column
Het is weer zover Ik kijk naar een spannende film: vier vrouwen lopen door een gang, twee staan stil bij de beide trappenhuizen, één bij de lift en de vierde belt aan bij de appartementen. Als er niet open wordt gedaan, haalt de vrouw bij de deur een plastic kaart uit haar jaszak en probeert ermee in te breken. Ik volg ze van verdieping tot verdieping en bij enkele appartementen lukt het inbreken met de plastic kaart. Eén van de dames gaat naar binnen, de anderen houden de wacht en slaan alarm als ze de lift of stappen in het trappenhuis horen. Bij één appartement is het raak. Na elf keer in-en-uit te zijn gegaan, komt één van de dames triomfantelijk met de buit naar buiten: vier gouden armbanden, zes horloges en een aantal dure zonnebrillen. Ik kan zien hoe zij de buit verdeelt onder haar kornuiten. Het zijn de camerabeelden, die wij bekijken naar aanleiding van een gemelde diefstal van een bewoner van één van onze zorgappartementen. Het is weer zover, maar deze keer staan ze voor het eerst mooi op beeld. Want na de vorige keer hebben we geïnvesteerd in een duur camerasysteem. Dat is nu de investering waard gebleken. Zelfs de politie is onder de indruk van de goede kwaliteit van de beelden. Daarbij komen nog twee verheugende zaken. De politie neemt ons serieus en denkt niet: oh, het is weer zo’n vergeetachtig vrouwtje die niet meer weet waar ze haar spulletjes heeft gelaten. En ik hoef niemand van ons eigen personeel te verdenken. Dat geeft een zekere rust, niet alleen bij mij, maar zeker ook onder de medewerkers. Toch moeten we hier weer lering uittrekken. De dames zijn niet door de hoofdingang binnengekomen, want daar hangen ook camera’s en op die beelden zijn ze niet te zien. Dus zijn ze ergens binnengekomen waar geen camera’s hangen, door de nooduitgang of via de ondergrondse garage. Er zit dus toch nog steeds een lek in ons systeem. En op de deur van de nooduitgang zit geen inbraakstrip, ook niet bij de voordeuren van de appartementen. Daar kan niet ingebroken worden als mensen de voordeur op slot draaien. Maar kun je verwachten van oude – zeer oude – fragiele bejaarden dat ze daar altijd maar aan denken, ook al wonen ze hier zelfstandig? Tot hoever moet je gaan met het beschermen van zelfstandig wonende bejaarden? Wat zijn we bereid te investeren?
Frederiek Morees is directeur van een zorginstelling ergens in Nederland. Zij schrijft over zaken waarmee zij in de dagelijkse praktijk te maken heeft. Morees heet in werkelijkheid anders.
En wat gaat de politie doen met deze mooie beelden? We zijn nu al weer drie weken verder en hebben niets meer vernomen. Er werd beloofd dat de beelden aan de landelijke televisie zouden worden doorgestuurd. Ik heb zo mijn twijfels. Als de politie geen actie onderneemt, gaan wij dan naar de ombudsman? Vele zaken om te overwegen, maar alles met het oog op de veiligheid van onze bewoners. Want wie het gemunt heeft op kwetsbare ouderen, moet gestraft worden. Dat staat als een paal boven water!
2013-Mei / ZorgInstellingen 31