Ενότητα
Η ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΩΝ ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ
« Και στη σιγαλιά του δειλινού, μετά τη δουλειά της ημέρας, όταν κάθομαι στο λιβάδι μπροστά στο σπίτι, ακούγοντας την ανάσα της φύσης, φθάνει στα αυτιά μου μια μελωδία, η μελωδία του μέλλοντος. «Εκατομύρια άνθρωποι, εσάς, σας αγκαλιάζω, μ΄ ένα φιλί για όλο τον κόσμο». Τότε νοιώθω την φλογερή επιθυμία να μάθει κάποτε η ζωή να διεκδικεί τα δικαιώματά της και να αλλάζει η νοοτροπία των σκληρών και δειλών ψυχών που κάνουν τα κανόνια να βροντούν. Το κάνουν αυτό μόνο και μόνο επειδή η ζωή τους ξέφυγε μεσ΄απ΄τα χέρια. Και αγκαλιάζω τον γυιό μου που με ρωτάει: «Πατέρα, ο ήλιος έφυγε. Πού πήγε;Θα ξαναγυρίσει γρήγορα;» Και του απαντώ: « Ναι, γυιέ μου, θα ξανάρθει γρήγορα για να μας ζεστάνει». Άκου Ανθρωπάκο» Βίλχεμ Ράϊχ
249
Α