A może obrożę? Inną, równie popularną jak krople formą zabezpieczania czworonogów przed ektopasożytami jest zastosowanie obroży przeciwpasożytniczych. Obroża taka ma postać elastycznego paska służącego do mocowania na szyi pupila wypełnionego proszkiem lub specjalnym żelem zawierającym substancje czynne, których kolejne porcje są regularnie uwalniane na skórę i sierść zwierzaka. Obrożę należy dopasować do wielkości obwodu szyi pupila, a jej ewentualny nadmiar (zwisającą końcówkę) najlepiej odciąć, aby pies czy kot nie chwytały jej zębami. Obroża powinna dokładnie przylegać do sierści pupila – tylko wtedy jest naprawdę skuteczna. W handlu dostępne są zarówno obroże zawierające ww. syntetyczne substancje czynne, jak też preferowane przez wielu klientów jako „bezpieczniejsze” obroże wypełnione naturalnymi związkami o pochodzeniu ziołowym. Największym atutem obroży przeciwpasożytniczej – z punktu widzenia użytkownika – jest bardzo długi okres jej działania. Niektórzy producenci deklarują, że ich wyroby zachowują skuteczność nawet przez 8 miesięcy. Podkreślają również wysokie właściwości repelentne i/lub bójcze tego sposobu zabezpieczania pupila, a także wodoodporność obroży. Z tego powodu obroże często są polecane dla psów gładkowłosych (w przypadku zwierząt o długim włosie skuteczność ich działania może być mniejsza) szczególnie narażonych na atak pasożytów zewnętrznych, takich jak psy podwórzowe, myśliwskie (również pracujące w wodzie) czy tro-
piące, spędzające dużo czasu w terenie. Ze względu na specyfikę działania raczej nie należy natomiast proponować ich dla zwierzaków mających stały kontakt z małymi dziećmi oraz… śpiącym wraz z opiekunem w łóżku (chyba że producent wyraźnie podaje na opakowaniu, że nie ma ku temu przeciwwskazań). Sprzedaż obroży również jest bardzo korzystnym rozwiązaniem z punktu widzenia sklepu zoologicznego. Choć działa ona kilka razy dłużej niż krople i po kolejny egzemplarz kupujący zjawi się nie wcześniej niż za 6–8 miesięcy, to kosztuje znacznie drożej niż wspomniane krople i jej skuteczne zaoferowanie wiąże się z przyjemnym zastrzykiem gotówki do sklepowej kasy.
Spraye i pianki Preparaty przeciwpasożytnicze są również dostępne w formie wygodnych w dozowaniu sprayów oraz – uwaga, to nowość – pianek. Spraye doskonale nadają się zwłaszcza dla właścicieli większej liczby pupili (ekonomia i niska pracochłonność stosowania), w tym również dla hodowców (wiele z tych produktów może być stosowanych już u kociąt i szczeniąt). Często są polecane szczególnie dla małych ras. Wobec kleszczy zachowują skuteczność działania nawet do 1 miesiąca, a wobec innych ektopasożytów – do 2–3 miesięcy. Szczególnie skutecznie działają w przypadku zwierzaków krótkowłosych. Spraye można polecać również dla psów szczególnie narażonych na atak kleszczy (np. myśliwskich) jako zabezpieczenie dodatkowe do kropli
lub obroży. Psa spryskuje się wtedy przed każdym wyjściem w teren, aby zapewnić mu podwójną ochronę przed pasożytami. Preparaty w piance działają nieco inaczej – obok zawartości substancji czynnych tworzą na skórze psa swoistą „lepką pułapką” przywabiającą i unieruchamiającą pasożyty. Często wykazują również dodatkowe działanie, poprawiając kondycję i ułatwiając pielęgnację psiego włosa.
Gdy znajdziemy kleszcza… Obok kropli spot-on, obroży przeciwpasożytniczych, sprayów i pianek na półce żadnego sklepu zoologicznego nie powinno również zabraknąć pożytecznego drobiazgu, jakim są profesjonalne narzędzia do usuwania kleszczy z psiej czy kociej skóry. W przypadku znalezienia porządnie wgryzionego kleszcza na niezabezpieczonym uprzednio pupilu niezmiernie ważne jest bowiem jego szybkie i właściwe usunięcie. Najgorsze, co można zrobić, to zastosować stare „ludowe” metody polegające np. na smarowaniu odwłoka pasożyta masłem. Powoduje to u kleszcza wymioty treścią pokarmową, co może doprowadzić do uwolnienia dużej ilości patogenów oraz zainfekowania rany. Tymczasem dostępne w handlu narzędzia pozwalają na szybkie usunięcie pasożyta w sposób w pełni bezpieczny dla pupila. Do oferty można wprowadzić również testy pozwalające na stwierdzenie, czy usunięty kleszcz nie był nosicielem groźnych chorób, takich jak borelioza.