In gesprek met: Op pad met de Groene Tornado’s

Op pad met de Groene Tornado’s

In ons regionaal tijdschrift worden ze regelmatig vermeld en misschien heb je hen al eens aan het werk gezien in een van onze natuurgebieden: onze ‘Groene Tornado’s’. Hoog tijd om nader kennis te maken.

Tekst: Rina Peys

Foto’s: Willy Ibens

Rina Peys

Het is een wat schrale donderdagmorgen. Druppelsgewijs arriveren de vaste leden van deze ploeg. Er worden nog wat late nieuwjaarswensen uitgewisseld. Dan wordt uit de doeken gedaan wat er die dag op het programma staat. We gaan ruigte maaien in de Opstalvallei in Berendrecht. Het nodige materiaal wordt ingeladen: hooivorken, bosmaaiers, takkenscharen, kruiwagens en een maaibalk. Er gaat ook een vuurkorf mee en droog brandhout. Dan hoeven we tijdens de middagpauze niet te staan koukleumen. Dat is alvast een gezellig vooruitzicht. Iedereen heeft er zin in: een dag buiten werken, op je eigen tempo, en je kiest het werk dat je het liefste doet of wat je het beste ligt.

De ‘ploeg’

De spilfiguren van de groep zijn de ‘oude mannen’. Misschien wat oneerbiedig, maar het zijn wel allemaal 60’ers of ouder. Zij zijn natuurpunters van het eerste uur : Willy, Frank en Freddy.

Met veel animo begeleiden ze iedere donderdag de jonge mensen. En daar is het ons nu juist om te doen. Het zijn 20’ers, 30’ers en soms 40’ers. Mannen en vrouwen. Allemaal willen ze weer grip krijgen op hun leven. Soms uit overtuiging, soms omdat het moet. Mensen met burn–out, time-out, een enkelband of een alternatieve straf. Ook enkele ‘gasten’ uit de Antwerpse

Begijnenstraat. Het is een voorrecht om een deel van de tijd niet te moeten doorbrengen tussen vier muren die op je afkomen. Opdracht is samenwerken met tijd voor een ‘babbel’ en een ‘luisterend oor’. Hier werken ze samen. Doen nuttig werk dat niet te technisch is maar wel een goed gevoel geeft. Sommigen zijn hier al een jaar present.

In het gemaaide grasveld duikt een torenvalk naar beneden. Hebbes! Met een spits- of woelmuis in de klauwen vliegt die naar een verlichtingspaal langs de weg om daar de prooi op te peuzelen. Dan een nieuwe, ditmaal een mislukte, duik tussen het gras. Natuurbeleving zit in kleine dingen.

Hoe ervaren ze dat vrijwilligerswerk?

‘Het is leuk’, ‘het geeft voldoening’, ‘de dag is zo om’, ‘ik kom eindelijk terug eens buiten’, ‘zalig die handenarbeid’. Ieder heeft zo zijn eigen redenen. Waar ze het allemaal over eens zijn: ‘het is gezellig en plezierig’, het is eigenlijk geen ‘werk’. Het is ‘heel wat beter dan thuis zitten tobben’.

Artsen zien hier gelukkig ook toekomst in en verwijzen mensen naar Natuurpunt. Wat blijkt? Gezelschap van vlees en bloed is zoveel waardevoller dan Facebookpagina’s. Dat wist We hooien en verwijderen wilgenopslag. ’s Middags is er warme soep. Verse soep geniet veruit de voorkeur maar ook soep uit brik gaat er vlot in. Je wordt er warm van. Van de soep en van het gezelschap.

Neen, deze arbeid brengt geen geld op. Het is puur vrijwilligerswerk. Wat zijn we allemaal toch bezig met materiële zaken. En toch kan het best met minder. Dat heet ‘consuminderen’.

Laat ons hopen dat onze beleidsmakers hier ook het nut van inzien. Er moet dringend werk gemaakt worden van ‘werkbaar werk’ en onthaasten mag geen holle term blijken.

Wil jij ook zo’n donderdag komen genieten en je steentje bijdragen aan het beheren en beschermen van de natuur?

Trek je stoute schoenen aan of nog beter, je laarzen. Schikt het niet op donderdag? Er staan ook genoeg werkdagen in de agenda die op zaterdag vallen. Tot spoedig!

Tekst: Birgit

Getuigenis Birgit vertrok eind januari naar Australië voor de reis van haar (nieuwe) leven en beschrijft haar ervaringen bij de Groene Tornado’s:

Daar sta ik dan op mijn eerste donderdagochtend aan de loods een beetje te dralen. Ik weet niet goed waar ik moet zijn, zoals een kind op de eerste schooldag. Hey! Hallo! Ik ben Schuilnaam! En gij? Euhm ja, hallo, ik ben Birgit. Ik dacht bij mezelf: “Amai, die kerel is enthousiast! En heet die nu echt Schuilnaam? Of heb ik dat verkeerd verstaan?”

Ik zie nog een ander meisje. Twee vrouwen tussen al die mannen, als dat maar goed komt. Ik ben nogal stil in het begin. We gaan wilgenboompjes uittrekken tussen het riet zodat het kan uitdijen en het toegankelijker wordt voor rietvogels. Dat klinkt interessant en zinvol!

Er wordt druk gekwetterd in de camionet, maar dat kan mijn hoofd even niet aan. We arriveren in de Opstalvallei en beginnen rustig. Maar wat moet ik juist doen? En hoe, en waar? Ik pak een schop en hol achter de jongeman aan die me ingeschreven heeft op het secretariaat. Die ken ik al een beetje. Al gauw leggen ze mij uit wat ik moet doen en we werken als een team. Iemand steekt de bodem los, de andere trekt het boompje met wortel en al uit de grond. De jongeman vertelt me veel over de verschillende plantjes, bomen en nestjes. Amai, die weet veel over de natuur! Had ik ook maar biologie gestudeerd. Na een tijdje zitten we tussen het hele hoge riet. Ik voel me nog steeds futloos maar het doet me wel deugd. ‘s Middags eten we onze boterhammen op in het gras. Nu kan ik de groep eens wat beter bekijken. Een bont gekleurde groep met elk hun eigen verhaal: burn-out, depressie, pensioen, ...

Zo gaat het elke donderdag om 9 u aan de loods. Iedereen begroeten, eerst wat onwennig, nadien worden dat knuffels en we beginnen elkaar beter te leren kennen. Het gekwetter in de camionet kan ik nu helemaal aan en ik doe gewoon lekker mee. Erop uit om de natuur een handje te helpen. Ik begin me steeds beter en beter te voelen. Dit fysiek buitenwerk doet me iets, de mensen doen me iets, we praten en begrijpen elkaar. Ze worden mijn vrienden, mijn steun om weer uit deze depressie te geraken. Waarvoor dank! Ik zie jullie gaarne, gekke Groene Tornado’s!