Εργασίες των μαθητριών της Β΄1 τάξης, Ελένης -Μαρίας Γκαβανόζη, Μαρίνας Ελέζι
Είμαι μια γυναίκα στο Βυζάντιο. Η καθημερινότητά μου είναι στο σπίτι. Οι έξοδοί μου στην εκκλησία, στο λουτρό, στα σπίτια των συγγενών, στα πανηγύρια γίνονται πάντα με συνοδεία. Από μικρή ήμουν στο σπίτι. Δεν πήγα στο σχολείο, δεν το επέτρεπε η κοινωνία. Στεναχωριόμουν, όταν τα αδέλφια μου έφευγαν για το σχολείο και έμενα μόνη. Ευτυχώς ο παππούς μου μου διηγιόταν συχνά ιστορίες για τη ζωή του, τον τόπο του, τα ήθη και τα έθιμα των βυζαντινών. Η μητέρα μου μου έμαθε να κεντώ, να πλέκω και να υφαίνω. Πάντα μου έλεγε ότι πρέπει να γίνω μια καλή νοικοκυρά. Ξέρω μόνο να γράφω και να διαβάζω.
Παντρεύτηκα στα 13 μου. Φρόντισε για αυτό ο πατέρας μου Με τη βοήθεια της προξενήτρας βρήκαν τον κατάλληλο γαμπρό για μένα. Δε με ρώτησαν βέβαια. Ευτυχώς ο άνδρας μου είναι καλός, αστός και ευκατάστατος. Έχω και δυο υπηρέτριες που με βοηθάν στις δουλειές του σπιτιού. Δεν έχω κάποια δουλειά και συχνά βαριέμαι μέσα στο σπίτι. Ευτυχώς που έχω δυο παιδιά και ασχολούμαι με την ανατροφή τους. Αισθάνομαι πως η ζωή μου απέκτησε κάποιο νόημα. Μου αρέσει να φοράω μεταξωτά φορέματα, να αφήνω τα μαλλιά μου μακριά, να στολίζομαι με κοσμήματα και κάνω βόλτα έξω στη φύση, αλλά πού να το τολμήσω; Οι κανόνες ηθικής δεν μου επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Ελένη- Μαρία Γκαβανόζη
Ξύπνησα το πρωί, ντύθηκα και πήγα να φάω σε χωριστό δωμάτιο, ξεχωριστά από τους άλλους άνδρες που είχαν έλθει να επισκεφτούν το σύζυγό μου, μια και δε είναι φρόνιμο να κάθομαι στο ίδιο τραπέζι με τους άνδρες, παρά μόνο αν είναι στενοί μου συγγενείς, δηλαδή ο πατέρας μου, ο άντρας μου, τα αδέλφια μου. Ποτέ δε βγαίνω από το σπίτι μόνη μου, παρά μόνο για να πάω στην εκκλησία, σε κάποια πανηγύρια ή και για λουτρό, πάντα βέβαια με τη συνοδεία κάποιου. Με έχουν παντρέψει από τα 13 και αισθάνομαι ακόμη και τώρα φυλακισμένη. Αν ήμουν φτωχή, θα έβγαινα στην αγορά για να βγάλω το ψωμί μου, θα πουλούσα κεντήματα και υφαντά, θα δούλευα στα χωράφια, θα έβγαινα έξω από το σπίτι, θα έβλεπα τουλάχιστον τη φύση.
Αν πάλι πήγαινα στο σχολείο και μορφωνόμουν, μπορεί και να γινόμουν γιατρός και να πρόσφερα τη βοήθειά μου σε άλλες γυναίκες. Δυστυχώς όμως είμαι αναγκασμένη να μένω απομονωμένη στο γυναικωνίτη και να ασχολούμαι αποκλειστικά με τις οικιακές εργασίες και την ανατροφή των παιδιών μου. Πρέπει μόνο να ακούω, να πειθαρχώ και να σωπαίνω. Πρέπει να μη γελώ μπροστά στους άνδρες, να μη μιλώ άσχημα, να μη φλυαρώ, να κυκλοφορώ με σκεπασμένο κεφάλι. Δεν ξέρω πώς αντέχω ακόμη και δεν κάνω την επανάστασή μου. Μαρίνα Ελέζι