issue #3 by αναπνευστήρας μηνιαίος

#3 Φεβρουάριος 2013

πολιτικοοικονομικοκοινωνικοπολιτιστικός ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΤΖΑΜΠΑ

Δαίμονας, Επιχειρηματίας κι Άγιος Λουλούδι από τον κήπο σου Μια σου λέξη... Φτωχέ μου δάσκαλε Φοβού τον Έλληνα

Γ. Ντασιώτης (Δήμαρχος Αλιάρτου): Eξευτελιστικό το «χρίσμα» της κομματοκρατίας

anapnefstiras.gr

Σημείωμα Σύνταξης

ίνος είσαι εσύ;» με ρώτησε ένας ηλικιωμένος όταν πήγα να αφήσω το περιοδικό σε μια καφετέρια. Ήθελε, λέει, να ξέρει τι κουμάσια γράφουν αυτά που γράφουν. Είπα να τον ρωτήσω αν είναι Βενιζελικός ή με τον Βασιλιά, αλλά δεν προλάβαινα να ακούσω ιστορίες Εθνικού Διχασμού και έφυγα χαμογελώντας του. Αντιλήφθηκα, ωστόσο, τη σημασία που έχει για τον «δέκτη» το ποιος είναι ο «πομπός του μηνύματος» σε σχέση με το ίδιο το μήνυμα. Ίσως για αυτό επιλέγονται όχι απλώς όμορφα αλλά και κυρίως διάσημα μοντέλα για τις διαφημίσεις προϊόντων. Έτσι, επιστρατεύεται η Αντζελίνα Τζολί και ο Τζορτζ Κλούνι ή η Μενεγάκη και ο Ρουβάς για καμπάνιες προώθησης. «Για να το λέει αυτός, έτσι θα είναι» είναι το δόγμα που ακολουθεί υποσυνείδητα ο εγκέφαλός μας. Δημιουργείται, δηλαδή ένας «θόρυβος» ανάμεσα στον πομπό και στον δέκτη που κάνει τον τελευταίο να αποδεχτεί ή να απορρίψει ένα «μήνυμα» (π.χ. ένα προϊόν ή μια ιδέα), για σχεδόν άσχετους λόγους με το ίδιο (το μήνυμα). Κατά τον ίδιο τρόπο δεχόμαστε άκριτα και τις διαβεβαιώσεις των πολιτικών μας, το περιεχόμενο των Ειδήσεων στην τηλεόραση, τις απόψεις των τηλεκριτικών ή τον ικανότατο λόγο των τοπικών πολιτικάντηδων. Εκεί εδράζει η τέχνη της κάθε λογής προπαγάνδας. Ίσως γιατί στο σχολείο μας γράφαμε «παπαγαλία» εκθέσεις για την «κριτική σκέψη» (σημ. 1 ). Δηλαδή είναι λάθος να θες να μάθεις ποιος είναι ο πομπός; Όχι! Ίσα-ίσα. Αν το κάναμε θα γνωρίζαμε σε ποιους ανήκουν τα ΜΜΕ. Θα γνωρίζαμε αν κάποιος είναι ταυτόχρονα και προμηθευτής του Δημοσίου, αν έχει παρελθόν εκβιασμών και άρα ιδιοτέλεια στην προβολή των Ειδήσεων και των προγραμμάτων του. Θα αναρωτιόμασταν πρώτα απ’ όλα γιατί μια εφημερίδα έχει μόνο διαφημίσεις Τραπεζών ή πώς τα καταφέρνει μια άλλη να μην έχει καθόλου διαφημίσεις (κυρίως νέες). Με την ευκαιρία, η ομάδα του αναπνευστήρα ευχαριστεί όλους εκείνους που έδωσαν, δίνουν και ελπίζουμε να συνεχίσουν να δίνουν τον οβολό τους στην επιλογή της πιο οικονομικής διαφήμισης της Βοιωτίας. Τους ευχαριστούμε. Είναι τιμή μας. Θα προσπαθούμε για το καλύτερο. Το πιο κύριο σημείο βέβαια σε ένα έντυπο, ακόμη και για εκείνο που είναι δωρεάν διανομής, είναι ο αναγνώστης. Σας ευχαριστούμε που το πήρατε στα χέρια σας, ακόμη και αν απλώς το ξεφυλλίσετε. 1

Βλ. τεύχος #2, «Το ‘πε ο παπαγάλος. Ε και;»

αναπνευστήρας ανεξάρτητο νεανικό περιοδικό της Βοιωτίας

/snorkel.gr

/snorkelgr

Υπεύθυνος σύνταξης: Γεράσιμος Μπόγρης Υπεύθυνος διαφημίσεων: Χριστίνα Φουτρή, 6947778057 Υπεύθυνος διανομής & συνδρομών: Γεράσιμος Μπόγρης Σχεδιασμός & Επιμέλεια φωτογραφιών: Άγγελος Μαρίνης Επιμέλεια: Μαρίζα Βέκιου Εξώφυλλο: Δημήτρης Μπεκρής, Ελείτροχος Σχεδιασμός εντύπου: Δήμητρα Βόγλη, 6972305707 Εκτύπωση: ΤΥΠΟΦΩΣ, www.typofos.gr Ιδιοκτήτης: Ελισσάβετ Μπόγρη, Θεσπιές Βοιωτίας, 2262066021 Νομικός Υπεύθυνος: Γεράσιμος Μπόγρης

/snorkelnews

anapnefstiras.gr

info@anapnefstiras.gr anapnefstiras.gr

Δαίμονας, Επιχειρηματίας κι Άγιος Του Γεράσιμου Μπόγρη, Θεσπιές

Χρόνια τώρα τα μηχανήματα στο ξυλουργείο σου δίνουν ψωμί στην οικογένειά σου. Τα σπρέι στο φανοποιείο, τα ράφια στο κατάστημά σου και ο εξοπλισμός της βιοτεχνίας σου γεμίζουν εδώ και καιρό το τραπέζι της Κυριακής. Έλα τώρα δαίμονα στον πραγματικό κόσμο της φαυλότητας και λύσε τον γόρδιο δεσμό των χρεών σου.

Όποιος έχει βγάλει ΑΦΜ σε αυτήν τη χώρα έχει σίγουρα αντιληφθεί ότι ο Λεβιάθαν (το Κράτος) αντιλαμβάνεται τον επιχειρηματία ως κλέφτη. Τα μέτρα που λαμβάνονται πλήττουν άμεσα τον ελεύθερο επαγγελματία έχοντας ως αποτέλεσμα ο τελευταίος να προβαίνει σε παράνομες συναλλαγές ώστε να επιβιώσει. Με τον τρόπο αυτό λαδώνεται η μηχανή του μαύρου χρήματος και τροφοδοτείται ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς στη χώρα μας. Είναι, ίσως, η «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» του Κράτους και μιας κοινωνίας με ανύπαρκτους δεσμούς πίστης. Αναμφισβήτητα, οι χώρες του Νότου, κυρίως η Ελλάδα και η Ιταλία, έχουν κοινό χαρακτηριστικό των οικονομιών τους την πληθώρα πολλών «πολύ μικρών» επιχειρήσεων (κάτω από 10 απασχολούμενους). 4

anapnefstiras.gr

Ούτε καν μικρών ή μεσαίων (κάτω από 50 και 250 αντίστοιχα). Αυτή η δομή δεν γίνεται επαρκώς κατανοητή από τις δυτικές οικονομίες, ενώ μάλιστα χλευάζεται σε κάποια από τα μέσα ενημέρωσής τους (βλ. Economist). Ωστόσο, με αυτού του είδους τον οικονομικό ιστό η ελληνική κοινωνία επιβίωσε από έναν σωρό πολέμους και καταστροφές λόγω της ευελιξίας που συνεπάγεται. Τα επιχειρήματα προς αυτή την κατεύθυνση είναι πολλά, όπως και ο αντίλογος βέβαια. Μια δομή που όφειλε να ενισχυθεί μιας και θα ευνοούσε την πληθυσμιακή διασπορά αλλά και τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της χώρας μας. Είναι, επίσης, γεγονός ότι Έλληνας επιχειρηματίας, ακόμη και αυτός που δεν είναι ο «επενδυτής της αρπαχτής», αλλά ο ιδιοκτήτης μιας οικογενειακής επιχείρησης που εργάζεται

με συνέπεια, δαπανά τεράστιο ποσοστό του χρόνου του για να ικανοποιεί τις ανάγκες της κρατικής γραφειοκρατίας. Αντί να ασχολείται με τον πελάτη του, ασχολείται με χαρτούρα που απαιτεί η τάδε δημόσια υπηρεσία και εκδίδει η δείνα δημόσια υπηρεσία. Πόσω δε μάλλον αν έχει ενταχθεί και σε κανένα LEADER… Είναι εκεί, μάλιστα, που εντοπίζεται και το κοινό σημείο του (προεκλογικού, είναι η αλήθεια) προγράμματος του ΠΑΣΟΚ του ’81 με τα Μνημόνια συνεργασίας που έχουν υπογράψει οι Κυβερνήσεις μας! Σημειώστε ότι από τα 12 σημεία που αναφέρουν τα Μνημόνια, τα 9 αφορούν διαθρωτικές αλλαγές που είχαν εδώ και 30 (!) χρόνια εξαγγελθεί ως λύτρωση (θυμίζουμε ότι τα άλλα 3 σημεία εκχωρούν τη χώρα μας, την εθνική της κυριαρχία, δημιουργούν διεθνές προηγούμενο υποτέλειας, ενώ επιβάλλουν λιτότητα που στερεύει την εσωτερική αγορά και στραγγαλίζει τους μικρούς επαγγελματίες και το κοινωνικό Κράτος. Αλλά αυτά τα γνωρίζετε από πρώτο χέρι). Αντ’ αυτού όχι μόνο δεν έγιναν βήματα μπροστά ως προς τα σημαντικά εκείνα σημεία, αλλά πολλά βήματα πίσω… Για παράδειγμα, η πληροφοριακή ενοποίηση των υπηρεσιών, η απλοποίηση της νομοθεσίας, η γρήγορη απονομή δικαιοσύνης κ.α. είναι μερικές από τις μεταρρυθμίσεις που θα απογείωναν την ελληνική οικονομία. Όπως είπαμε, κανένα κόμμα δεν επιδίωξε τα παραπάνω, ούτε καν τα διεκδίκησε ως αντιπολίτευση. Στη θέση τους μπήκε η λεηλασία του δημόσιου χρήματος (τα software ευνοούν τις υπερκοστολογήσεις και τις μίζες) και των διοικητικών δομών του Κράτους (ανούσιες προσλήψεις, οργανισμοί «φαντάσματα» κ.α.). Ακόμη και μετά από σχεδόν 2,5 χρόνια Μνημόνιων η μη λήψη τέτοιων μέτρων ίσως προδίδει αδυναμίες που οφείλονται σε «χρωστούμενα» των προηγούμενων Κυβερνήσεων σε φιλικές «κάστες» ή έλλειψη πολιτικής βούλησης καθώς οι προτεραιότητες είναι άλλες. Είναι αμφίβολο εάν οι (συγ)κυβερνήσεις των Μνημονίων, ή ο ευρωπαϊκός Βορράς, επιθυμούν τη στήριξη των μικρών επιχειρήσεων. Μάλλον, έτσι εξηγείται η πρεμούρα που δείχνουν για επενδύσεις από το Κατάρ και γενικότερα από το εξωτερικό.

Όπως επίσης, το γεγονός ότι, σύμφωνα, με τον αρμόδιο Ευρωπαίο Επίτροπο για θέματα φορολογίας, κ. Σεμέτα, και τον Έλληνα αντιπρόσωπο στην υποεπιτροπή για τις ενδοομιλικές συναλλαγές (το πλέον πρόσφορο έδαφος φοροδιαφυγής πολυεθνικών) τα μόνα στοιχεία που έχει δώσει μέχρι στιγμής η Ελληνική Πολιτεία πάνε πίσω στο 2007 (!), ενώ δεν έχει μέχρι στιγμής κοινοποιηθεί (ως όφειλε) κύρωση για τέτοιου είδους φοροδιαφυγή σε πολυεθνική επιχείρηση που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα! Ενδεικτικό είναι ότι για ιδιοκτησία ακινήτων πάνω από 2.000 τ.μ. οφείλεται το 40% του χαρατσιού, ευνοώντας πάλι τη μεγάλη περιουσία εις βάρος του μικρού καταστηματάρχη. Τα παραπάνω μάλλον δικαιολογούν την αίσθηση ότι ακολουθείται από τον Βορρά και τα μνημονιακά κόμματα μια λογική του τύπου «τι τον θες τον ξενώνα στα Κούκουρα ρε φίλε;», «απατεωνίσκε!», «τι τα θέλετε τα επιμελητήρια και τον συντονισμό “εταίρων”, δηλαδή συνεταιρισμό;». «Για εσάς κοπιάσαμε και τα καταφέραμε! Φέραμε την TUI να κάνει επενδύσεις στην περιοχή σου! Μη σκας. Τώρα είσαι υπάλληλος του tour operator! Σίγουρη δουλειά». «Το δικό σου κεφάλαιο δεν κάνει. Το ξένο είναι πιο γλυκό». Βέβαια, το «ξένο» δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Οι όροι με τους οποίους έρχεται είναι το θέμα. anapnefstiras.gr

Λουλούδι από τον κήπο σου Του Άγγελου Μαρίνη, Θήβα osadenftano.blogspot.gr

Δεν το χώραγε το μικρό του κεφαλάκι αυτό που συνέβαινε στην ίδια του τη γειτονιά, ακριβώς απέναντι από το σπίτι του. Του την είχε διηγηθεί ο πατέρας του την ιστορία.

Πίσω από αυτήν την θεόρατη μάντρα μένει μια κοπέλα, είναι δεν είναι τριάντα χρονών. Πάνε κοντά δέκα χρόνια που έχει να εμφανιστεί το πρόσωπο της. Ήταν κοπέλα ευχάριστη, φιλόξενη και όμορφη αλλά όχι τόσο όμορφη όσο ο υπέροχος κήπος της. Δεν πότιζε με μαγικό νερό ούτε είχε ευλογημένο χώμα αλλά είχε μεράκι και αγάπη. Μίλαγε στις

anapnefstiras.gr

γαρδένιες και εκείνες σαν παρδαλές χόρευαν, χάιδευε τους βασιλικούς και εκείνοι από τη χαρά τους μοσχοβολούσαν, χαμογελούσε στις τριανταφυλλιές και εκείνες από την ντροπή τους κοκκίνιζαν. Περνούσαν όλοι οι γείτονες τα πρωινά πριν πάνε στις δουλείες τους, μια καλημέρα να της πουν και με πνοή γερή την μέρα τους να αρχίσουν.

Ώσπου μια μέρα κακή, άγνωστο χέρι έκοψε ένα τριαντάφυλλο από τον κήπο της. Η κοπέλα στεναχωρήθηκε πολύ αλλά γρήγορα θα το ξεπερνούσε αν κάποιος κακόβουλος περαστικός δεν φώλιαζε το μίσος στην καρδιά της. «Κάποιος γείτονας σου έκοψε το λουλούδι», της είπε. Τί το ήθελε ο άτιμος, τέτοια κουβέντα να ξεστομίσει; Και στο κάτω κάτω της γραφής πώς το ήξερε; Της έβαλε το διάολο στη σκέψη της, πάγωσε το χαμόγελο της. Μες στην απελπισία της έψαχνε τρόπο να προφυλάξει τα άνθη της από τους διπλανούς της. Πήρε απόφαση σκληρή, όρθωσε μάντρα τούβλινη, ψηλή κοντά στα 5 μέτρα, κανέναν να μην βλέπει. Ξεκίνησε από την πίσω μεριά με την νότια πλευρά, προχώρησε μετά στις πλαϊνές πλευρές ανατολικά και δυτικά. Και πριν προλάβει την μπροστινή μάντρα να χτίσει ο κήπος της είχε ξεραθεί αφού οι ακτίνες του ήλιου δεν έφταναν στα φύλλα. Έβαλε με βαριά καρδιά τα τελευταία τούβλα και στο κάστρο της μονάχη κλείστηκε ούτε ουρανό να βλέπει. Και πάνε τόσα χρόνια, δουλεύει μέσα στο σπίτι σαν επιμελήτρια βιβλίων. Μονάχα με έναν άνθρωπο έρχεται σε επαφή κάθε Σάββατο, τον μπακάλη της γειτονιάς που της φέρνει τα απαραίτητα. Από τότε που έμαθε την ιστορία της κοπέλας ο δωδεκάχρονος πάλευε στο μυαλό του να σκαρφιστεί έναν τρόπο να βγάλει ξανά την κοπέλα στον ¨πραγματικό¨ κόσμο. Στην αρχή έκανε σχέδια τρελά αλλά μετά σκέφτηκε απλά. Ένα ποίημα θα της έγραφε, κάτι σαν τραγούδι. Κάθισε, βασάνισε το μυαλό του, έπαιξε με τις λέξεις και τσουπ έτοιμό το καλλιτέχνημα! Το αποστήθισε και ένα Σάββατο πρωί έκοψε ένα ρόδο από της μάνας του τον κήπο, φόρεσε τα καλά του ρούχα τα πασχαλινά, άρπαξε έναν κολλητό του που κουτσοήξερε φυσαρμόνικα και όταν έβγαινε ο μπακάλης, τρύπωσαν στην αυλή της. Εκείνη, όμορφη μα από τη σκοτεινιά

χλωμή, από την μοναξιά ταλαιπωρημένη, από τον χρόνο ξεχασμένη, μένει σιωπηλή και αποσβολωμένη. Αργά και μελαγχολικά η φυσαρμόνικα ξεκίνησε. Μέρα καλή κυρά μου όμορφη, Λουλούδι από τον κήπο σου, Στον χρόνο ταξίδεψε, Στα χεριά μου κατέληξε, Το έβαλα στο αυτί, Και εκείνο μου ψιθύρισε, Κακιά στιγμή, Έβαλες μίσος στην ψυχή, Πρώτα μαράθηκε η καρδιά, Και ύστερα η τριανταφυλλιά, Αν θες να είσαι ζωντανή, Άνοιξε πάλι την αυλή, Σε περιμένει η γειτονιά, Να δει τα μάτια τα γλυκά, Το πρόσωπο σου να γελά, Ζήτα τους χώμα και νερό, Και θα στο φέρουν στο λεπτό, Νέα μυαλά, νέα φυτά, Θα ξεφυτρώσουν ξαφνικά, Θα βρουν το δρόμο τους και αυτά, Στων σακακιών τα πέτα. Θα λέει όλος ο ντουνιάς, Αυτά είναι της κοπελιάς, Που γκρέμισε τείχη φοβερά, Και σκόρπισε ξανά χαρά! Η φυσαρμόνικα σταμάτησε και αμηχανία επικράτησε για λίγα δευτερόλεπτα. Δύσκολο να περιγραφεί με λόγια η έκφραση στο πρόσωπό της όμως τα παιδιά σίγουρα φύγανε χαμογελαστά. Με το ρυθμό και τα ωραία λόγια τους ρίξανε σπόρο στην καρδιά της κοπέλας. Αν εκείνη θερίσει καρπούς, είναι δικιά της απόφαση. Πάντως την περιμένει η γειτονιά, να δει τα μάτια τα γλυκά, το πρόσωπο της να γελά!

anapnefstiras.gr

Global News ΗΠΑ: Ο Ελληνικής καταγωγής Αμερικάνος Γιάννης Κατσιματίδης (βλ. στήλη τεύχους #2) έθεσε υποψηφιότητα για Δήμαρχος Νέας Υόρκης, διαβάζουμε στην Wall Street Journal! Ο Γιάννης (όπως τον αναφέρει η ιστοσελίδα «Αναγέννηση της Νισύρου» απ’ όπου κατάγεται) ενώ στήριζε οικονομικά επί έτη την οικογένεια Κλίντον (Δημοκράτες), στις τελευταίες εκλογές των ΗΠΑ μετέφερε ψηφοφόρους με το ιδιωτικό του τζετ ώστε να ψηφίσουν τον Ρεπουμπλικάνο Μιτ Ρόμνι! Σύμφωνα με τους New York Times, ο… Γιάννης, Νο. 132 του καταλόγου του Forbes με τους Αμερικάνους δισεκατομμυριούχους, συνηθίζει οι διαπραγματεύσεις με τους εργαζόμενους του να γίνονται τα χαράματα σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου. «Οποιοσδήποτε μετά τις 4 το πρωί είναι πιο λογικός. Ειδικά μετά από 4 κομμάτια πίτσας…» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο μεγιστάνας κος Κατσιματίδης.

Ευρώπη: Η Washington Post, αρχές του μήνα, ανέφερε την προσπάθεια των ΗΠΑ να πιέσουν την ΕΕ να λάβει μέτρα κατά της Χεζμπολάχ, ειδικά μετά την επίθεση που της χρεώνουν σε λεωφορείο που μετέφερε Ισραηλινούς τουρίστες στη Βουλγαρία. Το Ισραήλ κάλεσε τον περασμένο Σεπτέμβρη χώρες της Βαλκανικής, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας, να προσέξουν τη δραστηριότητα της Χεζμπολάχ στο έδαφός τους.

Ισπανία: Διαδηλώσεις ακολούθησαν την αποκάλυψη για «μαύρο χρήμα» που εισέρεε στα ταμεία του ισπανικού κυβερνώντος (συντηρητικού) κόμματος, υπό τον Μαριάνο Ραχόι. Φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις φιλοξένησε η El Pais, εκφράζοντας την ειλικρινή αγωνία των συντακτών της να αποδοθεί δικαιοσύνη ώστε να μην γίνει η Ισπανία… Ελλάδα, όπου η δυσαρέσκεια προς το πολιτικό σύστημα έχει φθάσει στα άκρα. Τι να απαντήσεις όμως στους Ισπανούς της εφημερίδας αυτής, όταν η κυβέρνηση της χώρας μας δε δημοσιοποιεί-χρησιμοποιεί τα ευρήματα της γερμανικής δικογραφίας για το σκάνδαλο SIEMENS; Ίσως ο φόβος να μην αδειάσουν τα γραφεία της Συγγρού και της Ιπποκράτους από στελέχη (μετά από νομική-δικαστική χρήση της) να είναι και ο λόγος που οι κυβερνήσεις των μνημονίων «κατεβάζουν παντελόνια» στις επιθυμίες της Γερμανίας.

Γαλλία: Το πρακτορείο FRANCE24 δημοσιεύει τα αποτελέσματα έρευνας σύμφωνα με την οποία το ακροδεξιό κόμμα της Λε Πεν χαίρει της μεγαλύτερης δημοτικότητας τα τελευταία 20 χρόνια. Το γεγονός οφείλεται πέραν από τους προφανείς λόγους (κρίση, λιτότητα, έλλειψη παιδείας κ.α.) και στην κίνηση της αρχηγού του προς πιο μετριοπαθείς θέσεις, τραβώντας ψηφοφόρους από τα δεξιά του κόμματος του Σαρκοζί (μέχρι πρότινος). Είναι ένα ακόμη στοιχείο που ενισχύει την άποψη εκείνων που βλέπουν αίμα τα επόμενα χρόνια να ποτίζει το έδαφος της Ευρώπης. 8

anapnefstiras.gr

Πένα αλλοδαπών Την πρώτη του Φλεβάρη το διεθνές ειδησεογραφικό πρακτορείο REUTERS ανέφερε την κλήση από Οικονομικούς Εισαγγελείς εκπροσώπων ελληνικών κομμάτων με σκοπό τη διερεύνηση «τυχόν οικονομικών εγκλημάτων εις βάρος του Κράτους». Συγκεκριμένα, έχουν κληθεί εκπρόσωποι από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κόμματα τα οποία οφείλουν συνολικά περί τα 232 εκατ. ευρώ σε διάφορες Τράπεζες. Ίσως αυτό να ήταν και ένα επιπλέον στοιχείο του «διακανονισμού» για την πώληση της Αγροτικής με αυτούς τους οικονομικά καινοφανείς όρους. Όρους για τους οποίους δεν διενεργήθηκε εξεταστική επιτροπή ως όφειλε (βλ. στήλη τεύχος #1) εξαιτίας της μη ψήφισης της πρότασης των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΞΕΛ από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τη Χρυσή Αυγή. Επίσης, στέλεχος της Δικαιοσύνης (που αρνήθηκε να δημοσιευτεί το όνομά του) ανέφερε ότι οι Αρχές θα ρίξουν μια ματιά και στα οικονομικά του ΚΚΕ. Η διεθνής ερευνητική εταιρία Markit, στη μηναία αναφορά της για την πρόοδο του Τομέα μεταποίησης στη χώρα μας, αναλύει την κατάσταση ενός τομέα που απασχολεί περί το 15% της ελληνικής οικονομίας. Ο υπεύθυνος οικονομολόγος Phil Smith σημειώνει ότι στο νέο έτος δεν έχει, μέχρι στιγμής, φανεί κάποιο σημάδι ότι θα έρθει ανάκαμψη στον κλάδο. Η μείωση των σχετικών δεικτών οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι δεν έρχονται «νέες δουλειές», αυξάνοντας κατά συνέπεια τον αριθμό των επιχειρήσεων που απολύουν προσωπικό. Παρά τη μείωση του κόστους «πρώτης ύλης» λόγω του ισχυρού ευρώ, το αποκομιζόμενο όφελος εκμηδενίζεται καθώς το σκληρό ευρώ δυσκολεύει τις εξαγωγές, οι οποίες έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στα αποτελέσματα. Αν και οι εξαγωγές δεν έχουν μειωθεί πολύ, οι πωλήσεις προς το ελληνικό κοινό έχουν κατακρημνιστεί λόγω της ύφεσης, τονίζει κλείνοντας η αναφορά της Markit. Ο γερμανικός Spiegel αναφέρεται στα προβλήματα των σχολείων λόγω των μεταναστών. Με τίτλο άρθρου «τα παιδιά της κρίσης» μιλά με τον 15χρονο Έλληνα μετανάστη Ζαχαρία (επίθετο δεν αναφέρεται) και μας παρουσιάζει τις δυσκολίες του εκπαιδευτικού συστήματος λόγω έλλειψης καθηγητών γερμανικών! Τονίζει, επίσης, ότι ο αριθμός των παιδιών, αλλά και τα ποσοστά της κάθε χώρας στις προπαρασκευαστικές τάξεις, αποτελούν δείκτες για το ποιά χώρα βρίσκεται σε μεγαλύτερη κρίση. Ενδεικτικά, το ποσοστό Ισπανών μεταναστών που επιστρέφουν πια μαζικά στις… φάμπρικες της Γερμανίας και στου Μονάχου τον σταθμό αυξήθηκε κατά 53%, ενώ το αντίστοιχο των Ελλήνων κατά 78%. Με μια επισκόπηση στη διεθνή αρθρογραφία που δημοσιεύτηκε κατά τις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου, διαβάζουμε: «Γερμανία-Die Welt: Η Ελληνική Αστυνομία συγκάλυψε βασανιστήρια», «Ιταλία-La Stampa: Η φίλη μου, Άννα Φρανκ- Οι αναμνήσεις μιας επιζήσασας τους Ολοκαυτώματος για τη συγκάτοικό της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης», «Γερμανία-Die Welt: Η Ελληνική Αστυνομία δεν αντέχει οικονομικά ούτε τη βενζίνη για τα υπηρεσιακά οχήματα», «Τουρκία-Today’s Zaman: Η απαγόρευση του καπνίσματος εφαρμόζεται με ελάχιστες εξαιρέσεις», «ΗΠΑ- USATODAY: Μπιλ Κλίντον προς Δημοκράτες: εναντιωθείτε στη λιτότητα».

anapnefstiras.gr

Μια σου λέξη... Του Δημητρίου Ζάγκα, Σχηματάρι

«Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε.»

Βούδας

Ο σκοπός που αρχίζω με αυτό το απόφθεγμα, είναι γιατί θα ήθελα να επισημάνω πόσο σημαντική είναι αυτή η προσπάθεια που έχουν ξεκινήσει τα άτομα από το εν λόγω έντυπο. Καταρχήν, είναι μια προσπάθεια να δοθεί ένα «βήμα» σε όποιον θα ήθελε να εκφράσει την άποψη του, που ίσως να μην απασχολεί μόνο τον ίδιο, αλλά γενικότερα ένα κομμάτι της κοινωνίας μας. Κατά δεύτερον είναι μια προσπάθεια η οποία δεν αποσκοπεί στο κέρδος και αυτό είναι πρόδηλο από το ότι διανέμεται δωρεάν. Κλείνοντας, τον πρόλογο πιστεύω ότι όλοι χρειαζόμαστε έναν «αναπνευστήρα» για να αναπνεύσουμε… Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, γιατι δεν μπορούμε να βγούμε στην επιφάνεια εξαιτίας των συνεχόμενων «βομβαρδισμών» από τα Μ.Μ.Ε, τα οποία βρίσκονται πάντα σε θέση μάχης να μας τρομοκρατήσουν με οποιοδήποτε τρόπο. Μας φοβίζουν για το τι μέλλει γενέσθαι κι εμείς, απαθείς παρακολουθούμε τα μεγαλόπνοα σχέδια για τη λύση και την καταδίκη όσων εμπλέκονται με την λίστα 10

anapnefstiras.gr

Λαγκάρντ, ενώ στην πλάτη ενός ολόκληρου λαού διαδραματίζεται το μεγαλύτερο πλιάτσικο. Και σαν μην μας έφταναν, σαν λαός, όλα αυτά, έχουμε απώλειες πρωτοφανείς εν «καιρώ ειρήνης» (sic). Προφανώς αναφέρομαι στη ραγδαίως αυξητική τάση των αυτοκτονιών. Καθημερινά σχεδόν συνάνθρωποι μας δεν αντέχουν όχι μόνο την οικονομική, αλλά την ψυχολογική πίεση που ασκούν τα Μ.Μ.Ε και οδηγούνται στο οδυνηρό τέλος. Μέσα σε δυο χρόνια ήδη θρηνούμε πάνω από 2.500 άτομα ως επί τω πλείστων μέσης ηλικίας. Παράλληλα σε όλο αυτό οι μονάδες ψυχικής υγείας έχουν καταρρεύσει, όπως όλες οι παροχές του άλλοτε εν μέρει «κράτους πρόνοιας». Οπότε αυτό που μας απομένει είναι να αποδείξουμε την αλληλεγγύη μας σε όποιον μας έχει ανάγκη. Κανείς να μην είναι μόνος, και δεν αναφέρομαι στο οικονομικό κομμάτι προφανώς, αλλά στην απλή ΚΑΛΗΜΕΡΑ… Εις το επανειδείν.

anapnefstiras.gr

This key!

Του Γιώργου Ξενικουδάκη, Θήβα

Νατάσσα Μποφίλιου Οι μέρες του φωτός Ο όρος «έντεχνο τραγούδι», τον οποίο αποφεύγουν μετά βδελυγμίας να εκφέρουν ακόμα και οι εκπρόσωποί του πλέον, χρησιμοποιήθηκε την δεκαετία του 90’ για να περιγράψει το μουσικό είδος που στάθηκε ανάμεσα στη βλακεία της pop και την καψουρομοναξιά του σκυλάδικου και κατάφερε να μεγαλουργήσει, χαρίζοντας μας τραγούδια που θα μας απασχολούν και θα μας εκφράζουν για πολλά χρόνια ακόμη.

Την επόμενη δεκαετία η ελληνική δισκογραφία ακολούθησε τη γενικότερη πορεία της χώρας προς την αποβλάκωση και τον γενικότερο ευτελισμό της αισθητικής του Ελληνικού λαού με ιδιαίτερη επιτυχία. Σε αυτό συνέβαλε και η αδυναμία της εν λόγω μουσικής σκηνής να αναγεννηθεί αλλά και να αγγίξει νεότερους ανθρώπους, κυρίως μέσω του στίχου, ο οποίος πάντα έπαιζε τον σημαντικότερο ρόλο στο Ελληνικό τραγούδι. Τη λύση φάνηκε να δίνει μια παρέα (γιατί πάντα τα καλύτερα δημιουργούνται μέσα στις παρέες) η οποία αποτελείτο από έναν καταπληκτικό στιχουργό, έναν μεστό συνθέτη με βαθειά μελωδική αίσθηση αλλά κυρίως 12

anapnefstiras.gr

από ένα κορίτσι με καθαρό πρόσωπο και υπέροχη αισθαντική φωνή. Με τη δύναμη των τραγουδιών τους και με τη διάδοση τους από στόμα σε στόμα η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος κατάφεραν να πάρουν πάνω τους την υπόθεση “έντεχνο” Ελληνικό τραγούδι. Κλήθηκαν έτσι, ίσως και άθελα τους, να εκφράσουν μια γενιά σκεπτόμενων και αισθανόμενων ακόμη ανθρώπων οι οποίοι καλούνται να ζήσουν, να ερωτευτούν και να ονειρευτούν μέσα σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες. Η τελευταία τους συλλογή τραγουδιών με τίτλο «Οι μέρες του φωτός» αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο έχει έναν πιο μοντέρνο

ηλεκτρονικό – rock ήχο και περιέχει 6 τραγούδια μάλλον άνισα μεταξύ τους καθώς από την ευκολία του αισιόδοξου ομώνυμου τραγουδιού περνάμε στη γλυκιά μελαγχολία του «συνέχεια στα όρια» και του «μονόλογου». Περιέχει όμως και μέτριες στιγμές όπως το «έτσι είναι αυτά». Το δεύτερο μέρος του album είναι πιο λυρικό με ενορχηστρώσεις που περιλαμβάνουν έγχορδα αλλά και μαντολίνα. Τα ηχοχρώματα εδώ είναι πιο πλούσια αλλά και το υλικό είναι υψηλότερου επιπέδου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα υπέροχα «ο γλάρος», «ας βρέχει», « η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει» και «εγώ μεγάλωνα για σένα». Δεν λείπουν όμως και από εδώ οι μέτριες στιγμές («λοχαγός έρωτας»). Η Νατάσσα είναι μεγάλη ερμηνεύτρια και έχει να ανταγωνιστεί μόνο τον εαυτό της πλέον. Οι προηγούμενες δουλειές της μας έχουν κάνει να έχουμε μεγάλες απαιτήσεις από αυτήν και τους συνεργάτες της και να προσδοκούμε πάντα τα καλύτερα. Ο δίσκος αυτός έχει «τραγούδια ζωής», έχει όμως και πιο «εύκολες» λύσεις, αφήνοντας έτσι την αίσθηση του ανολοκλήρωτου μετά το τέλος του και σε κάνει να θες να επαναλάβεις μεμονωμένα τραγούδια του αλλά όχι το σύνολο του. Παρόλα αυτά, αποτελεί μια από τις λιγοστές πλέον πηγές μουσικής ομορφιάς στο ασθενικό δισκογραφικό γίγνεσθαι. Νατάσσα Μποφίλιου Οι μέρες του φωτός 2012, SONY MUSIC

TΑΡΩΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Τηλεπικοινωνίες Αυτοματισμοί Φωτοαντιγραφικά Φαξ Συστήματα Ασφαλείας Ταμειακές Μηχανές Αναλώσιμα Υλικά Αυλίδος 16, Θήβα τηλ.: 22620 23071 κιν.: 6972772184 e-mail: sakis31@otenet.gr

Γκώνιας Δημοσθένης και Υιοι Αλουμινοκατασκευές Σιδηροκατασκευές Πόρτες παράθυρα ρολά σήτες κάγκελα Η εμπειρία και η τεχνογνωσία μας μπορούν να εγγυηθούν την ποιότητα των κατασκευών μας. Τιμές ιδιαίτερα χαμηλές Κυριάκι Βοιωτίας Τηλ.: 2267051229 Κίν.:6936870443, 6936849180/2

anapnefstiras.gr

Φτωχέ μου δάσκαλε Της Βασιλικής Καφρίτσα, Λιβαδειά

Η ελληνική οικογένεια, που κάποτε ήταν το σημείο αναφοράς για όλα τα μέλη της και κυρίως των παιδιών, άλλαξε.

Την άλλαξαν η μείωση μισθών, οι απολύσεις, οι απλήρωτοι λογαριασμοί... που με τη σειρά τους έφεραν τσακωμούς, κατήφεια και εξαθλίωση. Και εκεί που ο έφηβος θέτει τις βάσεις της κοινωνικοποίησής του βρίσκεται αντιμέτωπος με την άρνηση, την απαξίωση και το βαρύ κλίμα μέσα στον πάλαι ποτέ ήρεμο και αρμονικό κλοιό της οικογένειας. Είναι λογικό να στρέφεται λοιπόν στο περιβάλλον του σχολείου για να «διαφύγει» από την καθημερινή γκρίνια του σπιτιού. Τι γίνεται όμως όταν έχει να αντιμετωπίσει κι εκεί την ίδια κατάσταση απαισιοδοξίας και θυμού; Ο καθηγητής του μετά από 35 χρόνια προΰπηρεσίας βλέπει το μισθό του να πετσοκόβεται και τη σύνταξή του να φτάνει κατάκοπη και καταϊδρωμένη! Κι εδώ είναι το στοίχημα με τους μαθητές του. Πρέπει 14

anapnefstiras.gr

να μπορέσει να ξεπεράσει το πρόβλημα επί προσωπικού και να το θέσει ως θέμα συζήτησης και προβληματισμού μέσα στην τάξη. Η κακή επιρροή του άγχους μπορεί να είναι η αιτία-παγίδα που τον κάνει να αντιδρά άσχημα, να μην έχει πια υπομονή να εξηγήσει, να αρκείται στην απλή παράδοση του μαθήματος αποχωρώντας και, τελικά, να χάνει τον ρόλο του και μαζί με αυτόν και την εμπιστοσύνη των μαθητών του. Γιατί ο ρόλος του έχει να κάνει άμεσα με τη διαμόρφωση προσωπικοτήτων και δεν είναι απλά παιδαγωγικός. Θεωρώ ότι είναι λειτούργημα όπως για παράδειγμα το επάγγελμα του γιατρού. Δε θα μπορούσε να σταματήσει να παρακολουθεί έναν ασθενή επειδή εκείνη τη μέρα είναι κακοδιάθετος ή η απόφαση του μνημονίου είναι να γίνει ιατρικό

κέντρο ο χώρος εργασίας του, από γενικό νοσοκομείο που ήταν μέχρι πρότινος. Ανάλογα και ο παιδαγωγός δεν έχει κανένα τέτοιο δικαίωμα συμπεριφοράς προς τους μαθητές του. Οι νέοι θα καταλάβουν και θα εκτιμήσουν ότι ο «δάσκαλος» παρά τη βίαιη αλλαγή των δεδομένων της ζωής του και κάτω από το ζυγό των περικοπών, θα μπορέσει να αφήσει έξω από την τάξη την οργή του και να ασχοληθεί με τις δικές τους διαφορετικές ανησυχίες σε σχέση με την κρίση. Ανησυχίες που προκαλόυν ψυχολογικές πιέσεις και το εκπαιδευτικό σύστημα από μόνο του τις εντείνει. Έχει όμως επανδρωθεί από «έμψυχο υλικό» που δεν περίμενε να κληθεί να υπηρετήσει το σκοπό του κάτω από συνθήκες χρεοκοπημένου οράματος. Αν θεωρηθεί αυτό πρόκληση από τον διδάσκοντα και δεν πιαστεί στα δίχτυα της «θυματοποίησης», θα βγάλει τους νέους από τον πάτο της εσωστρέφειας. Πιο απλά όταν η όρεξη για δουλειά και προσφορά απεικονίζεται στο χαμόγελο και το ενδιαφέρον της κουβέντας τότε το πρόβλημα διαβίωσης αντιλαμβάνεσαι ότι το μοιράζεσαι και αυτό είναι αμοιβαίο. Κι ας μη ξεχνάμε ότι η προσφορά γνώσης τόσα χρόνια μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας δε μετριέται με το ύψος των επιδομάτων αλλά με τη δημιουργία ώριμων νεαρών ενηλίκων που αντιμετωπίζουν κατάματα τις κοινωνικές δυσκολίες. Το «σπίτι» ίσως να μη μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του. Οι καθηγητές το οφείλουν. Δεν είναι οι υπάλληλοι ενός τυχαίου γραφείου. Είναι οι οικοδόμοι ενός σημαντικού μέρους του φράχτη ασφαλείας των νεανικών προσωπικοτήτων. Είναι ο δεύτερος ώμος υποστήριξης. Η ύλη μπορεί να περιμένει. Ο νέος όχι.

anapnefstiras.gr

1 o Επεισόδιο: Δύο σπάνια για το άλμπουμ Της Μαρίζας Βέκιου, Θήβα

Γίνετε και εσείς συγγραφέας ενός επεισοδίου! Εκδηλώστε το ενδιαφέρον σας στο facebook.com/snorkel.gr ή στο mail μας info@anapnefstiras.gr. Από δράμα, κωμωδία. Από θρίλερ σε μελό. Φτιάξτε τη δική σας Τόλμη και Γοητεία. Ένας αναγνώστης μάς έστειλε ένα mail με μια πρόταση εξαιρετική. Να γράψουμε λέει μια ιστορία. Ένα μυθιστόρημα. (Τίποτα καινούργιο μέχρι εδώ). Αυτή την ιστορία, όμως, να την «αφηγείται», μας είπε, άλλος συγγραφέας κάθε φορά! Για ξεκίνημα επιλέχθηκε (με κλήρο) η Μαρίζα Βέκιου.

Η ιστορία δεν έχει κανέναν κορμό, κανέναν στόχο και θα ολοκληρωθεί σε 10 επεισόδια. Οι συγγραφείς δεν έχουν καμία δέσμευση, κανέναν περιορισμό άλλων πλην του μεγέθους του κειμένου.

Με λένε Ευλάμπιο, αλλά οι φίλοι με φωνάζουν Λαμπιόνι. Το ένα χειρότερο από το άλλο… Για το βαφτιστικό φταίει η συγχωρεμένη η γιαγιά η Ευλαμπία και η αδυναμία που της είχε ο πατέρας μου -αθάνατη ελληνική οικογένεια-! Για το παρατσούκλι, νονός είναι ο Τάκης, παιδικός φίλος από τη γειτονιά. Ανάθεμα στον Ρούντολφ το ελαφάκι με τη μύτη λαμπιόνι16

anapnefstiras.gr

το τί καζούρα έτρωγα κάθε Χριστούγεννα, δεν περιγράφεται! Οι πιο προχωρημένοι συμμαθητές ξετρύπωσαν κι ένα τραγούδι για μια Ευλαμπία και ο χαβαλές συνεχιζόταν και μετά τις γιορτές. Στην αρχή γινόμουν «τούρκος» από τα νεύρα μου, έσφιγγα τις γροθιές μου και σκεφτόμουν ότι όταν μεγαλώσω θα αλλάξω αυτό το χαζό όνομα. Αλλά ήμουν κομματάκι

φοβητσιάρης κι έτσι καθόμουν σαν την κότα σε μια γωνιά και φανταζόμουν ότι έσπαγα τα μούτρα του Τάκη που έκανε τον έξυπνο! Στο παιδικό μου μυαλουδάκι στριμώχνονταν δυο κόσμοι κι εγώ πάλευα να τους βολέψω και στους δύο: πρώτος να είμαι στην τάξη αλλά πρώτος και στην αλάνα, επιμελής και αλητάκος. Κατάφερνα συνήθως κάτι ενδιάμεσο και δεν ήταν λίγες οι φορές που έβρισκα τον μπελά μου είτε από τους δασκάλους είτε από τους πιο μάγκες συμμαθητές μου. Εκείνο το καλοκαίρι δεν θα το ξεχάσω ποτέ γιατί είχα τελειώσει με Α την τάξη και ο παππούς μου πήρε το πρώτο μου ποδήλατο! Η χαρά μου μεγάλη, όχι τόσο για το ποδήλατο, καθώς ψιλοφοβόμουν, αλλά γιατί όλη η παρέα με κοίταζε πια με άλλο μάτι, είχα ανέβει κατηγορία με το δίκυκλο! Ο Τάκης πια με έλεγε το Λαμπιόνι με το τιμόνι, ο Γιάννης μου το ζήταγε ολοένα για βόλτες κ εγώ επειδή είχα πονηρέψει του το έδινα αλλά με αντάλλαγμα «μεγάλης αξίας»: έξτρα αυτοκόλλητα για το άλμπουμ με παίχτες του Μουντιάλ που συμπληρώναμε. Είχαμε χαλάσει όλο μας το χαρτζιλίκι σ’ αυτά τα μαγικά φακελάκια με τα αυτοκόλλητα. Το άλμπουμ για ευκολία το είχαμε συνεταιρικά εμείς οι 3 μαζί με τον αδερφό του Τάκη, τον Κωνσταντή, που αν και πιο μικρός από μας, ήταν μεγάλο λαμόγιο. Το στοίχημα εκείνου του καλοκαιριού με την παρέα της πάνω γειτονιάς ήταν ένα: όποια γειτονιά κατάφερνε να συμπληρώσει πρώτη το άλμπουμ και να πάρει το δώρο, που ήταν μια επαγγελματική μπάλα, θα μπορούσε να παίζει για όλο το καλοκαίρι στο καλό γήπεδο με το μαλακό χώμα και τα ξύλινα δοκάρια.

Μεγάλο το δέλεαρ και το άλμπουμ γέμιζε, αλλά μας έλειπαν 2 σπάνια: το 314 με τον Ιταλό Ρομπέρτο Μπάτζιο και το 316 με τον αργεντινό Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Μάταια πηγαίναμε στο ψιλικατζίδικο του κυρ-Θανάση και ανακατεύαμε το κουτάκι με τα φακελάκια μπας και βρούμε το τυχερό! Τζίφος, όλο τα ίδια κ τα ίδια, διπλά και τρίδιπλα! Έπρεπε κάτι να κάνουμε, να προλάβουμε την πάνω γειτονιά. Αυτοί οι τυχεράκηδες είχαν πρόσβαση σε πιο πολλά περίπτερα κι έτσι υπήρχε κίνδυνος να το συμπληρώσουν πρώτοι. Τη λύση μας έδωσε ο Κωνσταντής ο πονηρός: να μπούμε κρυφά στου κυρ-Θανάση το μεσημέρι που παίρνει τον υπνάκο του πάνω στην καρέκλα και να πάρουμε ολόκληρο το κουτί με τα φακελάκια! «Μα αυτό είναι κλεψιά ρε παιδιά», είπα εγώ ο δειλός, άσε που άμα ξυπνήσει και μας πιάσει στα πράσα, την βάψαμε! Η ιδέα όμως ενθουσίασε τους άλλους 3 κι έτσι πέρασε παμψηφεί. Ο Τάκης μας οργάνωσε, τσιλιαδόροι 3 και ο μικρότερος θα μπούκαρε στο μαγαζί. Κι εγώ από τη μια να καρδιοχτυπώ, αλλά να μην τολμώ να το μαρτυρήσω! Διαλέξαμε την Κυριακή για να μπουκάρουμε μιας και όλοι έλειπαν για μπάνιο κι η γειτονιά μας ήταν ήρεμη. Κατά τις 3 βρεθήκαμε και χωρίς πολλά λόγια, πήραμε τις θέσεις μας. «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» σκεφτόμουν καθώς περίμενα στην πάνω γωνιά το συνθηματικό σφύριγμα του Τάκη, που δεν έλεγε να ακουστεί. Μου φάνηκαν αιώνες εκείνα τα λεπτά μέχρι να δω τον Κωνσταντή να τρέχει με το μαγικό κουτάκι στο χέρι. Δεν πρόλαβα όμως να χαρώ γιατί ξοπίσω του είδα και τον κυρ-Θανάση λαχανιασμένο και έξαλλο. Την πατήσαμε.

Διεύθυνση Καταστήματος: Σταμέλος Πάλλιος, Tηλ. 6948309102

ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ - ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ l 17 anapnefstiras.gr Τειρεσίου 24, Θήβα, τ.κ. 32 200, Έναντι Σιδηροδρομικού Σταθμού, Τηλ./Fax: 22620 29307

Συνέντευξη: Allessandro Penso Του Γεράσιμου Μπόγρη, Θεσπιές (μετάφραση: Λεμονιά Κουτσοβασίλη, Καθηγήτρια ιταλικής & ισπανικής γλώσσας, μεταφράστρια, διερμηνέας, Θήβα)

Βραβεύοντας τον φόβο

Αρχές του έτους απονεμήθηκε το ετήσιο βραβείο φωτογραφίας Terry O’Neill στο Λονδίνο. Το πρώτο βραβείο κέρδισε μια φωτογραφία που απεικόνιζε έναν Μαροκινό να αιωρείται στον αέρα, τιναγμένος απ’ το χτύπημα του μαύρου οχήματος που οδηγούσε ένας… Έλληνας. Με φόντο την πόλη της Κορίνθου η φωτογραφία τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας στη χώρα μας προκαλώντας προβληματισμό τόσο εδώ, στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, με αφιερώματα απ’ όλα σχεδόν τα διεθνή ενημερωτικά έντυπα και ιστοσελίδες, αλλά και τα BBC, REUTERS, WSJ κ.α.. Ο πολυβραβευμένος φωτογράφος, 18

anapnefstiras.gr

Αλεσάντρο Πένσο, συνομιλεί με τον αναπνευστήρα. Α: Η βράβευση του φωτογραφικού έργου σας “Adolescence Denied” με το βραβείο Terry O’Neill έκανε το έργο σας να τύχει διεθνούς αναγνώρισης. Στην Ελλάδα έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια τεράστιο ενδιαφέρον για τη φωτογραφία. Αν μπορούσατε να πείτε κάτι σε έναν ερασιτέχνη φωτογράφο, τι θα ήταν; AΠ: Πάντα είναι δύσκολο να δίνει κανείς καλές συμβουλές, ειδικά όταν πρέπει να δώσει μόνο μία. Αυτό που θα ήθελα να του πω είναι απλά

να βρει μια ιστορία που να αντανακλά, λίγο ως πολύ, τα δικά του αισθήματα. Να προσπαθήσει να βρει μια προσωπική οπτική και να τη στηρίξει με πάθος. Δεν πρέπει να αισθανόμαστε ποτέ ικανοποιημένοι. Ο φωτογράφος πρέπει να συμμετέχει και να βιώνει κι ο ίδιος τις συναισθηματικές εμπειρίες των πρόσωπων που απεικονίζει (ενσυναίσθηση) και να μην κρίνει. Α: Στο έργο σας δείχνετε προτίμηση στις φωτογραφίες που προάγουν την «τέχνη για την τέχνη» ή την «τέχνη για το μήνυμα»; Με άλλα λόγια, οι φωτογραφίες και κάθε είδος τέχνης, οφείλουν να φέρουν «μήνυμα» ή απλώς να εξαντλούνται μέσα στα όρια αντίληψης των καλλιτεχνών; ΑΠ: Δεν πιστεύω στη τέχνη χωρίς μήνυμα. Τη θεωρώ «στείρα». Αν δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί, τότε απλώς λαμβάνει χώρα μια ασήμαντη πράξη, μια απλή πρόκληση σε όποιον χρησιμοποιεί την τεχνική με τρόπο απαράδεκτο. Η τέχνη, κατά τη γνώμη μου, για να θεωρείται τέτοια, πρέπει πάντα να περνάει ένα μήνυμα. Πρέπει να μπορεί να επικοινωνεί. Δεν είναι τυχαίο που οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν το χάρισμα να απεικονίζουν σε ένα έργο τους αυτό που συχνά οι άνθρωποι βιώνουν. Δίνουν μορφή στα συναισθήματα τα οποία συχνά είναι δύσκολο να διαχειριστεί κανείς και καταφέρνουν, μάλιστα, κάποιες φορές να σοκάρουν. Α: Στο εν λόγω έργο παρουσιάζετε ένα πραγματικό γεγονός ρατσιστικής επίθεσης. Υποθέτουμε ότι υπήρξε ενδιαφέρον από τις Αρχές για τη διερεύνηση αυτής της εγκληματικής ενέργειας, αλλά και για τη χρήση του υλικού σας για τη διασταύρωση στοιχείων. Συνέβη κάτι τέτοιο; ΑΠ: Μετά την επίθεση πήγα, με άλλους ανθρώπους, στο τοπικό αστυνομικό τμήμα όπου δώσαμε την κατάθεσή μας. Με τον Αντρές Μουρένθα, έναν φίλο μου δημοσιογράφο που ζει στην Αθήνα, εξακολουθούμε να ενδιαφερόμαστε για αυτή την υπόθεση. Οι πληροφορίες που έχουμε μέχρι στιγμής είναι ότι η υπόθεση δεν έχει ακόμη εκδικαστεί. Κανείς δεν αναζήτησε τις φωτογραφίες, αλλά μπορεί εύκολα να τις εντοπίσει στο διαδίκτυο. Άρα, πιστεύω ότι πρέπει να είναι

στην κατοχή τους. Ανεξάρτητα, πάντως, από τις φωτογραφίες, νομίζω ότι υπήρξαν πέντε μαρτυρίες. Α: Το ενδιαφέρον σας επικεντρώνεται σε κοινωνικά θέματα. Μετά την Ελλάδα μεταβήκατε στην Κένυα. Βρήκατε κάτι κοινό σε αυτό που ψάχνατε σε αυτές τις χώρες ή αποτελούσαν δύο εντελώς διαφορετικές προκλήσεις; ΑΠ: Είναι δύο τελείως διαφορετικές χώρες. Η Κένυα ζει μια αξιόλογη ανάπτυξη, λαμβάνοντας, μάλιστα, υπ ‘όψιν ότι συνορεύει με δύο ασταθείς χώρες όπως η Σομαλία και το Σουδάν. Επίσης, αντιμετωπίζει όλες τις κλασσικές δυσκολίες μιας αφρικανικής χώρας. Η Ελλάδα, από την άλλη, ζει μια βαθιά οικονομική κρίση και το τέλος ενός ονείρου που ονομάζεται Ευρώπη. Αλλά, ειλικρινά, έμεινα πολύ λίγο στην Κένυα για να μπορώ να κάνω μια ουσιαστική ανάλυση. Α: Στην εποχή του Photoshop, του Corel και άλλων ανάλογων προγραμμάτων έχει χώρο η παλιά διαδικασία του σκοτεινού θαλάμου με τα απλωμένα φιλμ; Έχετε εκθέσεις με φωτογραφίες που ακολουθούν αυτή την, ίσως ρετρό, μέθοδο; ΑΠ: Δεν είναι θέμα χώρου, αλλά επιλογών. Η ψηφιακή ή η αναλογική μέθοδος, αντιπροσωπεύουν μια επιλογή. Η καθεμιά με τις δικές της δυνατότητες και αδυναμίες. Εμείς πρέπει απλά να τις εκμεταλλευτούμε για τα χαρακτηριστικά τους, διαλέγοντας ποια από τις δύο μπορεί να μας βοηθήσει να εκφραστούμε καλύτερα μέσα απ’ τη δουλειά μας. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί της δουλειάς μας και όχι το εργαλείο. anapnefstiras.gr

Φοβού τον Έλληνα Του Γιώργου Κ., Λιβαδειά

Ένα κείμενο-απάντηση αναγνώστη προς το κείμενο του τεύχους #1, «Η Μουριά» (σελ. 6), που προκάλεσε πολλές συναισθηματικές αντιδράσεις. Ο Γιώργος Κ. από τη Λιβαδειά αμφισβητεί, προβληματίζει και μας στέλνει τη δική του προσέγγιση στις εικόνες που ο Άγγελος Μαρίνης μας παρουσίασε τον περασμένο Δεκέμβριο. Τι ισχύει;

Η σύγχρονη ελληνική ιστορία πολλές φορές μου θυμίζει το άδοξο τέλος ή τη ζωή στην αφάνεια που έχουν τα παιδιά μεγάλων προσωπικοτήτων. Η λίστα ατελείωτη και η παράθεση παραδειγμάτων ανούσια. Σήμερα όλοι μιλάμε για το μεγαλείο του Έλληνα και για το πώς στις δύσκολες στιγμές οι Έλληνες γίνονται μια γροθιά ενάντια στους Πέρσες, τους Τούρκους ή τους Γερμανούς. Αναπολούμε στιγμές μεγαλείου και δόξας, θα ξαναγράψουμε χρυσές σελίδες στην ιστορία μας, θα πετάξουμε στην θάλασσα τους κατακτητές του ΔΝΤ, θα πάρουμε τις δουλειές μας πίσω. Μήπως πάρουμε και την Κωνσταντινούπολη πίσω 20

anapnefstiras.gr

κάποια στιγμή; Θα ρωτήσετε τώρα «Μα ποιος θα τα κάνει όλα αυτά; Εγώ;» Και σας απαντώ, όχι βέβαια εσύ που με τρόμο σκέφτεσαι ότι θα χάσεις την δουλειά σου αν κάνεις απεργία. Εγώ που δεν έχω δουλειά; Στις πλάτες μου πέφτει το βάρος της παλινόρθωσης του Έθνους; Ξανά απαντώ, όχι βέβαια, εσύ ο άνεργος πρέπει να κάνεις υπομονή και να μην εκτεθείς καθόλου γιατί αυτό μπορεί να σου στερήσει μια πολυπόθητη τρίμηνη σύμβαση σε ένα Δήμο. Μα τότε, ποιος θα βοηθήσει αυτή την άμοιρη χώρα; Ας κρατήσουμε αυτή την ερώτηση για αργότερα. Στην αρχαία Ελλάδα επικράτησαν οι Πόλεις-

Κράτη ως διοικητικό μοντέλο και σαν γνήσιοι απόγονοι του ένδοξου παρελθόντος δημιουργήσαμε 2.500.000 κρατίδια, όσα δηλαδή και τα σπίτια στην σύγχρονη Ελλάδα (υπολογίζοντας 4 άτομα ανά οικογένεια). Για να ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις των καιρών οι αρχαίοι Έλληνες πολλές φορές ένωσαν τις δυνάμεις τους ενάντια σε κοινούς εχθρούς. Σήμερα ζούμε σε μια τέτοια εποχή και θα πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε απόγονοι αυτών των ανθρώπων, που έστω και για λίγο παραμέρισαν τις αντιπαλότητες και τις φιλοδοξίες τους μπροστά στο ενδεχόμενο μιας μεγάλης καταστροφής. Ζήτω το Έθνος! ...Συγγνώμη βγήκα εκτός θέματος ακούγοντας εθνικιστικές κορώνες που αντηχούν γλυκά στα αυτιά του νεοέλληνα μέσα από την τηλεόραση. Για να επανέλθω, σας ρωτάω, χωρίς να ξέρω την απάντηση, πώς θα μπορέσουμε να ενώσουμε πάνω από 2.500.000 διαφορετικές φωνές, όταν το μόνο που μας απασχολεί όλους είναι το σπίτι μας και μόνο; Το Εγώ του Έλληνα είναι πρωτοφανές. Εγώ πολέμησα τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, λέει ο παππούς. Εγώ ήμουν στο πολυτεχνείο, λέει ο μπαμπάς. Εγώ ήμουν στις μεγάλες καταλήψεις του 1991, λέει ο σημερινός σαραντάρης. Εγώ ήμουν στα Δεκεμβριανά του 2008, λέει ο σημερινός εικοσάρης. Επομένως όλοι μας κάναμε το καθήκον μας απέναντι στην πατρίδα (όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας), ποιος έμεινε λοιπόν να κάνει το καθήκον του; Μήπως ο γείτονας; Δεν έχει προσφέρει σε κάτι μέχρι σήμερα, οπότε σίγουρα αυτός θα είναι! Τον θυμάμαι στην κατοχή ήταν δωσίλογος, στην χούντα ΕΣΑτζής, στις καταλήψεις ΜΑΤατζής και στις πορείες προβοκάτορας. Έτσι έφτιαξε

άλλωστε και τέτοιο σπίτι! Διακόσια τετραγωνικά σπίτι και άλλο τόσο κήπος! Δεν του έφταναν όμως αυτά! Φύτεψε παράνομα και μια μουριά στο πεζοδρόμιο και τα μούρα λερώνουν συνέχεια το αυτοκίνητο μου! Ως εδώ, θα αντισταθώ! Δεν πάει άλλο και η ανοχή έχει τα όρια της! Να μου κόψουν τον μισθό το δέχτηκα, να πληρώσω παραπάνω φόρους το δέχτηκα, να είναι όλοι άνεργοι στην οικογένεια μου το δέχτηκα αλλά τώρα θα κάνω κι εγώ την επανάστασή μου! Θα πάρω τον νόμο στα χέρια μου αφού το κράτος δεν κάνει τίποτα. Αύριο το βράδυ θα την κόψω αυτή τη μουριά που με τόσο ζήλο φροντίζει κάθε άνοιξη ο γείτονας. Θα μάθει να με σέβεται επιτέλους! Στην κυβέρνηση δεν μπορώ να αντισταθώ αλλά απέναντι στον γείτονα θα σταθώ στο ύψος μου… Εγώ το καθήκον μου απέναντι στη πατρίδα το έκανα. Σειρά σας…

anapnefstiras.gr

Δύο χρόνια από την εξέγερση της Λιβύης: Λόγος για εορτασμό; Της Έλενα Ντοροσένκο, Μόσχα (μετάφραση: Μαρίζα Βέκιου, Θήβα)

Η 17η Φεβρουαρίου του 2013 σηματοδοτεί τη δεύτερη επέτειο της «Αραβικής Άνοιξης» για τη Λιβύη. Αυτά τα δύο χρόνια ήταν αρκετά περιπετειώδη για τη ζωή της χώρας ώστε να αποκαλυφθεί η πραγματική φύση αυτής της υποτιθέμενης δημοκρατικής «επανάστασης».

Ιστορικά, η «Αραβική Άνοιξη» δεν είναι ο πρώτος τυφώνας εξεγέρσεων στην περιοχή: Η επανάσταση του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ (βλ. τεύχος #2, σελ. 24) στην Αίγυπτο το 1952 αφύπνισε την Τυνησία (1956),την Αλγερία (1962) το Ιράκ (1968),το Σουδάν και τη Λιβύη (1969). Κινητήρια δύναμη για αυτές τις εξεγέρσεις ήταν η επιθυμία του λαού για de facto ανεξαρτησία, πραγματικό τέλος στην αποικιοκρατία όπως και η αλλαγή των διεφθαρμένων καθεστώτων, δηλαδή, τις φιλοδυτικές μοναρχίες-μαριονέτες και τις -μόνο κατ ‘όνομα- εθνικές κυβερνήσεις. Το τίμημα για αυτήν την απατηλή ανεξαρτησία ήταν συνήθως η τοποθέτηση ξένων στρατιωτικών βάσεων (ουσιαστικά σαν «κράτος εν κράτει») και οι εξαιρετικά ασφυκτικοί οικονομικοί όροι, όπως το κόστος πετρελαίου στα 1,2$ το βαρέλι (Λιβύη) ή, παρομοίως, η 22

anapnefstiras.gr

ξένη ιδιοκτησία για την Διώρυγα του Σουέζ (Αίγυπτος). Έτσι αυτές οι επαναστάσεις ήταν γραφτό να απομακρύνουν τα εμπόδια που περιόριζαν την κοινωνική, πολιτική και οικονομική ανάπτυξη των χωρών. Η ένταση ενός αγώνα για εθνική αυτοδιάθεση είναι, συνήθως, μεγαλύτερη από εκείνη για τη θέσπιση της δημοκρατίας μιας και η τελευταία μπορεί να αποτελέσει ένα απλό θέμα μεταρρύθμισης. Παραδόξως, οι εν λόγω επαναστάσεις, σε αντίθεση με την «Αραβική Άνοιξη», ήταν αναίμακτες. Και οι δύο βασιλιάδες που ανατράπηκαν, ούτε δολοφονήθηκαν βάναυσα, όπως ο Μουαμάρ Καντάφι, ούτε καταδικάστηκαν ισόβια όπως ο Χόσνι Μουμπάρακ, αλλά απλά εξορίστηκαν.

Το γεγονός ότι δεν υπήρξαν μεγάλα ζητήματα ασφαλείας ή πολιτική αναταραχή στον απόηχο της τότε επανάστασης είναι, επίσης, σημαντικό σημάδι της ομόφωνης υποστήριξης των πολιτών για τις νέες αρχές. Τέτοιο «δημοκρατικό» επίτευγμα, όπως η δολοφονία ενός πρέσβη των ΗΠΑ θα ήταν τότε αδιανόητο ακόμη και κατά τα πρώτα χρόνια, καθώς και οι δύο κυβερνήσεις του Καντάφι και του Νάσερ, παρείχαν εγγυημένη ασφάλεια στους αλλοδαπούς. Σε αντίθεση με τη Λιβύη σήμερα, δεν είχαν ανακηρυχθεί ως «μισθοφόροι» και δολοφονούνταν για φυλετικούς λόγους. Και οι δύο ηγέτες είχαν αδιαμφισβήτητη εξουσία μεταξύ των ανθρώπων τους, κάτι που κανένας φόβος ή ομαδικές εκτελέσεις δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιτύχουν. Ωστόσο, τώρα στη Λιβύη, παρά την ύπαρξη της νόμιμης δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, η πραγματική εξουσία ανήκει στους πρώην «αντάρτες», τα εγκλήματα των οποίων αναφέρονται από μια πολλές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίες προηγουμένως επιτίθονταν στον Καντάφι. Μπορεί οι άνθρωποι που σκοτώνουν και βασανίζουν να είναι οι ευγενείς «ιππότες της δημοκρατίας»; Αναμφίβολα, η θέση του στρατού συχνά καθορίζει την έκβαση της επανάστασης. Ο Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ θεωρεί τον στρατό σαν τη μόνη δύναμη ικανή να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της επαναστατικής κατάστασης, επειδή «δημιουργήθηκε πάνω σε ένα συνεκτικό πλαίσιο, ...απομακρυσμένο από τη σύγκρουση μεταξύ των ατόμων και των τάξεων, που πηγάζει από την καρδιά των ανθρώπων... μια δύναμη... που εξασφαλίσει ταχεία και αποφασιστική δράση» (Η Φιλοσοφία της Επανάστασης, σ. 42, Ουάσινγκτον, 1955). Δεδομένου ότι και οι δύο επαναστάσεις ήταν στρατιωτικά πραξικοπήματα, ακόμη και η παραμικρή αντιπαράθεση μεταξύ στρατού και λαού θα είχε αποδειχθεί τόσο αιματηρή όσο η «Αραβική Άνοιξη».

Έτσι, πίσω στο 2011 τελικά ο στρατός της Λιβύης δολοφόνησε, πράγματι, τον δικό του άμαχο πληθυσμό μετά από μια αλαζονική εντολή του «αιματηρού» δικτάτορα ή αντιστάθηκε στους τρομοκράτες της Αλ-Κάιντα; Τα πρόσφατα γεγονότα στο Μάλι και οι σημαίες της Αλ Κάιντα παντού στην Λιβύη μετά τον θάνατο του Καντάφι, αποδεικνύουν το τελευταίο. Τέλος, ο Νάσσερ και ο Καντάφι είχαν ο καθένας τους ένα σαφώς καθορισμένο όραμα, δημιουργώντας έτσι τη βάση για την επιτυχία αυτών των επαναστάσεων. Σε αντίθεση με μαχητές της Τζιχάντ, ποτέ δεν καταχράστηκαν το Ισλάμ ως ένα εργαλείο του κοινωνικού διαχωρισμού σε «δίκαιους» και «τους υπόλοιπους», αλλά το θεώρησαν ως ακρογωνιαίο λίθο της ενότητας. Αφηρημένες ιδέες για «δημοκρατία» που δεν υποστηρίζονται έμπρακτα και δεν εμπεριέχουν ειδικές προβλέψεις για πολιτική δράση, εκτός από το μίσος, τη βία και τις εκκλήσεις για ξένη στρατιωτική επέμβαση, κάνουν τον ίδιο τον στόχο της επανάστασης εύκολη λεία στους ισχυρούς-άπληστους αεροπειρατές, ενώ οδηγεί σε πολύχρονη αναρχία και χάος.

ΔΡΟΥΓΟΥΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΔΠΘ ΜΕΛΟΣ ΤΕΕ - ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ 7, ΘΗΒΑ Τ.Κ. 32 200 ΤΗΛ.: 6945 899708, Email: gdrougoutis@gmail.com anapnefstiras.gr

Συνέντευξη: Γιώργος Ντασιώτης, Δήμαρχος Αλιάρτου Του Γεράσιμου Μπόγρη, Θεσπιές

Εξευτελιστικό το «χρίσμα» της κομματοκρατίας.

Κάθε τεύχος του περιοδικού θα φιλοξενεί, εφόσον αυτό είναι εφικτό, μια συνέντευξη ενός προσώπου που απασχολεί τον δημόσιο λόγο με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο. Από δημοσιογράφους μέχρι πολιτικούς, από ακαδημαϊκούς μέχρι καλλιτέχνες. Πρόσωπα πανελλήνιας αλλά και τοπικής εμβέλειας. Στο τεύχος #3 φιλοξενούμε συνέντευξη του Δημάρχου Αλιάρτου, κου Γ. Ντασιώτη, η οποία γίνεται στο πλαίσιο μιας σειράς συνεντεύξεων που θα επιδιωχθούν και με άλλους Δημάρχους της Βοιωτίας. Οι συνεντεύξεις αυτές πραγματοποιούνται χρονικά μακριά από τις τοπικές εκλογές για λόγους ευνόητους. Σκοπός τους δεν είναι η «αγιογράφηση» κανενός, ούτε χαλαρές ερωτήσεις κουτσομπολιού και 24

anapnefstiras.gr

«ωραιοποίησης» προσωπικοτήτων. Πολίτες είμαστε, ως πολίτες ρωτούμε και εσείς ως πολίτες αναγνώστε και ως αναγνώστες του Α προτείνετέ μας επόμενους «στόχους» συνεντεύξεων, αλλά και ερωτήσεις που θα θέλατε να τους απευθύνουμε. Α: Λέγεται, κατά κοινή ομολογία, ότι η Κρίση είναι παγκόσμια. Κάτι που σημαίνει ότι αυτό που βιώνει κάθε χώρα ξεχωριστά έχει ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά και αιτίες για όλη την υφήλιο. Ωστόσο, κάθε χώρας το πρόβλημα γιγαντώνεται και από τις δικές της αδυναμίες. Μια από αυτές είναι για την Ελλάδα η κομματοκρατία. Δηλαδή, η αναξιοκρατία και η πειθαρχία σε κομματικές επιταγές (η λεγόμενη «γραμμή»).

Με αυτό δεδομένο και γενικά μιλώντας, πόσο κολακευτικό είναι για έναν υποψήφιο για αξίωμα σε ΟΤΑ να παίρνει «χρίσμα» από κομματικό μηχανισμό; Γ.Ν.: Καταρχήν να συμφωνήσω ότι η Κρίση είναι παγκόσμια. Να διευκρινίσω, όμως, ότι κατά τη γνώμη μου δεν είναι οικονομική. Μπορεί να τη βιώνουμε ως οικονομική, αλλά δεν ξεκίνησε έτσι. Προέκυψε, κυρίως, ως «κρίση αξιών» και επειδή αυτές οι αξίες είναι παγκόσμιες, το γεγονός ότι παντού κατακερματίστηκαν κατέληξε σε αυτό που σήμερα ζούμε ως παγκόσμια οικονομική κρίση. Ειδικά στη χώρα μας, καθώς δεν μπορώ να γνωρίζω για αλλού, είναι βέβαιο ότι η κομματοκρατία επέδρασε και συνεχίζει να επιδρά αρνητικά. Δεν υπήρξε ποτέ αξιοκρατία. Δεν διοίκησαν οι άριστοι, αλλά οι εκλεκτοί εντεταλμένοι των κομμάτων και αυτό έφερε το αποτέλεσμα που βλέπουμε καθημερινά. Στο σημείο αυτό να πω ότι μας απασχολεί και ως Δημοτική Αρχή το εν λόγω ζήτημα και γι’ αυτό τον λόγο στις 22/02/13 θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση από το Ελεύθερο Λαϊκό Παν/μιο Αλιάρτου με θέμα «Κομματοκρατία: Αιτία της κρίσης και της παρακμής της χώρας». Εισηγητής θα είναι ο πρώην Πρύτανης του Παντείου Πα/μιου κος Γιώργος Κοντογιώργης. Όσον αφορά στο λεγόμενο «χρίσμα», θεωρώ εξευτελιστικό το να επιδιώκουν τοπικοί άρχοντες, ή ο οποιοσδήποτε, χρίσμα. Προσωπικά δεν το έκανα και δεν θα το έκανα ποτέ. Εκτιμώ ότι ο ηγέτης, σε όποιον χώρο κι αν ηγείται, θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι χαρισματικός και όχι «χρισματικός». Α: Ανασύρουμε μια παλιά ατάκα και ρωτούμε: Υπάρχει «καρτέλ εργολάβων»; Γ.Ν.: Εγώ δεν το έχω βιώσει μέχρι στιγμής. Βέβαια, οι εποχές είναι δύσκολες και τα έργα περιορισμένα. Ωστόσο, στα δύο χρόνια που είμαι Δήμαρχος και στα έργα που έχουμε κάνει, δεν έχω ζήσει κάτι τέτοιο. Ίσως να μην το επιτρέψαμε, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να πω ότι έχω γνωρίσει κάποιο «καρτέλ» εργολάβων. Α: Το διοικητικό νομοθετικό πλαίσιο διενέργειας διαγωνισμών, και γενικότερα της ανάθεσης έργων, «βοηθά» τον Κύριο του Έργου (τον Δήμο) να προστατευθεί από

άνωθεν «επιρροές». Το ρωτάμε αυτό γιατί είναι γνωστό ότι υπάρχουν κατασκευαστικές εταιρίες οι οποίες στη χρηματιστηριακή αργκό αποκαλούνται «μπλε ή πράσινα χαρτιά». Γ.Ν.: Το νομοθετικό πλαίσιο, απ’ όσο γνωρίζω, προστατεύει το έργο. Εννοώ ότι υπάρχουν οι ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να πέσει το έργο στον σωστό εργολάβο ή να εκτελεστεί σωστά. Σημασία έχει, βέβαια, το κατά πόσο αυτό εφαρμόζεται κατά γράμμα μέχρι το τέλος. Από την εμπειρία που έχω αυτά τα δύο χρόνια, σίγουρα υπάρχουν τέτοιες δικλείδες. Δεν έχουμε ακόμη κάνει μεγάλα έργα στον Δήμο μας, με εξαίρεση το έργο της αποκατάστασης των τριών χωματερών του Δήμου μας που τελειώνει και το οποίο είναι χρηματοδοτούμενο από το ΕΣΠΑ. Είμαστε, μάλιστα από τους πρώτους Δήμους της Στερεάς (Ελλάδας), τουλάχιστον, που τελειώνει αυτό το έργο. Ένα πρόβλημα που μπορώ να αναφέρω σε αυτή την περίπτωση είναι οι μεγάλες εκπτώσεις που δίνονται από τους εργολάβους στα έργα και ίσως αυτό να είναι κάτι που πρέπει νομοθετικά να το δουν οι αρμόδιοι καθώς δημιουργεί κινδύνους να μην εκτελεστεί σωστά το έργο. Ωστόσο, όμως, οι εγγυητικές επιστολές για τις εργοληπτικές εταιρίες είναι ιδιαίτερα υψηλές και αυτό είναι μια επιπλέον εξασφάλιση. Α: Όταν, βέβαια, κάποιος δίνει μεγάλη έκπτωση στο έργο, απ’ όσο γνωρίζουμε μετά προκύπτουν «παράπλευρα» έργα, όπως οι περίφημοι εκβραχισμοί, τα οποία δίνονται με απευθείας ανάθεση στον εργολάβο. Γ.Ν.: Δεν είναι απόλυτο αυτό. Τα έργα αυτά και ειδικά τα συγχρηματοδοτούμενα, έχουν πολύ αυστηρούς ελέγχους οι οποίοι, μάλιστα, δεν γίνονται μόνον από τις υπηρεσίες τις δικές μας. Υπάρχουν έλεγχοι που γίνονται κεντρικά, άλλοι που γίνονται απ’ το ΕΣΠΕΛ και άλλοι που είναι ιδιαίτερα αυστηροί και που θεωρώ ότι διασφαλίζουν το έργο. Σίγουρα, όμως, σε όλα τα συστήματα υπάρχουν και οι λεγόμενες «τρύπες» τις οποίες, όπως είπαμε, λόγω του ότι είμαι μόλις δύο χρόνια Δήμαρχος, δεν τις έχω δει. Α: Είναι δεδομένο ότι η χρηματοδότηση των Δήμων γίνεται με συγκεντρωτικό τρόπο από το αρμόδιο Υπουργείο. Όπως επίσης, δεδομένη είναι η γραφειοκρατία που χαρακτηρίζει τις εν λόγω διαδικασίες anapnefstiras.gr

και η οποία χρησιμοποιείται πολλές φορές ηθελημένα από την εκάστοτε Κυβέρνηση για να ικανοποιεί προνομιακά τους συμμορφωμένους και τους «ημετέρους». Μπορεί να προστατευθεί ο εκάστοτε Δήμαρχος από τέτοιου είδους πιέσεις; Γ.Ν.: Είναι βέβαιο ότι η κομματοκρατία παίζει σημαντικό ρόλο και εδώ. Δεν χρειάζεται να πω εγώ καθώς το έχουμε βιώσει και δει όλοι μας ή, τουλάχιστον, αυτή είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πιθανόν να αδικούμε το σύστημα… αλλά αυτό μας επέτρεψε να το αδικούμε λέγοντας ότι τα «καλά παιδιά», οι «καλοί Δήμαρχοι», πράσινοι, κόκκινοι, μπλε ή δεν ξέρω ποιο άλλο χρώμα, μπορεί να πάρουν και περισσότερα έργα. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει. Ωστόσο, όμως, υπάρχει και μια άλλη παραδοχή η οποία λέει ότι όταν ένα έργο είναι αναγκαίο και είναι «ώριμο», δηλαδή είναι πλήρεις οι μελέτες του και οι λοιπές εκκρεμότητές του, τότε είναι πολύ δύσκολο να στο αρνηθούν. Βέβαια, για αυτόν τον Δήμαρχο που δεν ανήκει στα «καλά παιδιά» απαιτείται πάρα πολύ δουλειά και πάρα πολύ καλή προετοιμασία του φακέλου. Όταν γίνει αυτό, όμως, δεν μπορούν να στο αρνηθούν. Αν το έκαναν θα αναλάμβαναν κάποιος κόστος που δύσκολα θα μπορούσαν, πιστεύω, να αναλάβουν. Α: Καποδίστριας, Καλλικράτης και μετέπειτα κάτι άλλο. Ανεξάρτητα με το ποιες κοινότητες συνενώθηκαν ή μη, ποια είναι η γνώμη σας για αυτού του είδους τη στρατηγική κατεύθυνση; Ευνοεί διοικητικά την εξυπηρέτηση του πολίτη ή αποτελεί έναν παράγοντα που, εν τέλει, προκαλεί την απώλεια του συλλογικού χαρακτήρα μιας κοινότητας; Του ιδιαίτερου χαρακτήρα της; Γ.Ν.: Έχω καταθέσει κι άλλες φορές την άποψή μου σε αυτό. Συγκεκριμένα, αν με ρωτούσατε τί μέγεθος Δήμου θα πρότεινα εγώ ώστε να λειτουργήσουν όλα αυτά που είπατε, θα έλεγα ότι ένα μέγεθος όπως αυτό του Δήμου Αλιάρτου είναι το κατάλληλο. Ένας Δήμος με μέγεθος τόσο μικρό ώστε να μπορούν να γνωριστούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, να επικοινωνήσουν και να λειτουργήσουν ως κοινωνία, ως κοινότητα και τόσο μεγάλο ώστε να μπορούν να δημιουργηθούν και να παρέχονται εντός του Υπηρεσίες ώστε να εξυπηρετείται ο πολίτης χωρίς να ταλαιπωρείται. Πιστεύω ότι οι μεγάλοι υδροκέφαλοι Δήμοι τους οποίους πιθανώς 26

anapnefstiras.gr

να είχε στο μυαλό του ο Νομοθέτης και που, ενδεχομένως, στον επόμενο να υπάρχει, αποτελούν ένα αποτυχημένο μοντέλο καθώς με αυτούς χάνεται το ουσιώδες που είναι η κοινότητα. Το μέγεθος, λοιπόν, του Δήμου Αλιάρτου είναι κατάλληλο, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα χρηματοδοτηθεί, θα στελεχωθεί και, γενικά, θα ενισχυθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να δημιουργήσει Υπηρεσίες που θα εξυπηρετούν τον δημότη. Αυτή τη στιγμή έγινε ο Καλλικράτης όπως έγινε, αλλά από την επόμενη μέρα άρχισε να πριονίζεται. Ενώ έχουμε όλες τις αρμοδιότητες στον Δήμο για να μπορεί να εξυπηρετείται ο δημότης, ουσιαστικά δεν μπορούμε να τις ασκήσουμε γιατί δεν έχουμε τις υπηρεσίες. Δεν μας επιτρέπεται να δημιουργήσουμε τις υπηρεσίες. Αυτό είναι σχήμα οξύμωρο και, προφανώς, δυσλειτουργικό. Μιλώντας ενδεχομένως με κάποια αυταρέσκεια, μπορώ να πω ότι, παρ’ όλα αυτά, έχουμε καταφέρει αυτά τα δύο χρόνια να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες που εξυπηρετούν τον δημότη αν και σίγουρα υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα για να φτάσουμε εκεί που πρέπει. Α: Τα Τοπικά Συμβούλια (ΤΣ) είναι θεσμός που «χρυσώνει το χάπι» των μικρών κοινοτήτων ή έχουν κάποιο ουσιαστικό ρόλο; Γ.Ν.: Τα ΤΣ θα έπρεπε να έχουν πολύ ουσιαστικό ρόλο στη Διοίκηση. Αυτή τη στιγμή δεν έχουν. Αν με ρωτάτε τι κάνω εγώ, θα έλεγα ότι προσπαθώ να τα ενεργοποιήσω καθώς η προσωπική μου άποψη είναι ότι πρέπει να ενισχύονται οι μικρές κοινωνίες και οφείλει όποια απόφαση λαμβάνει το μεγάλο όργανο, που είναι το Δημοτικό Συμβούλιο (ΔΣ), να έρχεται «από κάτω», δηλαδή από τις μικρές κοινωνίες. Δεν λειτουργούν, όμως, έτσι κι αυτό είναι πρόβλημα που ο Καλλικράτης δημιούργησε γιατί απαξίωσε τα ΤΣ μιας και δεν τους έδωσε αρμοδιότητες. Τις όποιες αρμοδιότητες αυτή τη στιγμή έχουν τους τις δίνει ο Δήμαρχος. Όπως, επίσης, δεν υπάρχει κάποιου είδους χρηματοδότηση. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να υπάρχει ένας μίνι προϋπολογισμός, το ύψος του οποίου δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να προσδιορίσω, ο οποίος θα χρηματοδοτεί μικρά έργα εντός της κοινότητας αυτής ώστε να έχει κάποιο ρόλο το ΤΣ και κάποιον αποφασιστικό χαρακτήρα. Α: Δηλαδή το χρήμα είναι η αναγκαία

συνθήκη ώστε να ενεργοποιηθεί το ενδιαφέρον του ΤΣ; Δεν υπάρχει ενδιαφέρον από τις τοπικές κοινότητες; Γιατί και το ΤΣ είναι μια μορφή παρέμβασης. Θα μπορούσε να έχει δυναμικό συμβουλευτικό ρόλο; Γ.Ν.: Όταν θέλει, έχει δυναμικό ρόλο. Ακόμη και με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο όταν το ΤΣ θέλει να έχει παρεμβατικό χαρακτήρα, μπορεί. Είναι δύσκολο κάποιος Δήμαρχος ή κάποιο ΔΣ να μη λάβει υπόψη του μια εμπεριστατωμένη άποψη κάποιου ΤΣ. Μάλιστα σε θέματα που τίθενται στο ΔΣ και αφορούν τοπικές κοινωνίες ο Πρόεδρος του ΤΣ έχει δικαίωμα ψήφου ανάλογο ενός Δημοτικού Συμβούλου. Κι αυτό δείχνει ότι ο Νομοθέτης θέλει την παρεμβατική δράση τους. Όσον αφορά στη χρηματοδότηση που ανέφερα, την πρότεινα για τον εξής λόγο: Κατά τη γνώμη μου, λειτουργεί θετικά ψυχολογικά με την έννοια ότι ένα ΤΣ έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει για ένα μικρό έργο και να το δει να γίνεται, να υλοποιείται. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Κι αναφέρομαι σε έργα όπως μια λακκούβα ή μια επισκευή σε κάποιο πεζοδρόμιο. Το να δεις αποτέλεσμα με αυτόν τον τρόπο, ενισχύει την δραστηριότητα στην τοπική κοινωνία. Στο σημείο αυτό να πω ότι το κατάλληλο μέγεθος για ένα Δήμο, όπως λέγαμε προηγουμένως, παίζει σημαντικό ρόλο και εδώ ώστε να δίνει τη δυνατότητα στο Δήμαρχο, εάν το επιθυμεί (εμείς, τουλάχιστον, το κάνουμε), να συμμετέχει ενεργά στις εσωτερικές διεργασίες των ΤΣ, να έχει προσωπική άποψη και, γενικά, να βάζει στο παιχνίδι της Διοίκησης τις τοπικές κοινωνίες. Α: Αναμφίβολα οι χρηματικοί πόροι είναι περιορισμένοι. Για αυτό οφείλει ο διαχειριστής του κοινού ταμείου (στην περίπτωση μας ο Δήμος) να είναι όσο το δυνατόν κοινωνικά αποτελεσματικός στο έργο του. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, έχουν πανελληνίως παρατηρηθεί τα λεγόμενα έργα «φαντάσματα». Έργα που ξεκινούν και δεν τελειώνουν ποτέ. Έργα πολλές φορές άχρηστα ή και χαμηλής προτεραιότητας. Για να μη γίνεται αυτό πρέπει να υπάρχει μια συνέχεια στον Δήμο, ακόμη και στην περίπτωση που η σύνθεση του Δημοτικού Συμβουλίου αλλάξει, από τον Δήμαρχο μέχρι το κάθε μέλος, στις επόμενες εκλογές. Εξασφαλιζόταν κάτι τέτοιο; Εξασφαλίζεται;

Αν όχι, πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί κάτι τέτοιο; Γ.Ν.: Με αυτή την ερώτηση περιγράφουμε, νομίζω, το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα ολόκληρη αυτή τη στιγμή. Το θέμα της διαχείρισης στη Δημόσια Διοίκηση είναι το Α και το Ω. Όχι μόνο της οικονομικής διαχείρισης, αλλά ας μιλήσουμε γι’ αυτήν τούτη τη στιγμή. Η διαχείριση, λοιπόν, του κάθε ευρώ απ’ το δημόσιο ταμείο πρέπει να γίνεται με θρησκευτική ευλάβεια. Να γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να μη δημιουργούνται υπόνοιες ή έστω ενδείξεις ότι κάτι δε γίνεται καλά. Ειδικά τώρα που λείπουν τα χρήματα αυτό καθίσταται και επιτακτική ανάγκη γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει τρόπος επιβίωσης. Δεν υπάρχουν περιθώρια για σπατάλες. Δεν μιλούμε μόνο για καταχρήσεις καθώς αυτές ποτέ δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν. Περάσαμε εποχές, όμως, που αναμφίβολα γίνονταν τέτοιες σπατάλες. Όσον αφορά τα έργα «φαντάσματα», όπως τα είπατε, πιστεύω ότι το μεγάλο πρόβλημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και που αντανακλά σε όλο το Κράτος, είναι ότι ποτέ δε σχεδιάστηκαν έργα σε βάθος 30ετίας, λόγου χάρη. Να καταγράψουμε τι ανάγκες έχουμε ώστε να δούμε τι πρέπει να φτιάξουμε. Ξεκίνησαν, πράγματι, «φαραωνικά» έργα τα οποία δεν χρειάζονταν να γίνουν και γι’ αυτό δεν τελείωσαν και ποτέ. Ή ακόμη κι αν τελείωσαν, εκείνοι που τα έχουν δεν μπορούν να τα συντηρήσουν με αποτέλεσμα να καταρρέουν. Στο δικό μας Δήμο παραδείγματα είναι το Κλειστό Γυμναστήριο Αλιάρτου το οποίο μένει ανοιχτό ακόμη και, δυστυχώς, θα παραμείνει για πολλά χρόνια ακόμη, αλλά και το Δημοτικό Στάδιο Θεσπιών το οποίο με πολύ λιγότερα χρήματα θα μπορούσε να είναι ήδη τελειωμένο, πλήρως λειτουργικό και να μην είναι και χρεωμένος ο Δήμος απ’ αυτό. Κάτι το οποίο κάνουμε εμείς ως Δημοτική αρχή και νομίζω κάνουν πια όλοι καθώς δεν υπάρχουν περιθώρια για κάτι διαφορετικό, είναι ότι δεν δημοπρατείται έργο στο οποίο δεν έχει εξασφαλιστεί η χρηματοδότησή του. Είναι πολύ εύκολο να ξεκινήσουμε έργα για τα οποία ο επόμενος Δήμαρχος θα τραβά τα μαλλιά του πώς θα τα πληρώσει. Ίσως για αυτό ενδεχομένως να γίνονται και λίγα έργα. Αυτά μπορούμε, αυτά κάνουμε. Βέβαια αυτό έχει και ένα θετικό αντίκτυπο. Συγκεκριμένα, παραλάβαμε έναν Δήμο με anapnefstiras.gr

χρέος περίπου 3,5 εκατ. ευρώ, ένα ιλιγγιώδες ποσό για το μέγεθος του Δήμου μας, και αν σήμερα, μετά από δύο χρόνια, κάναμε ένα ισολογισμό, θα βλέπαμε ότι το χρέος μας είναι κάτω από 1 εκατ. ευρώ. Στην απογραφή έναρξης που έγινε μετά τη συνένωση των δύο Καποδιστριακών Δήμων είχαμε έλλειμμα περί τα 780 χιλ ευρώ και στην απογραφή που έγινε στο τέλος του 2011 (ουσιαστικά το πρώτο έτος που έχουμε αναλάβει) έχουμε πλεόνασμα 98 χιλ. ευρώ και σημειώστε, χωρίς αύξηση των δημοτικών τελών (απεναντίας μέσω του Κοινωνικού Τιμολογίου πολλές φορές μειώθηκαν) και χωρίς επιπλέον δανεισμό. Α: Στην αρχή των «Καλλικρατικού» Δήμου είδαμε κάτι σαν Επιχειρησιακό Σχέδιο (ΕΣ) για τον κάθε Δήμο. Αυτό που αφορούσε τον Δήμο Αλιάρτου θα μπορούσε, κατά τη γνώμη μας, να αποτελεί ένα πασπαρτού κείμενο για πολλούς Δήμους. Μπορεί μια Δημοτική Αρχή να καταρτίσει ένα τέτοιο, αλλά ουσιαστικό αυτή τη φορά, σχέδιο; Αυτό προϋποθέτει και κάποια κοινωνική ιεράρχηση των έργων. Πιστεύετε ότι εάν υποβάλουμε ένα σχετικό ερωτηματολόγιο στον πολίτη θα μπορούσε να ιεραρχήσει τις ανάγκες του και κατ’ επέκταση τα αναγκαία έργα; Γ.Ν.: Το ΕΣ 5ετίας, όπως λεγόταν, δείχνει το πώς λειτουργεί αυτό το Κράτος. Ήταν μια υποχρέωση των Δήμων να υλοποιήσουν ένα τέτοιο ΕΣ ώστε να μπορέσει να πάρει έγκριση (χρηματοδοτικής, διοικητικής) συνέχειας ο νέος (μετά τη συνένωση των Καποδιστριακών) Δήμος. Δεν είχε, δηλαδή, σκοπό ο Νομοθέτης να υλοποιηθεί ένα ώριμο προϊόν ανάλυσης των δυνατοτήτων και των αδυναμιών του Δήμου. Ο Νομοθέτης είπε «φέρε μου ένα ΕΣ για να σου φέρω τα υπόλοιπα». Κι έτσι έκαναν όσοι Δήμοι έφτιαξαν ΕΣ. Ακόμη και τώρα να θέλαμε να καταρτίζαμε ένα τέτοιο Σχέδιο, είναι αμφίβολο εάν θα μπορούσαμε, αν και είμαστε σε καλό δρόμο. Κι αυτό γιατί, ειδικά τον πρώτο χρόνο όλοι οι Δήμοι βρισκόμασταν μπροστά σε έναν κυκεώνα νόμων και αποφάσεων από πλευράς του Νομοθέτη που η μία ακύρωνε την άλλη. Λάβαμε πολλές φορές αποφάσεις χωρίς το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο, με κίνδυνο πολλές φορές να φτάσουμε στα δικαστήρια. Το πέρασμα από τους Καποδιστριακούς στους Καλλικρατικούς Δήμους μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά δεν ήταν καθόλου. Έτσι, το 28

anapnefstiras.gr

τελευταίο που μπορούσαμε να σκεφτούμε την περίοδο εκείνη ήταν ένα Επιχειρησιακό Σχέδιο. Για να μη μηδενίζουμε βέβαια το εν λόγω ΕΣ, μπορούμε να πούμε ότι αναφέρονταν σε αυτό πολλές από τις δυνατότητες του Δήμου μας. Δυνατότητες που μπορούν να καταστήσουν τον Δήμο μας βιώσιμο. Σε επόμενη φάση, σίγουρα, οφείλουμε να καταρτίσουμε ένα Σχέδιο που θα απαντά στο πώς θέλουμε να είναι ο Δήμος μας μετά από κάμποσα χρόνια. Στο πλαίσιο αυτό αναμένουμε και μελέτη για το Πολεοδομικό Σχέδιο των Θεσπιών με το οποίο εξετάζεται το χωροταξικό του Δήμου. Είναι σημαντικό να ξέρουμε τις χρήσεις γης. Εάν θέλουμε βιομηχανίες, αγροτουρισμό κ.ο.κ. ώστε να αποφύγουμε άναρχη δόμηση ή βιομηχανοποίηση. Βλέπουμε τώρα μια αποθήκη, ένα σπίτι, ένα χωράφι, ένα φωτοβολταϊκό. Αυτά πρέπει να τα ορίσουμε. Όσον αφορά στη συμμετοχή του κόσμου, θεωρώ, δυστυχώς, ότι είναι πολύ δύσκολη η εποχή για συμμετοχή, παρόλο που είναι πιο αναγκαία από άλλοτε. Ο κόσμος ζει τραγικές στιγμές. Ο κόσμος θα συμμετάσχει όταν καταλάβει ότι ο Δήμος είναι το σπίτι του. Δεν μπορεί ένας Δήμαρχος ή ένα Συμβούλιο όσο σοφό και ικανό να είναι, να αποφασίζει για τις τύχες κανενός. Πρέπει να αποφασίζει ο κόσμος. Σε αυτό χρειάζεται εθελοντισμός και παρακολούθηση των τεκταινομένων. Να είναι ενεργός πολίτης. Έχω απογοητευτεί πάνω σε αυτό. Ακόμη και η Κίνηση η δική μας ήταν μια Κίνηση Πολιτών. Επενδύσαμε στον εθελοντισμό και τη συμμετοχή, αλλά μας πρόλαβαν τα γεγονότα της Κρίσης. Ωστόσο, πιστεύω ότι η λύση είναι μόνο η συμμετοχή. Να προκαλεί ο κόσμος τις τοπικές και όχι μόνο αρχές, να τον ακούσουν. Πόσο μάλλον όταν εμείς τους καλούμε και, δυστυχώς, συναντούμε δυσκολίες στην ανταπόκρισή τους. Α: Υπάρχει διαφθορά στους Δήμους; Και ρωτάμε υπό το πρίσμα ότι υπάρχει μια τέτοια γενική αίσθηση, ίσως και απότοκο της σχετικής προπαγάνδας. Η γνώμη σας; Γ.Ν.: Διαφθορά παντού υπάρχει. Δεν μπορούν να εξαιρούνται οι Δήμοι. Υπάρχει όπου υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν στο μυαλό τους άλλα πράγματα. Οπωσδήποτε, η κομματοκρατία λειτούργησε και λειτουργεί καταλυτικά ως προς αυτό. Υπάρχει, όμως, και μια δαιμονοποίηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΤΑ). Ό,τι κακό έχει συμβεί σε αυτόν τον τόπο

οφείλεται στην ΤΑ. Δεν λέω ότι τα πράγματα είναι καλώς καμωμένα. Τα είπαμε και προηγουμένως. Όμως, δεν είναι τόσο υψηλό το επίπεδο διαφθοράς όσο νομίζουμε. Μιλώντας με νούμερα, μπορούμε να πούμε ότι ή συμβολή της ΤΑ στα 350 δις ευρώ του χρέους της χώρας μας, ανέρχεται μόλις στο 0,9%, την ώρα που ο ΟΣΕ επιφέρει ετησίως 10 δις επιπλέον χρέος. Επίσης, όταν λέγεται ή οι δικαστικές αποφάσεις δείχνουν, ότι στα εξοπλιστικά προγράμματα υπήρξαν μίζες αυτό δεν δαιμονοποιεί τα εν λόγω προγράμματα ή τον Στρατό, αλλά εκείνα τα πρόσωπα που πήραν τις μίζες. Κατ’ αναλογία, εάν υπάρχουν όργια στην ΤΑ, αυτά έχουν ονοματεπώνυμο. Να βγουν και να τα πουν. Τέτοιου είδους γενικότητες και αοριστίες είναι φασιστικού τύπου και δεν ταιριάζουν στην κοινωνία μας. Α: Ακόμη κι αν ξέρει τα ονόματα, πώς μπορεί ο Δήμαρχος να προστατέψει τον πολίτη από κάποιον επίορκο υπάλληλο του Δήμου ή υπεύθυνο κάποιας υπηρεσίας του; Γ.Ν.: Αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα, καθώς την περίοδο αυτή γίνονται κάποιες αλλαγές όσον αφορά τα Πειθαρχικά Συμβούλια (ΠΣ), είναι ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτε! Απλώς το καταγγέλλεις. Υπάρχουν Δήμαρχοι που επιχείρησαν να επιβάλουν στοιχειώδεις ποινές σε υπαλλήλους για διάφορους λόγους και έφαγαν τα μούτρα τους από τα ΠΣ. Μιλώντας, μάλιστα, και ως δημόσιος υπάλληλος (σ.σ.: Καθηγητής 2οβάθμιας) δεν μπορεί το ΠΣ που θα κρίνει την παράβαση ή τη διαφθορά ενός υπαλλήλου, να αποτελείται μόνο από υπαλλήλους. Η κακώς νοούμενη συναδελφική αλληλεγγύη σπάνια θα επιτρέψει την τιμωρία κάποιου συναδέλφου. Έτσι παγιώθηκε μια κατάσταση από την οποία αναδύεται και αυτή η οσμή της διαφθοράς που λέγαμε πριν. Κάτι που αδικεί εκείνους τους υπαλλήλους που «τρέχουν» τα του Δήμου κάτω από αντίξοες συνθήκες. Σίγουρα κάποιοι δεν ιδρώνουν και

πολύ, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι οι οποίοι αδικούνται κατάφορα όταν τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Α: Ο Α δεν αμφισβητεί τα περί «τσουβαλιάσματος». Είναι και δική μας πεποίθηση ότι κάθε γενίκευση είναι εξ ορισμού λανθασμένη. Με την ίδια, όμως, λογική τσουβαλιάζονται στη συνείδηση του πολίτη και Δήμαρχοι επειδή απλώς δεν κατήγγειλαν μετά την εκλογή τους τα κακώς κείμενα των προηγούμενων. Όταν μάλιστα υπάρχει κοινή πεποίθηση (και όχι αποδείξεις, καθώς είναι δύσκολο για τον πολίτη να έχει τέτοιες) για κατάχρηση δημόσιου χρήματος από κάποιον Δήμαρχο και ο επόμενος δεν το καταγγέλλει με την εκλογή του, αμέσως καθιστά και τον νεοεκλεγμένο «διεφθαρμένο». Για ποιο λόγο δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο από τη στιγμή που ο νεοεκλεγείς αποκτά πρόσβαση σε τέτοια έγγραφα; Γ.Ν.: Είναι πολύ δύσκολο να έχει γίνει οικονομική ατασθαλία και να την ξέρει μόνον ο νέος Δήμαρχος και κανείς άλλος. Και αυτό γιατί καμία απολύτως οικονομική συναλλαγή του Δήμου δεν υπογράφεται μόνο απ’ τον Δήμαρχο. Ο Δήμαρχος υπογράφει, εγκρίνει το Ελεγκτικό Συνέδριο (που, προφανώς, δεν είναι υπηρεσία του Δήμου) και παίρνει τον δρόμο του. Πολλές φορές που δεν εγκρίνονται δαπάνες από το ΕΣ, καταλογίστηκαν στους Δημάρχους. Ο Δήμαρχος είναι πολιτικό όργανο. Όχι Εισαγγελέας. Καταδικάζει πολιτικά. Στην περίπτωσή μας το να πει ο Δήμαρχος ότι σε έναν Καποδιστριακό Δήμο έγινε το Α έργο που, κατά τη γνώμη του, δεν έπρεπε να γίνει καθώς στοίχισε πολλά ή απλώς δεν χρειαζόταν, αποτελεί πολιτική καταδίκη. Εάν σε αυτό το έργο υπάρχει οικονομική συναλλαγή η οποία βαρύνει τον προηγούμενο Δήμαρχο ή κάποιον άλλο, δεν είμαι εγώ αυτός που θα το πω. Για να το πω αυτό θα πρέπει να έχω στοιχεία που και από μόνα τους δεν μπορούν να συγκαλυφθούν.

Φυτοφάρμακα - Σπόροι - Γεωργικά Εφόδια και Εργαλεία

Παναγιώτης Π. Μαρίνης Γεωπόνος - Σύμβουλος Αγροτικής Ανάπτυξης Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης anapnefstiras.gr Θεσπιές, Τηλ.: 22620 66039, Κιν.: 6937 093 582, Email: p.marinis@yahoo.gr

Είναι, δηλαδή, δύσκολο να έχεις τέτοιου είδους στοιχεία καθώς θα έχουν περάσει πρώτα από άλλους μηχανισμούς και τα έχουν εκείνοι, ως υπεύθυνοι κιόλας να ελέγξουν τις πράξεις αυτές. Ο Δήμαρχος δεν μπορεί να γνωρίζει κάτι που δεν γνωρίζουν άλλες υπηρεσίες. Α: Πέραν απ’ τις ρήτρες περί παραίτησης από την επίκληση ασυλίας λόγω Εθνικής Κυριαρχίας του Μνημονίου Ι ή την παραχώρησής της μέσω του ίδιου του δανεισμού, την περίοδο αυτή ο κος Φούχτελ αναζητά συνέργειες με Ελληνικούς Δήμους υπό ένα αποικιακό περιβάλλον, όπως λέγεται. Στο κύμα ιδιωτικοποιήσεων που έχει εξαγγελθεί ρόλο θα παίξουν και δραστηριότητες που μέχρι στιγμής ανήκαν στους Δήμους, όπως η διαχείριση των απορριμμάτων. Ποια η θέση σας απέναντι σε μια τέτοια προοπτική; Γ.Ν.: Θεωρώ ότι δεν μπορεί κανείς να δαιμονοποιήσει τα ιδιωτικά κεφάλαια στους Δήμους. Δύσκολα αμφισβητείται ότι μπορούν παίξουν τον ρόλο τους τα ιδιωτικά κεφάλαια. Σίγουρα δεν μπορεί και να τα θεοποιήσει κιόλας. Υπάρχουν δραστηριότητες σε έναν Δήμο οι οποίες μπορούν άριστα να γίνουν σε συνεργασία με ιδιώτες, αλλά υπάρχουν και άλλες που αυτό δεν γίνεται. Πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή. Όσον αφορά τα απορρίμματα, η ΔΕΠΟΔΑΘ δίνει τεχνογνωσία σε όλη τη χώρα για τη διαχείρισή τους. Το μοναδικό έργο με δημόσια χρηματοδότηση (περί τα 25 εκατ. ευρώ) είναι η μονάδα διαλογής απορριμμάτων που γίνεται στη Θήβα. Έτσι πιστεύω ότι το ζήτημα των απορριμμάτων είναι κάτι που μπορούν οι Δήμοι από μόνοι τους να διαχειριστούν. Απ’ την άλλη υπάρχουν Δήμοι που είναι σε πρωτόγονη κατάσταση και πρέπει κάτι να κάνουν άμεσα. Αυτό δεν σημαίνει πλήρη εκχώρηση της διαχείρισής τους σε ιδιώτες,

anapnefstiras.gr

αλλά ίσως μια συνεργασία σε ελεγχόμενα επίπεδα. Αυτό που δεν μπορείς να εκχωρήσεις με τίποτα είναι η κοινωνική πολιτική. Αν έκανε ένας Δήμος κάτι τέτοιο, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Τα σχολεία, ας πούμε, ή η Πρωτοβάθμια Υγειονομική Περίθαλψη, όπου υπάρχει, δεν μπορούν να γίνουν ιδιωτικά. Αυτά πρέπει να είναι μόνο δημόσια. Αλλιώς στη θέση του Δήμου θα μπορούσε να ήταν μια Ανώνυμη Εταιρία. Όλα χρειάζονται. Και ο ιδιώτης. Απλώς με όρια και συγκεκριμένα πλαίσια ενώ, φυσικά, το τελευταίο λόγο πρέπει να τον έχει το ΔΣ και οι θεσμοί του Δήμου. Α: Άρα, σε αυτό το πλαίσιο εντάσσετε την πιθανότητα να χτυπήσει την πόρτα σας ο απεσταλμένος κος Φούχτελ εκδηλώνοντας ενδιαφέρον για «συνέργειες», αν κάποτε γίνει πλεονασματικός ο Δήμος σας ή κάποια επιμέρους δραστηριότητά του; Γ.Ν.: Ως Δήμαρχος είμαι υποχρεωμένος να συζητήσω με τον οποιονδήποτε και να ακούσω τις προτάσεις του και να πω τις δικές μου. Το τι θα αποφασιστεί είναι δουλειά και του ΔΣ, αλλά σίγουρα υπάρχει μια χαραγμένη πολιτική η οποία λέει «τα όρια του Δήμου είναι αυτά και τα όρια συνεργασίας με τον ιδιώτη είναι αυτά και, μάλιστα, σαφώς προσδιορισμένα». Δεν είμαι διατεθειμένος να εκχωρήσω τίποτα από αυτά που μπορεί και πρέπει να κάνει ο Δήμος. Αυτό δε σημαίνει, βέβαια ότι δεν πρέπει να ακούμε τον ιδιώτη ή και να συζητούμε με ιδιωτικά κεφάλαια, όταν μάλιστα αυτά αφορούν επενδύσεις που μπορεί να δημιουργήσουν οφέλη όπως π.χ. κάποιες θέσεις εργασίας στους δημότες κ.α., αλλά αυτό να γίνεται χωρίς να εκχωρούμε έδαφος από τη δημόσια αρχή και εξουσία.

Κόκκινο

Θυμάμαι… Πέρασαν μικροί χάρτινοι αιώνες Συνήθισα… Γλείφω το άρωμα σου από τα οστά μου Κουράστηκα… Ξεσκίζω με φιλιά την καρδιά μου Σιχάθηκα… Μέτριος κόσμος Μετανάστευσα… Σώμα άσπιλο, μοιάζει με σπηλιά Βλαστήμησα… Κάρβουνο αρχίζουν να μυρίζουν τα σταυροδρόμια Ντράπηκα… Σκελετωμένα σώματα συντρόφων Απόρησα… Ζωές δανεικές ,εξαργυρώθηκαν στην απορία Αμφέβαλλα… Παραχωρήθηκαν σε μένα οι φόβοι σου Μετρήθηκα… Κοντά χέρια της αγκαλιάς, μακριά πόδια της φυγής Άλλαξα… Κόκκινο το χρώμα του φθινοπώρου… πάντα κόκκινο

Borgata Di Mela, Θήβα

Πολύχρωμο κουτί

Ποιό είναι όμως το κουτί που μας φέρνει όλους μαζί; που μας κάνει βασιλιάδες και μας βάζει φυλακή; ποιό είναι όμως το κουτί που και εδώ το λεν tv, που θαυμάζει τα παιδιά του και τα βάζει στο σακί; Το κουτί είναι η ζωή μου κυβερνά την ύπαρξη μου, ότι και αν μου πει με νοιάζει, το μυαλό μου επηρεάζει, θέλω σαν τρελός να γίνω στο δεκάλεπτο μου εκείνο, ένα θέμα για συζήτηση, ένα θέμα για αμφισβήτηση, να πιστέψω ότι είμαι κάτι, σε όλους για να μπω στο μάτι. Και έτσι πάλι η ώρα θα ‘ρθει στις ειδήσεις για να δω, ανθρωπάκια μιλημένα σε ένα σκάκι όλα ριγμένα, που κάποιος άλλος τα κινεί και παίζει θέατρο με όλα τους στην ίδια την σκηνή, βασιλιάδες και ιπποκόμους να συνωστίζονται μαζί, μες’ το ίδιο το κουτί, μα σαν έρθει η στιγμή και απομείνουν όλοι ίδιοι μες στο ίδιο το παιχνίδι, θα θελήσουν να ξεφύγουν από όμοια κελιά, στα οποία περπατούσαν με ένα βήμα την φορά, και είχαν χρώματα στους τοίχους μόνο μαύρα και λευκά. Βλέπω ότι μου προσφέρουν και πιστεύω ότι είναι αλήθεια, στην κατάντια συνεισφέρουν και την κάνουνε συνήθεια, μα η στιγμή όμως δεν θα αργήσει να πατήσω το κουμπί, και να ψάξω μοναχός μου την πολύχρωμη ζωή.

Τόλης Ζιώγας, Πέτρα anapnefstiras.gr

anapnefstiras.gr