Одан соңыра кебін тонын кидіргей-ді, Қояр-қоймай соны маған шүлғағай-ды. Бас-аяқты бекем тұтып байлағай-ды Тәубе тонын киген болсам, біле алмаспын. Төрт аяқты табытымды келтіргей-ді, Мені салып төрт тараптан көтергей-ді. Дұға оқып жаназамды шығарғай-ды, Мен де дүға оқимын ба, біле аламаспын. Одан соңыра мені салып жолға түссе, Жетпіс екі жерде менен сауал қылса. "Жауап бер,-"деп періштелер алқымға алса, Не деп жауап берерімді біле алмаспын. Табытты сол алып түссе көр басына, Жарандарым жылап түрғай көп қасымда. Мен де жылап жалғыз - құрым ел басымда, Онда нешік қыларымды біле алмаспын. Бүл қасіретпен көр басына кірер болсам, Қош айтысып бәрі кетіп, жалғыз қалсам. Жылан-шаян ысқырып, қаша алмасам, Не халімде қашарымды біле алмаспын. Әй, мүміндер, ғажап екен қараңғы кер, Қорқынышты, саясатты сүмдығы зор. Онда болар Алла өзі қаласа, нүр, Қаламаса, не қыларым біле алмаспын. Мені қойып жеті қадам кетер болса, Мүңкір, Нәңкір сол демде кіріп келсе. Мен"Раббы"-деп, періштелер байқап түрса, "Раббым Алла" дегенімді біле алмаспын. Құл Қожа Ахмет, үйде - қатер, жолдар - жырақ, Барар жерің жабық тұрар, барма қарақ. Тәубе қылғын, өзің де біл, алдың жырақ, Мен де тәубе қылғанымды біле алмаспын.
I 37