นิรันดร
พงศกร : เขียน ISBN : ๙๗๘-๖๑๖-๗๗๓๕-๙๐-๐ พิมพ์ครัง้ ที่ ๑ : ส�ำนักพิมพ์ ไฟน์บ๊ คุ มิถนุ ำยน พ.ศ.๒๕๔๙ พิมพ์ครัง้ ที่ ๒ : ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง กันยำยน พ.ศ.๒๕๕๔ พิมพ์ครัง้ ที่ ๓ : ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง กรกฎำคม พ.ศ.๒๕๖๑ พิมพ์ครัง้ ที่ ๔ : ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง สิงหำคม พ.ศ.๒๕๖๑ สงวนลิขสิทธิ์ตำมพระรำชบัญญัตลิ ขิ สิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘ หมวดนวนิยำย ล�ำดับที่ ๔
จัดท�าโดย ส�านักพิมพ์ กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อบริษัท กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง จ�ากัด เลขที ่ ๒๙/๑๐๖ วิสต้ำ อเวนิว วัชรพล แขวงคลองถนน เขตสำยไหม กรุงเทพฯ ๑๐๒๒๐ โทรศัพท์ : ๐๘๕-๖๖๕-๕๔๒๒ โทรสำร : ๐-๒๑๕๓-๐๕๐๐ อีเมล : groove_publishing@hotmail.com เว็บไซต์ : www.groovebooks.com, http://www.facebook.com/groovepublishing บรรณาธิการที่ปรึกษา : อรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ บรรณาธิการส�านักพิมพ์ : อรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ ประสานงานการผลิต : สุลวัณ จันทรวริ นทร์ พิสูจน์ อักษร : กฤษดำ ศิริกิจพำณิชย์กลู และ เนตรนภำ ณ ถลำง ออกแบบปก : วัชริ ศ สุมนวรำงกูร และ ชนำพร พัฒนเลิศรัตนไชย ประสานงานการออกแบบปก : อรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ รู ปเล่ ม : พฤจิกำ ประสานงานการผลิตรู ปเล่ ม : กิ่งกรุณำ ไพบูลย์ โทรศัพท์ ๐๘๑-๖๒๖-๙๑๒๓ โทรสำร ๐-๒๘๘๓-๖๑๒๑ พิมพ์ที่ : บริษัท รุ่ งแสงการพิมพ์ จ�ากัด เลขที ่ ๓๗๒,๓๗๔,๓๗๖,๓๗๘ ซอยเจริญนคร 46 ถนนเจริญนคร แขวงบำงล�ำภูลำ่ ง เขตคลองสำน กรุงเทพฯ ๑๐๖๐๐ โทรศัพท์ ๐-๒๘๖๒-๔๑๓๗๙ จัดจ�ำหน่ำยโดย : บริษัท กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง จ�ากัด เลขที ่ ๒๙/๑๐๖ วิสต้ำ อเวนิว วัชรพล แขวงคลองถนน เขตสำยไหม กรุงเทพฯ ๑๐๒๒๐ โทรศัพท์ : ๐๘๕-๖๖๕-๕๔๒๒ โทรสำร : ๐-๒๑๕๓-๐๕๐๐ อีเมล : groove_publishing@hotmail.com เว็บไซต์ : www.groovebooks.com, http://www.facebook.com/groovepublishing ราคา ๑๙๐ บาท
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์ ไม่เห็น...ไม่ได้ แปลว่าไม่ม ี ด้ วยโลกของเราใบนี ้มีสงิ่ มหัศจรรย์ ที่มนุษย์ไม่อาจจะคาดฝั นและยังไม่ได้ รับการพิสจู น์อีกมากมาย รวมเรื่ องสันนิ ้ รันดร ของ ‘พงศกร’ จึงเป็ นเรื่ องสันที ้ ่รวบรวม เอาความมหัศจรรย์พนั ลึกบนโลกใบนี ้ ทังเรื ้ ่องลึกลับ เรื่องลี ้ลับ เรื่อง สยองขวัญ และเรื่ องที่เหนือจินตนาการ ที่คณ ุ หมอนักเขียนบรรจง สรรค์สร้ างเอาไว้ ทีละเล็กละน้ อย จนสามารถน�ำมารวบรวมให้ เรา ได้ อา่ นกัน ถ้ าจะเรี ยก ‘นิรันดร’ ว่าเป็ นคลังที่รวบรวมพล็อตเรื่ องสนุกๆ ของ ‘พงศกร’ ก่อนที่จะถูกน�ำไปขยายเป็ นนิยายเล่มใหญ่ๆ ก็คงจะ ไม่ผิดนัก ส�ำหรับคนทีพ่ ลาดฉบับพิมพ์ครังก่ ้ อนๆ และตามหามาเนิน่ นาน ขอเชิญดื่มด�่ำกับความสนุกของนิรันดรในมือคุณได้ เลยครับ
อรรถรัตน์ จันทรวรินทร์ บรรณาธิการทีป่ รึกษา ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิง่ ในเครือบริษทั กรู๊ฟ พับลิชชิง่ จ�ำกัด
ค�ำน�ำนักเขียน ในชี วิตการเขี ยนของ ‘พงศกร’ นัน้ ผมเขี ยนเรื่ องสัน้ เอาไว้ ไม่มากนัก ส่วนมากแล้ วเป็ นแนวลึกลับ แฟนตาซี เหนือจริ งซึ่งเป็ น แนวถนัดของตัวเอง หลายปี ก่อน มีสำ� นักพิมพ์แห่งหนึง่ ขอรวมเล่มเรื่ องสันที ้ ่กระจัด กระจายอยู่ตามที่ต่างๆ เหล่านัน ้ ซึง่ ผมเองก็เห็นด้ วย เพราะเรื่ องสัน ้ ต่างๆ จะได้ มารวมกันอยู่ในเล่มเดียวกัน ให้ ชื่อว่า ‘นิรันดร’ อันเป็ น เรื่ องสันเรื ้ ่ องหนึง่ ภายในเล่ม ที่เลือกเอาชื่อ ‘นิรันดร’ มาเป็ นชื่อเล่ม มีเหตุผลสองประการ ประการแรกคือ ค�ำว่า ‘นิรันดร’ เป็ นยอดปรารถนาของมนุษย์ ที่อยากจะมีชีวิตเป็ นอมตะ แต่ถ้าลองย้ อนกลับมาคิดดูให้ ดี การท�ำ อะไรฝื นกฎธรรมชาติ อาจน�ำมาซึง่ เรื่ องราวร้ ายๆ จนคิดไม่ถงึ ประการต่อมา เรื่ องสัน ้ ‘นิรันดร’ เป็ นเรื่ องสันเรื ้ ่ องแรกที่ผม เขียน หลังจากหยุดเขียนงานไปนานหลายปี และเรื่ องนี ้ได้ รับการน�ำ เสนอในนิตยสารหญิงไทย ซึง่ สร้ างก�ำลังใจ สร้ างความดีใจและภาค ภูมิใจให้ กบั ผมเป็ นอย่างมาก จนมีก�ำลังใจจะเขียนเรื่ องยาวต่อมา ซึง่ ก็คือเรื่ อง ‘เบื ้องบรรพ์’ มาบัดนี ้ รวมเรื่ องสัน ้ ‘นิรันดร’ ขาดตลาดไปนานมาก มีเสียง เรี ยกร้ องจากแฟนหนังสือมากมาย จึงเป็ นโอกาสดีที่ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิง่ ได้ นำ� กลับมาตีพมิ พ์ซ� ้ำอีกครัง้ โดยคราวนี ้จะมีเรื่องสันอี ้ กสอง เรื่ องคือ ‘ฆาตกรรมจ�ำไม่ได้ ’ และ ‘Interview with ‘her’’ ซึ่งเป็ น เรื่ องสันที ้ ่ผมเขียนขึ ้นในระยะหลังเข้ าไปด้ วย เพื่อเป็ นอภินนั ทนาการ แก่ผ้ อู า่ น ขอขอบคุณส�ำนักพิมพ์ กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง ที่จดั พิมพ์รวมเรื่ องสัน ้ เล่มนี ้ขึ ้นมาอีกครัง้ ขอเชิญท่านผู้อา่ นร่วมเดินทางไปในโลกแห่งความลึกลับ อันน่า มหัศจรรย์ได้ ในหน้ าถัดไปเลยครับ ‘พงศกร’ กรกฎาคม ๒๕๖๑
ผู้ไร้ ร่าง
ผมเชื่อว่ าหนึ่งในความฝั นใฝ่ ของนักวิทยาศาสตร์ ท่ วั โลก คือการคิดค้ นหาทางให้ ร่างกายของคนเราสามารถล่องหนได้ ถ้ า เมื่อใดที่มีใครสักคนประสบความส�ำเร็ จ โลกของเราจะต้ องเปลี่ยน โฉมหน้ าไปตลอดกาล หลายคนถกเถี ยงกันว่า มนุษย์ ล่องหนอาจส่งผลต่อความ มัน่ คงของประเทศ เพราะหากผู้ก่อการร้ ายสามารถล่องหนตัวเอง ได้ ก็จะสามารถเข้ านอกออกในได้ ทกุ ที่โดยไม่มีใครรู้เห็น เพือ่ ความปลอดภัยของประเทศชาติบ้านเมือง หลายประเทศ จึ ง ไม่ ส นับ สนุน ให้ มี ก ารทดลองในหัว ข้ อ ดัง กล่ า ว ขณะที่ ห ลาย ประเทศไม่คิดว่า ‘มนุษย์ ล่องหน’ เป็ นเรื่ องที่น่ากลัวแต่อย่างใด เพราะถ้ าคุณมีกล้ องอินฟราเรดที่ใช้ จบั คลื่นความร้ อนที่แผ่ออกมา จากร่ างกายแล้ ว ไม่ว่ามนุษย์ลอ่ งหนจะเดินไปทางไหน ก็สามารถ ตรวจจับได้ อย่างรวดเร็ ว ประเทศของผมไม่สนใจโปรเจกต์ มนุษย์ ล่องหนหรอกครั บ เพราะเรายังเป็ นประเทศยากจนอยู่ งบประมาณส่วนใหญ่ที่มีจงึ ทุม่ นิรันดร 41
ไปกับการพัฒนาประเทศทางด้ านอื่นมากกว่า แต่โดยส่วนตัวของผมสิ…ผมสนใจเรื่ องนี ้เป็ นอย่างยิ่ง… ผมสนใจ ก็เพราะผมก�ำลังใกล้ จดุ นันเข้ ้ าไปทุกขณะ ก่อนอื่นผมคงต้ องเล่าประวัติส่วนตัวให้ คุณได้ ร้ ู จักเสียก่อน ไม่อย่างนัน้ คุณอาจจะคิดว่าผมกุเรื่ องขึ ้นมาเอง แต่ถ้าคุณรู้ จกั ว่า ผมเป็ นใครแล้ วละก็ คุณอาจไม่คดิ เช่นนัน้ ผมชื่อ ดร.ธนกฤตครับ เป็ นอาจารย์ ฟิสิกส์สอนอยู่ที่มหา- วิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึง่ เมื่อว่างจากการสอนผมจะรับงานวิจยั ทัว่ ๆ ไปให้ กบั บริ ษัทเอกชน ผมรู้ สึกถึงความแตกต่างระหว่างเพื่ อนกับตัวเองมาตัง้ แต่ สมัยเรี ยนมัธยมปลาย เพราะผมนัน้ ชอบเรี ยนวิชาฟิ สิกส์มาก ใน ขณะที่เพื่อนๆ ของผมเกลียดฟิ สิกส์ยิ่งกว่าไส้ เดือนกิง้ กือ พวกเขา ไม่ค่อยเข้ าใจหรอกครับว่าโมเมนตัมเป็ นอย่างไร ทฤษฎีสมั พัทธ- ภาพของไอน์สไตน์เป็ นอย่างไร อะไรคือ Vector ความยาวคลื่นจะ ค�ำนวณได้ อย่างไร ท�ำไมแสงถึงเร็ วกว่าเสียง เราจะใช้ เวลากี่ปีถึง จะเดินทางไปจนสุดทางช้ างเผือก แต่สงิ่ ทังหมดที ้ ่เอ่ยมานัน ้ เป็ นเรื่ องหมูๆ ส�ำหรับผม อาจารย์สอนเพียงครัง้ เดียวผมก็สามารถเข้ าใจทุกเรื่ องได้ ใน ทันที แถมยังสามารถท�ำโจทย์ฟิสิกส์ต่างๆ ท่ามกลางความทึง่ แกม ประหลาดใจของอาจารย์ทงหลาย ั้ เปล่า นะครั บ ผมไม่ เ คยเรี ย นพิ เ ศษกับ ใครเขาหรอก ทุก อย่างมาจาก ‘ข้ างใน’ ของผมมากกว่า ไม่ร้ ู ว่าท�ำไม แต่จู่ๆ ผมก็ นึกรู้ขึ ้นมาเอง ครูหลายคนบอกว่าผมเป็ นเด็กพิเศษที่ไม่เหมือนเด็ก คนอื่น และผมรู้สกึ ภาคภูมิใจในความสามารถของตนเองมาก โชคดีที่โรงเรี ยนของผมในสมัยนัน ้ เป็ นโรงเรี ยนที่ม่งุ ให้ การ 42 ‘พงศกร’
สนับสนุนนักเรี ยนที่มีความสามารถพิเศษ อาจารย์จงึ จ้ างครูมาสอน พิเศษผมกับเพื่อนอีกสองสามคนหลังเลิกเรี ยนทุกวัน จนผมและ เพื่อนสามารถน�ำทีมโรงเรี ยนของเราไปคว้ าแชมป์ฟิ สิกส์โอลิมปิ ก ในระดับจังหวัด ระดับภาค ระดับประเทศ และต่อไปจนถึงระดับ โลก เรี ยนจบมัธยมปลาย มหาวิทยาลัยก็รับตัวผมเข้ าเรี ยนเลย โดยไม่ต้องสอบเอ็นทรานซ์เหมือนกับนักเรี ยนอื่นๆ ผมจบการศึกษาปริ ญญาตรี สาขาฟิ สิกส์ด้วยคะแนน ๔.๐๐ นับเป็ นเกียรตินิยมอันดับหนึ่งคนแรกและคนเดียวของคณะที่เกรด สูงขนาดนี ้ น่าภาคภูมิใจว่าจนถึงบัดนี ้ก็ยงั ไม่มีใครท�ำลายสถิติของ ผมลงได้ หลังจากจบปริ ญญาตรี ผมได้ ทนุ เล่าเรี ยนหลวงไปเรี ยนต่อ ปริ ญญาโทและปริ ญญาเอกทางด้ านฟิ สิกส์ที่ต่างประเทศ จนจบ การศึกษากลับมาก็เข้ ารับราชการเป็ นอาจารย์สอนหนังสืออย่างทุก วันนี ้ ที่จริ งคนมีความสามารถอย่างผม หากเป็ นนักวิทยาศาสตร์ อยู่ตา่ งประเทศคงจะได้ รับเงินเดือนมากมาย ชนิดที่วา่ ท�ำงานเมือง ไทยไปห้ าปี ก็ไม่เท่ากับที่ผมรับเงินเดือนจากต่างประเทศเพียงแค่ เดื อนเดี ยว แต่อย่างว่าละครั บ คนเราต้ องมี ความกตัญญูร้ ู คุณ แผ่นดิน พอจบเป็ นดอกเตอร์ ผมก็เลยกลับมาบ้ านของเรา เงินเดือนอาจารย์ มันจะมากแค่ไหนกันเชียว พอผมเริ่ มรั ก กับจารี ยา ลูกสาวนักธุรกิจชื่อดัง ผมจึงจ�ำเป็ นต้ องท�ำงานพิเศษ นอกมหาวิทยาลัยควบไปด้ วย ไม่อย่างนันล� ้ ำพังเพียงแค่เงินเดือน ราชการ พ่อตาของผมคงไม่ยอมยกลูกสาวให้ แน่ เพราะตัวเองยัง จะเอาตัวไม่รอด นิรันดร 43
และเพราะงานวิจยั ที่ผมไปท�ำกับบริ ษัทเอกชนแห่งหนึ่งนัน่ เอง ทีท่ ำ� ให้ ชวี ติ ผมเปลีย่ นไปตลอดกาล เมือ่ การทดลองในค�ำ่ วันหนึง่ เกิดความผิดพลาด… เกิดเสียงระเบิดดังตูมใหญ่ เมื่อผมเพิ่มความต่างศักย์ ที่ติด กรงหนูทดลอง แล้ วหลังจากควันจางหายไปจากกรง ผมก็พบว่า กรงหนูแฮมสเตอร์ มีแต่ความว่างเปล่า ตอนนันผมเบิ ้ กตากว้ างด้ วยความตื่นตะลึง เพราะไม่เชื่อว่า หนูจะตายไปจากการทดลอง ถ้ าเป็ นอย่างนัน้ จริ งมันน่าจะมีเศษ ซากอะไรหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ในกรงหนูนนั ้ กลับว่างเปล่า…มีแต่ ถ้ วยใส่อาหารและน� ้ำสะอาด ขณะที่ผมก�ำลังละล้ าละลังตัดสินใจไม่ถูกว่าจะท�ำอะไรต่อ ไป ผมก็ได้ ยินเสียงร้ องจี๊ดๆ ดังขึ ้นภายในห้ องอันเงียบสงบ จาก นัน้ ถ้ วยใส่น�ำ้ ของหนูแฮมสเตอร์ ในกรงก็กระเพื่อมไปมาเหมือนมี ใครก�ำลังก้ มลงกินน� ้ำในถ้ วยนัน้ หัวใจผมแทบหยุดเต้ นเมื่อเปิ ดประตูกรงแล้ วควานมือเข้ าไป ข้ างใน แล้ วพบว่าหนูแฮมสเตอร์ ยงั อยู่ในนัน ้ หากแต่อยู่ในสภาพ ล่องหนมองไม่เห็นร่าง… ผมลองหลับตาแล้ วใช้ นิว้ มือลูบไล้ หนูตวั อ้ วนไปมาก็พบว่า สภาพของมันยังสมบูรณ์ เหมือนเดิมทุกประการ เพียงแต่ผมมอง ไม่เห็นมันเท่านันเอง ้ คุณพระคุณเจ้ าช่วย… หนูท ดลองของผมกลายเป็ นหนูล่อ งหนไปแล้ ว ด้ ว ยความ บังเอิญบางประการ… ผมหิ ้วกรงหนูกลับบ้ านไปด้ วยวันนัน ้ เพราะต้ องการจะสังเกต ดูความเปลี่ยนแปลงต่างๆ ที่เกิดขึ ้น 44 ‘พงศกร’
แต่แล้ วก็พบว่าเจ้ าหนูแฮมสเตอร์ ตวั นันล่ ้ องหนอยูไ่ ด้ เพียงแค่ คืนเดียว พอเช้ ารุ่งขึ ้นผมก็พบว่ามันนอนตายตัวแข็งทื่ออยูใ่ นกรง จากวันนันเป็ ้ นต้ นมา ยามที่มีเวลาว่าง ผมเอาแต่หมกตัวอยู ่ ในห้ องทดลอง เพื่อทดลองเรื่ องการล่องหนหายตัว พร้ อมกับปิ ด ปากเงียบเรื่ องที่ผมค้ นพบโดยบังเอิญ ไม่เล่าให้ ใครรู้ แม้ แต่จารี ยา แฟนของผม ผมรั ก เธออยู่ห รอกครั บ แต่ ว่ า ผู้ห ญิ ง มัก จะปากโป้ งเก็ บ ความลับไม่อยู่ จารี ยาชอบคุยสนุกสนานกับเพื่อนฝูงของเธอ ถ้ า ผมเล่าเรื่ องนี ้ไปในเวลานี ้ เชื่อได้ แน่วา่ อีกไม่นานจะมีหลายคนล่วงรู้ ความลับเรื่ องมนุษย์ลอ่ งหน ซึง่ ผมไม่อยากให้ เป็ นแบบนัน้ เธองอนผมมากเลยละครับ หาว่าผมแอบไปมีกิ๊กบ้ างละ หา ว่าผมชอบหลบหน้ าเธอบ้ างละ วันพิเศษอย่างวาเลนไทน์ผมก็แทบ ไม่มีเวลาให้ หล่อน เราเกื อบเลิกกันหลายหน แต่สุดท้ ายเราก็ยัง เป็ นแฟนกันอยู ่ เพราะจารี ยารักผม และผมก็รักเธอ แต่กระนัน ้ เธอก็งอนผมเป็ นระยะๆ เวลาที่เธอต้ องการตัวผม แต่ผมกลับไม่มีเวลาให้ เพราะใจมัวจดจ่ออยู่กับการทดลองเรื่ อง มนุษย์ ล่องหน หลายครั ง้ เข้ าจารี ยาก็คิดว่าผมแอบไปมีเมียน้ อย หรื อไม่ก็เบื่อเธอเสียแล้ ว…เฮ้ อ…นี่ละผู้หญิง ช่วยไม่ได้ นะครับที่เธอจะคิดเช่นนัน ้ เอาไว้ ให้ โปรเจกต์มนุษย์ ล่องหนของผมส�ำเร็ จเสียก่อน แล้ วจารี ยาจะเข้ าใจว่าผมไม่เคยคิด นอกใจเธอเลยสักนิด ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมท�ำลงไป ก็เพื่ออนาคต ของเราทังสองคน ้ คิดดูสิครับ…ผมจะรวยสักเพียงใดหากผมขายสูตรการท�ำให้ คนล่องหนหายตัวให้ แก่องค์การนาซา รัสเซีย…หรื อแม้ แต่ประเทศ เศรษฐี น� ้ำมันแถบตะวันออกกลาง… นิรันดร 45
ผมไม่สนใจหรอกว่าใครจะซื ้อ ไม่สนใจหรอกว่าคนที่ซื ้อสูตร ของผมไปจะเอาไปท� ำ อะไร ผมจะขายให้ แก่ คนที่ จ่ายมากที่ สุด เท่านัน้ “กฤตคะ…ลาร่ าหายไปไหนไม่ ร้ ู คุณเห็นเธอบ้ างไหมคะ” จารี ยาบ่นให้ ผมฟั งในเช้ าวันหนึง่ ลาร่าเป็ นแมวเปอร์ เซียตัวสีขาว ตาสีฟ้า ของแฟนผม หล่อน รักมันมาก แต่ผมหมัน่ ไส้ แม่ลาร่ามากเหลือเกิน ค่าทีห่ ล่อนเป็ นแมว คุณนาย ท่าทางหยิ่งจองหอง เวลาที่จารี ยาไม่อยู่แล้ วทิ ้งลาร่ าเอาไว้ กับผมนัน ้ เจ้ าหล่อน ไม่เคยสนใจผมเลยสักนิด ได้ แต่นงั่ ชะเง้ อคอมองไปที่ประตู รอว่า เมื่อไรเจ้ านายของเธอจะกลับมาบ้ าน พอผมเดินไปอุ้ม ลาร่ าจะร้ องแม้ วเสียงดัง ก่อนจะกระโดด หนี ผ มไปที่ อื่ น บางครั ง้ ก็ จ ะท� ำ ขนพองแล้ ว ขู่ฟ่ อๆ พอผมท� ำ ท่ า เหมื อ นจะแตะถูก ตัว ลาร่ า จะตะกุย กรงเล็ บ ของเธอใส่ผ มด้ ว ย ท่าทางดุร้าย เป็ นท�ำนองบอกว่าอย่าเข้ ามาใกล้ ฉนั นะ แต่พอจารี ยากลับมาบ้ าน ท่าทางของลาร่ าก็เปลี่ยนไปจาก หน้ ามือเป็ นหลังมือ เจ้ าหล่อนจะส่งเสียงร้ องครางในล�ำคออย่าง มีความสุข ท�ำตาหวานให้ ผมเหมือนรักกันเสียเต็มประดา ดังนัน้ เวลาผมบ่นเรื่ องแม่ลาร่ าให้ ฟังว่าเจ้ าหล่อนร้ ายกาจอย่างไร จารี ยา ถึงไม่เคยเชื่อผมสักครั ง้ เธอว่าผมคิดมากไปเอง เพราะทุกครั ง้ ที่ เธอเห็นลาร่าก็ดวู า่ มันรักใคร่กบั ผมดี “แอบหนีออกไปเที่ยวไหนหรื อเปล่า เมื่อเช้ าผมเห็นยาเปิ ด ประตูบ้านทิง้ เอาไว้ ” ผมตอบจารี ยาไปด้ วยท่าทางใจเย็น มือยัง กางหนังสือพิมพ์อยูต่ รงหน้ า แต่ไม่เงยขึ ้นสบตากับเธอ 46 ‘พงศกร’
“ไม่นะคะ” แฟนของผมท�ำหน้ ามุ่ยด้ วยความเป็ นห่วงแมว ตัวโปรด “ลาร่ าไม่เคยหนีเที่ยว ปกติแล้ วจะต้ องอยู่ใกล้ ๆ ยาตลอด แต่ไม่ร้ ูเป็ นยังไง…ตื่นเช้ ามา ยายังไม่เห็นลาร่าเลย” “ผมว่าเดี๋ยวก็กลับมาเองนัน่ ละ แมวชอบท�ำตัวแปลกๆ แบบ นีเ้ สมอ เราไม่เข้ าใจแมวหรอก” ผมตัดบท เพราะไม่อยากจะพูด อะไรไปมากกว่านัน ้ แต่แฟนของผมยังไม่ยอมเลิก “ยาว่ามีอะไรแปลกๆ” เธอเม้ มริมฝี ปาก ราวกับก�ำลังตัดสินใจ ว่าจะเล่าให้ ผมฟั งดีหรื อไม่ สุดท้ ายแล้ วเธอก็ตดั สินใจเล่าออกมา “ยารู้ สึกว่าลาร่ ายังอยู่ใกล้ ๆ แต่ยามองไม่เห็นเธอ…บางครัง้ ยาว่า ยาได้ ยินเสียงลาร่าร้ องด้ วยนะคะ” ก็แหงละสิ มันกลายเป็ นแมวล่องหนไปแล้ วนี่นะ…ผมเกือบ ตะโกนตอบจารี ยาไปด้ วยความหงุดหงิด อะไรกันนักหนานะ กับ แค่แมวหาย…จารี ยาบ่นมาตังแต่ ้ ลืมตาตื่นขึ ้นมาแล้ ว นี่ถ้าเธอรู้วา่ เมื่อคืนที่ผ่านมาขณะที่ลาร่ าก�ำลังหลับสนิท ผม ย่องมาจับตัวเธอใส่ในถุงด�ำ มัดปากถุงเอาไว้ อย่างแน่นหนา แล้ ว รี บน�ำตัวไปยังห้ องทดลอง จากนันก็ ้ จดั การเปลี่ยนให้ มนั กลายเป็ น แมวล่องหน ด้ วยวิธีล่าสุดที่ผมคิดค้ นได้ ส�ำเร็ จเมื่อหลายวันที่ผ่าน มา มันจะเป็ นอย่างไรนะ… ลาร่ า กรี ด ร้ องด้ ว ยความหวาดกลัว ขณะที่ ผ มค่อ ยๆ เพิ่ ม ความต่างศักย์ไฟฟ้าให้ กบั เธอ หลังจากสิบนาทีผ่านไป บริ เวณที่ ลาร่ายืนอยูก่ ็มีแต่ความว่างเปล่า ผมรู้ ว่าลาร่ ายังอยู่ เพราะเมื่อเดินเข้ าไปใกล้ มนั ลาร่ าจะส่ง เสียงกรี ดร้ องอย่างน่าหวาดกลัว ทังๆ ที ้ ่ผมมองไม่เห็นว่ามีตวั อะไร อยูต่ รงนัน้ ผมน�ำลาร่ ากลับบ้ านด้ วยความทุลกั ทุเล เพราะกว่ามันจะ นิรันดร 47
ยอมให้ ผมจับตัวได้ ก็เล่นเอาแทบหมดแรง พอถึงบ้ านผมก็โยนมัน ลงพื ้น ได้ ยินเสียงมันวิ่งตุบๆ ไปทางห้ องนอนของจารี ยาโดยไม่เห็น ตัวตน หลายวันผ่ านไปจารี ยายังไม่ หายเศร้ าโศกถึงแมวสุดรั ก เธอเทอาหารเม็ดให้ มนั ตามปกติเป็ นการปลอบใจตัวเอง ท�ำเสมือน ว่าลาร่ายังอยูก่ บั เธอ ไม่ได้ หายไปไหน แต่อาหารเม็ดที่จารี ยาเทให้ ลาร่ าก็หายไป เพราะเจ้ าแมว ลาร่ าล่องหนจะมากินอาหารตรงเวลาทุกวัน นั่นสร้ างความประ- หลาดใจให้ จารี ยามากว่าอาหารหายไปได้ อย่างไร แต่สดุ ท้ ายผม ยอมรับสมอ้ างว่าเป็ นคนเทอาหารทิ ้งไปเองเพราะเห็นมีมดขึ ้น เห็นหล่อนทุกข์โศก ผมรู้ สกึ สงสารและใจอ่อน อยากจะเล่า ความจริ งให้ ฟัง แต่จารี ยาจะต้ องโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟแน่ๆ ถ้ าผม เล่าเรื่ องแมวล่องหนออกมาให้ หล่อนรู้ อีกอย่างผมเองก� ำลังเฝ้า สังเกตพฤติกรรมของลาร่ าอย่างใกล้ ชิด จนเวลาผ่านไปประมาณ หนึง่ สัปดาห์ ลาร่าก็ยงั อยูด่ ี ไม่ได้ ตายไปอย่างหนูแฮมสเตอร์ ตวั นัน้ บราโว…ตกลงผมท�ำส�ำเร็ จแล้ วหรื อนี่… ผมดีใจจนแทบกระโดด… ยัง… จิตส�ำนึกส่วนลึกบอกกับตัวเองว่าผมยังไปไม่ถงึ จุดนัน… ้ การล่องหนในสัตว์ทดลองส�ำเร็ จ…ยังเหลืออีกขันตอนเดี ้ ยว คือการทดลองในมนุษย์ ผมนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองต่อมาอีกหลายวัน ว่า จะเอามนุษย์ที่ไหนมาทดลองท�ำให้ ล่องหน เพราะเป็ นเรื่ องผิดศีล- ธรรม จะมีใครที่ไหนยอมเสี่ยงเอาตัวเข้ าทดลองแบบนี ้ หากเกิด 48 ‘พงศกร’
ความผิดพลาด แล้ วผู้ที่ผมเอาเขามาทดลองตายไป จะมีอะไรคุ้ม กันหรื อเปล่า หลังจากคิดกลับไปกลับมาอยู่หลายวัน ผมก็ตดั สินใจว่าจะ เอาตัวเองนี่ละเป็ นเครื่ องทดลอง จะดีจะชัว่ ก็ตวั ของเราเอง คิดได้ ดงั นัน ้ ผมก็จบั เจ้ าแมวล่องหนกลับไปที่ห้องทดลองใน ตอนกลางดึกหลังจากที่จารี ยาหลับไปแล้ ว ตังใจจะท� ้ ำให้ มนั คืนร่าง กลับมาดังเดิม แฟนของผมจะได้ หายโศกเศร้ าเสียที ไม่ต้องห่วงหรอกนะครับ ยังไงแมวก็พดู ไม่ได้ ความลับก็จะ ยังคงเป็ นความลับต่อไป ผมมาถึงห้ องทดลองกลางดึก หลังจากจอดรถเสร็ จเรี ยบร้ อยก็หอบเอาถุงด�ำที่ใส่ลาร่ าอยู ่ ในนันเข้ ้ าไปข้ างใน จัดการปรับความต่างศักย์ไฟฟ้าจนกระทัง่ ร่ าง ของลาร่าปรากฏให้ เห็นได้ อย่างชัดเจนดังเดิม เจ้ าแมวเปอร์ เซียตัวร้ ายของจารี ยายืนงงอยู่นาน ดูแล้ วน่า สงสารเพราะผอมลงไปอย่างเห็นได้ ชดั เอาน่า…ผมนึกกระหยิ่มยิ ้มย่อง จะได้ เข้ ากันดีกบั การที่ผม จะแต่งเรื่ องบอกจารี ยาว่ามันคงหลงทางไป เมื่อหาทางกลับมาจน ถึงบ้ านได้ ตัวจึงได้ ผอมขนาดนี ้… พอเปลี่ยนให้ ลาร่ ากลับคืนสู่สภาพเดิมได้ ส�ำเร็ จ ก็ถึงเวลา ที่ผมจะท�ำให้ ตวั เองกลายเป็ นมนุษย์ลอ่ งหนเสียที ผมเปิ ดสมุด บัน ทึ ก ไปยัง หน้ า ที่ จ ดขัน้ ตอนสุด ท้ า ยในการ เปลี่ยนร่ างของคนให้ กลายเป็ นมนุษย์ล่องหนเอาไว้ แล้ วเริ่ มลงมือ ปรับเครื่ องมือตามบันทึกนัน้ นึก หวาดๆ อยู่เ หมื อ นกัน ว่า จะเป็ นอย่า งไร ถ้ า ผมเกิ ด ท� ำ นิรันดร 49
บันทึกนัน่ หายไป เพราะทุกอย่างที่ผมรู้ ผมได้ จดเอาไว้ ในนัน ้ เคยคิดว่าจะพิมพ์ข้อมูลทังหมดลงในคอมพิ ้ วเตอร์ ก็ยงั ไม่มี เวลาเสียที อีกอย่างผมกลัวว่าใครจะมาแฮ็กเอาข้ อมูลลับนี ้ไป หาก รู้ ว่าผมก� ำลังทดลองอะไรอยู่ โลกของวิทยาการมี การหักเหลี่ยม เฉื อนคมกันสุดฤทธิ์ สุดเดชไม่แพ้ วงการอื่ น เพราะฉะนัน้ ผมต้ อง รอบคอบเอาไว้ ก่อน หลังจากปรับค่าความต่างศักย์ตา่ งๆ จนเรี ยบร้ อย ผมก็พร้ อม แล้ ว ผมเอื ้อมมือไปสับสวิตช์เครื่ องล่องหนด้ วยมือไม้ สนั่ เทา คิด ในใจว่าอาจจะเป็ นวันสุดท้ ายที่ผมมีชีวิตอยู่ในโลกที่แสนจะวุ่นวาย ใบนี ้ ถ้ าหากการทดลองครัง้ นี ้ล้ มเหลว เสียง ‘แซบบบบบ’ ดังจนแก้ วหูของผมลัน่ เปรี๊ ยะ ดวงตา พร่าพราย หูอื ้อจนไม่ได้ ยินเสียงใด ผมรู้ สึกราวกับโลกรอบกายหมุนวนเหมือนเวลาที่เราเด็กๆ แล้ วครูแกล้ งลงโทษให้ เล่นปั่ นจิ ้งหรี ดอย่างไรอย่างนัน ้ ผมมึนหัวจนต้ องหลับตานิ่งอยู่พกั ใหญ่ กระทัง่ รู้ สกึ ว่าทุกสิ่ง ทุกอย่างเงียบสงบ โลกหยุดนิ่งไม่หมุนวนเหมือนเช่นเดิม จึงค่อยๆ ลืมตาขึ ้นทีละน้ อย… คุณพระคุณเจ้ า… ผมค่อยๆ ยกมือของตัวเองขึ ้นมามองดู แล้ วก็ต้องตกใจจน หัวใจแทบจะหยุดเต้ น เพราะมองไม่เห็นสิง่ ใดนอกจากอากาศธาตุ… ผมรี บ เดิ น ไปที่ ก ระจกเงาในห้ อ งทดลอง หากมองไม่เ ห็ น สิง่ ใดเช่นกัน…นอกจากตู้เหล็กที่อยูด่ ้ านหลังของผม เหมือนกับผมไม่มีร่าง… เหมือนกับตัวของผมโปร่งใส… 50 ‘พงศกร’
ผมกลายเป็ นมนุษย์ลอ่ งหนไปแล้ วอย่างสมบูรณ์ “ไชโย” ผมกระโดดโลดเต้ นด้ วยความดีใจราวกับเด็กๆ “แม้ ววววว” ลาร่ากลับเป็ นฝ่ ายกรี ดร้ องด้ วยความหวาดกลัว เมื่ อ จู่ๆ ก็ ม องไม่เ ห็ น ร่ า งของผม ได้ ยิ น แต่เ พี ย งเสี ย งตะโกนโดย ปราศจากตัวตน “นี่แน่ะ” ผมหมัน่ ไส้ เจ้ าแมวเปอร์ เซียตัวร้ ายนี ้มานานแล้ ว จึง แอบย่องไปข้ างหลังแล้ วเตะก้ นมันอย่างแรง โดยที่มนั มองไม่เห็น ตัวผม “แม้ วววว” ลาร่าร้ องอย่างคลุ้มคลัง่ ก่อนจะตะกุยตะกายไป รอบๆ ห้ องด้ วยความตกใจกลัว ผมวิ่งไล่มันไปรอบๆ พอลาร่ าเผลอก็แกล้ งเตะมันอีกด้ วย ความสะใจ ลาร่ากลัวผู้ที่มองไม่เห็นจนตัวสัน่ มันกระโดดขึ ้นไปที่เครื่ องควบคุมความต่างศักย์ของผมเพื่อ ยึดเป็ นที่หลบภัย “เฮ้ ย” ผมร้ องด้ วยความตกใจเมื่อเห็นมันก�ำลังไต่สงู ขึน้ ไป บนหลอดไฟฟ้าความศักย์สงู ที่ราคาแพงลิบลิ่วและต้ องสัง่ ท�ำเป็ น พิเศษ “ลงมานะลาร่า” ผมตะโกนสั่งให้ มันไต่ลงมา เพราะถ้ าเกิ ดหลอดไฟดวงนี ้ แตกไป ก็จะกลายเป็ นเรื่ องใหญ่ ความต่างศักย์ส�ำคัญที่ท�ำให้ ผม ล่องหนหรื อกลับคืนสูส่ ภาพดังเดิม ล้ วนมีการควบคุมอยูท่ ี่หลอดไฟ หลอดนี ้… เป็ นครัง้ แรกที่ลาร่ ายอมหยุด และนัง่ นิ่งเหมือนฟั งค�ำสัง่ ของ ผมเป็ นอย่างดี หากแต่มนั นัง่ อยูบ่ นหลอดไฟ จุดที่ลอ่ แหลมต่อการ แตกเป็ นที่สดุ นิรันดร 51
ผมย่องเข้ าไปจนใกล้ ตวั ของมัน แล้ วเอื ้อมมือไปเพื่อคว้ าตัว ลาร่าลงมาจากหลอดไฟ แต่อนิจจา… ผมมีความรู้ ความเชี่ยวชาญเรื่ องฟิ สิกส์สารพัด แต่เพิ่งรู้ ใน ตอนนัน้ เองว่าเวลาเราหยิบข้ าวของอะไร เราจะต้ องมองเห็นมือ ของเราเอื ้อมไปแตะกับสิง่ ของชิ ้นนัน ้ ถึงจะกะระยะได้ ถกู แต่เมื่อมือของผมโปร่ งใสแบบนี ้ ผมมองไม่เห็นหรอกครับว่า ในยามนี ้มือของผมที่เอื ้อมไปข้ างหน้ า อยู่ห่างจากหลอดไฟและตัว ของลาร่าเท่าใด ดังนัน้ พอลาร่ ากระโดดพรวดเพื่อหนีผมตามสัญชาตญาณ ของแมว มือผมจึงปะทะเข้ ากับหลอดไฟฟ้าควบคุมความต่างศักย์ อย่างแรง ...เปรี ย้ ง… เสียงหลอดแก้ วแตกเปรี๊ ยะก่อนจะแตกละเอียดเป็ นจุณ ผม รู้สกึ ถึงเศษแก้ วแหลมคมที่กระเด็นมาอย่างแรง และบาดข้ อมือของ ผมจนเกิดแผลฉกรรจ์ เลือดที่ไหลพุ่งออกจากปลายมือของผม บอกให้ ร้ ู ว่าคมเศษ แก้ วนันตั ้ ดเข้ าที่เส้ นเลือดแดงของผมอย่างแม่นย�ำ “ช่วยด้ วย…ช่วยผมด้ วย…” ผมวิ่งไปชนกับโต๊ ะและเก้ าอีใ้ นห้ องทดลองจนหกล้ มลงไป นอนดิ ้นครวญครางอยู่บนพื ้น ขณะที่เลือดยังคงพุ่งทะลักออกจาก บาดแผลที่มองไม่เห็นราวกับน� ้ำพุ จะท�ำอย่างไรดี เพราะผมไม่สามารถหยุดเลือดได้ จะท�ำอย่างไรดี ถ้ าผมไปหาหมอแล้ วหมอมองไม่เห็นผม จะท�ำอย่างไร ถ้ าหมอจะเย็บแผลให้ ผมแต่หมอไม่เห็นแผล 52 ‘พงศกร’
ของผม เหนื อสิ่งอื่นใด เวลานี ไ้ ม่มีใครเห็นผม และผมก็กลับคืนสู ่ สภาพเดิมไม่ได้ แล้ ว เพราะหลอดไฟราคาสูงส�ำหรับควบคุมศักย์ ไฟฟ้าแตกละเอียด ส�ำนึกสุดท้ ายบอกให้ ผมพยายามหาทางกลับคืนสู่ร่างของ ตัวเองก่อนที่เลือดหยาดสุดท้ ายจะริ นไหลจนหมดตัว…หากหลอด แก้ วที่แตกละเอียดอยู่ตรงหน้ านัน ้ บอกให้ ร้ ู ว่าผมไม่มีความหวังใด เหลืออยูอ่ ีกแล้ ว… ก่อนสติสดุ ท้ ายของผมจะดับวูบไป ผมแลเห็นลาร่ายืนนิง่ จ้ อง มองมาทางผม ก่อนจะร้ องแม้ วอย่างอ่อนหวาน แล้ วเดินออกจาก ห้ องทดลองไปอย่างไม่ไยดี หางของมันชูสูง ใบหน้ าเชิดหยิ่งราวกับนางพญา คราวนี ้ แม้ แต่หางตา แม่ลาร่าก็ไม่ยอมปรายมองมาทางผมอีกเลย…
นิรันดร 53