18
Jaliñeiro Unplugged
maio´10
Se non vas, non o verás Miguel Costas*
O
Festival de cine de Cans, que, como ben sabedes, está inspirado no festival francés, é o máis orixinal, ademais de rural, que eu coñezo. O meu paso por alí tocando co meu grupo foi do máis gratificante, e asisto de público cando as miñas obrigas mo permiten. Na edición na que fun convidado, ademais do meu concerto, houbo outro de Víctor Abundancia, nun hórreo! Claro que o aforo foi limitado. Cómese e bébese ben, lévante ao concerto en chimpín e podes ver películas e curtas que non resultan doadas de ver en calquera outra parte. Iniciativas e ideas como esta bótanse en falla en Galicia. O audiovisual galego, a música e outros actos pseudoculturais, están copados por uns poucos. Polos de sempre. E así nos luce a cabeleira. Porque Cans non só é cine. Tamén é música. E, sobre todo, é un trato exquisito tanto por parte da organización (isto é para que me leven outro ano) como por parte das xentes da vila que lle dá nome ao devandito evento. O público que vai, repite. É unha experiencia que eu recomendo, xa que a este festival pásalle como aos meus concertos: se non vas, non o verás. * Miguel Costas é cantante www.miguelcostas.com
(ou as bágoas da replicante) pris
A
min tamén me pasou. Eu tamén vin cousas que vós non seriades quen de crer. Pero para iso non me fixo falla ir alén de Orión nin achegarme á porta de Tannhäuser. Abondou con internarme nas interioridades de Cans. Outro planeta. Outra galaxia. Outro mundo. Abondou con subir a unha nave esp(e)cial, unha John Deere que alí chaman “chimpín-bus” e percorrer carreiros esquecidos entre os pregues do tempo, cómaros ensilveirados, leiras enchidas de vida, terras mestas de verdor e paixón, camiños de celuloide e semicorcheas. Alí foi onde vin cousas que vós non seríades quen de crer. Como un “jaliñeiro unplugged”, poboado de curiosos personaxes que fachendeaban de prescindir da electricidade. Que vos parece? Imaxinades vivir sen electricidade? Personaxes que se movían entre o público axitando as ás e esparexendo sentimentos. Como aquel gaiteiro ao que chamaban Caruncho, botando regueifas con outros dous galos aos que a xente chamaba polos nomes de Lobariñas e Josiño, armados de bom-
bo e tamboril. Liortas pacíficas ao abeiro da gargallada e da música de sempre. Ou aqueloutro ao que coñecían como Roger de Flor, que exhibía con fachenda a súa particular cocteleira de sons “posmodernos”, seica. Mesmo aquel tipo ao que chamaban Sr. Anido, que era quen de insuflarlle un sopro de vida ás sombras que se espallaban pola contorna, entre o resío da noite e o luscofusco que se desprendía de galpóns ateigados de xente. Si. Foron momentos especiais os vividos naquel estraño mundo ao que chaman Cans que me fixeron emocionar ata as bágoas. Xente leda e vigorosa disfrutando das ledicias da vida, que camiñaban por un torreiro poboado de estrelas, que agochaban nos camiños bandas de rocanrol, que se tuteaban entre si prescindindo de castes ou distingos sociais. Momentos moi especiais. Pero xúrovos que ningún destes momentos se vai perder no tempo. Que ningún deles se perderá como se perden as bágoas entre a chuvia.