coach in de regio
“ Dat je in een wedstrijd plotseling iets ziet dat in training is voorbereid!”
Tom Aalmoes en de kick van het coachen H
Tom Aalmoes (62) is al een leven lang waterpolotrainer. Als aspirant trainde hij bij zijn Amsterdamse club al de jongste pupillen en organiseerde hij de schooltoernooien. Hij, zoon van een zwemonderwijzer, kwam nooit meer los van de rol aan de badrand.
Draaiende motor Tom Aalmoes is van het harde werken, zorgen dat de basis in orde is, van de discipline in het water. Hij vertelt van zijn eerste stappen in de wereld van het waterpolo. Van DJK, De Jonge Kampioenen, van De Meeuwen uit Diemen, van D.O.K. en De Waterratten DWR dat later met
Door: John Volkers
34
COACH
ij lacht wat besmuikt. Heeft -ie onlangs de trainerswereld van het waterpolo, ‘zijn’ waterpolo, geshockeerd. Tom Aalmoes, trainer/coach van de vrouwen van BZC Brandenburg, vond het nodig de waarheid, zíjn waarheid, te zeggen over een collega-trainer, Jan-Bram van Luit, tot voor kort trainer/coach van de dames 1 van HZC De Robben. “Ik zei in een interview dat het geen kunst was om te winnen, als je alleen maar speelsters koopt.” “In mijn ogen zijn er veel coaches die beter een inkoopcursus kunnen volgen in plaats van een trainersopleiding. Als trainer word je door een club toch neergezet om mensen beter te maken en een team te ontwikkelen? Maar, zei ik, Van Luit heeft altijd de gewoonte gehad speelsters erbij te halen.” “Zo deed hij het bij Rapido ook, één van mijn vorige clubs. Wilde hij vier toppers halen onder wie Daniëlle de Bruijn, een grootheid natuurlijk. Dan zeg ik: ja, dan heb je Van Luit niet nodig, dan word je met een huisvader ook nog kampioen.”
nummer 2 - 2009
Njord de fusieclub Rapido werd. Verderop in de kamer van de Amstelveense woning klinkt plots de stem van zijn vrouw Lindy, die even inbreekt in ons gesprek. “Ik stond al met draaiende motor klaar. Ik hield de deur van de auto open, en dan was het gas geven.” Tom Aalmoes gaf in die jaren waterpolotraining aan Rapido in Haarlem en deed er in zijn ijver nog een club bij, ’t IJ in Amsterdam-Noord. Hij was niet lui uitgevallen. “Eén dag in de week moest ik dan vijf minuten eerder weg uit Haarlem om op tijd voor de training in Amsterdam te kunnen zijn. Dan reed Lin. Zo deden we dat.” “Leuk hoor”, zegt zij, met in haar stem een zweem van voorbije tijden die jammer genoeg nooit meer zullen terugkomen. Het vak van trainer/coach moet in de waterpolowereld een pure passie zijn, anders begin je er niet aan. Aalmoes had die passie. Hij heeft in zijn dertig jaren aan de badrand een reeks van clubs en nationale selecties versleten, altijd op haalbare rijdafstand van zijn woonplaats Amstelveen en zijn werk, luchthaven Schiphol. Hij was een ware kunstenaar om naast zijn drukke werk ook een waterpoloploeg te coachen. En soms moest dus vrouwlief als chauffeuse inspringen. Maar andere keren kon het echt niet. “Ik werkte bij de KLM en kreeg als hoofd Belading duizend man onder me. Ik was 24 uur per dag oproepbaar en ik werkte vijftig uur per