τεύχος #10 by αναπνευστήρας μηνιαίος

#10 Οκτώβριος 2013

πολιτικοοικονομικοκοινωνικοπολιτιστικός ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΤΖΑΜΠΑ

Εκ της Διευθύνσεως... Το πιο μουντό σύννεφο Επετειακές ανατριχίλες ...Ονειροπαγίδα Κλήμης Πυρουνάκης: Κύριε, εμείς λεφτά θέλουμε!

anapnefstiras.gr

Σημείωμα Σύνταξης

τρατάρχης Γουίλσον (Βρετανός): “Σχημάτησα τότε την εντύπωσιν ότι ο πόλεμος που διεξήγετο εις την Αλβανίαν ήτο πόλεμος του λαού, δυνάμενος να συγκριθεί με τον πόλεμο του λαού που διεξήχθη εις την Γαλλίαν το χειμώνα του 1870-71. Υπήρχε και κάποιος θρησκευτικός χαρακτήρ εις τον πόλεμον αυτόν δια λόγους που ήδη εξηγήσαμεν. Μου εδημιουργήθη η εντύπωσις ότι το αίσθημα έναντι των Γερμανών ήτο χλιαρόν. Κάτω από την δικτατορίαν του Μεταξά είχον υιοθετηθή ωρισμέναι ιδέαι ναζιστικαί. Η νεολαία εχαιρέτα κατά Χιτλερικόν τρόπον μέχρις ότου οι Αυστραλοί την εδίδαξαν να χαιρετά με το γνωστό σύνθημα της νίκης. Η θέσις μας εις την Ελλάδα το 1941 ήτο πραγματικά παράδοξος. Διεξήγομεν αγώνα εναντίον του ολοκληρωτισμού, ενισχύοντες μίαν φασιστικήν Κυβέρνησιν εναντίον μίας άλλης. Εις το σημείον αυτό θα πρέπει να αναζητήσωμεν την αρχήν όλων των μετέπειτα ανωμαλιών της Ελληνικής Κυβερνήσεως η οποία, δια να μεταχειρισθώμεν μίαν στρατιωτικήν έκφρασιν, ήρχισε τον πόλεμον με λανθασμένο ξεκίνημα (on the wrong foot).”

O ελληνικός λαός είπε ΟΧΙ στον φασισμό και στην αυταρχικότητα. Από τότε μέχρι τώρα η χώρα έζησε πολλά ακόμη «όχι», αλλά και πολλά «ναι» μέχρι να φθάσουμε στο 2010 όπου αρχίζουμε να συναντάμε τo «ναι σε όλα». Η φετινή 28η Οκτωβρίου δεν θα είναι μόνο μια επέτειος αξιοπρεπούς στάσης του ελληνικού λαού το 1940, αλλά πρέπει να γίνει και μια γιορτή-αίτημα για το δημοκρατικό αυτονόητο. Ο φασισμός δεν έχει σβήσει, ο εθνικισμός κάνει πάταγο και η Δημοκρατία βαίνει ματωμένη ακόμη κι από το κυβερνητικό μέρος του «συνταγματικού τόξου». Ενώ αυτό που έχει ανάγκη η Ελλάδα είναι η Δικαιοσύνη που θα στείλει μεταξύ των VIP του Κορυδαλλού τους περί της SIEMENS πολιτικούς, θα κλείσει πολιτικά «μαγαζιά» και θα διαχύσει, με αυτό τον τρόπο, ένα αίσθημα εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς, η Αριστερά περί άλλα τυρβάζει, η κεντροαριστερά είναι δέσμια του ΠΑΣΟΚικού παρελθόντος και η ευρωπαϊκή κεντροδεξιά ψάχνει για εκφραστή. Αλλάζοντας κλίμα, ηλιαχτίδες φωτός βλέπουμε μόνο από ανθρώπους που προσπαθούν εν μέσω κακοκαιρίας να στήσουν κάτι -είτε αυτό είναι μια σχέση, μια επιχείρηση ή μια ζωή. Πρόσφατα η ομάδα του «αναπνευστήρα» γνώρισε γυναίκες που επιχειρούν αποφασιστικά το τελευταίο. Τη Ζωή. Επισκεφτήκαμε το ΚΕΘΕΑ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ανθρώπων) που στεγάζεται στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα. Ξεχωριστή για εμάς η γνωριμία με γυναίκες που φέρουν εμπειρίες που ξεπερνούν τον μέσο όρο. Γυναίκες που έφτασαν στα όρια τη ζωή τους και που παρ’ όλες τις δυσκολίες δίνουν, μέσα απ’ τα σύρματα, μαθήματα θάρρους και δημιουργικότητας στους «απ’ έξω». Από επόμενο τεύχος, μάλιστα, θα φιλοξενούμε τα δημιουργήματά τους! Είτε είστε ελεύθεροι φυλακισμένοι, είτε φυλακισμένοι ελεύθεροι, σας καλωσορίζουμε στο τεύχος #10. Καλή ανάγνωση.

αναπνευστήρας ανεξάρτητο νεανικό περιοδικό της Βοιωτίας /snorkel.gr

/snorkelgr

Υπεύθυνος σύνταξης: Γεράσιμος Μπόγρης Υπεύθυνος διαφημίσεων: Χριστίνα Φουτρή, 6947778057 Υπεύθυνος διανομής & συνδρομών: Γεράσιμος Μπόγρης Επιμέλεια φωτογραφιών: Άγγελος Μαρίνης Επιμέλεια: Μαρίζα Βέκιου Εξώφυλλο: studio phototropic Σχεδιασμός εντύπου: Δήμητρα Βόγλη, 6972305707 Εκτύπωση: ΤΥΠΟΦΩΣ, www.typofos.gr Ιδιοκτήτης: Ελισσάβετ Μπόγρη, Θεσπιές Βοιωτίας, 2262066021 Νομικός Υπεύθυνος: Γεράσιμος Μπόγρης

/snorkelnews

anapnefstiras.gr

info@anapnefstiras.gr anapnefstiras.gr

Εκ της Διευθύνσεως... Του Γεράσιμου Μπόγρη, Θεσπιές

Κλείνει σχεδόν ένας μήνας σχολικής περιόδου και όλη η νιότη της Ελλάδας βρίσκεται ελεύθερη πολιορκημένη μέσα στα κρυφά σχολειά. Άχαρο, αδέξιο, μίζερο και σκουριασμένο πέπλο από σίδερο εγκλωβίζει από κάτω του δυνάμεις φαντασίας, δημιουργίας και ζωντάνιας. Τοποτηρητής του οργουελικού συστήματος; Ο διευθυντής…

Μέσα από την ενασχόληση με το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας, είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Μεταξύ αυτών πολλοί εκπαιδευτικοί, δάσκαλοι ή καθηγητές. Οι συζητήσεις πολλές και μακροσκελείς. Θα περίμενε κανείς ότι προέκυπταν διαφωνίες και γι’ αυτό η κουβέντα τράβαγε ως αργά. Όμως, δεν ήταν έτσι. Όλα αυτά τα καφε-διαλείμματα τελικά δεν ήταν ανταλλαγή απόψεων αλλά ψυχολογική εκτόνωση δημιουργικών ανθρώπων. Εκτόνωση που κατέληγε κάθε φορά στα ίδια συμπεράσματα. Από τη μια πλευρά ο διευθυντής του σχολείου και από την άλλη οι γονείς. Ο ένας ξεχασμένος σε έναν κακώς εννοούμενο δημοσιοϋπαλληλισμό και οι άλλοι παράγωγα μιας εκπασοκισμένης κοινωνίας απαιτήσεων. 4

anapnefstiras.gr

«Θέλω να κάνω τη Χ ενέργεια, χωρίς κάποια χρηματοδότηση, αλλά ο διευθυντής δεν θέλει ευθύνες», «πρότεινα να κάνουμε αυτό, αλλά η διευθύντρια δεν παραχωρεί αίθουσα», «ξεκινήσαμε να κάνουμε αυτό, αλλά ο διευθυντής δεν θέλει να το συνεχίσουμε του χρόνου για να αποφύγει πιθανή αντιπαράθεση με τη 2βάθμια εκπαίδευση». Στα παραπάνω συνοψίζονται οι ιστορίες αναχαιτισμένης δημιουργικότητας των εκπαιδευτικών που γνωρίσαμε. Προφανώς, όλοι τους “καινούργιοι” και αμύητοι στην καθημερινή λογική του καθηγητή «κάνω-τομάθημα-μόνο-με-τους-καλούς-μαθητές-γιανα-προχωράμε-και-μην-κουράζομαι-γιατί-τοαπόγευμα-έχω-φροντιστήρια». Και μάλιστα, εκπαιδευμένοι με την τελευταία λέξη της παιδαγωγικής επιστήμης και φορτωμένοι με φαντασία και ενέργεια.

Και ποιος ο κίνδυνος αυτής της διευθυντικής τυπολατρίας; Κάθε περίοδος έχει τους δικούς της κινδύνους. Ένας πλέον σύγχρονος, αν όχι πρωτόγνωρος, και σίγουρα με αυξημένη ένταση, είναι η ενδοσχολική βία. Οι τωρινές κοινωνικές εντάσεις αυξάνουν τον παιδικό τραμπουκισμό, πόσο μάλλον όταν ο τραμπουκισμός “νομιμοποιείται” μέσα απ’ την πολιτική εκπροσώπησή του. Αλλά κανείς δεν ασχολείται με την μικροκοινωνία της τάξης. Τα παιδιά δηλώνουν μόνα τους απέναντι στον σφοδρή καταπίεση των ομάδων. Από την άλλη, τώρα που η Δημοκρατία έχει πάθει απανωτά εγκεφαλικά οι καθηγητές δεν την προωθούν με τρόπο δημιουργικό αλλά συνεχίζουν με όπλο την… αποστήθιση των αξιών. Τί να το κάνει κανείς το να μαθαίνουν τα παιδιά «απ’ έξω» τις αξίες της Δημοκρατίας, όταν στις μαθητικές εκλογές δεν εκπαιδεύονται στην πράξη σε αυτές; Όταν δεν υποδεικνύονται οι μέθοδοι επιλογής υποψηφίου, όταν δεν απαιτούνται “προγραμματικές” δηλώσεις απ’ τους υποψηφίους και ακόμη πιο απλά όταν δεν ξέρει κανείς (υποψήφιοι, ψηφοφόροι) ποιες είναι οι αρμοδιότητες του μαθητικού συμβουλίου… Από εκεί ξεκινά η Δημοκρατία. Η δημιουργικότητα που ακόμη και αν αγγίζει το όριο της τυπικής σχολικής νομιμότητας, ξεπερνά την πεπατημένη, είναι απόλυτα αναγκαία. Μια δημιουργικότητα που δεν απαντά στις εξευτελιστικές χρηματικές απολαβές των εκπαιδευτών των παιδιών μας, αλλά στην αυτοπραγμάτωσή τους και τη συνείδηση της υψηλής αποστολής τους. Η λογική της διαχείρισης έχει νόημα για το ΙΚΑ, όχι για το σχολείο. Ποιος γονέας θα σου εναντιωνόταν σε κάτι τέτοιο; Οι καθηγητές που γνωρίσαμε μάλλον δεν θα θεωρούσαν ρητορικό το ερώτημα αυτό που αφορά τους γονείς. Εξηγούν ότι σταδιακά περάσαμε από την εποχή του Επιθεωρητή και του διευθυντή πρώην χωροφύλακα της χούντας (διορισμός πολιτικού “ξεπλύματος”), στην εποχή που ο γονέας σηκώνει το δάχτυλο στον καθηγητή κατά τρόπο «θα πεις εσύ στο παιδί μου το τάδε; Εγώ σε πληρώνω!», λες και η τεκνοποίηση συνεπάγεται γνώσεις παιδαγωγικής. Με άλλα λόγια, μεταβήκαμε από την περίοδο τρόμου έναντι της εξουσίας (ο λαός δεν ξεχνά κ.λπ.), στην εποχή της ασυδοσίας και των δικαιωμάτων άνευ υποχρεώσεων («είπαμε δωράκι, αλλά όχι και 500 εκατ.»).

Αξιοσημείωτη, επίσης, είναι και άλλη μια εντύπωση που αποκόμισαν οι περισσότεροι απ’ τους συνομιλητές μας εκπαιδευτικούς μέσα στις τάξεις. Μας λένε, λοιπόν, ότι οι μαθητές και γονείς αλλοδαπής καταγωγής τρέφουν μεγαλύτερο σεβασμό στα πρόσωπά τους και στις δυσκολίες τους. Ίσως γιατί οι γονείς αυτοί έχουν εικόνες φόβου έναντι της εξουσίας, αλλά σίγουρα το αποτέλεσμα είναι πιο κόσμιο απ’ το «δεν μας νοιάζουν αυτά κυρία, εμείς λεφτά θέλουμε» που ξεστομίζει ο γόνος μιας κενής νεοελληνικής οικογένειας. Αν έλεγε «θέλουμε να παίζουμε και να χαμουρεύουμε όλη μέρα» θα ήταν πιο φυσιολογικό άλλα ας όψεται η κενότητα… Δεν είναι εύκολο να είσαι διευθυντής σχολείου. Υπάρχουν απαιτήσεις τις οποίες αν δεν καλύψεις, θα παράγεις πολίτες «σούπες», όπως είμαστε όλοι οι τηλεορασόπληκτοι σήμερα. Επίσης, είναι αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι δεν είναι καθόλου εύκολο και να είσαι γονέας. Εκεί υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις. Εξάλλου, στο κείμενο αυτό ο υπογράφων δεν κρίνει τους διευθυντές ή τους γονείς, απλώς μεταφέρει την έκπληξή του για τα κοινά σημεία των συζητήσεων με τους εκπαιδευτικούς. Ίσως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή οι εκπαιδευτικοί να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Οι γονείς είναι τρελαμένοι με τις ανάγκ€ς των οικογενειών τους. Η κοινωνία είναι τρελαμένη, εκφασισμένη και οριακά συγκρατημένη. Πρέπει να υπάρχει συνείδηση αποστολής. Αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν, κόντρα σε όλα, να διακόψουν τον φαύλο κύκλο της φαυλότητας. anapnefstiras.gr

Το πιο μουντό σύννεφο Του Άγγελου Μαρίνη, Θήβα osadenftano.blogspot.gr

(Αφιερωμένο στις κοπέλες των φυλακών Ελαιώνα)

Καθώς το αγοράκι στέγνωνε με το σεσουάρ την ταλαιπωρημένη και βρεγμένη δεκαοχτούρα, της ζήτησε να του πει πώς βρέθηκε στον φωταγωγό της πολυκατοικίας του.

«Από πού να ξεκινήσω και πού να τελειώσω. Λοιπόν, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Την πρώτη μέρα ο δημιουργός του σύμπαντος έκανε την ράτσα μου, τις δεκαοχτούρες. Δεν είχε και πολλή εμπειρία με τη δημιουργία πλασμάτων και έτσι δεν μας καλοπέτυχε για να πούμε και του στραβού το δίκιο. Το μοναδικό που μας κάνει λίγο ξεχωριστές είναι πως μπορούμε να μετράμε μέχρι το δεκαοκτώ, έτσι προέκυψε και το όνομά μας. Κατά τ’ άλλα, ούτε πολύ έξυπνα όντα είμαστε ούτε πολύ γρήγορα ούτε πολύ δυνατά. Μετά ο πλάστης έμαθε από τα λάθη του και έφτιαξε περιστέρια, αετούς, κουκουβάγιες και άλλα αξιοζήλευτα πετούμενα. Κατόπιν πέρασαν σαν σφαίρα οι χιλιετίες, όλα τα ζωντανά εξελιχτήκαν αλλά εμείς καθόλου. Τις αιώνιες ατέλειες της ράτσας μου, την τσαπατσουλιά και την επιπολαιότητα πλήρωσα 6

anapnefstiras.gr

και εγώ. Πήγαν οι γονείς μου και φτιάξανε την φωλιά τους πάνω σε μια τέντα. Και όπως ήταν φυσικό όταν πέρασε το καλοκαίρι, με την πρώτη φθινοπωρινή βροχή, η τέντα άνοιξε και σωριάστηκε η φωλιά στο δρόμο με εμένα μαζί φαρδιά πλατιά να κυλιέμαι στην άσφαλτο. Ήταν δεν ήταν πέντε μέρες που είχα γεννηθεί και μη μπορώντας να πετάξω άρχισα να τρέχω για να χωθώ σε μια τρύπα, σε ένα υπόγειο πριν προλάβουν να με φάνε οι γάτες της γειτονιάς. Σε αυτό το σκοτεινό υπόγειο μεγάλωσα μόνη, τους γονείς μου δεν τους ξανάδα. Εκεί άνοιξα για πρώτη φορά τα φτερά μου και μόλις σιγουρεύτηκα πως είναι έτοιμα, βγήκα έξω και πέταξα στον ουρανό, στον συννεφιασμένο ουρανό. Γιατί από την μέρα που γκρεμίστηκε η φωλιά μου η βροχή ποτέ δεν σταμάτησε. Ένα σύννεφο πάντα με κυνηγούσε. Γύρω γύρω λιακάδα, εκεί που πετούσα εγώ χαλασμός!

Λαχταρούσα πολύ μια παρέα μετά από τόσο καιρό μόνη. Ακόμα και το σύννεφο που με κατέτρεχε παντού μου άρεσε, ήταν μια συντροφιά. Πέταξα μακριά να βρω την ράτσα μου. Βρήκα πολλές δεκαοχτούρες, αλλά αφού καθόμουν μαζί τους λίγες ώρες, με διώχνανε με πρόφαση πως δεν μπορούσα να μετρήσω ούτε μέχρι το μηδέν. Έτσι μου κόλλησαν και το παρατσούκλι «Μηδενούρα». Μάταια προσπαθούσα να γίνω φίλη τους. Στο κάτω κάτω της γραφής κανείς δεν με έμαθε να μετράω. Από την αφέλειά μου με έβγαλε ένας βάτραχος που με είδε να κλαίω πάνω σε ένα δένδρο και αφού άκουσε την ιστορία μου είπε “Δεν φταίει που δεν ξέρεις να μετράς. Το σύννεφο φταίει. Το σύννεφο σου δεν αντέχουν και σε διώχνουν. Μην κοιτάς εγώ που είμαι βάτραχος και μου αρέσει το νερό.” Έτσι συνειδητοποίησα πως μόνη θα είμαι για πάντα, μόνη στο υπόγειο και μόνη στον απέραντο ουρανό. Αυτό είναι το σύννεφό μου, αυτό το πρόβλημά μου, αυτή και η μοίρα μου. Σε αυτήν την μοίρα πήγα να εναντιωθώ, να σηκώσω φτερά. Σκέφτηκα πως αν πέταγα πολύ γρήγορα θα ξέφευγα από το σύννεφο και τα προβλήματά μου. Και έτσι απογειώθηκα σαν αστραπή. Με περίσσια ορμή και θέληση έσκιζα τον αέρα αλλά το σύννεφο πάντα από πάνω μου. Κάποια στιγμή πίστεψα πως τα είχα καταφέρει. Το είχα προσπεράσει και οι ηλιαχτίδες που ξεπρόβαλαν με ανακούφιζαν με τη ζεστασιά τους. Δεν είχα ξανανιώσει τόσο ευτυχισμένη. Μα το σύννεφο κάλεσε ενισχύσεις. Μαζεύτηκαν γύρω του ακόμα πιο σκοτεινά και ισχυρά σύννεφα. Τέτοια η μανία του καιρού, σταγόνες με βρήκανε πάλι, σταγόνες χοντρές που δεν προλάβαινα να τινάξω από πάνω μου, όσο γρήγορα κι αν κουνούσα τα φτερά μου. Βάρυνε όλο μου το κορμί. Ένιωθα πως στις φτερούγες μου κουβαλούσα όλο τον ουρανό μαζί με τα αστέρια. Δεν άντεξα, αφέθηκα στη δίνη του θύελλας, στο βρόντο του κεραυνού, στο κάλεσμα της βαρύτητας. Ακολούθησε ελεύθερη πτώση, έχασα τις αισθήσεις μου και μόλις τις ξαναβρήκα ήμουν τραυματισμένη μέσα σε ένα σκοτεινό, στενόχωρο μέρος. Γύρω γύρω τοίχος και μερικά κλειστά παράθυρα και πάνω μια γυάλινη σπασμένη οροφή. Είδα τα τραύματα μου και τα θρυμματισμένα γυαλιά γύρω μου και κατάλαβα πως η πτώση μου προκάλεσε την τρύπα στην οροφή. Περιττό να πω ότι από την

τρύπα έσταζε βρόχινο νερό. Το σύννεφο μου έκλεινε ξανά το μάτι. Έτσι βρέθηκα στον φωταγωγό. Και έμεινα πολλές μέρες μέχρι να με ακούσεις εσύ. Πίστευα πως εκεί μέσα θα μείνω για πάντα, εκεί θα έσβηνε άδοξα η ύπαρξή μου και θα γινόμουν τροφή για τα τρωκτικά που παραφυλάγανε με τα γουρλωτά τους μάτια από τις τρύπες των τούβλων. Στην αρχή από την πείνα μου άρχισα να τρώω ό,τι έβρισκα αλλά γρήγορα κατάλαβα πως οι ουσίες που βρίσκονται σε ένα τέτοιο μέρος μόνο καλό δεν μπορούσαν να μου κάνουν. Καλά, ό,τι δεν χρειάζονται οι άνθρωποι στους φωταγωγούς το πετάνε; Ύστερα μόνο νερό έπινα -μια φορά έκανε καλό το σύννεφοώσπου να ανακτήσω τις χαμένες μου δυνάμεις. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις. Έκραξα, με άκουσες, μου πέταγες ψωμί για μέρες και όταν ένιωσα δυνατή μου έριξες το σκοινί. Το δάγκωσα με το ράμφος μου και αναρριχήθηκα έξω από το κελί μου. Σε ευχαριστώ μικρέ μου φίλε. Για πρώτη φορά ένιωσα πως δεν είμαι μόνη.» Αυτά είπε η δεκαοχτούρα απολαμβάνοντας τον ζεστό αέρα από το πιστολάκι. Μετά αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του μικρού αγοριού. Έμεινε για λίγο καιρό στο παιδικό δωμάτιο. Το αγόρι την τάιζε με στοργή και της έμαθε να μετράει μέχρι το δεκαοχτώ, όσα και τα αστέρια που ήταν ζωγραφισμένα στον τοίχο του δωματίου. Αλλά ούτε το δεκαοχτώ της έφτανε, πήγε ένα βήμα πιο πέρα, ένα φτερούγισμα πιο μακριά, έναν αριθμό πιο πάνω. Μέσα στο δωμάτιο βρήκε ένα άλλο αστέρι, το πιο λαμπρό. Είδε την καρδιά του μοναδικού της φίλου, μια χρυσή καρδιά ενός μικρού αγοριού. Το δεκαεννιά ήταν εκείνη η ανοιχτή καρδιά. Είχε μάθει να μετράει, είχε εντελώς αναρρώσει, ο καιρός την περίμενε. Ανεβήκανε στην ταράτσα. Κοίταξαν πάνω, δεν είδαν το σύννεφο. Το σύννεφο το είχε αντιμετωπίσει και νικήσει μέσα στο σκοτάδι του φωταγωγού και στο φως του παιδικού δωματίου. Είχε βρει, εκτός από έναν σπουδαίο φίλο, αυτό που αναζητούσε, την ελευθερία της ψυχής της. Από την ψυχή της ξεφορτώθηκε το σύννεφο γιατί κατάλαβε πως εκεί το κουβαλούσε. Αυτό ήταν το πιο μουντό σύννεφο. Αυτό που κουβαλούσε μέσα της. Ελαφριά σαν πούπουλο αποχαιρέτησε τον φίλο της και ξεχύθηκε στον πεντακάθαρο ουρανό. anapnefstiras.gr

Global News Μποτσουάνα, Αφρική: Η γνωστή υπηρεσία Google Street View της αμερικάνικης εταιρίας κολοσσού, μπήκε σε μπελάδες με φιλοζωϊκές οργανώσεις. Ένα όχημά της, από εκείνα που κυκλοφορούν στους δρόμους με ενσωματωμένες κάμερες και πομπούς, φέρεται να χτύπησε και να εγκατέλειψε γάιδαρο στη μέση του δρόμου. Η εταιρία διαβεβαίωσε ότι ο γάιδαρος είναι ζωντανός και ότι στο πλάνο που τον δείχνει ξαπλωμένο (ενώ στο προηγούμενο ήταν όρθιος), ο γάιδαρος απλώς απολαμβάνει έναν υπνάκο.

Τζένοα, Ιταλία: Η Τζένοα, πόλη της βόρειας Ιταλίας και των 600 χιλ. κατοίκων, έχει τη χαρά να έχει και τις δύο τοπικές ποδοσφαιρικές ομάδες της στην Serie A (Α’ Εθνική που λέμε) του Καμπιονάτο, την ομώνυμη Τζένοα και τη Σαμπτόρια. Τις προάλλες όμως συνέβη κάτι περίεργο. Λίγες μέρες πριν το τοπικό ντέρμπι, άνθρωποι της Σαμπτόρια συνέλαβαν τον προπονητή τερματοφυλάκων της Τζένοα να κατασκοπεύει την προπόνηση της ομάδας μέσα από έναν θάμνο και μάλιστα καμουφλαρισμένος καταλλήλως. Η Τζένοα κράτησε αποστάσεις και απομάκρυνε τον εν λόγω προπονητή.

Μόντρεαλ, Κεμπέκ, Καναδάς: Σε πρόταση νόμου που απαγορεύει στους δημοσίους υπαλλήλους του Κεμπέκ να φορούν θρησκευτικά διακριτικά (σταυρούς, μπούρκες, κιπά κ.α.) διαφώνησε η ελληνική καταγωγής Maria Mourani, γεγονός που σήμανε τη διαγραφή της από το κόμμα των Bloc Québécois. Η αρχική θέση του κόμματος, ωστόσο ήταν η εν λόγω απαγόρευση να αφορά μόνο αστυνομικούς, φρουρούς φυλακών και δικαστικούς και όχι όλους, όπως η τελευταία πρόταση του Parti Québécois (αντίπαλο κόμμα). Πάντως, μια ελληνίδα γεννημένη στην Ακτή Ελεφαντοστού πολεμά για την ανεξαρτησία του Κεμπέκ απ’ τον Καναδά. Μάλιστα…

Λονδίνο, Αγγλία: Σε ανοιχτή κόντρα έχουν βρεθεί η κυβέρνηση της Μ. Βρετανίας με τη βιομηχανία Τύπου. Ο λόγος δεν είναι άλλος από ένα νομοσχέδιο που ρυθμίζει τη λειτουργία του Τύπου στο νησί. Οι επιχειρήσεις του Τύπου της χώρας αντέδρασαν νωρίς κοινοποιώντας ένα σχέδιο αυτορρύθμισης, βρίσκοντας όμως την αντίδραση του Κοινοβουλίου που επιθυμεί να έχει λόγο πάνω στα ζητήματα του Τύπου και της ενημέρωσης. Πάντως, είναι η πρώτη φορά μετά από 300 χρόνια, σύμφωνα με την The Telegraph, που συζητείται κάποιου είδους παρέμβαση στον Τύπο. 8

anapnefstiras.gr

Πένα αλλοδαπών Ο αμερικάνος δισεκατομμυριούχος επενδυτής George Soros ήταν κατηγορηματικός σε συνέντευξή του στον γερμανικό Spiegel σχετικά με την Ελλάδα: «Όλοι γνωρίζουν ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει το χρέος της. Οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχει διαγραφή μεγάλου μέρους του». Επίσης, πρόσθεσε ότι «μετά τον Α’ ΠΠ, η γαλλική πίεση για γερμανικές αποζημιώσεις οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ και των Ναζί, έτσι και η Χρυσή Αυγή είναι σήμερα μια παρόμοια εξέλιξη -αποτέλεσμα της πολιτικής της Γερμανίας-. Η ανθρώπινη τραγωδία που έλαβε μέρος ανοιχτά της νήσου Λαμπεντούζα, νότια της Σικελίας, έδωσε αφορμή για προβληματισμό γύρω απ’ το σύστημα αφενός της υποδοχής των μεταναστών στην Ευρώπη και αφετέρου της χορήγησης αδειών παραμονής. Σύμφωνα με τον Spiegel, λοιπόν, σε πολλές χώρες της ζώνης του Σένγκεν -κυρίως εκείνες που πλήττονται από την κρίση- το εν λόγω σύστημα δίνει πενταετή άδεια παραμονής σε όλους όσους επενδύσουν στην κτηματική αγορά πάνω από π.χ. €70.000 (τα χρόνια και τα ποσά αλλάζουν ανά χώρα). Με τον τρόπο αυτό, οι χώρες δείχνουν εν τέλει μια προτίμηση στους πλούσιους μετανάστες, παρά σε εκείνους που έχουν πραγματική ανθρωπιστική ανάγκη. Βέβαια, είναι δύσκολο να αλλάξεις το σύστημα. Βλέπετε τα λεφτά είναι πολλά… Ο αρθρογράφος της USA Today συζητά με τη Φατμέ Σίσυ, μια Σύρια που αναγκάστηκε να φύγει με την οικογένειά της απ’ την πατρίδα της όταν συγγενείς της βρήκαν τραγικό θάνατο κατά τον εμφύλιο που λαμβάνει εκεί χώρα. Η Φατμέ βρίσκεται στην Ελλάδα. Μεταφέρουμε τα λόγια της: «Είμαστε παγιδευμένοι εδώ. Θέλω να ζήσουμε στην Ελβετία ή τη Σουηδία.», «Ο διακινητής μάς ζητά €5.000. Δεν έχω ούτε €50. Τα περισσότερα τα ξοδεύω για τα παιδιά μου. Έχουν πληγές από τον πόλεμο. Ο γιος μου, 35 ετών, έπαθε νευρικό κλονισμό και έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει. Η κόρη μου, 21 ετών, κρύβεται κάτω απ’ το τραπέζι κάθε φορά που μπαίνει στο σπίτι κάποιος που δεν γνωρίζει», «Είχαμε τα όπλα και τις βόμβες, εδώ έχουμε τους νεοφασίστες».

anapnefstiras.gr

This key!

Του Γιώργου Ξενικουδάκη, Θήβα (dikeroc@yahoo.com)

Steven Wilson The Raven That Refused to Sing (And Other Stories) Είναι μετρημένες οι φορές που συνειδητοποιούμε ότι βιώνουμε το μεγάλο καλλιτεχνικό έργο μιας μουσικής ιδιοφυίας “εν τη γενέσει”.

Έχουμε συνηθίσει να αναφερόμαστε στα κολοσσιαία δημιουργήματα προηγούμενων δεκαετιών, μη μπορώντας όμως να “μπούμε στα παπούτσια” των τότε ακροατών. Μπορούσαν άραγε τότε να αντιληφθούν ότι γίνονταν μάρτυρες σημαντικής δημιουργίας που θα γίνει κλασσική; Μπορούμε άραγε εμείς σήμερα; Ο Steven Wilson κάνει τη μουσική υπερπαραγωγή, χωρίς ίχνος επανάληψης και στασιμότητας, να φαίνεται ως κάτι το απόλυτα φυσικό, ως άλλη μια έκφανση της πολυσχιδούς προσωπικότητάς του. Δεινός παραγωγός και ηχολήπτης, ικανότατος εκτελεστής τόσο στην κιθάρα όσο και στο τραγούδι, αστείρευτος συνθέτης και στιχουργός αλλά πάνω από όλα εραστής της ίδιας του της τέχνης. δεν υπάρχει μεγαλύτερος οπαδός του κλασσικού progressive rock από τον κύριο σημερινό πρεσβευτή του. Το “οπαδιλίκι” του αυτό είναι που τον έφερε κοντά σε μπάντες θρύλους του εν λόγω ιδιώματος όπως οι King Crimson, οι Jethro Tull, 10

anapnefstiras.gr

οι Genesis κ.α. ως υπεύθυνο για τα μοντέρνα remix των έργων τους. Ορμώμενος λοιπόν από την επαφή αυτή και με συνοδοιπόρους σημαντικούς progressive και jazz μουσικούς, αλλά και με τη συμβολή στην ηχοληψία του “τιτανοτεράστιου” Alan Parsons (ηχολήπτη κάποιων άγνωστων Pink Floyd σε κάτι άγνωστους δίσκους όπως το Dark Side of the Moon) αποφασίζει να κάνει ένα ρηξικέλευθο βήμα. Βάζει στον πάγο τη μπάντα του, τους Porcupine Tree, αλλά και άλλα πετυχημένα σχήματα στα οποία εμπλέκεται (Blackfield, No-man) και κυκλοφορεί τον τρίτο και καλύτερο προσωπικό του δίσκο. …και η μαγεία αρχίζει. Έξι ιστορίες του μεταφυσικού προερχόμενες όμως από καθημερινούς ανθρώπους εκτυλίσσονται μπροστά μας. Τα συγκλονιστικά πνευστά παντρεύονται με τα υπέροχα πλήκτρα. Στο γάμο τους έχουν επίτιμους καλεσμένους αξιομνημόνευτες ακουστικές κιθάρες,

δύστροπα τύμπανα και μελαγχολικά πιάνα. Ο μουσικός στη γωνιά του δρόμου που όλοι προσπερνούσαν σαν φάντασμα όταν ήταν εν ζωή συνεχίζει να παίζει παρότι είναι πλέον κανονικό φάντασμα (“luminal”). Ένα ζευγάρι εμπλέκεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα με αποτέλεσμα ο υπαίτιος οδηγός αφού χάσει τη γυναίκα του να βλέπει το φάντασμά της κάθε βράδυ στη κοντινή λίμνη (“drive home”, δείτε και το σχετικό βίντεο). Ένας αλκοολικός ιερέας προκαλεί τον διάβολο σε διαγωνισμό οινοποσίας… και χάνει. (“the holy drinker”). Μια ασήμαντη αφορμή προκαλεί ένα βίαιο επεισόδιο σε ένα ζευγάρι που έχει χάσει τη “μαγεία”. Αυτό οδηγεί σε ένα φόνο και σε μια μετά-θάνατον εξομολόγηση ρηχών συναισθημάτων (“the pin drop”). Ο σκοτεινός ωρολογοποιός είναι τόσο απορροφημένος στην τέχνη του που αναγκάζεται να θάψει τα συναισθήματά του μέσα στα γρανάζια των ρολογιών του (“the watchmaker”). Και τέλος ένας γέροντας στις τελευταίες ημέρες του είναι πεπεισμένος ότι το κοράκι που τον επισκέπτεται είναι η μετενσάρκωση της μικρής του αδερφής που χάθηκε όταν ήταν και οι δυο παιδιά. Προσπαθεί λοιπόν να το κάνει να τραγουδήσει όπως έκανε και αυτή για να τον ηρεμήσει (“The Raven that Refused to Sing” – επίσης με σχετικό βίντεο). Η συνέχεια στο στερεοφωνικό σας. Steven Wilson The Raven That Refused to Sing (And Other Stories) 2013, Kscope

anapnefstiras.gr

8 o Επεισόδιο: Η αντάμωση Της Μαρίας Νίκα, Θήβα

Γίνετε και εσείς συγγραφέας ενός επεισοδίου! Εκδηλώστε το ενδιαφέρον σας στο facebook.com/snorkel.gr ή στο mail μας info@anapnefstiras.gr. Από δράμα, κωμωδία. Από θρίλερ σε μελό. Φτιάξτε τη δική σας Τόλμη και Γοητεία. Κάθε επεισόδιο το «αφηγείται» άλλος συγγραφέας κάθε φορά! Μέχρι στιγμής έχουν γράψει οι Μαρίζα Βέκιου, Χριστιάνα Κανδυλιώτη, Χρύσα Κούνου, Βασιλική Ταβλά, Άγγελος Μαρίνης, Γιώργος Ξενικουδάκης και Γιώτα Νταλιάνη.

Η ιστορία δεν έχει κανέναν κορμό, κανέναν στόχο και θα ολοκληρωθεί σε 10 επεισόδια. Οι συγγραφείς δεν έχουν καμία δέσμευση, κανέναν περιορισμό άλλων πλην του μεγέθους του κειμένου.

Όλα έμοιαζαν τόσο ξένα αλλά και παράλληλα τόσο οικεία, σκέφτηκε. Ανέβηκε με δυσκολία τα λιγοστά σκαλιά της τσιμεντένιας σκάλας και κοντοστάθηκε στην πόρτα. Το σκοτάδι είχε σκεπάσει το πέπλο του σε όλο το χωριό, ενώ λιγοστό φως προερχόταν από τα κεριά των γειτονικών σπιτιών. Και τότε το είδε, ένα σημάδι χαραγμένο στην πόρτα που ξύπνησε αμέσως όλα εκείνα που ο ίδιος πολύ καλά είχε κρύψει βαθιά μέσα του τόσα χρόνια. «Είναι δυνατόν να πονάω ακόμα;», αναρωτήθηκε φωναχτά μέσα στην νύχτα. 12

anapnefstiras.gr

«Και όμως είναι» του απάντησε εκείνος. Γύρισε απότομα προς το μέρος που άκουσε τη φωνή και είδε τη φιγούρα του παππού του να πλησιάζει. Ήθελε τόσο πολύ να τρέξει στην αγκαλιά του, στο καταφύγιό του, όπως όταν έκανε σκανταλιές και τον τιμωρούσε ο πατέρας του, όμως συγκρατήθηκε. «Άλλωστε έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε», αναλογίστηκε από μέσα του αυτή την φορά. «Πάμε μέσα», του είπε διακόπτωντας τις σκέψεις του ο παππούς. «Ξέχασες, μου φαίνεται, πόσο κρύο κάνει στο χωριό».

Μπήκε μέσα στο σπίτι των καλοκαιρινών του διακοπών και συνειδητοποίησε πως τίποτα δεν είχε αλλάξει, όλα ήταν όπως τότε που ερχόταν μικρός, μέχρι και εκείνος ένιωσε έστω και για μια στιγμή πιο ελεύθερος, ξέγνοιαστος και ευτυχισμένος. «Ανασκουμπώσου» μουρμούρισε επιτακτικά, «δεν είναι εδώ το τρενάκι της Παιχνιδούπολης». «Έλα να καθήσουμε παιδί μου, έλα εδώ» είπε ο παππούς και πιάνοντάς τον από το μπράτσο τον έβαλε να κάτσουν αντικριστά όπως τότε που του μιλούσε για τις ιστορίες όταν ήταν και εκείνος μικρός και γελάγανε με τις δικές του σκανταλιές ή, ακόμα χειρότερα, σχεδιάζανε μαζί μερικές! «Λάμπη παιδί μου, γιατί άργησες τόσο πολύ;», ξεκίνησε την κουβέντα ο κυρ-Αρίστος, ενώ η θλίψη ήταν διάχυτη στο πρόσωπό του. «Παππού, είναι βαριά η ρετσινιά του φονιά», αποκρίθηκε ασυναίσθητα σηκώνοντας το πρόσωπό του. Μόνο που δεν μπόρεσε να πει τίποτα άλλο καθώς λυγμοί που ήταν φωλιασμένοι μέσα του χρόνια τώρα βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια και να τον κατασπαράξουν. Δεν θυμάται πόσα χρόνια είχε να κλάψει έτσι, ίσως από τότε που είχε χτυπήσει σε εκείνο το παγκάκι που του σημάδεψε τη ζωή. Επίσης, δεν θυμάται από πότε είχε να αφήσει έτσι εκτεθειμένη την ψυχή του, ίσως πάλι από τότε που τα λέγανε με το παγκάκι και του εκμυστηρευόταν τα σχέδια, τα όνειρα αλλά και τους φόβους του. Εκείνη τη νύχτα όμως, τα είπε όλα στον παππού του. Για τη μοιραία νύχτα του τροχαίου που σκοτώθηκαν ο Τάκης και η Αθηνά λίγους μήνες μετά τον αρραβώνα τους, για το νοσοκομείο, τη σύλληψή του, την ανάκριση και τη 18μηνη προφυλάκιση, τη δίκη και τελικά την αθώωσή του. Του είπε ακόμα και για εκείνη, την Εύα, που καθόταν πάντα απέναντί του κοιτάζοντας τον με εκείνο το βλέμμα που φανέρωνε ότι τον είχε πρώτα εκείνη, πριν από όλους, καταδικάσει. Και μετά από όλα αυτά γέλασε, γέλασε τόσο πολύ που πάλι δεν μπορεί να θυμηθεί πότε και αν είχε ξαναγελάσει έτσι στη ζωή του. Και μετά ξαφνικά μαράζωσε, ένιωσε τα πόδια του να μην τον βαστάνε, τα μάτια του να κλείνουν και έτσι σηκώθηκε και μηχανικά πήρε τον δρόμο για το υπνοδωμάτιό του. Ο παππούς πάντα δίπλα του, βράχος, του κρατούσε το χέρι, τον έβαλε στο

κρεβάτι των παιδικών του χρόνων, τον σκέπασε και τον φίλησε τρυφερά στο μέτωπο. Μέσα στην ραθυμία του μπόρεσε να διακρίνει το ποδήλατό του καθώς και το πηλίκιο του αείμνηστου του πατέρα του. «Κοιμήσου παιδί μου» του είπε εκείνος, «Παππού, αυτό σου ανήκει», απάντησε και με δυσκολία έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό άσπρο κουτάκι με το δαχτυλίδι της γιαγιάς Ευλαμπίας, αυτό που του είχε δώσει εκείνος με την ευχή να το δώσει μια μέρα στην Εύα. «Θα με αφήσεις όμως να κοιμηθώ μαζί του άλλη μία φορά;» ρώτησε και ξαφνικά η φωνή του έγινε ίδια με τη φωνή του μικρού Λιαμπιόνι που τόσο προσπαθούσε να απαρνηθεί όταν ήταν μικρός, όπως ακριβώς και αυτό το ανόητο παρατσούκλι. «Ναι παιδί μου», απάντησε εκείνος με δάκρυα στα μάτια, ακουμπώντας το με προσοχή στο κομοδίνο, δίπλα ακριβώς από το περιβόητο άλμπουμ. Ένα επίμονο και συνεχές χτύπημα στην πόρτα τον ξύπνησε από τον λήθαργο που είχε πέσει. Σηκώθηκε με δυσκολία, σύρθηκε στην πόρτα και την άνοιξε, μη μπορώντας να συγκρατήσει το χασμουρητό του. «Καλημέρα σας κύριε, σας ξύπνησα; Συγνώμη! Είναι ο παππούλης μου εδώ; Παππούλη, παππουλίνο που είσαι, με ξέχασες;», φώναζε επίμονα καθώς τον παραμερούσε υποτιμητικά και έμπαινε σαν σίφουνας μέσα στο σπίτι του ένα, 4χρονο θαρρείς, κοριτσάκι. anapnefstiras.gr

Επετειακές ανατριχίλες Του Λάμπρου Π. Καλογεράκη, Θήβα

Κάθε φορά που έρχεται εθνική εορτή, τρέμω απ’ το φόβο μου μη συναντήσω στο δρόμο τον Κάποιο Άνθρωπο και με ρωτήσει πάλι όλη την ιστορία του ελληνικού έθνους.

Μα φέτος δεν θα μου τη φέρει. Είμαι ΤΕΛΕΙΑ διαβασμένος. Μετά από πολύωρη μελέτη σχολικών βιβλίων έμαθα ότι τώρα τον Οκτώβρη γιορτάζουμε έναν κύριο που έχει το ίδιο όνομα με το κονιακάκι. Εκείνο το ποτό που βάζουμε στα γλυκά για να καταλάβεις. Αυτός λοιπόν που ήταν κάτι σαν αρχηγός μας, θύμωσε με τους Τούρκους επειδή δεν μας έδιναν πίσω την Πόλη και είπε ΟΧΙ δεν θα είμαστε πια φίλοι. Το έμαθε αυτό ένας καραφλός Ιταλός που δεν μας πήγαινε και τα ‘πε στον κολλητό του, ο οποίος ήταν ομαδάρχης σε κάτι μεγάλες κατασκηνώσεις. Αυτοί οι δυο μας έκαναν πόλεμο, γιατί δεν τους αφήναμε να περάσουν απ’ την Ελλάδα, για να πάνε διακοπές στις πυραμίδες. 14

anapnefstiras.gr

Μετά μας νίκησαν και ήμασταν αιχμάλωτοι για πολλά-πολλά χρόνια. Τότε τα παιδάκια μάθαιναν γράμματα κρυφά στα σπίτια και σε ετοιμόρροπα κτίρια. Όπως σήμερα δηλαδή. Στη συνέχεια ένας παππούλης που ήταν Γερμανός -μάλλον μας έδινε και αυτός δανεικάαλλά έμενε στην Πάτρα έκανε επανάσταση σε ένα εκκλησάκι μετά τον εσπερινό. Τότε γιορτάζει ο Βαγγέλης και τρώμε μπακαλιάροσκορδαλιά. Αυτό το θυμάμαι καλά, έγινε Μάρτη. Είναι τότε που αλλάζει η ώρα και κοιμόμαστε λιγότερο πριν πάμε σχολείο. Όμως μετά επειδή είμαστε Ελληνάρες και μας αρέσει το ξεμάλλιασμα για το ποιός είναι καλύτερος ξερόλας, μαλώσαμε πάλι μεταξύ

μας, με τη βοήθεια πάντα των Ευρωπαίων εταίρων. Ευτυχώς αυτό δεν κράτησε πολύ. Γρήγορα διώξαμε τους κακούς που δεν άφηναν τον κόσμο να μαζεύεται τα βράδια για κουτσομπολιό και να πηγαίνει για ποτό. Έκτοτε είμαστε πολύ ευτυχισμένοι γιατί και για ποτό πηγαίνουμε και λέμε πάντα ΝΑΙ. Έτσι έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο και ζούμε καταθλιπτικά. Εδώ που τα λέμε όμως φοβάμαι να μην πω καμιά ανοησία, όπως ότι τον εθνικό ύμνο έγραψε βραβευμένος πρωτοεμφανιζόμενος συνθέτης του ελληνικού ποπ πενταγράμμου. Αλλά όοοχι θυμάμαι ότι είχε ίδιο όνομα με το ψάρι. Άρα δεν τον ξεχνώ. Μάλλον. Βέβαια απ’ τη μια μεριά συγχωρούμαι να κάνω ένα λαθάκι. Αφού δεν ήταν όλα στα SOS για το διαγώνισμα, που μας έβαλε ο κος γυμναστής, ο οποίος είναι από την Ορεστιάδα και μας κάνει λίγο Μαθηματικά και Ιστορία. Όμως δεν θα αγχωθώ. Έτσι κι αλλιώς σε μιαδυο μέρες κανείς δε θα θυμάται τίποτα, όπως και εγώ άλλωστε. Άσε που έχω σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθώ. Για παράδειγμα… - Πότε πέφτει η επόμενη αργία; Θα καθίσουμε πάλι τριήμερο; - Να παρελάσω φέτος ή θα με κοροϊδεύουν επειδή ούτε στη σημαία είμαι, ούτε το πρώτο μπόι έχω και θα με βάλουν πάλι γαλαρία; - Πόσες συμμαθήτριές μου θα ψηλώσουν πάλι 12 πόντους μέσα σε ένα πρωί και θα χαμογελούν αμήχανα λέγοντας ότι ο σκόρος,

τους έφαγε το ύφασμα της φούστας; - Θα προλάβω να βρω μια καρέκλα για καφέ μετά την παρέλαση ή θα γεμίσει ο τόπος ενήλικες που χαρτζιλικώνουν τα παιδάκια και αυτά πάνε για ποτάκι από τις δύο το μεσημέρι; - Ποιο σχολείο έχει παρτάρα, για να πιούμε το ποτάκι παριστάνοντας τους μεγάλους; - A! Και το σημαντικότερο! Όταν μεγαλώσω, θα καταφέρω να κράζω με ικανοποίηση και εγώ τους μικρότερους για όσα δεν ξέρουν, κουνώντας αυστηρά το δάχτυλο και σφυρίζοντας αδιάφορα για το πώς συνέβη κάτι τέτοιο; ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!

anapnefstiras.gr

...Ονειροπαγίδα Της Μαργαρίτας Παπαγεωργίου, Λιβαδειά

(Στην Ειρήνη)

Έχεις όνειρα για τη ζωή σου; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ονειρεύτηκες; Ποιο είναι το πιο κρυφό σου όνειρο;

Σιγή… Το ξέρω, δύσκολοι οι καιροί για να ονειρεύεσαι. Σκληρή εποχή για όνειρα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που χανόμαστε μέσα σε έναν κυκεώνα σκέψεων και προβληματιζόμαστε για θέματα διαβίωσης και καθημερινότητας μέσα στους γρήγορους ρυθμούς της ζωής. Της ζωής όμως που κυλάει… κυλάει…

βαθιά σου όνειρα… Ο οργανισμός και το υποσυνείδητό σου πολλές φορές λειτουργούν ως «ονειροπαγίδα», αρπάζοντας τα πραγματικά σου όνειρα, φέρνοντάς τα στην επιφάνεια. Ή συμβαίνει ένα πολύ ευχάριστο γεγονός που σου δίνει χαρά, ώθηση, όρεξη και πίστη για να ονειρευτείς και να παλέψεις για τα όνειρα σου. Ακόμη και ένα δυσάρεστο γεγονός, παράδειγμα η απώλεια ενός πολύ κοντινού σου ανθρώπου, μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο, να σε πεισμώσει και να σε βάλει σε διαφορετικά μονοπάτια σκέψης. Μπορεί να σε «ξεκλειδώσει» και να σκεφτείς καθαρά τι θέλεις και ποια είναι τα κρυφά σου όνειρα. Και τότε είναι στο χέρι σου το πώς θα το χειριστείς… Θα ξεχαστείς και θα επιστρέψεις στις παλιές σου συνήθειες ή θα το τολμήσεις;

Και έρχεται η στιγμή που θα συμβεί το αναπάντεχο. Ένα όνειρο ταράζει τον ύπνο σου και συνειδητοποιείς ποια είναι τα αληθινά,

Και αν κάποιος αναρωτηθεί μήπως είναι αργά για να κυνηγήσει τα όνειρά του, μήπως κατηγορηθεί ότι είναι ρομαντικός, τολμηρός

«Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που ονειρεύτηκα, που άφησα τον εαυτό μου να ονειρευτεί», «Πού χρόνος για όνειρα…;», «Έχω πάψει να ονειρεύομαι». Δηλώσεις, συζητήσεις, φράσεις και μύχιες σκέψεις που πολλοί από εμάς έχουμε κάνει. Αρκετοί από εμάς έχουμε πέσει στην «παγίδα» του να μην ονειρευόμαστε…

anapnefstiras.gr

και αιθεροβάμων; H απάντηση είναι σίγουρα όχι. Η ζωή είναι δική μας και γεμάτη εκπλήξεις, άλλοτε ευχάριστες, άλλοτε δυσάρεστες… Ας κάνουμε κι εμείς μια έκπληξη στον εαυτό μας και ας ονειρευτούμε άφοβα! Δεν σου έχει τύχει να ακούσεις πραγματικές ιστορίες σε μια παρέα, σε συζητήσεις, στο διαδίκτυο, στην τηλεόραση για ανθρώπους που ονειρεύτηκαν, πίστεψαν στα όνειρα τους και τα πέτυχαν; Όσο απίστευτα και αν ήταν. Αμέσως σκέφτηκες: «Ε, αυτά συμβαίνουν πολύ σπάνια… ίσως μόνο στα παραμύθια» Γιατί όμως να μην είσαι κι εσύ, κι εγώ, και όλοι, μέρος αυτού του παραμυθιού; Αλίμονο αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε… Ο κάθε άνθρωπος, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, είναι απόλυτα υπεύθυνος για το καθετί που του συμβαίνει στη ζωή του, είτε όμορφο είτε άσχημο. Κάθε άνθρωπος δημιουργεί τη ζωή του με βάση τις σκέψεις και τα συναισθήματα του. Γιατί λοιπόν να μην ονειρευτείς συνειδητά πώς θέλεις να είναι η ζωή σου; Κοίταξε μέσα στον καθρέφτη, αναρωτήσου τι αξίζεις και πώς πραγματικά θέλεις να είναι η ζωή σου. Η ζωή είναι όμορφη και μας ανήκει. Εμείς την ορίζουμε, εμείς την κατευθύνουμε και εμείς την αλλάζουμε οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουμε. Αν σχηματίσεις με εικόνες στο μυαλό σου το πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου, τότε να είσαι σίγουρος πως στα βαθιά σου γεράματα θα έχεις καταφέρει να ζήσεις αυτές τις εικόνες… Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Λιβαδειά BSc Marketing Communications MA Public Relations and Events Management

anapnefstiras.gr

Άρωμα Νοσταλγίας Των Ευδοκία Αραπίτσα, Αλίαρτος - Ιωάννης Παναγιωτόπουλος, Θήβα επιστημονική ομάδα Μουσείου Σχολικής Ζωής Θίσβης

Μνήμες από τα παιδικά μαθητικά χρόνια αναδύθηκαν στο παλιό Δημοτικό Σχολείο Θίσβης. Σε μια συγκινητική τελετή, το βράδυ του Σαββάτου, 3 Αυγούστου 2013, με την παρουσία αντιπροσωπειών από τη Μητρόπολη Θηβών & Λεβαδείας, την Περιφέρεια Βοιωτίας και των Δήμο Θηβαίων τελέστηκαν τα εγκαίνια του νέου Μουσείου Σχολικής Ζωής Θίσβης.

Μια τάξη με παλιά θρανία, κοντυλοφόρους και μελανοδοχεία, χάρτες, πίνακες, μια βέργα που κοκκίνισε πολλά παιδικά χέρια, αναγνωστάρια, βιβλία, ενδεικτικά, μαθητικά πηλήκια και μπλε ποδιές, όργανα Φυσικής και Χημείας, χάρακες, μηχανές προβολής… Την κορδέλα έκοψε το πενταμελές διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου Γυναικών Θίσβης, ο οποίος είχε την πρωτοβουλία και αποκλειστική ευθύνη για τη δημιουργία του μουσείου με δικούς του πόρους, εκμεταλλευόμενο την παραχώρηση του κτιρίου του παλιού δημοτικού Θίσβης από τον Δήμο Θηβαίων με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού του Συμβουλίου λίγους μήνες νωρίτερα. Έτσι, μέσα σε ελάχιστο 18

anapnefstiras.gr

χρονικό διάστημα με την πολύτιμη βοήθεια των κατοίκων της Θίσβης αλλά και χορηγιών από επιχειρήσεις της περιοχής και τους ομογενείς της Αμερικής, το σχολείο ξαναζωντάνεψε. Κατά τη διάρκεια της τελετής των εγκαινίων απονεμήθηκαν τιμητικές πλακέτες στους παλιούς δασκάλους, ακολούθησαν ομιλίες αυτών αλλά και αποφοιτησάντων μαθητών. Στην τελετή έλαμψαν δια των αντιπροσώπων τους -στην καλύτερη περίπτωση, αν όχι δια της απουσίας τους- η πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς. Στο αυστηρό περιβάλλον της ελληνικής οικονομικής κρίσης που πλέον είναι και

βαθύτατα κοινωνική, με φόντο τις εκπτώσεις στην παιδεία όπως το κλείσιμο των σχολείων και την απαξίωση των εκπαιδευτικών, η τοπική αυτή πρωτοβουλία αν και σταγόνα στον βυθό -γιατί στον βυθό του ωκεανού βρισκόμαστε πια- αποτελεί μια νησίδα ελπίδας. Το Μουσείο Σχολικής Ζωής Θίσβης προσπαθεί να ξεφύγει από το τετριμμένο και παλαιομοδίτικο μοντέλο του μουσείου «βιτρίνα» με τις προθήκες και τις τυπικές ξεναγήσεις. Γι’ αυτόν τον λόγο έχει συσταθεί επιστημονική ομάδα η οποία συνέβαλε στην δημιουργία του αλλά κυρίως φιλοδοξεί να πρωτοστατήσει στη λειτουργία και ανάπτυξή του. Ένα δείγμα της διάθεσης του μουσείου και των επιστημονικών του συνεργατών πήραν όσοι συμμετείχαν στις 4 Αυγούστου 2013 στην πρώτη του εκδήλωση με τίτλο «Τα παιδία παίζει» όπου μικροί και μεγάλοι έλαβαν μέρος σε μία διαδραστική περιήγηση στις αίθουσες του μουσείου αλλά και στα παιχνίδια της αυλής ενός σχολείου των μέσων του 20ου αιώνα. Το Μουσείο Σχολικής Ζωής Θίσβης φιλοδοξεί να καταστεί ένα εξελισσόμενος και δραστήριος εκπαιδευτικός οργανισμός που θα ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα του πολιτισμού στην περιοχή μας εν είδει αναπνευστήρα… • Το Μουσείο Σχολικής Ζωής Θίσβης προαναγγέλλει τη λειτουργία θεατρικής ομάδας για παιδιά και νέους. Οι εγγραφές έχουν ήδη ξεκινήσει. Για πληροφορίες απευθυνθείτε στο τηλέφωνο 6976 818910. • Επισκεφτείτε, επίσης, το ιστολόγιο του Μουσείου στη διεύθυνση: http://msxolikiszoisth.blogspot.gr/

anapnefstiras.gr

Σκίσιμο βιβλίων. Μίσος; Του Ναπολέοντα, Λιβαδειά

Αν δεν είναι μίσος, πάντως σίγουρα δεν είναι αγάπη. Κάνοντας βόλτα στην Κρύα ή σε κάποιο παρκάκι της Θήβας, δεν θα δεις πουθενά άνθρωπο να διαβάζει βιβλίο. Τα περισσότερα βιβλιοπωλεία αποτελούν απλώς «καταστήματα λυσαριών & φωτοτυπιών». Ακόμη και οι αριστούχοι απόφοιτοι του ελληνικού σχολείου που γνωρίζουν π.χ. ολοκληρώματα, δεν έχουν λογική. Γνωρίζουν να κλείνουν και ρήματα άκλιτα, αλλά δεν ξέρουν τη γλώσσα.

Πράγματι, όταν μπαίνουν σε μια εκπαιδευτική διαδικασία οι λέξεις «εξέταση» ή «διαγώνισμα», τότε αυτομάτως αλλάζει ο τρόπος διδασκαλίας και, κυρίως, ο τρόπος μελέτης. Υπό την πίεση του «αποτελέσματος», ο μαθητής αναπτύσσει τη δεξιότητα εκείνη με την οποία θα το επιτύχει και η οποία δεν είναι άλλη από την αποστήθιση (αλλιώς παπαγαλία). Είναι γεγονός ότι εάν θες να γράψεις καλά πρέπει να μπορείς να “φωτογραφήσεις” σελίδες. Με τη μέθοδο αυτή, η πληροφορία στέκεται στην ενεργητική μνήμη του μαθητή: Μια μνήμη που θέλει συνεχές “φρεσκάρισμα” ώστε να μη σβήσει. Την επομένη, όμως, των εξετάσεων, η ενεργητική κάνει format. Τα πάντα πάνε και καταχωνιάζονται σε σκοτεινά υπόγεια της παθητικής μνήμης (είναι η μνήμη που καταγράφει σχεδόν τα πάντα), η οποία κρατά τα περισσότερα τόσο άσχημα στοιβαγμένα, ώστε 20

anapnefstiras.gr

να μη μπορούν να ανακληθούν ποτέ. Με άλλα λόγια, οι πληροφορίες δεν γίνονται ποτέ γνώση. Γίνονται άχρηστη μάζα μέσα σε ένα μυαλό υπερ-πληροφορημένο αλλά αμόρφωτο. Κάποιος φίλος έλεγε ότι ούτε εφημερίδα δεν μπορούσε να διαβάσει γιατί νόμιζε ότι μετά κάποιος θα την κρατήσει να του την πει απ’ έξω… Πώς όμως να παρακολουθήσεις την απόδοση των μαθητών ή να τους κατατάξεις; Δεν έχω πρόταση για κανένα από τα δύο, αλλά ούτε για το εάν το δεύτερο χρειάζεται (κατάταξη). Αυτά που μπορώ να πω με κάποια σιγουριά είναι τα εξής: Κείμενα: Στο μάθημα των Κειμένων Νεοελληνικής Γλώσσας οφείλεις να αποδεχθείς ότι το πουλί που κελαηδά είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα (γιατί το λέει και το

λυσάρι) χωρίς προφανώς να ερωτηθείς πώς σου φαίνεται εσένα το κελάηδισμα του όπως το δίνει ο συγγραφέας και χωρίς προφανώς να σου ζητήσει ποτέ κανείς να γράψεις έστω μια παράγραφο ή μια στροφή ποιήματος ολο-δική σου. Έστω κι αν γράψεις κάτι πλήρως ρηχό κι ατάλαντο. Θα είσαι εσύ. Βέβαια, εσύ δεν μας ενδιαφέρεις. Οι βαθμοί σου, όμως, μας ενδιαφέρουν. Αρχαία (γλώσσα, ιστορία, φιλοσοφία): Μπορεί να μάθεις να αναγνωρίζεις τα συντακτικά φαινόμενα της Αντιγόνης (του Σοφοκλέους βεβαίως βεβαίως), αλλά ποτέ δεν θα διδαχθείς κάτι απ’ την αλαζονεία της εξουσίας του Κρέοντα. Θα διδαχθείς τις επιτυχίες των ελληνικών φύλων στις διάφορες μάχες κατά τους Περσικούς -τα πλήθη, τις ημερομηνίες και άλλα-, ενώ μέχρι τις εξετάσεις θα έχεις ξεχάσει τα πάντα περί αλληλεγγύης και αυταπάρνησης. Θα διδαχθείς ότι είσαι απόγονος της παγκόσμιας τρόικα της ανθρώπινης σκέψης (Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης), αλλά ποτέ δεν θα μάθεις, όχι τις απαντήσεις που βρήκαν στα ερωτήματά τους, αλλά ούτε καν με τι καταπιάστηκαν, σε τι ήθελαν να απαντήσουν. Οικονομία-διοίκηση: Το μάθημα “Αρχές Οργάνωσης & Διοίκησης” συγκεντρώνει όλες τις χάρες αυτού ακριβώς που η ελληνική κοινωνία αντιπροσωπεύει. Παρά το γεγονός ότι η χώρα μας στερείται κουλτούρας οργάνωσης, για το μάθημα αυτό επιλέγεται μια κακή μετάφραση ξενόγλωσσου βιβλίου. Ένα βιβλίο με ασύντακτα αρλουμποελληνικά δεν μπορεί να ήταν το μόνο που προσφερόταν για τον σκοπό αυτό, γεγονός που συνειρμικά οδηγεί σε υποψίες για τον τρόπο με τον οποίο επιλέγονται τα μαθητικά βιβλία. Ένα βιβλίο που μοιάζει με δύο αντίχειρες που σκοτώνουν εγκεφαλικά κύτταρα σα να είναι ψείρες στο τριχωτό. Φυσική-Χημεία: Μια κοπελιά σηκώνει το χέρι και με έκπληξη ο καθηγητής της δίνει την άδεια να γράψει στον πίνακα τον τύπο της άνωσης. Εξεπλάγη γιατί η μαθήτρια αυτή ήταν πάντα

αδιάφορη για τα μαθήματα. Ωστόσο έγραψε ολόσωστα τον τύπο. Επιστρέφοντας στο θρανίο της ένας συμμαθητής της τη ρωτά τι είναι η άνωση. Εκείνη κοκκινίζει, σηκώνοντας τους ώμους. Ήταν μια τρανή απόδειξη ότι ακόμη και σε μαθήματα που στηρίζονται στο πείραμα, το βάρος στην τάξη ρίχνεται στους τύπους. Γράψε σωστά κι ας μην ξέρεις τι γράφεις. Γράψε για μαγνητικά πεδία και ηλεκτρισμό κι ας μην είδες ποτέ έλξη ή δεν έφτιαξες ποτέ κύκλωμα. Ο κατάλογος μακρύς αν και, βέβαια, μπορεί κάποιος να με πει αναρμόδιο. Του απαντώ, λοιπόν, ότι για τον εντοπισμό του προβλήματος, αρμόδιος είναι ο μαθητής. Για τη λύση του, αρμόδιος είναι ο ειδικός. Τα όποια βήματα έχουν γίνει, δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει την εικόνα του σχολείου, το οποίο ακόμη αντιμετωπίζεται ανάποδα. Απ’ το Λύκειο προς το Δημοτικό. Απ’ τις εξετάσεις προς τα πίσω…

ΔΡΟΥΓΟΥΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΔΠΘ ΜΕΛΟΣ ΤΕΕ - ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ 7, ΘΗΒΑ Τ.Κ. 32 200 ΤΗΛ.: 6945 899708, Email: gdrougoutis@gmail.com anapnefstiras.gr

Γράμμα σε έναν νεοδιόριστο εκπαιδευτικό Παναγιώτη Καλαϊτζόγλου, Ερμούπολη Σύρου

Καταρχάς να σε συγχαρώ για την επιτυχία σου στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Όσοι έδωσαν γνωρίζουν ότι απαιτεί ιδιαίτερο κόπο και χρόνο για να επιτύχεις στο διαγωνισμό.

Οφείλω παρόλα αυτά να σε προειδοποιήσω ότι ξεκινώντας την πορεία του στην εκπαίδευση θα αντιμετωπίσεις καταστάσεις που πιθανότατα ποτέ δεν φανταζόσουν. Καλό είναι να τις γνωρίζεις για να μη βρεθείς προ εκπλήξεως, όπως βρέθηκαν άλλοι πριν από εσένα. Να είσαι προετοιμασμένος για πολυετή παραμονή σε παραμεθόριες περιοχές. Αρκετοί συνάδελφοί σου χρειάστηκε να παραμείνουν σε νησιά για περισσότερα και από δέκα ή και δεκαπέντε έτη προτού πάρουν την πολυπόθητη μετάθεση για το μέρος που επιθυμούν. Δυστυχώς, αν έχεις οικογένεια, δεν υπάρχει καμία μέριμνα για να βρίσκεσαι κοντά της. Σε συνδυασμό με τη δραματική μείωση του ετήσιου εισοδήματος τα τελευταία δύο χρόνια, η παραμονή σου στις απομακρυσμένες αυτές 22

anapnefstiras.gr

περιοχές θα είναι τόσο ασύμφορη, που ίσως καταφύγεις σε αίτηση άδειας άνευ αποδοχών ή ακόμα και σε παραίτηση. Παράλληλα, να είσαι έτοιμος για μετακίνηση σε περισσότερα του ενός σχολεία. Φαντάσου ότι υπάρχει πιθανότητα, ιδιαίτερα αν ανήκεις σε κάποια από τις ειδικότητες με μικρό ωράριο, να πηγαίνεις σε 4-5 διαφορετικά σχολεία την εβδομάδα προκειμένου να συμπληρώσεις το ωράριό σου. Δεν πιστεύω να έχεις την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει διαφάνεια ή αξιοκρατία τόσο στις επιλογές στελεχών της Διοίκησης, όσο και στις τοποθετήσεις των εκπαιδευτικών. Αν δεν έχεις τα μέσα, μην κάνεις καν τον κόπο να αιτηθείς απόσπαση. Εδώ και χρόνια οι αποσπάσεις

που γίνονται δεν έχουν καμία σχέση με τα κενά που υπάρχουν, αλλά προς εξυπηρέτηση των ημετέρων. Ακόμα και οι μεταθέσεις δε γίνονται με ξεκάθαρα κριτήρια, μη σε ξεγελά η μοριοδότηση. Τα κενά στις περιοχές μετάθεσης δεν ανακοινώνονται πριν τις αιτήσεις, άρα για εσένα μπορεί να μην ανοίξει ποτέ η πολυπόθητη θέση. Οι συνθήκες της σχολικής τάξης γίνονται ολοένα και δυσκολότερες. Θυμάσαι την εποχή που ήσουν μαθητής; Λοιπόν, ίσως να βρεις συνθήκες χειρότερες από τότε. Ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα αυξάνεται σταδιακά, ιδιαίτερα όπου γίνονται συγχωνεύσεις σχολείων. Το αποτέλεσμα είναι να στοιβάζονται πολλοί μαθητές σε μικρές τάξεις, δημιουργώντας μέχρι και προβλήματα υγιεινής στα σχολεία. Παράλληλα, οι κακοτεχνίες και η προχειρότητα κατασκευής των σχολικών κτηρίων, ιδιαίτερα σε σχολεία της επαρχίας, τα κάνουν ακατάλληλα. Μην αναρωτηθείς γιατί, ενώ ξεκινάς με ενέργεια και πίστη τα διδακτικά σου καθήκοντα τη νέα σχολική χρονιά, δεν υπάρχουν τα βιβλία των κατευθύνσεων της τρίτης λυκείου στα σχολεία και ούτε ξέρεις αν θα διατεθούν από κάποια αποθήκη, αν θα βρεθεί τυχαία κάποιο περίσσευμα, αν θα φιλοτιμηθούν απόφοιτοι να τα χαρίσουν στους μαθητές. Όσο για την ποιότητά τους, τα βιβλία που είχες διδαχθεί ως μαθητής μη νομίζεις ότι άλλαξαν και πολύ. Μπορεί να σου λένε ότι η εκπαίδευση είναι μια εξελικτική διαδικασία, ότι πράγματα που διδάσκονται σήμερα μπορεί να είναι εντελώς παρωχημένα αύριο. Θα συνειδητοποιήσεις ότι συγκεκριμένα συμφέροντα υπαγορεύουν τη διατήρηση των ίδιων, ξεπερασμένων, σχολικών εγχειριδίων για πολλά – πολλά χρόνια. Πιθανότατα και όταν θα ολοκληρώσεις και εσύ την πορεία σου στην εκπαίδευση, πάλι τα ίδια θα είναι. Αν πάλι αναρωτηθείς γιατί εγκαθίστανται προγράμματα συγκεκριμένων εταιριών λογισμικού στα σχολικά εργαστήρια, τη στιγμή που υπάρχει αντίστοιχο δωρεάν ελεύθερο λογισμικό αντίστοιχης ποιότητας, να ξέρεις ότι δεν θα είσαι ο μόνος. Μετά από όλα αυτά θα πρέπει να είσαι έτοιμος και να αξιολογηθείς. Ποιο το πρόβλημα θα πεις, αισθάνεσαι ικανός τόσο σε γνωστικό

όσο και σε παιδαγωγικό επίπεδο, αφού μόλις πέρασες τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Σου θυμίζω ότι αυτά είναι δευτερεύοντα, μην ξεχνάς ότι όλο το σύστημα βασίζεται στις γνωριμίες. Να ξέρεις ότι πολλοί έμπειροι συνάδελφοί σου αντιμετωπίζουν με ιδιαίτερο σκεπτικισμό τη διαδικασία της αξιολόγησης. Μεγάλη μερίδα του κόσμου βέβαια, δεν γνωρίζει το μέγεθος της αναξιοκρατίας, με συνέπεια να συμπεραίνει ότι όλοι αυτοί είναι απλά τεμπέληδες ή βολεμένοι και φοβούνται να αξιολογηθούν γιατί θα φανεί η ανεπάρκειά τους. Μη διανοηθείς να απεργήσεις. Φυσικά ο μισθός σου πιθανότατα θα σε αποτρέψει από οποιαδήποτε τέτοια σκέψη. Δες τα ποσοστά της πρόσφατης απεργίας μετά από 2 μόλις ημέρες. Εξάλλου είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις κάτι, αφού μεγάλη μερίδα της κοινωνίας όχι μόνο δε θα σε υποστηρίξει αλλά θα σε κατηγορήσει ότι όλο κάθεσαι. Να έχεις υπόψη σου ότι ορισμένοι ποτέ δεν απεργούν και ο δικός σου αγώνας μένει αδικαίωτος, το πορτοφόλι άδειο και η ελπίδα μετέωρη. Να είσαι έτοιμος να συκοφαντηθείς από μεγάλη μερίδα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της χώρας, αλλά και από την ίδια την πολιτική ηγεσία. Κάποιοι θα σε πουν απλά τεμπέλη, άλλοι δε θα διστάσουν να σε αποκαλέσουν και γαϊδούρι, ενώ πολλοί θα πουν ότι βγάζεις τα τριπλά λεφτά από τα παράνομα ιδιαίτερα που θεωρούν ότι κάνεις. Μη σε στενοχωρούν αυτοί οι χαρακτηρισμοί, είναι για δημιουργία εντυπώσεων και προς άγρα ψήφων. Είναι παρήγορο να ξέρεις πάντως πως δε θα είσαι ο μόνος κλάδος που συκοφαντούν. Νομίζω ότι βλέπεις πως οι λύσεις σε πολλές από τις παραπάνω παθογένειες είναι αρκετά προφανείς. Πολλά δεν είναι θέμα χρημάτων. Χρειάζεται όμως απαραίτητα να υπάρχουν τόσο η πολιτική βούληση και όσο και η στοιχειώδης ικανότητα. Και το γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Σου εύχομαι ολόψυχα να ξεπεράσεις τις δυσκολίες που θα σου παρουσιαστούν, να οπλιστείς με ψυχραιμία και υπομονή. Το ταξίδι σου θα είναι μακρύ και δύσκολο, αλλά σίγουρα θα έχεις προσφέρει πολλά στους μαθητές σου. Ξέρεις, είναι ίσως οι μόνοι που θα στο αναγνωρίσουν. anapnefstiras.gr

Συνέντευξη: Κλήμης Πυρουνάκης Του Γεράσιμου Μπόγρη, Θεσπιές

Κύριε, εμείς λεφτά θέλουμε!

Ανοίγει το παράθυρο ενός «φτιαγμένου» Uno και μες το σκοτάδι μιας γειτονιάς του Καπαρελίου ένα χέρι μάς δείχνει τον δρόμο. Ανεβήκαμε τον λόφο. Χαμηλή υπόκρουση από κλασσική μουσική και βιβλιοθήκη με ενδιαφέροντες τίτλους. Τρία γεμάτα ποτηράκια στο ξύλινο τραπέζι και το REC πατιέται. Ο Άγγελος κάνει την πρώτη ερώτηση, ήθελα να απαντήσω εγώ, αλλά είπα να το αφήσω σε έναν πιο αρμόδιο, τον κ. Κλήμη Πυρουνάκη. Πριν γράψουμε δυο λόγια για τον συνεντευξιαζόμενο, θεωρούμε σημαντικό να αναφέρουμε ότι ο κ. Κλήμης είναι γόνος του π. Γεώργιου Πυρουνάκη. Ο π. Γεώργιος ήταν ένας φλογερός ιερέας ο οποίος δημιούργησε 24

anapnefstiras.gr

το πρώτο νυχτερινό σχολείο για εργαζόμενους νέους και άφησε πραγματικό αποτύπωμα στην κοινωνία με το έργο και το κήρυγμά του. Μεταξύ άλλων έκανε συσσίτια κατά την κατοχή, δημιούργησε επαγγελματικές σχολές, Λαϊκό Πανεπιστήμιο, τον Σύνδεσμο Νέων Πειραιώς, Φιλικές Εστίες, Σπίτια Στοργής, Φιλικά Αναρρωτήρια, το Οικοτροφείο Σιβιτανιδείου και άλλα. Ο λόγος του ήταν κοινωνιοκεντρικός και αναδείκνυε την αξία της Δημοκρατίας. Ένας άνθρωπος που αγαπιέται τόσο από τον κόσμο αλλά και κληρικούς και μισείται τόσο από αυταρχικά καθεστώτα, όπως η Χούντα των Συνταγματαρχών όσο και από τον

οργανισμό Εκκλησία, μάλλον κάτι φωτεινό θα αντιπροσώπευε. Γυρίζουμε στο Καπαρέλι και στη φράση που επανέλαβε δυο φορές ο κ. Κλήμης Πυρουνάκης: «Δείξε μου τον δάσκαλό σου, να σου πω ποιος είσαι». Ενώ ειπώθηκε με άλλες αφορμές, δεν μπορούμε να μην το επαναλάβουμε κι εμείς έχοντας κατά νου όλα τα παραπάνω για τον π. Γεώργιο και το έργο του γιού του, κ. Κλήμη. Ο κ. Κλήμης ήταν θεολόγος και διευθυντής του Λυκείου Καπαρελίου Βοιωτίας, ενώ διετέλεσε και Διευθυντής του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας για κρατουμένους στις φυλακές της Χαλκίδας και του Ελαιώνα Θηβών. Σχολεία στα οποία εφάρμοσε δημιουργικές παιδαγωγικές μεθόδους που (πρέπει να) αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για όσους επιθυμούν να παράγουν πολίτες μέσα από τη βιωματική γνώση και όχι απ’ τη στείρα παπαγαλία. Γκουγκλάρετε το όνομα και θα μάθετε πολλά. Βλέποντας το βίντεο απ’ την παρουσίαση του έργου του στο TEDx σκεφτήκαμε ότι είναι φοβερό να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι δίπλα μας και να μην το γνωρίζουμε. Άνθρωποι που λύτρωσαν κρατούμενους δείχνοντας τον δρόμο της ζωής με εκπληκτικά αποτελέσματα, αλλά και άνοιξαν ορίζοντες σε νέους κάνοντάς τους να μην μισούν το βιβλίο όπως οι συμμαθητές τους σε άλλα σχολεία. Ωστόσο, κείμενά του ή αναφορές για το έργο του έχουν ήδη δημοσιευτεί (tvxs, περιοδικό «υποβρύχιο» κ.α.), γι’ αυτό και εμείς κρίναμε ότι θα ήταν πιο ωφέλιμο να αξιοποιήσουμε την

εμπειρία του απευθύνοντάς του ερωτήσεις που ίσως συμβάλλουν στον προβληματισμό όσων εκπαιδευτικών διαβάζουν τον «αναπνευστήρα», αλλά και γονέων. Βέβαια, δεν ξεχνούμε τους μαθητές που στο κάτω-κάτω είναι οι τελικοί αποδέκτες της όποιας επάρκειας ή ανεπάρκειας. Καλή ανάγνωση. Α: Ένα από τα πιο ισχυρά “χτυπήματα” που δέχεται ένας μαθητής εντός της σχολικής μικροκοινωνίας είναι οι τραμπουκισμοί και ο εκφοβισμός (bullying). Σήμερα, μάλιστα, παρατηρείται και μια κάποια νομιμοποίηση του τραμπουκισμού που απορρέει από τις κοινωνικές πιέσεις. Ο δάσκαλος ή ο καθηγητής οφείλει να εντοπίζει και να επεμβαίνει σε τέτοια ζητήματα ή πρέπει να περιορίζεται στο μάθημα που διδάσκει; Κλ.Π.: Είναι απόλυτη ευθύνη του δασκάλου να ανακατεύεται με αυτά τα θέματα. Το πρωταρχικό μέλημα του δασκάλου είναι να εμψυχώνει τους μαθητές και καθημερινά να νοιάζεται για αυτούς. Αν υπάρχει bullying στο σχολείο, ευθύνονται οι δάσκαλοι. Έχουν 100% αυτή την ευθύνη γιατί αυτοί είναι οι υπεύθυνοι διαχείρισης του σχολείου, δεν είναι κάποιος άλλος. Εναπόκειται σε αυτόν να αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. Πρέπει να έχει ολική άποψη των πραγμάτων. Πρέπει να έχει πληροφόρηση για το οικογενειακό υπόβαθρο του καθενός αλλά και για την εξέλιξη του κάθε μαθητή. Δεν πρέπει να επιτρέπει το παραμικρό απ’ αυτά τα πράγματα. Και στο Καπαρέλι, που δίδασκα, ακόμη και υποψία να υπήρχε, έπρεπε να το μάθω και το μάθαινα ώστε να το λύσουμε εν τη γενέσει του.

anapnefstiras.gr

Είναι ένα άλλοθι των δασκάλων να λένε ότι είναι μόνο για το μάθημα. Η πρωταρχική ευθύνη τους είναι να έχουν ψυχοκινητική επικοινωνία με τον μαθητή. Α: Από την εμπειρία μας, δεν νομίζουμε ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν τέτοια διάθεση. Μιλώντας για τη γενική εικόνα. Κλ.Π.: Απλούστατα γιατί οι δάσκαλοι που αναφέρεστε δεν έχουν τη συνείδηση ότι είναι λειτουργοί. Έχουν την αίσθηση ότι κάνουν δουλειά. Ο δάσκαλος δεν είναι δουλειά. Εξάλλου δουλειά είναι και δουλεία. Ο δάσκαλος είναι εργασία. Απλές έννοιες. Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι δεν είναι πάντα έτσι. Σε όλα τα σχολεία υπάρχουν δυο-τρεις άνθρωποι που πραγματικά αγαπούν, ελπίζουν και ονειρεύονται ένα άλλο σχολείο και πάνω σε αυτούς στηρίζεται το ελληνικό σχολείο. Δεν λύνεται το εκπαιδευτικό πρόβλημα με τους άλλους που είναι απλώς για να βγάζουν ένα χαρτζιλίκι, ένα μεροκάματο. Α: Συχνά ο εκπαιδευτικός που επεμβαίνει στη μικροκοινωνία των μαθητών, ακόμη και με έναν ομολογουμένως ευεργετικό και ενδεδειγμένο τρόπο, βρίσκει απέναντί του είτε τη Διεύθυνση του σχολείου, είτε γονείς μαθητών (πολλές φορές και τους δύο). Τι θα του προτείνατε; «Υποχώρηση και παράδοση» ή επιμονή; Κλ.Π.: Όχι βέβαια «υποχώρηση»! Επιμονή! Πρέπει να είμαστε αγύριστα κεφάλια σε αυτές τις περιπτώσεις, αν πραγματικά πιστεύουμε ότι η δουλειά μας είναι να επικοινωνούμε με τους μαθητές και να δίνουμε λύσεις στα υπαρξιακά τους, κυρίως, και στα γνωστικά τους προβλήματα.

anapnefstiras.gr

Δεν πρέπει να φοβόμαστε. Αυτό που συζητάτε είναι ζήτημα φόβου. Ο δάσκαλος δεν πρέπει να φοβάται. Ούτε τον ίδιο τον εαυτό, ούτε τη δική του ιστορία, ούτε τις δικές του αρνητικές ροπές, ούτε την όποια αδυναμία του. Πρέπει να είναι πάντα ετοιμοπόλεμος. Α: Ακόμη και κόντρα στην «Υπηρεσία»; Κλ.Π.: Σαφώς. Αλλιώς δεν έχει νόημα η ζωή. Όχι κόντρα για την κόντρα, αλλά για να είσαι ο υπερασπιστής των αδυνάμων. Και στην περίπτωσή μας, ο αδύναμος είναι σαφώς ο μαθητής. Αν οι μαθητές νιώθουν ότι είσαι κοντά τους, τότε είσαι πάντα μαζί με το σύνολο που θέλει να αλλάξει τον κόσμο. Α: Πολύ ωραία όλα αυτά που λέτε σχετικά με τη βιωματική εκπαιδευτική διαδικασία, τη συνεργατικότητα κ.λπ.. Ωστόσο, υπάρχουν μαθητές που γυρνάνε στον εκπαιδευτικό και λένε «τι να τα κάνουμε αυτά κύριε/α; Εμείς λεφτά θέλουμε…». Δηλαδή, η χρηματολαγνεία αγγίζει ηλικιακά και τους μαθητές. Παλαιότερα ως μέσο επίδειξης και νέο-πλουτισμού, τώρα ως μέσο επιβίωσης για πολλούς. Από τη μια η κενότητα και από την άλλη η ανάγκη. Πολλές φορές και τα δύο. Κλ.Π.: Αυτή είναι η χυδαιότητα της σύγχρονης ζωής. Τα πράγματα δεν είναι αντικείμενα. Δεν είναι res (πράγμα). Η γυναίκα δεν είναι αντικείμενο. Είναι επιθυμία, ελπίδα, αγάπη. Είναι έρωτας. Τα παιδιά δεν είναι res. Είναι έμψυχα όντα που θέλουν έναν άλλο τρόπο να ζήσουν. Θέλουν να ζουν στο όνειρο και στην ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Σαφώς και έχουμε ανάγκη από τα χρήματα αλλά δεν μπορούν να είναι αυτοσκοπός. Ο

άνθρωπος που νοιάζεται μόνο για τα χρήματα και την επίδειξη είναι σαν να θέλει να πέφτει σε ένα πηγάδι, όπου δεν βλέπει φως παρά μόνο σκοτάδι. Η μόνη λύση είναι η γνώση. Μέσα από αυτή γνωρίζεις κόσμους καινούργιους. Και μέσα από αυτούς τους κόσμους ανακαλύπτεις τον άλλον. Τον διπλανό σου. Μέσα από αυτή τη σχέση αναπτύσσεται μια δυναμική που οδηγεί σε καινούργιους δρόμους. Μέσα απ’ τη σχέση της ομάδας που μαθαίνει να συνεργάζεται, μαθαίνεται το καινούργιο και μέσα απ’ αυτό αναπτύσσεται ο έρωτας. Και με τον έρωτα γεύεσαι τη ζωή. Αυτή η ζωή δεν έχει σχέση με τη χυδαιότητα που λέμε, όπως π.χ. «ρε δάσκαλε πόσα λεφτά παίρνεις;», «δεν ντρέπεσαι να δουλεύεις για τόσο λίγα;». Αυτό το έχουμε ακούσει επανειλημμένα, αλλά για εμάς πρέπει να είναι αδιάφορο. Εμείς έχουμε άλλες στοχεύσεις. Στοχεύουμε στον άνθρωπο. Θέλουμε πραγματικά να κοιτάει ψηλά. Δεν είναι τα χρήματα ο στόχος και αυτή είναι η παγίδα για τους δασκάλους. Πολλοί θέλουν μέσα από τη σχέση να κερδίσουν χρήματα. Αυτό είναι το τέχνασμα, ότι δηλαδή «εμείς δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με το θέμα της βίας ή του bullying· εμάς μας ενδιαφέρει μόνο το μάθημά μας». Προτεραιότητα είναι να κοιτάξουμε τον άλλο στα μάτια, να τον εμψυχώσουμε, να τον στηρίξουμε και όταν είναι έτοιμος, να τον διδάξουμε. Αυτή είναι η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων. Α: Μας έχει δοθεί η εντύπωση ότι λόγω τόσο των μισθολογικών μειώσεων, όσο και των μεταθέσεων, που συνεπάγονται περεταίρω έξοδα για τον εκπαιδευτικό, οι τελευταίοι δείχνουν «πνιγμένοι» από την ίδια τους τη ζωή.

Κλ.Π.: Πράγματι ζουν σε σύγχυση και γι’ αυτό δεν τους κατηγορούμε. Απλώς κατανοούμε ότι βρίσκονται σε μια πλάνη. Ή θα λέγαμε ότι είναι σε ένα χώρο που δεν θα έπρεπε να είναι. Ίσως θα έπρεπε να είναι κάπου αλλού. Σε ένα εργοστάσιο, σε μια υπηρεσία. Όταν ασχολείσαι με παιδιά και, γενικότερα, ανθρώπους, πρέπει να έχεις άλλη παιδεία, άλλη αγωγή, άλλο σχέδιο. Τα παιδιά είναι ένα project με απαιτήσεις. Με αυτή τη δυναμική μπορέσαμε και ασχοληθήκαμε με τους φυλακισμένους και τους παραβάτες. Τους δώσαμε ελπίδα και είδαμε ότι ακόμη και αυτούς μπορούμε να τους κινητοποιήσουμε. Στις φυλακές Χαλκίδας μελετούσαμε Αστροφυσική! Ήταν αδιανόητο για έναν άνθρωπο να το συλλάβει. Όμως ήταν ένα τέχνασμα ώστε να διολισθήσουν σε μια διαδικασία μελέτης. Επίσης, μελετήσαμε τη «Κόμη της Βερενίκης» του Γιώργου Γραμματικάκη. Κάθε εβδομάδα είχαν ήδη μελετήσει μια ενότητα, κάναμε ανάλυση και προχωρούσαμε στην επόμενη. Μάλιστα, ο κ. Γραμματικάκης ήρθε κι ο ίδιος στη φυλακή. Μέχρι τελευταία στιγμή κανένας δεν πίστευε ότι πραγματικά είχε έρθει. Οι κρατούμενοι ενθουσιάστηκαν. Ενώ έχει διδάξει σε Πανεπιστήμια όλου του κόσμου, ο κ. Γραμματικάκης είπε ότι «τέτοια μάτια δεν με έχουν ξανακοιτάξει». Θα έλεγε κάποιος ότι η κυρίαρχη αντίληψη είναι «πώς ασχολείστε με αυτά τα μηδενικά, τους χαμένους, το περιθώριο, το πίσω μέρος της κοινωνίας». Υπάρχει αυτή η αντίληψη του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της υποτίμησης κ.λπ.. Αλλά τελικά είναι αυτό που λέμε ότι «μες τα σκουπίδια βρίσκεις διαμάντια». Το θέμα είναι

anapnefstiras.gr

να υπάρχει πίστη. Αυτό είναι. Η πίστη. Α: Παλιά υπήρχε ο Επιθεωρητής που ερχόταν ως η Υπέρτατη Εξουσία και ο γονέας δεν κοιτούσε τον δάσκαλο στα μάτια, ενώ πιο μετά φθάσαμε στο άλλο άκρο που οι γονείς κουνάνε το δάχτυλο στον δάσκαλο λέγοντάς του «εγώ σε πληρώνω». Πολλοί λένε ότι πρέπει να φτιαχτεί «σχολείο γονέων». Ποια είναι η γνώμη σας; Κλ.Π.: Τα «σχολεία γονέων» έχουν δοκιμαστεί ως δομή και δεν έχουν προσφέρει πολλά πράγματα. Το μόνο σχολείο γονέων είναι η κινητοποίηση των ίδιων των γονέων. Αν υπάρχει αυτο-οργάνωση των γονέων και κάνουν εκδηλώσεις και συμμετέχουν σε δρώμενα, τότε αυτό κινεί μια διαδικασία αυτοεπιμόρφωσης. Αυτό είναι πιο ωφέλιμο, καθώς η κάθε οικογένεια έχει τις δικές της ανάγκες και καταβολές. Πρέπει να το διαχειριστείς εξατομικευμένα και αυτό είναι πολύ δύσκολο. Α: Αυτό που λέτε υπονοεί κι έναν διαφορετικό ρόλο για τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων. Κλ.Π.: Βεβαίως. Μετά από την εμπειρία 30 και παραπάνω χρόνων στην εκπαίδευση κρίνω ότι οι γονείς πρέπει να αυτο-οργανώνονται και να εμπλέκονται στη διαδικασία του σχολείου. Βέβαια, το ότι φθάσαμε απ’ το σημείο που οι γονείς κοιτούσαν χαμηλά, τώρα να κουνούν το δάχτυλο, είναι αποτέλεσμα ενός κακού εκπαιδευτικού συστήματος που ήταν στηριγμένο στον φόβο και στην κακή χρήση της εξουσίας. Γιατί οι δάσκαλοι ήταν επιτιμητέςτιμωροί. Δεν μπορεί να είναι τιμωρητικό ένα

anapnefstiras.gr

εκπαιδευτικό σύστημα. Εδώ δεν πρέπει να είναι τέτοιο ένα σωφρονιστικό σύστημα. Αυτό των φυλακών. Α: Στον χώρο της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης υπάρχει σύστημα αξιολόγησης των δασκάλων; Δηλαδή, μετά τον διορισμό κρίνεται ποτέ το πόσο ενημερωμένος είναι ο δάσκαλος σε παιδαγωγικά ζητήματα ή αν έχουν προκύψει τυχόν ζητήματα ψυχικής διαταραχής; ΚλΠ.: Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα. Γίνονται μαθήματα επιμόρφωσης, όμως περιστασιακά κι όχι οργανωμένα. Παρόλα αυτά υπάρχει ένα μεγάλο έλλειμμα. Μέσα από το πέρασμα του χρόνου κάποιοι άνθρωποι απορρυθμίζονται. Αποκτούν χαρακτηριστικά ψυχιατρικών περιστατικών. Η Υπηρεσία είναι ακόμα αδύναμη να διαχειριστεί τέτοιους ανθρώπους. Υπάρχουν πολλές πληροφορίες, αλλά και ξέρουμε και από την εμπειρία μας, για τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που είναι διαταραγμένοι και μπαίνουν μέσα σε τάξη. Αυτό πρέπει να λυθεί μια για πάντα. Σαφώς χρειάζεται ένας διαρκής έλεγχος του ψυχικού δυναμικού των δασκάλων. Ωστόσο, οι δάσκαλοι που εμφανίζουν κάποιες διαταραχές δεν χρειάζεται να βγαίνουν στο περιθώριο αλλά μπορούν να μπαίνουν σε υπηρεσίες που είναι χρήσιμες για το εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς όμως να έρχονται σε επαφή με τα παιδιά. Οι ζημιές που μπορεί να προκαλέσουν είναι ανήκεστες. Αγιάτρευτες. Α: Οι μεταρρυθμίσεις που γίνονται στον χώρο της Παιδείας ξεκινούν συνήθως από τον τρόπο εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση προς τα πίσω. Δηλαδή, η

«εκπαιδευτική» μεταρρύθμιση φαντάζει συνώνυμη των όποιων αλλαγών στις Πανελλήνιες εξετάσεις. Άραγε, για ποιους λόγους κανείς Υπουργός, καμιά Κυβέρνηση αλλά και κανένας ισχυρός «παίχτης» του χώρου (ΟΛΜΕ, Πρυτάνεις, Καθηγητές, Ακαδημαϊκοί κ.λπ.) δεν έχει παρέμβει ουσιαστικά και εμπνευσμένα σε ένα τόσο σημαντικό στοιχείο της κοινωνικής διαδικασίας;

την Α’ Λυκείου. Πώς, βέβαια, να διαχειριστεί το σύστημα τόσους καθηγητές; Τουλάχιστον θα τους κατευνάσει, θα απαλύνει το πρόβλημα με το να ασχολούνται με τη φροντιστηριακή εκπαίδευση. Είναι μια περίεργη ιστορία.

Κλ.Π.: Γιατί ακόμη οι δυνατοί του παιχνιδιού είναι τα φροντιστήρια. Πάντα, η κάθε Κυβέρνηση κοιτά να εξυπηρετήσει τους φροντιστές, οι οποίοι είναι διαπλεκόμενοι. Ακόμα. Και σε αυτή την παγίδα πέφτουν οι ίδιοι οι δάσκαλοι που γίνονται φροντιστές, από ανάγκη. Και βέβαια το κάνουν από αδιέξοδο και γι’ αυτό δεν έχουν την άμεση ευθύνη. Ωστόσο, όλο αυτό είναι ένας λάθος προσανατολισμός. Το εκπαιδευτικό αλλά και το εξεταστικό σύστημα είναι λάθος. Έπρεπε από χρόνια τις εισαγωγικές εξετάσεις να τις κάνουν τα Πανεπιστήμια. Να παίρνεις ένα αξιοπρεπές απολυτήριο Λυκείου. Να είναι το Γυμνάσιο και Λύκειο όχι εξεταστικά κέντρα αλλά χώροι όπου τα παιδιά αποκτούν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, διασκεδάζουν, χαίρονται, ασχολούνται με το περιβάλλον, τα αθλήματα και τα εργαστήριά τους. Να είναι ευτυχισμένα. Και τελειώνοντας το Λύκειο, όποιος θέλει να γίνει τεχνίτης, να γίνει, κι όποιος θέλει να γίνει επιστήμονας, να το κάνει κι αυτός.

Α: Το Δημοτικό σχολείο είναι σχολείο βασικής εκπαίδευσης, όπως θα λέγαμε. Ωστόσο, ίσως λόγω της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους, πράγματα που διδάσκονταν π.χ. στην πέμπτη τάξη, τώρα διδάσκονται στη δευτέρα κοκ. Η «συμπύκνωση» αυτή της γνώσης, μήπως τελικά τη μεταλλάσσει σε απλή πληροφορία; Με άλλα λόγια, τα παιδιά του Δημοτικού αποκτούν γνώσεις και δεξιότητες ή απλώς πληροφορίες;

Πάντα υπάρχει αυτή η τάση να εξυπηρετούμε τα οικονομικά συμφέροντα κάποιων δυνατών. Για το εκπαιδευτικό σύστημα αυτοί είναι τα φροντιστήρια. Απόδειξη είναι πάλι το τελευταίο εκπαιδευτικό σύστημα σύμφωνα με το οποίο το παιδί πρέπει να ξεκινάει φροντιστήρια από

Όπου κι αν έχω ταξιδέψει, μένουν με ανοιχτό το στόμα με αυτό που τους περιγράφω. Ούτε σε τριτοκοσμικές χώρες δεν συναντάται αυτή η κατάσταση.

Κλ.Π.: Υπάρχει αυτή η τάση να φορτώνονται τα προγράμματα με πληροφορίες. Και εδώ είναι λάθος ο προσανατολισμός. Το σχολείο πρέπει να σε μαθαίνει πώς να μαθαίνεις. Τέλος! Απ’ το προνήπιο και το νηπιαγωγείο. Ακόμη και μέσα απ’ τους υπολογιστές. Εκεί τα παιδιά μπορούν να ανακαλύψουν πολλά πράγματα. Προμαθηματικές έννοιες, σύνολα, μεγέθη, χρώματα και άλλα, τα μπορούν να τα μάθουν μέσα από υπολογιστή. Βέβαια, η γυναίκα μου, η Άννα (νηπιαγωγός στο Καπαρέλι), είχε υποστεί δύο ΕΔΕ, που λέμε, επειδή έφερε στο νηπιαγωγείο υπολογιστή! Έπρεπε, λέει, να απομακρυνθεί απ’ το σχολείο. Μα δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Είναι σαν να ξέρεις την αλήθεια και να μην τη λες γιατί φοβάσαι. Ανοησίες.

anapnefstiras.gr

Βέβαια, η Άννα δικαιώθηκε. Μάλιστα, επενέβη και καθηγητής Πληροφορικής από την Πάτρα, ο κ. Ιωαννίδης, ο οποίος δίδασκε Πληροφορική σε δασκάλους και όταν ανακάλυψε ότι διώκεται νηπιαγωγός στο Καπαρέλι για τη χρήση υπολογιστή, πήγε ο ίδιος στο Υπουργείο λέγοντάς τους ότι «δεν πάτε καλά, αυτά που κάνει η κυρία είναι αυτά που τους διδάσκω να κάνουν και εσείς τη διώκετε;». Και σημειώστε ότι ο κος Ιωαννίδης δεν μας γνώριζε καν. Όταν, μάλιστα, ήρθε εδώ και αναρωτήθηκε πού τα ανακάλυψε όλα αυτά η Άννα, εκείνη του απάντησε απλά: Απ’ τα ταξίδια. Ισπανία, Πορτογαλία κ.α. Εκεί είδε ότι οι άνθρωποι δεν είναι πίσω απ’ τον ήλιο. Επανέρχομαι, όμως, στο ότι το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν. Πώς να βρίσκουν την πληροφορία. Και εκεί οι υπολογιστές μπορούν να μας βοηθήσουν πάρα πολύ. Δεν χρειάζεται να μαθαίνεις «απ’ έξω». Το σύστημα εδώ είναι ακόμη εβαρτιανό. Δηλαδή, «η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως» και ότι εάν δεν μπορείς τότε πρέπει να σε «δείρω» για να μάθεις κάτι «απ’ έξω». Με την επανάληψη, ωστόσο, δεν μπορείς να κάνεις συνάψεις ώστε να εφεύρεις το καινούργιο. Χρειάζεται άλλος προσανατολισμός, τον οποίο τελευταία ανακαλύψαμε μέσα απ’ τις οδηγίες του Ηλία Ματσαγγούρα που είναι ο πιο μοντέρνος παιδαγωγός, κατά τη γνώμη μου. Αυτός είναι ο πρώτος που μίλησε για σχεσιοδυναμική και ομαδο-συνεργατική. Αυτά που ασυνείδητα μπορεί να δουλεύαμε για χρόνια, ο κ. Ματσαγγούρας τα έκανε Παιδαγωγική. Α: Μπορεί οι καινούργιοι δάσκαλοι να εκπαιδεύονται στην Παιδαγωγική του κου Ματσαγγούρα, αλλά οι δάσκαλοι αυτοί εξακολουθούν να «σκοντάφτουν» στον Διευθυντή. Κλ.Π.: Εκεί υπάρχει πάλι αυτή η στρέβλωση. Το διοικητικό σύστημα είναι φοβικό. Σε οδηγεί να γίνεσαι γλείφτης για να περνάς καλά. Δεν πρέπει να είσαι ελεύθερος και «αντιρρησίας»…

anapnefstiras.gr

Α: Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια το σχολείο αποτελεί πεδίο πολιτικής προπαγάνδας. Παλαιότερα, εξ όσων θυμόμαστε, μόνο στα σχολεία της Γκράβας το έβλεπες έντονα. Τι στάση οφείλει να κρατήσει ο Καθηγητής όταν αντιληφθεί τέτοια κρούσματα; Κλ.Π.: Εκεί χρειάζεται ευφυΐα και ευρηματικότητα. Δεν πρέπει να πεις τα πράγματα με το όνομά τους και να στοχοποιηθείς. Πρέπει να δουλέψεις διαφορετικά. Ο Χριστός λέει «να ‘στε αγνοί σαν τα περιστέρια κι έξυπνοι σαν τα φίδια». Για να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα χρειάζεται εξυπνάδα. Πάντα χρειαζόταν. Πολλές φορές χρειάζεται να δώσεις γροθιά στο μαχαίρι κι άλλες όχι. Όμως, δεν πρέπει ποτέ να σιωπάς. Οφείλεις πάντα να παρεμβαίνεις και να βρίσκεις τρόπους να διαχειρίζεσαι τα προβλήματα. Επίσης, δεν πρέπει να αφήνεις κανέναν ανυπεράσπιστο. Ακόμα και εκείνον που προκαλεί ζημιά πρέπει να βρεις τρόπο να τον προσεγγίσεις και να τον οδηγήσεις σε σκέψεις ότι πρέπει να αλλάξει συμπεριφορά. Δεν μπορείς να αδιαφορήσεις ούτε για τον θύτη, ούτε για το θύμα. Να θυμάσαι ότι είσαι ο καπετάνιος, ότι είσαι υπεύθυνος. Α: Οι συγχωνεύσεις των σχολείων είναι ένα ζήτημα επίκαιρο και αφορά και τις περιοχές μας. Τι γνώμη έχετε για το γεγονός ότι υπάρχουν σχολεία με 5 μαθητές; Κλ.Π.: Αν είναι σε ένα νησί, όπως η Σίκινος που έχει 12 παιδιά το σχολείο, τότε πρέπει να μείνει καθώς δεν υπάρχει κάποια άλλη λύση. Αλλά στην περίπτωση της Βοιωτίας πρέπει να γίνει τέτοια διαχείριση ώστε κάθε χωριό να έχει το σχολείο του, αλλά πώς; Στο Α χωριό θα είναι το νηπιαγωγείο, στο Β το Δημοτικό κοκ. Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά θα μπορούν να μάθουν να ζουν μέσα από ομάδα. Τα παιδιά που μεγαλώνουν σε μικρά σχολεία είναι πάντα ζημιωμένα. Πρέπει να διαχειριστείς τα πράγματα με ευφυΐα συνδυάζοντας το ότι κάθε διαμέρισμα μπορεί να έχει σχολείο, αλλά με τρόπο που να εξυπηρετεί και τις εκπαιδευτικές ανάγκες. Οι κοινότητες πρέπει να συνεννοηθούν.

Παραλήρημα «Στάθηκα στον παράδρομο, όσο πιο όμορφη είναι η μέρα τόσο πιο βάσανο η ζωή» Θ. Παπακωνσταντίνου Θα έρθει Δεν μπορεί παρά να έρθει Η νύχτα, νύχτα θα γεννά και νύχτα θα ξημερώνει Μάχη θα δώσουμε για να ξανακερδίσουμε το φως Νύχτα βαριά Και κοίτα, ούτε το αίμα δεν θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε Δικό μου, δικό σου Του εχθρού, του θνητού Των παιδιών, των κυβερνώντων Ποιανού; Θα έρθει Δεν μπορεί παρά να έρθει Ο χειμώνας, χειμώνα θα γεννά και χειμώνα θα ξεχειμωνιάζει Μάχη θα δώσουμε για να ξανακερδίσουμε τα καλοκαίρια μας Χειμώνας βαρύς Και κοίτα, ούτε την δικαιοσύνη δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε Των θυμάτων, των δολοφόνων Των ανταρτών, των χιτών Του έρωτα, του μίσους Ποιανού; Για τη χοντρή την πέτσα του ανιστόρητου Για την απανθρωπιά της εμπροσθοφυλακής Για το παραστατικό της αμορφωσιάς Για την οικουμενικότητα της βάσης Για τη σιωπή της τέχνης Για τον πολιτισμό των ηλιθίων Για το κράτος εν κράτει του παρακράτους Για την ποινικοποίηση της λογικής Για την ντροπή του πελάτη της πόρνης Για τη μούντζα της πλατείας Για το κωλοδάχτυλο της εξουσίας Για τον ιδρώτα που έριξες στις πίστες Για το αμάξι που δε χωράει την μεγαλοσύνη σου Για τα αγχωμένα γαμήσια σου Για τη μουρμούρα του μισθού σου Για τις καύλες του αφεντικού σου Για το φτηνό ποτό σου που το θέλεις περιποιημένο Πώς να αντέξουμε την θυσία Με τη θύμηση μιας μίζερης ζωής; Πώς να αντέξουμε τα πρόσωπα μας σε σημαίες όταν βλαστημούμε το είδωλο μας στον καθρέφτη; Borgata Di Mela, Θήβα anapnefstiras.gr

anapnefstiras.gr