insan ve mekan üzerinde yoğunlaştığım için öncelikle duygu ararım. Fotoğraf diğer sanat dallarında olduğu gibi kendini ifade etme biçimidir. Bunun yanısıra teknik bilgide gerektirir. Özellikle farklı bakış açıları sergileyen fotoğrafçılar daha çok ilgimi çeker. Fotoğraflarınızın çoğunda, insan figürünün ön planda olduğunu gözlemliyoruz. Neden insan ? İnsanları fotoğraflarken neler hissediyorsunuz? Her insan ayrı bir dosyadır. Sokaklarda ki insan hikayeleri çocukluğumdan beri ilgimi çekmiştir. Ben hep insan yaşantıları üzerinde yoğunlaştım. Belki de sinema ve edebiyata olan ilgim yüzündendir. Çehov, O’Henry, Panait Istrati gibi yazarlar, Vittorio de Sica, Federico Fellini, Sam Peckinpah gibi yönetmenler gençlik yıllarımda beni etkilemiş olabilir. Turizm ve endüstri fotoğrafçılığı da yapıyosunuz. Art Studio isminde turizm tanıtım ajansınız var. Biraz bahseder misiniz? Yaklaşık 25 yıldır Türizm ve Endüstri üzerine yoğun faaliyet göstermekteyiz. Türkiye’de bir çok prestijli otel zincirlerinin spa, F&B, golf ve outletlerinin imajlarını, hava fotoğraflarını, tanıtım filmlerini çekiyor, grafik tasarımlarını yapıyoruz. Son yıllarda sanatsal projeler üzerinde yoğunlaştık. Efsanevi Türk Rock grubu Kramp’ın hikayesini anlattığınız “Kramp”, Hayali Tacettin Diker’in yaşamı ve Karagöz sanatı üzerine kısa bir belgesel olan “Hayali Tacettin Diker” ve tinerciler çetesi gibi gösterilip toplumun kanayan bir yarası haline gelen sokak çocuklarının gerçek yaşamını anlattığınız “Sokak Çocukları” adında belgesel çalışmalarınızdan bahseder misiniz? Sizi belgesel çalışmalarına yönlendiren nedir? Film yapmak aklımın köşesinde vardı. Fotoğraf çalışmalarım sırasında tanıştığım sokak çocukları ile yakınlaşmam sonucu konunun bize medyada yansıtıldığı gibi olmadığını anladım. Yüz yüze sorunları birde onlardan dinlemek arzusuyla “Sokak çocukları”belgeselini çektim. Daha sonra Tarlabaşı sakinleriyle birlikte Tarlabaşı projesiyle ilgili İroni dolu olan “Tarlabaşında neler oluyor?” belgeselini çektim. Unutulmaya yüz tutmuş Karagöz sanatına olan ilgim yüzünden bir Karagöz belgeseli çekmeye başladım. Cengiz Samsun adındaki genç Karagöz
41
ustasının vasıtasıyla Hayali Tacettin Dikerle tanıştım. Bütçesizlik nedeni ile büyük belgesele devam edemedim. Sadece Tacettin bey ile olan kısmı kurguladık. Tacettin diker 80’li yaşlarda hala gençlik heyecanlarını kaybetmemiş büyük bir üstad. Kramp belgeseli de; Eski bir Rocker olmamdan dolayı aklıma geldi zannedersem. Çok takdir ettiğim müzisyenler olan Kramp elemanları ile çalışmak çok güzeldi. Belgeseli çekerken grubun isim babası Nuri Kurtcebe, Aptülkadir Elçioğlu (Namı diğer Aptülica), Güven Erkin Erkal, Murat Beşer gibi isimlerle tanışmak heyecan vericiydi. Tarihi yarımada/Yansımalar adlı belgeselimide aynı isimde fotografik çalışmama paralel olarak gerçekleştirdim. “Tarihi Yarımada/Yansımalar”, “İstanbul Blues”, “Türk Fotoğrafçılar Kütüphanesi 30” ve “Beyoğlu Geceleri”, adında dört kitaba sahipsiniz. Bir çok fotoğraf sanatçısının kalıcı olabilmek adına arzu ettiği bir düşünce. Siz nasıl değerlendiriyorsunuz? Fotoğrafın kalıcı olabilmesi için kitaplaşması çok önemli. Batıda fotoğrafın başlangıcından beri arşivcilik, kitaplaşma konusu ciddiye alınmış ve fotoğrafçıların eserleri tüm dünyaya yayılmıştır. Türkiye’de ise fotoğraf halen bir kritere oturmamıştır. Fotoğrafçıların kitapları basılmalı, eserleri yurtdışına açılmalı, fotoğraf vakıfları kurulup bir bellek oluşturulmalıdır. Fotoğrafçılık yaşantınızda bir çok insanla tanışmış ve fotoğraflamışsınızdır. Unutamadığınız bir anınızı bizimle paylaşır mısınız? 2000’li yılların başında İstanbul’a döndüğümde Dolapderede ki romanlarla olan çalışmalarımı sürdürürken aynı mahallelerde 80’li yıllarda çektiğim fotoğrafları, bastırıp götürdüm. Fotoğraflarda ki çocuklar büyümüş, bazı yaşlılar vefat etmişti. Bu insanların o anda ki heyecanlarını ve duygusal tepkilerini unutamıyorum. Bugüne kadar kaç sergi açtınız? (Sergilerin yılları, sergiye verdiğiniz isim başlığı ve içeriği ile birlikte)