ตำหนักรักร้าง - ทดลองอ่าน

ต�าหนักรั กร้ าง

จีริหทัย : เขียน ISBN : ๙๗๘-๖๑๖-๗๗๓๕-??-?? พิมพ์ครัง้ ที่ ๑ : ส�ำนักพิมพ์กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง กันยำยน พ.ศ.๒๕๕๙ สงวนลิขสิทธิ์ตำมพระรำชบัญญัตลิ ขิ สิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘ หมวดนวนิยำย ล�ำดับที่ ๖๐

จัดท�าโดย ส�านักพิมพ์ กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อบริษัท กรู๊ ฟ พับลิชชิ่ง จ�ากัด เลขที ่ ๒๙/๑๐๖ วิสต้ำ อเวนิว วัชรพล แขวงคลองถนน เขตสำยไหม กรุงเทพฯ ๑๐๒๒๐ โทรศัพท์ : ๐๘๕-๖๖๕-๕๔๒๒ โทรสำร : ๐-๒๑๕๓-๐๕๐๐ อีเมล : groove_publishing@hotmail.com เว็บไซต์ : www.groovebooks.com, http://www.facebook.com/groovepublishing บรรณาธิการที่ปรึกษา : นำยแพทย์พงศกร จินดำวัฒนะ บรรณาธิการส�านักพิมพ์ : อรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ ประสานงานการผลิต : สุลวัณ จันทรวริ นทร์ พิสูจน์ อักษร : กฤษดำ ศิริกิจพำณิชย์กลู และ เนตรนภำ ณ ถลำง ออกแบบปก : กัญจน์สภุ กั ค์ ยุกตำนนท์ ประสานงานการออกแบบปก : จำรุนนั ทน์ ศรี รัตนตรัย รู ปเล่ ม : พฤจิกำ ประสานงานการผลิตรู ปเล่ ม : Aim Graphic House โทรศัพท์ ๐๘๑-๖๒๖-๙๑๒๓ โทรสำร ๐-๒๘๘๓-๖๑๒๑ พิมพ์ที่ : บริษัท เอ.พี. กราฟิ คดีไซน์ และการพิมพ์ ๑/๘ หมูท่ ี่ ๔ ต.บำงขนุน อ.บำงกรวย จ.นนทบุรี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๐-๓ โทรสำร ๐-๒๔๙๗-๖๘๔๔ จัดจ�ำหน่ำยโดย : บริษัท อมรินทร์ บุ๊ค เซ็นเตอร์ จ�ากัด ๑๐๘ หมูท่ ี่ ๒ ถ.บำงกรวย-จงถนอม ต.มหำสวัสดิ ์ อ.บำงกรวย จ.นนทบุรี ๑๑๑๓๐ โทรศัพท์ ๐-๒๔๒๓-๙๙๙๙ โทรสำร ๐-๒๔๔๙-๙๒๒๒, ๐-๒๔๔๙-๙๕๐๐-๖ Homepage: http://www.naiin.com ราคา ๐๐๐ บาท

ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์

มาถึงวันนี ้ เชื่อว่าท่านผู้อา่ นที่นิยมชมชอบนวนิยายแนวลึกลับ เหนือจริงคงจะคุ้นเคยกับนามปากกา ‘จีริหทัย’ มากขึ ้น เสน่หข์ องจีริหทัย อยูท่ กี่ ารด�ำเนินเรื่อง และพล็อตทีไ่ ม่อาจจะคาดเดาได้ วา่ จะเกิดอะไรขึ ้น ต่อไป

ต�ำหนักรักร้ างเป็ นผลงานเรื่ องล่าสุดของนักเขียนสาวผู้มากด้ วย ความสามารถ เป็ นนวนิยายทีจ่ รี ิหทัยวางโครงเรื่องและใช้ เวลาเขียนนาน กว่านวนิยายทุกเรื่องทีผ่ า่ นมา ด้ วยต�ำหนักรักร้ างเป็ นเรื่องราวของความ รัก ความแค้นทีส่ บื เนือ่ งผ่านตัวละครมากมายหลายรุ่น

ท่านผู้อา่ นทีช่ อบนวนิยายลึกลับ สยดสยอง น่ากลัว ข้ ามภพข้ าม ชาติ รับรองได้ วา่ จะไม่ผดิ หวังกับนวนิยายเรื่องนี ้แน่นอน ต�ำหนักรักร้ าง มีครบทุกรส รวมเอาความสนุกสนานตืน่ เต้ นทีก่ ล่าวมาทังหมดไว้ ้ ด้วยกัน แล้ ว ด้ วยความทีม่ คี วามรู้ในเรื่องประวัตศิ าสตร์เป็ นอย่างดี จีริหทัยจึงมี เกร็ดเล็กเกร็ดน้ อยทีน่ า่ สนใจสอดแทรกอยูใ่ นแทบทุกบรรทัด

เชือ่ แน่วา ่ เมือ่ อ่านนวนิยายเรื่องนี ้จบลง ต�ำหนักรักร้ างจะเป็ นอีก หนึง่ นวนิยายทีท่ า่ นผู้อา่ นจะต้องประทับใจจนต้องหยิบมาอ่านซ� ้ำอีกหลาย ครังอย่ ้ างแน่นอน นายแพทย์ พงศกร จินดาวัฒนะ บรรณาธิการที่ปรึกษา ส�ำนักพิมพ์ กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง ในเครื อบริ ษัท กรู๊ฟ พับลิชชิ่ง จ�ำกัด

ค�ำน�ำนักเขียน

ต้ นก�ำเนิดของต�ำหนักรักร้ างนัน ้ มาจากในบูทของกรู๊ฟ พับลิช- ชิ่ง เดือนเมษายน พ.ศ.๒๕๕๘ เมื่อน้ องแป้งเพื่อนรุ่นน้ องคนหนึง่ เดิน เข้ าไปคุยด้ วยที่บูท และพี่กรู๊ ฟก็อยู่ตรงนันด้ ้ วย เราคุยถึงนิยายที่ชื่อ ขึ ้นต้ นด้ วยเรื อนว่ามีเยอะมาก แล้ วดิฉันก็หลุดพูดออกไปว่าถ้ าดิฉัน จะเขียนเกี่ยวกับอาคารอีกสักหลังคงเลือกใช้ ค�ำอื่นเป็ นชื่อเรื่ อง อย่าง ต�ำหนัก อาจจะชื่อ ‘ต�ำหนักรักร้ าง’ แล้ วพี่กรู๊ฟก็พดู ขึ ้นมาทันทีวา่ เอา เรื่ องนี ้ นึกถึงหน้ าของจีริหทัยตอนนัน้ สิคะ ดวงตาเป็ นเครื่ องหมาย ค�ำถามส่งไปยังพี่กรู๊ ฟว่า จะเอาจริ งหรื อ หลังจากวันนัน้ ดิฉันก็ลอง เขียนเรื่ องย่อที่มีทงโครงเรื ั้ ่ องหลักและรองออกมา จนกระทัง่ ได้ เรื่ องย่อ ทีพ่ อใจ

แต่ปัญหายังไม่จบลงแค่นน ั ้ เมื่อลงมือเขียนจริ งปรากฏว่าการ เล่าเรื่องแบบทีใ่ ช้ ตอนแรกนันอาจจะท� ้ ำให้ เรื่องไปได้ เรื่อยๆ แต่คนเขียน ไม่พอใจ จึงเกิดการรื อ้ นิยายทังเรื ้ ่ องใหม่ และหันกลับไปเขียน ‘พรหม พยาบาท’ ให้ เสร็ จ เมื่อความเครี ยดคลายลงจึงกลับมาจับใหม่และ เขียนทรีตเมนต์ใหม่ทงหมดก่ ั้ อนจะลงมืออีกครัง้

ความส�ำเร็ จครัง้ นี ้ต้ องขอขอบคุณ คุณอรรถรัตน์ จันทรวริ นทร์ หรื อพี่กรู๊ฟ ซึง่ เป็ นคนส�ำคัญในการผลักดันให้ เขียนเรื่ องนี ้ ขอขอบคุณ คุณหมอพงศกร จินดาวัฒนะ ที่เป็ นบรรณาธิการและให้ ข้อมูลส�ำคัญ ต่างๆ ขอบคุณน้ องแป้ง กนกวรรณ จันทร์มนั่ ทีส่ ละเวลาเขียนบทละคร อันมีคา่ ไปเยีย่ มทีบ่ ทู เพือ่ สนทนาจนเกิดเป็ นนิยายเล่มนี ้ขึ ้น และขอบคุณ ม.ล.จีริเนตร กิตยิ ากร น้ องชายแท้ ๆ ของดิฉนั ที่ให้ ข้อมูลในเชิงลึกบาง อย่าง และขอบคุณผู้อา่ นทุกท่านทีต่ ดิ ตามและคอยให้ คำ� ติชมมาตลอด

จีริหทัย

บทน�ำ

อุ่นกรี ดร้ องออกมาเสียงดังเพราะแรงกระชากผมอย่ าง แรงจนเจ็บหนังหัวระบมไปหมด ฉับพลันที่ลืมตาขึ ้นมาในความมืด ใจของหล่อนก็วบู ลง ดวงดาวทีพ่ ร่างพราวเต็มฟ้าหายไปหมด เหลือ ไว้ แต่ความมืดด�ำที่อยู่รอบตัวกับแสงสลัวคล้ ายเปลวเทียนที่ไหว ไปมาด้ ว ยแรงลมเท่ า นัน้ กลิ่ น ฉุน ของสี แ ละน� ำ้ มัน สนปะทะกับ โพรงจมูก จนแสบไปหมด ร่ า งกายเคลื่ อ นที่ ไ ปตามแรงดึง อย่ า ง ไม่ ป รานี ป ราศรั ย โดยไม่ ส นใจว่ า หล่ อ นจะเจ็ บ ปวดและทรมาน แค่ไหน

หญิ งสาวยกมือทัง้ สองข้ างขึน้ แล้ วก็ต้องตกใจว่ามันถูกมัด ติดกันไว้ แน่น ไม่ว่าจะพยายามกระชากออกเท่าใดก็ไม่สามารถ หลุดพ้ นจากเชือกมนิลาที่มดั แขนทังสองข้ ้ างไว้ ได้ และเมื่อขยับขา ก็พบว่ามันถูกมัดไว้ เช่นเดียวกัน

“ปล่อยฉันนะ” อุน่ กรี ดร้ องพร้ อมกับนึกเสียใจที่ไว้ ผมจนยาว ขนาดนี ้ ถ้ า ผมของหล่อ นสัน้ เหมื อ นกับ สาวคนอื่ น ๆ หล่อ นก็ ค ง ไม่โดนดึงทึ ้งลากไปตามพื ้นกระดานจนแสบไปทังหลั ้ งเจ็บร้ าวไปทัง ้ ต�ำหนักรักร้ าง 7

หัวจนสุดจะทนไหว หญิงสาวใช้ มือที่ถกู มัดนันจั ้ บผมของตัวเองไว้ แล้ วพยายามเงยหน้ าไปทางเหนือศีรษะของตนเองเพื่อให้ เห็นคน ที่ลากหล่อน

ในความมืดมิดนันมื ้ อของอุ่นได้ สมั ผัสเพียงชายผ้ าที่ไหวมา โดนมือที่พยายามจะรั ง้ ผมกลับมากับเสียงแพรส่ายที่อยู่เหนือขึน้ ไปเท่านัน้ แม้ จะพยายามหันมองด้ านข้ างหรื อผงกหัวดูก็เห็นแต่ เงาตะคุ่มของเครื่ องเรื อนที่ตอนนี ้ดูเป็ นสีด�ำไปหมดสิ ้น มีแต่เพียง กลิ่นของสีที่ลอยอวลอยูใ่ นที่นนท� ั ้ ำให้ ร้ ูวา่ ตนเองถูกน�ำมายังต�ำหนัก เล็ก ผู้ที่ค่อยๆ ลากหล่อนจะเป็ นผู้อื่นไปได้ อย่างไร ในเมื่อผู้ที่ขว้ าง หล่อ นด้ ว ยไฟฉายและเอาหัว ของหล่อ นโขกกับ พื น้ จนสลบก็ คื อ เจ้ านายที่หล่อนรักมากที่สดุ ท่านหญิงรวีอาภา

“ท่านหญิ งเพคะ กรุ ณาหม่อมฉันเถอะเพคะ” อุ่นพูดเสียง สัน่ “ปล่อยหม่อมฉันไปเถอะเพคะ หม่อมฉันสัญญาว่าจะไม่พบ หน้ าท่านชายอีก”

ไม่มีเสียงตอบออกมาจากคนที่ก�ำลังลากหล่อนอยูแ่ ม้ แต่น้อย สัตว์ที่ก�ำลังโดนถลกหนังคงรู้ สกึ เช่นเดียวกับหล่อนตอนนี ้ ที่ผมถูก ดึงรัง้ จนหนังศีรษะร้ าวระบมไปทัว่ ถ้ ารอดไปได้ อ่นุ จะกล้ อนมันทิ ้ง เสียให้ เกลี ้ยงไม่เหลือไว้ ให้ เจ็บปวดอีกต่อไป หญิ งสาวสาบานกับ ตัวเอง

ในที่สดุ ความทรมานก็สิ ้นสุดลงเมื่อผมยาวสลวยถูกปล่อย ร่ วงลงบนพื ้นแบบไม่ไยดี เสียงฝี เท้ าของคนที่ท�ำร้ ายหล่อนเดินไป เดินมาอยู่เหนือศีรษะ อุ่นดิ ้นขลุกขลักไปมา พยายามยันตัวลุกขึ ้น อย่างน้ อยมือที่ถกู มัดอยู่ด้านหน้ าก็จะสามารถใช้ แกะเชือกที่ขาได้ บ้ าง อุน่ คิดอย่างมีหวัง

หญิงสาวเคราะห์ร้ายลุกขึ ้นนัง่ อย่างล�ำบากยากเย็น ตัวเอียง 8 จีริหทัย

ไปมาราวกับตุ๊กตาล้ มลุก มือทังสองข้ ้ างจะใช้ ยนั พื ้นทรงกายก็ลำ� บาก แต่ดเู หมือนคนที่ลากหล่อนมาจะไม่สนใจเลยว่าอุ่นก�ำลังจะพยา- ยามหนี ปล่อยให้ หล่อนลุกขึ ้นมาอย่างง่ายดายกว่าที่คดิ

เสียงโลหะลากเสียดสีพื ้นดังกังวานไปทัว่ ห้ อง อุน่ สะดุ้งขวัญหนี พยายามจะหันไปมอง แต่ช้าไปเสียแล้ ว ผ้ าผืนยาวถูกโยนคลุม มายังร่ างของหล่อนจนมองอะไรไม่เห็น หล่อนได้ แต่ป่ายปั ดไปมา หวังให้ มนั หลุดไปจากตัว

“ปล่อยหม่อมฉันไปเถอะเพคะ” อุน่ อ้ อนวอนด้ วยเสียงสัน่ เครือ “ท่ า นหญิ ง เพคะ โปรดเมตตาหม่ อ มฉัน ด้ ว ยเพคะ” น� ำ้ ตาของ หล่อนไหลลงอาบแก้ ม แต่มนั ก็เปล่าประโยชน์เพราะฝ่ ายตรงข้ าม ไม่สามารถมองเห็นมันผ่านผ้ าเนื อ้ หนาไปได้ แต่ถึงท่านหญิ งจะ มองเห็น อุน่ ก็คดิ ว่าท่านหญิงคงไม่สนพระทัย

“หม่อมฉันจะไม่ท�ำอีกแล้ วเพคะ จะให้ กลับไปอยู่บ้านนอก ก็ ได้ เพคะ หม่อมฉันกลัวแล้ ว หม่อมฉันจะไม่ยุ่งกับท่านชายอีก แล้ วเพคะ” ยังไม่ทันขาดค�ำ ผ้ าที่คลุมหัวหล่อนอยู่ก็ถูกกระชาก ปลายทังสองข้ ้ างจนมันมารัดอยูท่ ี่ล�ำคอของอุน่ จนแน่น

“ทรง-กรุ ณา-ด้ วย” อุ่นพยายามจะพูดออกมาแต่ก็ขาดเป็ น ห้ วงๆ ฟั งแทบไม่ได้ ศพั ท์ “หม่อมฉันสัญญาแล้ ว ไว้ ชีวิตหม่อมฉัน ด้ ว ย” และแล้ ว ผ้ า ที่ รั ด คอของหล่อ นไว้ จ นแน่น ก็ ค ลายลงจนอุ่น สามารถหายใจได้ สะดวกอีกครั ง้ หญิ งสาวปล่อยมือจากผ้ าที่คอ ยกมือขึน้ พนม “หม่อมฉันจะกลับไปบ้ านนอก ไม่กลับมาอีก ไม่ เข้ าใกล้ ทา่ นชายวิษุวตั อีกเลยเพคะ”

ผ้ าที่เคยรั ดคอหล่อนค่อยๆ ถูกรู ดออกไปจากคออย่างช้ าๆ อุ่นถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้ อมกับก้ มลงกราบบนพื ้นโดยไม่กล้ า แม้ แต่จะเงยหน้ าขึ ้นไปมองผู้ที่ท�ำร้ ายหล่อน ต�ำหนักรักร้ าง 9

“หม่อมฉันจะไม่...” ยังไม่ทนั ขาดค�ำ ผ้ าผืนเดิมก็ตกลงมาคลุม ศีรษะอีกครัง้ “ท่านหญิงเพคะ” อุน่ ร้ องขึ ้นอย่างตกใจ สะบัดศีรษะ ไปมาดิ ้นรนเอาตัวรอด พยายามเอามือที่ไม่เป็ นอิสระนันปั ้ ดผ้ าออก จากศีรษะพร้ อมกับใช้ เท้ าถีบสะเปะสะปะออกไปโดยแรงโดยหวังว่า จะรอดพ้ นไปได้

แต่ทว่าเสียงของแข็งกระแทกเข้ ากับศีรษะของหล่อนดังลัน่ อุน่ ถึงกับตัวเอียงลงไปนอนนิ่ง เจ็บปวดราวกับกะโหลกจะแตกออก เป็ นเสี่ยงๆ แม้ จะยังมีสติหลงเหลืออยู่บ้าง แต่หล่อนก็ไม่กล้ าพูด หรื อท�ำอะไรให้ อีกฝ่ ายตีซ� ้ำลงมาอีก

กลิ่นน�ำ้ มันก๊ าดผสมขีผ้ ึง้ ที่ใช้ ขดั พื ้นลอยเข้ าจมูกจนแสบไป หมด แต่อนุ่ ก็ไม่กล้ าหันหน้ าหนี หญิงสาวทนกลิน่ อันไม่พงึ ประสงค์ อยู่แค่พักเดียวเท่านัน้ ร่ างของหล่อนก็ถูกลากไปอีกครั ง้ คราวนี ้ ห่างออกไปอีกเพียงสองสามก้ าวเท่านัน ้ คนทีพ่ าหล่อนมาก็จบั หล่อน นัง่ และยกตัวหล่อนให้ ขึ ้นไปบนพื ้นที่ยกสูงมาเพียงแค่คืบให้ หล่อน นัง่ พิงกับฝา

“หยุดนะ จะท� ำอะไรหม่อ มฉัน” อุ่นกรี ดร้ องลั่น พร้ อมดิน้ กระเสือกกระสนเอาตัวรอด “นี่มนั ห้ องไหน”

หญิ งสาวสับสน จ�ำไม่ได้ เลยว่ามีห้องแบบนีอ้ ยู่ในต�ำหนัก เล็กด้ วย พยายามกลิ ้งลงไปยังที่เดิมให้ ได้ แต่คนที่จับหล่อนไว้ ก็ ไม่ยอมเช่นกัน ของแข็งถูกฟาดที่ศีรษะของอุ่นอีกครัง้ ขาทัง้ สอง ข้ างที่ถกู มัดอยู่ก็ถกู ยกขึ ้นไปวางบนพื ้นโดยง่าย อีกด้ านของหล่อน ก็เป็ นผนัง แม้ ว่าจะเจ็บปวดสาหัสอุ่นก็ร้ ู ตัวว่าจะเกิดอะไรขึน้ กับ ตนเอง

“อย่านะเพคะ ท่านหญิ ง” หล่อนร้ องโวยวายดิน้ รนถี บขา ออกไปอย่างแรงจนโดนตัวของอีกฝ่ าย อุ่นได้ ยินเสียงครางเบาๆ 10 จีริหทัย

ออกมา “ทรงกรุณาหม่อมฉันด้ วยเถิด อย่าได้ ขงั หม่อมฉันไว้ แบบนี ้ เลย” หญิงสาวร้ องออกมาอย่างขาดสติ “หม่อมฉันกลัว ท่านหญิง” หญิงสาวโวยวายพร้ อมกับร้ องไห้ โฮออกไป เอามือทังสองข้ ้ างที่ถกู มัดติดกันจับแขนคนที่ก�ำลังจะขังหล่อน “อย่าขังหม่อมฉันไว้ ในที่ แคบ” ตัวของอุน่ สัน่ เทิ ้มด้ วยความหวาดกลัว ทังเหงื ้ ่อทังน� ้ ้ำตาไหล ปะปนกันไปหมด “หม่อมฉันกลัวที่แคบ ฮือ...ฮือ...ฮือ”

“ท่านหญิงทรงพระกรุ ณาด้ วย อย่าลงโทษหม่อมฉันแบบนี ้” อุ่นรู้ สึกมื อไม้ ของตัวเองเริ่ มอ่อนด้ วยความกลัวเข้ าครอบง� ำ แต่ หล่อนจะไม่ยอมอยู่ที่นี่เด็ดขาด หญิ งสาวฮึดสู้ใช้ แรงทัง้ หมดที่มี ฉุดรัง้ คนที่จบั หล่อนมาที่นี่อย่างเหนียวแน่น “หม่อมฉันกลัวเพคะ” ปากก็อ้อนวอนขอความเมตตา “ท่านหญิงก็ทรงทราบ หม่อมฉัน กลัวที่แคบมากแค่ไหน”

อีกฝ่ ายครางอยู่ในล�ำคอคล้ ายจะเยาะเย้ ยและสมเพช แขน ที่ อุ่น จับ ไว้ ก็ พ ยายามสะบัด ออกแต่ไ ม่ อ าจจะสู้แ รงยึด ของคนที ่ ความกลัวก�ำลังแผ่ซ่านอยู่ภายในใจได้ เสียงหายใจแรงคล้ ายกับ พยายามกลันอารมณ์ ้ ดงั จนอุน่ ได้ ยินและใจหายวาบ

เสี ย งกระเบื อ้ งแตกพร้ อมๆ กับ ความเจ็ บ ปวดที่ ศี ร ษะเกิ ด ขึ ้นอีกครัง้ มือที่จบั แขนของฝ่ ายตรงข้ ามไว้ อย่างเหนียวแน่นก็อ่อน ตกลงอย่างง่ายดาย สติของอุ่นใกล้ จะหลุดลอยเต็มที ประตูปิดลง พร้ อมกับเสียงใส่กุญแจที่พรากเอาอิสรภาพจากหล่อนไปก็ดงั ขึน้ เสียงแพรส่ายค่อยๆ ห่างออกไปทุกที แล้ วสติของหล่อนก็ดบั วูบลง ไปเช่นกัน เหลือเพียงความเงียบที่เข้ ามาครอบคลุม

เสียงเครื่ องยนต์ผา่ นเหนือหัวไปท�ำให้ อนุ่ ผวาตืน่ ขึ ้นมาอีกครัง้ มันเป็ นเวลานานเท่าใดแล้ วที่หล่อนติดอยู่ในที่แห่งนี ้ ปวดร้ าวไป ทัง้ ร่ างกาย ลมหายใจระอุจนรู้ สึกได้ คอของอุ่นแห้ งเป็ นผงเมื่ อ ต�ำหนักรักร้ าง 11

ลิ ้นเลียไปถูกริ มฝี ปากที่ทงแห้ ั ้ งแตกและแสบอย่างบอกไม่ถกู กระเพาะและล�ำไส้ ของหล่อนก็ทรมานผู้เป็ นนายอย่างไม่บนั ยะบันยัง มันปวดเสียจนหล่อนต้ องบิดตัวไปมาในที่แคบๆ แห่งนี ้

“ฆ่าหม่อมฉันให้ ตายเถอะเพคะ” อุ่นพยายามเค้ นเสียงออก มาอย่างยากล�ำบาก “อย่าทรมานกันแบบนีเ้ ลย” ลมหายใจของ หล่อนขาดเป็ นห้ วง

อุน่ พยายามยกมือทีถ่ กู ผูกติดกันไว้ นนทุ ั ้ บไปทีผ่ นังไม้ ด้านข้ าง แต่แรงอันน้ อยนิดนัน้ แทบไม่ท�ำให้ เกิ ดเสียงดังขึน้ เลย เล็บที่เคย เจียนไว้ อย่างสวยงามก็ฉีกขาดเพราะหล่อนพยายามใช้ มนั ตะกุย ไปทีผ่ นังจนปลายนิ ้วนันระบมไปหมด ้ อุน่ อยูใ่ นนี ้อย่างไม่ร้ ูวนั ไม่ร้ ูคนื รู้ แต่ว่าตื่นแล้ วหลับหลับแล้ วตื่นมาหลายเพลา จากความหิวโหย และกระหาย เลือดที่ไหลออกมาจากศีรษะหยดลงมาตามล�ำคอใน วัน แรกที่ อ ยู่ใ นนี น้ ัน้ ตอนนี ม้ ัน กลายเป็ นคราบแห้ ง ไปหมดแล้ ว บาดแผลที่บนศีรษะก็แห้ งสนิทหลงเหลือเพียงความเจ็บปวดเท่านัน ้ ที่ยงั คงอยู ่

อุ่นรู้ สึกคล้ ายกับว่ามีก้อนหินหนักมาทับที่ทรวงอกจนแทบ จะสูดลมหายใจเข้ าไปในร่ างกายไม่ได้ มันหนักมากขึ ้นเป็ นเท่าทวี พร้ อมกับลมหายใจที่ริบหรี่ ลงเรื่ อยๆ แสงสว่างปรากฏขึ ้นหล่อนเห็น หน้ าพ่อแม่ยืนยิ ้มพร้ อมกับยื่นมือให้ แต่เมื่อหล่อนยื่นมือออกไปหา ก็กลายเป็ นท่านหญิงรวีอาภาก�ำลังยืนถมึงทึงขว้ างหนังสือใส่หล่อน ตีหล่อนอย่างเจ็บๆ และภาพสุดท้ ายที่ท่านหญิ งนั่งทับบนอกเอา หัวของหล่อนกระแทกหินอย่างโหดร้ าย

“ท่านหญิ งรวีอาภาท�ำไมช่างโหดร้ ายนัก จะฆ่าก็ฆ่ากันให้ ตายไปเลย จะทรมานหม่อมฉันแบบนี ้ท�ำไม” อุ่นพยายามหายใจ เข้ าแต่มนั แน่นไปหมด “ในเมื่อใจร้ ายกับหม่อมฉันได้ ก็อย่าได้ มีสขุ 12 จีริหทัย

กันเลย ขอให้ มนั และลูกหลานของมัน ต้ องร้ างรัก พลัดพรากและ ทรมานแบบเดียวกับทีท่ ำ� กับกูด้วยเถอะ” ก่อนอนุสติสดุ ท้ ายลมหายใจ ของอุ่นจะดับวูบลงมีแต่ความเคียดแค้ นต่อท่านหญิงรวีอาภาผู้เป็ น เหตุให้ หล่อนต้ องเผชิญกับความหวาดกลัวและความทรมานมาตลอด ทังชี ้ วิต

ต�ำหนักรักร้ าง 13

๑

“อินทุอาภา ตื่นเถอะ อินทุอาภา”

เจ้ าของชื่อที่ดิ ้นไปมาราวกับก�ำลังจะหมดลมหายใจอยู่บน เตียงค่อยสงบลง แต่มือทังสองข้ ้ างยังคงกุมอยูท่ ี่ล�ำคอของตัวเอง

“อินทุอาภา” เสียงเรี ยกดังขึ ้นอีก “เธอฝั นร้ ายน่ะรู้ตวั ไหม”

หญิงสาวทีอ่ ยูบ่ นเตียงลืมตาพร้ อมกับเด้ งตัวขึ ้นมานัง่ ใบหน้ า ซีดเผือดเต็มไปด้ วยน�ำ้ ตาและเหงื่อ ตัวสัน่ ระริ ก มือทังสองลดลง ้ จากคอของตัวเอง

“มันเป็ นแบบนี เ้ องหรื อ” หล่อนมองไปทางผู้ที่เข้ ามาปลุก “ท�ำไมต้ องโหดร้ ายกันขนาดนี ้”

“มัน เป็ นเพี ย งแค่ฝั น ร้ ายเท่า นัน้ อิ น ” หญิ ง สาวอี ก คนที่ นั่ง อยู่บนเตียงปลอบ “อินไม่ได้ เป็ นคนโดนกับตัวเองจะไปกลัวท�ำไม นอนต่อเสียเถอะ”

“โธ่ ใครจะไปหลับลง” อินทุอาภาบ่น “ขอบคุณพี่มากนะ ที่ปลุกอิน ไม่งนอิ ั ้ นคงบีบคอตัวเองตายไปแล้ ว”

“น้ องของพี่ทงคนใครจะปล่ ั้ อยให้ ตาย” พี่สาวยิ ้มให้ “นอน 14 จีริหทัย

ลงซะ อีกหลายชัว่ โมงกว่าจะเช้ า”

อินทุอาภานอนลงอย่างว่าง่าย แต่นยั น์ตายังจ้ องพี่สาวอย่าง กลัวว่าจะหนีหายไปจากห้ อง

“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะอยูก่ บั อินตลอดนัน่ แหละ” หญิงสาว นัง่ อยูบ่ นเตียงนิ่งอย่างที่บอกกับน้ องสาว

“อินรู้ จ้ ะ” อินทุอาภาหลับตาแต่ปากก็ยังพูดต่อ “ว่าพี่อุ่น จะอยู่กบั อินตลอดไป” ในไม่ช้าลมหายใจของหล่อนก็เริ่ มเข้ าออก อย่างสม�่ำเสมอเช่นเดียวกับคนที่หลับสนิท

อินทุอาภาฝื นตัวเองลุกขึน้ จากเตียงตัง้ แต่ เช้ าตรู่เพื่อมา เปิ ดร้ านกาแฟ โดยไม่สนใจอาการเจ็บป่ วยที่ทวีมากขึน้ ทุกขณะ แม้ กระทัง่ ยามสายอาการปวดร้ าวคล้ ายกะโหลกจะแตกเป็ นเสี่ยงๆ ก็ไม่ลดลง หญิงสาวพยายามทรงตัวยืนให้ ได้ แม้ ว่าแข้ งขาจะอ่อน จนแทบจะล้ มลงไปบนพื ้นแล้ ว มือข้ างหนึง่ ก็จบั เคาน์เตอร์ ไว้ ขณะที่ อีกข้ างหนึ่งก็พยายามควานลงไปด้ านล่าง เปลือกตาทังสองข้ ้ างก็ แทบลื ม ไม่ ขึน้ แสงที่ ส่อ งผ่ า นเข้ า มาเพี ย งเล็ ก น้ อ ยก็ มี ผ ลให้ หัว ปวดหนักขึ ้นจนแทบระเบิด

เดชะบุญที่กล่องปฐมพยาบาลนัน้ วางอยู่ไม่ลึกนัก ไม่นาน หญิงสาวก็คว้ ามันขึ ้นมาวางบนโต๊ ะ รี บเปิ ดกล่องพลาสติกสีขาวขุน่ มีเครื่ องหมายกากบาทสีแดงนัน้ อย่างรวดเร็ ว ยาแก้ ปวดสามัญ ที่บรรจุอยู่ไม่ร้ ู ว่าจะสามารถบรรเทาความเจ็บปวดที่หล่อนก� ำลัง เผชิญอยู่ได้ หรื อไม่ แต่อินทุอาภาไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ ว หล่อน ไม่อาจจะทิ ้งร้ านกาแฟของตัวเองเพื่อไปพบแพทย์ได้ ยิ่งหนักกว่า นัน้ คื อ หล่ อ นไม่ ส ามารถขับ รถในสภาพที่ แ ม้ ก ระทั่ง ทรงตัว ก็ ยัง ล�ำบากแบบนี ้ได้ อย่างแน่นอน ต�ำหนักรักร้ าง 15

อินทุอาภายกแก้ วน� ้ำดืม่ ทันทีทกี่ ลืนยาลงไป แล้ วค่อยหย่อนตัว นั่งลงบนเก้ าอี ต้ ัวเล็กที่ มีไว้ เผื่ อเวลาที่ เมื่ อยหลังจากยื นชงกาแฟ นานๆ หรื อช่วงที่ไม่มีลกู ค้ าอย่างในเวลานี ้

“พี่อนุ่ ” อินทุอาภาพึมพ�ำเรี ยกพี่สาว “อยูแ่ ถวนี ้หรื อเปล่า”

เสียงกระดิ่งหน้ าประตูดงั ขึ ้น อินทุอาภารี บลุกมองไปทางนัน ้ ทันที แสงสว่างที่ส่องผ่านประตูเข้ ามายิ่งท�ำให้ นยั น์ตาของหล่อน พร่ามัว มองเห็นผู้มาเยือนเป็ นเพียงเงาด�ำ

“เอาต�ำหนักมาท�ำเป็ นร้ านกาแฟ ก็เก๋ดีนะ” หญิงสาวที่มา ใหม่ พูด อย่ า งเย้ ย เยาะ “อย่ า ให้ ลูก ค้ า หรื อ ว่า ลูก จ้ า งของเธอไป เพ่นพ่านที่ต�ำหนักใหญ่ก็แล้ วกัน” น�ำ้ เสียงที่พูดมาไม่มีความเป็ น มิตรเจืออยูเ่ ลย

“นั่งก่อนสิ” อินทุอาภาฝื นใจพูดดีด้วยกับอีกฝ่ าย “มากิ น กาแฟหรื อว่าจะมาท�ำอย่างอื่น” หญิงสาวพยายามสะกดน� ้ำเสียง ให้ ราบเรี ยบ หากก็ยงั รับรู้ได้ ถงึ ความหงุดหงิดที่เจืออยูใ่ นนัน้

“ฉันก็มาดูกิจการของลูกพี่ลูกน้ องไง” รั งสิมาเดินตรงมาที่ เคาน์เตอร์ แม้ จะรู้ ว่าญาติไม่พอใจ แต่หล่อนก็ไม่ใส่ใจว่าเจ้ าของ ร้ านจะยินดีต้อนรับหรื อไม่ “ทิ ้งกรุ งเทพมาอยู่ที่หวั หิน อย่างกับคน อกหักเลยนะ แต่...เอ๊ ะ คงไม่ใช่ ที่ต้องทิ ้งมาเพราะขายหน้ า ที่ไป ท�ำเป็ นผีเข้ าผีออกในงานแฟชัน่ โชว์มากกว่าละมัง”้

“ตะวัน” ชายหนุ่มที่เดินตามหลังเข้ ามาส่งเสียงปรามรังสิมา เขามองใบหน้ าที่ซีดเผือดมีเหงื่อเม็ดโตๆ อยู่ตามไรผมด้ วยความ สงสาร

เขามองเจ้ าของร้ านอยู่นาน นี่ถ้าไม่มีใครบอกว่าหญิ งสาว ทัง้ สองคนนีเ้ ป็ นญาติกัน เขาคงเดาไม่ออก ในขณะที่รังสิมาเป็ น คนตัวเล็กขาวบอบบาง ตาโตหน้ ารู ปไข่ออกไปทางหวานผิดกับ 16 จีริหทัย

นิสยั หากหญิ งสาวเจ้ าของร้ านกาแฟกลับมีผิวสีน�ำ้ ผึ ้ง รู ปร่ างสูง และผอมบาง หน้ า รู ป หัว ใจนัน้ มี โ หนกแก้ ม สูง รั บ กับ จมูก ที่ โ ด่ ง ริ มฝี ปากอวบอิ่มดูยวั่ ยวน ทว่าดวงตาเรี ยวยาวกลับดูเซื่องซึม ไม่ แจ่มใส่อย่างที่ควรจะเป็ น

“อ้ อ...ลืมแนะน�ำไป” รังสิมาผายมือไปทางลูกพี่ลกู น้ อง “อิน จ๊ ะ นีค่ ณ ุ ทรงกลดเจ้ าของบริษทั ...เรียลเอสเตสทีก่ �ำลังจะท�ำโครงการ แถวนี ้” หญิงสาวบอกชื่อบริ ษัทที่น่าจะชื่อดัง หากอินทุอาภาไม่เคย ได้ ยิน และหล่อนก็หนั กลับไปหาชายหนุ่ม “อินทุอาภาเป็ นญาติ ของฉันและเป็ นเจ้ าของต�ำหนักเล็กนี่คะ่ ”

“ร้ านสวยมากนะครับ” ทรงกลดรับไหว้ หญิงสาวที่เพิง่ จะรู้จกั แล้ วกล่าวชมร้ าน

ที่เขาสนใจไม่ใช่แค่ร้านเล็กๆ นี่หรอก แต่เป็ นตัวเจ้ าของร้ าน มากกว่า ชายหนุม่ มองอินทุอาภาไม่วางตา

“ตะวันท�ำธุรกิจกับคุณทรงกลดเหรอ” อินทุอาภาถามพยา- ยามไม่เอาใจใส่อาการปวดศีรษะที่ดเู หมือนจะทวีความรุนแรงขึ ้น

“เปล่าหรอกจ้ ะ...ฉันยังไม่ได้ ท�ำธุรกิจของตัวเองตอนนี ้หรอก” รังสิมาพูดเสียงตวัด “ก็ยงั เป็ นลูกจ้ างฝรั่งอยูเ่ หมือนเดิม”

“ผมชวนตะวันให้ มาเป็ นเลขานุการส่วนตัวของผม แต่เขา ก็ยงั ไม่ใจอ่อนสักทีครับ” ทรงกลดพูดยิ ้มๆ “เจ้ านายฝรั่งหวงเหลือ เกิน ขนาดผมที่เป็ นเพื่อนกันมาตังแต่ ้ สมัยเรี ยนที่โน่นมาอ้ อนวอน ให้ มาท�ำงานด้ วยกัน ตะวันก็ยงั ไม่ยอม”

นี่ แสดงว่ารั งสิมากับผู้ชายคนนี ร้ ้ ู จักกันตัง้ แต่อยู่เมืองนอก ละสิ…อินทุอาภาคิด

“เพื่อนหรื อคะ” รังสิมาตวัดหางตามองชายหนุ่มอย่างรู้ ทนั บางครัง้ หล่อนก็เบื่อเขาเพราะพฤติกรรมเจ้ าชู้ที่แก้ ไม่หายนี่แหละ ต�ำหนักรักร้ าง 17

ถึ ง ไม่ เ ห็ น แต่ ก็ ร้ ู แล้ ว ว่ า ชายหนุ่ม มองญาติ ข องหล่ อ นตาเป็ นมัน หญิ งสาวพยายามควบคุมความโกรธที่ คุกรุ่ นอยู่ภายในด้ วยการ ควบคุมการหายใจ แล้ วจ้ องไปที่ตาของญาติสาว “ฉันมีนโยบาย ส่วนตัวว่า ไม่ท�ำงานที่เดียวกับคนรั ก จนกว่าเราจะแต่งงานกัน” หลังจากประกาศความเป็ นเจ้ าของเสร็ จ หล่อนก็หนั กลับมาที่ชาย หนุม่ ซึง่ มาด้ วยกัน “เข้ าใจตามนี ้นะคะ”

ทรงกลดอมยิ ม้ ไม่ ต อบรั บ หรื อ ว่ า ปฏิ เ สธ ส� ำ หรั บ เขาแล้ ว รังสิมาคือตัวจริ งมาตลอด แต่ผ้ ชู ายก็ต้องมีทงอาหารหลั ั้ ก อาหาร ว่าง ของหวาน ของกินเล่น ของขบเคี ้ยว ใครจะกินอาหารหลักอยู ่ ได้ ทกุ มื ้อ รังสิมาเองก็ร้ ูอยูแ่ ก่ใจดี

“คนรักอย่างนันหรื ้ อ” อินทุอาภาพูดเสียงกลัวหั ้ วเราะ “กลัว คนเขาจะไม่ร้ ู ว่ามีแฟนแล้ วหรื อไงตะวัน” หญิงสาวปิ ดปากหัวเราะ บุคลิกท่าทางแปลกไปจากเดิม ดวงตาที่เซื่องซึมก็ลกุ วาวโรจน์เปล่ง ประกายพร้ อมกับส่งสายตาหวานเยิ ้มไปที่ทรงกลด

“สมัยนี ้ก็ต้องท�ำแบบนี ้กันทังนั ้ น ้ จริ งไหม” รังสิมาย้ อนถาม

“เฮ้ อ” อินทุอาภาแกล้ งท� ำท่าข� ำขัน “นึกถึงสาวสมัยก่อน ที่ต้องรอให้ ผ้ ูชายเป็ นคนประกาศเสียจริ ง อย่างนีถ้ ้ าคุณทรงกลด ปฏิเสธขึ ้นมา เธอไม่หน้ าแตกแย่เลยหรื อจ๊ ะ”

ทรงกลดมองท่าทีที่เปลี่ยนไปราวกับเป็ นคนละคนของอิน- ทุอาภาอย่างสนใจ ครัง้ แรกที่พวกเขาเข้ ามาดูเหมือนเจ้ าของร้ าน หน้ าตาออกซีดเซียวคล้ ายกับไม่สบาย คิ ้วขมวดอยู่ตลอดเวลา แต่ จู่ๆ ก็เปลี่ยนไปหน้ าที่ซีดก็กลับมีสีเลือดขึน้ มา ตาที่อิดโรยก็มีแวว หวานยัว่ ยวน

“คุณทรงกลดจะรับกาแฟแบบไหนดีคะ” อินทุอาภาใช้ นิ ้วชี ้ พันกับปอยผมที่ยาวเคลียบ่าลงมา “หรื อว่าจะให้ ดฉิ นั เลือกให้ ” 18 จีริหทัย

“คุณก็ลองเดาใจผมดูสิครับ” ทรงกลดยิ ้มทังปากและตาให้ ้

กับเจ้ าของร้ านสาว

“ของฉันเอาลาเต้ ไปเสิร์ฟให้ ด้วยนะ” รังสิมาพูดเน้ นเสียง แต่เมือ่ ไม่เห็นว่าอินทุอาภาจะหันมาสนใจตน หญิงสาวก็กดั ริมฝี ปาก ก�ำมือแน่นอย่างคนที่อารมณ์นนใกล้ ั ้ จะระเบิดเต็มที แต่แล้ วรังสิมา ก็เปลี่ยนเป็ นยิ ้มกริ่ ม พร้ อมกับส่งเสียงที่เฉียบขาด “ได้ ยินที่ฉนั สัง่ ใช่ไหม อุน่ ”

อินทุอาภาสะดุ้งหันมามองทางลูกพี่ลกู น้ อง ตาลุกวาวด้ วย ความโกรธ แต่รังสิมาไม่สนใจเดินเชิดหน้ าไปนั่งโต๊ ะริ มหน้ าต่าง อย่างผู้ชนะ และหันมายิ ้มมุมปากให้ เจ้ าของร้ าน ที่ยกแก้ วกาแฟ กระแทกเสี ย งดัง จนทรงกลดเองเห็ น ท่ า ไม่ดี จึง เดิ น ไปสมทบกับ แฟนสาว

“ตกลงญาติคณ ุ เขาชื่ออะไรแน่ อินหรื อว่าอุน่ ”

“ก็คงทังสองชื ้ ่อมังคะ” ้ รังสิมาพูด “ตอนเข้ ามาตอนแรกชื่อ อิน แต่ตอนนี ้ชื่ออุน่ ค่ะ”

ทรงกลดมองหญิงสาวทังสองสลั ้ บไปมาอย่างไม่เข้ าใจความนัย ที่คนรักพูดเลย แต่เขาก็ยอมรับว่าอินทุอาภาตอนนี ้ดูแตกต่างจาก ตอนแรก จนกลายเป็ นคนละคนภายในเวลาชัว่ พริ บตา

ต�ำหนักรักร้ าง 19

๒

ตึก ใหญ่ ท รงยุ โ รปสี ข าวตั ง้ ตระหง่ า นอยู่ ท่ า มกลางไม้ ยืนต้ นขนาดใหญ่ มีทางเดินเล็กๆ สีขาวจากตัวตึกไปสู่หมู่ตึกและ เรื อนไม้ บริ วารที่อยู่ด้านหลัง ไม่ห่างจากริ มฝั่ งแม่น� ้ำที่ทอดตัวยาว เป็ นแนวกันอาณาเขตธรรมชาติ ้ ให้ กบั ที่แห่งนี ้

หญิ งสาวหลายคนถื อขันเงินใบไม่ใหญ่ นักเดินมาจากสวน ดอกไม้ ที่ อ ยู่ ใ กล้ ศ าลาริ ม น� ำ้ ขึ น้ ไปบนตึ ก ผ่ า นทางระเบี ย งไม้ กระดานแผ่นกว้ างเกินศอกที่ปเู รี ยงตัวยาวไปจรดฝาผนังอีกด้ านหนึง่ พื ้นไม้ ขดั เป็ นมันปลาบปราศจากฝุ่ นเกาะให้ ระคายตา แสงอาทิตย์ อ่ อ นๆ ที่ ท อดผ่ า นกรอบหน้ า ต่ า งสี เ ขี ย วเข้ ม รั บ กับ กระเบื อ้ งว่ า ว สีเดียวกันภายในห้ องโถงชันล่ ้ าง หม่อมเขียนผู้เป็ นใหญ่ในต�ำหนัก นัง่ พับเพียบอยูบ่ นตัง่ ไม้ ขนาดใหญ่ เธอนุง่ ผ้ าถุงยาวสวมเสื ้อคอปาด สีฟ้าสด เอือ้ มมือไปรั บมาลัยที่หญิ งสาวซึ่งนั่งอยู่บนพืน้ ส่งให้ มา พิจารณาก่อนจะส่งคืนพร้ อมกับพยักหน้ าอย่างพอใจ

“เสด็ จ จะเสวยที่ ต� ำ หนัก ใหญ่ ” หม่ อ มเขี ย นพูด พร้ อมยก ผ้ าเช็ดหน้ าขึ ้นซับที่มมุ ปากซึง่ มีคราบหมากสีแดงจับอยู่ “ลองดูสวิ า่ 20 จีริหทัย

จะท�ำเครื่ องอะไรบ้ าง”

“ช่วงนี ้มะขามอ่อนนัก ท�ำน� ้ำพริ กดีไหมเจ้ าคะหม่อม” สาย ซึง่ เป็ นแม่ครัวเสนอ

“เครื่องว่างบ่ายนี ้ คิดหาไว้ แล้ วหรือไม่” หม่อมยังคงขมวดคิ ้ว คล้ ายจะไม่พอใจอยูต่ ลอดเวลา

“เมื่อเช้ ากุ้งขึ ้นมาเกาะที่เสาของศาลาท่าน� ้ำ อิฉนั ก็เลยให้ คน ไปงมขึ ้นมาเยอะเชียวเจ้ าค่ะ” แม่ครัวรี บรายงาน “ท�ำน� ้ำปลาหวาน ดีไหมเจ้ าคะ”

“น� ้ำปลาหวานมันเป็ นเครื่ องว่างรึ ” หม่อมเอ็ดขึ ้นด้ วยความ โกรธา “ดอกสะเดารึก็ยงั ไม่ออกดี เอ็งจะท�ำน� ้ำปลาหวานมากินกับ อะไร”

“อภัยให้ อิฉนั ด้ วยเจ้ าค่ะ” นังสายก้ มหน้ าตัวสัน่ เพราะรู้ ฤทธิ์ ของเจ้ านายตัวเองดี

หม่อมเขียนตวัดสายตาค้ อนให้ อย่างเบื่อหน่าย

“กุ้งแม่น�ำ้ ” หม่อมเขียนทวนแล้ วใช้ ความคิด “ท�ำค้ างคาว เผือกท่าจะดี เสด็จไม่ได้ เสวยนานแล้ ว ท่านชายนภก็ทรงโปรดด้ วย นังสายไปหาเผือกมานะ ใช้ ก้ งุ ผัดไส้ ให้ ดีๆ ล่ะ”

หม่อมเขียนหมายถึงเผือกชุบแป้งทอดรู ปร่ างคล้ ายค้ างคาว โดยไส้ ข้างในเป็ นกุ้งสับผัดเนือ้ มะพร้ าวสับละเอียดที่กินแกล้ มกับ น� ้ำจิ ้มอาจาดหวานๆ เปรี ย้ วๆ แก้ เลีย่ น ใช้ เป็ นของว่างยามบ่ายเสวย กับพระสุธารสชา

“เจ้ าค่ะ” สายลอบถอนหายใจด้ วยความโล่งอก

“ผักเคียงของท่านชายนภดูแลให้ ดีด้วย ท่านไม่ค่อยโปรด ผักสด เอ็งท�ำผักทอดแนมมาด้ วยนะ อย่าลืมเสียล่ะ” หม่อมเขียน ส�ำทับเสียงหนักแน่นเมื่อพูดถึงอาหารของลูกชายคนโต “มีเผ็ดแล้ ว ต�ำหนักรักร้ าง 21

ก็ท�ำแกงหองมาตัดรสเสียหน่อยดีไหม”

“ของท่านหญิงล่ะคะ ทรงไม่คอ่ ยโปรดเสวยแกงหองรับสัง่ ว่า หวานเอียน” นังสายถามด้ วยความลืมตัวด้ วยเจ้ านายองค์น้อยยัง ทรงพระเยาว์เสวยอาหารรสจัดนักไม่ได้ อีกทังไม่ ้ โปรดแกงหองที่ ใช้ ซี่โครงหมูและหมูสามชันมาผั ้ ดกับเครื่ องแกง รากผักชี กระเทียม พริ ก ไทย ใส่ข่ า ให้ เ ข้ า กัน คล้ า ยพะโล้ จ นหอม แล้ ว ไปต้ ม ต่อ กับ หน่อไม้ แห้ งและถัว่ ลิสง เพราะไม่โปรดความเลี่ยนของมันหมูและ น� ้ำแกงที่ออกรสชาติหวาน

“เรื่ องมาก” หม่อมเขี ยนตวาดอย่างอารมณ์ เสีย “ก็ ไข่ต้ม นัน่ ไง อย่างไรเสียแกก็ต้องต้ มไข่เป็ นเครื่ องแนมกับน� ้ำพริ กอยู่แล้ ว ก็ให้ เสวยไข่นนั่ ละ จะท�ำอย่างอื่นให้ มากเรื่ องไปท�ำไม” ผู้เป็ นแม่ พูดโดยไม่สนใจเลยว่าท่านหญิงรวีอาภาซึ่งเป็ นธิดาองค์เล็กนัง่ อยู ่ ในห้ องนันด้ ้ วย นอกจากความสุขสบายของสามีและบุตรชายแล้ ว หม่อมเขียนแทบจะมิสนเรื่ องของท่านหญิงองค์น้อยเลย

ท่านหญิงน้ อยก้ มหน้ านิ่ง มือข้ างหนึ่งใช้ เล็บจิกลงไปที่แขน ของตัวเองอย่างแรง ถ้ ามีคนพิศดูใกล้ ชิดอีกสักนิดก็จะเห็นว่าแขน ของท่านหญิงมีรอยแผลเล็กๆ อยู่เต็มไปหมด ดูเหมือนว่าเจ้ าตัวจะ ใช้ ความเจ็บปวดทางกายเพื่อกลบความรู้ สกึ ทางใจ แต่คงไม่ได้ ผล เท่าใดนักเพราะน� ้ำตาใกล้ จะหยดอยูร่ อมร่อ

“นั่นใคร” หม่อมเขี ยนถามขึน้ เสียงดัง พร้ อมกับมองไปที่ ประตูทางเข้ า “นังอิ่มดอกรึ กลับมาได้ เสียทีนะ นัน่ เอาเด็กที่ไหน มาด้ วย”

สาววัยกลางคนอายุไม่ได้ มากไปกว่าหม่อมเขียนเท่าใดนัก คลานเข่าเข้ ามาในห้ องอย่างคล่องแคล่วและก้ มลงกราบหม่อมก่อน จะตอบสิง่ ที่ถกู ถาม 22 จีริหทัย

“หลานของอิฉนั เองเจ้ าค่ะ” หล่อนหันไปยังเด็กหญิงอายุยงั ไม่สิบขวบดีที่คลานตามหลังมาด้ วยท่าทางเก้ งก้ างและรี บร้ อนจน ก้ นโก่งขึ ้นมาสูงเห็นแต่ไกล “ค่อยๆ คลานให้ มนั ดีหน่อย ดูสิสอน ไม่จ�ำ” อิ่มหันไปดุหลานสาว

“ลูกเต้ าเหล่าใครล่ะ” สายตาของหม่อมจับจ้ องที่เด็กหญิ ง คนใหม่ “เอามาเป็ นภาระฉันอีกคนหนึง่ รึอย่างไร”

“ลูกน้ องสาวอิฉันเองเจ้ าค่ะ พ่อแม่มันถูกโจรฆ่าตายหมด ดีวา่ มันให้ ลกู หลบอยู่ในโอ่งนังนี่ถึงรอดมาได้ ” อิ่มเล่าความเป็ นมา ของเด็กหญิง “เอามันมาขอพึง่ ใบบุญของหม่อมเจ้ าค่ะ เลี ้ยงลูกนก ลูกกาเอาบุญนะเจ้ าคะ”

หม่อมเขียนพยักหน้ าสายตาก็จบั จ้ องอยู่ที่ดวงหน้ ารู ปหัวใจ นัน้ อย่างหนักอก หลานของนางอิ่มนัน้ ผิวพรรณผิดไปจากผู้เป็ น ป้าหนักหนา อาจจะเพราะยังเด็กผิ วสีน�ำ้ ผึง้ นัน้ จึงแลนวลเนี ยน ดูสะอาดตา ดวงตาเรี ยวคล้ ายดังตากวางที่ก�ำลังตื่นกลัวเมื่อมอง มาสบตากับท่าน

ผู้เป็ นเจ้ านายเก็ บเอาความระแวงซ่อนไว้ อย่างแนบเนี ยน เด็กนี่หน้ าตาดีเกินไป แม้ จะไว้ ใจว่าเสด็จผู้ซึ่งเป็ นสามีจะไม่ท�ำตัว เป็ นสมภารกินไก่วดั อย่างแน่แท้ แต่ในวังแห่งนี ้ก็ยงั มีลกู ชายที่ก�ำลัง จะเป็ นหนุ่มอยู่อีกคนหนึ่ง หากพลัง้ เผลอคว้ าเอาเด็กในบ้ านมา แก้ ขดั เหมือนสมัยโบราณก็คงไม่เข้ าที ยิ่งสมัยนีจ้ ะมาท�ำเป็ นเล่น ไม่ได้ อ�ำนาจวาสนาอะไรมันก็เปลี่ยนไปหมดแล้ ว

“ดูแลหลานให้ ดีก็แล้ วกัน” หม่อมเขียนพูดเป็ นนัยให้ ร้ ู กนั แค่ ผู้ใหญ่ “ให้ ใครก็ได้ พาเด็กนี่ไปขัดสีฉวีวรรณเสียหน่อยสิ อย่าให้ มี เหามีหิดมาติดคนในวังนี ้นะ นังคนนันน่ ้ ะมาเอามันไปสิ” ท่านชี ้ไป ที่บา่ วที่นงั่ อยู่ ต�ำหนักรักร้ าง 23

“ส่วนนางอิ่มก็โน่น ไปหาท่านหญิงของแกได้ เห็นชะเง้ อคอ รออยูแ่ ทบจะขาดใจตายแล้ วกระมัง” หล่อนประชดลูกสาวด้ วยความ เจ็บใจ เนื่องจากตอนที่ก�ำลังท้ องลูกสาวคนนี ้ เสด็จซึ่งเป็ นสวามี นันได้ ้ พาหม่อมคนใหม่เข้ ามาในวังให้ ได้ ปวดใจ ดังนันเมื ้ ่อมองเห็น หน้ าธิดาก็ยิ่งแสลงใจ โทษว่าเพราะลูกสาวคนนี ้น�ำแต่เรื่ องอับโชค อับวาสนามาให้ อีกทังยั ้ งติดพี่เลี ้ยงนางนมเสียยิ่งกว่ามารดาท�ำให้ ยิ่งรู้สกึ ขวางขึ ้นไปใหญ่

“เจ้ าค่ะ” อิ่มรั บค�ำอุบอิบอยู่ในล�ำคอแล้ วค่อยคลานไปหา ท่านหญิงซึ่งนัง่ อยู่ด้านข้ าง แค่เข้ าไปใกล้ หล่อนก็มองเห็นแผลสด ใหม่ที่เพิ่งจะเกิดบนแขนของท่านหญิง เลือดนันยั ้ งไหลซิบออกมา นางอิ่มได้ แต่เงียบไว้ ไม่กล้ าไต่ถามให้ หม่อมเขียนได้ ยิน ด้ วยกลัวว่า ท่านหญิงจะโดนเอ็ดซ� ้ำหรื อดีไม่ดีจะโดนขนาบด้ วยไม้ เรี ยวอีก

“นางสาย...ขิงที่ดองไว้ ยงั มีหรื อไม่” หม่อมเขียนเลิกสนใจกับ ลูกสาวและพี่เลี ้ยงคนโปรด หันกลับมาทางเรื่ องที่สนทนาค้ างอยู ่ กับนางแม่ครัว “วันก่อนเสด็จทรงบ่นอยากจะเสวย”

ยังมิทนั ที่นางแม่ครัวจะตอบว่ากระไร เสด็จซึ่งทรงแต่งองค์ ตามสบายแค่ฉลององค์เสื ้อผ้ าป่ านกับกางเกงแพรเดินลงบันไดมา อย่างรื่ นเริ ง สายพระเนตรมองออกไปด้ านนอก พระบาทนันก็ ้ ม่งุ ไปยัง ต� ำ หนัก เล็ก ของหม่ อ มนวลโดยไม่ ห ยุด ทัก หม่ อ มเขี ย นเลย สักนิด สีพระพักตร์ ที่กระหยิ่มนันท� ้ ำให้ หม่อมผู้เป็ นภรรยาเอกแทบ ลุกเป็ นไฟทีเดียว

“ไปต�ำหนักเล็กหรื อเพคะ” หม่อมถามด้ วยน� ้ำเสียงตวัดแกม น้ อยใจอย่างเห็นได้ ชดั

“ว่ า จะไปหาแม่ น วลเขาเสี ย หน่ อ ย” เสด็ จ ทรงรู้ ถึ ง ความ หึงหวงของหม่อมดี แต่ทรงไม่ใส่พระทัยถือว่าภรรยาย่อมต้ องอยูใ่ ต้ 24 จีริหทัย

อ�ำนาจสามี “แม่เขียนมีอะไรรึ”

“ไม่มีอนั ใดดอกเพคะ นอกจากจะทูลถามว่าจะโปรดให้ ตง ั ้ เครื่ องเสวยทีใ่ ด” หม่อมเขียนถามทังที ้ ร่ ้ ูอยูเ่ ต็มอกว่าเสด็จจะประทับ อยู่ต� ำ หนัก เล็ก ไปอี ก นาน หรื อ อาจจะไม่ก ลับ มาต� ำ หนัก ใหญ่ นี่ จนกว่าจะรุ่งสางก็เป็ นได้

เสด็จไม่รับสัง่ ตอบ ทรงหันมายิ ้มแกมร� ำคาญให้ กับภรรยา ใหญ่ แล้ วก็ทรงด�ำเนินลงไปจากต�ำหนัก ทิง้ ให้ หม่อมเขียนผู้เป็ น ภรรยาโมโหจนอกแทบจะระเบิด หม่อมหันรี หนั ขวางก่อนจะระบาย ความโกรธด้ วยการท�ำร้ ายพระธิดาให้ สาสมกับที่เจ็บในหัวอก

“โอ๊ ย!”

ท่านหญิงรวีอาภาร้ องลัน่ เมื่อถูกหม่อมแม่เอานิ ้วมาหนีบตาม ตัวอย่างไม่ปรานี แต่เมื่อทรงตัง้ ตัวได้ ก็อดทนไม่ร้องครวญคราง ออกมาแม้ แต่น้อย ปล่อยให้ หม่อมเขียนหยิกระบายอารมณ์ ตาม ใจชอบ

“นี่แน่ะ ใจแข็งนักรึ” ยิ่งเห็นท่านหญิงไม่ยอมขอความกรุณา ยิ่งคล้ ายกับราดน�ำ้ มันลงในกองเพลิง หม่อมเขียนใช้ มือฟาดเข้ า ที่กลางหลังลูกสาวอย่างอดใจไม่ไหว “ร้ องออกมาสิท�ำไมไม่ร้อง”

แม้ จะเจ็ บ ปวดแค่ ไ หนแต่ ท่ า นหญิ ง ก็ ยัง ไม่ ย อมให้ เสี ย ง เล็ดลอดออกมา ได้ แต่กดั ริ มฝี ปากของตนเองไว้ แน่น สองมือก็จบั แขนข้ างหนึ่งของนางอิ่มไว้ เกร็ งจนเล็บบางๆ ทะลุหนังลงไปที่เนื ้อ ของนางพี่เลี ้ยง

“หม่อมเจ้ าคะ” นางอิ่มเรี ยกเจ้ านายเป็ นการเตือนสติ พร้ อม ทัง้ ยกแขนที่ยงั เป็ นอิสระกางกัน้ ไว้ ไม่ให้ ฝ่ามือกระทบกับองค์ของ ท่านหญิงน้ อยโดยตรง “อย่าตีท่านหญิงเลยเจ้ าค่ะ ทรงเจ็บไปทัง ้ องค์แล้ ว” ต�ำหนักรักร้ าง 25

พี่เลี ้ยงน� ้ำตาคลอเพราะความสงสาร หล่อนเลี ้ยงท่านหญิง มาตังแต่ ้ ทรงแบเบาะ รักยิ่งกว่าลูกของตนเอง เล็บของท่านหญิ ง ที่จิกลงบนเนื ้อของนางอิ่มหรื อฝ่ ามือของหม่อมเขียนที่หล่อนเอาตัว รับแทน ยังเจ็บไม่ได้ ครึ่งของที่หล่อนต้ องเห็นน� ้ำตาของท่านหญิงที่ ไหลลงมาเลย ทุกครัง้ ที่หล่อนเห็นหม่อมท�ำร้ ายลูกสาวไม่วา่ จะทาง ร่างกายหรื อจิตใจ ก็จะท�ำให้ นางอิ่มเจ็บปวดหัวใจยิ่งนัก

“เจ็บรึ นี่ยงั ไม่เท่าที่ฉนั เจ็บดอก” ดูราวกับว่าหม่อมจะลืมตัว เสียแล้ ว ฝ่ ามือที่ฟาดลงไปบนเนื ้ออ่อนยิ่งแรงขึ ้นเรื่ อยๆ

“หม่อมแม่” ท่านชายนภโอภาสวิ่งถลาเข้ ามายุดแขนของ มารดาไว้ ทนั ทีที่ทรงเห็นว่าเกิดเรื่ องอันใดขึ ้น

แต่หม่อมเขียนเลือดเข้ าตาจนหูอื ้อตามัวไปหมด ไม่ทนั ดูว่า คนที่เข้ ามาห้ ามนันคื ้ อบุตรชายคนโปรด หล่อนสะบัดแขนอย่างแรง จนท่านชายกระเด็นไปอีกทาง เสียงร้ องด้ วยความเจ็บปวดของท่าน ชายนภโอภาส เรี ยกสติของหม่อมให้ คืนมาทันที หม่อมเขียนยังมื ้ อ ไว้ กลางอากาศนิ่งขึงแล้ วค่อยๆ หันไปทางลูกชาย

“ท่านนภ” หม่อมพึมพ�ำ ตาเบิกโพลงด้ วยความตกใจ

ท่านชายยังคงจับแขนที่เจ็บเพราะใช้ ยันกับพืน้ ไว้ ไม่ให้ ล้ม ความเจ็บปวดไล่มาตังแต่ ้ ปลายนิ ้วกระเทือนไปจนถึงไหล่ หน้ าของ เด็กชายนิ่วพลางร้ องครางออกมาเบาๆ เมื่อขยับ

“ท่านชายเป็ นอย่างไรบ้ างเพคะ” บ่าวทีอ่ ยูใ่ กล้ ทสี่ ดุ รีบเข้ าไปดู

“เจ็บ” แม้ ว่าจะเป็ นถึงหม่อมเจ้ าแต่นภโอภาสเองก็เป็ นแค่ เด็กชายคนหนึง่ เมือ่ หญิงรับใช้ ลองขยับแขนของเขาดู ท่านชายจึงร้ อง สูดปากออกมาด้ วยความเจ็บ น� ้ำตาซึมออกมาจากดวงตาเล็กน้ อย

“หักหรื อเปล่าก็ไม่ร้ ู” สาวใช้ มองด้ วยความเป็ นห่วง

“แขนหักรึ ” หม่อมทวนค�ำ “ให้ คนเอารถออกไปรับหมอมา 26 จีริหทัย

เดี๋ยวนี ”้ มารดาของท่านชายสั่งเสียงดัง “แม่ขอโทษนะลูก แม่ ไม่เห็นจริ งๆ”

“ผมไม่เป็ นไรครับ แขนคงเคล็ดนิดหน่อย” ท่านชายปลอบให้ มารดารู้ สึกดีขึ ้น “ดูสิครับ” นภโอภาสขยับแขนให้ ดซู ึ่งก็เป็ นปกติ ไม่มีความเจ็บปวด แต่พอเขาขยับนิ ้วเด็กชายต้ องร้ องออกมา

“ให้ แม่ดหู น่อยสิ” หม่อมเขียนจับมือท่านชายขึ ้นมาดูจงึ เห็น ว่าข้ อนิ ้วนางและนิ ้วก้ อยบวมขึ ้นมาอย่างเห็นได้ ชดั “นี่อย่างไรล่ะ ไปตามหมอมารึยงั ” ประโยคหลังหันไปถามคนในห้ องนัน ้

“ฉันบอกให้ ไปรับหมอมา ไปกันหรื อยัง” สีหน้ าของหม่อม เริ่ มดุดนั ขึ ้นอีกครัง้ “ไปลูก ไปประทับรอหมอในห้ อง”

หล่อนประคองลูกชายอย่างทะนุถนอมไปยังห้ องนอนท่าม กลางความโล่งใจของทุกคนโดยเฉพาะนางอิ่มซึ่งกอดท่านหญิ ง รวีอาภาเอาไว้ แน่นหลังจากที่รถออกไปรับหมอมารักษาท่านชาย นภโอภาสแล้ ว นางอิ่มก็พาหม่อมเจ้ าหญิงรวีอาภาเดินลัดเลาะมา ตามทางที่โรยด้ วยหินสีขาวเล็กๆ ไปยังศาลาท่าน�ำ้ ที่มีพุ่มไม้ ดอก ปลูก อยู่ห ลายหลากพัน ธุ์ ท่า นหญิ ง นั่ง ลงบนเก้ า อี ใ้ นศาลาหลัง น้ อยมองลงไปที่สายน�ำ้ อย่างเศร้ าสร้ อย พี่เลี ้ยงคนสนิทจึงได้ นั่ง พับเพียบลงบ้ าง

“แม่อิ่มเจ็บไหม หญิ งขอโทษ” ท่านหญิ งรวีอาภาจับแขน ของพี่เลี ้ยงมาดูรอยเล็บของหล่อนที่จิกลงไปบนเนื ้อนิ่มๆ นัน ้

“หม่อมฉันไม่เจ็บดอกเพคะ ท่านหญิงอย่ากรรแสงสิเพคะ” นางอิ่มดึงมือออกหาผ้ าเช็ดหน้ าที่ติดตัวมาเช็ดพระพักตร์ ให้ อย่าง เบามือ “หม่อมฉันไม่เจ็บดอกเพคะ”

หล่อนเองก็เหลือบไปเห็นแขนของท่านหญิงมีรอยแบบเดียว กันยิ่งพูดไม่ออก ต�ำหนักรักร้ าง 27

“วันหลังท่านหญิงทรงจับแขนหม่อมฉันแรงๆ แบบนี ้อีกก็ได้ เพคะ” นางกลันสะอื ้ ้นที่ขึ ้นมาจุกอยู่ที่ล�ำคอให้ กลับลงไป “แต่อย่า ทรงท�ำกับองค์เองแบบนี ้”

“แม่อมิ่ จะไม่เจ็บแย่รึ” ท่านหญิงถามทังที ้ ร่ ้ ูคำ� ตอบอยูเ่ ต็มอก

หล่อนเองยังทนแทบไม่ได้ แล้ วบ่าวเล่าจะไม่เจ็บยิง่ กว่าอีกหรือ

“หม่อมฉันยอมเพคะ ขออย่างเดียว อย่าทรงท�ำร้ ายองค์เอง แบบนี ้อีก” นางอิ่มใจเด็ดนัก “ทรงจ�ำไว้ นะเพคะ อย่าทรงท�ำร้ าย องค์เองไม่วา่ จะอย่างไรก็ต้องทรงรักษาองค์ไว้ ให้ ได้ ”

ท่านหญิงรวีอาภาทรงส่ายหน้ าปฏิเสธอย่างไม่ยอมเช่นกัน

“ทรงสัญญากับหม่อมฉันนะเพคะ ได้ โปรดเถิดเพคะ” นาง อิ่มอ้ อนวอน

รวีอาภาพยักหน้ าอย่างเสียมิได้ ในที่สดุ ท่านหญิงน้ อยก็ทน ไม่ไหวกอดนางพี่เลี ้ยงแล้ วร้ องไห้ ออกมาเสียงดัง หลังจากที่เก็บ ความรู้สกึ ที่อดั อันเอาไว้ ้ ในใจมานาน

ลมโชยเอาความเย็นฉ�่ำมาจากแม่ น�ำ้ เข้ ามาสู่ศาลาไม้ ท่ ี ด้ านหนึ่งมีทางเดินทอดยาวผ่านสนามหญ้ าไปยังตึกทรงยุโรป อีก ด้ านมีบนั ไดลงไปที่โป๊ ะที่อยู่บนผิวน� ้ำ ไว้ ส�ำหรับเทียบเรื อส่วนตัวที่ ไปมาหาสูก่ บั เจ้ าของวังแห่งนี ้

โต๊ ะไม้ ส�ำหรับนักเรี ยนประถมตังเด่ ้ นอยู่กลางศาลาเข้ าคู่กบั กระดานด�ำที่มีพร้ อมทังชอล์ ้ กและแปรงลบกระดานตังอยู ้ ่ตรงข้ าม รวีอาภายืนกอดไม้ เรี ยวมองไปยังเพื่อนวัยเดียวกันที่นงั่ อยู่ตรงโต๊ ะ ไม้ ด้วยสีหน้ าจริ งจัง

“ไหนลองอ่านเองสิ” ท่านหญิงรวีอาภารอฟั งอย่างตังใจ ้

“กอ อะ กะ...กอ อา กา...กอ อิ กิ...กอ อี กี” อุ่นเปล่ง 28 จีริหทัย

เสียงออกมาช้ าๆ หันมองระหว่างหน้ าของท่านหญิงกับกระดานด�ำ “ขอ อะ คะ”

“ไม่ใช่ส ิ ขอ อะ ขะ เอาใหม่” ท่านหญิงดุเสียงดังด้ วยความ ฉุนเฉี ยว คลายมือที่กอดอกแล้ วใช้ ไม้ เรี ยวที่ถืออยู่ชีไ้ ปที่ตวั ขอไข่ “อ่านบรรทัดนี ้ใหม่”

“หม่อมฉันไม่อยากเรี ยนเพคะ” อุ่นโอดครวญ “อ่านเขียน หนังสือน่าเบื่อจะตาย”

“น่าเบื่อตรงไหน” หม่อมเจ้ าหญิ งรวีอาภาหน้ าเครี ยดและ ไม่พอใจทีห่ ลานของแม่บ้านท�ำท่าไม่อยากเรียนหนังสือ “อ่านเดีย๋ วนี ้ นะอุน่ ”

“ขอ อะ คะ” อุ่นอ่านแบบขอไปที ทัง้ ที่ สีหน้ าเบื่ อหน่าย อย่างเห็นได้ ชดั

“จะต้ องให้ บอกกี่ครัง้ นะอุน่ ” ท่านหญิงตวาดเสียงดังลัน่ ด้ วย ความขัดใจ

รวีอาภาเดินตรงเข้ าไปเอาไม้ ตตี ามตัวอุน่ ซึง่ หลานของแม่บ้าน ก็ได้ แต่เอามือปั ดออกไม่ให้ โดนเนื ้อตัวจังๆ

“ท่านหญิ งอย่าเพคะ ได้ โปรดเถิดเพคะ” อุ่นร้ องไห้ เอามือ กันไม้ เรี ยวไว้

แต่ดเู หมือนท่านหญิงจะไม่ได้ ยินสิ่งที่อ่นุ พูดเสียแล้ ว เมื่อใช้ ไม้ เรี ยวตีไม่ถนัดท่านก็โยนมันทิ ้งอย่างขัดใจแล้ วใช้ นิ ้วและเล็บหยิก ไปตามแขนของบ่าวรุ่นเด็กแทน

“สอนไม่จ�ำ ท�ำไมไม่ร้ ู จักจ�ำ นี่แน่ะ” อารมณ์ ที่พลุ่งพล่าน เหมือนน� ้ำเดือดของท่านหญิงท�ำให้ เล็บอันแหลมคมจิกเข้ าไปในเนื ้อ อ่อนๆ ของเพื่อนผู้ต�่ำต้ อยจนเลือดติดปลายนิ ้วออกมา

“หม่อมฉันเจ็บเพคะ ท่านหญิงเพคะ อย่าท�ำหม่อมฉันเลย” ต�ำหนักรักร้ าง 29

อุ่น ร้ องครวญครางเสี ย งดัง แต่ก็ ไ ม่โ ต้ ต อบอะไรนอกจากป้ องกัน ตัวเองเท่านัน ้

ท่านหญิงเห็นเลือดของอุน่ ก็ได้ สติดงึ มือออกจากร่ างกายของ เพื่อนอย่างรวดเร็ ว ยิ่งเห็นคราบสีแดงที่ติดอยู่กับนิว้ ของตนและ เลือดที่ซมึ ออกมาจากแขนของหลานนางอิ่มก็ตกใจ น� ้ำตาไหลกลัน ้ สะอื ้นไม่อยู่

“ฉันขอโทษ” ท่านหญิ งทรงเข้ าไปกอดอุ่นอย่างไม่รังเกี ยจ “ฉันไม่ดีเอง ฉันลืมตัวอีกแล้ ว”

“หม่อมฉันผิดเองเพคะ ที่ไปยัว่ ให้ ท่านหญิ งโกรธ อย่าทรง กรรแสงสิเพคะ” อุ่นปาดน� ้ำตาให้ กบั ตัวเอง แล้ วหันมาจับแขนของ ท่านหญิงไว้ ด้วยมือทังสองข้ ้ าง “มาเรี ยนกันต่อเถอะเพคะ”

“หญิงผิดเองที่ระงับอารมณ์ไม่ได้ ” ท่านหญิงยังสะอื ้นไห้ อยู ่ “อุน่ ไม่เกลียดฉันบ้ างหรื อที่ท�ำให้ อนุ่ เจ็บตัวตลอด”

อุ่นส่ายหน้ าปฏิเสธทัง้ ที่ความจริ งแล้ วหล่อนนัน้ อึดอัดที่ไม่ สามารถเอาคืนจากท่านหญิงเจ้ าอารมณ์ผ้ นู ี ้ได้ แต่หล่อนก็ส�ำนึกได้ ว่าหล่อนจะต้ องโดนเฉดหัวออกจากวังนี ้แน่ๆ หากท�ำให้ ท่านหญิง รวี อ าภาเป็ นแผลแม้ เ ท่า รอยแมวข่ ว น ถึ ง แม้ ว่า หล่อ นจะไม่ เ คย ตอบโต้ กลับเลยสักครั ง้ ก็ ตามที เพราะเวลาที่ ท่านหญิ งรวี อาภา ลืมตัว ท่านสามารถทีจ่ ะท�ำลายทุกสิง่ ได้ ด้วยอารมณ์โกรธอันร้ ายกาจ นัน ้ ซึง่ นัน่ ท�ำให้ อีกฝ่ ายเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสโดยไม่ทนั รู้ตวั เด็ก หญิงก�ำพร้ าอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้ าคายไม่ออก จะหันไปพึ่งใครก็ ไม่เห็นทาง คนทังวั ้ งนี ้แม้ จะรู้วา่ หม่อมเจ้ าหญิงรวีอาภาทรงอารมณ์ ร้ ายแต่ก็ไม่มีใครสักคนที่จะแก้ ไข ส่วนตัวหล่อนเองสติปัญญาก็ ไม่สงู พอที่จะไปช่วยท่าน ได้ แต่เอาตัวรอดไปวันๆ เท่านัน้ หล่อน ภาวนาให้ โตเป็ นสาวเร็ วๆ จะได้ ออกจากวังนี ้ไปเสียที 30 จีริหทัย

๓

อังศุธรเปิ ดอ่ านสมุดบันทึกเก่ าแก่ จนกระดาษด้ านใน กลายเป็ นสีน� ้ำตาลไปหมดแล้ ว ตัวอักษรที่ถกู เขียนลงไปด้ วยความ บรรจงตวัดหางอย่างสวยงามด้ วยหมึกสีด�ำ เจ้ าของสมุดเล่มนี ้ได้ ล้ มหายตายจากไปเสียนานแล้ ว หรื อจะกล่าวให้ อย่างถูกต้ องคือ หม่อมเจ้ ารวีอาภาได้ สิ ้นชีพิตกั ษัยไปนานหลายสิบปี แล้ ว คนที่เคย อ่านบันทึกเล่มนี ้นอกจากเจ้ าตัวก็คงจะมีแต่เขาผู้เป็ นหลานสายตรง เพียงคนเดียวเท่านัน้

หม่อมหลวงอังศุธรปิ ดสมุดบันทึกลงมองมันด้ วยความหนักใจ ถ้ าไม่ใช่เพราะรังสิมาโทรศัพท์มาหาจากหัวหินเขาก็คงไม่หยิบมัน ขึ ้นมาอ่านอีก เด็กสองคนนันทะเลาะกั ้ นอีกแล้ ว ไม่วา่ เวลาจะผ่าน ไปนานแค่ไหนทังสองก็ ้ ไม่เคยญาติดีกันได้ เลย เขามองจ้ องไปยัง ภาพถ่ายที่ตงอยู ั ้ ่บนโต๊ ะในห้ องบรรพบุรุษของวังนี ้อย่างกังวล เขา จะไม่ใส่ใจเลยว่าเด็กทังสองจะทะเลาะกั ้ นเรื่ องอะไร ใหญ่หรื อเล็ก แค่ไหน ถ้ าไม่ใช่เพราะรังสิมาพูดถึงอุน่ ขึ ้นมา

หญิงสาวผมยาวที่นงั่ อยูแ่ ทบเท้ าของท่านย่ารวีอาภาในภาพ ต�ำหนักรักร้ าง 31

ดูราวกับจะส่งยิ ้มให้ เขาขึ ้นมาทันที เขายังจ�ำวันแรกที่เริ่ มน�ำสมุด บันทึกของท่านย่ามาอ่านได้ ด ี ตอนนันอิ ้ นทุอาภายังเป็ นเด็กไร้ เดียงสา นัง่ เล่นตุ๊กตาที่ชื่ออุ่นอยู่ในห้ อง อังศุธรเองนึกว่าเป็ นแค่จินตนาการ ของเด็กทัว่ ไปที่ตงชื ั ้ ่อตุ๊กตาแบบนัน ้ จนกระทัง่ ฟ้างามพารังสิมามา ที่วงั ของเขาและเด็กทังสองเล่ ้ นกันตามล�ำพังในห้ องของเล่น

ห้ องนัน้ เป็ นห้ องที่ทาผนังทุกด้ านด้ วยสีชมพูอ่อนตัดขอบ หน้ าต่างด้ วยสีขาว และติดเครื่ องปรับอากาศเย็นฉ�่ำ

มีบ้านตุ๊กตาหลังเล็กๆ ท�ำด้ วยพลาสติกขนาดสูงประมาณ ครึ่ งเมตรเปิ ดให้ เห็นด้ านในที่แบ่งเป็ นห้ องเหมือนของจริ งย่อส่วน ลงมา เด็กหญิ งอายุประมาณเจ็ดขวบใช้ มือทัง้ สองจับตุ๊กตาข้ าง ละตัว ท�ำราวกับว่าตุ๊กตาทังคู ้ ่ก�ำลังคุยกันอยู่โดยหล่อนพากย์เสียง แทน

“พี่ อุ่น...น้ องอินถักเปี ยให้ เอาไหมจ๊ ะ” เด็กหญิ งหน้ ากลม ตาโตขยับตุ๊กตาผมสีด�ำที่อยู่ในมือขวา ท�ำเหมือนกับมันก�ำลังพูด กับตุ๊กตาผู้หญิงผมสีทองที่อยู่ด้านซ้ าย หลังจากนันก็ ้ สา่ ยตุ๊กตาผม ทองไปมาเป็ นเชิงปฏิเสธ เจ้ าตัวเอียงคอมองแล้ วก็ขยับตุ๊กตาผม สีด�ำเข้ าไปหา

“ตะวันจะมาเหรอ” เด็กหญิ งถามขึน้ “ท� ำไมพี่ อุ่นต้ องไป ด้ วยจ๊ ะ พี่อุ่นไม่ชอบตะวันหรื อจ๊ ะ” หล่อนท�ำตาปรอยมองตุ๊กตา ผมสี ท องที่ เ จ้ า ตัว ขยับ ไปมาราวกับ ว่า ตุ๊ก ตาตัว นัน้ พูด กับ ตนเอง จริ งๆ “ถ้ าพี่อุ่นเกลียดตะวัน น้ องอินก็เกลียดตะวันด้ วย คอยดูส ิ น้ องอินจะไม่เล่นกับตะวันหรอก พี่อนุ่ ไม่ต้องไปหรอกนะ”

เสียงเคาะประตูดงั ขึ ้น เจ้ าของห้ องก็ค่อยๆ หันหน้ าไปมอง ผู้ที่เข้ ามาในห้ องด้ วยหางตา ปากสีชมพูยื่นออกมาอย่างไม่พอใจ 32 จีริหทัย

“ให้ ตะวันเล่นด้ วยนะคะ” ฟ้างามมารดาของรังสิมาที่เดินน�ำ หน้ าเข้ ามาก่อนพูดขึ ้น “น้ องอินท�ำอะไรอยูค่ ะ”

“เล่นตุ๊กตาค่ะคุณอาฟ้า” เด็กวัยเจ็ดขวบตอบอย่างไพเราะ แต่ไม่ยอมมองไปทางเด็กหญิงวัยเดียวกันที่อยู่ด้านหลังของคุณอา เลย

“อาไปก่อนนะคะ ฝากตะวันด้ วย เล่นกับพี่อินดีๆ นะ” ฟ้า- งามมองรังสิมาที่นงั่ ลงอยู่กบั อินทุอาภาแล้ วก็เดินออกไปจากห้ อง ปล่อยเด็กทังสองไว้ ้ เพียงล�ำพัง

รังสิมามองไปรอบตัวที่มีแต่เสื ้อผ้ าของตุ๊กตาวางอยู่ตรงหน้ า บ้ านพลาสติกหลังเล็ก แล้ วก็มองไปที่มือของอินทุอาภา ก่อนจะ คว้ าตุ๊กตาตัวผมสีทองมาอยูใ่ นมืออย่างว่องไว

“เอาคืนมานะ” อินทุอาภาพูดเสียงดังพร้ อมกับเอามือจะ คว้ าตัวตุ๊กตาในมือของรังสิมาคืน แต่อีกฝ่ ายก็ไวใช่ย่อย นอกจาก จะดึงตุ๊กตาเข้ ามาหาตัวแล้ วยังกอดไว้ แน่นอีก “อุ่นเกลียดตะวัน คืนอุน่ มาให้ อินเดี๋ยวนี ้นะ”

“อุน่ ไหน” ผู้ลกู พี่ลกู น้ องท�ำท่าสงสัยมองไปรอบๆ มองไม่เห็น ว่าจะมีใครอยู่แถวนัน ้ เด็กหญิงไม่ยอมคืนตุ๊กตาให้ แถมยังลุกหนี อีกต่างหาก

“เอาอุ่นคืนมานะ” อินทุอาภาลุกขึน้ เดินย่างสามขุมเข้ าไป หารังสิมาที่ถอยหลังกรูด

“ไม่ให้ ตะวันจะเล่น” รังสิมายกตุ๊กตาขึ ้นเหนือศีรษะยื่นไป ทางด้ านหลัง

“เอามานะ” เจ้ าของตุ๊กตาพยายามยื ้อ “อุ่นเขาเกลียดเธอ เขาไม่เล่นกับเธอหรอก”

“ไม่ให้ พูดไม่ร้ ู เรื่ องหรื อไง” รังสิมาหลบหลีกซ้ ายขวาไม่ให้ ต�ำหนักรักร้ าง 33

อินทุอาภาจับแขนได้

“เอาคืนมานะ” อินทุอาภาจับแขนด้ านหนึ่งของลูกพี่ลกู น้ อง ไว้ แล้ วบีบอย่างแรงจนอีกฝ่ ายร้ องออกมาเสียงดังแต่ก็ยงั ไม่คนื ตุ๊กตา ให้ อยูด่ ี

“นีเ่ อาไปเลย” รังสิมาทนความเจ็บไม่ไหวโยนตุ๊กตาไปกระแทก ผนังอย่างแรงก่อนจะตกลงมาที่พื ้น โชคดีที่ต๊ กุ ตาท�ำด้ วยพลาสติก จึงไม่ได้ แตกหักเสียหาย

“โยนอุน่ ท�ำไม นิสยั ไม่ดี” เด็กหญิงอินทุอาภาตะโกนใส่หน้ า ญาติผ้ นู ้ อง

“ว่าตะวันเหรอ นี่แน่ะ” รังสิมาผลักเจ้ าของตุ๊กตาจนอีกฝ่ าย ล้ มก้ นกระแทก แล้ ววิ่งไปหยิบตุ๊กตาขึ ้นมาปาใส่พื ้นแรงๆ อีก “หวง นักใช่ไหม นี่ๆ”

“หยุดเดี๋ยวนี ้นะ” เจ้ าของตุ๊กตาวิ่งไปจับตัวของลูกพี่ลกู น้ อง แต่โดนสะบัดจนกระเด็นแต่ก็ยงั เข้ าไปแย่งตุ๊กตาจากมือของรังสิมา อีก

ฝ่ ายลูกพีล่ กู น้ องก็ไม่ยอมจนเด็กทังสองลงไปนอนฟั ้ ดกันบนพื ้น ต่างฝ่ ายต่างไม่ยอมแพ้ กนั เสียงตีกนั ดังลัน่ ออกไปถึงด้ านนอก จน พ่อแม่ของทัง้ สองฝ่ ายวิ่งเข้ ามาเห็นสภาพลูกสาวทัง้ สองคนก�ำลัง ขยุ้มผมอยูใ่ นมือของอีกฝ่ ายกลิ ้งไปกลิ ้งมา

“หยุดเลยนะ” หม่อมหลวงอังศุธรบิดาของอินทุอาภาพูดขึ ้น เสียงดัง “ทะเลาะอะไรกันอีก”

อิ น ทุอ าภาปล่อ ยมื อ จากผมของรั ง สิ ม าแล้ ว แต่อี ก ฝ่ ายยัง ไม่ยอมปล่อย หน้ าตาของลูกสาวฟ้างามยู่ยี่เกร็ ง ดวงตาแข็งกร้ าว ไม่ยอมหยุดดึงผมญาติ คล้ ายกับยังไม่สาสมใจต้ องท�ำให้ แรงกว่า เดิมอีก 34 จีริหทัย

“ตะวันท�ำไมไปท�ำพีเ่ ขาแบบนัน” ้ ฟ้างามรีบเข้ าไปแกะมือของ ลูกสาวออกจากผมของหลาน

“อินขี ้งก ตุ๊กตาแค่นีก้ ็ไม่ยอมให้ เล่น” รังสิมาชิงฟ้อง มือที่ แข็งเกร็ งนันค่ ้ อยคลายลง

“ก็ อุ่นเขาไม่อยากเล่นกับตะวัน” อินทุอาภาเถี ยงขึน้ ทันที “ตะวันก็ไปจับตัวเขาอยูไ่ ด้ ”

“อุ่นอีกแล้ วหรื อลูก” อังศุธรมองหน้ าลูกสาวอย่างอ่อนใจ “หนูจะตัง้ ชื่ อตุ๊กตายังไงก็ ได้ นะ แต่ต๊ ุกตามันพูดไม่ได้ นะลูก ไม่ อยากให้ น้องเล่นตัวนันก็ ้ บอกดีๆ เอาตัวอื่นให้ น้องเล่นสิ”

“อุ่นไม่ใช่แค่ต๊ ุกตา” อินทุอาภาเถี ยงทันควัน “เขาพูดกับ น้ องอินมาตังนานแล้ ้ ว”

“ไม่เป็ นไรค่ะพี่ธร ตะวันก็ผิดที่ไปแย่งของเล่นของอิน” ฟ้า- งามหันมาหาลูกสาว “วันหลังหนูต้องขออินก่อน แล้ วถ้ าเขาเอา ตัวไหนให้ เล่นก็ต้องเล่นตัวนัน” ้ หล่อนมองหน้ ารังสิมาเป็ นการย� ้ำ ในสิง่ ที่ต้องการจะสอน

“ก็ตะวันอยากเล่นตุ๊กตาผมทองนี่คะ” จมูกรัน้ ๆ ของเจ้ าตัว เชิดขึน้ ตามความเอาแต่ใจ “ไม่เล่นก็ได้ วันหลังอย่ามาง้ อให้ เขา เล่นด้ วยก็แล้ วกัน”

“ไม่มีทาง” อินทุอาภาพูดจบก็แลบลิ ้นใส่รังสิมา

อีกฝ่ ายก็ถลึงตาท�ำท่าจะโผใส่ ดีว่าฟ้างามจับไว้ ทนั ท�ำให้ ผู้ใหญ่ทงสองอ่ ั้ อนใจจนไม่ร้ ูจะท�ำอย่างไร ต่างฝ่ ายต่างไม่ยอมลงให้ กันตลอด ทังที ้ ่ควรจะสนิทกันแต่กลับทะเลาะกันทุกครัง้ ที่เจอหน้ า

“ฟ้ากลับก่อนดีกว่าค่ะ ไว้ วนั หลังค่อยคุยกันอีก” ฟ้างามยึด ตัวลูกสาวไว้ แน่น ท่าทางรังสิมาที่ฮดึ ฮัดอยูน่ นไม่ ั ้ นา่ ไว้ ใจเท่าไรนัก

“อย่างนันก็ ้ ได้ ” อังศุธรพยักหน้ า ต�ำหนักรักร้ าง 35

“พี่ธรตกลงใจเรื่ องต�ำหนักหัวหินได้ เมื่อไรก็โทรบอกฟ้าก็แล้ ว กันค่ะ” ฟ้างามไหว้ ลาพี่ชาย ท�ำให้ รังสิมาไหว้ ลาลุงตาม แต่พอเดิน ออกจากห้ องเด็กหญิงก็ยงั หันมาแอบแลบลิ ้นใส่ญาติรุ่นเดียวกันอีก ครัง้ ก่อนจะโดนมารดาลากออกไปจากห้ องส่วนตัวของอินทุอาภา

“วันหลังถ้ าหนูไม่อยากให้ ตะวันเล่นด้ วย ก็ไม่ต้องอ้ างอุน่ นะคะ” อังศุธรบอกลูกสาว “ถ้ าหนูไม่ชอบก็ควรจะกล้ ายอมรับด้ วยตัวเอง ไม่ใช่ไปโทษตุ๊กตา”

“อุน่ ไม่ใช่ต๊ กุ ตานะคะ” ลูกสาวมองหน้ าพ่ออย่างไม่พอใจ

“งันก็ ้ เป็ นเพื่อนในจินตนาการของหนู” ผู้เป็ นบิดาดักคอ

“จินตนาการคืออะไร” เด็กน้ อยเหลือบตาขึน้ มองบิดาด้ วย ความสงสัย หล่อนไม่เข้ าใจความหมายของค�ำนี ้

“ก็เพื่อนที่หนูสร้ างขึ ้นเองไง ไม่มีตวั ตนจริงๆ หนูแค่สมมุตขิ ึ ้น” บิดาพยายามอธิบาย

“อุน่ มีจริ งนะ น้ องอินไม่ได้ สร้ างขึ ้น” เด็กหญิงเถียงจนคอขึ ้น เอ็น “มาน้ องอินจะพาไปดู”

เด็กหญิงจับมือบิดาแล้ วดึงให้ เดินตามออกไปนอกห้ องทันที อังศุธรก็ยอมเดินตามไปเพราะอยากรู้วา่ ลูกสาวจะท�ำอีทา่ ไหนเหมือน กัน

อั ง ศุ ธ รเดิน ตามลู ก สาวเข้ า ไปในห้ อ งท�ำ งานเก่ า ของ หม่อมเจ้ าวิษุวตั ผู้เป็ นปู่ ของเขาด้ วยความงุนงง ซึง่ ห้ องนันถู ้ กปิ ดไว้ ไม่ได้ ใช้ งาน

มี รู ป ภาพสี น� ำ้ มัน ขนาดใหญ่ ติ ด อยู่บ นผนัง หลายภาพซึ่ง จิตรกรช่างถ่ายทอดลักษณะของบุคคลในภาพทัง้ สองออกมาได้ อย่างมีชีวิตชีวา โดยเฉพาะหม่อมเจ้ าวิษุวตั เหมือนราวกับองค์จริ ง 36 จีริหทัย

ของท่านมายืนอยู ่ ไม่วา่ จะเป็ นความงามสง่าภูมิฐานที่เป็ นลักษณะ ของลูกชาติลกู ตระกูลแล้ ว แม้ แต่ประกายเจ้ าชู้ในดวงตา จิตรกร ก็ยงั สามารถจ�ำลองลงมาได้ เช่นเดียวกับดวงตาที่ฉายแววเศร้ าใน ภาพของหม่ อ มเจ้ า หญิ ง รวี อ าภาผู้เ ป็ นภรรยา ท่ า นย่ า ของเขา ไม่เคยยิ ้มด้ วยดวงตาเป็ นประกายสดใสเลย มักจะมีอะไรมัวหม่น แฝงอยูใ่ นดวงตางามของท่านตลอดเวลา

เมื่อเติบใหญ่ขึ ้น เขาได้ ยินค�ำร�่ ำลือถึงความเจ้ าชู้และมีเสน่ห์ ของท่านปู่ ตัวเขาเองจึงเดาว่าท่านย่าคงจะเศร้ าเรื่ องที่สวามีของ ท่านมี หม่อมเล็กหม่อมน้ อยไม่ยอมหยุดแน่ๆ แต่เด็กอย่างเขาก็ ไม่กล้ าแม้ แต่จะถามบรรพบุรุษถึงเรื่ องนัน้ จนกระทัง่ ท่านทังสอง ้ สิ ้นชีพิตกั ษัยไปแล้ ว ก็ยงั ไม่มีใครรู้ แน่ชัดว่าแท้ จริ งแล้ วท่านหญิ ง รวีอาภาคิดอย่างไรในใจ

“นี่ไงคะคุณพ่อ” อินทุอาภาหยิบภาพถ่ายที่อยู่ในกรอบเงิน ตังอยู ้ บ่ นโต๊ ะไม้ สีเข้ มขึ ้นมาแล้ วยื่นให้ บดิ า

อังศุธรมองภาพในมือนันอย่ ้ างแปลกใจ เขามัวแต่มองภาพ ของบรรพบุรุษทังสองจนไม่ ้ ได้ สงั เกตว่าเด็กหญิงน�ำรูปนี ้มาจากที่ใด

“อะไรหรื อ” อังศุธรถาม

“อุน่ ไงคะ” อินทุอาภาชี ้ไปทีเ่ ด็กผู้หญิงซึง่ นัง่ พับเพียบอยูก่ บั พื ้น

อังศุธรจ�ำได้ ว่าเด็กที่นงั่ บนเก้ าอี ้นัน่ คือท่านย่ารวีอาภาของ เขาเอง เพราะเขาเคยถามท่านตอนเห็นรูปนี ้ แต่ไม่ได้ ถามต่อว่าคน อื่นที่อยูใ่ นรูปนัน่ มีใครบ้ าง

“น้ องอินรู้ ได้ ยงั ไงว่าเขาชื่ออุ่น พ่อยังไม่ร้ ู เลย” อังศุธรคิดว่า ลูกสาวของตนนันจิ ้ นตนาการเรื่ องนี ้ขึ ้นเป็ นตุเป็ นตะเอง

“ก็อุ่นเขาบอกน้ องอินเอง” อินทุอาภายืนยัน “อุ่นเขาเป็ น บ่าวของท่านทวดรวีอาภาด้ วย” ต�ำหนักรักร้ าง 37

“ใครนะลูก” อังศุธรย้ อนถามเสียงหลง

“นี่ ไ งคะ ท่า นทวดรวี อ าภา” เด็ก หญิ ง ชี ไ้ ปที่ รู ปของผู้เ ป็ น ท่านทวดได้ อย่างถูกต้ อง “ท่านน่ะใจร้ ายนักชอบรังแกอุน่ อยูเ่ รื่ อย”

“เอาอะไรมาพูดลูก” อังศุธรปรามลูกสาวเสียงแข็ง “พูดแบบ นี ้ไม่นา่ รักเลย ท่านเป็ นผู้ใหญ่ เป็ นบรรพบุรุษของเรานะ”

“น้ อ งอิ น พูด ความจริ ง นี่ ค ะ” เด็ก สาวพูด ก่ อ นที่ จ ะเปลี่ ย น สรรพนามเรี ยกแทนตัวเอง “งัน้ อุ่นจะเล่าให้ ฟังก็ ได้ ว่าท่านหญิ ง ร้ ายกาจขนาดไหน” จากนัน้ เด็กหญิ งก็เปิ ดปากเล่าเรื่ องให้ บิดาที่ ก� ำลังตกตะลึงจนลืมสังเกตไปว่าอินทุอาภาเปลี่ยนมาเรี ยกแทน ตัวเองว่าอุน่ เป็ นที่เรี ยบร้ อยแล้ ว

“ฟั งนะคะ...อุน่ จะเล่าเรื่องความร้ ายกาจของท่านหญิงให้ ฟัง...” อินทุอาภาพึมพ�ำเสียงต�ำ่ ในคอ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องออกมายืดยาว...

ต้ นไม้ ใหญ่ แผ่ ก่ ิงก้ านสาขาเสียจนปกคลุ มตั่งเตีย้ ด้ าน ล่า งจนหมด ใบสี เ ขี ย วเข้ ม หนาทึบ จนแดดอัน ร้ อนแรงยามบ่า ย ไม่สามารถเล็ดลอดลงมาได้ สายลมโชยแผ่วเอาความเย็นสดชื่น จากแม่น� ้ำขึ ้นมาบรรเทาความอบอ้ าวลงไปได้ บ้าง

บนตัง่ ขนาดใหญ่พอจะให้ ผ้ ใู หญ่สกั สองคนนอนเคียงกันได้ นัน ้ มีถ้วยชามหม้ อไหรวมไปถึงเตาที่ท�ำจากดินเผาสีส้มสดขนาด ย่อมกว่าที่ใช้ กนั ทัว่ ไปวางเรี ยงรายอยู่ตรงหน้ าของเด็กหญิงผมจุก สวมเสื ้อคอกระเช้ ากับผ้ าซิ่นซึ่งนัง่ พับเพียบอยู่บนตัง่ คอยตักไข่ดิบ จากชามหยอดลงในกระทะหลุมอันเล็กส�ำหรับท�ำขนมครก

“ให้ หญิงท�ำบ้ างสิ” เด็กหญิงที่ยืนมองไข่ที่ก�ำลังเดือดปุดปุด ส่งกลิน่ หอมพูดขึ ้นพร้ อมกับยื่นมือท�ำท่าจะคว้ าเอาช้ อนกระเบื ้องใน มือของอีกฝ่ ายมา 38 จีริหทัย

“ไม่ได้ นะเพคะ เดี๋ยวหัตถ์โดนกระทะไฟลวกจะท�ำอย่างไร” นางพี่ เลีย้ งห้ ามเสียงอ่อน “อุ่นอย่าเอาช้ อนถวายท่านหญิ งนะ” พร้ อมกับส�ำทับเด็กหญิงคนแรก

“หญิ ง เบื่ อ เล่น เป็ นแต่ ค นซื อ้ นี่ แ หละ หญิ ง อยากเล่น เป็ น แม่ค้าบ้ าง” เด็กหญิงยื่นริ มฝี ปากล่างออกมาด้ วยความขัดใจ

นางนมอิ่มลอบถอนหายใจมองดวงหน้ าหวานลออตานัน้ อย่างระวัง เมื่อเห็นคิ ้วโก่งทังสองเริ ้ ่ มชิดกันมากขึ ้น “ถ้ าจะทรงเล่น เป็ นแม่ค้า หม่อมฉันจะไปเก็บใบพู่ระหงมาให้ ต�ำคัน้ น�ำ้ ท�ำแกงดี ไหมเพคะ”

“ไม่ เ อา” เด็ ก หญิ ง พูด ด้ ว ยเสี ย งแหลมสูง คล้ า ยจะสะกด อารมณ์ ไม่อยู่เต็มที “เอาช้ อนมาให้ เราเดี๋ยวนี น้ ะ” หล่อนยื่นมือ ออกไปรับ แต่เด็กอุ่นท�ำท่าลังเลมองหน้ าป้าสลับกับหน้ าของท่าน หญิงไปมา ไม่กล้ าขยับตัว

ไม่ทนั ทีน่ างอิม่ จะบอกกับหลาน ท่านหญิงก็หยิบถ้ วยทีใ่ ส่ไข่ดบิ ใบนันขึ ้ ้นมาสาดไปที่เด็กหญิงซึ่งนัง่ อยู่บนตัง่ โดยที่ทกุ คนไม่ทนั ตัง ้ ตัวเลยทีเดียว หลังจากนัน้ กวาดบรรดาถ้ วยชามที่อยู่ตรงหน้ าจน กระเด็นตกลงไปบนพื ้นหญ้ าอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่

“หยุดเดี๋ยวนี ้นะ รวีอาภา” สุรเสียงดังมาจากด้ านหลัง “ชัก จะเหลวไหลใหญ่แล้ วนะ”

นอกจากจะร้ องห้ ามแล้ วเจ้ าของเสียงยังจับตัวของท่านหญิง รวีอาภาไว้ แน่น อีกนิดเดียวเท่านัน้ แขนอันเล็กบอบบางของท่าน หญิงก็จะไปโดนเตาไฟที่อยูต่ รงหน้ าของอุน่ แล้ ว

“เจ้ าพี่” ท่านหญิงรวีอาภามองดูความพินาศตรงหน้ าอย่าง ตกใจ นี่หล่อนท�ำสิง่ เหล่านี ้ลงไปโดยไม่ร้ ูตวั อีกแล้ ว

“หญิงต้ องหัดควบคุมอารมณ์ บ้าง นอกจากจะท�ำร้ ายผู้อื่น ต�ำหนักรักร้ าง 39

แล้ ว หญิ งยังจะท�ำร้ ายตัวเองอีกด้ วย” ท่านชายนภโอภาสต�ำหนิ เสียงแข็ง “จะอ้ างว่าหญิงลืมตัวไม่ได้ รู้ ไหมว่าถ้ าพี่ช้าอีกนิดเดียว น้ องหญิ งคงจะเอากระทะร้ อนๆ นั่นขว้ างใส่แม่อิ่มกับอุ่นเสียแล้ ว และน้ องก็ต้องเสียใจอย่างที่สดุ ”

ท่านชายทรงลอบถอนหายใจด้ วยความโล่งพระทัย

ท่านหญิงตัวน้ อยมองเตาขนมครกอย่างหวาดผวา ผงะถอย ห่างออกมาเนื ้อตัวสัน่

“ขอโทษแม่อิ่มกับอุน่ เสีย ดูสหิ ญิงท�ำอะไรกับพวกเขา” ท่าน ชายมองไปทางทัง้ สองอย่างเห็นใจ น้ องสาวผู้มีอารมณ์ ร้ายของ ท่าน เวลาลืมตัวมักจะท�ำร้ ายคนรอบข้ างอย่างรุนแรงจนนึกไม่ถงึ

“หญิ งขอโทษจ้ ะแม่อิ่ม” ท่านหญิ งรวีอาภายกมือไหว้ บ่าว อย่างไม่ถือตัว แววตาที่บง่ บอกถึงความส�ำนึกผิดอย่างจริ งใจท�ำให้ ผู้อาวุโสกว่าโกรธไม่ลง แม้ ว่าหลายครัง้ ที่ท่านหญิงรวีอาภาจะขาด สติเพราะโทสะจนท�ำให้ เจ็บเนือ้ เจ็บตัวกัน แต่ก็ไม่ได้ มีอันใดร้ าย แรงนัก

“หญิงขอโทษอุน่ ด้ วยนะ” หล่อนหันไปทางเด็กหญิงวัยเดียวกัน ทีเ่ ป็ นเพือ่ นเล่นกันมาตังแต่ ้ ยงั เล็ก “หญิงไม่ร้ ูตวั ว่าท�ำไปได้ อย่างไร”

ท่านหญิงรวีอาภาพูดเสียงสัน่ เครื อ น� ้ำก็จะหยดจากดวงตา สีน� ้ำตาล

“อย่าทรงกรรแสงเลยเพคะ หม่อมฉันไม่เจ็บปวดเลยสักนิด” อุน่ ลงจากตัง่ ที่นงั่ ลงมานัง่ กับพื ้นด้ านล่าง

“บ่ายแก่แล้ วทรงขึ ้นต�ำหนักก่อนดีไหมเพคะ เผือ่ ว่าหม่อมท่าน ให้ หา” นางอิ่มลงมือจัดข้ าวของที่วางอยู่บนตัง่ อย่างรวดเร็ ว โดย ไม่สนใจว่าตัวเองจะเปรอะเปื อ้ นเพียงใด “นังอุ่นนี่จะช้ าอยู่ไย รี บ ช่วยอีกแรงสิ” 40 จีริหทัย

เสียงเอ็ด นัน้ ท� ำเอาอุ่น ลนลานจับจานดินเผามาเรี ยงด้ วย มือสัน่ ระริ ก เนื่องด้ วยเกรงกันมาตังแต่ ้ เด็ก นอกจากนางอิ่มที่เป็ น ญาติผ้ ูใหญ่ เพียงคนเดียวแล้ ว หล่อนก็ ไม่มีใครที่ไหนอีก จะหัน ไปทางไหนเด็กก�ำพร้ าอย่างหล่อนก็ไม่มีใครอยากจะเลี ้ยงไว้ มีแต่ ญาติผ้ พู ี่ของแม่ที่ห่างกันเสียจนแทบจะไม่ได้ เป็ นอะไรกันทางสาย เลือดเลยอย่างนางอิ่มนี่แหละที่เวทนาเอามาพึง่ ใบบุญหม่อมเขียน มารดาของท่านชายนภโอภาสและท่านหญิงรวีอาภา

เด็กอุ่นเหลือบตามองป้าที่เอาของเรี ยงลงในกระจาดแล้ ว ลอบท�ำจมูกย่นมองไข่ไก่ที่ไหลย้ อยอยูบ่ นเนื ้อตัวอย่างรังเกียจความ เหม็นคาวของมัน

“อุ่น” ท่านชายนภโอภาสสังเกตเห็นกิ ริยานัน้ พอดี เสียง เรี ยกของท่านท�ำเอาเด็กหญิงสะดุ้งสุดตัว “ไปอาบน� ้ำเสียสิ” ท่าน พยักหน้ าให้ ไปเร็ วๆ

“เพคะ” อุ่นไม่เหลียวมองป้าเลยสักนิด เด็กหญิงรี บลงจาก ตัง่ คลานผ่านคนทังหมดออกไปทั ้ นที

“น้ องหญิงก็ขึ ้นไปต�ำหนักกับพีไ่ ด้ แล้ ว” ท่านชายพูดเชิงบังคับ “ฝากแม่อิ่มเก็บของทางนี ้ด้ วยนะ”

“เพคะ” นางอิ่มรับค�ำ

ท่านชายนภโอภาสมองหน้ าน้ องสาวที่ สลดอยู่นั่นก็ ให้ นึก สงสาร ถ้ าหม่อมเขียนผู้เป็ นมารดารู้ เข้ า ท่านหญิ งไม่แคล้ วโดน ลงโทษ เขาก็ได้ แต่หวังว่าจะไม่มีใครขึ ้นไปฟ้องหม่อมแม่ แม้ จะรู้วา่ เป็ นไปได้ ยาก ไม่วา่ สิง่ ใดก็ตามทีเ่ กิดขึ ้นในวังนี ้ไม่มที างรอดหูรอดตา ของมารดาไปได้

ในขณะที่อนิ ทุอาภาก�ำลังเล่ าเรื่องอดีตให้ บดิ าฟั งอยู่นัน้ ต�ำหนักรักร้ าง 41

ฟ้างามเปิ ดประตูรถแล้ วดันลูกสาวขึ ้นไปนัง่ ด้ านหลังทันที หญิงสาว จัดแจงคาดเข็มขัดให้ รังสิมาอย่างรวดเร็ ว สีหน้ าอันเครี ยดขึ ้งท�ำให้ เด็กหญิงนัง่ ตัวลีบไม่กล้ าขยับหรื อพูดจาอะไรอย่างที่เคย

“วันหลังหนูจะต้ องคุมอารมณ์โกรธให้ ได้ มากกว่านี ้นะ” ฟ้า- งามพูดราวกับว่าลูกสาวนันอายุ ้ เกินสิบขวบไม่ใช่เด็กหกขวบอย่าง ที่เป็ นอยู ่ “หนูจะท�ำร้ ายคนอื่นแบบนี ้ไม่ได้ ”

“หนูไม่ได้ ...” รังสิมาพยายามเถียง

“หนูก�ำลังจะบอกว่าไม่ได้ ตีอินหรื อ แล้ วที่แม่เห็นล่ะ” ฟ้า- งามรู้ทนั ลูกสาวว่าจะต้ องแผลงฤทธิ์

“ตะวันดึงผมอินต่างหาก” เด็กหญิงเริ่ มเสียงดัง “ก็อินน่ะน่า ร� ำคาญพูดไม่ร้ ูเรื่ อง ขี ้งกด้ วย”

“ไปว่าพีอ่ นิ แบบนันได้ ้ ยงั ไง” ฟ้างามพยายามจะปรามลูกสาว

“บางทีก็แทนตัวเองว่าอุน่ บางทีก็เรี ยกตุ๊กตาว่าอุน่ พูดอะไร ก็ไม่ร้ ูเรื่ อง” เด็กหญิงพูดเร็ วปรื๋ อกลัวว่าแม่จะพูดแทรกขึ ้นมา “แถม ยังบอกว่าตุ๊กตาที่ชื่ออุน่ เกลียดตะวันอีก ตุ๊กตาที่ไหนพูดได้ ”

“พี่ เ ขาหวงก็ อ ย่ า ไปเล่น ของเขาอี ก ” ฟ้ างามมองเข้ า ไปที่ ดวงตาของลูกสาว เพื่อให้ เด็กหญิงรับสารได้ อย่างถูกต้ อง “วันหลัง หนูถามเขาเลยว่าของเล่นอันไหนที่หนูเล่นได้ ”

“ค่ะ” รังสิมาหน้ าม่อยลง

“ดีมากค่ะ” ฟ้างามยิ ้มให้ ลกู สาว

หญิงสาวปิ ดประตูรถด้ านหลังแล้ วเดินอ้ อมไปขึ ้นด้ านคนขับ น�ำรถออกจากบ้ านญาติไป จนบัดนีห้ ล่อนก็ยงั ไม่สามารถเล่าถึง ปั ญหาครอบครัวที่ก�ำลังร้ าวฉานให้ เขาฟั งได้ เลย

42 จีริหทัย

๔

ทันทีท่ ีประตูร้านปิ ดลงอินทุอาภาก็หน้ ามืดวูบทรุ ดลง ไปกับพื ้นโดยยังตั ้ วเอาไว้ ไม่ทนั หน้ าผากกระแทกเข้ ากับขอบเคาน์- เตอร์ เสียงดังสนัน่

“คุณ” เสียงตะโกนจากภายนอกดังขึ ้นพร้ อมกระดิง่ กับประตู ที่ถกู ผลักเข้ ามาอย่างรวดเร็ ว “เป็ นอะไรหรื อเปล่าครับ”

อินทุอาภาไม่มีแรงแม้ แต่จะลืมตาขึ ้นมาดูหน้ าของคนที่ถาม แม้ กระทัง่ แสงนวลของไฟในห้ องนี ้ก็ท�ำให้ หล่อนปวดหัวเป็ นเสี่ยงๆ รู้ สึกแต่ว่ามี ใครสักคนก� ำลังอุ้มหล่อนออกมาจากหลังเคาน์ เตอร์ และใช้ มือแตะเบาๆ ที่หน้ าผาก

“โชคดีนะครับที่หวั ไม่แตก” เขาพูดขึ ้น “คุณตัวร้ อนมากเลย นะครับ น่าจะปิ ดร้ านพักเสียก่อน”

“ปิ ดไม่ได้ หรอก” หญิงสาวพึมพ�ำเบาๆ

“ท�ำไมหรื อครับ เจ้ าของร้ านเขารู้ ไหมครับว่าคุณไม่สบาย” ชายหนุม่ ที่เข้ ามาช่วยหล่อนไว้ ถามอีก

อินทุอาภาได้ แต่สา่ ยหน้ าพูดไม่ออก ความปวดหัวยิง่ ทวีความ ต�ำหนักรักร้ าง 43

รุ นแรงมากขึน้ ทุกขณะ แม้ ว่าจะลืมตาไม่ขึน้ แบบนี ้ แต่ประสาท สัมผัสส่วนอื่นก็ยงั ท�ำหน้ าที่ได้ ดี เสียงเปิ ดปิ ดประตูต้ ูคล้ ายกับจะ ค้ นหาอะไรท�ำให้ หล่อนใจหายวาบ พยายามจะลุกขึ ้นแต่ก็ท�ำไม่ได้

“อย่าเพิ่งครับ” ผู้ชายคนนันร้ ้ องห้ าม

เสียงฝี เท้ าวิง่ มาทางหล่อนอย่างรวดเร็ว เขายัดผ้ าเปี ยกเย็นฉ�่ำ ลงในมือของอินทุอาภาอย่างรี บร้ อน

“ผ้ า เช็ ด หน้ า ผมเองครั บ ใหม่ ๆ ยัง ไม่ ไ ด้ ใ ช้ เ ลย” เขาพูด ตะกุกตะกัก “คือในชันพวกนั ้ นไม่ ้ มีผ้าที่พอจะใช้ เช็ดหน้ าคุณได้ เลย สักผืน”

“ไม่เป็ นไร” อินทุอาภาใช้ ผ้าผืนนันลู ้ บไปที่ใบหน้ า ความเย็น ของผ้ าท�ำให้ หญิงสาวรู้สกึ ดีขึ ้นจนสามารถลืมตาขึ ้นมาสู้กบั แสงได้

“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่วเบา

ใบหน้ าที่ดพู ร่ ามัวในตอนแรกก็กลับชัดเจนขึ ้น เจ้ าของร้ าน กาแฟสาวมองชายหนุ่มแปลกหน้ าด้ วยสายตางุนงง เขาลูบผมด้ วย ความเขินอายพร้ อมกับยิ ้มปากกว้ างให้ กบั หล่อน

“เอ่อ ...คื อ ผมจะเข้ า มาสมัค รงานพาร์ ต ไทม์ พ อดี น่ะ ครั บ ” เขาท�ำท่าเก้ อเขินพร้ อมกับอธิบาย “เจ้ าของร้ านอยูไ่ หมครับ”

“อยู่ แต่ฉนั ไม่ได้ รับสมัครพนักงานนี่” อินทุอาภาเพิ่งสังเกต ว่าหนุ่มตรงหน้ าใส่เสื ้อเชิต้ แขนสันสี ้ ขาวกับกางเกงยีนส์คล้ ายกับ พวกนักศึกษาใส่กนั “น้ องเป็ นนักศึกษาแถวนี ้เหรอ”

“ครั บ ” เขาบอกถึ ง ชื่ อ มหาวิ ท ยาลัย ที่ เ รี ย น “พอดี ผ มอยู ่ หอพักไม่ต้องเดินทางไปมา เวลาว่างเยอะก็เลยคิดว่าจะลองหา งานท�ำดู”

“เธอชื่ออะไรล่ะ” หล่อนอาจจะต้ องการคนช่วยในบางครัง้ ก็ได้ ไม่เคยนึกเลยว่าร้ านกาแฟเล็กๆ นี่มนั จะเป็ นงานที่หนักเหมือน 44 จีริหทัย

กัน โดยเฉพาะวันที่ไม่สบายแบบนี ้ “ชงกาแฟเป็ นไหม”

“ผมชื่อกานนและชงกาแฟเป็ นครับ” เขารี บตอบ

“ชื่อแปลกดีนะ ฉันไม่เคยได้ ยนิ แปลว่าอะไรหรื อ” หญิงสาว ถามด้ วยความสงสัย

“แปลว่าป่ าครับ” ชายหนุม่ ตอบด้ วยความกระตือรื อร้ น

“แล้ วเธอท�ำงานวันไหนได้ บ้างล่ะ กานน” อินทุอาภาถามต่อ

“ช่วงเย็นได้ ทกุ วันเลยครับ เสาร์ อาทิตย์ผมว่าง ท�ำได้ ทงวั ั ้ น พี่เรี ยกผมสันๆ ว่ ้ านนก็ได้ ครับ” เขาตอบ

อินทุอาภามองเด็กหนุ่มรู ปร่ างสูงผอม รู ปหน้ ายาวออกไป ทางตี๋ๆ ผิวขาวดูสะอาดตา ผิดไปจากชายหนุ่มอีกคนที่หล่อนเพิ่ง รู้จกั เมือ่ สักครู่นี ้ หญิงสาวส่ายหน้ าคล้ ายจะสลัดภาพของชายคนนัน ้ ออกไปจากความคิด หันมาสนใจเด็กหนุม่ ตรงหน้ านี ้แทน

“เริ่ มท�ำงานวันนี ้เลยได้ ไหม” หญิงสาวตัดสินใจเพราะดูจาก รู ปร่ างหน้ าตาและชื่อเสียงของมหาวิทยาลัย ก็พอจะไว้ ใจได้ ระดับ หนึง่

“จะไม่ถามความเห็นของฉันสักค�ำเลยรึ อินทุอาภา” ขณะ ก� ำ ลัง สนทนาอยู่กับ กานน เสี ย งของพี่ ส าวก็ ดัง ขึน้ ในหัว และก็ ปรากฏให้ หล่อนเห็นเพียงคนเดียว อุ่นเท้ าเอวมองมาจากด้ านหลัง ของกานนด้ วยความไม่พอใจ

“ได้ ครั บ ได้ ” กานนยิม้ กว้ างแทบจะลุกขึน้ มากระโดดเลย ทีเดียว เขาต้ องมองไปทางด้ านหลังเมื่อเห็นสายตาของอินทุอาภา มองข้ า มไหล่เ ขาไปคล้ า ยกับ มี อี ก คนหนึ่ง อยู่ด้ ว ย แต่ก็ ไ ม่มี ใ คร สักคนอยูต่ รงนัน้

อินทุอาภารี บเปลี่ยนสายตามามองหน้ ากานนทันทีพร้ อมกับ กระแอม “อย่าเพิ่งดีใจ ปกติวนั ธรรมดาไม่ค่อยมีลกู ค้ าเท่าไร ฉัน ต�ำหนักรักร้ าง 45

คงจ้ างทุกวันไม่ได้ หรอกนะ” เหมือนอย่างวันนี ้ไงที่แทบจะไม่มีลกู ค้ า เข้ ามาเลย อินทุอาภาคิด “คงต้ องจ้ างเฉพาะวันหยุดที่ลกู ค้ าเยอะ หน่อย ส่วนวันอื่นก็เป็ นเฉพาะกรณีพิเศษไป ร้ านเปิ ดใหม่ก็แบบนี ้ แหละ”

“ป่ วยก็ปิดร้ านไปไม่เห็นต้ องจ้ างคนมาท�ำแทนเลย” เสียงอุน่ แทรกเข้ าไปในหัวของน้ องสาว

หล่อนพยายามไม่สนใจพี่สาวที่พยายามพูดแทรกตลอดเวลา พยายามไม่ท�ำท่าทางผิดปกติให้ เด็กหนุม่ ต้ องสงสัย

“ไม่เป็ นไรครับ เฉพาะวันหยุดก็ได้ ครับ” เขาตอบด้ วยความ กระตือรื อร้ น

“ผ้ ากันเปื ้อนอยู่ในลิ ้นชักโน้ น” อินทุอาภาชีไ้ ปที่หลังเคาน์ - เตอร์ “ใช้ เครื่ องคิดเงินเป็ นใช่ไหม”

“ผมใช้ เป็ นครับ” กานนตอบ “ผมเคยท�ำงานร้ านกาแฟแบบนี ้ มาก่อน ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ถ้ าคุณไม่ไว้ ใจก็ถือว่าวันนีเ้ ป็ นวัน ทดลองงานก่อนก็ได้ ครับ”

“ถ้ าอย่างนัน้ ก็ตกลง ฉันจะปล่อยให้ เธอจัดการกับร้ านทัง้ หมด” อิ น ทุอ าภารู้ สึก ว่า ข้ อ เสนอของเด็ก หนุ่ม ตรงหน้ า เข้ า ท่า ดี อย่างน้ อยก็ไม่เอาเปรี ยบหล่อน “ส่วนฉันจะนัง่ มองอยู่ตรงนี ้ หวัง ว่าเธอคงจะไม่วา่ อะไรหรอกนะ”

“ไม่หรอกครับ คุณรู้สกึ ดีขึ ้นแล้ วใช่ไหมครับ” กานนถามด้ วย ความเป็ นห่วงเพราะสีหน้ าของอินทุอาภายังคงซีดอย่างเห็นได้ ชดั

หญิงสาวยิ ้มเซียวๆ ให้ กบั คนถาม อาการปวดหัวเริ่ มบรรเทา ลงแต่มนั ก็ยงั ไม่เป็ นปกติเสียทีเดียว ถ้ ากานนไม่มาสมัครงานที่ร้าน วันนี ้ หล่อนคงต้ องจ�ำใจปิ ดร้ านและกลับขึน้ ไปที่ห้องนอนชัน้ บน แล้ ว 46 จีริหทัย

“คุณจะกลับบ้ านไปพักก่อนไหมครับ” กานนมองไปทางตึก หลังใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างออกไปนัก “ถ้ าคุณเดินไม่ไหวผมพยุงไปก็ได้ นะครับ”

“เธอจะพยุงฉันไปไหน” แม้ แต่ในยามที่ปวดหัวแบบนี ้หล่อน ก็ยงั อดข�ำไม่ได้ “ต�ำหนักใหญ่โน้ นไม่ใช่ของฉันหรอก”

“อ้ าว” กานนหัวเราะกลบเกลื่อนความอาย “นึกว่าคุณพักที่ โน่นเสียอีก แต่ว่าท�ำไมคุณถึงเรี ยกว่าต�ำหนักล่ะครับ ที่นนั่ เป็ นวัง หรื อครับ”

“ใช่ ตึกใหญ่เป็ นต�ำหนักของหม่อมเจ้ านภโอภาส ส่วนตึก หลังเล็กที่เป็ นร้ านกาแฟนี่ เป็ นต�ำหนักของหม่อมเจ้ ารวีอาภา คุณ ทวดของฉันเอง”

“มิน่าถึงใช้ ชื่อร้ านว่า love castle” ชายหนุ่มรุ่นน้ องมองไป รอบๆ ด้ วยความทึง่ “อย่างนี ้ก็ต้องแปลว่า ต�ำหนักรัก ใช่ไหมครับ”

อินทุอาภาซึ่งนั่งดูกานนต้ อนรั บและชงกาแฟให้ ลูกค้ า จนกระทั่งถึงเวลาปิ ดร้ านพบว่านักศึกษาหนุ่มสามารถท�ำงานใน ร้ านได้ อย่างคล่องแคล่ว และยังท�ำความสะอาดภาชนะอุปกรณ์ ต่างๆ จนสะอาดเอี่ยม และหลังจากที่เด็กหนุ่มขอตัวกลับบ้ านไป หล่อนจึงลากสังขารที่กะปลกกะเปลี ้ยขึ ้นบันไดไปยังชันบนของร้ ้ าน หรื อถ้ าเรี ยกให้ ถกู ต้ องก็คือต�ำหนักเล็กแห่งวังทิวาวารแห่งนี ้

หญิ ง สาวทิ ง้ ตัวลงบนที่ น อน ไม่ใ ช่แ ค่หัว เท่านัน้ ที่ ปวดแต่ ร่ างกายก็ยงั ระบมด้ วยพิษไข้ หล่อนคงจะไม่สบายตังแต่ ้ เช้ าแล้ ว แต่ไม่นกึ ว่าจะรุนแรงขนาดนี ้

“ตัวร้ อนจี๋เลย” อุ่นปรากฏกายขึ ้นบนที่นอนพร้ อมกับเอามือ แตะที่หน้ าผากของอินทุอาภา “อินไม่นา่ จะรับพฤกษ์ เข้ าท�ำงานเลย ต�ำหนักรักร้ าง 47

รู้ไหม นายนัน่ น่ะตัวปั ญหา”

“พฤกษ์ ...ใครคะ” แม้ จะปวดร้ าวไปทัง้ หัว แต่หล่อนก็ ยัง ไม่เลอะเลือนขนาดจ�ำไม่ได้ วา่ เด็กที่เข้ ามาท�ำงานชื่ออะไร

“ก็เด็กที่มาสมัครงานวันนี ้ไง”

“เขาชื่อกานน” อินทุอาภาพูดแก้ ความเข้ าใจผิดให้

“จะกานนหรื อ พฤกษ์ ก็ ค นคนเดี ย วกัน ” อุ่น ยัก ไหล่พ ร้ อม เบะปาก “ไม่เห็นต้ องรั บเข้ ามาเลย ตัวเองป่ วยก็ปิดร้ านนอนพัก ไปสิ”

“อย่ามายุ่ง อินไม่อยากปิ ดร้ าน พี่อุ่นไม่ร้ ู อะไร คนค้ าขาย ปิ ดร้ านตามใจชอบไม่ได้ ลูกค้ ามาเจอร้ านปิ ดบ่อยๆ เข้ า เขาก็ไป กินที่อื่น” อินทุอาภาเอามือปั ดหันหลังให้ “พี่อ่นุ นัน่ ละ ที่ท�ำให้ อิน เป็ นแบบนี ้”

“พี่ไม่ได้ อยากท�ำแบบนี ้เลยนะ” อุน่ พูดเสียงเย็นยะเยือก “พี่ มีเหตุผล”

“เหตุผลอะไร แค่อยากท�ำให้ ตะวันโกรธต้ องท�ำถึงขนาดนี ้ เลยเหรอ พี่ ก็ ร้ ู ว่า อิ น ป่ วย แล้ ว แถมพี่ ยัง ท� ำ ท่า น่า เกลี ย ดกับ คุณ ทรงกลดอีกด้ วย” ประโยคหลังนัน้ น่าจะเป็ นสิ่งที่ท�ำให้ หล่อนรู้ สึก โกรธพี่สาวมากอย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อนในชีวิต

อุ่น แย้ ม ริ ม ฝี ปากออกมาแล้ ว ค่อ ยดึง ตัว น้ อ งสาวให้ ลุก ขึน้ แม้ วา่ อินทุอาภาจะขืนตัวไว้ แต่ก็ไร้ พลังที่จะต่อต้ านพี่สาวคนพิเศษ

“อย่าโกรธพี่เลย มาสิพี่จะพาไปให้ เจอเขา” อุ่นดึงมือของ อินทุอาภาให้ ลกุ ตามขึ ้นมา

“ใคร” อินทุอาภาพึมพ�ำ พิษไข้ ท�ำให้ หล่อนมึนงงไปหมดจน ครองสติแทบจะไม่อยูแ่ ล้ ว

“ทรงกลด” อุน่ ตอบตาก็ชม้ ายไปยังน้ องด้ วยความเบื่อหน่าย 48 จีริหทัย

“จะเรี ยกว่าทวดของเธอก็ได้ กระมัง”

“ท่านทวดน่ะเหรอ” อินทุอาภาตาโตลืมความปวดร้ าวทาง ร่ า งกายไปในทัน ที “ท่า นเกี่ ย วอะไรด้ ว ย” หล่อ นดึง ตัว เองกลับ ไม่ยอมตามใจอุ่น “จะทรงกลดหรื อท่านทวดก็ไม่เกี่ยวกับอินเลย สักนิด”

“จริ งรึอิน” ฝ่ ายที่มาชวนนันท� ้ ำเสียงเย้ า

“พี่อ่นุ ต่างหากที่ให้ ท่าทรงกลด” หญิงสาวเจ้ าของห้ องโกรธ จนเสียงขึ ้นจมูก “ไหนเคยห้ ามไม่ให้ อินมีแฟน ท�ำไมตอนนี ้ถึงได้ ท�ำ ซะเอง”

แทนที่อ่นุ จะตอบ เธอกลับดึงหญิงสาวให้ ติดตามตัวเองไป สูเ่ หตุการณ์ในอดีต โดยที่อินทุอาภามิอาจจะขัดขืนได้ ...

อินทุอาภาพบว่ าตัวเองก�ำลังเห็นภาพอยู่ในสถานที่แห่ ง หนึง่ ดวงตาของเธอจ้ องมองรถโบราณสีด�ำเป็ นมันปลาบที่แล่นเข้ า มาตามทางด้ วยความแปลกใจ

ครั น้ เมื่ อ หัน ไปมองด้ า นหลัง ห้ อ งนอนของตัว เอง ก็ พ บว่า เป็ นตึกหลังใหญ่สีขาวคุ้นตา หญิ งสาวหันกลับมายังถนน รถคัน นันจอดลงแล้ ้ ว คนขับรถวัยกลางคนในชุดราชปะแตนลงมาจากรถ แล้ วเดินอ้ อมไปเปิ ดประตูพร้ อมกับโค้ งให้ กบั คนที่อยูใ่ นรถ

หญิงสาวมองอย่างใจจดใจจ่อว่าคนในรถเป็ นใคร รองเท้ า หนัง สี ด� ำ ค่อ ยๆ โผล่อ อกมาจากตัว รถก่ อ นตามด้ ว ยชายกางเกง สีเดียวกัน เมื่อชายคนดังกล่าวยืนตรง อินทุอาภาจึงเห็นว่าเขาสวม สูทสามชิ ้นแบบโบราณ

“คุณทรงกลด” อินทุอาภาร้ องในใจ ขณะที่ตัวของหล่อน เดินลงไปหาเขาโดยอัตโนมัติอย่างมิอาจควบคุมได้ เธอยกมือขึ ้น ต�ำหนักรักร้ าง 49

ไหว้ ท�ำความเคารพ

“ท่านหญิงรวีอาภาอยู่ไหม” น่าอัศจรรย์นกั ใบหน้ าที่เหมือน กับทรงกลดในตอนแรกกลับกลายมาเป็ นใบหน้ าของท่านชายวิษุวตั ตอนวัย หนุ่ม อย่ า งที่ ห ล่อ นเคยเห็ น ในภาพที่ ติ ด อยู่ที่ ฝ าผนัง วัง ที่ กรุงเทพฯ

แท้ จ ริ ง แล้ ว ทรงกลดก็ คื อ ท่ า นชายวิ ษุ วัต กลับ ชาติ ม าเกิ ด กระนันหรื ้ อ...อินทุอาภาเฝ้าถามตนเองด้ วยความประหลาดใจ

อินทุอาภาไม่ร้ ู จะหาค�ำตอบได้ อย่างไร และเพิ่งจะรู้ สึกใน ตอนนันเองว่ ้ าตนก�ำลังอยูใ่ นร่างของอุน่ ในอดีต

“อยู่ในห้ องทรงงานเพคะ” ปากของหล่อนขยับพูดออกไป ด้ วยเสียงของอุ่น...แน่ละ ก็ในตอนนีเ้ ธออยู่ในร่ างของอุ่นเมื่อครัง้ อดีต หาใช่ตวั เองไม่

“อุ่นสบายดีรึ” ชายผู้นัน้ ส่งสายตาหวานเยิม้ มาให้ อย่างที่ ไม่หวัน่ ว่าใครจะมาเห็นเข้ าเลย

“สบายดีเพคะ ท่านชาย” อุน่ ตอบ

อินทุอาภาไม่เพียงอยูใ่ นตัวของอุน่ รู้สกึ ถึงใจของอุน่ ที่เต้ นแรง ด้ วยความปรารถนาของอุ่นที่มีต่อท่านชายนันช่ ้ างรุ นแรงเหลือเกิน พี่สาวของหล่อนพยายามเหลือเกินที่จะให้ อินทุอาภารับรู้ ในสิ่งที่อ่นุ ได้ เผชิญมา แม้ กระทั่งตอนนี ก้ ็ท�ำให้ หล่อนเหมือนอยู่ในร่ างของ เจ้ าตัวเอง

“ฉันมีของมาฝาก” ท่านชายล้ วงกระเป๋ าเสื ้อนอกหยิบขวด แก้ วเจียระไนขวดเล็กออกมา “น� ้ำอบจากเมืองฝรั่ง”

“หม่อมฉันรับมิได้ เพคะ” แม้ ปากของอุน่ จะกล่าวปฏิเสธ แต่ หัวใจที่เต้ นแรงขึ ้นท�ำให้ อีกคนที่อยูใ่ นร่างรู้วา่ อุน่ ดีใจแค่ไหนที่ได้ ของ ฝากจากท่านชาย 50 จีริหทัย

“รับไว้ เถอะ ฉันให้ ” ท่านชายฉวยจับมือของอุ่นขึ ้นมาอย่าง รวดเร็ วและยัดน� ้ำหอมขวดเล็กให้

อุ่นเองก็ ขัดขื นเพียงเล็กน้ อยเท่านัน้ อินทุอาภารู้ สึกขัดใจ ในตัวอุ่นยิ่งนัก อยากจะดึงมือของอุ่นกลับมาแต่ท�ำไม่ได้ ทังสอง ้ คงจะอ้ อยอิ่งกันอยู่แบบนัน้ อีกนาน หากไม่มีใครโผล่ออกมาเสีย ก่อน

“มาพบเสด็จหรื อเพคะ” แม่อิ่มยกมือไหว้ ชายหนุม่ และมอง ไปทางหลานสาวด้ วยแววตาไม่พอใจ “ท่านประทับอยูท่ หี่ ้ องทรงงาน กับท่านหญิงรวีอาภาเพคะ”

“น้ องหญิงท�ำหน้ าที่เลขานุการอีกแล้ วรึ” ท่านชายปล่อยมือ ของอุ่นให้ เป็ นอิสระด้ วยท่าทางปกติ สีหน้ ายิม้ ละไมให้ กับแม่อิ่ม ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ ้น “พาฉันขึ ้นไปเฝ้าท่านทีส”ิ

“เชิญทางนี ้เพคะ” แม่อิ่มเดินน�ำอาคันตุกะเข้ าไปด้ านใน

อินทุอาภาพบว่าอุน่ ยังยืนนิ่งอยูต่ รงนัน ้ ไม่ได้ เดินตามเข้ าไป สายตาของหล่อนได้ แต่มองตามหลังท่านชายไปอย่างหลงใหล...

เมื่อกลับมาถึงห้ องเล็กในเรือนบ่ าวนัน้ อินทุอาภาก็เห็น อุน่ เดินมานัง่ หวีผมอยูห่ น้ ากระจก

เงาที่สะท้ อนออกมาให้ เห็น เป็ นภาพหญิงสาวที่เต็มไปด้ วย ความสุขล้ นจนไม่สามารถเก็บง�ำไว้ ได้ ริมฝี ปากอิม่ นันแย้ ้ มยิ ้มตลอด เวลา ดวงตาเป็ นประกายสุกใส แก้ มเป็ นสีชมพูด้วยเลือดฝาด

พื ้นกระดานสัน่ ไหวเบาๆ แม้ ไม่หนั ไปมอง อุ่นก็ร้ ู ได้ ในทันที ว่าผู้ที่อยูด่ ้ านหลังนันเป็ ้ นใคร

“ป้าไม่ต้องสอนอะไรฉันดอก” อินทุอาภาได้ ยินอุ่นชิงพูดขึ ้น ก่อน พร้ อมกับสบตาญาติผ้ ูใหญ่ผ่านทางภาพสะท้ อนของเงาใน ต�ำหนักรักร้ าง 51

กระจก

“นังตัวดี ข้ าไม่เคยสอนให้ เอ็งเป็ นคนเยี่ยงนี ้เลย” อิ่มเสียใจ นัก “ก็ร้ ู อยู่ว่าท่านชายวิษุวตั ทรงเป็ นคู่หมายของท่านหญิ ง เอ็งก็ ยังไปยุ่งกับท่านได้ ใฝ่ สูงเสียจนลืมบุญคุณข้ าวแดงแกงร้ อนที่รด กบาลอยูท่ กุ วันเชียวรึ”

“ใช่ฉันมันทะเยอทะยาน” นางอุ่นยอมรับตามตรง “แต่ฉัน ไม่ได้ แย่งท่านชายมาจากท่านหญิงของป้าดอกนะ”

“พูดออกมาได้ ว่าไม่แย่ง แล้ วที่เอ็งท�ำอยู่นนั่ เรี ยกว่าอันใด” นางอิ่มอยากจะเอาไม้ เรี ยวมาตีหลานให้ เหมือนตอนยังเด็กยิ่งนัก “ข้ าเห็นอยูต่ �ำตา”

“ท่านชายยังคงต้ องทรงเสกสมรสกับท่านหญิงเช่นเดิม” นาง อุน่ พูดเสียงขื่นขมเมื่อต้ องยอมรับความจริ งอันเจ็บปวด “ไม่มีอนั ใด มาเปลี่ยนแปลงไปได้ ”

“แล้ วอย่างไร เสกกับท่านหญิง แล้ วยกเอ็งขึ ้นเป็ นหม่อมอีก คนหนึง่ รึ” นางอิ่มแหวเสียงดังลัน่

“ไม่ ” อุ่น ส่า ยหน้ า น� ำ้ ตาคลอ “ฉัน ไม่ ย อมอยู่รั ว้ เดี ย วกับ ท่านหญิงดอก ให้ ตายฉันก็ไม่ยอม” ความกลัวนันมี ้ มากจนหล่อน ต้ องหาทางหนี ทีไล่อื่น “ถ้ าอยู่ในวังฉันคงเอาชี วิตไม่รอด” หญิ ง สาวห่อไหล่

“ข้ าคงห้ ามเอ็งไม่ได้ สนิ ะ” เท่านี ้นางอุน่ ก็ร้ ูแล้ วว่า หลานสาว จะด�ำเนินชีวิตเยี่ยงไรต่อไป “เอ็งจะกินน�ำ้ ใต้ ศอกแบบนีไ้ ปตลอด ก็เรื่ องของเอ็ง แต่จ�ำไว้ ถ้าท่านหญิงต้ องน� ้ำตาตกเพราะเอ็งเมื่อใด ข้ าจะไม่ปล่อยเอ็งเอาไว้ ดอก”

52 จีริหทัย