Δάσος πηγή ζωής- 7ο ΔΣ Άνω Λιοσίων

Πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης «Δάσος: Πηγή Ζωής» 7ο ΔΣ Άνω Λιοσίων- Δ΄ τάξη Σπύρου Δήμητρα & Λαγουδάκη Μαρίνα

Δραστηριότητες Δημιουργία κολάζ Οι μαθητές ερεύνησαν και συγκέντρωσαν υλικό για τα δάση της Ελλάδας και τα ζώα του δάσους με το οποίο έγινε κολάζ με εικόνες , μικρά κείμενα και ζωγραφιές στον πίνακα ανακοινώσεων της τάξης.

Οι μαθητές έφτιαξαν φυτολόγιο

Οι μαθητές ζωγράφισαν μια αφίσα και έγραψαν ένα μήνυμα για το δάσος

Κατασκεύασαν σελιδοδείκτες

Εκπαιδευτικές επισκέψεις Στα πλαίσια του προγράμματος γνωρίσαμε το πράσινο στην πόλη μας και πραγματοποιήσαμε εκπαιδευτικές επισκέψεις στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης << Αντώνης Τρίτσης>> και στην πλατεία Ηρώων του δήμου μας, όπου τα παιδιά έμαθαν διάφορα είδη φυτών και ενημερώθηκαν για αυτά από γεωπόνους.

εΕ

Παιχνίδι με κάρτες Τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες και επέλεξαν από μια κάρτα με πληροφορίες για ένα δέντρο από τις οποίες έπρεπε να ανακαλύψουν ποιο ήταν το δέντρο που αναζητούσαν και να το εντοπίσουν στο χώρο της πλατείας.

Έκθεση φωτογραφίας Πραγματοποιήθηκε έκθεση φωτογραφίας μετά το τέλος της γιορτής με θέμα το δάσος η οποία προετοιμάστηκε από τους μαθητές της Δ΄ τάξης.

Γιορτή λήξης Το τραγούδι που έγραψαν και μελοποίησαν οι μαθητές του Δ ΄2 με τη μουσικό του σχολείου μας κ. Λαγουδάκη Μαρίνα και οι μύθοι του Αισώπου παρουσιάστηκαν στη γιορτή με θέμα το δάσος.

ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ

Δεν θα ΄θελα να μοιάσω σε ‘κεινο το γεράκι που είχε ξεγελάσει το περιστεράκι!

Μα ούτε και να είμαι το άκαρδο πουλί που το σκουλήκι το μικρό Έφαγε στη στιγμή!

Ο μύθος του Αισώπου, μας το ‘μαθε καλά να μην εμπιστευόμαστε τα πονηρά πουλιά!

Ο μύθος του Αισώπου, μας δίδαξε κι αυτό, πως όταν βοηθήσεις θα δεις κι εσύ καλό!

Θα ήθελα να γίνω εκείνο το πουλάκι που έσωσε από πνιγμό τ’ αθώο μυρμηγκάκι

Ή έστω να βοηθούσα τ’ αχάριστο λυκάκι ερωδιός θα ήμουνα, καλόκαρδο γεράκι!

Ο μύθος του Αισώπου, μας το ‘μαθε καλά να μην εμπιστευόμαστε τα πονηρά πουλιά!

Ο μύθος του Αισώπου, μας δίδαξε κι αυτό, πως όταν βοηθήσεις θα δεις κι εσύ καλό!

Ακόμα και το πιο μικρό στον κόσμο πλασματάκι, μπορεί να βοηθήσει αν το ποθεί λιγάκι...!

Ο λύκος και ο ερωδιός Ένας λύκος είχε καταπιεί ένα κόκκαλο που του στάθηκε στο λαιμό, και έψαχνε να βρει κάποιο να τον γιατρέψει. Συνάντησε τότε έναν ερωδιό και τον εκλιπαρούσε να του βγάλει το κόκκαλο, υποσχόμενος να τον πληρώσει. Ο ερωδιός έχωσε το κεφάλι του στο στόμα του λύκου και από το φάρυγγα του τράβηξε κι έβγαλε το κόκκαλο. Μετά ζητούσε την αμοιβή που συμφώνησαν. Ο λύκος τότε του είπε: «Βρε συ... δεν χαίρεσαι που έβγαλες σώο το κεφάλι σου από το στόμα του λύκου, ζητάς και αμοιβή;»

Δίδαγμα: Ο μύθος μας λέει, ότι η μεγαλύτερη αμοιβή που μπορεί να περιμένει κανείς όταν ευεργετεί τους κακούς, είναι να μη τον βλάψουν.

Το μυρμήγκι και το περιστέρι Μια φορά και ένα καιρό, μέσα σε ένα δάσος, ένα μυρμήγκι δούλευε από τα ξημερώματα κοντά στη φωλιά του. Κουβαλούσε σποράκια και χορταράκια και όλο ίδρωνε και ξεϊδρωνε. Σε μια στιγμή δίψασε τόσο πολύ που ξεκίνησε να πάει στο ποταμάκι, που έτρεχε πιο κάτω, για να πιεί λίγο νερό. Καθώς όμως έσκυψε, το ορμητικό νερό το παρέσυρε και, χωρίς άλλο, θα πνιγόταν το καημένο το μυρμήγκι εαν ένα ευγενικό αγριοπερίστερο, που το είδε, δεν του έριχνε ένα κλαράκι. Το μυρμήγκι σκαρφάλωσε στο κλαδί με τα μπροστινά του ποδαράκια και να το, σε λίγο βρισκόταν πάλι στη στεριά. Η καρδιά του κτυπούσε δυνατά από το φόβο και την τρομάρα του. «Αχ, τι ευγενικό περιστέρι», έλεγε και ξανάλεγε, «πως μπορώ εγώ, ένα τόσο δα μυρμηγκάκι, να του ξεπληρώσω το καλό που μου έκανε;». Την ώρα όμως που έλεγε αυτά, βλέπει έναν κυνηγό να σηκώνει το τουφέκι του για να σημαδέψει το αγριοπερίστερο. Γρήγορο καθώς ήταν το μυρμήγκι, σκαρφαλώνει στη μπότα του κυνηγού, χώνεται μέσα στην κάλτσα του και του δαγκώνει το πόδι. Πόνεσε ο κυνηγός. Κατεβάζει το τουφέκι του και προσπαθεί να δει τι τον τσίμπησε. Το αγριοπερίστερο –φρούτ- πέταξε μακριά, και το μυρμήγκι, ευχαριστημένο που μπόρεσε και έσωσε τον ευεργέτη του, γύρισε καμαρωτό-καμαρωτό στη φωλιά του και άρχισε πάλι την δουλειά του. Το βράδυ το μυρμήγκι διηγήθηκε στα μικρά του αδέλφια την περιπέτειά του, και τους είπε ακόμα πως ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτούς που μας ευεργετούν.

Τα περιστέρια που πίστεψαν ένα γεράκι Ένα γεράκι κάποτε είχε βάλει στο μάτι ένα κοπάδι περιστέρια. Προσπάθησε πολλές φορές να τα πιάσει ορμώντας πάνω τους, μα εκείνα πρόφταιναν να χωθούν στον περιστερώνα τους.

– Μάλλον βλέπουν τη σκιά μου, όταν πέφτω πάνω τους κι έτσι προλαβαίνουν και κρύβονται. Αλλά και τη μέρα που είχε συννεφιά και περίμενε πως δε θα μπορούν να το καταλάβουν, τα περιστέρια μας κρύφτηκαν μια χαρά στο σπιτάκι τους και η επίθεση πήγε τζάμπα και πάλι. Η πείνα όμως του γερακιού μεγάλωνε και μαζί μεγάλωνε κι η πονηριά του.

– Τι κάθομαι και παιδεύομαι με επιθέσεις, σκέφτηκε και μονολογούσε! Θα γίνω βασιλιάς τους και τότε θα έχω στο στομάχι μου όσα περιστέρια θέλω. Πράγματι, ανέβηκε στην κορυφή ενός δέντρου κοντά στον περιστερώνα και φώναξε στα περιστέρια: – Γιατί να ζείτε συνεχώς με τον φόβο και τη λαχτάρα μήπως και κάποιος σας επιτεθεί; Αν με κάνετε βασιλιά σας, εγώ θα σας φυλάω και θα σας σώζω από κάθε επίθεση! Και τα κουτά τα περιστέρια πίστεψαν το γεράκι και το έκαναν βασιλιά και προστάτη τους. Κι όταν έγινε το γεράκι βασιλιάς τους και κάθισε στον θρόνο του, έβγαλε αμέσως τούτη τη διαταγή: Να του φέρνουν κάθε μέρα να τρώει ένα περιστέρι! Τόσο απλά κατάφερε να τα πιάσει! Γιατί είναι γνωστό πως όποιοι παραδίνονται μόνοι τους στα χέρια ενός τυράννου είναι άξιοι της τύχης τους, μόνοι τους σκάβουν τον λάκκο τους!