COLUMN
Onterecht bang
Wout van Zaale eerstejaars bachelor media en journalistiek
A
ngst zonder logische reden vinden we soms heel lekker. Er hoeft maar een wolf door Nederland te dwalen en we durven niet meer naar buiten. Het volk laaft zich maar al te graag aan het Roodkapjesyndroom, terwijl biologen tevergeefs blijven herhalen dat deze roofdieren nog altijd banger zijn voor ons dan wij voor hen. Een meer rationele vorm van angst zag ik laatst op het gezicht van een kleine, timide jongen in een overvolle metro. “Ze sloegen me”, zegt hij, refererend aan een verderop ingestapte groep jongens in trainingspakken tegen wie hij per ongeluk aanliep. De trainingspakken wurmen zich door de metro zoekend naar hun slachtoffer. Ik hoor ze hardop fantaseren over hoe ze de jongen nou echt zijn verdiende loon gaan geven. De één denkt aan het nog eens uitdelen van klappen, terwijl de ander het meer ziet zitten om “die kankerlijer de grond in te trappen”. lk twijfel of ik er iets van ga zeggen, maar kom tot de conclusie dat ik het niet durf. Ik spreek met mezelf af dat hen strak blijven aankijken een goed compromis is. In de minuten die volgen houd ik me netjes aan mijn voornemen. De trainingspakken wenden telkens snel hun blik af, wat me doet denken aan knappe vrouwen van wie ik mijn ogen ook niet af kan houden. De poging om deze jongens stil te krijgen door ze aan te kijken blijkt even onsuccesvol als het indruk maken op de knappe vrouwen. Deze grimmige trainingspakkenpodcast verstomt wanneer onze metro de eindhalte bereikt. Als de deuren opengaan, sprinten de jongens het perron op om – ik vermoed – de daad bij het woord te voegen. In een split second beslis ik om er achteraan te gaan. Zodra ik de trainingspakken daadwerkelijk inhaal (hun outfit is sportiever dan zijzelf), hebben ze de verlegen jongen al ingesloten. Ik spring ertussen en hoor mezelf met overslaande stem bevelen dat ze hem met rust moeten laten. De trainingspakken zijn plotseling al hun bedachte wraakacties vergeten: “Hij moet alleen sorry zeggen!” De jongen, die overigens al sorry had gezegd, biedt nogmaals zijn excuses aan en de trainingspakken gaan ervandoor. De bloeddorstige wolven veranderen zomaar in piepende hondjes die met de staart tussen de benen afdruipen. Roofdieren zijn nog altijd banger voor ons dan wij voor hen.
36 | AD VALVAS magazine november 2022
Dido Drachman illustrator en striptekenaar
