τεύχος #12 by αναπνευστήρας μηνιαίος

#12 Δεκέμβριος 2013

πολιτικοοικονομικοκοινωνικοπολιτιστικός ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΤΖΑΜΠΑ

Κράτος: Η ελληνική αιτία Πέντε λεπτά νωρίτερα +ΜΕΡΙ ΣΟΠΙΝΓΚ Το κοριτσάκι με τα σπίρτα...

π. Ιωάννης Οικονομίδης: Η ζωή σε... «εξασθενές» φόντο;

anapnefstiras.gr

Σημείωμα Σύνταξης

ε αυτό το τεύχος κλείνουμε έναν χρόνο κυκλοφορίας. Ούτε αποτίμηση θα κάνουμε, ούτε ευχές, μα ούτε και αναδρομή στα γεγονότα του έτους που φεύγει. Μόνο μια ευγενική εκτίμηση για το τι σημαίνει «σήκωμα απ’ τον καναπέ» που με απορία και έκπληξη ξεστομίζει ο καθένας είτε στο παγκάκι, είτε στο καφέ, είτε όρθιος, είτε ξάπλα, είτε σε στάση, είτε σε κίνηση. «Πρέπει να σηκωθούμε απ’ τον καναπέ»… Η εκτίμηση είναι ότι αυτό το «σήκωμα» δεν μεταφράζεται απευθείας και de jure σε «επανάσταση». Αυτή κυοφορείται και γεννάται ερήμην της μάνας της. Μπορεί και πρέπει να σημαίνει συμμετοχή στα πράγματα της πόλης. Μα είναι δυνατόν σε πόλεις των άνω των 30 χιλ. κατοίκων (Λιβαδειά, Θήβα) να συναντάς σε κάθε ενέργεια-δράση-εκδήλωση αλλά και σε κάθε κοινή δραστηριότητα (πλην ορισμένων πανηγυριών και λαϊκο-ποπ εμφανίσεων) τους ίδιους 50 ανθρώπους; Σαπίλα.Το μόνο που κινείται με αρκετή αξιοπρέπεια είναι τα διάφορα κοινωνικά «κάτι», όπως λχ παντοπωλεία ή συλλογές εφοδίων για αντιμετώπιση συγκεκριμένων αναγκών συμπολιτών μας κ.α. Τώρα στις γιορτές θα βρείτε την ευκαιρία να εμπλακείτε ξανά σε αυτό. Κάντε το. Στα καθ’ ημάς, το αστέρι στο χριστουγεννιάτικο δέντρο μας είναι το κείμενο των μελών του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) των γυναικείων φυλακών Ελαιώνα. Κείμενο γραμμένο μέσα από την ομαδική σύνθεση των ιδεών ιδιαίτερων ανθρώπων. Ένα αρμονικό μωσαϊκό απόψεων από γυναίκες που άγγιξαν τα όρια τους και μοιράζονται μαζί μας τη σκέψη και την κριτική τους για αυτά που βρίσκονται στην κοινωνική, και άρα πραγματική (όχι τηλεοπτική), επικαιρότητα. Τιμή μας. Υπενθύμιση: Περιμένουμε τα κείμενά σας, τα ποιήματά σας κλπ, αλλά και την διαφημιστική στήριξή σας. Ευχαριστούμε για όλα.

αναπνευστήρας ανεξάρτητο νεανικό περιοδικό της Βοιωτίας /snorkel.gr

/snorkelgr

Υπεύθυνος σύνταξης: Γεράσιμος Μπόγρης Υπεύθυνος διαφημίσεων: Χριστίνα Φουτρή, 6947778057 Υπεύθυνος διανομής & συνδρομών: Γεράσιμος Μπόγρης Επιμέλεια φωτογραφιών: Άγγελος Μαρίνης Επιμέλεια: Μαρίζα Βέκιου Εξώφυλλο: Δημήτρης Μπεκρής Σχεδιασμός εντύπου: Δήμητρα Βόγλη, 6972305707 Εκτύπωση: ΤΥΠΟΦΩΣ, www.typofos.gr Ιδιοκτήτης: Ελισσάβετ Μπόγρη, Θεσπιές Βοιωτίας, 2262066021 Νομικός Υπεύθυνος: Γεράσιμος Μπόγρης

/snorkelnews

anapnefstiras.gr

info@anapnefstiras.gr anapnefstiras.gr

Κράτος: Η ελληνική αιτία Του Γεράσιμου Μπόγρη, Θεσπιές

Οι τεχνολογικές εξελίξεις που εκβιομηχανοποίησαν την Ευρώπη σήμαναν το πέρασμα της Δύσης από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό. Την ίδια ώρα άρχισαν οι θεοκρατικές μοναρχίες να δίνουν τη θέση τους σε κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες. Λίγο μετά, ο Μαρξ προτείνει την «επέκταση» της Γαλλικής Επανάστασης με υποκείμενο τους προλετάριους.

Οι δύο τελευταίοι αιώνες ξεδίπλωσαν ερμαφρόδιτα κοινωνικοπολιτικά συστήματα που εν πολλοίς χρησιμοποίησαν το όνομα «Δημοκρατία» για να προσδιοριστούν καθώς έτσι αυτο-προσδιορίστηκαν, λόγου χάρη, πολλές στρατιωτικές δικτατορίες αλλά και το τυραννικό σταλινικό καθεστώς (ΕΣΣΔ). Ακόμη και το καινοφανές υπόδειγμα του κρατικού καπιταλισμού, δηλαδή της Κίνας, προσθέτει στο επίσημο όνομά του τον όρο Δημοκρατία (Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας), υπόδειγμα που σύμφωνα με τον διεθνή Τύπο, βρίσκεται στην πίσω πλευρά των κεφαλαιοκρατών της Γης ως υποψήφιο επέκτασης.

της γραφειοκρατίας αυτονομείται από την πόλη. Οι αρχαίοι Έλληνες της κλασσικής περιόδου με τον όρο πόλη δεν εννοούσαν τα εδάφη αλλά την κοινωνία των πολιτών. Με άλλα λόγια, η εμπεδωμένη σύγχρονη αστική Δημοκρατία ανεξαρτητοποιεί το Κράτος απ’ την κοινωνία και το μετατρέπει σε μηχανισμό διοίκησης από μηχανισμό αυτό-πραγμάτωσης της κοινωνίας. Χαρακτηριστική στιγμή αυτής της αυτονόμησης του Κράτους είναι η έκδοση του έργου «Λεβιάθαν» του Τόμας Χομπς που αποτελεί το αρχικό σπέρμα του σύγχρονου κράτους καθώς ο Λεβιάθαν είναι το Κράτος, ο θνητός θεός που διαφεντεύει τις ζωές των υπηκόων του.

Κάναμε αυτή την αναδρομή για να καταλήξουμε στο ότι στα σύγχρονα κοινωνικοπολιτικά συστήματα κυρίαρχο ρόλο παίζει το Κράτος (αφήσαμε έξω το σύστημα του αναρχισμού). Έννοια που μέσω του κοινοβουλευτισμού και

Στο ελληνικό παράδειγμα, το Κράτος δεν λειτουργεί ανεξάρτητο από την κοινωνία. Ωστόσο, αυτό δεν γίνεται επειδή οι πολίτες εμπλέκονται συνεχώς με αμεσοδημοκρατικές μεθόδους στις αποφάσεις διακυβέρνησής

anapnefstiras.gr

τους (δημοψηφίσματα, συνελεύσεις γειτονιών κοκ), αλλά επειδή το σώμα του Κράτους γδέρνουν συνεχώς τα νύχια εκατομμυρίων γαλανόλευκων χεριών. Χέρια που, από γεννησιμιού του ελληνικού κρατιδίου μας, είτε λιγότερο, είτε περισσότερο, αφαιρούν σάρκα εκ της σαρκός του. Το σκηνικό στήνεται από τα πρώτα κιόλας χρόνια της Απελευθέρωσης από τους οθωμανικούς φόρους, όταν τα κόμματα ονομάζονται ρωσικό, γαλλικό και αγγλικό. Τότε, ένα μόνο ποσοστό του ποσού κάθε δανείου, που λάμβανε το νεοσύστατο κράτος, έφθανε στα δημόσια ταμεία. Αυτό συνεχίστηκε ακόμη και με τις στρατιωτικές δικτατορίες (την πρώτη και την αμερικανωθούμενη δεύτερη) που με σφετεριστική και αμαυρωτική χρήση του πατριωτισμού συνέχισαν το έργο του μαυρογιαλουρισμού και της δραχμοκατάποσης. Ακόμη και κατά τη μεταπολιτευτική Δημοκρατία δεν εμπεδώθηκε η αξιοκρατία, ο σεβασμός στα δημόσια, παρά συνεχίστηκαν τα γιουρούσια επί των δανειζόμενων χρημάτων και των δημόσιων θώκων. Και σήμερα, παρά την στενωπό που περνά ο ελληνικός λαός, το Δημόσιο δεν στέλνει δικηγόρο ως εκπρόσωπό του στη δίκη για λαθρεμπορίο πετρελαίου έλληνα επιχειρηματία με αποτέλεσμα να έχει 9 αναβολές (!), διακανονίζει τεράστιες οφειλές στο ΙΚΑ, στη ΔΕΗ και στην Εφορία, ενώ την ίδια ώρα εξαντλεί την αυστηρότητα που περισσεύει στον κάθε μισθωτό. Η αναισχυντία φαίνεται κι απ’ το ότι ένας απ’ τους μεγαλο-οφειλέτες της ΔΕΗ είναι και το (υπερχρεωμένο) κόμμα της Κυβέρνησης, η Νέα Δημοκρατία! Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, βλέπουμε ότι το ελληνικό φαντασιακό δεν έχει υποστεί σοβαρή μετάλλαξη προς μια σύγχρονη Δημοκρατία, ακόμη και εκείνη που κατά τον Κ. Καστοριάδη εύστοχα χαρακτηρίζεται ως φιλελεύθερη ολιγαρχία. Συνεπώς, στο δίλλημα που προβάλλεται ως πολιτικοοικονομικό διακύβευμα με τη μορφή «περισσότερο ή λιγότερο Κράτος» η απάντηση θα μπορούσε να είναι: «Δεν με ενδιαφέρει!» Από τη μια, φανταστείτε το Κράτος των Νεοραγιάδων να αναλαμβάνει ή να κρατά στα χέρια του ευρείες οικονομικές δραστηριότητες. Οι διεφθαρμένοι φορείς του Κράτους που τάζουν (ή ζητούν) χάρες, οι «ανήμποροι»

πολίτες που στήνονται στους βουλευτικούς προθαλάμους ζητώντας μια δουλειά και οι θεσπισμένες διαδικασίες που αποτελούν έναν πελώριο Πύργο της Βαβέλ ώστε να διευκολύνονται οι προηγούμενοι δύο και να μη διώκεται κανείς τους. Το αποτέλεσμα όλων αυτών δεν είναι άλλο από την παροχή τέτοιων υπηρεσιών και προϊόντων από το Δημόσιο που βρίσκονται σε δυσαναλογία με το κόστος τους, γεγονός που μεταφράζεται σε (μεγαλύτερους) φόρους και (περισσότερο) δανεισμό. Από την άλλη, φανταστείτε ότι το Κράτος των Νεοραγιάδων αποδεχόμενο την αδυναμία του να παρέχει το ίδιο αξιόπιστες υπηρεσίες, εκχωρεί πολλές δραστηριότητές του σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Ο ιδιώτης τις αναλαμβάνει αφού καρπώνεται το όποιο κέρδος θα μπορούσαν να παράγουν οι εκχωρούμενες δραστηριότητες ή το όποιο ποσό του κρατικού προϋπολογισμού αναλογούσε σε αυτές. Το Κράτος περιορίζεται στον ρόλο του ελεγκτή και διαιτητή. Όμως, όπως είναι λογικό και αποδεκτό στην κοινωνία, σκοπός του ιδιώτη είναι το κέρδος. Η παροχή καλής υπηρεσίας είναι απλώς ένα μέσο για να το πετύχει. Συνεπώς, αν βγαίνει πιο φθηνά, για τον ιδιώτη, ο χρηματισμός των φορέων του Κράτους (αιρετών ή μη) σε σχέση με την παροχή καλών υπηρεσιών, τότε σαφώς θα επιλέξει τον πρώτο. Το Κράτος μας όμως δεν μπορούσε να παρέχει υπηρεσίες με καλό value for money όχι επειδή δεν μπορεί να βρει ανθρώπους να διοικήσουν αποτελεσματικά, αλλά επειδή ποτέ δεν ελέγχει κανέναν! Δεν ήταν και δεν είναι καλός ελεγκτής παρά ήταν ένα διεφθαρμένο γκρουπούσκουλο, όπως δείχνουν οι πρώτες παράγραφοι. Αναρωτιόμαστε εύλογα, λοιπόν, ποιος και πώς θα ελέγξει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις; Ποιος θα μας εξασφαλίσει καλό αποτέλεσμα και λογικό κόστος όταν ο ανταγωνισμός δεν μπορεί; Όταν, δηλαδή, ο αριθμός των προμηθευτών της υπηρεσίας συνιστά ολιγοπώλιο και ευνοεί τη δημιουργία καρτέλ; Πόσο δε μάλλον όταν οι εν λόγω αγορές αποτελούν φυσικά μονοπώλια όπως η παροχή νερού ή ρεύματος; Ποιος θα μας εξασφαλίσει χαμηλό κόμιστρο στα ΜΜ Μεταφοράς; Το ελληνικό κράτος; Μα, είπαμε είναι διεφθαρμένο… Στην ερώτηση «περισσότερο ή λιγότερο Κράτος;» τί θα απαντούσατε; anapnefstiras.gr

Πέντε λεπτά νωρίτερα Του Άγγελου Μαρίνη, Θήβα osadenftano.blogspot.gr

Ήταν κάποτε μια όμορφη πόλη με φιλήσυχους μα και ευκολόπιστους κατοίκους. Είχαν την αφέλεια να νομίζουν πως ζούσαν και δούλευαν ελεύθεροι ενώ στην πραγματικότητα τους καταδυνάστευαν ο βασιλιάς και οι γραμματιζούμενοι αυλικοί του, οι όποιοι καρπωνόντουσαν και το μεγαλύτερο μερίδιο από τους κόπους των πολιτών.

Στην υπηρεσία της πόλης και του κοινού συμφέροντος είχε θέσει τον εαυτό της και μια πολύ έξυπνη κοπέλα που την έλεγαν Οικονομία, εν συντομία Μία. Με τα νούμερα κανένας δεν της πήγαινε κόντρα. «Εγώ θα σας κάνω κουμάντο με τα δημόσια χρήματά μας, αν μου έχετε εμπιστοσύνη» είπε και όλοι συμφώνησαν, αφού ξέρανε πως ήταν δίκαιη κοπέλα και μαθηματική ιδιοφυία. Μα δυστυχώς ούτε αυτή αφέθηκε ελεύθερη να πράξει το καθήκον της για το κοινό όφελος του συνόλου των πολιτών, με την διαφορά πως εκείνη ήξερε ότι ήταν σκλαβωμένη αφού την είχε φυλακίσει η κυβερνητική κλίκα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στα ανάκτορα του βασιλιά. 6

anapnefstiras.gr

Τι γινόταν σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο; Δεν μπορεί να τα φανταστεί ανθρώπου νους. Αν μίλαγαν τα τέσσερα ντουβάρια θα λέγανε πολλά. Ξύλο με το τουλούμι έπεφτε στο βασανισμένο κορμάκι της Μίας. Βασιλιάς και αυλικοί ασελγούσαν πάνω της καθημερινά. «Εμείς θα σου λέμε τί θα κάνεις αλλιώς θα σε σκοτώσουμε» της λέγανε κι αυτή, μην μπορώντας να αντιδράσει και χωρίς συμμάχους, ακολουθούσε τις διαταγές τους. Και ενώ ήξερε πως οι φόροι πήγαιναν στις κοιλιές και στα σεντούκια των αυλικών δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς από το να βάζει χαράτσια στους φτωχούς πολίτες. Εξάλλου από κάπου έπρεπε να βγουν τα απαιτούμενα

λειτουργικά έξοδα της πόλης. Πώς θα κλείνανε οι λακκούβες στα πλακόστρωτα δρομάκια; Και ο βασιλιάς και οι παρατρεχάμενοι στο όνομα της Μίας έπαιρναν τις πιο άδικες και άκαρδες αποφάσεις. Μα εκείνη ποτέ δεν ξαναμίλησε στον κόσμο. Δεν ήθελε να λέει ψέματα. Άφηνε τους άλλους να το κάνουν. Μάλιστα κάθε λίγες μέρες την παρουσίαζαν στο πλήθος, να στέκεται σε ένα ψηλό μπαλκόνι, καθαρή, στολισμένη, αρωματισμένη και ντυμένη με το μακρύ παραδοσιακό φόρεμα της πόλης που είχε πάνω του ζωγραφισμένο ένα καραβάκι. Έτσι έκρυβαν τα σημάδια του κορμιού της. «Ορίστε πολίτες, η όμορφή μας Μία, δείτε την πως χαμογελάει και αστράφτει. Όλα καλά πάνε με τα χρήματά σας. Και σε λίγο θα της φέρουμε και ένα καινούριο φόρεμα, σύγχρονο και να δείτε πως θα παίρνει ακόμα καλύτερες αποφάσεις. Εκσυγχρονιζόμαστε αγαπητοί μας συμπολίτες!» και έτσι έγινε. Πήρανε στην Μία ένα νέο, αφόρητα στενό φόρεμα, από άλλες προοδευτικές και σύγχρονες πόλεις, μπλε χρώματος, που πάνω του ήταν ζωγραφισμένα δώδεκα χρυσά αστέρια. «Τώρα της φέρανε ωραίο φόρεμα οι ξένοι, μιας και είναι νέα κοπέλα, θα είναι και φίλη της ελεύθερης διακίνησης χρημάτων από και προς τις πόλεις των ξένων που της έφεραν το δώρο», λέγανε οι γνωστοί αυλοκόλακες. Μερικοί πολίτες φοβήθηκαν από μια τέτοια εξέλιξη. Θα γίνεται σωστός έλεγχος για το τί μπαίνει μα το κυριότερο, για το τί βγαίνει από το ταμείο. Αλλά πώς να πάνε κόντρα στην σύγχρονη εποχή; Συμβιβαστήκανε. Τελικά άλλαξε κάτι; Φυσικά. Άρχισαν να έρχονται πλέον και από τις άλλες πόλεις αυλικοί και βασιλείς και βιαιοπραγούσαν στο ήδη ταλαιπωρημένο της κορμί. Έπεφτε το ξύλο της αρκούδας, του αετού, του λιονταριού, του τίγρη. Τυχοδιώκτες αποδείχτηκαν και οι ξένοι που ήρθαν σαν φίλοι, βάζανε και εκείνοι στα σύγχρονα πουγκιά τους παράδες και χρυσό από τα δημόσια ταμεία της πόλης. Μα η φουκαριάρα η Μία τί να πει; Δεν άντεξε άλλο το ξύλο, πνιγόταν και μέσα στο νέο της φόρεμα ώσπου μια μέρα σωριάστηκε χάμω από τα πολλά βασανιστήρια και την στεναχώρια. Ευκαιρία βρήκανε οι ντόπιοι και ξένοι εκμεταλλευτές μαζί με τους συμβούλους τους και τους παρασυμβούλους τους. Πήραν μέτρα αλλά και νέα μέτρα. «Φέρτε όλα σας τα λεφτά μπας και σώσουμε την Μία. Ο οργανισμός της έχει πέσει σε βαθιά ύφεση. Πρέπει να σωθεί

η Μία αν θέλετε να επιστρέψει η Ανάπτυξη στον τόπο μας. Μην αργείτε γιατί θυμώνουν οι ξένοι και θα πάρουν πίσω το μοντέρνο φόρεμα και η Μια θα πέσει ξανά στη μιζέρια και στην κακομοιριά.» κράζανε κάθε μέρα και οι πολίτες, μπουνταλάδες σαν ήταν, τα δώσανε όλα. Ώσπου μια μέρα δεν είχαν τι να δώσουν. Και παρόλο που ήταν φιλήσυχοι είχαν πλέον εξαγριωθεί. Μαζευτήκαν όλοι μαζί και κατευθύνθηκαν προς στο δωμάτιο της Μίας. Σύνθημά τους ήταν ένα: «Μία, δεν έχουμε μία». Μόλις μπήκαν στο δωμάτιό της, τα έχασαν από αυτό που αντίκρισαν. Η Μία στο κρεβάτι, ξαπλωμένη, μονάχη, γυμνή και ετοιμοθάνατη. Μώλωπες, χαρακιές γεμάτο το αιμόφυρτο, σαπισμένο κορμί της. Έψαξαν για τους αυλικούς και τον βασιλιά αλλά δεν τους βρήκανε. Το είχανε σκάσει μαζί με τα λάφυρα φορτωμένα στα μπαούλα. Σκύψανε μερικοί να βοηθήσουνε την Μία και εκείνη το μόνο που κατέφερε να ψελλίσει, πριν αφήσει την τελευταία της πνοή, ήταν μια λέξη: «Κορόιδα»! Νεκρική σιγή επικράτησε στο δωμάτιο. Ξαφνικά ακούστηκε μια γυναικεία φωνή: «Γεια σας, είμαι η Ανάπτυξη. Δεν άργησα;». Πέντε λεπτά νωρίτερα να ερχότανε η Ανάπτυξη η Οικονομία και η πόλη θα είχαν σωθεί… anapnefstiras.gr

Global News Μπαγκαμάγιο, Τανζανία: Το γερμανικό περιοδικό SPIEGEL μας μεταφέρει στην πρώην γερμανική αποικία σε ένα τριμερές αφιέρωμα για τη νέα αποικιακή δύναμη, την Κίνα. Οι Κινέζοι έχουν εδώ και τουλάχιστον μια 5ετία εκφράσει εμπράκτως την στρατηγική επιλογή τους να αποκτήσουν πρόσβαση στο φθηνό εργατικό δυναμικό και τους φυσικούς πόρους της Αφρικής. Ιλουστρασιόν σχέδια υπόσχονται λεωφόρους στη θέση των λασπωμένων μονοπατιών, με αντάλλαγμα την πρόσβαση στον πλούτο της κάθε χώρας της ηπείρου.

Σενιγάλια, Ανατ. Ιταλία: Η Wall Street Journal σε άρθρο της αναφέρεται στην ύφεση των «μικρών». Ο παραγωγικός ιστός της γειτονικής χώρας, κυρίως του ιταλικού νότου αποτελείται, όπως και η Ελλάδα, από μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Ωστόσο, το «κλείσιμο της κάνουλας» της ρευστότητας προς χαμηλές επιχειρήσεις ωθεί πολλές από αυτές σε πτώχευση, όχι επειδή λείπουν οι παραγγελίες αλλά γιατί «ξεκινάς να οδηγείς σε αυτοκινητόδρομο χωρίς να ξέρεις αν θα βρεις βενζινάδικο», όπως χαρακτηριστικά περιγράφει την κατάσταση ο Pietro Fattorini, ιταλός επιχειρηματίας.

Μπανγκόγκ, Ταϊλάνδη: Το βρετανικό Economist ανατρέχει στην πολυτάραχη πολιτική ζωή της ασιατικής χώρας. Βασιλεία, δικτατορίες και (ψεύδο)δημοκρατίες εναλλάσσονται με ακανόνιστο τρόπο μέχρι σήμερα όπου μεγάλες αντικυβερνητικές εκδηλώσεις ξεδιπλώνονται περιλαμβάνοντας καταλήψεις δημόσιων κτιρίων και υποδομών. «Απόψε το βράδυ θα γίνει Ταϊλάνδη» ήταν σύνθημα των ελλήνων φοιτητών τον Νοέμβρη του 1973 στο δικό μας «Πολυτεχνείο», με αναφορά στα γεγονότα του Οκτώβρη του ίδιου έτους όταν στην τουριστική χώρα της Ασίας η εξέγερση φοιτητών ανάγκασε σε παραίτηση τη 17χρονη χούντα του Θάνομ Κιτικάχρον. Οι παραλληλισμοί πολλοί. Και οι κίνδυνοι.

Βαρκελώνη, Ισπανία: Προβληματισμό προκαλεί η αύξηση των κλαμπ στο κέντρο της καταλανικής πόλης στα οποία μπορεί κανείς να κάνει χρήση μαριχουάνας. Σε αυτά ισχύει ό,τι και στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ όπου το εν λόγω ναρκωτικό μπορεί να χρησιμοποιείται για θεραπευτικούς λόγους. Αρχές του 2012, σύμφωνα με την EL PAIS, το ΔΣ της πόλης Ρασκουέρα παραχώρησε γη στον Σύνδεσμο Ιδιοκατανάλωσης Κάνναβης Βαρκελώνης για να σπείρει μαριχουάνα έναντι 1,3 εκατ. ευρώ για δύο χρόνια. 8

anapnefstiras.gr

Πένα αλλοδαπών Μείωση των προνομίων Πρόνοιας που παρείχε η Μ. Βρετανία στους μετανάστες από χώρες της ΕΕ που εισέρχονταν στο νησί, ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός της κ. Ντ. Κάμερον, δεδομένου ότι ο αριθμός τους αυξάνεται λόγω της οικονομικής κρίσης. Σύμφωνα με το BBC, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα είναι οι πρωταθλητές στην καταγωγή εκείνων που αιτούνται άδεια παραμονής. Πολλοί, μάλιστα, επισημαίνουν την άνοδο των νεοφασιστικών αντιλήψεων εντός της Ευρώπης υπό το φόβο μιας αναβίωσης ρατσιστικών κρουσμάτων έναντι των Ελλήνων μεταναστών. Το REUTERS τονίζει την αύξηση του τουρισμού στην Ελλάδα το καλοκαίρι που μας πέρασε και ιδίως τον μήνα Σεπτέμβριο. Ωστόσο, ο συντάκτης του βρετανικού πρακτορείου ειδήσεων σχολιάζει ότι η εν λόγω αύξηση δεν επετεύχθη λόγω κάποιας βελτίωσης του παρεχόμενου τουριστικού προϊόντος, αλλά απ’ το γεγονός ότι οι κύριες ανταγωνίστριες χώρες, Τουρκία και Αίγυπτος, χαρακτηρίζονται από κοινωνική αστάθεια με συνεχείς διαδηλώσεις και σχετικές συγκρούσεις. Τον διεθνή Τύπο απασχολεί ένα γεγονός που έλαβε χώρα στην Κύπρο. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το France24, κύπριος αστυνομικός έσπασε το πόδι ενός μετανάστη με καταγωγή απ’ την Ακτή Ελεφαντοστού, ο οποίος ζει και εργάζεται νόμιμα στην Κύπρο, όντας παντρεμένος με Κύπρια γυναίκα. Η ευγενική ερώτηση του Αφρικανού, που συνοδευόταν απ’ τη μικρή του κόρη, για τους λόγους της αγένειας των αστυνόμων προκάλεσε την βίαιη αντίδραση ενός εκ εξ αυτών, ο οποίος τον έριξε κάτω και τον κλώτσησε. Στο διαδίκτυο υπάρχει και βίντεο, που σε ένα μάλιστα σημείο του ακούγονται οι συνάδελφοί του να του απευθύνουν «Σταμάτα! Είσαι μ@λ@κ@ς;». Παρά την άνοδο που σημειώνει η ακροδεξιά στη Γαλλία και στην Ευρώπη γενικότερα, η γαλλική νεολαία βγήκε τις προάλλες στους δρόμους για να υπερασπιστεί το δικαίωμα δύο αλλοδαπών μαθητών στη ζωή και στην εκπαίδευση. Οι εν λόγω συμμαθητές τους απελάθηκαν εν μέσω της σχολικής χρονιάς. Τα γεγονότα αυτά ήρθαν απ’ τη γενέτειρα της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας για να δώσουν ξανά ελπίδα ελεύθερου πνεύματος, καθώς η οικονομική ύφεση -που πλήττει και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα της γαλλικής κοινωνίας- δεν αποτέλεσε εμπόδιο για ανθρώπινη αφύπνιση.

anapnefstiras.gr

This key!

Του Γιώργου Ξενικουδάκη, Θήβα (dikeroc@yahoo.com)

Σταύρος Λάντσιας Ημερολόγιο Ονείρων Η μουσική που ακούμε δεν είναι απλό πράγμα. Η επιλογή της δεν έχει την ίδια βαρύτητα με το τι θα φάμε ή το τι θα φορέσουμε το βράδυ.

Οι μουσικές που στολίζουν τις στιγμές μας είναι το Soundtrack της ταινίας της ζωής μας. Και την επιμέλειά τους την έχουμε εμείς. Στην εποχή της παν-δικτύωσης, την οποία διανύουμε όλες οι μουσικές βρίσκονται μπροστά στα χέρια μας για να τις αδράξουμε. Επειδή όμως ως γνωστόν η υπερπληροφόρηση, εκτός από την ευχαρίστηση, καμιά φορά σκοτώνει και την αισθητική είναι απαραίτητο να δείχνουμε ιδιαίτερη προσοχή σε ό,τι έρχεται σε επαφή με τον ψυχισμό μας. Ένα είδος βάλσαμου για την ψυχή αποτελεί και αυτή εδώ η δουλειά του μεγάλου Έλληνα 10

anapnefstiras.gr

μουσικού και μουσουργού Σταύρου Λάντσια, χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρώπου που αν είχε γεννηθεί σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη θα είχε γίνει, πιθανώς, παγκοσμίως διάσημος. Τα έργα που μας έχει δώσει, είτε ως μέλος του Jazz trio “Human Touch”, είτε με τις συνεργασίες του με άλλους μεγάλους καλλιτέχνες του Ελληνικού Τραγουδιού αλλά και μέσα από τα προσωπικά του άλμπουμ είναι όλα υψηλής ποιότητας και αισθητικής. Όπως και στις προηγούμενες προσωπικές του δουλειές, έτσι και σ’ αυτή ο Jazz αυτοσχεδιασμός συναντά την απλότητα του

μινιμαλισμού. Οι κλασσικές ορχηστρικές φόρμες της δυτικής μουσικής έρχονται σε δημιουργική επαφή με την “καθ’ ημάς ανατολή”. Τα έγχορδα δωματίου γειτνιάζουν αρμονικά με την κρητική λύρα και το τενόρο σαξόφωνο ερωτοτροπεί με το “μελίρρυτο” κόντρα μπάσο. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα μελωδικό αλλά ταυτόχρονα και αρκούντως “παιχνιδιάρικο” ώστε μα μην χαρακτηρίζεται “μελό”. Η τεχνική απόδοση από τους διακεκριμένους σολίστες που συμμετέχουν είναι μεν εντυπωσιακή, όχι όμως σε βάρος της συνοχής του συνολικού αποτελέσματος. Η άψογη ποιότητα της παραγωγής δε, συμβάλλει στην ονειρική αίσθηση που αποκομίζει ο ακροατής. Πρέπει να σημειώσουμε ότι σε χαλεπούς καιρούς η δισκογραφική εταιρεία φρόντισε να κυκλοφορήσει μια ιδιαίτερα επιμελημένη έκδοση τόσο σε μορφή cd, όσο και με μορφή audiophile βινυλίου. Και τα δώδεκα κομμάτια του δίσκου αλλά και οι δύο διασκευές που περιέχει σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι μπορούν να αποτελέσουν μελωδικές σελίδες σε ένα άλλο, ιδιότυπο ημερολόγιο που μετρά όχι τον χρόνο που περνάμε πραγματικά αλλά τον άλλο, τον αληθινό, που μόνο μέσα στο όνειρο βιώνει κανείς. Σταύρος Λάντσιας Ημερολόγιο Ονείρων 2012, Argo Music

anapnefstiras.gr

10 o Επεισόδιο: Τέλος δίχως τέλος Του Γεράσιμου Μπόγρη, Θεσπιές Όπως γνωρίζετε, το «κατά συρροήν παραμύθι» έχει 10 επεισόδια. Συνεπώς, με το παρόν κλείνει ο κύκλος. Έναν κύκλο που χάραξαν δέκα διαφορετικά πληκτρολόγια: Μαρίζα, Χριστιάνα, Χρύσα, Βασιλική, Άγγελος, Γιώργος, Γιώτα, Μαρία, Αλέξανδρος και Γεράσιμος. Ο καθένας τους έδωσε μια σπρωξιά στην ιστορία και να ‘μαστε στο τέλος.

Όμως, εφόσον έχετε τη διάθεση, μπορούμε να ανοίξουμε νέο κύκλο μιας νέας ιστορίας που θα γράφεται από διαφορετικούς συντάκτες. Εσάς. ΕΚΔΗΛΩΣΤΕ ενδιαφέρον στο info@anapnefstiras.gr. Προσοχή: Στείλτε ένα «ΘΕΛΩ» και ΟΧΙ απευθείας το κείμενό σας!

Ένα αεράκι ξεκινούσε από τη Φολέγανδρο και έσβηνε στο στέρνο του Λάμπη, προτού πάρει τον δρόμο για την Ανάφη. Στο ύψωμα αυτό της άγονης γης, ο λόγος της γιαγιάς γονιμοποιούσε την περιέργειά του. Ένας βαρύς βρυχηθμός πετάχτηκε αργά από μέσα του. «Πέθανε ο παππούς χωρίς να ξέρω τίποτα», «και η Άννα; Η Άννα;» σκέφτηκε και ανηφόρισε προς τον λόφο που βρίσκεται το νεκροταφείο. Ο υγρός ουρανός έσβηνε πάνω στα μνήματα ενώ το φιδίσιο σχήμα του δρόμου φαινόταν να λικνίζεται καθώς ο Λάμπης πατούσε το πλακόστρωτο. Με το χέρι του έσπρωξε τη μαύρη πόρτα. Αυτή κι αν είναι Πόρτα του Αλλού, σκέφτηκε και έκανε το πρώτο διστακτικό βήμα του. Μετά τη φυλακή τίποτα 12

anapnefstiras.gr

δεν τον φόβιζε. Ούτε ο θάνατος. Άλλωστε έκανε κουπί δίπλα του κάποιες φορές προτού τα σκαμπίλια της Εύας τον επαναφέρουν. Η ψυχή του είχε δεκάδες χαρακιές που σχημάτιζαν ένα ραγισμένο λαμπιόνι. Λίγο πιο πέρα κόσμος μαυροντυμένος έστεκε χωρίς έκφραση γύρω από έναν τάφο. Δεν ήταν η περιέργεια αλλά η σιγουριά που τον έκανε να βαδίσει προς το μέρος τους. Τα βήματά του ήταν σταθερά. Όχι όμως το βλέμμα του. «Αθηνά», «Τάκης», «Μαρίκα», «Θανάσης». Τα χαραγμένα ονόματα στους λευκούς γρανίτες τον έκαναν να οπισθοχωρήσει. «Δεν μπορεί», μονολόγησε, «την αντέχω τη ρακή· δεν με χτυπάει εμένα!

Ανάθεμά σε Κωνσταντή! Ακάθαρτη ρακή με σέρβιρες. Σαν τα βρωμόχερά σου που έχωνες στη μερέντα, καργιόλη». Τα λόγια του δεν συγκίνησαν κανέναν όσο ο ήχος απ’ τα παπούτσια του πάνω σε χρωματιστά χαρτιά που ανέμιζαν στο κακοχυμένο τσιμέντο. Ένα παιδάκι ξεχώρισε απ’ το πλήθος. «Πατάτε το άλμπουμ μου, κύριε!» του απεύθυνε. Τα μάτια του γούρλωσαν όπως ανοίγει το λάδι το νερό ενώ ένιωθε φλεγματικό το βλέμμα του πλήθους. «Καλωσόρισες Λάμπη» είπε η Χρύσα αφού σκούντηξε με νόημα τη Μαρίζα. Ο Άγγελος κατέβασε τα μαύρα γυαλιά του και με κοίλα τα χείλη κούνησε κάθετα το κεφάλι του. «Εσείς εδώ;» απόρησε ο Λάμπης κοιτώντας τους σκηνοθέτες του. «Φέραμε στον παππού σου την κιθάρα σου» του γνώρισε η Χριστιάνα ενώ αδιάφορα περιεργαζόταν τις χορδές της ο Γιώργος. «Η ζωή σου είναι σαν μια ταινία, αλλά οι ταινίες είναι ένα ψέμα. Το μόνο ψέμα είναι αυτό που είπες στην Εύα για να τη ρίξεις, Λάμπη», είπε αυστηρά η Βασιλική και συμπλήρωσε «ίσως είπες ψέματα και για τους τάφους που έχτισες πίσω σου», ενώ ο Αλέξανδρος κινήθηκε απειλητικά κατά πάνω του «τους είδες Λάμπη· δεν τους είδες;!;». Ο Λάμπης σκόνταψε απ’ την ένταση πιο κοντά στον τάφο του παππού του. Μια ανθρώπινη σκιά σκυμμένη, ακουμπούσε μια ασπρόμαυρη ανθοδέσμη, ενώ το καντήλι έδινε έναν ηφαιστειακό φωτισμό στον σταυρό, που κυρίευε το βλέμμα. Η μορφή είχε τα μαλλιά της… «Κατρίν;!; Δεν μπορεί διάολε!». Πήγε κοντά της σχεδόν προσβεβλημένος και την έπιασε άγαρμπα απ’ το σφριγηλό της μπράτσο. Το αεράκι επέστρεψε απ’ την Ανάφη φέρνοντας τους πόνους των ψαράδων και ταρακούνησε τα τζαμάκια που κλείνουν τα παραμελημένα καντήλια και τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Το τζαμάκι του παππού του. Η φωτογραφία του. Ο γέρος πάνω σε ένα τρενάκι να γελά χορταστικά δείχνοντας την… Εύα. «Μα τόσο ζωντανή φωτογραφία» σκέφτηκε προτού νεκρώσει, προτού ένα τρέμουλο τρέξει στη ραχοκοκαλιά του. Δεν κρατούσε την Εύα. Ο γέρος έδειχνε με το χέρι του κάπου. Κι η Εύα; Γύρισε το πρόσωπό της αργά ενώ τα χείλη της λικνίστηκαν όπως ακατάληπτα λικνίζονται τα στάχια του χωραφιού που πρωτοφιλήκαν και σχημάτισαν ένα αμήχανο χαμόγελο. «Ξέρεις;» ρώτησε, δίχως αίμα να κυλάει στους κροτάφους του, ο Λάμπης. Η Μαρία πέταξε στο φρέσκο μάρμαρο ένα φάκελο.

«Η πραγματογνωμοσύνη της Τροχαίας» είπε μονοκόμματα με ύφος δικαστή ενώ ο Δήμος κρατούσε με δυσκολία το τσουλούφι του. «Δεν μπορούσα να το αντέξω, Λάμπη. Ούτε τώρα ξέρω αν το αντέχω.». «Τουλάχιστον ξέρεις; Ε;» ρώτησε με αγωνία εκείνος για να λάβει μια ανακουφιστική απάντηση από την Εύα. «Και τώρα;» ξαναρώτησε. «Και τώρα φύγε! Είναι θρύψαλα όλα.» τον αποστόμωσε η κοπέλα μεταμορφωμένη πάλι σε εκείνη την απόμακρη και στριφνή κοπέλα. «Την εκπλήρωσες την υπόσχεσή σου. Φύγε!». Έτσι έκλεισε η Εύα τα τελευταία της λόγια προς τον Λάμπη καθώς όλο το σκοτεινό πλήθος έδειχνε τη βαριά πόρτα του νεκροταφείου. Μονάχα η Γιώτα του έδειχνε αυτό που έδειχνε κι ο παππούς στη φωτογραφία. Το ποδήλατό του. Αυτό που του δώρισε λίγο πριν τα γεγονότα με τον κυρΘανάση. Δίχως άλλο δεν άντεξαν τα μηλίγγιά του τον πόνο. Σαν λάβα ξεχείλιζαν οι σταγόνες γύρω απ’ τις χαμένες κόρες των ματιών του. Άδραξε το ποδήλατο, το έστησε με μια απότομη κίνηση και με επιδεξιότητα που θα ζήλευε κι ο Γιάννης ορθοπετάλισε προς την έξοδο. Η πορεία της ζωής του έμοιαζε σαν τον δρόμο που πήρε. Ένας κατήφορος. Τα δάκρυά του έφευγαν από τα μάγουλά του για να ποτίσουν τα βάτα στις άκριες του πλακόστρωτου. Σαν γραμμές περίτεχνου σκίτσου προσπέρασε τη γιαγιά με τα αγκάθια που δεν έλεγε ποτέ να φθάσει στο προορισμό της. Οι ρόδες κύκλωναν τον άξονα με μεγάλη ταχύτητα. Ο Λάμπης δεν νοιαζόταν. Ώσπου στο τέλος του δρόμου βρισκόταν ένα παγκάκι. «Ω Θεέ μου!» ψέλλισε ο Λάμπης και έκλεισε τα μάτια προτού ξανασυγκρουστεί με τη Μοίρα του. Δυο μέτρα πριν τις χαραγμένες καρδιές και τα αναμνηστικά φιλίας που κοσμούσαν το παγκάκι, βρέθηκε ένα μάτσο περιοδικά. Έγραφαν «αναπνευστήρας». Τα ροδοπάτησε και το ποδήλατο σάλταρε στον αναποφάσιστο ουρανό. Το παγκάκι βρέθηκε από κάτω του. Το ποδήλατο βρέθηκε πάνω απ’ το παγκάκι. Ο Λάμπης πάνω στο ποδήλατό του… Ο Γεράσιμος τον κοίταξε απ’ το καφενείο του Κωνσταντή και γύρισε γρήγορα προτού δει την εξέλιξη του Λάμπη, για να δει την τηλεόραση. «Τα κάλαντα στον πρωθυπουργό τραγούδησε η παιδική χορωδία των Θεσπιών, με τον κ. Σαμαρά να εύχεται για το 2014 ανάπτυξη και επενδύσεις»… anapnefstiras.gr

+ΜΕΡΙ ΣΟΠΙΝΓΚ Του Λάμπρου Π. Καλογεράκη, Θήβα

Αγαπημένοι αναγνώστες, μετρημένοι ελπίζω όχι στα δάχτυλα του ενός χεριού, επιτέλους έρχονται οι γιορτές! Και καθώς το πνεύμα των Χριστουγέννων αρχίζει να με κυριεύει, εμφανίζεται μέσα μου η χαμένη παιδικότητα. Επαναλαμβάνω μέσα μου γιατί εξωτερικά λίγο δύσκολο το κόβω.

Οι αναμνήσεις με κυριεύουν αναπολώντας νοσταλγικά τις αιφνιδιαστικές εφόδους με το τριγωνάκι από τις εφτά το πρωί, με στόχο την επίτευξη οικονομικού πλεονάσματος. Το μυστικό κρύβονταν πάντα στο ότι εμφανιζόμασταν λίγο πριν χαράξει καλά-καλά η αυγούλα και στην επίσκεψη σούπερ μάρκετ ή καταστημάτων από τα οποία κερδίζαμε δυσεύρετα νομίσματα του ενός ή δυο λεπτών. Βέβαια το έχω ακόμη παράπονο ότι δεν κατόρθωσα να βρω εκείνο το σπίτι που οι φίλοι

anapnefstiras.gr

μου έλεγαν, πως ο ιδιοκτήτης μοίραζε λεφτά σε όλα τα παιδιά. Ατυχία. Στο ίδιο πνεύμα πάντα και τα μίντια τα οποία ανέκαθεν πλημμύριζαν από αγάπη, αναζητώντας επίδοξα θύματα προϊόντων που βγάζουν εύκολα τα λεφτά τους. Έτσι όλα τα παιδάκια, μετά από μια μικρή πλύση εγκεφάλου, με λίγες πινελιές επιληπτικού σοκ από την ακτινοβολία, οδηγούνται σε χρήσιμες αγορές μιμούμενα πάντα τους γονείς. Τι ωραίο

που είναι να έχεις πράγματα! Σε κάνει τόσο ευτυχισμένο! Για μια –δυο μέρες περίπου. Εκείνο όμως που μου σπαράζει την καρδιά, είναι όταν βρίσκω στο δρόμο αστέγους, λίγους παραπάνω από το φυσιολογικό ομολογουμένως, λόγω εποχής. Βέβαια τους βοηθώ από το υστέρημά μου, γιατί τον υπόλοιπο καιρό βρωμάνε και λένε ψέματα. Βασικά δεν καταλαβαίνω καν ότι υφίστανται. Δε φταίω εγώ γι’ αυτό πάντως. Αφού η τηλεόραση λέει πως δεν υπάρχουν. Αλλά την ευκαιρία να βγω στο γυαλί δεν τη χάνω. Υπερκατάσκοποι δημοσιογράφοι παραμονεύουν σε κάθε γωνιά, έτοιμοι να μου χαρίσουν δημοσιότητα θέτοντας την καυτή ερώτηση. «Πού βρίσκετε τα λεφτά ; » Έχω όμως έτοιμη για κάτι τέτοιους την απάντηση. Βόλτα κάνουμε, δεν ψωνίζουμε. Το ύφος τους πάραυτα δεν το καταλαβαίνω. Αυτοί ανάγκες δεν έχουν; Τι φορούν στη εκκλησία; Εγώ πάντως προσέχω. Γιαγιάδες, παππούδες αλλά και νεότερες επίδοξες θεοσεβούμενες πάντα στυλίστριες, βαθμολογούν τις ενδυματολογικές επιλογές, είτε με άνοιγμα στοματικής κοιλότητας και οφθαλμών συνδυαζόμενο με δακρυσμένο χασμουρητό, είτε με ξινισμένο σούφρωμα βαμμένων χειλιών. Τι να κάνω και εγώ, ανταποδίδω με κατάληψη καρέκλας την οποία δε μοιράζομαι για κανένα λόγο. Εκείνο όμως που με ανεβάζει πράγματι ψυχολογικά είναι το ξενύχτι για το καλωσόρισες του νέου έτους. Διασκέδαση μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, όπως και απόθεση στην τουαλέτα ή σε άλλη επιφάνεια τις πρώτες πρωινές ώρες, με τη μέθοδο της παλινδρόμησης, όσων φαρμάκωσες το περασμένο βράδυ. Έτσι άλλη μια υπέροχα πονοκεφαλιασμένη πρωτοχρονιά ξημερώνει.

Εδώ που τα λέμε όμως, όταν σκέφτομαι όλα αυτά, αισθάνομαι ότι χρειαζόμαστε λίγο παραπάνω πίστη. Μη πάει ο νους σου μόνο στο θεάνθρωπο. Άλλωστε οι followers του τελευταία δεν είναι πολλοί. Ποιος κάθεται να νηστέψει και να αγαπά τον εχθρό του; Ποιο εύκολο είναι να κατακρίνουμε αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε, έτσι δεν είναι; Το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο δεν χρειάζεται να είναι επετειακό, απλά ειλικρινές και τρόπος ζωής. Οπότε αγαπάτε αλλήλους, keep calm and go shopping!

anapnefstiras.gr

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα... Των Ευδοκία Αραπίτσα, Αλίαρτος - Ιωάννης Παναγιωτόπουλος, Θήβα

Ένα μικρό φτωχό κοριτσάκι από τα Βαλκάνια πουλάει σπίρτα για λογαριασμό κάποιου αρχηγού συμμορίας που έχει διάφορες επικερδείς δραστηριότητες όπως επαιτεία, πορνεία, εμπόριο οργάνων, ληστείες, κλοπές, δολοφονίες κατά παραγγελία κτλ.

Μια αφηνιασμένη Porsche Cayenne το προσπερνά με ορμή, το κοριτσάκι φοβισμένο τρέχει και πέφτει για να μην το πατήσει μέσα στα λιμνάζοντα λασπόνερα. Τα περισσότερα σπίρτα της βρέχονται και εκείνη είναι τόσο φοβισμένη γιατί δεν έχει καταφέρει να πουλήσει ούτε ένα και δεν έχει βγάλει ούτε ένα ευρώ. Ο αρχηγός είναι ιδιαίτερα αυστηρός με αυτούς που τεμπελιάζουν και δεν σκέφτονται πως, για να συντηρηθεί η συμμορία του, χρειάζονται έσοδα.

anapnefstiras.gr

Η νύχτα πέφτει, το χιόνι πυκνώνει, το κρύο θερίζει και το μικρό κοριτσάκι ανάβει σπίρτα για να ζεσταθεί. Κάθε σπίρτο τη μεταφέρει αλλού. Το πρώτο, σε ένα ζεστό σπίτι με ένα μεγάλο τραπέζι όπου μια γεμιστή χήνα κείται ξαπλωμένη περιμένοντας την οικογένεια των πλουσίων και επιτυχημένων να την καταβροχθίσουν. Το δεύτερο, σε μια ζεστή αίθουσα με ένα πανέμορφα στολισμένο, ολοφώτεινο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στον

κορμό του ακουμπούν πολλά τυλιγμένα δώρα για όλα τα παιδιά του κόσμου. Video games, laptops, i-phones, tablets και φυσικά ένα ζευγάρι καινούριες ζεστές χνουδωτές παντόφλες για την υποφαινόμενη. Όμως, όταν τα σπίρτα της καίνε τα δάχτυλα και σβήνουν, τα οράματα χάνονται και το κοριτσάκι επιστρέφει στην σκοτεινή και παγωμένη πραγματικότητα της πόλης. Στο τελευταίο σπίρτο, εμφανίζεται η γιαγιά της που την παίρνει μαζί της στους ουρανούς. Το πρωί οι περίοικοι έκπληκτοι, σχεδόν σοκαρισμένοι, βρίσκουν το κοριτσάκι νεκρό με ένα σωρό καμένα σπίρτα ολόγυρα του… Πίσω από το κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς δυστυχώς χιλιάδες άλλα παιδιά, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, σε όλες τις εποχές. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα είναι, εν τέλει, μια μικρή ποιητική φράση στην καθημερινή ειδησεογραφία που έρχεται να συνοδεύσει τη σκληρή όψη της σημερινής πραγματικότητας στην Ελλάδα της κρίσης δίπλα στα χαράτσια, τις αυτοκτονίες, την εγκληματικότητα… Μπορείς να το δεις στις γωνίες των στολισμένων πόλεων, στα φανάρια της πρωτεύουσας, σε σκοτεινά σοκάκια, σε απομακρυσμένα χωριά. Μπορεί να είναι κοριτσάκι ή αγοράκι, μπορεί να είναι νέος ή και γέρος, ή μητέρα με παιδιά, ολόκληρη οικογένεια Ελλήνων ή αλλοδαπών, χριστιανών, μουσουλμάνων, Εβραίων, δωδεκαθεϊστών ή άθεων -δεν έχει καμιά σημασία. Τα πιο σημαντικά στοιχεία της ιστορίας είναι πάντα παρόντα: η μοναξιά, η έλλειψη ζεστασιάς και η αδιαφορία. Παρούσα είναι βεβαίως και η υποκρισία των ανθρώπων καθώς και των μέσων μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ) που περιοδικά ασχολούνται με πονεμένες και δακρύβρεχτες ιστορίες που τις φέρνουν στο

προσκήνιο μόνο και μόνο για να γεμίσουν τον τηλεοπτικό τους χρόνο. Και τον δικό μας επίσης… Τα κυκλώματα με τα παιδιά των φαναριών και τις υποθέσεις εμπορίας λευκής σαρκός, τα παιδιά που λιμοκτονούν και λιποθυμούν στο σχολείο γιατί οι άνεργοι γονείς τους δεν μπορούν να τους προσφέρουν τα απαραίτητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από διαφορετικές σεναριακές εκδοχές της ίδιας ιστορίας, του ίδιου παραμυθιού που διαβάζουμε στα παιδιά μας τα τελευταία 150 χρόνια. Απλά, ίσως στην πρώτη του μορφή είναι πιο κομψό, ανώδυνο κι ακίνδυνο. Το «κοριτσάκι με τα σπίρτα» μπορεί να ξεκίνησε ως παραμύθι, αλλά επιστρέφει κάθε μέρα σαν πραγματικότητα. Το πιο σημαντικό όμως είναι να καταλάβουμε ποιο είναι το νόημα του παραμυθιού και αν αυτό εξαντλείται στην απλή συντροφιά που μας παρέχει μια ολιγόλεπτη συγκινητική ιστορία. Κι ακόμη περισσότερο, θα πρέπει να καταλάβουμε ποιος μας λέει τα παραμύθια…

anapnefstiras.gr

Χωρισμοί, αποχωρισμοί, διαχωρισμοί Θεραπευτική Κοινότητα ΚΕΘΕΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

Άνθρωποι λευκοί, μαύροι, κίτρινοι… Άνθρωποι που διαφοροποιούνται ανάλογα με το χρώμα, τη χώρα προέλευσης, την κουλτούρα τους, τη θρησκεία τους… Διαχωρισμένες σκέψεις… διαχωρισμένες δουλειές… Εργαζόμενοι με πτυχίο… εργαζόμενοι χωρίς πτυχίο… Δουλειές για μετανάστες… Διαχωρισμένοι άνθρωποι Ξένοι για ποιους; Γηγενείς για ποιους; Μετανάστες για ποιους;

Ένας κόσμος χωρισμένος σε ομάδες. Ο κόσμος μας. Χωρισμένος. Σε καλούς και κακούς… Σε ηθικούς και ανήθικους, Σε νόμιμους και παράνομους… Σε γηγενείς και μετανάστες… Σε χριστιανούς και μουσουλμάνους… Σε εγκληματίες και μη. Η μία πλευρά πολεμά να απαλλαχθεί από την άλλη και η άλλη πολεμά για την επιβίωσή της…

που ζουν στο περιθώριο των άλλων, για να προστατεύσουν τους «καλούς»; Πίσω από το όχημα της αγάπης για την πατρίδα και την ασφάλεια κρύβεται ο ρατσισμός. Με κίνητρο τον φανατισμό που προκαλεί όχι μόνο το βιολογικό αλλά και τον πνευματικό θάνατο, σταματά οποιαδήποτε διαδικασία ελεύθερης βούλησης. Υπαγορεύει συγκεκριμένο τρόπο ζωής με απόλυτη και ακραία ιδεολογία.

Ποιος αποφασίζει λοιπόν για τους ανθρώπους; Γιατί αποφασίζει χωρίς αυτούς;

Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής, καμία περίπτωση αλλαγής σχεδίου, καμία αναθεώρηση, καμία αυτοκριτική, καμία επιλογή!

Τι είναι αυτό που δίνει το δικαίωμα σε κάποιους να θεωρούν χρέος τους να προκαλούν πόνο στους «ανεπιθύμητους», σε αυτούς

Ο φανατισμός δε δίνει επιλογή αλλά υποταγή. Φυλακίζει την ψυχή και το πνεύμα με τα πιο ισχυρά δεσμά. Διαστρεβλώνει την έννοια της

anapnefstiras.gr

δημοκρατίας στα μικρά παιδιά και στρατολογεί οπαδούς χωρίς κριτική ικανότητα. Ανθρώπινη παράταξη, δίχως οίκτο. Ανθρώπινες ζωές παραδομένες στην πόλωση. Είναι σα να λένε: Δε με νοιάζουν τα δικαιώματά σου, δε με νοιάζει αν έχεις να φας, δε με νοιάζει τι χρώμα έχεις. Δεν θέλω να υπάρχεις δίπλα μου. Με ενοχλεί που ζεις, που δουλεύεις, που αναπνέεις!!! Άραγε αυτός ο πόλεμος αξίζει τον κόπο; Το ερώτημα αυτό αιωρείται παντού χωρίς σαφή απάντηση ακόμα. Είναι σαν να κοιτάμε αυτό το χάος που έχουμε φτιάξει εμείς οι ίδιοι και κυκλοφορούμε ανάμεσά του σαν να μην συμβαίνει σε μας! Που είμαστε όλοι εμείς; Γιατί κάποιοι που ψάχνουν για μια αξιοπρεπή ζωή απλά χάνουν τη ζωή τους; Γιατί κάποιοι να ντρέπονται και να κρύβονται; Μήπως τα κορμιά δεν πονάνε το ίδιο; Όλοι γεννηθήκαμε ίσοι. Όλοι έχουμε δικαίωμα έκφρασης. Όλοι έχουμε δικαίωμα ελευθερίας. Όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή! Η δύναμη και η αξία του κάθε ανθρώπου δεν κρύβεται στο παπούτσι που δεν έχει αλλά σε αυτό που καλείται να βάλει. Η κοινωνική ταυτότητα χτίζεται από την ιδεολογία και όχι από την υπερτροφία του μίσους λόγω κοινωνικοπολιτικών συγκυριών. Θα κλείσουμε με ένα απόσπασμα από το γράμμα «Στους μεταγενέστερους» του Μπέρτολτ Μπρέχτ το οποίο το αφιερώνουμε σε όλους τους ανθρώπους: Σκεφτείτε. Και τα μαύρα χρόνια που εσείς γλιτώσατε.

Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από παπούτσια, Μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε, την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση. Κι όμως το ξέραμε: ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά. Ακόμα κι η οργή ενάντια στην αδικία βραχνιάζει τη φωνή. Αλίμονο, εμείς που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία δεν καταφέρναμε να ‘μαστε φίλοι ανάμεσά μας. Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο να μας θυμάστε με κάποιαν επιείκεια.

anapnefstiras.gr

Ψάχνεσαι; ΚΕΘΕΑ - Πολυδύναμο Κέντρο Βοιωτίας

Το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών -παράρτημα Βοιωτίας- από την ίδρυσή του το 2007, διαπιστώνοντας το μεγάλο πρόβλημα εξάρτησης ουσιών στον τόπο, έβαλε σαν κύριο στόχο του τη δημιουργία ενός Ολοκληρωμένου Θεραπευτικού Προγράμματος Απεξάρτησης στο νομό.

Έτσι, συσπειρώνοντας όλους τους φορείς και τους οργανισμούς της Βοιωτίας κατάφερε να εξασφαλίσει τις απαραίτητες συνθήκες ώστε, σε συνεργασία με το ΚΕΘΕΑ, να λειτουργήσει ένα Πολυδύναμο Κέντρο για χρήστες και τις οικογένειές τους σε κτίριο που παραχωρήθηκε από τον Δήμο Λιβαδειάς.

• Το δικαίωμα στην υγεία. Πάντα θα υπάρχουν τοξικοεξαρτημένοι. Άρα, κάθε ένας εξαρτημένος θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να λαμβάνει την απαραίτητη βοήθεια σε φυσιολογικές συνθήκες, όπως οποιοσδήποτε πολίτης, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, θρησκείας ή παραπτώματος.

Δημιουργήσαμε την ομάδα μας, αποτελούμενη από εθελοντές- επαγγελματίες ψυχικής υγείας, ευαισθητοποιημένους πολίτες και επιστημονικό προσωπικό του ΚΕΘΕΑ και λαμβάνοντας υπόψη τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στην εξάρτηση, θεωρούμε ότι έχουν:

• Το δικαίωμα στην πληροφόρηση. Ο καθένας πρέπει να έχει το δικαίωμα να μιλήσει και να πληροφορηθεί για ότι έχει σχέση με τα προβλήματά του, σε κλίμα ασφάλειας, χωρίς φόβο, ενοχές ή ντροπή.

anapnefstiras.gr

• Το δικαίωμα στην κοινωνική βοήθεια. Ο κάθε ένας ατομικά, αλλά και το οικογενειακό του περιβάλλον, πρέπει να μπορούν να επωφελούνται από την ίδια βοήθεια που έχει ο κάθε πολίτης και από την ιδιαίτερη βοήθεια που συνδέεται με τις δυσκολίες του. • Το δικαίωμα της ευκαιρίας. Επειδή οι εξαρτημένοι από ουσίες δεν είχαν ίσες ευκαιρίες για συναισθηματική και κοινωνική εξέλιξη, θα πρέπει να τους δοθεί η ευκαιρία για αναδόμηση της προσωπικότητάς τους, ανεξάρτητα με το εάν έχουν παραβεί ηθικούς, κοινωνικούς ή ποινικούς κανόνες. Επειδή πιστεύουμε στα δικαιώματα αυτά, δημιουργήσαμε το ΚΕΘΕΑ- Πολυδύναμο Κέντρο Βοιωτίας, που θα αποτελεί έναν χώρο καθαρό από ουσίες και θα έχει ως στόχο την υποστήριξη των χρηστών και των οικογενειών τους, τηρώντας την εχεμύθεια και το σεβασμό στην ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου. Μέσα από ένα δημιουργικό πρόγραμμα με άξονα τον άνθρωπο, θα προσφέρουμε υπηρεσίες ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης, κινητοποίησης, διασύνδεσης και παραπομπής σε θέματα που αφορούν στη χρήση και στην κατάχρηση ουσιών. Οι υπηρεσίες θα παρέχονται δωρεάν. Σας περιμένουμε όλους για να γνωριστούμε καλύτερα, στη διήμερη εκδήλωση που διοργανώνουμε το ΚΕΘΕΑ και το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών στο Πνευματικό Κέντρο Αγίας Παρασκευής, στο κτίριο που θα στεγαστεί το Πολυδύναμο Κέντρο Βοιωτίας, οδός Τέρμα Γιανούτσου- Αγία Παρασκευή Λιβαδειάς, στις 12 & 13 Δεκεμβρίου 2013 και ώρες 11:00 π.μ.- 09:00 μ.μ. Μας αφορά όλους!

anapnefstiras.gr

“Αλληλογραφία”

Ασωπός Ασωπός ποταμός, σιωπηλό και φονικό ταυτόχρονα έγκλημα δίχως τιμωρία· έγκλημα που μετά από όλες τις εξαγγελίες τοπικών φορέων, της περιφέρειας και της κεντρικής πολιτικής εξουσίας όπως οι ανακοινώσεις Μπιρμπίλη ή Μητσοτάκη είτε την ανακοίνωση για σύσταση γραφείου περιβάλλοντος στα Οινόφυτα· όλα είναι στον δρόμο. Έρχονται… Την ίδια ώρα το δράμα συνεχίζεται: Πριν λίγες ημέρες συνελήφθηκαν οδηγοί να μεταφέρουν απόβλητα από βιομηχανία στα Οινόφυτα με άγνωστο χώρο εναπόθεσής τους. Από προσωπική εμπειρία κρίνω ότι δεν μπορείς να τους ακουμπήσεις με κανέναν τρόπο ως ιδιώτης. Χαμένος χρόνος. Μάλιστα, ένας ιδιοκτήτης εταιρίας που ρύπαινε μου είπε τα εξής: «είσαι πολύ μικρός για να με ακουμπήσεις, έχω ταΐσει πολύ κόσμο». Χαμογέλασε και έφυγε. Θέλει θράσος και θάρρος, χρόνο και υποδομές το σταμάτημα του φονικού φαινομένου και το βασικότερο: τα κατάλληλα άτομα στις κατάλληλες θέσεις για άμεση αντιμετώπιση. Προσωπική άποψη είναι πως πρέπει να αποφασίσουμε δραστικά, ενεργά και γρήγορα εμείς οι ίδιοι πλέον για την τύχη της δικής μας ζωής. Δυστυχώς μέχρι τώρα αποφασίζουν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς. Σάκης Τσιανάκας, Οινόφυτα

ΔΡΟΥΓΟΥΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΔΠΘ ΜΕΛΟΣ ΤΕΕ - ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ 22

ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ 7, ΘΗΒΑ Τ.Κ. 32 200 ΤΗΛ.: 6945 899708, Email: gdrougoutis@gmail.com anapnefstiras.gr

Να μη φύγουν οι μετανάστες Αγαπητέ αναπνευστήρα, Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και σας γράφω με αφορμή διάφορα κείμενά σας στα οποία έχετε γράψει ότι πρέπει να αντιμετωπισθεί το ζήτημα των μεταναστών με τρόπο σύμφωνο με τις επιταγές των Διεθνών Συμβάσεων προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και άλλες συμβάσεις. Έχετε αναλογισθεί ποτέ τι αντίκτυπο θα έχει στη χώρα μας και στην κοινωνία μας κάτι τέτοιο; Είναι εύκολο να γράφετε για επίλυση του μεταναστευτικού, τόσο εσείς οι «ευαίσθητοι», όσο και οι ακροδεξιοί. Γνωρίζετε όμως πόση βοήθεια έχουν δώσει οι μετανάστες σε εμάς τους επιχειρηματίες; Σύμφωνα με μετρήσεις, η μετανάστευση έχει συμβάλει σημαντικά στο ΑΕΠ μας. Αυτή τη στιγμή πιεζόμαστε από χώρες της Ανατολής (Κίνα, Ινδία, Μπαγκλαντές κ.α) αλλά και χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Τα φθηνά εργατικά χέρια που διαθέτουν δεν μπορούμε να τα ανταγωνιστούμε σε κόστος. Αν φύγουν οι μετανάστες και αναγκαστούμε να βάζουμε ΙΚΑ και λοιπά δικαιώματα στους εργάτες μας, τότε το κόστος μας θα εκτοξευτεί! Ούτε μια μονάδα προϊόντος δεν θα εξάγουμε. Η ελληνική νεολαία είναι πια γεμάτη πτυχία και έχει άλλους στόχους. Καλώς ή κακώς δεν με νοιάζει, αλλά κανείς δεν θα δεχτεί να δουλέψει στη χαβούζα ή στους 45 βαθμούς στα χωράφια. Αφήστε που κανείς δεν δέχεται να εργάζεται 18 ώρες με 30€ και ανασφάλιστος. Στον μετανάστη φτιάχνεις ένα πιάτο φαΐ και είναι ευχαριστημένος. Ο Έλληνας και οποιοσδήποτε άλλος ευρωπαίος, θέλει και άλλα πράγματα τα οποία όμως κοστίζουν… Η παραγωγή θα πέσει γιατί δεν θα συμφέρει να παράγεις! Ο ερχομός των μεταναστών εκτόξευσε το ΑΕΠ της χώρας. Πλούτισε ένα σωρό κόσμος. Εργολάβοι και υπεργολάβοι στις οικοδομές, τσιφλικάδες στα χωράφια και μικροί επαγγελματίες που τώρα πια είχαν τη δυνατότητα να έχουν υπαλλήλους χωρίς ιδιαίτερο κόστος και υποχρεώσεις. Το κυριότερο όμως είναι ότι έδωσαν τη δυνατότητα στο καθένα μας να σπουδάσει τα παιδιά του. Δεν είναι λίγο! Αν φύγουν οι μετανάστες ποιος θα μαζέψει τους καρπούς της Κωπαΐδας; Ο γιος μου που είναι πολιτικός μηχανικός; Και με ποιον; Με τους φίλους του που είναι του Παντείου; Η παραγωγή θα πέσει γιατί δεν θα έχεις τα μέσα να την κινήσεις! Ευτυχώς που ήρθαν οι μετανάστες και τους δώσαμε τις δουλειές που δεν θέλαμε. Καμιά γυναίκα πια δεν θα δούλευε στα χωράφια σαν τη μάνα μου. Η μάνα μου θα δούλευε ακόμη αλλά δεν μπορεί πια στα 90 της χρόνια. Ούτε οι φίλες της που δούλευαν εργάτριες. Από τους μόνους που πήραν τις δουλειές ήταν απ’ τους τσιγγάνους. Αν φύγουν οι μετανάστες, οι μόνοι που θα βρουν δουλειά γρήγορα είναι οι τσιγγάνοι που θα ξαναγυρίσουν στα χωράφια. Δηλαδή, εμείς οι ελεύθεροι επαγγελματίες μόνο να χάσουμε θα έχουμε. Νομίζετε ότι είναι ηλίθιοι οι πολιτικοί που κρατούν έτσι την κατάσταση; Ίσα ίσα, κάνουν αυτό που πρέπει για τη χώρα. Για την οικονομία της. Και ορισμένοι βέβαια για να τροφοδοτούνται με ψήφους απ’ αυτό (όπως η ΝΔ και η ΧΑ). Προς Θεού και για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι ρατσιστής. Ρεαλιστής είμαι. Με την ευκαιρία θεωρώ ότι όλος αυτός ο παροξυσμός για τους μετανάστες μόνο ύποπτος είναι, αφού και η «μέρα» και η «νύχτα» κάνουν τη δουλειά τους χρησιμοποιώντας τους. Αναλογιστείτε τις ευθύνες σας. Επιχειρηματικότητα χωρίς μετανάστες δεν γίνεται στα Βαλκάνια. Με εκτίμηση, T.T. anapnefstiras.gr

Συνέντευξη: π. Ιωάννης Οικονομίδης Του Άγγελου Μαρίνη, Θήβα & Γεράσιμου Μπόγρη, Θεσπιές

Η ζωή σε... «εξασθενές» φόντο;

Γνωρίζαμε κάποια πράγματα για τον Ασωπό και τα περιβαλλοντικά του προβλήματα. Όμως, περιδιαβαίνοντας τον διεθνή Τύπο για τις ανάγκες της στήλης Global News και της Πένας αλλοδαπών πέφταμε συνέχεια πάνω στο έγκλημα που διαπράττεται στον βοιωτικό ποταμό. Δεν είναι πρώτη φορά που ένα ζήτημα «παίζεται» συνεχώς στα ξένα ΜΜΕ ενώ τα ελληνικά σιωπούν. Ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα κ.α. έχουν ενδιαφερθεί για ένα απ’ τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα μόλυνσης σε διεθνές επίπεδο. Θέλοντας να βρούμε περισσότερα δεν δυσκολευτήκαμε να συναντήσουμε το όνομα του π. Γιάννη Οικονομίδη του οποίου η δραστηριότητα και η επιμονή για την αντιμετώπιση της εν λόγω οικολογικής καταστροφής είναι παραδειγματική. Ο π. Γιάννης υποδέχθηκε τον Άγγελο Μαρίνη στα Οινόφυτα και παραχώρησε στον αναπνευστήρα μια 24

anapnefstiras.gr

εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη για κάθε Βοιωτό και κάθε πολίτη. Α: Αρχικά θα θέλαμε κάποιες εισαγωγικές παρατηρήσεις για το τι συμβαίνει εδώ σχετικά με τη μόλυνση του Ασωπού αλλά και τι έχει γίνει από κινηματική άποψη ενάντια σε αυτήν; π. Ι. Οικ.: Μόνο επιγραμματικά μπορούμε να πούμε δυο πράγματα καθώς το ζήτημα είναι πολύ μεγάλο. Καταρχήν, σε καμία περίπτωση το θέμα του Ασωπού δεν αφορά μόνον τα Οινόφυτα. Η βιομηχανική περιοχή έρπει κατά μήκος της εθνικής οδού και πλέον έχουν τεκμηριωθεί πολλές περιπτώσεις μεταφοράς βιομηχανικών αποβλήτων και ανεξέλεγκτης απόρριψής τους σε διάφορα ρέματα και χωματερές της ευρύτερης περιοχής. Πολλές απ’ αυτές έχουν δει μάλιστα το φως της δημοσιότητας. Έτσι, το όνομα «Ασωπός» κατέληξε να συμβολίζει όλο αυτό το τεράστιο ζήτημα. Είναι μια υπόθεση που εκτείνεται

χρονικά σχεδόν 4 δεκαετίες και χωρικά από τον Ωροπό μέχρι και σχεδόν τη Θήβα.

μας παράγει απόβλητα που ισοδυναμούν σε 250.000 κατοίκους, ενώ έχει 10.000.

Εκατέρωθεν της ΕΟ υπάρχουν συνεχώς εργοστάσια, τα λατομεία, ενώ ο υδροφόρος ορίζοντας είναι λίγο πολύ ενιαίος. Το θέμα δεν περιορίζεται τοπικά και μόνον στα Οινόφυτα.

Α: Οι πολίτες δεν είχαν αντιληφθεί το πρόβλημα;

Η περιοχή μας δεν είναι θεσμοθετημένη Βιομηχανική Περιοχή (ΒΙΠΕ) και πρέπει να το τονίσουμε αυτό. Αν και υπήρχε μια πρόβλεψη σε έναν μικρό χώρο για τοποθέτηση βιομηχανιών, αυτή καταπατήθηκε βάναυσα και τελικά έχουμε 40 χρόνια χωροταξικά άναρχης διασποράς βιομηχανιών, φθάνοντας να αποτελεί η περιοχή την πιο μεγάλη και δραστήρια ζώνη της Ελλάδας. Και αυτή η είναι μη θεσμοθετημένη ΒΙΠΕ! Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Μέσα σε αυτή τη ζώνη είναι ανακατεμένα χωματερές, σπίτια, χωράφια, χημικές βιομηχανίες δίπλα σε βιομηχανίες τροφίμων και άλλα. Αυτά μπορείτε να τα δείτε και μόνοι σας κάνοντας μια βόλτα. Και όλα αυτά χωρίς καμία υποδομή, όπως θα προβλεπόταν σε μια ΒΙΠΕ. Α: Υπήρξε ποτέ έλεγχος από κάποιον φορέα; π. Ι. Οικ.: Ουδέποτε υπήρξε! Ό,τι έχει γίνει είναι από το 2004 και μετά που πλέον τεκμηριώθηκε και η ζημιά από κάποιες αναλύσεις του Γενικού Χημείου του Κράτους. Μέχρι τότε για την Πολιτεία δεν υπήρχε καν πρόβλημα. Η πρώτη αναφορά στην περιοχή μας για το πρόβλημα έγινε από έναν χημικό, τον Θανάση Παντελόγλου, ο οποίος δούλευε σε χημική βιομηχανία απορρυπαντικών. Εκεί διαπίστωσε ότι οι συνταγές που χρησιμοποιούσε για χρόνια δεν είχαν πλέον καλή απόδοση. Ψάχνοντας να δει ποιο συστατικό μειώνει την απόδοση των προϊόντων της εταιρίας του, διαπίστωσε ότι αυτό που προκαλούσε την αλλοίωση ήταν το νερό του δικτύου! Το νερό που δίνονταν σε εμάς ως πόσιμο! Από το 1969 που ξεκινά η άναρχη εγκατάσταση βιομηχανιών στην περιοχή, όλα τα απόβλητά τους, υγρά και στερεά (καθώς και αυτά αφήνουν υγρά κατάλοιπα), καταλήγουν ανεπεξέργαστα στον υπόγειο υδροφορέα. Είτε με απευθείας απόρριψη στον Ασωπό, είτε μέσω των χωματερών, είτε με άλλου είδους μεταφορά, όπως τα βυτιοφόρα. Σημειώστε ότι τα αστικά απόβλητα είναι 50 τόνοι ημερησίως ενώ τα βιομηχανικά 500 τόνοι! Έτσι, η περιοχή

π. Ι. Οικ.: Όλοι είχαν μια ιδέα. Πέραν του ότι ψοφούσαν τα πρόβατα που έπιναν νερό απ’ το ποτάμι, το πρόβλημα γινόταν αντιληπτό και με τη μυρωδιά ή το χρώμα του ποταμού που πολλές φορές ήταν μαύρο ή κόκκινο. Προκαλούσε πολλές φορές λιποθυμία. Ακούμε απ’ τον Παντελόπουλο το θέμα με τα απορρυπαντικά. Εκεί ξεκινάμε να στέλνουμε επιστολές αριστερά-δεξιά για το θέμα. Κάποια στιγμή έπρεπε η Ελλάδα να εφαρμόσει την Κοινοτική Οδηγία για το πόσιμο νερό και να κάνει αναλύσεις που θα περιλαμβάνουν μετρήσεις για βαρέα μέταλλα. Πρώτη φορά αυτό έγινε, κατόπιν πιέσεών μας, το 2004. Εκεί βρέθηκε ότι υπάρχει ολικό χρώμιο σε υπέρβαση των παραμετρικών τιμών και άλλοι ρύποι, η ύπαρξη των οποίων, αλλά και η αυξητική τάση τους, έπρεπε να είχε καταγραφεί ήδη από δεκαετίες και να έχουν ληφθεί μέτρα. Μετά, βέβαια, ξεκινούν τα «κόλπα» σχετικά με τη διάκριση του εξασθενούς με το ολικό χρώμιο και τα αντίστοιχα επιτρεπτά όριά τους. Συνεπώς, από το 2004, που βρέθηκε το ολικό χρώμιο, μέχρι το 2007 που μας είπαν ότι είναι εξασθενές κατά 99%, μέχρι το 2010 που παραδέχθηκε δημόσια η Μπιρμπίλη και το ΥΠΕΚΑ ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στην περιοχή, μέχρι και σήμερα, το Κράτος δεν έχει κάνει τίποτα επί της ουσίας. Έχει αναγνωρίσει το πρόβλημα, έχει εξαγγείλει μέτρα, αλλά δεν έχει πάρει κανένα. Α: Οι βιομήχανοι έχουν κάνει κάτι σχετικά με τα απόβλητά τους, είτε συλλογικά είτε κατά μόνας; π. Ι. Οικ.: Είναι αρκετά σύνθετο το θέμα. Θέλουν οπωσδήποτε να μην τους καταλογιστεί περιβαλλοντική ευθύνη. Ή αν τους καταλογιστεί, αυτή να είναι όσο το δυνατό λιγότερη. Προς αυτή την κατεύθυνση λοιπόν, όσοι μπορούν, έχουν κινηθεί. Αυτό που έχουμε καταλάβει είναι ότι οι περισσότεροι προσπαθούν γραφειοκρατικά να καλυφθούν, όπως πχ να βγάλουν άδειες που δεν είχαν. Και αρκετοί απ’ αυτούς τις βγάζουν. Η Νομαρχία συνεχίζει να βγάζει άδειες με τον παράνομο και αμαρτωλό τρόπο που έβγαζε στο παρελθόν. Έτσι, οι βιομήχανοι συνεχίζουν την παράνομη anapnefstiras.gr

εναπόθεση των αποβλήτων. Εναπόθεση που δηλώνουν ότι δεν κάνουν και έτσι, κατά δήλωση, παίρνουν την άδεια. Βέβαια, αυτό το μεγάλο σκάνδαλο με τις άδειες έχει τεκμηριωθεί επαρκώς από τον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης. Το σκηνικό αλλάζει κάπως στο Ποινικό καθώς έχουμε απόφαση που αθωώνει τον Νομάρχη μας, τον νυν Περιφερειάρχη, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι δεν έλεγχε τι υπέγραφε. Καταλαβαίνετε γιατί μεθοδεύσεις μιλάμε. Άλλοι την γλύτωσαν με απαλλακτικά βουλεύματα χωρίς η υπόθεση να φτάσει στο ακροατήριο. Τελικά ενώ το πτώμα του Ασωπού βρέθηκε δεν βρίσκεται με τίποτα ο δολοφόνος!!! Ωστόσο, αυτό που συμβαίνει εδώ, η αντίδραση των πολιτών, είναι στην αρχή της. Είναι ακόμη σε παιδικό στάδιο. Στο μέλλον θα δούμε φοβερά και τρομερά πράγματα. Έχει αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο: τώρα έχουμε ποινική προστασία του περιβάλλοντος πολύ ευρύτερη, την Οδηγία για την Περιβαλλοντική Ευθύνη που θέλει τον ρυπαίνοντα να πληρώνει την αποκατάσταση της ζημιάς. Δηλαδή, δεν μιλάμε μόνο για πρόστιμα αλλά για «ξανακαθάρισε ό,τι λέρωσες». «Αποκατέστησέ το». Επίσης, το πρόβλημα δεν μπορεί να κρυφτεί πια. Για παράδειγμα, βρίσκουν σε συγκεκριμένο σημείο 10.000 μικρογραμμάρια εξασθενούς χρωμίου. Εκεί είναι θαμμένα απόβλητα από συγκεκριμένη επιχείρηση. Μια τεράστια επιχείρηση με τζίρο σεβαστό ποσοστό του ΑΕΠ. Δεν κρύβεται άλλο. Ό,τι γλύτωσαν μέχρι τώρα κάποιοι, αργά ή γρήγορα θα κληθούν να τα επιστρέψουν όλα ή και παραπάνω. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θέλουμε να κλείσουν τα εργοστάσια. Κάθε άλλο. Εμείς λέμε το αντίθετο. Θέλουμε μια βιομηχανία καθαρή και βιώσιμη ώστε να έχουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας δουλειά σε αυτή, αλλά να έχουν και νερό και φυσικούς πόρους. Αν αφήσουμε την κατάσταση ως έχει, τότε δυστυχώς οι επόμενοι θα παραλάβουν ρημάδια. Ούτε δουλειά, ούτε υγεία. Α: Σκουριές Χαλκιδικής. Οι πολίτες της περιοχής έχοντας υπόψη τους τον περιβαλλοντικό αντίκτυπο της εξόρυξης χρυσού εναντιώνονται στις σχετικές αποφάσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, της Κεντρικής Διοίκησης και, προφανώς, της 26

anapnefstiras.gr

εταιρίας El Dorado Gold. Η εν λόγω επένδυση καλύπτει, εξ όσων φαίνεται, όλες τις πτυχές νομιμότητας. Ωστόσο, οι πολίτες αντιδρούν με σθένος. Κατά τη γνώμη σας δικαιολογείται η στάση τους; π. Ι. Οικ.: Απόλυτα. Καταρχήν, η επένδυση δεν είναι νόμιμη. Νομότυπη ίσως. Έχουν γίνει εξωφρενικά πράγματα. Ακόμη και το ΣτΕ έχει παραπλανηθεί με όλα αυτά που δηλώνουν οι αρμόδιοι. Κάποια στιγμή και το δικαστήριο σηκώνει τα χέρια ψηλά. Εάν δει κανείς τις λεπτομέρειες της υπόθεσης αυτής, θα δει τον απόλυτο παραλογισμό. Θα δει την απουσία της τρέχουσας επιστημονικής γνώσης και τεκμηρίωσης και ξανά ότι όλα γίνονται αποδεκτά «κατά δήλωση» της επιχείρησης. Και παρά το γεγονός ότι υπήρχαν γνωματεύσεις ότι οι ισχυρισμοί της δεν ευσταθούν τεχνικά και επιστημονικά, τελικά βάρυνε η άποψη του κάθε υπηρεσιακού στο Υπουργείο. Ένα Υπουργείο που τις τελευταίες δεκαετίες μεθοδευμένα καταστρέφει τους φυσικούς πόρους της πατρίδας μας. Είναι ξεκάθαρο. Μάλιστα, για την περιοχή μας ότι το Κράτος παρανομεί το έχουμε και από αμετάκλητη δικαστική απόφαση της Επιτροπής Κοινωνικών Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το Κράτος παρανομεί με όλα του τα κλαδιά και χέρια. Και με την Δικαιοσύνη όταν αυτή δεν «βλέπει» και με τις υπηρεσίες που αδειοδοτούν και με την πολιτική που επιλέγει. Θέλω, ωστόσο, να προσθέσω ότι οι πολίτες πρέπει να προσέξουν τον τρόπο που αγωνίζονται διότι το σύστημα πια ενώ καταπίνει αμάσητα τα υποβρύχια, διυλίζει τον κώνωπα εάν φωνάξεις λίγο παραπάνω στη διαδήλωση κλπ. Θέλει προσοχή. Δεν πρέπει να αφήσουμε το δίκιο, τον θυμό και την αγανάκτηση να μας κάνουν να χάσουμε τον έλεγχο. Τα συμφέροντα είναι τεράστια. Οι αγώνες πρέπει να κρατηθούν ζωντανοί. Α: Τα Οινόφυτα Βοιωτίας έχουν γίνει αντικείμενο πολλών μελετών σε τμήματα εκατοντάδων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων του κόσμου σχετικά με τη ρύπανση του Ασωπού ποταμού. Το ζήτημα του Ασωπού έχει απασχολήσει τον διεθνή Τύπο, το Ευρωκοινοβούλιο και έναν σωρό περιβαλλοντικές οργανώσεις. Είναι τόσο μεγάλος ο αντίκτυπος που έχει στη ζωή των κατοίκων της περιοχής η ρύπανσή του;

π. Ι. Οικ.: Οι μελέτες για την περιοχή γεμίζουν βιβλιοθήκες πια. Δεν θέλουμε άλλες. Θέλουμε μέτρα αποκατάστασης. Σημειώστε ότι η ρύπανση δεν επιβαρύνει μόνο τους κατοίκους της περιοχής, αλλά πολύ μεγαλύτερη έκταση. Επίσης, επηρεάζει την υγεία των εργαζομένων αλλά και των ευπαθών ομάδων, των παιδιών, των εγκύων αλλά και των επόμενων γενεών. Όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα. Μέχρι στιγμής έχουμε δύο μελέτες που ενώ δεν υπεισέρχονται σε πολύ βάθος, ωστόσο επιβεβαιώνουν την ένταση του προβλήματος. Η μία αφορά μελέτη παιδική νοσηρότητας, που έκανε η κ. Λινού από την Ιατρική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών και η άλλη μια μελέτη θνησιμότητας για την περιοχή μας. Αν και απέχουν μακράν από αυτό που η νομοθεσία επιτάσσει για μια περιοχή σαν τη δική μας, τα στοιχεία τους επιβεβαιώνουν όλα όσα λέγαμε προηγουμένως. Αν θεωρήσουμε όλοι εμείς, οι πολίτες, οι άνθρωποι, είμαστε αναλώσιμοι και χάριν της ανάπτυξης χάσαμε την υγεία μας, σας πληροφορώ ότι αυτό που συμβαίνει εδώ είναι βόμβα στα θεμέλια και της ανάπτυξης. Το πρόβλημα είναι και οικονομικό. Μην πω κυρίως οικονομικό καθώς η υγεία μεταφράζεται σε λεφτά. Ο πολίτης θα πάει σε γιατρό, θα κάνει εξετάσεις κ.λπ. Επίσης, δεν θα έχεις νερό να κάνεις αγροτική παραγωγή αλλά και οι ίδιες οι βιομηχανίες δεν θα έχουν νερό κατάλληλο για την παραγωγή τους. Στην περίπτωσή μας καταστρέψαμε φυσικούς πόρους αφαιρώντας τη δυνατότητα στους επόμενους να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται τον πλούτο της περιοχής μας. Α: Από όσο γνωρίζετε, κατά πόσο και με ποιον τρόπο επηρεάζεται η πέρα των Οινοφύτων περιοχή (π.χ. Θήβα, Δήλεσι κοκ) από την κατάσταση του Ασωπού; π. Ι. Οικ.: Ο Ασωπός είναι απλά το σύμβολο. Όπου δεν υπάρχει διαχείριση αποβλήτων, το πρόβλημα υπάρχει και εκεί. Στις άλλες περιοχές τίθεται ζήτημα σημαντικό με τα αγροτικά προϊόντα τους. Ό,τι και να λένε οι αγρότες πώς εγώ να εμπιστευθώ ένα προϊόν που έχει ποτιστεί με ρυπασμένο νερό; Πώς; Υπάρχει και το παράδειγμα της Νάπολι στην Ιταλία. Μάλιστα, όπως έγραφε και το ΒΗΜΑ,

η εφημερίδα, αρχιμαφιόζος της περιοχής εξομολογήθηκε ότι δεν τον βαραίνουν οι φόνοι που έχει κάνει αλλά τα περιβαλλοντικά εγκλήματα που προκάλεσαν οι επιχειρήσεις του. Εκεί έθαβε τα τοξικά απόβλητα, όπως εδώ στον Ασωπό, και ό,τι φυτρώνει σήμερα είναι τοξικό. Η εκεί μαφία των αποβλήτων. Το ίδιο έχει συμβεί και εδώ. Α: Η κατάσταση αυτή δημιουργείται συσσωρευτικά εδώ και κάποιες δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια αυτών πέρασαν κάποιοι βουλευτές της Βοιωτίας χωρίς να υπάρχει κάποια σαφής προώθηση των ζητημάτων του Ασωπού. Αν ισχύει αυτό, πείτε μας για ποιους λόγους πιστεύετε ότι παρατηρήθηκε αυτή η «απουσία»; π. Ι. Οικ.: Πάρτε την έκθεση του οργανισμού που μετρά τη διαφθορά στην Ελλάδα και θα βρείτε την απάντηση εκεί μέσα. Όλα στην Ελλάδα και στην περιοχή μας, κατά διαβολική σύμπτωση, έτειναν να προωθούν και να ενισχύουν όλες αυτές τις πρακτικές της ρύπανσης και της καταστροφής της υγείας και των φυσικών πόρων. Τα πάντα. Είτε οι νομοθεσίες και λοιπά, είτε η… σιωπή ανθρώπων όλων των θεσμών. Και της τοπικής Εκκλησίας και της υπερ-τοπικής. Ο Ιερώνυμος είναι απ’ τα Οινόφυτα. Γιατί σιωπά; Η σιωπή ισούται με αποδοχή. Ακόμη και την Πολιτεία την τραβούμε απ’ τη μύτη ώστε να κινηθούν γρανάζια και να βλέπουμε κάποια αποτελέσματα. Α: Ούτε από κόμματα της Αριστεράς βλέπετε ανταπόκριση; π. Ι. Οικ.: Από αυτά βλέπουμε κάποια ανταπόκριση. Μας βοηθάν. Μάλιστα που τώρα ένα από αυτά ενδέχεται να γίνει Κυβέρνηση, περιμένουμε πολλά. Ωστόσο, εμείς πρώτα βλέπουμε και μετά χειροκροτούμε. Έχουν δει πολλά τα μάτια μας. Λόγου χάρη, την απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης που αναφέραμε πριν, καμία αρμόδια αρχή δεν ανέλαβε να τη μεταφράσει απ’ τα αγγλικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε και τη ζήτησε. Και αυτός με τα χίλια ζόρια την πήρε. Έπειτα, έχουμε κάποιες επερωτήσεις σχετικές από πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Γενικά θα λέγαμε ότι υπάρχει μια στοιχειώδη βοήθεια, η οποία κάποιες φορές μάλιστα έκανε τη διαφορά. Όπως πχ κάποιες επερωτήσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αυτή τη φορά και απ’ τα μεγαλύτερα κόμματα, καθώς εκεί είναι anapnefstiras.gr

διαφορετικά τα πράγματα. Την ίδια ώρα είναι χαρακτηριστική η απουσία των αιρετών μας. Α: Η Τοπική Αυτοδιοίκηση; π. Ι. Οικ.: Τίποτα. Και το τεκμηριώνουμε και με δικαστικές αποφάσεις. Δεν εννοούμε βέβαια να εμπόδιζαν τα εργοστάσια να ρυπαίνουν. Ίσως ο Δήμος να μην είχε τη δύναμη να κάνει κάτι τέτοιο. Θα μπορούσε όμως να ενημερώνει τον κόσμο. Το πιο απλό! Έτσι καταδικαστήκαμε και για την έλλειψη ενημέρωσης. Ο Δήμος Τανάγρας, η Περιφέρεια αλλά και ο πρώην Δήμος Οινοφύτων. Α: Τα Οινόφυτα και το Σχηματάρι, ως κοινότητες πολιτών, έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της σημασίας του ζητήματος; π. Ι. Οικ.: Το έχουν αντιληφθεί όπως αντιλαμβάνεται ένας καπνιστής πόσο βλαβερό είναι το τσιγάρο και μάλιστα να τον έχει χτυπήσει καρκίνος στον πνεύμονα και εκείνος να βγαίνει από τον θάλαμο θεραπείας για να κάνει ένα τσιγαράκι στον διάδρομο. Αυτό ακριβώς έχουν και οι πολίτες των Οινοφύτων. Όλοι γνωρίζουν, ουδείς πράττει, ουδείς αντιδρά ανάλογα με τη σοβαρότητα και το μέγεθος του προβλήματος. Ίσως να έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους, με ό,τι συνέπεια να έχει αυτό για τη ζωή τη δική τους και αυτή των οικογενειών τους. Α: Στις Σκουριές πέραν από τη σφοδρότητα της σύγκρουσης της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών με την πολιτεία και τα συμφέροντα της εταιρίας εξόρυξης χρυσού, υπάρχει και μια σφοδρή διαμάχη μεταξύ των ίδιων των πολιτών. Κάποιοι πολίτες υπερασπίζονται σθεναρά την επένδυση καθώς οι ίδιοι ή στενοί συγγενείς τους εργάζονται στα μεταλλεία και/ή έχουν την υπόσχεση να συνεχίσουν να εργάζονται και στο νέο έργο. Κατ’ αναλογία, το γεγονός ότι σχεδόν σε κάθε οικογένεια της περιοχής μας υπάρχει τουλάχιστον ένας που εργάζεται στις τοπικές βιομηχανίες είναι ανασταλτικός παράγοντας για κάποιας μορφής πιο αποφασιστική αντίδραση στην πολιτειακή αδράνεια ή στην εγκληματική αδιαφορία των βιομηχάνων; π. Γ. Οικ.: Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, ναι, είναι μια ανθρώπινη αδυναμία. Αδικαιολόγητη μεν, αλλά υπαρκτή. Με την ανοησία είναι δύσκολο να τα βάλεις. Από 28

anapnefstiras.gr

ένα σημείο και μετά είναι καθαρή ανοησία. Να αποδέχεσαι, δηλαδή, για λίγες χάντρες να δίνεις το χρυσάφι σου, δεν είναι ανοησία; Α: Αυτή την περίοδο διεξάγεται ένας δικαστικός αγώνας ενάντια σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Για πρώτη φορά αιτιολογείται με επίσημες εκθέσεις η ευθύνη τους για τη δημιουργία της περιβαλλοντικής βόμβας του Ασωπού. Οι συγκυρίες δείχνουν ότι ένα σημαντικό βήμα μπορεί να πραγματοποιηθεί. Τι προσμένετε από όλα αυτά; π. Ι. Οικ.: Καταρχήν ζητάμε την εφαρμογή της νομοθεσίας. Καθαρά και με ουσία. Χωρίς κόλπα και περίεργους αστερίσκους. Η Πολιτεία αυτό δεν το κάνει, επιτρέποντας έτσι στις βιομηχανίες να λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Εμείς δεν έχουμε το μαχαίρι, ούτε το καρπούζι. Αυτά βρίσκονται στα χέρια της Πολιτείας. Τι απομένει να κάνουμε εμείς απέναντι σε μια Πολιτεία που κατά κάποιο τρόπο μας πολεμά; Αρχικά, να αξιοποιήσουμε τους θεσμούς που αυτή μας παρέχει. Α: Υπάρχει ωστόσο, κοινωνία έτοιμη απέναντι στο ενδεχόμενο να συγκρουστεί; π. Ι. Οικ.: Δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει κοινωνία έτοιμη να συγκρουστεί. Υπάρχει όμως μια κοινωνία η οποία έχει θεσπίσει κάποιους νόμους και έχει κάποιους θεσμούς τους οποίους ακόμη και ένας πολίτης μπορεί να αξιοποιήσει. Και ένας πολίτης μπορεί να πάει μπροστά στον Καίσαρα και να του πει «θέλω να δικαστεί η υπόθεσή μου» και να απαιτεί απονομή δικαιοσύνης. Γιατί αυτό είναι το θέμα. Η απονομή Δικαιοσύνης. Και δεν νομίζω να είναι παράλογο ή μη ρεαλιστικό να ζητάμε κάτι τέτοιο. Επειδή, όμως δεν βλέπουμε την Πολιτεία να το κάνει, τί απομένει; Απομένει πάλι να αξιοποιήσουμε τους θεσμούς και να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτήν. Αφού περάσαμε απ’ το στάδιο της τεκμηρίωσης του προβλήματος και της αναγνώρισής του, τώρα περνάμε στη φάση που θα διεκδικήσουμε σοβαρότατες αποζημιώσεις έτσι ώστε να συμβάλουμε στη διαμόρφωση της πολιτικής βούλησης. Μόνο εάν καταφέρουμε να κάνουμε το κόστος της ρύπανσης μεγαλύτερο απ’ το κόστος της μη ρύπανσης, τότε θα έχουμε κερδίσει. Δεν περιμένουμε απ’ τον κ. Περγαντά να γίνει ξαφνικά σωστός πολιτικός και να σκεφτεί τα συμφέροντα του λαού που εκπροσωπεί, ούτε

απ’ τους Δημάρχους μας περιμένουμε κάτι αντίστοιχο, ούτε απ’ αυτούς που δίνουν άδειες, ούτε απ’ τους βιομήχανους περιμένουμε να ξυπνήσουν κάποια μέρα με συνείδηση και να πουν «ωπ, τι έγκλημα κάνω εδώ;!;». Περιμένουμε να ξυπνήσουν μια μέρα και να είναι υποχρεωμένοι να καταβάλλουν αποζημιώσεις ή να αποκαταστήσουν την περιβαλλοντική ζημιά που έκαναν. Εάν αυτό το πετύχουμε, τότε σίγουρα θα φροντίσουν την άλλη μέρα να μη ρυπάνουν. Περάσαμε απ’ το στάδιο του διαλόγου χωρίς αποτέλεσμα. Μόνο κοροϊδία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, που μάλιστα μνημονεύεται στην απόφαση του Συμβουλίου, είναι όταν ανακαλύφθηκε ότι οι τρεις γεωτρήσεις απ’ τις οποίες υδρευόταν ο Δήμος Οινοφύτων περιείχαν ουσίες εκτός επιτρεπτών ορίων. Η μία είχε χρώμιο, η άλλη μόλυβδο και η τελευταία νιτρικά. Αυτό που πρότεινε το Υπουργείο Υγείας, παρακαλώ, ήταν «να τις ανακατέψετε ώστε να αραιωθούν οι τρεις ρύποι». Και αυτό το έχουμε με κρατική σφραγίδα και με το ονοματεπώνυμο του υφυπουργού… Είναι να τραβάμε τα μαλλιά μας… Να ανακατέψω τρία ποτήρια με ακατάλληλο νερό για να φτιάξω κατάλληλο γάλα στο παιδί μου… Η Πολιτεία μας σκοτώνει. Νομότυπα όμως… Α: Οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες είναι κάτι «ευγενές» αλλά άκαιρο για μια εποχή που έχουμε ανάγκη επενδύσεις; Όταν μάλιστα ακόμη και επιχειρήσεις που εδρεύουν στη χώρα μας επιθυμούν να μεταφέρουν την έδρα τους εκτός αυτής, τότε τι θέση έχουν οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες; π. Ι. Οικ.: Όχι, δεν είναι άκαιρο. Είναι θέμα επιβίωσης. Αλλά και ανάπτυξης. Αν θέλουμε ένα εργαλείο για να βγούμε απ’ την κρίση είναι

αυτό. Είναι ο μόνος τρόπος για ανάπτυξη. Η έλλειψη αυτής της νοοτροπίας, του σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή και τη φύση, το ότι δεν είδαμε με το βλέμμα μπροστά, με αειφορία, αλλά λειτουργήσαμε σαν αρπακτικά και κατασπαράξαμε έναν τόπο και τους ανθρώπους του, αυτό σημαίνει «όχι ανάπτυξη». Σημαίνει κέρδη λίγα για λίγους και τεράστιο κόστος για τους πολλούς. Συνολική οπισθοδρόμηση. Ένα δίλλημα που χτίζεται ως «αφήστε μας ήσυχους ή παίρνουμε τις βιομηχανίες μας και φεύγουμε» είναι ψεύτικο. Η προστασία του περιβάλλοντος με την προστασία των θέσεων εργασίας είναι το ίδιο και το αυτό. Περιβάλλον κατεστραμμένο δεν δίνει δουλειά. Είναι ψευτοδίλημμα. Αυτό που λένε πολλοί εργαζόμενοι ότι «μεγαλύτερη ρύπανση είναι η ανεργία» είναι λάθος. Αντίθετα, ρύπανση ίσον ανεργία. Η ανεργία είναι αποτέλεσμα της ρύπανσης και της στρεβλής ανάπτυξης.

anapnefstiras.gr

Βιώνω Ανατροπές συσχετισμών Σε δρόμους που θυμάμαι πως κάποτε λούζονταν με αίμα Στις ώρες της αντίδρασης που ξεσκίζαμε με έρωτες τα κορμιά μας Στις ώρες της συνείδησης που ουρλιάζοντας θα ξεράσουμε τα σωθικά μας Και παρατηρείς μέσα σε βρώμικα καπηλειά Τεράστιες σκιές να χύνουν το παρελθοντικό τους σπέρμα Πάνω σε κίονες ,ερείπια και εξοστρακισμένους χρόνους Κοιτάζοντας τον ήλιο που γέμισε ουλές τα κορμιά της γενιάς μου Κοιτάζοντας την αλμυρή θάλασσα που έψησε βασανίζοντας τις πληγές μας Παρασιτεί η ηλιθιότητά μου, πάντα πρωτοπόρα Στα χωράφια μιας σαστισμένης τάξης Ευλογώ τα λόγια του τέρατος και εναποθέτω μια τόσο δα λάγνα ελπίδα Σε μια μικρή κόκκινη σημαία Που κάποτε κράτησε ένα μικρό παιδί χαρτογραφώντας το μυαλό μας «Όχι γλυκιά μου πατρίδα, δεν θα μου τον ξεφτιλίσετε και αυτόν τον έρωτα» Πώς να αντικρίσεις τα παιδιά ; Πώς να τους δείξεις τον ουρανό ; Πώς να τους ομολογήσεις ότι δεν χρειάζεται να βιάζονται να μιλήσουν Γιατί έτσι και αλλιώς ο λόγος καταχωρήθηκε Σ’ αυτούς που μονοπωλούν την αλήθεια. «Και το κίτρινο φως στην γωνιά του δρόμου εκλιπαρεί… βίωσε».

Borgata Di Mela, Θήβα

Εμείς και αυτοί Φταίμε εμείς που τους αφήσαμε να κατοικήσουν στα όνειρα μας. Φταίμε και εμείς που τα λυγίσαμε τα άψυχα κορμιά μας.

Φταις και εσύ που τσάκισες όλα τα σωθικά μου. Φταίω που δεν άκουγα τους χτύπους δυνατά...

Φταίνε αυτοί που όλο είχανε για δίχτυ τη χαρά μας. Φταίνε και αυτοί που έβαλαν σύρματα στην καρδιά μας.

Φταίει που με έτρεφα και με μεγάλωνα.

Φταίνε αυτοί που έχτισαν στα ξένα σώματα -στα ίδια σώματαστα σκούρα χρώματα μια ψεύτικη ιδέα. Φταίνε και όλα τα αισθήματα που χορεύουν στο μυαλό. Φταίνε που διαλύσαμε τον κόσμο αυτόν εδώ. 30

anapnefstiras.gr

Φταίει που ποτέ τίποτα δεν άφησα. Φταίνε και αυτοί που έβαψαν τόσες φορές με το ίδιο χρώμα. Φταίει που θάψαμε τις λέξεις βαθιά μέσα στο χώμα...

Μάνος Μαλέσης, Θήβα

Του Νεκτάριου Χασσάνδρα, Αταλάντη

anapnefstiras.gr