ห่มแดน
ปรำปต์ : เขียน ISBN : ๙๗๘-๖๑๖-๗๗๓๕-๗๑-๙ พิมพ์ครั้งที่ ๑ : ส�ำนักพิมพ์กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง ตุลำคม พ.ศ.๒๕๕๙ สงวนลิขสิทธิ์ตำมพระรำชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘ หมวดนวนิยำย ล�ำดับที่ ๗๐
จัดท�าโดย ส�านักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง ในเครือบริษัท กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง จ�ากัด เลขที ่ ๒๙/๑๐๖ วิสต้ำ อเวนิว วัชรพล แขวงคลองถนน เขตสำยไหม กรุงเทพฯ ๑๐๒๒๐ โทรศัพท์ : ๐๘๕-๖๖๕-๕๔๒๒ โทรสำร : ๐-๒๑๕๓-๐๕๐๐ อีเมล : groove_publishing@hotmail.com เว็บไซต์ : www.groovebooks.com, http://www.facebook.com/groovepublishing บรรณาธิการที่ปรึกษา : นำยแพทย์พงศกร จินดำวัฒนะ บรรณาธิการส�านักพิมพ์ : อรรถรัตน์ จันทรวรินทร์ ประสานงานการผลิต : สุลวัณ จันทรวรินทร์ พิสูจน์อักษร : กฤษดำ ศิริกิจพำณิชย์กูล และ เนตรนภำ ณ ถลำง ออกแบบปก : พินิจ สังสกฤษ ประสานงานการออกแบบปก : จำรุนันทน์ ศรีรัตนตรัย รูปเล่ม : พฤจิกำ ประสานงานการผลิตรูปเล่ม : Aim Graphic House โทรศัพท์ ๐๘๑-๖๒๖-๙๑๒๓ โทรสำร ๐-๒๘๘๓-๖๑๒๑ พิมพ์ที่ : บริษัท เอ.พี. กราฟิคดีไซน์และการพิมพ์ ๑/๘ หมู่ที่ ๔ ต.บำงขนุน อ.บำงกรวย จ.นนทบุรี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๐-๓ โทรสำร ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๔ จัดจ�ำหน่ำยโดย : บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ากัด ๑๐๘ หมูท่ ี่ ๒ ถ.บำงกรวย-จงถนอม ต.มหำสวัสดิ ์ อ.บำงกรวย จ.นนทบุร ี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๒๓-๙๙๙๙ โทรสำร ๐-๒๔๔๙-๙๒๒๒, ๐-๒๔๔๙-๙๕๐๐-๖ Homepage: http://www.naiin.com ราคา ๒๒๐ บาท
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์ ท่านผูอ้ า่ นทีน่ ยิ มชมชอบนวนิยายแนวลึกลับ สอบสวน ซ่อนเงือ่ น ฝีมอื ของนักเขียนไทย คงไม่ปฏิเสธว่าในบรรดานักเขียนปัจจุบนั นัน้ ‘ปราปต์’ คือหนึง่ ในนักเขียนหนุม่ ทีน่ า่ จับตามองมากทีส่ ดุ คนหนึง่ กาหลมหรทึก นวนิยายรางวัลนายอินทร์อะวอร์ดและนิราศมหรรณพ คงเป็นเครือ่ งยืนยันอย่างดีวา่ ฝีไม้ลายมือของปราปต์นนั้ ไม่ธรรมดาเอาเสีย เลย ปริศนาทีซ่ กุ ซ่อนอยูใ่ นระหว่างบรรทัดของนวนิยายทัง้ สองเรือ่ ง บอกให้ ผูอ้ า่ นรูว้ า่ นักเขียนต้องค้นคว้า ท�ำการบ้านมาเป็นอย่างดี และผ่านความคิด จินตนาการอันวิจติ รบรรจง จึงจะสามารถสร้างนวนิยายทีม่ ชี นั้ เชิง ชวนให้ ผูอ้ า่ นต้องติดตามไปจนจบด้วยความตืน่ เต้นระทึกขวัญได้ ส�ำนักพิมพ์ กรูฟ๊ พับลิชชิง่ รูส้ กึ เป็นเกียรติและมีความยินดีเป็นอย่าง ยิง่ ทีป่ ราปต์สง่ ต้นฉบับ ‘ห่มแดน’ นวนิยายเรือ่ งล่าสุดมาให้เราน�ำเสนอ ต่อสายตาของท่านผูอ้ า่ น เสน่หข์ องปราปต์นอกจากภาษาและความเฉียบคมของเนือ้ เรือ่ งแล้ว นวนิยายทุกเรือ่ งของเขายังสอดแทรกเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเอาไว้ในระหว่างทาง เพือ่ ความสนุกสนานแล้วผูอ้ า่ นสามารถตามรอยนวนิยายของเขาไปในสถานที่ จริงซึง่ ถูกกล่าวถึงได้อกี ด้วย และถึงแม้วา่ ห่มแดนเป็นเพียงนวนิยายขนาดสัน้ หากเมือ่ อ่านจบลง นอกเหนือจากความสนุกสนานแล้ว นวนิยายเรือ่ งนีย้ งั ทิง้ ความรูส้ กึ บางอย่าง เอาไว้ให้กบั ผูอ้ า่ นได้เก็บไปครุน่ คิดและจินตนาการต่อไปได้อกี นาน และถ้า นวนิยายเรื่องใดสามารถท�ำได้เช่นนั้น ผมเชื่อว่านวนิยายเรื่องนั้นจะเป็น อมตะอยูใ่ นใจของผูอ้ า่ นไปอีกนานแสนนาน ขอเชิญท่านผูอ้ า่ นร่วมเดินทางไขปริศนา เพือ่ ตอบค�ำถามในชีวติ ของ แดนเลฑฑุใ์ นห่มแดนได้ ณ บัดนี.้ .. ด้วยจิตคารวะ นายแพทย์พงศกร จินดาวัฒนะ บรรณาธิการที่ปรึกษา ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง ในเครือบริษัท กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง จ�ำกัด
ค�ำน�ำนักเขียน ว่ า กั น ว่ า ความจริ ง มี เ พี ย งหนึ่ ง สิ่ ง ที่ ท� ำ ให้ ห นึ่ ง กลายเป็ น สอง สาม สี่...คือสายตาของผู้มองและตัดสินสิ่งนั้น เหตุการณ์ขัดแย้งที ่ วนเวียนรอบตัวเราทุกวันนี้ล้วนเกิดจากคนสวม ‘แว่นตา’ คนละอัน ท�ำให้มองความจริงไม่ถนัด สุดท้ายบานปลายร้ายแรงไม่หยุดหย่อน ทัง้ ทีเ่ มือ่ วิเคราะห์ให้ลกึ แล้ว รากของบางเรือ่ งไม่นา ่ ‘เป็นเรือ่ ง’ ได้เลย ช่วงปี ๒๕๕๘ ทางนิตยสารสกุลไทยร่วมกับการท่องเที่ยวแห่ง ประเทศไทย จัดการประกวดนวนิยายโครงการ ‘เที่ยว เขียน ไทย’ ขึ้น เป็นจุดเริ่มต้นให้ ‘ห่มแดน’ ถูกถักทอ โดยต่อยอดโจทย์การประกวด ผสมกับแนวคิดข้างต้นซึ่งติดอยู่ในใจคนเขียนมานาน เป็นโครง เป็น เนื้อ และเป็นลูกเล่นต่างๆ ดังที่ท่านก�ำลังจะได้พบนับจากนี้ ซึ่งที่สุด การเดินทางของมันก็ลุไปถึงสิบเรื่องสุดท้ายในการประกวดของนิตยสาร อันเป็นหนึ่งหัวหลักของบรรณพิภพไทย นับเป็นเกียรติและความภูมิใจ ของคนเขียนอย่างยิง่ ครับ อนึง่ การเดินทางครัง้ นีจ้ ะไม่มวี นั ลุลว่ งหากปราศจากน�ำ้ ใจของโบ เพื่อนยาก คุณแพรแห่งปิยะเกสท์เฮ้าส์ แม่ฮ่องสอน คุณหมอวี่ส�ำหรับ ค�ำแนะน�ำส�ำคัญหลายๆ ประเด็น พี่หวานที่เข้าใจและสนับสนุนทุกการ ตัดสินใจของผม ผมขอขอบคุณพีก่ รูฟ๊ คุณหมอโอ๊ต พีก่ ุ๊ รวมถึงทีมงาน กรู๊ฟ พับลิชชิ่งทุกท่านที่ให้การต้อนรับปราปต์และห่มแดนอย่างอบอุ่น กระตือรือร้น ขอบคุณญาติมติ รในวงวรรณกรรมและโดยเฉพาะคุณผูอ้ า่ น ทีน่ อกจากมอบก�ำลังใจ ยังให้โอกาสร่วมเดินทางด้วยกันเสมอมาครับ ปราปต์ ๑๗ สิงหาคม ๒๕๕๙
ปราสาทสัจธรรม
ตั้งอยู่ที่แหลมราชเวช อ่าววงศ์พระจันทร์ จังหวัดชลบุรีเป็นหนึ่งในแหล่ง ท่องเที่ยวในโครงการ Unseen in Thailand ได้รับรางวัลประเภทรายการแหล่ง ท่องเทีย่ วดีเด่น จากรางวัลอุตสาหกรรมท่องเทีย่ วไทย ประจ�ำปี พ.ศ.2551
วันสุดท้ายในชีวิตของเธอเริ่มต้นที่หกโมงตรงเช่นทุกวัน ลมูลติดนิสัยตื่นเช้าตั้งแต่ยังช่วยงานไร่อยู่กับแม่ที่นางรอง จบ ม.3 เธอย้ายตามคนอ�ำเภอเดียวกันมาค้าแรงที่กรุงเทพฯ คนอีสาน ส่วนใหญ่พอใจจะอยู่ในโรงงานเพราะมีเพื่อนพ้องพูดภาษาเดียวกัน แต่ลมูลจับพลัดจับผลูได้เป็นแม่บ้านโรงแรมแห่งหนึ่ง ด้วยนิสัยขยัน ขันแข็ง ท�ำงานเป็นระเบียบ เธอได้รับค�ำชวนจากหัวหน้าให้ลองมา ท�ำงานในบ้านพักของ ‘นาย’ แถวพัทยา–นาเกลือ เงินเดือนในระดับ สูงกว่า กับงานที่ดูจะเหนื่อยน้อยกว่า เพราะนานๆ ทีนายถึงจะมา พักที่บ้านริมหาด ลมูลจึงตัดสินใจย้ายมาเป็นแม่บ้านประจ�ำที่นี่ ช่วงแรก หญิงสาวต้องปรับตัวพอควร นางสุขแม่บ้านคนเก่า ท�ำงานตามล�ำพังมาหลายสิบปี แกชินกับความเงียบจนวันๆ แทบ ไม่พูด ถามค�ำตอบค�ำ กว่าจะรู้ว่าแกลาออกเพื่อกลับไปเลี้ยงหลานที ่ สกลนครก็กินเวลาไปสองวัน เดือนสุดท้ายนั้นนางสุขถูกขอให้อยู่ช่วย สอนงานแม่บ้านคนใหม่ป้องกันความขลุกขลัก แล้วแต่ละวันในสิบกว่าปีหลังจากนั้นก็ไม่ต่างกันเลย บ้านไม้ ห่มแดน 7
สามชั้นริมหาดเนื้อที่ 150 ตารางวาต้องการการท�ำความสะอาด แบบเดิมๆ ลมูลเคยลองทิ้งไว้หลายวันท�ำทีก็พบว่ามีปัญหาเฉพาะฝุ่น ช่วงแรกเธอแอบกระหยิ่ม ต่อให้เจ้านายพรวดเข้ามาก็คงไม่รู้ว่าเธอ แอบอู้ แต่อยู่ไปๆ กิจกรรมท�ำความสะอาดกลายเป็นยาใจมากกว่า การนั่งเฉื่อยชานั้นดูดกลืนพลังกระปรี้กระเปร่า และแล้วความเหงา จะพลอยท�ำให้เธอไม่อาจทน คงเพราะลมูลไม่สนใจอะไรเป็นพิเศษ ถึงรักสวยรักงามอยู่บ้าง แต่หน้ากางๆ คิ้วห่างๆ แต่งยังไงก็ไม่ดูดี อีกอย่าง ชายใกล้ตัวที่สุด มีแต่พวก รปภ.แก่ๆ ซึ่งถูกเวียนมาประจ�ำป้อมรั้ว แต่งไปคุยไปก็ไม่ สราญใจเท่าฝันถึงพระเอกละครหลังข่าว ด้วยเหตุนี้ หลายทีลมูลจึง อยากกลับไปท�ำงานที่ได้คุยกับคนอื่นบ้าง เธอต้องหักใจเมื่อคิดถึงผล ตอบแทนที่ได้รับ มันมากในระดับที่ใครๆ ในนางรองต้องอิจฉา ใช่แล้ว เจ้านายของลมูลมีมากจนเผื่อแผ่ได้เพียงนั้น ว่ากัน ว่านอกจากโรงแรมในกรุงเทพฯ ที่เธอเคยท�ำ คุณท่าน–เหรียญ อิน- ไชยพันธุ์–ยังเป็นเจ้าของกิจการโรงแรม รีสอร์ต สปา ร้านอาหาร และร้านค้าย่อยที่กระจายตัวราวห่มคลุมทั่วแดนไทย คนในทีวีเรียก มันว่า เครือเวียงอวัศย์ ตั้งแต่เครือนั่นสยายปีกมาเปิดโรงแรมหรูอีก แห่ ง แถบพั ท ยาใต้ เหล่ า ญาติ ๆ และแขกของเจ้ า นายก็ ไ ม่ ค ่ อ ยมา พักบ้านนี้ ลมูลแทบจ�ำไม่ได้แล้วว่า การหอบครัวเข้ามาตากอากาศ พร้อมหน้าครั้งสุดท้ายนั้นคือเมื่อไหร่ ในความเงียบเหงา นานๆ คราวเธอจะโทร.ติดต่อบ้านใหญ่ที่ กรุ ง เทพฯ (เรี ย กว่ า ‘บ้ า นใหญ่ ’ แต่ ใ นจิ น ตนาการลมู ล เห็ น ภาพ ปราสาทอลังการ) เธอจะขอคุยกับพี่กานดา ถามข่าวคราวของเหล่า ลูกจ้างซึ่งเคยตามมารับใช้เจ้านายที่นี่ จากนั้นก็เปรยๆ ว่าจะขอลา หยุดสักสองสามวันกลับไปเยี่ยมบ้านที่นางรอง 8 ปราปต์
ความเปลี่ยนแปลงเพิ่งเกิดปลายปีก่อน คุณท่านในวัยห้าสิบ- สองล้มป่วยด้วยโรคประหลาดชื่อ โรคฮันติงตัน ท่านจ�ำวางมือจาก อาณาจักรพันล้าน ละปราสาทมารักษาตัวที่นี่เงียบๆ พร้อมด้วยนาง พยาบาลประจ�ำตัวหนึ่งคน บ้านใหญ่ส่งพี่กานดามาอยู่ช่วยงานด้วย เจ็ดเดือนจวบคุณท่านจากไป บ้านพักหลังนี้ยังเงียบเหงาเพราะไม่ม ี ใครว่างพอมาเยี่ยมคุณท่าน ลมูลได้แต่มองอย่างสงสารระคนซาบซึ้งในความเมตตา พี่ กานดาเล่าว่าที่พวกเธออยู่ดีกินดีถึงทุกวันนี้ก็เพราะคุณท่าน บ้านนี้ ต่างจากที่อื่น คุณผู้ชายดูแลทั้งงานนอกและงานในบ้าน เป็นคน ตัดสินใจขึ้นเงินเดือนและให้รางวัลปลายปีแก่ลูกจ้างทุกราย คุณ ผู้หญิง–สมิหลา อวัศย์สกุล–ต่างหากที่มิใคร่หยิบจับอะไรเป็นชิ้น เป็นอัน ด้วยความกรุณาของคุณท่าน ตอนนี้ที่นางรอง ลมูลมีทั้งบ้าน หลังใหญ่และที่ดินเรือกไร่ น้องๆ หลานๆ ทยอยเรียนจบจนได้งาน ท�ำกันหมด ความฝันต่อไปลมูลอยากพาพ่อแม่ท่องเที่ยว เธอฝันถึง เสื้อกันหนาวตัวใหญ่ในสายหมอกหนา ครั้นแม่พ่อบอกว่าไปเที่ยว ภูกระดึงก็ได้ ลมูลค้อนควักตุปัดตุป่อง รูปถ่ายบนภูกระดึงจะตบหน้า เพื่อนบ้านจอมโวที่ส่งลูกสาวไปเป็นกุลีอยู่เมืองนอกได้อย่างไร! เพราะฝันยิ่งใหญ่ชนิดนี้ สุดท้ายลมูลจึงไม่เคยคิดว่าเธอมีเงิน เก็บพอ ความฝันยังเป็นแค่ฝัน เขียมเก็บกระเหม็ดกระแหม่จนแม้ ตัวเองก็ไม่กล้าย่างเท้าไปไหน ไม่แม้แต่สถานที่ท่องเที่ยวในตัวเมือง พัทยา ไม่กระทั่งที่ที่ใกล้กว่าเพียงปลายตาขณะยืนบนหาดหลังเรือน ปราสาทสัจธรรม ลมูลเห็นมันตัง้ แต่ยงั มีแค่โครงสร้าง จวบจนก่อร่างเป็นปราสาท บนแหลมกลางทะเลโดดเด่นเธอก็ยังไม่เคยเฉียดใกล้ หากถึงอย่างไร ห่มแดน 9
ในระยะห่างแค่ช่วงอาคารโรงแรม 4-5 แห่งคั่น หญิงสาวสามารถ จับความงามตระการของงานไม้แกะสลักทรงไทยจตุรมุขหลังมหึมา นั้นได้ชัดแจ้ง เธอเห็นมันเมื่อแสงแรกต้อง หันมองเมื่อแสงสุดท้าย มนตร์ ขลังบางอย่างกวักเรียกให้เยี่ยมกราย แต่ที่สุดลมูลมักหักใจเพราะ เสียดายเงินราวห้าร้อยค่าเข้าชม ในยุคทีส่ มาร์ตโฟน (รุน่ เดียวกับทีเ่ พือ่ นบ้านทีน่ างรองใช้) ราคา เหยียบสามหมื่น เข้าถึงบริการอินเทอร์เน็ตด้วยค่าใช้จ่ายรายเดือน ราวห้าร้อยบาท ลมูลชื่นชมความฉลาดของตนว่าสามารถ ‘ไปเที่ยว’ ที่นั่นได้ฟรีๆ เธอไขข้อข้องใจเกี่ยวกับความยิ่งใหญ่ของมัน ที่แท้ตัว ปราสาทมี ข นาดถึ ง 2,115 ตารางเมตร สู ง 105 เมตร และแม้ อยู่แต่ในบ้าน เธอก็รู้ว่าในปราสาทสัจธรรมเต็มไปด้วยประติมากรรม ไม้แกะสลักวิจิตรพิสดารโดยปราศจากตะปูแม้ดอกเดียว สิบสี่นาฬิกา สี่สิบห้านาที ลมูลผึ่งผ้านวมริมหาดแล้วไม่มีงาน อะไรอีก เธอหันเห็นปราสาทหลังนั้นจึงเข้าเว็บไซต์ชมความงามของ มันอีกรอบ ไล่สายตาไปตามรูปสลักอันแสดงความรักของพ่อและ แม่ในห้องโถงตะวันออก ขนลุกชันเพราะภาพจ�ำหลักตระหง่านเงื้อม ของพรหมพักตร์เหนือเรื่องราวมหาภูตะรูปในห้องโถงตะวันตก ขณะ ก�ำลังเลื่อนนิ้วเข้าสู่โถงทิศใต้เพื่อดื่มด�่ำความงามของเหล่าดาราเบื้อง นภากาศ โสตประสาทก็ได้ยินเสียงประตูรั้วเปิด ตามด้วยล้อยางบด ถนนโรยกรวดตรงเข้ามา แม่บ้านชาวอีสานวิ่งออกไปเลื่อนประตูกระจกด้านหน้าเพื่อ ต้อนรับ จับตาเล็กซัส เอสยูวี สีเลือดหมูเข้มจัดที่เคลื่อนเข้ าจอด ประตูข้างคนขับเปิดออกก่อนร่างสันทัดดูแข็งแรงเหมือนนักกีฬาจะ ก้าวลงมา 10 ปราปต์
เขาคือเจ้าของหัวข้อที่ลูกจ้างในบ้านใหญ่พูดกันให้แซ่ด จนดัง มาถึงที่นี่ตั้งแต่สองวันก่อน แดนเลฑฑุ์ อินไชยพันธุ์ ห้องพักในวาระสุดท้ายของ เหรียญ อินไชยพันธุ์ อยู่ บนชั้นสองทางฝั่งตะวันออก ลิฟต์ไฟฟ้าช่วยรับ–ส่งผู้ป่วยระหว่างชั้น บนและล่าง คุณนภานางพยาบาลจะเข็นคุณท่านผ่านลิฟต์ ลุไปจน สุดทางเพื่อเข้าห้องนอนห้องที่กว้างที่สุด คุณท่านชอบที่โล่งๆ ไม่ยอมอยู่โรงพยาบาล ภายในห้องจึงมี เครื่องเรือนเพียงไม่กี่ชิ้น แม้แต่อุปกรณ์ทางการแพทย์ก็เลือกเฉพาะที ่ จ�ำเป็นจริงๆ เก็บไว้ในระยะห่างจากสายตา คุณนภาบอกว่าโรคฮันติงตันทีค่ ณ ุ ท่านเป็นเกิดจากความผิดปกติ ของยีนฮันติงติน (Huntingtin) มันถ่ายทอดทางพันธุกรรมท�ำให้ระบบ ประสาทและสมองเสือ่ ม ในปีสดุ ท้าย กล้ามเนือ้ ส่วนหนึง่ ของคุณท่าน ไม่ท�ำงานจนมีลักษณะคล้ายผู้ป่วยอัมพฤกษ์ เกิดภาวะแทรกซ้อน ของปอดบวมและโรคหัวใจ ที่ส�ำคัญคือมีอาการทางจิตทั้งวิตกกังวล ซึมเศร้า ก้าวร้าว ย�้ำคิดย�้ำท�ำ คุณนภาแทบจะเป็นคนเดียวที่กล้าเข้า ใกล้ คอยดูแลปลอบใจเมื่อคุณท่านใจเสีย บางครั้งดูรับผิดชอบหนัก กว่าเมียกว่าลูกแท้ๆ ด้วยซ�ำ้ ลมูลยังจ�ำภาพริมฝีปากเหีย่ วของคุณท่าน ขมุบขมิบได้ดี บนเตียงใหญ่ตรงหน้านี่ ที่ที่คุณท่านหมดลมด้วยภาวะ หัวใจวาย เสียงพื้นไม้ลั่นตามฝีเท้าขณะลมูลก้าวเข้าไปในห้อง “น�้ำค่ะ คุณเลฑฑุ์” แดนเลฑฑุร์ ปู ร่างเล็กกว่าคุณป๋าของเขา ก่อนกล้ามเนือ้ จะลีบฝ่อ เพราะโรคร้าย คุณท่านเป็นคนสูงสันล�่ำใหญ่ดูเต็มไปด้วยอ�ำนาจ ห่มแดน 11
เป็ น คนแก่ ที่ ส มาร์ ต แดนเลฑฑุ์น่าจะสูง เลย 170 เซนติเ มตรมา นิดเดียว เพรียว แต่พอมีกล้าม ผิวขาวละเอียดและเค้าหน้าละมุนดุจ ผู้หญิงนั้นเป็นมรดกปริศนา นึกไม่ออกว่าได้รับถ่ายมาแต่ฝ่ายไหน ค่าที่คุณท่านคล�้ำจัด เป็นจีนด�ำที่เค้าหน้าคมคาย ขณะคุณผู้หญิงก็ เข้มเพราะมีแม่เป็นชาวใต้ ชายหนุ ่ ม สวมแว่ น บางใส เชิ้ ต ผ้ า ฝ้ า ยสี อ ่ อ น กั บ กางเกง สแล็กส์เนื้อวูลสีเทาเรียบกริบ แม้ปลายแขนจะถูกเลิกขึ้น แต่ภาพ หนุ ่ ม ส� ำ อางสมบู ร ณ์ แ บบคงไม่ จ างไป ผมตั ด สั้ น แต้ ม เจลสะท้ อ น ประกายแสงจากโคมไฟเหนือโต๊ะท�ำงานข้างเตียง ใบหน้าชื้นเหงื่อก้ม ส�ำรวจเอกสารที่พลิกอยู่ในมือ เขาตอบโดยไม่หันมา “ขอบใจ วางไว้ ตรงนั้นละ” สังเกตจากสภาพห้อง เจ้าตัวคงรีบร้อนจนลืมเปิดเครื่องปรับ อากาศ หน้าต่างกระจกปิดยาวตลอดแนว ม่านหนาก็ยังกั้น อากาศ ภายในจึงค่อนข้างอบ “คุณเลฑฑุ์หาอะไรคะ ให้ลมูลช่วยมั้ย” ถามพลางเลื่อนมือไป ยังรีโมตคอนโทรลส�ำหรับเครื่องปรับอากาศ ยังไม่ทันกดเปิด คนถาม ก็พบว่ามือเล็กขาวราวผู้หญิงของนายหนุ่มชะงักลงตรงลิ้นชักโต๊ะ แดนเลฑฑุ ์ ใ นวั ย ปลายเลขสามเบนหน้ า มาด้ ว ยสายตาขุ ่ น หัวคิ้วเป็นรอยกดน้อยๆ แทนค�ำบอก ‘ไม่ต้อง’ ผู้อาสายิ้มรับแกนๆ หับประตูถอยจากมา ตลอดสิบกว่าปีที่นี่ ลมูลได้พบชายหนุ่มนับครั้งได้ เขาสุภาพ แต่ยากจะมอบรอยยิ้มให้ใคร มีความเงียบขรึมเช่นเดียวกับคุณท่าน แต่ขณะที่ผู้พ่อสงบเยือกเย็น ความเงียบของแดนเลฑฑุ์กลับอัดแน่น ไปด้วยการเรียกร้องความเป็นส่วนตัว ไม่มีใครเข้าหน้าเขาได้นาน แม้ แ ต่ คุ ณ ป๋ า และคุ ณ ม้ า ไม่ ต ้ อ งพู ด ถึ ง พี่ น ้ อ งอี ก สองรายคื อ คุ ณ 12 ปราปต์
น�้ำหนาวและน�้ำดัง นางสุขเคยบอกเป็นนัยว่าแต่ก่อนคุณเลฑฑุ์เป็น เด็กชายเรียบร้อยน่ารัก ยิ้มง่ายกว่านี้ รักษาน�้ำใจคนมากกว่านี้ แก หมดยิ้มเพราะเหตุร้ายเมื่อวัยต้นหนุ่ม จากนั้นก็หน้าตึง โดยเฉพาะ ท�ำตัวขวางผู้เป็นพ่อตลอดมา พี่กานดาบอกว่าคุณเลฑฑุ์เป็นคนจริงจัง เครียดเคร่งตั้งแต่ สมัยเรียนจวบกระทั่งท�ำงาน เหมือนหุ่นยนต์ที่ไม่ได้โปรแกรมรอยยิ้ม ท่าทางสุภาพนุ่มนิ่ม ผิวพรรณหน้าตาหวานละเอียดเหมือนผู้หญิง กอปรกับความทุ่มเทให้งานจนไม่เคยปรากฏคนรัก วงสังคมจึงซุบซิบ ว่าเขาเป็นพวกนิยมไม้ป่าเดียวกัน อย่างไรก็ดี ในที่สุด แดนเลฑฑุ์ อินไชยพันธุ์ ก็เข้าประตูวิวาห์ ราวห้าปีก่อน ภรรยาของเขาเป็นหญิงสาวผู้ร้อนฉ่าบนหน้านิตยสาร ชั้ น สู ง ด้ ว ยความต่างทั้ง พื้นเพ นิสัย และอายุซึ่งห่างกันถึงเจ็ดปี แทนที่เสียงซุบซิบเดิมจะหมดไป กลับเกิดกระแสใหม่ว่านี่คืองาน แต่งเพื่อธุรกิจล้วนๆ ลูกสาวนายพันต�ำรวจผู้เปี่ยมอ�ำนาจในวงการ เมืองและเศรษฐกิจย่อมเสริมความแกร่งของเวียงอวัศย์อย่างมิต้อง สงสัย กว่าครึ่งของวงสังคมจับตารอข่าวเตียงหัก หากทว่า แม้ความ ผวนผันทางการเมืองจะพานายพันต�ำรวจพ่อตาถึงแก่ต้องระเห็จออก นอกประเทศไปเมื่อสามปีก่อน แดนเลฑฑุ์กับภรรยาก็ยังคล้องแขน ออกงานดุจรักยังแน่นเหนียว เสียงซุบซิบได้แต่คาดการณ์ไปต่างๆ นานา หนังสือพิมพ์ลงข่าวกระแซะเรื่องภรรยาผู้แสนเปิดเผยตั้งแต่ รอยยิ้มไปถึงริมเสื้อ ตรงข้ามกับสามีซึ่งหุบหับทุกอย่างจนยากจะเห็น แม้ไรฟัน ถึงวันนี้ ลมูลและเหล่าลูกจ้างที่บ้านใหญ่ต่างเห็นพ้อง ต่อไป คุณเลฑฑุ์คงยิ่งไม่มีอารมณ์ยิ้ม ทั้งหมดเป็นเพราะพินัยกรรมที่คุณท่านทิ้งไว้ มันเพิ่งถูกเปิดไป ห่มแดน 13
เมื่อปลายสัปดาห์ก่อน เก้าอี้โยกไม้สักตั้งอยู่บนชานหลังบ้านพักติดกับชายหาด เป็นมุมโปรดที่คุณท่านชอบนั่งปล่อยอารมณ์และทอดสายตาออกไป ไกลแสน แม้อวัยวะหลายส่วนล้าแรง แต่ลมูลได้รับค�ำยืนยันจาก คุ ณ นภาว่ า จั ก ษุ แ ละโสตประสาทของท่ า นยั ง ใช้ ก ารได้ ต ามปกติ พี่กานดาก็เห็นด้วยกับความคิดนี้ มันจะไม่ปกติก็ตรงที่บางทีแกท�ำ ตาหวานใส่คุณนภานั่นละ! ลมูลไม่ใส่ใจค�ำนินทา เธอครุ่นคิดว่าคงเพราะขยับตัวไม่ถนัด คุณท่านจึงชอบสังเกตความเคลื่อนไหวรอบกายแทน ลมูลจะจับตา ที่ใบหูหนามีติ่งยาวนั้น จินตนาการว่าคุณท่านก�ำลังเงี่ยรับเสียงคลื่น เสียงลมอู้ที่ทักทายโมบายเปลือกหอยริมชาน เสียงแมลง นกร้อง เสียงขยับของกิ่งมะพร้าวและก้านใบของไม้ชนิดอื่นๆ ดวงตาแห้ง ผากของคุณท่านจดจ่อเงาตะวันที่เคลื่อนลับลงขอบฟ้า ฝูงนก มวล เมฆา รวมถึงแขกจากโรงแรมรอบด้านที่เล่นกิจกรรมผาดโผนทางน�้ำ ล�้ำเข้ามาทางนี้ บางทีคุณท่านอาจมองไกลออกไปถึงที่นั่น ปราสาท สัจธรรม... ลมู ล สงสั ย ถามพี่ ก านดาก็ ไ ม่ ไ ด้ ค� ำ ตอบว่ า คุ ณ ท่ า นเคยไป เที่ยวที่นั่นบ้างรึเปล่า บางที ตลอดชีวิตที่ผ่านมาคุณท่านอาจมีภาระ หนักหนาจนไม่มีเวลาคิดเรื่องบันเทิงเริงใจ หรืออีกที คุณท่านคง ตัดสินใจไปเที่ยวในที่ไกลๆ ที่ที่มีหิมะโปรยปรายเหมือนอย่างลมูล ใฝ่ฝัน เตลิดเพริดไปจนลืมคิดว่ายังมีของดีใกล้ๆ รอให้ชื่นชม กว่าจะ รู้ตัวก็สายเสียแล้ว เป็ น ครั้ ง แรกที่ นึ ก ได้ แ ละเกิ ด ความตั้ ง ใจขึ้นมา ลมูล เหลียว มองเข็มนาฬิกาบนฝาเรือน บ่ายสามโมงกว่า เวลาของวันนี้ใกล้หมด 14 ปราปต์
เธอตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะลางานหนึ่งวันเพื่อไปเที่ยวที่นั่น ปราสาท สัจธรรม และแล้วลมูลก็มีอีกค�ำถาม ระหว่ า งที่ คุ ณ ท่ า นนั่ ง บนเก้ า อี้ โ ยกตั ว นี้ ตรงนี้ มองไปยั ง ปราสาทอลังการที่ทาบทับเส้นขอบฟ้านู้น คุณท่านเคยตระหนักถึง สัจธรรมข้อนี้บ้างหรือไม่ คุณนภาบอกว่าโรคร้ายท�ำให้ระดับสติปัญญาของคุณท่าน เสื่ อ มถอย ความสามารถในการวางแผน ความคิ ด เชิ ง นามธรรม ความเข้าใจในกฎระเบียบและการแสดงพฤติกรรมที่เหมาะสมอาจ ลดทอน แม้แต่ความทรงจ�ำบางส่วนก็อาจสูญหรือเสียหาย แต่ถึง อย่างไร นอกจากหดหู่สลับอาละวาดในบางเวลา ลมูลไม่รู้สึกเลยว่า ความปราดเปรื่องของแกลดลง ดวงตาของคุณท่านยังแฝงแววเฉลียว ฉลาดและครุ่นคิด แม้ริมฝีปากเบี้ยวบิดจนพูดล�ำบาก หากทุกครั้งที ่ พูดก็ยังส่อความรู้สึกตัวชัดเจน ใครจะรู้ว่าปราสาทหลังนั้นอาจดลใจ ให้คุณท่านตระหนักบางสิ่ง บางสิ่งที่อาจถูกจดไว้ในพินัยกรรมฉบับนั้น! ชีวิตคนเราเอาแน่ไม่ได้ เคยได้ยินว่าคุณท่านเองก็เป็นตัวอย่าง ของผู้อยู่ต�่ำและขึ้นสู่จุดสูงได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ เหรียญ อินไชย- พันธุ์ ไม่ใช่ทายาทเศรษฐี เป็นแต่คนตัวเปล่าที่ได้ร่วมงานกับ นาย สมาน อวัศย์สกุล บิดาของคุณสมิหลาซึ่งขณะนั้นเป็นเศรษฐีทางใต้ ด้วยความสามารถและซือ่ สัตย์จริงใจ ต่อมาเขาได้โน้มกิง่ ดอกฟ้าเชยชม นั่นคือต�ำนาน นิยายรักของเวียงอวัศย์ที่ถูกเล่าขานออกสื่อ ในความเป็นจริง ลมูลคิดว่าการแต่งงานของคนทั้งสองอาจ ไม่ต่างจากเหตุผลของแดนเลฑฑุ์กับภรรยา เหตุผลทางธุรกิจ แม้ คุณท่านกับคุณผู้หญิงจะไม่มีวี่แววของรอยบาดหมาง หากทั้งคู่ก็ด ู ห่มแดน 15
ปราศจากเยื่อใยหรือความรักใคร่โดยสิ้นเชิง บุคลิกของคุณผู้หญิงคือ ข้อแรกที่ไม่ชวนให้ใครเชื่อ ยิ่งกว่านั้น ลมูลสัมผัสได้ว่าคุณท่านมีฐานะต�่ำกว่าเพื่อน เป็น เหมือนลูกจ้างคนหนึ่งของคุณผู้หญิงเสียมากกว่า ลูกจ้างผู้ยอมอุทิศ ทั้งชีวิตและจิตวิญญาณแด่การเติบใหญ่เกรียงไกรของเวียงอวัศย์ ท่ า มกลางการกล่ า วขวั ญ ถึ ง ศั ก ยภาพ ความทุ่ม เท และความน่า เคารพยกย่องจากคนทั่วไป มีเพียงคนข้างกายเท่านั้นที่คุณท่านไม่ เคยได้รับความชื่นชมดังกล่าวเลยจวบวาระสุดท้ายมาเยือน ‘นี่ ไ งพี่ ก านดา ถ้ า คุ ณ ท่ า นจะประทั บ ใจคุ ณ นภาฉั น ก็ ว ่ า ไม่ แปลก’ ใช่แค่เรื่องงาน แม้แต่ทายาทอีกสองราย คุณน�้ำหนาว และ คุณน�้ำดัง ก็ยังเป็นธุระที่คุณท่านสืบทอดจากคุณผู้หญิงมาอีกต่อ แต่ เดิมคุณสมิหลามีน้องสาวฝาแฝดชื่อ คุณสิมิลัน อวัศย์สกุล หลัง จากให้ก�ำเนิดคุณน�้ำดังลูกชายคนเล็กได้ไม่นาน คุณสิมิลันและสามี ก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต เด็กน้อยทั้งสองตกอยู่ในการดูแลของคุณ สมานและคุณสมิหลา แล้วในที่สุดผู้มีศักดิ์เป็นป้าก็รับทั้งสองมาเป็น ลูก เติบโตคู่กับคุณแดนเลฑฑุ์ซึ่งเป็นลูกแท้ๆ เพียงคนเดียวของเธอ คุณเลฑฑุ์คงได้รับพันธุกรรมข้างคุณม้ามาเข้มข้น ชายหนุ่ม ไม่แสดงความรักหรือเคารพต่อบิดา ถึงเติบโตใต้ปีกพ่อแต่เป็นหน่อ ทีท่ มิ่ ทะลุสทู่ ศิ อืน่ อย่างจงใจ เขามีแนวทางการวางตัว การท�ำงานและ การใช้ชีวิตตรงข้ามกับค�ำสอนของคุณท่านโดยสิ้นเชิง แต่เมื่อมิใช่ทาง ลบ ทั้งยังได้รับค�ำชมถึงขั้นชายหนุ่มในฝันผู้บรรลุความส�ำเร็จในรอบ ทศวรรษ คุณท่านจึงไม่อาจค้านอะไร ได้เพียงมองลูกนกที่ปีกกล้าขา แกร่ง แหวกเมฆล�้ำสู่ลมบนราวหมายท้าทายเอาชนะ นี่อาจเป็นสาเหตุว่าท�ำไม ท�ำไมพินัยกรรมฉบับนั้นจึงระบุให้ 16 ปราปต์
คุณเลฑฑุ์ได้รับเพียงแผ่นกระดาน กระดาษวาดภาพ และสีน�้ำชุด ใหญ่อีกแค่แผงเดียว! เสียงฝีเท้าก้าวลงจากบันได ลมูลกระวีกระวาดเข้าไปหา ใบหน้าผู้เป็นนายเปียกชุ่ม เหงื่อแทบจะระเหยเป็นไอเกาะ เลนส์แว่นตา เนื้อผ้าตรงช่วงอกและใต้แขนเป็นวงเปียก เขาคงไม่ได้ เปิดเครือ่ งปรับอากาศตลอดเวลาทีอ่ ยูใ่ นห้องนัน้ ในมือมีแฟ้มพลาสติก สีเหลืองใสใส่เอกสารและสมุดจดเล่มบางติดมาด้วย “เย็นมากแล้ว คุณเลฑฑุ์ไม่ค้างที่นี่เหรอคะ” เขาส่ า ยหน้ า คงตั้ ง ใจจะไม่ พู ด อะไรตามวิ สั ย ต่ อ เมื่ อ เห็ น สีหน้าของสาวใช้ ฝีเท้าที่แตะถึงพื้นและก�ำลังจะก้าวตัดไปยังประตู บ้านจึงชะงัก “ท�ำไม” คนถูกถามยิ้มปูเลี่ยน “ที่นี่ ตอนกลางวันก็ไม่มีอะไรผิดปกติ หรอกนะคะ แต่ว่าตอนกลางคืน...” สายตาของชายหนุ่มตั้งค�ำถามได้ ลมูลกลืนน�้ำลายยากล�ำบาก “คือ...ตั้งแต่คุณท่านเสียไปก็มี เรื่องแปลกๆ ยังไงชอบกล สองคืนก่อน ยามข้างนอกยังบอกว่าเห็น แสงไฟวาบๆ ใน...ห้องนอนคุณท่านด้วยค่ะ...” “เพ้อเจ้อ” ค�ำต�ำหนิของเขาคงสุภาพ “ฉันไปละ” ลมูลคอหด แดนเลฑฑุ์ก้าวต่อแต่ก็ชะงักอีกครั้งเหมือนนึกบาง อย่างขึ้นได้ เขาหันกลับมาจ้องตา “ได้บอกใครรึเปล่าว่าฉันมาที่นี่” “ปละ...เปล่าค่ะ” เธอรีบส�ำทับ “ถ้าคุณเลฑฑุ์ไม่อยากให้บอก ลมูลจะไม่บอกใคร” สายตาหลังแว่นกลมค่อยถอนไปเหมือนยังไม่แน่ใจนัก จาก นั้นร่างเปรียวก็ก้าวขึ้นรถ ปล่อยให้ลมูลเกาะขอบประตูมองตาม ห่มแดน 17
เล็กซัส เอสยูวี สีเลือดหมูสตาร์ตเครื่องแล้วถอยตั้งล�ำไปทาง ประตูรั้ว ก่อนสารถีจะขับจาก ลมูลแน่ใจว่าชายหนุ่มจ้องกระจกมอง ข้างเพื่อส�ำรวจตัวบ้านอีกครั้ง โดยเฉพาะห้องนอนของคุณท่าน...เป็น ครั้งสุดท้าย... ภาพเขา ในรถคันนั้น อันมีฉากหลังเป็นถนนโรยกรวดมุ่งสู่ ประตูรั้ว และอีกมุมหนึ่งปรากฏเงาตะคุ่มของปราสาทไม้หลังมหึมา คงตราติดในความทรงจ�ำของเธอต่อไปอีกนาน และคงเพราะภาพนั้น แม้เมื่อกลิ่นเหม็นไหม้คลุ้งขึ้นพร้อม ไอร้อนและเสียงปะทุของแก่นไม้ ยามเปลวไฟแผดผลาญบ้านทั้งหลัง ในอีกหลายชั่วโมงถัดมา แม่บ้านสาวที่ทอดร่างเจ็บหนักอยู่ใต้ซาก เสา จึงมิอาจถอนจินตนาการจากภาพในปราสาทหลังดังกล่าว ปราสาทที่เธอไม่มีโอกาสได้ไป
18 ปราปต์
ภูหลง
ตั้งอยู่ที่จังหวัดชัยภูมิ บนเทือกเขาภูแลนคา เป็นป่าดิบเขาหนึ่งในต้นน�้ำ ของล�ำปะทาว และน�้ำตกตาดโตน ที่ตั้งของวัดป่ามหาวัน (ภูหลง) ซึ่งริเริ่มโดย หลวงพ่อบุญธรรม และหลวงพ่อค�ำเขียน ต่อมา พระพิศาล วิสาโล เข้ามา ประจ�ำที่วัดแห่งนี้
แดนเลฑฑุ์ไม่ขับรถเร็ว พนักงานขับรถทุกคนต้องตระหนักว่าเขาไม่ชอบความสวิงสวาย ส�ำหรับชายหนุ่ม การใช้ความเร็วมากไปประกาศวิสัยใจร้อนขาดวินัย ทั้งยังด้อยความสามารถในการจัดการด้านเวลา คติที่เขายึดมั่นเสมอ คือ ยิ่งใช้ความคิดและเตรียมการมากขึ้นเท่าไหร่ การออกแรงด้วย ร่างกายก็จะน้อยลงเท่านั้น แดนเลฑฑุ์ อินไชยพันธุ์ เป็นผู้ช�่ำชองในการคิดเตรียมการ บางปมในใจบ่มให้ชายหนุ่มมีนิสัยระวังตัวทุกฝีก้าว แต่นั่นเป็นข้อดี โดยเฉพาะเวลานี้ สิ่งที่พบในห้องพ่อป่วนใจจนความคิดไม่อยู่กับตัว เขาผลุนผลันจากมาราวตั้งใจหนีอะไรสักอย่าง หากนิสัยอันถูกฝึกจน เป็นเจ้าเรือนยังเสมือนตัวช่วย ชายหนุ่มตระหนัก ‘เราถูกปิกอัพสีด�ำขับตามมาตั้งแต่บ้าน พัก!’ ใกล้หกโมง อาทิตย์เหนือเมืองพัทยาเจียนลับฟ้าลงเต็มแก่ บนถนนสุขุมวิทยังมีรถราขวักไขว่ แต่ไม่มากพอจะพรางตาเขาได้ ห่มแดน 19
แดนเลฑฑุ ์ แ สร้ง จอดรถลงไปซื้อ ของที่ร ้านค้าแห่งหนึ่ง ปิกอัพคัน นั้นเคลื่อนผ่าน แต่ครั้นเขาออกรถต่อ ไม่ช้ามันก็กลับมาจ่อท้ายอีก ระลอก เหงื่อออกมือ หัวคิ้วกด ในที่สุดเมื่อถนนช่วงออกนอกเมืองเริ่มโล่ง ชายหนุ่มตัดสินใจ เบี่ยงเข้าเลนขวา กะระยะให้ผู้ติดตามเสมาไม่ทันและถูกคั่นด้วย ฮอนด้าซิตี้สีบรอนซ์เงิน จากนั้นเขาเหยียบมิดคันเร่ง รถกระชากจนร่างกระแทกเบาะ หลัง แล้วระหว่างที่ปิกอัพปริศนาพยายามแซงเก๋งความเร็วเต่าตาม มา ชายหนุ่มก็หักพวงมาลัยส่งรถไถลข้ามสี่แยกแล้วพุ่งเข้าซอยด้าน ขวา ปิกอัพแซงเก๋งมาแล้วด้วยเลนซ้าย มันพยายามเลี้ยวตามอีก ครัง้ หากนาทีทหี่ วั รถก�ำลังจะทะยานข้ามแยกตามมา ฮอนด้าเจ้ากรรม ก็เพิ่มความเร็วผิดจังหวะ อึดใจจากนั้น เสียงโครมสนั่น ปิกอัพถูกหน้าหม้อฮอนด้าสอยข้าง! เมื่อเกิดเหตุคับขัน ผู้ถนัดข้างไหนก็จะเบี่ยงหลบข้างนั้น การขับรถชิดซ้ายและมีพวงมาลัยอยู่ด้านขวากลายเป็นข้อได้เปรียบ ส�ำหรับผู้ถนัดซ้ายในประเทศไทย ท�ำให้มีโอกาสเกิดอุบัติเหตุน้อย กว่าผู้ถนัดขวา อย่างไรก็ดี ค่าที่เครื่องใช้ต่างๆ ถูกออกแบบเพื่อตอบสนอง มนุษย์ร้อยละ 85 ซึ่งถนัดขวา ผู้ถนัดซ้ายจึงต้องเรียนรู้ที่จะระมัด ระวังและฝืนตัวเองตั้งแต่เด็ก อุบัติภัยเกิดง่ายกว่า ค่าเฉลี่ยอายุขัย ของคนถนัดซ้ายจึงพลอยต�่ำกว่า แต่ขณะเดียวกัน ผู้ที่รอดตายจาก 20 ปราปต์
การถนัดซ้ายก็มีค่าเฉลี่ยไอคิวสูงกว่าตามไปด้วย แดนเลฑฑุ์รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมือข้างซ้ายของเขาขยับเข้าเกียร์ พี จากจุดที่ปิกอัพวีโก้สีด�ำถูกชน ไม่รู้นานเท่าไหร่และไกลแค่ไหนที่ ชายหนุ่มบังคับรถต่อมาด้วยสัญชาตญาณมากกว่าสติ นานทีเขาจะ ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ‘เราไม่ชอบตกอยู่ในสภาพแบบนี้’ นอกจากไฟหน้า โดยรอบแทบปราศแสงอื่น ถนนเลนเดียว ทอดมากลางความเปลี่ยวสลัว สายัณห์ถูกย้อมด้วยเงาตะคุ่มของหมู ่ ไม้หนา สองข้างทางมองไม่เห็นสิ่งปลูกสร้างกระทั่งกระท่อมร้าง ข้าง หน้าไม่มีรถ ข้างหลังแสงไฟเล็กๆ ก็ยังตามอยู่อีกไกล คลับคล้ายเขา ขับข้ามมิติกาลสู่แดนเดียวดายไม่รู้ทิศ แปลก กลับเป็นครั้งแรกที่หัวใจสงบลง แดนเลฑฑุ์ไม่รู้ว่าเขาก�ำลังอยู่ที่ไหน แต่มั่นใจว่าในกาลครั้ง หนึ่งเขาเคยผ่านมาที่นี่ มีภาพเดียวกันนี้ปรากฏเบื้องหน้า และมี เสียงปลอบโยนแผ่วเบาดังมาจากเบาะข้าง ‘ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวเราก็หาทางออกจนได้’ บรรยากาศรอบกายพลันเงียบสงัด ไม่มีแม้แต่เสียงลมคราง จากช่องปรับอากาศในตัวรถ ห้องผู้โดยสารดูแคบและเก่าลง กลาย เป็นโตโยต้าโคโรน่าปี 91 ที่จอดตายอยู่บนถนนเปลี่ยวร้าง มองทาง ไหนยังได้ภาพเดิม ไร้บ้าน ไร้คน ไร้รถ ฟ้าโพล้เพล้เป็นสีโอลด์โรส มีเงายอดไม้ไกวโยกตามจังหวะเอื่อยของลมหนาว แต่เป็นลมหนาว ปลายเดือนกุมภาพันธ์ เขาอยู่ตรงนั้น ไม่ใช่ที่นั่งคนขับ แต่สลับมายังเบาะข้าง หน้า มู่ทู่พลางใช้นิ้วชี้ซ้ายแตะฐานแว่นด้วยความกังวลระคนขัดใจ ถึง อย่างนั้นเสียงตอบก็ไม่โฮกฮากเพราะนิสัยรักสงบและมีเหตุมีผล ‘ไม่ กลัวได้ยังไง ที่นี่มันที่ไหนก็ไม่รู้’ ห่มแดน 21
ในวัยสิบหกปี แดนเลฑฑุ์เป็นเด็กหนุ่มรูปร่างเล็กจนติดจะ บอบบาง ผิวใส เค้าหน้าใต้กรอบผมบ๊อบสั้นแสกกลางอย่างสมัย นิยมดูคล้ายทอมบอยมากกว่า ตรงข้ามกับผู้แก่กว่าไม่ถึงปีซึ่งประจ�ำต�ำแหน่งสารถี นอกจาก โรทันจะสูงใหญ่และหน้าแก่เกินวัย ประเภทตัดสกินเฮดแล้วยังไม่ม ี ใครเชื่ อ ว่ า อายุยัง ไม่ถึง ยี่สิบ เจ้าตัวยัง มีผิวเข้มตาคมผิดคนเหนือ นิสัยมองทุกอย่างด้วยแววตารักสนุก น�้ำเสียงเจือขัน มุมปากแต้มยิ้ม เจ้าเล่ห์เปี่ยมเสน่ห์ ทั้งท่าทางคล่องแคล่วจนดูขยับมากกว่าคิด ครั้งนี้โรทันโน้มตัวมาใกล้ ใช้มือใหญ่ขย�ำไหล่บางของคนนั่ง ข้างอย่างมันเขี้ยว ‘ท�ำอะไรแบบไม่ต้องรู้จุดหมายซะบ้าง ตื่นเต้นดี ออกคุณเลฑฑุ์’ ‘ทีงี้เรียกกูซะเพราะ’ เจ้าตัวหัวเราะคิก ‘เกลียดมึงฉิบหาย พวกรู้ทัน’ สรรพนามสมัยพ่อขุนรามถูกใช้ยามอยู่ด้วยกันล�ำพังหรือกลาง หมู่เพื่อน หากเป็นที่บ้านหรือในสายตาของผู้ใหญ่ ผู้มากวัยกว่าจะ ต้องเรียกอีกฝ่ายว่า ‘คุณเลฑฑุ์’ ขณะเรียกตัวเองว่า ‘ผม’ โรทันเป็นเพียงเด็กในบ้าน พ่อของเขาเคยมีบญ ุ คุณกับ เหรียญ อินไชยพันธุ์ มาแต่ครั้งมหาเศรษฐียังตกอับ ครั้นบุญพาวาสนาส่ง เหรียญตามหาจนพบว่าผู้มีพระคุณเสียชีวิตไปแล้ว เขาจึงให้ความ ช่วยเหลือเมียและลูกชายของอีกฝ่ายแทน โรทันถูกส่งตัวจากแพร่เข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ ตัง้ แต่มธั ยมต้น พักเรือนลูกจ้าง แต่ยังอยู่ในอาณาเขตบ้านเดียวกัน และยังได้เรียน โรงเรี ย นเดี ย วกั น ห้ อ งเดี ย วกั น กั บ แดนเลฑฑุ ์ ลู ก ชายแท้ ๆ เพี ย ง คนเดียวของเหรียญจึงสนิทสนมกับโรทันมากกว่าลูกพี่ลูกน้องอย่าง น�้ำหนาวและน�้ำดังซึ่งมีอายุห่างกันหลายปี 22 ปราปต์
แดนเลฑฑุ์สลัดไหล่จากมือเกาะ ‘กูเจ็บ!’ ‘ใช่ซี่ ก็มือกูมันทั้งด้านทั้งแข็ง!’ ‘กู ไม่ ได้หมายถึง อย่างนั้น’ เสียงและสายตาของคนตัว เล็ก อ่อนโยนลง โรทันต้องท�ำงานที่บ้านเท่าๆ กับพนักงานคนหนึ่ง แดนเลฑฑุ์ ไม่เคยเห็นเป็นเรื่องปกติ เขาเคยขอให้บิดายุตินโยบายนี้ ค�ำปฏิเสธ ของเหรียญกลายเป็นหนึ่งในเงาร่างความไม่ลงรอยระหว่างพ่อลูก หนุ่มในต�ำแหน่ง ‘คนขับ’ ท�ำตาระยิบ ยิ้มมุมปาก ‘กูรู้ มึง อยากให้กูขย�ำอย่างอื่นมากกว่าละสิ’ ค�ำตอบคือนิ้วกลาง ‘นั่นไงที่มึงอยากให้กูขย�ำ’ ‘ไอ้เหี้ย!’ ‘กูจะฟ้องพ่อมึง’ โรทันกระดิกนิ้วชี้ ‘ว่ามึงหน้าแดงใส่กู’ เป็นครั้งแรกที่คนถูกชี้ร้อนผ่าวบนผิวหน้า ไม่ทันระวังตัวเมื่อ อี ก ฝ่ า ยยื่ น หน้ า เข้ า มาพร้ อ มกระซิ บ ‘ความจริ ง บางอย่ า ง ต่ อ ให้ พยายามหนีแค่ไหนมึงก็ไม่มีวันท�ำได้ร้อก’ ‘ไอ้เวร! พวงมาลัยอยู่ทางนู้น’ เขายันคางโรทันหันไป ‘พากู มาแล้วก็พากูกลับให้ได้ด้วย!’ คนพาไปจึงนิ่งลงจนเหลือแค่ยิ้มจางๆ จ้องตาด้วยความหมาย ลึกล�้ำ ‘ไม่ ‘หลงทาง’ ซะบ้าง มึงจะรู้ได้ยังไงว่าโลกนี้กว้างกว่าที่มึง เคยคิด’
ถูกของมึง แดนเลฑฑุ์หันข้าง กลับมาอยู่ใ นห้อ งผู้โ ดยสารของเล็กซัส ห่มแดน 23
คันเดิม ในต�ำแหน่งเดิมที่คนขับ บนเบาะหนังสีเบจด้านข้างมีของที ่ ท�ำให้รู้สึกอยากหนีจนมะงุมมะงาหรามาโผล่ถึงนี่ ความจริงบางอย่าง ต่อให้พยายามหนีแค่ไหนก็ไม่มีวันท�ำได้ ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมา ขอบแฟ้มพลาสติกเก่าแต่ให้ความ รู้สึกแหลมคมจนอาจบาดนิ้ว ข้างในมีสมุดปกสีน�้ำเงินเล่มบางคุ้นตา สมุดที่ปะป๊าชอบถือติดมือ ใครหลายคนเคยสงสัยว่าปะป๊า (หรือที่ต่างเรียกตามเขาโดย ผันไปว่าคุณป๋า) จดอะไรลงไปบ้าง บัดนี้แดนเลฑฑุ์พบค�ำตอบว่ามัน มีหน้าที่ ‘คีบ’ เอกสารอื่นมากกว่า กระดาษสีขาวเก่าจนเหลืองเปื่อย ในสมุดถูกใช้หมดทุกหน้าไปนาน ส่วนใหญ่บันทึกค�ำคมหรือแนวคิด ที่ ป ะป๊ า ติ ด ใจ เบอร์ โ ทรศั พ ท์ ห รื อ วั น เกิ ด ของคนที่ ป ะป๊ า ให้ ค วาม ส�ำคัญ หน้าก่อนสุดท้ายถูกฉีกออกไป เหลือข้อความหน้าสุดท้ายแค่ ไม่กี่บรรทัดบน ลายมือในสมุดเป็นลายมืออีกแบบที่แทบไม่เคยมีคนเห็น ลาย เขียนจากมือซ้าย มือข้างที่ปะป๊าถนัด มันเป็นพันธุกรรมอีกอย่างทีส่ ง่ ต่อสูแ่ ดนเลฑฑุ ์ ปะป๊าถูกปลูกฝัง ด้วยความเชื่อแบบชาวจีนสมัยเก่าว่า ด้านซ้ายคือด้านไม่ดี ผู้ถนัด ซ้ า ยคื อ คนแปลกแยก ตั้ ง แต่ เ ด็ ก ปะป๊ า จึ ง ฝื น เขี ย นด้ ว ยมื อ ขวามา ตลอด ท่ามกลางความเชี่ยวกรากของกระแสธุรกิจและเรื่องใน ‘บ้าน ใหญ่’ ปะป๊ากับหมะม้าไม่มีโอกาสได้ดูแลลูกชายจวบจนเขาอายุ แปดขวบ ในลิ้นชักความทรงจ�ำ แดนเลฑฑุ์ถูกแยกจากพี่เลี้ยงเข้าไป แนะน�ำตัวกับอากงสมาน ผู้หญิงท่าทางแปลกๆ คุกเข่าลงชี้อกตัวเอง บอกนี่ คื อ ‘หมะม้ า ’ ต่ อ แต่ นี้ เ ราจะอยู ่ ด ้ ว ยกั น แดนเลฑฑุ ์ ก ลั ว ๆ กล้าๆ แต่ท้ายวันนั้นเขาโผกอดเธอไว้ไม่ปล่อยเพราะกลัวหมะม้าจะ 24 ปราปต์
หายไปอีก หมะม้ามีเรื่องของหมะม้าเช่นกัน ถึงอย่างนั้นเขาก็สนิทด้วย มากกว่าปะป๊า โดยเฉพาะเมื่อรายหลังพบว่าเขาเขียนหนังสือด้วย มือซ้ายและพยายามบังคับให้เปลี่ยนเป็นมือขวา หมะม้าทนไม่ได้ที่ เขาถูกฟาดด้วยก้านมะยม จึงออกหน้าให้สามีลองเขียนด้วยมือซ้าย ดูบ้าง แม้เป็นข้างที่ถนัดแต่ในวัยขนาดนั้นคงล�ำบากเช่นกัน กว่าจะ เขียนได้ปะป๊าจึงจ�ำยอมให้เขาใช้มือซ้ายเขียนหนังสือ กินข้าว และ ท�ำกิจกรรมต่างๆ มาจนบัดนี้ ตั ว อั ก ษรจากมื อ ซ้ า ยของปะป๊ า เอนหน้ า และหนั ก แน่ น กว่ า มื อ ขวา แต่ ถ ้ า ไม่ สั ง เกตดี ๆ จะไม่ รู ้ สึ ก ปะป๊ า ยั ง รั ก ษาเอกลั ก ษณ์ อักษรไม่มีหัวและการเว้นวรรคแคบๆ อย่างหวงพื้นที่ แดนเลฑฑุ์รู้ว่า ปะป๊าใช้มือซ้ายเขียนสิ่งที่ไม่เป็นทางการ โดยเฉพาะจดบันทึกลงใน สมุดเล่มตรงหน้า อย่างไรก็ดี ในยามปกติ ค่าที่ติดนิสัยมัธยัสถ์จากวันแร้นแค้น สิ่ ง ที่ ป ะป๊ า มั ก ใช้ จ ดบั น ทึ ก จริ ง ๆ คื อ กระดาษรี ยู ส จด...เพื่ อ จะทิ้ ง ด้วยเหตุนี้ สมุดเล่มเก่าที่ใช้หมดแล้วจึงไม่เคยถูกเปลี่ยน บัดนี้ ด้านท้ายสมุดมีเศษกระดาษสอดไว้หลายแผ่น ทุกแผ่น ไม่ใช่กระดาษรียูส หนึ่งในนั้นเป็นรูปถ่ายค่อนข้างเก่าของเด็กหญิง รายหนึ่งยืนอยู่หน้าวัด หน้าตาของเธออัปลักษณ์พิกลพิการจนเขา ต้องพลิกหนี มีสลิปชุดฝากเงินของธนาคารกสิกรไทยอีกหลายใบ ทุกใบลงชื่อ สาขา และเลขที่บัญชีเหมือนกันหมด นางสาว นฤมล งามสีแจ่ม สาขาแหลมงอบ ท้ายสุดคือกระดาษที่คาดว่าถูกฉีกจาก ตั ว สมุ ด รอยขาดละม้ า ย ซ�้ ำ ตั ว อั ก ษรทั้ ง หมดก็ ถู ก เขี ย นจากหมึ ก สีเดียวกัน มุมขวาล่างมีรอยเปรอะคราบด�ำๆ ปรากฏอยู่ ห่มแดน 25
มลที่รัก ฉันคงไม่อาจบอกว่าสิ่งที่แนบมานี้มีค่าพอจะชดเชยความผิด ที่ฉันได้ท�ำลงไป มันคงเป็นความอยุติธรรมที่โลกสร้างมาให้ผู้ชาย ได้เปรียบผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงดีๆ คนหนึ่ง ที่จะต้องแปดเปื้อน ตราบาปไปตลอดชีวิตเพราะความผิดเพียงครั้งเดียวของผู้ชายชั่วๆ ฉันจึงไม่หวังว่าจะได้รับการให้อภัย แค่อยากขอให้มลรับมันไว้ ถือเสียว่านี่จะช่วยให้มลมีชีวิตที่ดีต่อไปในภายภาคหน้า นับจากนี้ ถ้ามีสิ่งใดที่มลต้องการ ขอให้บอก ถึงจะบกพร่องในบางเรื่อง แต่ฉันขอสาบานต่อพระพุทธมหา เมตตาบารมีศรีเมตไตรยะและอธิบดีทั้งสี่ ว่าจะพยายามช่วยเหลือมล จนสุดความสามารถของฉัน ตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ เหรียญ เนิ่นนาน จวบกระทั่งโทรศัพท์ที่ถูกปิดเสียงไว้สั่นระห�่ำใน กระเป๋ากางเกง ดวงความคิดที่จมดิ่งในภวังค์สมุทรจึงถูกกระชากสู่ ปัจจุบัน แดนเลฑฑุ์สะดุ้ง ดึงโทรศัพท์ออกมา เมื่อถอนสายตาจาก จดหมายเก่าแก่ฉบับนั้นสู่หน้าจอก็พบ เป็นดังคาด สายเข้าจากเธอ รอบที่ล้าน หน้าจอแสดงภาพหญิงสาวเจ้าของวงหน้ารูปหัวใจ ใต้กรอบ ผมทรงล็อบหรือบ๊อบยาวเคลียบ่า จังหวะดัดเป็นคลื่นหลวมๆ กับ ไฮไลต์สีมะฮอกกานีเสริมให้โครงหน้าเก๋ดุดูโฉบเฉี่ยวยิ่งขึ้น จมูกโด่ง ตรงเพราะสันซิลิโคนเพิ่มความสมบูรณ์แบบด้วยการตัดปีกจนกว้าง เท่าช่วงหว่างตา ริมปากอิ่มที่ได้รับการปรับรูปจนกลายเป็นกระจับ 26 ปราปต์
เคลือบสีแดงเข้ม ลูกตาด�ำเต็มด้วยคอนแทกต์เลนส์บิ๊กอายส์สีน�้ำตาล ลายขนนก ดูรวมๆ แล้วสวย...จากการแต่งหน้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ ที่เหลือ คือความดีเด่นของวิวัฒนาการศัลยกรรมในระดับกลับชาติมาเกิด ใหม่! นี่คือภาพถ่ายที่ภรรยาสาวฉวยโทรศัพท์ของเขาไปตั้งเป็นรูป ประจ�ำตัวให้ หลังพบว่าแดนเลฑฑุ์ใช้แค่ค�ำ ‘กูรข่า’ เพื่อแสดงสาย เรียกเข้าของเธอมาตลอด เจ้าหล่อนเริ่มต่อสายหาตั้งแต่รถของเขาพ้นสายตาคนของเธอ วีโก้สีด�ำคันนั้น ครั้นเขาไม่รับในชั่วโมงแรก กูรข่าเงียบหาย แต่เธอ ไม่ถอดใจในอีกชั่วโมงถัดมา เป็นอย่างนี้เสมอ เธอต้องได้ทุกสิ่งที่ปรารถนา ถ้าไล่ล�ำดับ ท็อปสามของความมีชื่อในวงสังคม กูรข่าคงเริ่มจากสวย รวย และ สูงสุดคือเอาแต่ใจ ครั้ ง หนึ่ ง เพื่ อ คว้ า ต� ำ แหน่ ง แบรนด์ แ อมบาสซาเดอร์ เ ครื่ อ ง ส�ำอางยี่ห้อโปรด หญิงสาวถึงกับยื่นข้อเสนอจะใช้เงินส่วนตัวจ่ายค่า ลงสปอตโฆษณาครั้งแรก เพื่อฉายเต็มความยาวสามนาทีพร้อมกัน ทุกช่องฟรีทีวีช่วงไพรม์ไทม์ อีกครัง้ ไม่นานมานี ้ เมือ่ นิตยสารปลุกใจเสือป่าหัวนอกตัดสินใจ ปิดตัวในไทยเพราะพิษสื่อออนไลน์ กูรข่าติดต่อขอลงปกสุดท้ายเพื่อ ทิ้งทวนความเป็นต�ำนาน ต่อเมื่อถูกปฏิเสธเพราะกอง บ.ก.วางแผน งานทุกอย่างไว้แล้ว หญิงสาวก็ยื่นข้อเสนอให้ท�ำฉบับสุดท้ายของ สุดท้ายขึ้นใหม่ ครั้นยังไม่เป็นผล ด้วยเงินและเส้นสายที่ล้วงลึกถึง วงใน เธอล็อบบีสปอนเซอร์ทั้งชุด แล้วในที่สุด เมื่อกูรข่าอยู่บนปก เล่มสุดท้ายของเวอร์ชนั ไทยไม่ได้ นิตยสารก็ไม่จำ� เป็นต้องมีฉบับ ‘สุดท้าย’ ห่มแดน 27
จบกันไปแบบห้วนๆ แดนเลฑฑุ์เอะใจตั้งแต่ปรายตาเห็นวีโก้คันนั้นครั้งที่สาม หลัง จอดรถหน้าร้านสะดวกซื้อริมทาง เขาสังเกตพบว่าสารถีในรถคันดัง กล่าวคือชายหนุ่มรูปร่างขนาดกลาง เจ้าของใบหน้าเรียบเฉยผู้มัก ติดตามและรับค�ำสั่งจากภรรยาเขามาตลอด บุญเกริก! หมอนั่นเป็นอดีตนายต�ำรวจชั้นผู้น้อย ถูกเจ้านายส่งมาคอย รั บ ใช้ ลู ก สาวตั้ ง แต่ ส มั ย ผู ้ พ ่ อ ยั ง ยิ่ ง ใหญ่ คั บ วงราชการ จวบวั น ที่ เจ้าของค�ำสั่งต้องระเห็จออกจากประเทศไปด้วยพิษการเมือง บุญ- เกริกก็ลาออกตามมารับใช้นายหญิงต่อ นอกจากข้อเสนอยวนใจ อาจเป็นเพราะความ ‘ใจใหญ่’ ของกูรข่าที่สืบทอดผู้เป็นพ่อมาอีกที ถึงจะเห็นตัวเองเป็นดาวฤกษ์ใหญ่ศูนย์กลางอนันตจักรวาล แต่เมื่อรักใครกูรข่าก็หวังดีและสนใจจริงจัง หญิงสาวเคยเล่าให้แดน- เลฑฑุ์ฟังว่าบุญเกริกเป็นคนบ้านตาดรินทอง จังหวัดชัยภูมิ แถบ ภูหลง ผืนป่าอันอุดมด้วยไม้ตะเคียน มะค่าแต้ มะค่าโมง พยุง และ ยางนา ดึงดูดพวกลักลอบตัดไม้เข้ามาเสมอ แม้ในปี 2533 พระ ไพศาล วิสาโล จะเดินทางมาประจ�ำที่ภูหลงและร่วมกับชาวบ้าน ป้องกันผืนป่า จนมีกองลาดตระเวนที่เข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆ แต่ในที่สุด พี่ชายของบุญเกริกก็พลาดท่าถูกพวกบุกรุกยิงตายเมื่อราวสิบห้าปี ก่อน ใต้ปีกกาลช่วงอ�ำนาจของพ่อแตะขีดสูงสุด กูรข่าผละจากเรือ ปรินซ์เซส ครุยส์ ในทริปชมกลาเซียร์ เบย์ ตรงกลับไทย ดั้นด้นไป เป็นเจ้าภาพงานศพถึงถิ่นกันดารโดยไม่มีใครคาด และไม่นานถัดมา เจ้าของกระสุนที่คร่าชีวิตพี่ชายบุญเกริกก็ถูกพบเป็นศพกลางป่าใน ลักษณะเดียวกันไม่ผิดแผก! 28 ปราปต์
นอกจากนี้ บุญเกริกมักมีปัญหาเงินทองเพราะติดการพนัน แต่กูรข่าก็ช่วยเหลือเสมอ จึงไม่แปลกที่คนเป็นลูกน้องจะจงรักภักดี จนยอมท�ำเรื่องโง่ๆ ครั้งนี้เจ้าตัวคงถูกส่งให้มาคอยดูว่าแดนเลฑฑุ์ท�ำ ตาม ‘ค�ำแนะ’ ของนายตนหรือไม่ กูรข่าเกิดและเติบใหญ่เบื้องยอดหอคอยงาช้าง สามปีช่วง หลังเพิ่งพลิกผันเพราะชะตากรรมทางการเมืองของผู้เป็นพ่อ หากถึง อย่างไร หญิงสาวยังมีความสุขและได้รับการนับหน้าถือตาประหนึ่ง ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มากสุดคงแค่เสียงติฉินในโลกโซเชียล ซึ่งเจ้าของ เสียงพร้อมจะหุบปากเมื่อพบพลานุภาพเงินของเธอ เพราะได้รับค�ำยืนยันถึงอ�ำนาจเงินดังนี้ ภรรยาสาวจึงแทบลุก เต้นทันทีที่ทราบความในพินัยกรรมของปะป๊าเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว ตรง ข้ามกับเขาที่ตกดิ่งสู่ความเงียบงัน กว่าจะเริ่มรู้สึกเดือดร้อนจริงๆ จังๆ ก็สองวันให้หลังนั่นแหละ เมื่อเช้า แดนเลฑฑุ์ออกจากลิฟต์แล้วก้าวสู่ห้องท�ำงานบนชั้น 26 ของอาคารส�ำนักงานใหญ่เวียงอวัศย์เหมือนทุกที แต่ครั้งนี้หน้า ประตูห้องมี รปภ.ยืนขวาง หากเป็นคนอื่นคงเกิดเรื่องโวยวาย แต่ ด้วยวิสัยนิ่งเงียบและเกลียดเสียงดัง แดนเลฑฑุ์ฟังเหตุผลแล้วแค่ ถอยกลับมาด้วยหน้าตาถมึงทึง ‘น�้ำหนาวให้เหตุผลว่าผมควรจะพักงานก่อน เพื่อความสงบ เรียบร้อยของบอร์ดบริหาร’ ‘หมายความว่าไง!’ กูรข่าหน้านิ่ว เกาศีรษะแกรกๆ บนหัวยัง เต็มไปด้วยโรลม้วนผมเตรียมพร้อมส�ำหรับนัดกลางวันกับเพื่อนสมัย มัธยมต้น เธอเพิ่งตื่นก่อนเขากลับมาถึงบ้านไม่นาน แดนเลฑฑุ์ถอนหายใจ ดึงไทออกจากคออย่างเป็นปกติ ซึ่ง หมายรวมถึงการไม่หันไปมองเธอ ‘มรดกที่ปะป๊าให้ผมมีแค่...’ ห่มแดน 29
‘แต่นคี่ อื บริษทั แม่นาย!’ เป็นปกติเช่นกันทีก่ รู ข่าจะใช้เสียงแหลม เสียดขึ้นทั้งที่คู่สนทนายังไม่ทันพูดจบ เธอติดใช้สรรพนาม ‘นาย–เรา’ ราวกับเขาและเธอเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน ภรรยาผู้เยาว์กว่าถึงเจ็ดปีปรี่เข้ามาจ้องเขาตรงๆ ‘หรืออย่าง น้อยนายก็อยู่ในฐานะลูกจ้างที่ไม่ใช่จะไล่ออกกันได้ง่ายๆ!’ ‘บอร์ดส่วนใหญ่ไม่มั่นใจในตัวผมเพราะค�ำสั่งเสียของปะป๊า’ เขากดเสียงเรียบ พับแขนเสื้อขึ้นอย่างกะองศาให้เนี้ยบ ‘จนกว่า หมะม้าจะตัดสินใจอะไรออกมา...พวกเขาอยากให้ผมอยูห่ า่ งๆ ไว้กอ่ น’ ตอนนี้คุณสมิหลาไม่อยู่ในไทย ทันทีที่ฟังการประกาศพินัย- กรรมจบ หมะม้าของเขาก็หลบความวุ่นวายไปชอปปิงแถวจัตุรัส กงกอร์ดพร้อมเพื่อนสนิท ‘แล้วต่อไปล่ะ บ้าน รถ หรืออะไร! มรดกคุณพ่อมีตั้งมากมาย เท่าไหร่ ใครๆ ก็จ้องตาเป็นมัน มีแต่นายนั่นแหละมัวท�ำเป็นทอง ไม่รู้ร้อน แล้วเป็นไง ถึงตอนนี้!’ ‘ผมขอโทษที่ท�ำให้คุณต้องพลอยล�ำบาก ถ้าคุณอยาก...’ ‘เราอยากให้นายรีบไปคุยกับหมะม้า!’ เธอโพล่งสวนขึ้นมา วิธีจ้องตายืนยันความรับรู้ว่าเขาก�ำลังจะ พูดอะไร ไม่มีวี่แววปวดใจ แต่น่าแปลกที่จวบบัดนี้เธอยังไม่ยินดีฟัง สิ่งที่เขาก�ำลังจะพูด ...ถ้าคุณอยากหย่า ผมยินดี... กูรข่าท�ำเสียงจิ๊จ๊ะ ‘ต้องมีความจริงอีกหลายอย่างที่พวกเรายัง ไม่รู้ เราไม่อยากให้นายด่วนตัดสินอะไร โดยเฉพาะเรื่องคุณพ่อ’ เธอ เว้นวรรคด้วยการถอนใจ ‘พ่อของนายไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล และการ เกลียดคนคนหนึ่งโดยที่นายรู้จักเขาแค่ด้านเดียว เราว่ามันไม่แฟร์’ ชายหนุ่มบอกไม่ได้ว่าเขารู้สึกเช่นไรแน่ 30 ปราปต์
ตั้ ง แต่ ได้ฟ ัง การตัด สินใจสุด ท้ายของปะป๊า สิ่งที่เ กิดขึ้นมา คือความเปล่าว่าง หากไม่ใช่ใจหาย แต่ไรแดนเลฑฑุ์เป็นคนสุขุม คราวนี้เขามัวพิศวงความนิ่งของตนจนลืมใส่ใจกรวดหินที่ปะป๊ากรอง ให้จากภูเขาเพชร จะว่าไป ทันทีที่ทนายอ่านพินัยกรรมจบ โทรศัพท์ของเขาก็สั่น ชายหนุ่มต้องรีบผละไปแก้ปัญหาเรื่องงานกับศิลปินหนุ่มเลือดร้อน แดนเลฑฑุ์เพียรขอให้เจ้าตัวช่วยออกแบบธีมรีสอร์ตแห่งใหม่ให้มา ตลอดสามเดือน ถ้าเป็นปะป๊า เหตุการณ์นี้จะไม่มีทางเกิด ปะป๊าอัธยาศัยดี กับคนทุกระดับโดยเฉพาะผู้ร่วมงาน กระนั้นศูนย์กลางของทุกงาน ไม่เคยผ่องถ่าย คนอื่นเป็นแค่กลไกที่ถูกวางให้ท�ำตามแผน ใครก่อ ปัญหาย่อมถูกเขี่ยทิ้งแล้วหาแทนไม่ยาก แต่ จ ากวิ ธี นั้ น ผลคื อ โรงแรมและรี ส อร์ ต ของปะป๊ า แทบหา ความแปลกใหม่ไม่ได้ เป็นงานหรูหราในสไตล์ซ�้ำซาก ลูกค้าหน้าเดิม และเริ่มลดหาย มีมาตรฐานแต่ปราศจากจิตวิญญาณโดยสิ้นเชิง แดนเลฑฑุ์เดินเกมของเขาตั้งแต่จบจากคณะบริหารธุรกิจมา ด้วยเกียรตินิยมอันดับ 1 ไม่ต้องวิเคราะห์ก็รู้ทุกจุดอ่อนของผู้เป็น พ่อ ชายหนุ่มเพาะจุดแข็งใหม่โดยใช้ทุนก้อนเล็กๆ จากเงินเก็บร่วม หุ้นกับเพื่อน ซื้อโรงแรมเก่าระดับสามดาวย่านงามวงศ์วานมาบูรณะ ใหม่ บอร์ดบริหารเวียงอวัศย์ส่ายหน้าเมื่อรู้ว่าลูกค้าเป้าหมายเป็น แค่ข้าราชการและกลุ่มไมซ์1 แต่ผลกลับกลายมีผู้ใช้บริการล้นหลาม 1 MICE ย่อมาจาก Meetings (การประชุมขนาดเล็กเพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูล),
Incentive Travel (การให้รางวัลพนักงานโดยจัดการท่องเที่ยวเพิ่มแรงจูงใจ), Conventions (งานประชุ ม และแสดงสิ น ค้ า ) และ Exhibitions (การจั ด นิทรรศการ) ห่มแดน 31
โดยเฉพาะไมซ์เป็นตลาดใหญ่ที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ไม่ช้ากระทั่งเวทีระดับ โลกยังยอมรับว่าเป็นกลุ่มที่ช่วยกระตุ้นผลบวกต่ออุตสาหกรรมการ ท่องเที่ยวอย่างมาก วิสยั ทัศน์ทไี่ ด้รบั การพิสจู น์ซำ�้ ๆ ท�ำให้ปะป๊าไร้ขอ้ โต้แย้ง จ�ำยอม บอร์ดบริหารพาแดนเลฑฑุ์เข้าร่วมงานในเวียงอวัศย์ เขามีโอกาส ลงมือสิ่งใหม่ ใหม่กว่า และแปลกใหม่ขึ้นเรื่อยๆ ท้ายสุดบอร์ดบริหาร เห็นชอบการขยับสู่ตลาดโรงแรมเล็กที่เปี่ยมเต็มด้วยศิลปะเป็นสถาน ซึ่งคนอีกขอบฟ้าต้องบินมาดู และยอมจ่ายเพื่อจะพักให้ได้ครั้งหนึ่ง ในชีวิต ปะป๊าไม่เคยเห็นด้วยกับความคิดของเขา การอนุมัติโปรเจกต์ แรกแค่แฝงจุดประสงค์กันเขาจากงานที่ปะป๊าเห็นเป็น ‘เรื่องของ ผู้ใหญ่’ ผลส�ำเร็จที่งอกงามขึ้นตลอดเส้นทางของแดนเลฑฑุ์จึงผลิ หนามต�ำใจ เพราะนับวัน ความเห็นใหม่ๆ ของลูกชายเริม่ กลบวิสยั ทัศน์ เดิมของผู้เป็นพ่อจนไม่มีใครในที่ประชุมรอฟัง! นี่กระมัง ทุกอย่างด�ำเนินเช่นนี้มาแต่ต้น แดนเลฑฑุ์รู้ว่าปะป๊า เท่าทันความ ‘ตั้งใจ’ ที่แท้ของเขา สังหรณ์ในใจจึงท�ำให้เขาไม่รู้สึก ตระหนก หรือกระทั่งเจ็บแค้นกับการตัดสินใจของปะป๊า ไอ้บ้าที่ไหน จะมอบรางวัลให้ฝ่ายตรงข้าม! “เราต่างก็ท�ำให้อีกฝ่ายผิดหวังซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า จริงมั้ยฮะปะป๊า” ชายหนุ่มมองสมุดและกระดาษเหล่านั้น สูดลมลึก การ ‘หลงทาง’ ครั้งนี้ อาจช่วยให้เห็นโลกที่กว้างขึ้นอีกครั้ง!
32 ปราปต์