamt dat de mensen die daar zitten juist heel vriendelijk zijn. Aan cohesie op de Sittarderweg is dan ook geen gebrek. Ook bij het Cultuurhuis zien ze dit. Daar vinden regelmatig buurtavonden plaats voor bewoners en verschillende partijen om het een en ander te bespreken.

Waar wel een gebrek aan is op de Sittarderweg zijn parkeerplekken. Daar is iedereen aan tafel het over eens. Volgens Appie is dat ook één van de redenen dat het erg moeilijk is om je momenteel aan de Sittarderweg te vestigen als ondernemer. Veel parkeerplekken zijn door de jaren heen weggenomen om plaats te maken voor meer groen. Dat raakt de relatief kleine ondernemingen in deze straat. Je zou juist denken dat de Sittarderweg veel potentie heeft om kleine ondernemingen en initiatieven te huisvesten. Voor het Cultuurhuis is er bijvoorbeeld een gebrek aan initiatieven omtrent cultuur, zij lopen over met aanvragen voor repetitie- en opslagruimtes. Nu prijzen steeds verder stijgen zal dat er niet minder op worden, is de verwachting van Petra Pijls en Myra von Berg. Overheidssteun voor kleine initiatieven is daarvoor belangrijk, maar ook contact tussen verschillende partijen. Petra ziet het daarom rooskleurig in, omdat er steeds meer van dit contact is en men samen op zoek gaat naar oplossingen voor verschillende problemen. “Er moet ook een gunfactor bestaan voor elkaar, als het alleen maar ‘ik, ik, ik’ is dan kom je niet ver”, zegt ze.

De ambities voor meer cohesie en groen in de vorm van een stadspark worden dus al nagejaagd. Tamaar en Stan willen met hun onderneming in de toekomst inzetten op een stukje cultuur. In welke vorm zij precies cultuur gaan faciliteren weten ze nog niet. Ze zeggen geen haast te hebben, omdat ze het belangrijk vinden dat er iets goeds gebeurt wat een verschil kan maken voor cultuur in Heerlen. “Ik wil graag dat het organisch ontstaat”, zegt Tamaar daarover.

De toekomst moet nog uitwijzen wat er hier gaat gebeuren. Dat geldt voor de hele Sittarderweg. Nu er meer focus op Heerlen-Noord komt te liggen vanuit gemeente, Provincie en Rijk komen er wellicht weer meer mogelijkheden te liggen bij de Sittarderweg. Ondertussen zullen de ondernemers ongetwijfeld doorgaan om de goede weg voort te zetten.