Ο Αίολος by Άγης Γήος

ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΔΑΡΑ

Ο ΑΙΟΛΟΣ

O Αίολος

Ιστολόγιο: http://karthara.blogspot.gr/

ISBN 978-960-93-4232-1 © Μαρία Καρδαρά

Μαρία Καρδαρά

O Aίολος ποιήματα

Ιδιωτική Έκδοση ΑΘΗΝΑ 2013 5

ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ

Θρήνος για τη Μητέρα μου, Αθήνα 1981

«Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα» Διονύσιος Σολωμός

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ

Κανείς δεν αγαπάει τα ερείπια μα όταν είναι τα δικά σου πώς να φύγεις; Πώς να εγκαταλείψεις ένα άγαλμα και το ρυθμό της κολόνας; Πώς να μην πεις στην Καρυάτιδα καλημέρα; Πώς να ζεις τον άνθρωπο χωρίς τη ζωοφόρο και τον Παρθενώνα; Πώς θα αντέξεις τους χαμούς αν δεν κρατήσης στην καρδιά τη Δελφική σου πέτρα Tον Φοίβο Tον χρησμό; Πώς θα μάθης ποίηση αν δεν διαβάσης Όμηρο; Πώς θα μάθης ιστορία αν δεν περάσης απ την πύλη των λεόντων; Πώς θα αισθανθής το κάλλος αν δεν θαυμάσης τον Ερμή στην Ολυμπία; Την αφρογεννημένη Κύπριδα;

Πώς θα μάθης το μεγάλο χωρίς τον Μέγα Αλέξανδρο; Γη και Δωδώνη, Πόλη! «παγά λαλαίουσα και το κατειβόμενο Στυγός ύδωρ» ω, Αιολίδα Γη! ω, συντριμμένο άγαλμα και μέσα στη συφορά σου φέγγεις την αρμονία του Ολύμπου και τη γεωμετρία του νερού Γαλάζιο και άσπρο Αρχιπέλαγος Αιγαία – Αιγαίο οι συμπληγάδες είναι Ελληνικές Θα τις περάσουμε! Με τα πουλιά της Σαντορίνης θα φτάσουμε το κρίνο της Κνωσού Θα αναγνώσουμε τη γραμμική Α΄γραφή με την αρχέγονη πνοή μας Με το κύμα

Ο ΑΙΟΛΟΣ

Ήρθε να τον ξεναγήσω στα αρχαία μας δεινά Ιλίσια έτσι όπως είναι τώρα στις περιέργειες των αιώνων Ο δρόμος μια αρχή στην κλειδωμένη τρύπα ⁂

Ιδανικά φοράει μάσκα λυτρωμού άψογος σαν άγνωστος ωραίος και προγραμμένος Ασήμωνε τους ίσκιους και τους έπλαθε έτσι όπως είναι όλα τώρα Αιώνες απ τα Παναθήναια συν Αθηνά και συν παραίτηση

Ένταση φανερή δεν προχωρούμε! ⁂

Η γνώση σαν αγέλη σε γη καμένη Απόλογος θερμών – ψυχρών ρευμάτων ψεύδη της αφυδάτωσης Εδώ περνάει η ζωή ακόμα και με παραισθήσεις Μασάνε το μυαλό ίνες σκληρές και δηλητήρια κι αυτά που δεν αφήνουν στάχτη Λάμπουν και σβήνουν οι καιροί Και πάλι το θηρίο θέλει να είναι άνθρωπος ⁂

Γελάστηκε πως είναι μόνο το μαχαίρι του Και έσφαξε τους χορευτές μακριά απ την εστία Τα λάφυρα πάντα ίδια! χοντρό κεφάλι η αποσύνθεση Οι παγωμένες χειραψίες ⁂

Μπαίνει βουή και στα χαρτιά! αυτό που ζει και εξαντλείται το ίδιο αποκάλυπτε: παραγωγή αθλίων ο άθλιος λαβύρινθος Ο από μίμηση θάνατος κι ο προστατευτικός μιμητισμός του διάρρηξη των αισθήσεων Σκοινιά κλειδιά καταπαχτές η καρατόμηση του άφαντου κυμάτιζε στη θρυαλλίδα ⁂

Περπατεί με τον αέρα τι φανερή δολοφονία! δε βρέθηκε ακόμα ο φονιάς του Το πτώμα του κυλάει στο οξύ με νύχια ατσαλένια Αθώα η καταπαχτή; Αθώα η διαφάνεια; Μνήμη αλέκτορος! ⁂

Η μνήμη παίζει θέατρο Φουσκώνει το πανί τρύπιο σηκώνει γιοφυράκια ατελείας Τα περασμένα αισθήματα

χρυσά και κόκκινα χαλίκια των βυθών Δοκιμασίες των υγρών και των ήχων Εκεί που τραγουδιέται η ανάγκη ψάχνουν να βρούνε τη φωτιά ψάχνουν να βρούνε το νερό και περιμένουν να ανθίση ο λαιμός που φύτεψαν στην άμμο ⁂

Τη μανιασμένη σφαίρα τους όλοι ανέβηκαν Όλοι έχασαν σ΄αυτό που είδαν σ΄αυτό που αγάπησαν Όλοι έπεσαν μέσα τους θρύψαλα Ο Πλούτωνας ακέραιος στο ρομπότ γαυγίζει όπως το σκυλί του Η προσωπίδα και το πνεύμα της ⁂

Ο Αίολος των ακραίων ανέμων . . . Τις νύχτες άκουγε αόριστο το γνώθι την επανάληψη των φθόγγων του Ορφέα – αυτή η μανία που δεν λείπει απ΄τον κόσμο πλανιέται στον κόσμο η ίδια σκιά Tη νύχτα που άκουγε η ζωή τον εαυτό της τον πανικό της θάλασσας τους σκοτεινούς αέρες

Τις νύχτες των ωκεανών που ταξιδεύει η ζωή με ένα τραγούδι διατροφής Τι τρυφερές ακρότητες έχασαν οι λαοί στην παλινδρόμηση και ίσως η ανάκληση η άνευ λόγου. Παντομίμα ⁂

Σοφία των ανέμων ανοιχτό κεφάλι οιστρήλατο πνεύμα ! Απ΄τα υπέρογκα μακριά Απ΄τα ελάχιστα μακριά σάλπισμα πάγων βροντερό φτερό από το ρήγμα πνιγμένοι στον αέρα – πνίγουν τον αέρα σ΄αυτό το μαύρο άδειο που γυρίζει η γλώσσα της χαμένης σημασίας καμπάνες στον αφαλό χαϊδεύουν τα δίχτυα που τρέμουν και γύρω τους αλλάζουν τα αντικλείδια τα σχήματα ξεφυλλίζει ο αέρας – η σοφή του ώρα κεραυνοβολείται ⁂

Ο Αίολος στις πηγές των ανέμων . . . ω, οι πνοές του και η άσπρη του φωνή στον πρώτο κόσμο

Μαγευτικά φαινόμενα ροών και μουσική στον παγωμένο άνθρακα Στους βορεινούς αφρούς εμπιστεμένα και στον άνεμο το ανυπόστατο ζην Η κακούργα ευφυΐα κληρονομεί την πλάση της Στις εκλεκτές οσμές της πείνας Με φυσαλίδες αίματος το άλογο γόνος εκπομπές και θυσιαστήρια του μυστικότερου βίου ⁂

Ο Αίολος στην κόκκινη σιωπή μελαγχολεί και υπομένει την προέλευση Σφραγίδα και τέλος Δεν έχει ματαιότητα ο άνεμος,,,, Ομοιότητα που να τρελαίνει και να θέλγει το αέναο Και φιλί στο αυτί από πριν που ήταν προέλευση ⁂

Τι κρίκος μνήμης! Μια φορά ήτανε μύθος και δεν αντέχει ο κόσμος τα πάθη του Σκίζει τις σάρκες του να θρέψη τον αέρα

σκίζει την αίσθηση το τέλος το μείγμα που βράζει Με καλάμια και κέρατα σφυράει το φως τη σύνθεση άνεμος Θρήνος μεγάλος ! η ξύλινη λατρεία να βρουν το εκτός άλλο πρόσωπο Το άγριο πουλί δεν έβρισκε νερό και έπινε το αίμα του Ακόμα κυνηγάει τον εαυτό του στο ίδιο πλήγμα που είναι η μορφή του και η οδύνη της αυτοζωής Λιωμένα φτερά και πνοές όλα ένα παρόν σχήματα κοπής των πάντων Ένας βίος η αλήθεια « οιστρά και οδυνάται » ⁂

Ο Αίολος . . . . η ταραχή και η αρχή του ένα κορμί που διέρρηξε τον κόσμο που έζησε στα χέρια σου ένα κορμί πνιγμένο

Στον ίσκιο της παλάμης του όλο το άσπρο φάσμα με βρόγχους ταξιδεύει Εκεί που κυματίζει ο πανικός νέες ακτίνες στα νερά νέα ναυάγια πλέει ο ρυθμός του κόσμου Και όλα παίζονται τα εκλεκτά παθήματα οι τραγικές ζωές ⁂

Στις πηγές των ανέμων του πλέει ο ευτυχής μετεωρίτης Ισάριθμος με τους λαούς και με τις θύελλες στα ρεύματα και στις νεκροπομπές λάμπει με την αίγλη του το κόστος της ζωής την ύποπτη εμπιστοσύνη Η αρχαία λύρα στο κατάρτι του με υποχθόνιες χορδές με δοξασίες το στοιχειό αποφωνεί να βγάλη θέαμα το δράμα τις ερημιές των νοημάτων Τα ουρλιαχτά των αιώνων ! ⁂

Ο τυχοδιώκτης Αίολος

με κόκκινο πανί στη μέση του και τα μαλλιά του στον αέρα Μίλια και θύελλες ! Ερωτευμένη τρικυμία των πελμάτων του σαν ιαχή βαθιών νερών που πλέει η όμορφη φυλή των καραβιών Στις κοίτες των αφρών και στις παλίρροιες η Αρχαία Τριήρης πλέει Το έθιμο το κάλλος του ολόκληρη η διάλυση του παρελθόντος γιατί περπάτησε στη διάσταση με τους αχνούς και με τον ήλιο Ο κόσμος τον ακολουθεί με τις αποδημίες του στις φυσαλίδες και στην έκλειψη να μάση ιστορία ⁂

Αθόρυβα σπάζουν τα αυγά οι τρικυμίες και ο μελανός αφρός αυτού του άστρου που τρελαίνει υπόδειγμα του Σύμπαντος Και αυτό που λέμε νόημα ή ίσκιος στη στροφή που πλέει

Ένα αέριο ακόμα ένα σώμα με το μικρό του το μεγάλο να θεαθή τον εαυτό του Στη δίνη των παλμών και των κυμάτων Εκεί που λάμπει η ευτυχία τη φθορά της σαν πάλη με τα πέρατα σα λοιδορία των παραδεχτών Το μέλος άπειρο στην έκσταση του απείρου το Σύμπαν υποκείμενο με αφές που πονούν την πρώτη τους ύλη ⁂

Ο Αίολος . . . μορφή συνολική έτσι φιλήθηκε και αγαπήθηκε η ομορφιά του Μ΄αυτόν συντάχθηκαν τα πέλαγα και οι φωνές της θάλασσας Μ΄αυτόν ταράχθηκε η γέννηση του κόσμου στην ίδια του μεγέθυνση στην ίδια του αφή απτά σαν τα εφάμιλλα και το μαρτύριό του Ω, η προέλευση των κέρινων φτερών η φλόγα που δεσμεύτηκε για κείνον . . . Γένος του ήλιου και του Κένταυρου χτυπήθηκε και ενώθηκε με το χαλκό

και τις μεταφορές Χτυπήθηκε και ενώθηκε με την προϊστορία ⁂

Η τρελή ομορφιά του στο κύμα υγρή γοητεία, με στεφάνια αφρών διεγείρεται και πλέει Εκεί που βλασταίνει το ιώδες φιλί αρχινά το ταξίδι της φλόγας Τον ταξιδεύουν οι γενιές με αριθμούς έρωτας του νερού πάνω στο κύμα και το νερό θεμέλιο της καρδιάς του επιμονές και καταδιώξεις κάθε άφιξη Και το παρόν του η πορεία Σφυρίχτε άνεμοι στα πέλαγα το πρώτο του ξεκίνημα το πρώτο Έπος! Σφυρίχτε οι άνεμοι!!! ⁂

Η περιπλάνηση στους τρόμους Ορμές των όγκων και του κόσμου η σταθερή και η αόριστη στραγγάλιζε τον ήλιο στα μαλλιά της Και τόσο μαύρο ! Είδε στο κύμα αίματα αλλά κανέναν Είδε τον ίσκιο καραβιών

αλλά κανέναν Κι΄ας ήταν να σφυρίζει κάποιος τέλος και να γυρίση η φυλή από τη θάλασσα Ναρθούν! με τρικυμίες και με θύελλες έτσι σιγά με νηνεμία έτσι Ελληνικά τα σύνολα που πλεονάζουν το γένος των Αιόλων Ω, μουσική της Αιολίδας γης που πάλλεις την καρδιά του ω, ακοή όπως το αλάτι που περιμένει το νερό να λιώση η πίκρα των Αιόλων

ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΦΩΣ

Το μαγικό ως την οφρή και όλη η πτήση στο κενό Μ΄αναπνοές ξεκίνησε το πρώτο ουράνιο ταξίδι στη θέση αυτή που παίρνει ένα σώμα στην κλίση του μικρού ή του μεγάλου παρελθόντος Ένα καινούργιο πνεύμα τα Μυθικά Παιδιά που πνίγηκαν πέφτοντας από τον ήλιο Και έγιναν οι Έλληνες συνώνυμοι των θρύλων και των ουρανών μ΄εκείνη την απόδραση στο φως

ΙΚΑΡΟΣ

Μεσάνυχτα ακούγονται φωνές Στην Ικαρία Πάλι σκοτώνουν Ο Ίκαρος πετάει και πέφτει στις διανομές Οσμίζονται το αίμα του Κόκκαλα άδεια οι σπηλιές Ψυχρά κανάλια των ειδήσεων Κι αυτοί που γύρισαν ανάποδα το αστέρι Πόνος ουρανός ! Α, οι ώρες που σπάζουν και τα ράκη της σάρκας Ο αφρός που κυλάει της ζωής την πληρότητα στην έρημη τούτη ακτή εδώ που θρηνεί ο αέρας την πτώση του Ω, οι ώρες που σπάζουν

και τα ράκη της σάρκας Η ζωή που δεν παίζεται με το τίποτα μόνο Ας νικήθηκε πάλι με λιωμένο φτερό με αυτό τον πνιγμό πάντα μένει κενό Η απόδραση μένει ⁂

Γλυκό μου πρόσωπο Αποτολμώ αρχή και τέλος Θα τη φάμε την ομορφιά μας – Το μαύρο προφίλ Η παρούσα στιγμή Και ο άπειρος κόσμος χώμα στο χώμα Όλος ο τόπος ρήγμα! Τα άλογα με τη φωνή και με τα λόγια τα θεοφόρα τα απίστευτα, τα άλογα με τους λυγμούς και με την πρόβλεψη για τον ωραίο αναβάτη που θα πέση Άλλη γραφή στα χώματα το ήθος

⁂

Αγιοφύρωτο πρόσωπο δικό σου δικό μου φτερούγα ξυραφιού στην καρδιά μου Η μυθική σε πλάθει Με τα συντρίμμια της μαγείας της η μυθική σε ξαναπλάθει Ερημώνει το δέος θετικό αρνητικό Στο στόμα σου το κρύο του φιλί και ο αφρός τον αποκάλυπτε ⁂

Φιγούρα φαγωμένη πίσω απ΄την αφίσα τον έχτισαν κολώνα στη στοά Κάθε πρωί τον περιμένουν η ομορφιά του και το δράμα του η τρομερή σφαγή και η αδιαφορία των σκευών που μάζευαν το αίμα Αυτή η περιφορά η παρουσία και όλη η παράσταση

με τις φωνές με τις σκιές άλυτος κόμπος στο λαιμό του Ηχώ πριν τον ήχο ⁂

Μνήμη Τάκη Σ. Καπράλου

Ολόλευκος από φωτιά και ιδρωμένη φλόγα ο δικέφαλος μύθος γιόμισε τη χαώδη σκιά και παρήλθε Σε άγνωστου κόσμου τα ερείπια προχώρησε χωρίς την ανούσια λέξη «θυσία» Αντιστέκεται στο πτώμα του Αντιστέκεται στην επωδό του Ακάλυπτες μορφές γυρεύει στο χαμό του τη λησμονιά ή την πληρότητα Ρωγμές από τις φλόγες! μέχρι να βγάλη η φωτιά την ιαχή μέχρι να πέση ο ήλιος με το όμοιό του Όταν όλα παθαίνουν την αντίληψη και αποβάλλουν για άλλο μείγμα άλλο μέγα άλλη μαγεία

ο πρώτος λόγος επιφώνημα Ελευθερία ! Ο πιο ωραίος του ήλιου και του φεγγαριού Ένας Έλληνας

ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Είναι ακόμα μια φορά ευτυχισμένος Τα πήλινα φτερά του φλογισμένα μεταφέρουν τα μνημεία και το παρόν Το πρόσωπό του από ροζ μπογιά με μπλε μάτια μάθαινε τα σκεύη να μιλάνε Με κάθε ερώτηση – αμφιβολία Με κάθε μελλοντική απάντηση η νιότη του ξεπερνάει τους θρήνους Οι εποχές της δυστυχίας υποχώρησαν στη μνημειώδη σκόνη της ομορφιάς του

ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Ένα θέατρο και αυτό των ερειπίων με την αναπαράσταση συνέχεια αποσιωπητικά . . . . Ρούχα και σκεύη για τα κενά της ισημερίας Ίσως παιζόταν η αφύπνιση Παίζεται η αφύπνιση;

ΠΥΘΙΑ

Μνήμη Άγγελου Σικελιανού και Εύας Πάλμερ που το 1927 αναβίωσαν τις Δελφικές Γιορτές

Ποιος θα μαζέψει το μοιραίο: Ο έρωτας, είπε η Πυθία ⁂

Ωραία κόρη Κόρη του ήλιου σαγηνεύει το υποχθόνιο Μαντεύει με ευσπλαχνία και τρόμο Αχνίζεται και μαντεύει Σε τρίποδα ασημένιο και χρυσό Καίει στους μηρούς της τη σκέψη ⁂

Μαίνεται ο καιρός . . . Και το έρεβος μπήκε στη γήινη περιπέτεια να ορκιστούν οι θεοί στους ανθρώπους Ο Απολλώνιος ιερέας

εραστής πανικόβλητος ξεστόμισε τη μαντεία Προσοχή στα φτερά! Όλοι θέλουν φτερά να πετάξουν στις γλυκειές απολαύσεις Οργιώδης η φύση τα γλυκά τους φιλιά Τα παλλόμενα σώματα Αχ, εσύ με φτερά παγωνιού το λαμπερό των χρωμάτων Αχ, εσύ, εσύ σαν παγώνι μην πετάς μακριά τη μαγεία των μύθων ⁂

Η ωραία Πυθία ενσαρκώνει ιδέες Στους ατμούς οι αλύτρωτες ώρες, θύτες και θύματα Συμμαχεί με ορδές ανεξέλεγκτες – όπως κάθε εποχή έχει ορδές ανεξέλεγκτες, οι ανθρωποφάγοι και το νερό της Στυγός αποθηκεύεται για ματωμένες ημέρες ⁂

Η φωτιά και το μάρμαρο . . . Ο έκπαγλος χρόνος και « εν οίδα ότι ουδέν οίδα» και «μηδέν άγαν» Και εκτός διανοίας ο παρόντας θεός Και η φύση με αριθμούς θερμομέτρων αναλόγως ελάλησε, όσα ξέρεις – δεν ξέρεις χωματένιο μου αίσθημα τραγικό και ωραίο μόνο και όταν μιλήση ο ήλιος θα πη την αλήθεια ⁂

Τρίβεται και μαντεύει . . . Τρίβει στις χούφτες της Μορφές σαν το ψωμί να ταίση νεοσσούς της γνώσης των μάγων Και αχνίζει η αφάνεια Και μυρίζει το αίμα το κρυφό που χαράζει η βουή του αέρα ⁂

Η μανία η μάντισσα Η μαντεία η ζάχαρη

στο ποτήρι του τρόμου και σχεδόν στο χρησμό καταφεύγει ο λόγος Η μαντεία η μάντισσα φυσαλίδες αχνός η βροχή του φωτός Ιστορούν οι ειδήμονες Οι απαρχές των φονιάδων Και γυρίζει ο κόσμος το αρχαίο τραγούδι του ουρανού και της γης στα μειλίχια υγρά των σωμάτων ⁂

Να υποταχτής στο σχέδιο του πηλού ω, των μαρμάρων μάντισσα! Με λυγμούς των υδάτων στο δάκρυ της πέτρας το μυθικό των ανθρώπων Με φλόγες στο στόμα ταράζει τα σπλάχνα ο νόμος της δάφνης ⁂

Η Πυθία χορεύει στα οργιώδη μεσάνυχτα και παραδίνεται

στους εφιάλτες των Κροίσων Με αστραπές στον αστράγαλο άναβε ίσκιους να βρει το θεό του φωτός Την τρελαίνουν τα μύρα του Φοίβου Τα μύρα που καίγονται να περάση στο αίμα το εύοσμο κύμα το πικρό παρελθόν του εόντος Την τρελαίνει η λατρεία του Φοίβου Πεσμένη τα απίστομα εισπνέει στο θειάφι τον άχρονο κόσμο Συλλαβίζει τη νάρκη: Με το σώμα ξανά αποκτάς πεπρωμένο Την τρελαίνει το δίλημμα Φοίβος . . . ⁂

Η Πυθία μασάει τα φύλλα της δάφνης και πίνει την πίκρα των λιμασμένων καιρών Δεν υπάρχει τροφή Δεν υπάρχει νερό Δεν υπάρχει αγάπη Ανοίγει το χώμα και πνίγονται στις θάλασσες τα πλήθη της δίψας Γενικός πανικός! Ταπεινώνει το φως η κραυγή της γης

που σκοτώνει Τρέμει και ικετεύει Απόλλωνα!! Δωδώνη!! Σώστε την Ευρώπη απ την τοκογλυφία απ του βάναυσου ταύρου την αρπαγή Σώστε τους λαούς απ΄την απελπισία του Σιγκάλεφ ⁂

Μικρό μου πέρασμα από τούτο τον τόπο . . . Με βήματα μεγάλα πάμε στους Δελφούς να δούμε τι απόμεινε απ το Μαντείο και τα πλούτη Όλα τα ταξίδια τελειώνουν εδώ στον αφαλό του κόσμου Εδώ στο φυσικό αριστούργημα στη Δελφική πέτρα Σ αγκαλιάζω και σε φιλώ πέτρα Αρχαία! ⁂

Δειλινά των Δελφών . . . Τρυφερά δειλινά του Απόλλωνα ο καιρός επιστρέφει ευωδιές στον αέρα Ευωδιάζουν τα αγάλματα

οι τσακισμένοι κίονες, τα μάρμαρα και όσα απόμειναν από τις πανωλεθρίες των ανθρώπων Ο Ηνίοχος των Δελφών αυτή η ανάμειξη του χαλκού με τη διάνοια αυτό το ωραίο άγαλμα με τα ωραία μάτια με τα κομμένα ηνία στα χέρια του οδηγεί φανταστικά άσπρα άλογα με φτερά Με άρμα χρυσό τρέχει με τους αέρες προς το μέλλον Και το ύστερο μέλλον ως μέλλον του ανθρώπου Ίτε! ⁂

Μέταλλο μεν το τρυφερό και το σκληρό του αίμα ιδιόρρυθμο τοπίο οι Δελφοί Δύσβατες σκέψεις η συνταύτιση θεών και ανθρώπων Το πυρ της Θέτιδας πύρωσε νου δυστυχίας Το βέλος του Φοίβου στην ανίδεη φτέρνα έφερε θάνατο

⁂

Γοητεύεις τη σκέψη μου και σαν φως σε ξέρω Ευλάβεια προστασία απρόβλεπτη καταγωγή του ωραίου Ένα μεγάλο πνεύμα Ένα πνευματικό μεγαλείο κάθεται πάνω στην πέτρα των Δελφών και εμπνέεται την αρμονία του τόπου Στις σμιλεμένες πέτρες υγραίνουν οι δροσιές αρχαίο αίμα ⁂

Αρχαίο κάλλος . . . Μοιραίο κάλλος των θεών να έχει προέλευση ο πόνος του ανθρώπου Ο Ανταίος προοίμιο ανεβαίνει το σθένος να γεννηθή ο επόμενος ⁂

Κουνιούνται τα κλαδιά του ουρανού βελάζει το υποχθόνιο κοπάδι Ο εντονότερος χρησμός σαν ίχνος βήματος πατάει στους αιώνες Η μία ζωή δε φτάνει

ΜΥΚΗΝΕΣ

Τούτο το κυκλώπειο παρόν η πύλη των λεόντων, ω, επισκέπτη δεν είναι πλάνη αυτό το πέρασμα Είναι αρχαίος τόπος! Μεγάλη φύση και ερείπια οι ένδοξες Μυκήνες Εδώ δε θα χτιστή ποτέ και τίποτα Εδώ περνάει ο θρύλος Η προαιώνια ιαχή στη φυλακή μιας τόλμης ⁂

Χαμογελάει και ριγεί όλο το αρχαίο μέγεθος Ο ουρανός και η πέτρα Και τα λιοντάρια δε μιλούν Ακούνε την προΰπαρξη στην κορυφαία πτώση τους Τα πάθη τα ιστορικά και τα μεγάλα πτώματα

Βαριά κυκλώπεια τείχη βαριά κυκλώπεια τείχη ακόμα περιβάλλουν τις γιορτές σ΄όλες τις κοινωνίες ⁂

Οι όγκοι των αιώνων και ο κάματος και η γλυκιά πνοή του ανθρώπου στην πλαστουργία του χαλκού κινούν εδώ κι είναι παντού τα πάντοτε παράλληλα ο θρίαμβος και ο παιάνας Η πέτρα των αφορισμών που κουβαλάνε οι λαοί και τους συντρίβει το άγος ο λαμπρός χρυσός κι η γλώσσα της δολοπλοκίας κινούν εδώ κι είναι παντού όταν ο κύκλος γίνεται κραυγή που γρήγορα σαπαίνει και πεινάει ⁂

Και η παλιά εστία των γενών σωρός με χώματα και στάχτη Σκότος πως ήτανε η θάλασσα και τα καράβια της Σκότος του ήλιου και του Κένταυρου

Γλυκός παλμός το νεύμα της και η πρωτόπλαστη η τωρινή ασύλληπτη η προϊστορική μητέρα έξω απ τα ανάχτορα έξω απ τα ερείπια χαράζει το άγριο δάκρυ της τον βάρβαρο βωμό ⁂

Κινούν εδώ και είναι παντού σύννεφα αναφιλητά καθώς αρχαίες αστραπές πλέκουν το φονικό τους δίχτυ και το απλώνουν ματωμένο να φανή πιο μέσα από το έθιμο το νέο προσωπείο Φριχτά σφαγμένο γένος γιατί αυτή η κοινωνία των ανθρώπων εσάλπισε το μεγαλείο με τα όπλα της και την πειρατική σημαία ⁂

Μεταλλικές σταγόνες στάζουν αίμα του αέρα βωμοί της ανθρωποθυσίας εδώ που ζήσαν οι αδάμαστοι γυναίκες και άντρες

Η τραγική σκηνή υγρή από τα αίματα όπως παίχτηκε το έργο του ανθρώπου φόνος και αρπαγή Όπως στις πρώτες ναυμαχίες εναυγάγησε η τρυφερή μητριαρχία Και πάνω από το φόβο και το έλεος η συμπαιχνία των καιρών αθώωσε το μητροκτόνο Η πληγωμένη φύση κλαίει και ολοφύρεται κι΄ ο νόμος πατριάρχης Έτσι η τραγωδία ⁂

Ουράνιο περιδέραιο έτρωγε το λαιμό της χρησμός κι αυτός κάποιου Απόλλωνα το εκμαγείο η ταρίχευση Και η επώνυμη μεγάλη σαρκοφάγος η γη της καταγγελίας «ου το μάταιον είδος» Αλλά αυταπάτες και πλάνη να επανέλθης τρύπια διάκριση φόβος και κατάλυμα

⁂

Ας υποτάχθηκε η μάντισσα εμέτρησε σωστά τα όπλα Εμέτρησε λαμπρές μορφές της τάξης των λεόντων Ας άλλαξαν τα όπλα τους άλλο λαιμό και χέρι έμεινε απαράβατος ο νόμος του χαλκού Και η ευθεία των ματιών οι χαλκοφόρες, οι χρυσές, οι ένδοξες Μυκήνες

ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ

Ανασκαφές να βρούμε τα χαμένα δώρα και δόξες των αιωνίων εποχών Όμως το δώρο το μαγευτικό κανένας δεν το πήρε μήπως δεν ξέρουν ποιο είναι; Το δώρο το μαγευτικό που ο θαμμένος το φωνάζει σώμα του Πάνω και κάτω Άδωνις … Ανοίγουν δρόμους και στοές για την επιστροφή του χρόνου επιγραφές, νομίσματα, ιδέες και ρυθμοί Όμορφος ήλιος ανεβάζει ύμνους θριάμβων αισθήματα και έργα των πλασμάτων της Γης Το γκρεμισμένο ύψος αναπνέει ουρανό και πάλλεται περήφανα στην καρδιά των απογόνων της φυλής το στερέωμα

Εδώ ο τόπος επιστρέφει τα πρώτα μας κόκκαλα Γερά κόκκαλα Γερά αγάλματα Και τα χρυσά στεφάνια της Βεργίνας

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Ένας Μέγας ο Μέγας Αλέξανδρος Ο γιος του Φιλίππου Β της Μακεδονίας και της Ολυμπιάδας ο γιος της Παγκόσμιας Ελλάδας Μέγας στρατηλάτης και εραστής της Ασίας ο Μέγας Αλέξανδρος το πνεύμα του κόσμου: όλοι οι λαοί ένας λαός Δεκατριάχρονος εδάμασε το αδάμαστο άλογο τον Βουκεφάλα και ανέβηκε στον Όλυμπο να κουβεντιάση με τους θεούς Οι θεοί του είπαν Ασία όλοι οι λαοί ένας λαός Στρατηλάτης και εραστής αγάπησε Αφγανιστάν και Μεσοποταμία, Αίγυπτο, Ινδία και πέρα … Αλεξάνδρειες πατρίδες χάρισαν στους λαούς την Ελληνική γλώσσα, τα Ελληνικά αγάλματα

παιάνα και διθύραμβο Την όλων ελευθερία! Ελλάδα, Βαβυλώνα, Ασία Σύμπαν κράτησαν την τελευταία του πνοή ζωντανή Ζει ! Ο Μέγας Αλέξανδρος ζει στο πνεύμα του κόσμου Όλοι οι λαοί ένας λαός

ΕΔΩ!

Γι αυτό το φως της άνοιξης το μυρωμένο διέρρηξες τα κατάβαθα και έφερες το χάος κρυμμένο στη μορφή σου Ήρθες εδώ Μπροστά σε όλα στάθηκες και είπες είμαι εδώ ! Εδώ συνεχίζει τον αέναο κόσμο η φωτιά και το σώμα Εδώ το μέλλον πλάθει τη μνήμη και αρχίζει το δράμα Όπου να φτάσουμε εδώ θα σταθούμε Εδώ αρχίζουν – εδώ επιστρέφουν οι πορείες του κόσμου τα φτερά και τα βήματα Εδώ θα χτυπηθή στην καρδιά η κραυγή που σε έφερε ⁂

Σφραγίδα δωρεάς το έργο του ανθρώπου και το στημένο ξόανο στο μέτρημα των αιώνων Αιώνες οι λαοί γονάτισαν και φίλησαν στις χούφτες τους τα άγια χώματα Και όλοι φορούν το φυλαχτό τους από χώμα Στο βάθος η προστασία είναι χώμα – το πλάσμα της Γης από θεούς και δαίμονες ⁂

Μελωδίες ονείρων… Αποκοιμήθηκες στα σεντόνια του ουρανού με τα άστρα Η ιδρωμένη ήβη μύριζε έρωτα στο πλάι σου και πάνω στο σώμα Στον ύπνο έβγαλες τα πόδια σου Έξω απ΄τις άκρες του κόσμου αγνοώντας το κενό που περπάτησες έμπειρος υπνοβάτης να φτάσης εδώ Αιωρήθηκες σε ρεύματα φιλοσοφικά «το συμφιλείν έφυν» γεννήθηκα να αγαπώ ή «η φύση αγαπάει να κρύβεται» ακόμα κρύβεται στο νύχι του αλόγου εκεί που μπαίνει το καρφί να σταματήση τον πόνο Αιωρείσαι στο αόριστο με τη χαρά του βρέφους αα! αα! μπουσουλώντας να φτάσης το τόπι

και πέφτει απ τα χέρια σου η κουδουνίστρα των ορίων του ήχου ⁂

Ο έφηβος θα τα μάθη όλα για τον Άτλαντα Βοηθήστε τον Άτλαντα με τραγούδια να κρατεί στα χέρια και στους ώμους του τον ουρανό και τα άστρα Μόνο ο Άτλαντας μπορεί να κρατήση όρθιο τον κόσμο και φιλικό Βοηθήστε τον Άτλαντα με τραγούδια να κρατεί τον ουρανό και τη Γη Στις φλόγες της νύχτας στο έρεβος πλέουν τα πλοία από αμίαντο και αμηχανίες Οι πειρατές των ουρανών με μαγνήτες και ρομπότ θα κλέψουν τη σύσταση και την περιγραφή του ακατοίκητου άστρου Ο μαγικός καθρέφτης μέταλλο αντάλλαξε τα χέρια με φτερά τα πόδια με νύχια με απορρόφηση Δεν υπάρχει αέρας δεν ακούστηκε θρήνος Μόνο ο στρόβιλος κρέμασε την άδεια εικόνα

του μυαλού στο σημείο μηδέν Ο δόκτωρ εν ευθυμία πληροφόρησε τους αναμένοντες στα λιμάνια Αδιάφορος εκφωνητής είπε απλά χάθηκαν μέχρι οστέων Θαυμάστε, διαδώστε την ένδοξη απώλεια των αστροκυνηγών Ω, φως γλυκό του ήλιου που φωτίζεις αστέρια, ω, έλξη της λαμπερής νύχτας που τραγουδάει η θάλασσα, βοηθήστε τον Άτλαντα με τραγούδια να κρατά γερά τη Γη να μην τηλεκουνιέται στη διαίσθηση των άστρων Να μη γίνει η γλώσσα τσόντα στην ξέφρενη πορεία του πνεύματος την τραγική και χαώδη Από την άδεια βάρκα έβγαινε καπνός αναμμένου τσιγάρου Η μυρωδιά του καπνού άπλωσε ιστό στην παλίρροια της σκέψης για τον μεγαλύτερο πόθο μετά θάνατο Η πρόβλεψη του κόλακα και των δακρύων

έφερε ταραχές και περιπέτειες στο φυσικό φαινόμενο Στην έλξη των νερών και στις παλίρροιες το ποτάμι της θάλασσας πήγαινε και γύριζε – πήγαινε και γύριζε Το ίδιο ποτάμι πήγαινε και γύριζε, το ίδιο ταραγμένο ερώτημα: είναι η ζωή ένας περίπατος που αρχίζει εδώ και τελειώνει στο θάνατο ή πήραμε λάθος κατεύθυνση; Ειρωνικέ μου στο χα ή το χι; Καλπάζουν στο χάος τα όμορφα άλογα Πάνω στο χαλινάρι κυλάει ο αφρός και το μίσος Βοηθήστε τον Άτλαντα με τραγούδια να κρατεί στα χέρια και τους ώμους του τον ουρανό με τα άστρα Και μια αγάπη στην καρδιά η γήινη ιθαγένεια Είναι μεγάλη χώρα η Γη! ⁂

Φύτρωσαν μέσα στο αίμα τους Τρέχοντας έπεσαν στο ποτάμι Ταξιδεύουν ή χάνονται στη νοσταλγία της πρώτης ματιάς

Και συ είπες, είμαι εδώ ο τυχόντας παρών στις συναντήσεις των φιλιών Εδώ !

ΣΤΟΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΕΜΠΕΔΟΚΛΗ

Το ήξερες πως θα πεθάνεις γι αυτό πυρπολήθηκες πάθος του αθάνατου . . .

Ω, μάταιο όνειρο, είπε ο Ζήνας ή, ο μέγιστος νους μέσα στη λάβα Κι αυτό το μελανό, αυτό το μπλάβο όπως ο θάνατος, αυτό το πλησίον τον θάνατο είπε ο Ζήνας θεόπνευστο; Είπε τον θάνατο θεόπνευστο; Μα το Δία! Μα τον Ζήνα! ⁂

Τα θαύματα των λαών στοιχειωμένα στα πάνδεινα των ανθρώπων και το πύρινο βήμα και ο αφόρητος πόνος και η ίδια παραίσθηση επιστρέφουν πομπώδη τη συγκλονιστική μαρτυρία:

ποτέ δε γύρισες θεός ⁂

Άσπρος καπνός, κόκκινος άνεμος . . . Το πύρινο βήμα και το χνάρι του ανθρώπου με φλόγες πορείας ατέρμονης Το σανδάλι σου χρυσό πεταμένο με πέτρες της λάβας και πέτρες πολύτιμες του χιονιού και της γης δοκιμάζουν το νούμερο οι γενιές της φωτιάς του Ηράκλειτου να πατήσουν στο βήμα σου Με φωνές της φωτιάς πάλι βρέφος οι φλόγες Το πρωτόγονο πέλμα στο γύρο του θανάτου Πάντα φλόγα και χιόνι μιλάει ο τόπος, ο φιλόσοφος Εμπεδοκλής αφηνίασε! Με το έτσι θέλω να γίνη θεός στο έγκατο πυρ Στη λάβα της Αίτνας φλεγόμενος!

ΣΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ

Μνήμη Δημήτρη Ν. Σιώρη

Με εκπλήσσει το κύκνειο άσμα το πιο φιλήδονο της αποδημίας εκεί που η φωνή παραδίνει το σώμα στους ρυθμούς του μηδέν Με δάκρυα πολλά αντίο γλυκιά μελωδία

ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Κανένας δεν με πιστεύει με λένε Κασσάνδρα Κόρη βασιλιά και σκλάβα βασιλιά και στάχτη τα βασίλεια Όπως ορίζει η ιστορία οι αστοχιές εξ ακοντίων ⁂

Αχ! Μάνα Εκάβη του Άδη . . . με το σφαγμένο κόκορα μαντεύω το μέλλον Και τι μέλλον! παραφωνίες και τέμπορα Οι απέραντοι κόσμοι τα σφαγεία Τα Μουσεία Τις ζυγαριές του Απόλλωνα πέταξα στη φωτιά Στο πυρ τα ζύγια!

Ποιος τη ζυγιάζει τη ζωή του, με τι; Ζύγιασαν τη ζωή τους με πειρατείες και βόδια Έχασαν τη ζωή τους Ζύγιασαν τη ζωή τους με χειροποίητα λάφυρα και σφάγια ανθρώπων Έχασαν τη ζωή τους Με το σφαγμένο κόκορα δεμένο στο λαιμό μου τρέχει το αίμα του σιγή Δεν τη λαλεί την ώρα ⁂

Τούτο το στεφάνι της μαντείας Τούτο το σκήπτρο των γερόντων μου στοίχισαν ολόκληρη ζωή Όλα τα ήξερα πριν να τα ζήσω Αλλιώτικα είναι να τα ζεις αλλιώτικα να τα θυμάσαι Έβλεπα τη φωτιά προτού να βγάλη φλόγες Κι όταν άναβε η φωτιά έριχνα πάνω μου τις στάχτες Λουζόμουνα με άδειες στάχτες … Το θάνατο τον ήξερα πριν από το θάνατό μου

⁂

Τι τον ήθελα τον δολοπλόκο μάντη! Ο ματωμένος και τρελός βγήκε από τα πτώματα Με τα μυαλά χυμένα πλάθει μάσκες Λόγιών λογιώνε μάσκες φορεί τα πρόσωπα των σκοτωμένων Ελάτε, φώναζε, Ελάτε! Ξέρω το μέλλον των νεκρών τα άλλα όλοι τα γνωρίζουν Εσύ, μου λέει, κάμε πέρα! Είσαι ακόμη ζωντανή Έχεις ένα αρνίσιο μάτι Γλύφεις την πέτρα και τ αλάτι Κάμε πέρα! ⁂

Αχ! τι φωτιές στην Πέργαμο τριγύρω Τι σκοτωμός, τι βογγητά και τι φωνές βοήθεια! Εκείνος κρέμασε στον άνεμο τις μάσκες Σ όλο τον άνεμο οι μάσκες φώναζαν, ρέκαζαν μου ΄λεγαν κάμε πέρα! Εδώ πεθαίνουν και πουλιά από το φόβο των αιμάτων Ανέβα στα βουνά κοιμήσου με βοσκούς αν ζουν ακόμη

Ίσως γλυτώσουν τα βουνά ⁂

Τον ανίσκιωτο δε θα τον δεις, κοιμάται Σε κουρμπενιές και πλατανόφυλλα και στις βαθιές σπηλιές θυμάται Και στις μεγάλες μπόρες βγαίνει στεφανωμένος με κισσό συννεφιασμένο Μόνο στ αστέρια θα τον δεις Θα σε γνωρίση στο νερό Προτού σ αγαπήση είχε ένα πρόσωπο δικό σου Τον παίρνουν και τον φέρνουν τα νερά όπως τον είδα τότε στην πλημμύρα όπως τον είδα σκοτωμένο Έτσι που ήτανε ξανθός με τα λουλούδια μοναδική φορά ψυχρός μπορούσε να ξανακοπή μπορούσε να ξαναπεθάνη ⁂

Ποιο δρόμο να πάρω στην Τροία; Ποιον ν΄αποχαιρετήσω; Σαν άγνωστη μ ακολουθεί αυτή η σκιά η δακρυσμένη Ποιον ν αποχαιρετήσω; . . . Στο δίφρο στον καρόδρομο

ο μεταξένιος του χιτώνας ματωμένος στη λίχνη και στον άνεμο! Μάνα Εκάβη του Άδη λένε πως βρήκαν μια πηγή που τρέχει αίμα απ το λαιμό μου Ψάχνουν με τα μαχαίρια ⁂

Να φύγω ναι! από πού να φύγω; Πώς να τη δέσω τη φωτιά μες το μαντήλι χώρια οι στάχτες τα κειμήλια Πως είμαι από τα λάφυρα το αρνιέμαι Δεν ξέρω και τι άλλο Είμαι σφαγμένη! το μαντεύω Κοντά μου τρέχει το μαχαίρι κι από κοντά ο ήλιος ρίχνει στα μάτια μου το έρεβος Στο τσακισμένο καθρεφτάκι πάλι φωνάζει ο πειρατής αν θέλεις τα μαλάματα έμπα στις πειρατίες οι άνθρωποι στοιχίζουν λίγο Αύριο η ζήτηση αλλάζει – θ ασχοληθούμε με την τέχνη Αχ, μάνα Εκάβη του Άδη! . . .

με ταραχή μ΄ακολουθεί η ευωδιά της πικροδάφνης από Άργος και πάνω Στην πέτρα τώρα… Στην κόψη τώρα…. Ποιο δρόμο να πάρω στο Άργος; ⁂

Δεμένη στα κατάρτια σταυρωτά με τη στεριά και με τη θάλασσα κείνος με έδενε σφιχτά με λόγια Αν φτάσουμε στο Άργος, είπε, θα αγοράσω σκουλαρίκια να φορείς και δαχτυλίδια να φορείς Περίκαλλη σκλάβα αρραβωνιαστικιά του Απόλλωνα με την ολόχρυση τη ζώνη της μαντείας θα σ έχω στον περίαυλο στο πλάι Μπορεί βεβαίως και να ζήσης . . . Μπορεί βεβαίως να πεθάνης . . . Τη νύχτα θα σου πω τα πιο ωραία Όταν πεθάνω θα σε σφάξουν στον τάφο μου διπλά μαχαίρια Είναι το έθιμο του τόπου Έπρεπε πριν να κακουργήσης γιατί ήταν να απωλεσθής ⁂

Αχ, μάνα Εκάβη του Άδη . . . Τι να μασάς τη δάφνη και ποια μοίρα; Τι να τις κάνεις τις μαντείες . . . Ακόμη παιανίζουνε οι σάλπιγγες στην Τροία Δεν ακούς; Άκου! άκου…. Η μουσική των εχθρών Η μουσική των φίλων

ΣΕ ΩΡΑΙΟ ΠΟΤΑΜΙ

Ωραίο ποτάμι του ουρανού μαζεύεις άσπρα σύννεφα και ρόδινους αχινούς να χτίσης την πόλη Στις πηγές των αιώνων να χτίσης την πόλη ⁂

Την Πόλη την Ιστορική και την Αιχμάλωτη σήκωτη με το χώμα Σπάσε τη φυλακή να βγη από το βούρκο σαν φωτεινή επιγραφή στον ήλιο ⁂

Στην ωραία θέα του κόσμου οδήγησε το γένος των ανθρώπων να απορροφήση η αιθρία τις φονικές επεμβάσεις να πλυθούν τα αίματα της ιστορίας Ειρήνη στην πόλη Ειρήνη στον κόσμο Στο χαμόγελο των ανθρώπων στους γλυκούς χυμούς του μήλου 64

να χτίσης την πόλη Το φως σου φωτίζει τις εποχές Στις αγγελίες της μουσικής να χτίσης την πόλη ⁂

Ανύψωσε την πόλη σου από νερό και κρύσταλλο Σε υποδέχονται αυτοί που διψάνε και σε υμνούν οι ενώσεις σου Δος μου το νερό να ξεδιψάσω το αδιέξοδο της σκέψης μου Δος μου τη συντροφιά σου τα μεσάνυχτα όταν ξυπνάει η τρομαγμένη φωνή ⁂

Με μαγεύει η θέα της κατοικίας σου όταν πλέεις μέσα στο φως Συνεπαίρνει το νου μου το ωραίο ταξίδι Γιατί πρέπει και ο νους να ταξιδεύει με το μονόξυλο Να ξαναβρεί τις προϊστορικές αφές τις μυθικές φιλίες με τ΄αστέρια Κι ας κλάψει με λυγμούς αν προκαλεί ένα μοιραίο θέαμα όπως τα θαύματα του χάους έπνιξαν το παπάκι στην ακροποταμιά Έμεινε ένα πουπουλάκι από απροσεξία του θηρίου

Στοίβες εικόνες οστά και κοκκαλάκια ίχνος DNA ο δόκτωρ θα μας ερευνήση ο δόκτωρ θα μας . . . προστατέψει ή με το πουπουλάκι . . . ή με το θηρίο . . . ⁂

Είναι ένα ψύχος δίκοπο μαχαίρι όπου χαράζει κόβει φέτες το γνωστικό αλά περσόνα πριν απ το δέρμα και τον πόνο πριν απ το κόκκαλο της μνήμης που γλύφει σα σκυλί η σκέψη Ο δόκτωρ θα μας . . .προστατεύσει ⁂

Ένα μοιραίο θέαμα των θρήνων: ο πληγωμένος Άδωνις στα χέρια της θεάς πεθαίνει Κλαίει με αναφιλητά η καλλονή του Αρχιπελάγους Το δάκρυ της σμιλεύει τη μορφή του στην καρδιά της Είναι η μορφή του ψύχωση του μαγικού και του ανίατου Δεσμός μαινόμενος! ⁂

Παντού το νερό ζητά η ακοή μου

στη φλέβα του ενστίκτου και της μοίρας το νερό που θηλάζει η δελφίνη στα πέλαγα Και ενώνουν το χώρο οι ακτίνες στο δέρμα Αρμονία το νερό που κυλάει στο αίμα Συρροή μενεξέδων οι νοήμονες ύλες να βρουν την οντότητα οι μορφές και τα πάθη Και αστέρια λαμπρά στους κυματώδεις καθρέφτες πλάθουν τον άνθρωπο, πλάθουν τη μνήμη ⁂

Πρώτη αφή ήταν νερό στην ακοή μου το πρώτο χτύπημα του εφιάλτη στην πλάτη Υπόκωφο χτύπημα Το ερπετό μέσα στο κέλυφος Στο ίδιο κέλυφος, ο υποδόριος χρόνος και η αρχή αυτής της επίσκεψης στο έκπληκτο Σύμπαν Αυτή η επίσκεψη που κανένας δεν θέλει να τελειώσει αλλά . . . όπως το είπε ο σάτυρος Στον πλάνητα κύκλο παντού το νερό ζητά η ακοή μου το νερό της βροχής το νερό που κυλάει στο ποτάμι ⁂

Ωραίο ποτάμι του ουρανού σε ακολουθώ από μια όχθη του κενού Δε θα φωνάξω γύρισε! Είσαι ποτάμι που κυλάς τα πεπρωμένα Και το νερό είναι ένα πεπρωμένο

Η ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ

Η μιλημένη μνήμη ο λόγος άπονος μεταδότης θυμάται μια γέννηση άλλη μια ωραία στιγμή Απ τους αφρούς γεννήθηκε η Καλλονή του Αρχιπελάγους αυτή που στέργει και γοητεύει Το κάλλος και ο Έρωτας η Αναδυομένη ⁂

Αυτή που πλάθει με τις θύελλες το νέο πρόσωπό της, αυτή που είναι η ατρόμητη στην πάσα τρικυμία Το πνεύμα της γλυκιάς πνοής και η καρδιά των εραστών η Αναδυομένη

⁂

Αυτή που έχει τη χαρά και τη χαρίζει η υπαρχτή και η ερχομένη Αυτή που ολοκληρώνεται στην έκσταση η Αναδυομένη ⁂

Αυτή που ξέρει τα φιλιά και τις τρελές αγάπες, αυτή που τρέχει στις ακρογιαλιές αφρολουσμένη και αγκαλιάζεται Το κάλλος Και ο έρωτας η Αναδυομένη ⁂

Η πιο γλυκιά των στεναγμών η λατρευτή και η χαρισμένη Αυτή που την ακολουθούν πουλιά και οι φωνές της θάλασσας Το τραγούδι των θεών η Αναδυομένη

ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Τα αγάλματα είναι ο αιώνας των δέντρων που οι άνθρωποι έζησαν όπως η φύση φιλοξενεί. Και ήταν θεοί αυτοί γιατί επέζησαν, γιατί περπάτησαν και είδαν πρώτοι τον κόσμο. Και αγάπησαν τον κόσμο στην αφή και στη γεύση τους. Και φιλήθηκαν όπως τα άλλα ζώα και επανέλαβαν τον έρωτα. Τρόμαξαν και έμαθαν. Έπαθαν και πόνεσαν για να πιάσουν στα χέρια τους το χορτάρι και τη ροή. Πείνασαν και έφαγαν όπως όλα τα ζώα. Δίψασαν και ήπιαν νερό στα ποτάμια και νερό της βροχής. Κοιμήθηκαν στο χώμα και πάνω στα δέντρα στους τρυφερούς βλαστούς. Γεννήθηκαν και γέννησαν σε παγετώνες και καύσωνες. Άγαλμα έγινε το κάλλος και η νοσταλγία της νιότης του ανθρώπου. Άγαλμα για να είναι παρόν και πάντα το παρελθόν. Να έχη μορφή και αίσθημα αυτό που δεν είδες ποτέ. Στο άγαλμα γνωρίζεις το άγνωστο και τη μνήμη του. ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ήρθε με τον αέρα η ανθρώπινη ευωδιά της αγάπης ο ήλιος και το μέλλον με μάτια γαλανά ξενυχτισμένα Η φύση δεν ρωτάει ποιος κόβει το νήμα και ποιος κόβει το αίμα του Στη φύση δε λείπει κανένας

Ω ΓΗ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟΝ

Κάθεται χάμου ω, γη κράτησέ τον Θέλει να πάη στον ουρανό θέλει να πάη στο κόκκινο νησί Θέλει και δεν θέλει να πεθάνη Ω, γη κράτησέ τον Κλείνει τα μάτια του κοιτάει μέσα του φέρνει την άπνοια Ω, γη κράτησέ τον Είναι που πέρασε τη λύπη με λήθη Είναι ο έρωτας και η ταυτότητα Ω, γη κράτησέ τον Μέσα στα στήθια του ο έρημος άνεμος Ο έρημος άνεμος λέει επάνοδος Ω, γη κράτησέ τον 73

Περιεχόμενα

Το Πνεύμα και το Μέλλον του. . . . . . . . . . . . . . . . . . 9 Ο Αίολος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11 Απόδραση στο Φως . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23 Ίκαρος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24 Τα Μνημεία και το Παρόν. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Αφύπνιση. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30 Πυθία . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31 Μυκήνες. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39 Ανασκαφές . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44 Ο Μέγας Αλέξανδρος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46 Εδώ! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48 Στον Φιλόσοφο Εμπεδοκλή. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54 Στο Κύκνειο Άσμα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56 Με Λένε Κασσάνδρα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57 Σε Ωραίο Ποτάμι. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64 Η Αναδυομένη. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69 Τα Αγάλματα . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71 Μια Άποψη του Κόσμου . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 72 Ω, Γη Κράτησέ τον. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 73

Προ χρόνων