Incognito

Je mag mij meenemen!

Nr. 3 – 2015-2016

WIE IS ANJA MACHIELSE?

Een openhartig gesprek met de nieuwe opleidingsdirectrice

MYRTE HEEFT ER GENOEG VAN

Je kunt niet met iedereen ‘diep’ persoonlijk contact hebben

HUMANISM IN ITALY

“It was really astonishing for me to talk with my Dutch colleagues”

En verder ... bergwandelingen, theater voor gamers, poëzie, comfort food en nog veel meer humanistisch genot

JEROEN FIERENS REDACTIONEEL

PORNOMODUS Toen we het thema ‘incognito’ bedachten, vlogen de ideeën door het redactiekantoor (ik doe graag alsof we een kantoor hebben; we vergaderen eigenlijk meestal in studentenkamertjes): “Leuk!”

“Totally Spies!”

“Batman!”

“Jaa en dan doen we zo’n gemaskerde foto met z’n allen!”

Ik zat stil in een hoekje en dacht aan de incognitomodus van m’n browser.

Lang voordat iemand ooit van de incognito- a.k.a. pornomodus had gehoord, had ik mijn eigen pornomodus ontwikkeld. Ik downloadde stiekem seksverhaaltjes en -foto’s met veel te weinig pixels op mijn vaders computer en zette ze op een floppy om ze op mijn eigen computer te kunnen bekijken. Ik was een expert in het uitwissen van sporen: als ik een snoepje had gepikt, verstopte ik het papiertje altijd onderin de prullenbak. Geschiedenis wissen was voor amateurs, de kleine eerste stap. Daarna begon het echte werk: de cookies verwijderen van alle sites die ‘sex’, ‘xxx’, ‘hub’ of ‘porn’ in de naam hadden. Alle bestanden in ‘Temporary internet files’ wissen van precies de periode dat ik de verhaaltjes en plaatjes had gezocht, maar uiteraard een paar onschuldige sites laten staan, zodat het net leek of ik een half uur de Wikipedia-pagina over Kibuye – tussen 2002 en 2006 een van de twaalf provincies van Rwanda – had gelezen. Daarna snel nog even de genoemde bestanden in de prullenbak definitief verwijderen en geen mens zou aan mijn kuisheid durven twijfelen.

Laurens ten Kate vertelde in college dat men in het Romeinse rijk afbeeldingen van copulerende koppels in de keuken had hangen. Weer moest ik denken aan de pornomodus. Hoe modern die namelijk ook lijkt, wat is het eigenlijk meer dan een preutse erfenis die het christendom onze cultuur heeft nagelaten? We zijn exhibitionistischer dan ooit, gooien ons hele privéleven op internet, maar als het op onze seksuele fantasieën aankomt, klappen we ineens helemaal dicht en moet de pornomodus aan. Zou de wereld niet een veel mooiere plek zijn als we ook daar helemaal open over konden zijn? Of geven we onszelf juist al veel te veel bloot en kan het helemaal geen kwaad af en toe incognito te zijn?

Opvallend genoeg komt met name die laatste positie vaak terug in deze Zindroom. Columnist Vincent Stolk vraagt zich met de Deense filosoof Kierkegaard af of moraliteit en het zoeken naar erkenning daarvoor (op o.a. facebook, onze persoonlijke walls of fame) wel samen kunnen gaan (p. 4). Myrte hoeft niet zonodig altijd maar diep en ‘echt’ contact met iedereen te hebben (p. 10). En de blackout poetry van Marthe (p. 26) gebruikt de kunst van de verhulling om de notulen van de redactievergadering een stuk aantrekkelijker te maken. Zelfs prinses Beatrix ging vóór haar kroning graag incognito de straat op om die kanten van de samenleving te verkennen die ze als prinses nooit zou zien (p. 12).

Maar ik dwaal af.

Om mijn verhaal af te maken: ik was vergeten dat mijn vader ook floppies gebruikte. Dus toen hij op een dag een backup van zijn administratie wilde maken, ontdekte hij de floppy met o.a. gepijptindekleedkamer.txt en eenwildlogeerpartijtje.txt en was ik er alsnog gloeiend bij. Op dat moment had ik heel graag een heel groot masker gehad om me achter te verstoppen.

Vanuit de redactie: We hebben een enthousiaste secretaris gevonden! Kleri Sparou (Ma1) is de creatieve nieuwe toevoeging aan de redactie en zal vanaf haar nieuwe laptop tevens allervriendelijkst al jullie mailtjes beantwoorden! Verder kunnen we met vreugde melden dat Vincent Stolk ons als vaste columnist zal gaan uitdagen met zijn eigenzinnige blik op de wereld.

2

ZINDROOM INHOUD

6

24

DANIËLLE DRENTH

Wie is Anja Machielse?

YMKJE FABER

‘Stemmen horen’

4

35

28

VINCENT STOLK

ROBERT VAN BOESCHOTEN

GIOVANNI GAETANI

Ongekend ethisch

GTA ontmoet Mr. R.

Chronicles of an Italian atheist

POËZIE ‘Grenzeloos’ 9

COLUMNS

OUDE DOOS Bea op de Wallen 12 REDACTIE Masquée 16

Myrte Mijmert 10 / Floris in Zwitserland 30 / Tegenzin 36 / In gesprek met een liedje 37 / Student en kamer 39

OPINIE Natascha Tent over de cockblockende smartphone 17

OPZINBAREND 18

AGENDA Wat is er te doen op de UvH? 22 DROOMZIN Roos Bodrij legt uit 23 BLACKOUT POETRY van onze notulen, Marthe Visser 26 RECEPT Bounty Brownies, Marthe Visser 34

Het kloppend hart van de Zindroom met deze keer o.a. onmisbaar studieadvies van Lieve Laura, Vincent Stolk als stoere stier, verrassend mooie spampoëzie en een puzzel voor de vaste fans!

VINCENT STOLK COLUMN

Ongekend ethisch ‘Alles is ijdelheid en najagen van de wind’, zei Salomo, de Israëlische koning die bekend stond om zijn wijsheid. De uitspraak kan zo uitgelegd worden dat alles wat we doen in het leven, uiteindelijk van geen betekenis is. Modern gezegd: alles is relatief.

Dat betekent dat we ook niet moeten proberen de betekenis van ons bestaan af te leiden van wat we doen. En zo zijn we in vijf zinnen van de Bijbel bij het concept van ‘incognito’ van de Deense filosoof Søren Kierkegaard (1813-1855). Een spannende filosoof voor de humanisticus: existentialist en christen.

Als we met Kierkegaard willen opklimmen naar een hoger niveau van menszijn, beginnen we bij die erkenning dat wat we doen er niet toe doet. Alles is als najagen van de wind. Sommigen bereiken dat niveau van erkenning niet: dat kan de student zijn die zich door zijn academische opleiding meer waant dan de voortijdige schoolverlater, of de hoogleraar die vanwege zijn geleerdentoga denkt belangrijkere dingen te doen dan de student die hij lesgeeft.

Wat doen we als we de betekenisloosheid inzien van ons gedrag? We kunnen daarin blijven hangen (en nihilist worden) of ons committeren aan het absolute ideaal van het ethische. Ofwel: proberen waarlijk goed te doen. Hier kunnen twee vormen van incognito ontstaan: de oprechte en de hypocriete. De oprechte streeft het goede na, ook al lijkt hij in de ogen van omstanders onethisch. Denk aan het doorbreken van taboes: je zegt wat volgens jou waarlijk goed is om gezegd te worden, maar daarmee breng je jezelf schade toe vanwege het ongenoegen dat je ermee oogst. Klokkenluiden is een vergelijkbaar voorbeeld: veroordeling over jezelf uitroepen door informatie bekend te maken die anderen liever geheim hadden gehouden. De hypocriet weet wel wat waarlijk goed is, maar kiest ervoor datgene te doen wat alleen maar lijkt op het goede, zodat hij geprezen wordt door de omstanders. In beide gevallen is er sprake van het anders overkomen dan je eigenlijk bent/vindt, ofwel: incognito.

Wat doen we als we de betekenisloosheid inzien van ons gedrag?

Er is nog een hoger stadium te bereiken dan het ethische: de oprechte morele persoon ervaart dat hij niet in staat is zijn leven in te richten naar het ethische ideaal. Dat brengt hem bij een nog hogere plicht die hij kan vervullen: jezelf overgeven aan God. Dit kan alleen door geloof. Kierkegaard neemt als voorbeeld de geschiedenis van Abraham die van God de opdracht kreeg zijn zoon Isaac te offeren: Abraham moest varen op het vertrouwen dat het God was die hem een tijdelijke ontheffing van het ethische gaf (kinderoffers brengen was immers verwerpelijk) en hem zou opvangen als hij de ‘leap of faith’ zou nemen.

Ook de religieuze persoon kan vervolgens oprecht of hypocriet incognito handelen. Hij kan zo handelen dat hij niet opvalt tussen de mensen die nog steeds met een schepnetje achter de wind aan rennen, terwijl hij in het verborgene een religieus persoon is. Hij kan ook aan alle mensen tonen hoe religieus hij wel niet is, waardoor hij te kennen geeft meer waarde te hechten aan de erkenning van omstanders dan het object van geloof zelf: God.

4

Overigens was de ultieme belichaming van de incognito de figuur van Jezus Christus. Volgens de christelijke theologie is hij immers God zelf die vermomd als mens op aarde wandelde. Jezus leefde een volmaakt ethisch leven, maar druiste hiermee zo radicaal in tegen de status quo dat zijn goedheid in zekere zin onherkenbaar was: hij stierf in het harnas van de incognito. De humanisticus, die waarschijnlijk weinig ambitie heeft om het religieuze niveau te bereiken, kan alsnog de figuur van Jezus als een moreel exempel aanvaarden.

Kierkegaards incognito komt dus neer op een moreel appel waarbij het niveau De ultieme van moraliteit omgekeerd evenredig is aan het ontbreken van de behoefte aan belichaming erkenning door omstanders. De omstanders zijn immers mensen wier leven van de als het najagen van de wind is en die geen weet hebben van het ethische. Hun erkenning verlangen is jezelf verlagen tot hun niveau. Als je het goede doet incognito was omwille van het goede, en hiervoor geen enkele erkenning verlangt, sta je de figuur van dus hoog op de morele ladder. Voor de goede orde: zelfs de klokkenluider die Jezus Christus ik eerder noemde is geen goed voorbeeld van de ware ethicus: de klokkenluider probeert immers vaak alsnog een publieke rechtvaardiging te geven van zijn daden. Daarmee toont hij zijn verlangen naar erkenning. We kunnen er wederom een Bijbelse uitspraak tegenaan gooien, van Jezus zelf: ‘laat dan je linkerhand niet weten wat je rechterhand doet’ als je geld geeft aan de armen. Ofwel: doe het goede zodanig in het verborgene dat zelfs je andere ledematen er niet van af weten.

Actuele voorbeelden van wat Kierkegaard bedoelt met de ware ethicus incognito zijn moeilijk te geven. De filosoof Martijn Boven vond een illustratie in Der treue Johannes, een van de verhalen van de gebroeders Grimm. Johannes heeft zijn koning volkomen trouw beloofd. Hij helpt de koning aan een bruid door een koningsdochter van een ander rijk te ontvoeren. Drie raven komen aangevlogen en waarschuwen Johannes dat er drie beproevingen zullen volgen die de koning of koningin in gevaar gaan brengen. Alleen Johannes weet hoe in de drie gevallen het onheil vermeden kan worden, maar mag daar niet openlijk over spreken, op straffe van verstening. Een van de beproevingen is dat de koningin tijdens de bruiloftsdans zal bezwijken en zal sterven, tenzij iemand drie druppels bloed uit haar borst zuigt. Johannes redt op deze manier de koningin, maar stuit op onbegrip omdat hij zich niet mag verantwoorden voor zijn vreemde optreden. De koning veroordeelt zijn trouwe dienaar tot de galg. (Uiteindelijk is Johannes toch open over de toedracht van zijn daden en versteent hij inderdaad, maar wordt toch weer ontsteend en alles loopt goed af – zoals het een goed sprookje betaamt).

De erkenning van omstanders verlangen is jezelf verlagen tot hun niveau

Dat actuele voorbeelden lastig te geven zijn, kan ook te maken hebben met de aard van de ware ethische daad: ze worden immers onder vermomming uitgevoerd en zijn daardoor onherkenbaar. We kunnen hopen dat dit op grote schaal plaatsvindt, maar het is wellicht minder naïef om het tegendeel te verwachten: ga maar na hoe de meeste facebookpagina’s en twitteraccounts halls of fame zijn waar de behoefte aan publieke erkenning met grote druppels vanaf druipt.

Een vraag die dit alles natuurlijk oproept is of het nu werkelijk zo kwalijk is als omstanders weten van je oprechte pogingen het goede te doen. Dat kunnen we inderdaad wel iets genuanceerder zien, maar de kern blijft wat mij betreft overeind: als de behoefte aan erkenning een sterkere drijfveer is om het goede te doen dan het goede te doen omwille van het goede zelf, is er inderdaad reden om terughoudend te zijn in het kwalificeren van dit gedrag als moreel. De kwalificatie ‘hypocriet’ zou met Kierkegaard wellicht passender zijn.

Een goede column moet inhaken op de actualiteit. Het onderwerp hier was ethiek dus dat is actueel genoeg. Vul verder zelf maar in… …maar laat dat natuurlijk aan niemand merken.

Voor deze column is gebruik gemaakt van Martijn Bovens verhandeling over Kierkegaards concept van incognito, gepubliceerd in deel 3 van Kierkegaard’s concepts (onder redactie van S.M. Emmanuel, verschenen bij Farmham: Ashgate, 2014).

5

DANIËLLE DRENTH INTERVIEW

Wie is onze nieuwe opleidingsdirectrice?

Bekend is dat Anja Machielse, als opvolgster van Joachim Duyndam, sinds januari 2016 onze nieuwe opleidingsdirectrice is, maar wie is Anja eigenlijk? Daniëlle Drenth ging met haar in gesprek om hierachter te komen.

Tijdens het plannen van de afspraak werd meteen duidelijk dat Anja een druk bezet mens is. Hoewel ze niet veel gaatjes in de agenda had, was ze erg welwillend om geïnterviewd te worden. Anja heb ik leren kennen als een aardige, welwillende en open vrouw. Voor het gesprek had ik een half uurtje de tijd, want daarna had Anja weer een andere afspraak. Hoewel ik vijf vragen had voorbereid waarvan ik dacht dat ze gemakkelijk binnen een half uurtje beantwoord konden worden, werd al snel duidelijk dat Anja zo gepassioneerd is over wat ze doet dat dit niet snel te vertellen is. Ik begon met de vraag: ‘Hoe zag uw leven eruit voordat u opleidingsdirectrice werd?’ Een aantal minuten nadat ik de vraag stelde, besefte ik me pas hoe breed de vraag eigenlijk is. Het gaat niet alleen over wat je de week voordat je

6

opleidingsdirectrice werd, deed, nee, het kan ook opgevat worden als een vraag over je hele levensloop! Op die laatste manier stak Anja het gesprek ook in.

Anja heeft filosofie gestudeerd, maar is daarna gepromoveerd in de sociale wetenschappen. Toen ik haar vroeg hoe ze dat had gedaan zonder dat ze een sociaal wetenschappelijke opleiding had gedaan, zei ze luchtig: ‘Ja, dan moet je je wel gaan verdiepen in allerlei sociologische theorieën, maar goed, toevalligerwijs ben ik bij algemene sociale wetenschappen terecht gekomen.’ Helemaal toevalligerwijs bleek dit later in het gesprek niet, want Anja blijkt een grote belangstelling te hebben voor mensen en vooral voor kwetsbare groepen. Zo heeft ze tijdens haar studie filosofie al een onderzoek gedaan naar de sociaal-economische dimensie van gezondheidsverschillen en doet ze sinds 1998 op verschillende manieren onderzoek naar eenzaamheid en sociaal isolement. Eerst heeft ze dit gedaan bij de studie Algemene Sociale Wetenschappen op de UU. Daarnaast werkte ze in die tijd voor LESI (Landelijk Expertisecentrum Sociale Interventies), waar ze hoofd onderzoek was en onderzoekers aanstuurde die in haar projecten meewerkten. Tevens is ze op dit moment al vijf jaar betrokken in de onderzoeksgroep ‘Goed ouder worden’ waar onder andere ook Peter Derkx en Hanne Laceulle inzitten.

Gepassioneerd vertelt Anja me over het feit dat ze graag een bijdrage wil leveren aan het helpen van kwetsbare groepen in de samenleving. ‘Ooit was ik ook politiek betrokken, maar ik merk dat ik als wetenschapper veel meer invloed heb dan wanneer ik in de politiek zit, omdat je nu ook gewoon kan laten zien hoe dingen werken en veel meer onderbouwing hebt en daardoor soms overtuigender kan zijn in je stellingnames.’

Behalve onderzoeker en opleidingsdirectrice is Anja, naar (niet alleen) “Ooit was ik ook mijn mening, didactisch een heel sterke en prettige docent. Ze heeft verpolitiek betrokken, schillende vakken gedoceerd, eerst op de UU bij Algemene Sociale Wemaar ik merkte tenschappen en sinds januari 2015 volledig bij ons op de UvH. Ze heeft op de UvH de vakken wetenschapsfilosofie, onderzoeksethiek en praktijkgedat je als wetenricht onderzoek gegeven en heeft ook de bachelor scriptie gecoördineerd. schapper veel Nu ze opleidingsdirectrice is kan ze naar eigen zeggen niet alle vakken meer invloed hebt.” meer geven, maar er is één vak waar ze absoluut geen afstand van wil doen en dat is het vak wetenschapsfilosofie. ‘Want dat vind ik zelf gewoon veel te leuk om te doen, maar ik vind het ook een belangrijk vak gewoon voor deze opleiding, omdat het een opleiding is die een heel specifieke combinatie van wetenschappelijke disciplines als basis heeft en dan vind ik het belangrijk dat studenten die hier afstuderen in de Humanistiek ook een beetje kunnen aangeven waar deze universiteit gepositioneerd is in het brede wetenschappelijke veld.’ Ik had van te voren verwacht dat Anja het een stuk drukker zou krijgen omdat ze opleidingsdirectrice is geworden, maar dit ligt anders. Ze heeft altijd al veel gedaan. Als we terugkomen op de oorspronkelijke vraag, namelijk hoe haar leven eruit zag voordat ze opleidingsdirectrice werd, blijkt dat Anja altijd druk en gepassioneerd bezig is geweest met haar werk. ‘Mijn leven was al wel druk ja’, geeft Anja lachend aan me toe.

Het drukke, bevlogen leven van Anja en haar enthousiasme tijdens het vertellen zorgt ervoor dat we al over de helft van de tijd zitten en ik haar nog steeds maar één van de vijf vragen heb gesteld. Ook heb ik op de eerste vraag niet eens het antwoord gekregen wat ik stiekem het liefste wilde weten: wie is Anja privé? Wat doet onze opleidingsdirectrice op een zaterdagavond? Na een korte stilte, zegt ze: ‘Privé, nou kijk, ik ben best wel bevlogen in mijn werk.’ We moeten beiden lachen, omdat dit na de eerste vijf minuten van het gesprek al duidelijk was. Ze geeft toe dat haar leven voor een heel belangrijk en groot deel uit werken bestaat. Wel heeft ze twee hobby’s waar ze tijd aan besteed en dat zijn lezen en films kijken. Voornamelijk het kijken van de films vindt ze erg leuk. ‘Ik hou van kleine films die eigenlijk ook weer gaan over wat ik als mens interessant vind: hoe leven nou andere mensen, waarom doen ze bepaalde dingen? Ik hou heel erg van films over levens van mensen die het niet zo goed voor elkaar hebben. Ik probeer altijd te snappen hoe mensen die het minder makkelijk hebben, met minder competenties dan de mensen waar ik vaak mee omga en waar ik denk ik zelf ook wel toe behoor, met dingen omgaan en waarom ze welke keuzes maken in hun leven. Dat probeer ik te snappen en ik vind dat je van literatuur en films soms hele mooie, goede dingen kan leren.’ Twee films die ze heel erg goed vindt zijn Youth en The end of the tour die beiden veel gemeen hebben met haar

7

expertisegebied. Youth gaat over twee oudere mannen die beiden op hun eigen manier omgaan met het ouder worden en beiden ook erg verschillend terugkijken op hun leven. Deze film past naadloos in het onderzoeksproject ‘Goed ouder worden’ en heeft veel met zingeving, weerbaarheid en sociale relaties te maken. The end of the tour gaat over een journalist en een schrijver die een tijdje met elkaar optrekken, waarbij de journalist probeert te achterhalen hoe de schrijver tot het schrijven van zijn boek is gekomen. Ook binnen deze film staan sociale relaties en zingeving centraal. Ik moet glimlachen en ik voel een moment van inspiratie. Wat fantastisch dat Anja haar passie voor mensen en fascinatie voor kwetsbare groepen kan uiten in haar werk én in haar privéleven.

Ik besluit mijn vragenlijstje maar weg te leggen, want het gesprek stuurt me een hele andere richting op. Hoe komt het dat Anja zo geïnspireerd is door kwetsbare groepen mensen, vraag ik me af. Is het een ver van haar bed show en inspireert het onbekende haar of herkent ze er toch iets in? Haar antwoord vind ik verassend: ‘Het is zeker geen ver van mijn bed show.’ Ze vertelt dat haar interesse allereerst wordt aangewakkerd vanuit het feit dat ze zelf uit een boeren milieu komt waar studeren niet normaal was.

Doordat ze geen voorbeeld had, vond ze het heel erg moeilijk om een studie te kiezen.

Ze is na haar VWO eerst naar de bibliotheekacademie gegaan, omdat ze wist dat ze van lezen hield. Toen ze eenmaal filosofie ging studeren, wat haar heel erg fascineerde, bleef ze onzeker. ‘Wie ben ik dat ik nou op deze studie zit? Durf ik mijn mond wel open te doen, want ik heb die bagage niet die heel veel medestudenten hebben.’ Aandachtig luister ik naar haar verrassende, persoonlijke verhaal. ‘Om me zeker te voelen in een nieuw sociaal milieu, dat vond ik best wel ingewikkeld en ik denk dat daar wel een soort basis ligt van die fascinatie die ik heb, omdat dat iets zegt over hoe ben je gedetermineerd, hoe ben je opgegroeid, waar kom je vandaan en hoe ontwikkel je je van daaruit en probeer je toch de persoon te worden die eigenlijk gewoon in je zit en die je wil zijn. […] Helemaal over gaat het nooit, je blijft altijd toch een beetje het gevoel hebben van ja.. maar ik moet zeggen dat ik hier op deze universiteit me heel erg thuis voel. Dit is de omgeving waar ik voor het eerst dat gevoel, die onzekerheid, een beetje los kan laten.’

“Ik dacht: Wie ben ik dat ik op deze studie zit? Durf ik mijn mond wel open te doen?”

Na dit herkenbare, onverwachte, inspirerende en persoonlijke verhaal is eigenlijk de tijd om. De volgende afspraak van Anja zit al in een ander kamertje te wachten. Toch stel ik nog snel één brandende vraag waarvan ik weet dat hij nog op mijn lijstje staat: ‘Wat wilt u als opleidingsdirectrice bereiken?’

‘Ik denk dat deze universiteit een heel bijzondere positie heeft in het universitaire veld en dat we echt kunnen kijken hoe we bepaalde zaken in de samenleving beter kunnen organiseren, juist voor de mensen die het wat moeilijker vinden om mee te doen of die wat minder mogelijkheden hebben om mee te doen. Ik hoop dat deze opleiding een belangrijke basis kan bieden aan mensen om op die humane manier, vanuit die humanistische waarden, naar de werkelijkheid te kijken. Dat je vanuit die humanistische waarden de samenleving probeert een beetje beter te maken en dat je daar voldoende toegerust voor bent.’ Ik vraag haar of ze blij is dat zij degene is die hiervoor mag gaan zorgen en ze antwoord beamend. ‘Ik vind het een hele leuke baan. Het is nu nog even heel erg druk en dat zal het misschien ook altijd wel blijven, maar ik heb het gevoel dat ik het wel heel erg leuk vind, omdat ik me nu ook met de inhoud van het curriculum kan bemoeien en langzamerhand kan proberen, als dingen niet goed gaan, ze weer te herstellen. Ik hoop dat we zo’n mooie opleiding kunnen krijgen en houden, die steeds wordt afgestemd op wat er nodig is wat betreft werk in de samenleving. Of dat dan als wetenschapper of beroepskracht is, dat maakt niet uit. Die afstemming die moet gewoon constant plaatsvinden. Ik zie ook vooral onderzoek en onderwijs als twee dingen die heel erg met elkaar samenhangen en die niet los van elkaar staan. Theorie en praktijk versterken elkaar en hebben elkaar nodig.

Dat hoop ik als opleidingsdirecteur hier vooral te bewerkstelligen. Dat vind ik ook het unieke van deze universiteit, theorie en praktijk voortdurend in wisselwerking met elkaar.’

Aan het einde van het interview loop ik lachend het kamertje van Anja uit. We hebben een fantastische opleidingsdirectrice, denk ik bij mezelf. Ze is niet alleen een betrouwbare, harde werkster met een visie die erg past bij de opleiding, ze is ook nog eens een bescheiden, open en leuk mens. Ik snap dat jullie nu allemaal heel graag een praatje met deze inspirerende vrouw willen maken, maar loop alsjeblieft haar deur niet plat. De lieve vrouw heeft op het moment nauwelijks vrije tijd.

8

INCOGNITO POËZIE

Grenzeloos Soms lijkt het wel alsof ik mijn gevoel voor richting kwijt ben Ik sla steeds een nieuwe weg in Maar op mijn bestemming kom ik niet Ik verdwaal Door mensen op mijn pad Die me allemaal een andere kant op sturen Mijn gedachten lijken niet meer de mijne te zijn Maar beheerst te worden door stemmen van buitenaf Die me bevelen dingen te doen die ik niet wil Ik kan me niet verzetten, ben niet sterk genoeg Lijk het woord ‘nee’ niet meer te kennen Ik veroordeel mezelf voor dingen Waarvan ik niet eens weet of ik er werkelijk schuldig aan ben Maar zo voelt het wel Ik heb mezelf niet onder controle Grenzen verschuiven en vervagen Om vervolgens helemaal te verdwijnen Wat zijn grenzen eigenlijk?

Waar kan ik ze vinden?

Hoe kan ik ze intact houden?

Mijn bewakers zijn in slaap gevallen Indringers hebben mijn grenzen gestolen Ik zag ze, kon ze niet tegenhouden Op zoektocht om ze terug te vinden Waar moet ik beginnen?

Een kompas in mijn hand De wijzer blijft ronddraaien Soms stopt hij Als ik het pad bewandel dat hij me aanwijst Begint hij weer te draaien Gaat het opnieuw fout De volgende bewaker die in slaap is gevallen De laatste grens die verdwenen is Ik ben ze kwijt Ik ben grenzeloos Dochter van Apollo

9

MYRTE MIJMERT

INCOGNITO Tegenwoordig zetten gemeenten steeds meer in op onderlinge verbondenheid van burgers in de wijk. Er moet meer verbinding zijn, iedereen moet participeren en burgers moeten in de buurt onderling voor elkaar zorgen. Dat klinkt fantastisch. Maar werkt het ook zo?

Dat is een van de vragen die ik tegenkom sinds ik enige tijd geleden als vrijwilliger aan de slag ben gegaan bij Utrecht in Dialoog. Een vrijwilligersorganisatie, met het bijbehorend enthousiasme van de mensen die er werken. Ze organiseren / faciliteren dialogen in de stad over lichtere en zwaardere thema’s. Bijvoorbeeld over ‘je thuis voelen’, maar ook over de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo, Zwarte Piet of de vluchtelingencrisis. Ik ben me nog een beetje op de organisatie aan het oriënteren dus doe ik mee met een flink aantal trainingen, netwerkbijeenkomsten en natuurlijk dialogen, die

10

dit jaar vooral over ‘Verbinding’ gaan. In een geslaagde dialoog hebben deelnemers vaak een ervaring van verbinding en voor sommigen is dat ook waar het om gaat.

Persoonlijk contact hoeft van mij niet zo nodig in de publieke ruimte

De jonge mannen die altijd voor mijn deur onder het afdakje staan te smoken zijn altijd erg beleefd en maken wel een praatje.

Bij een van de oefeningen tijdens een training is het de bedoeling dat we elkaar vertellen over onze ervaring van ‘verbinding in de wijk’.

Meerdere mensen krijgen van die kleine lichtjes in hun ogen als ze het hebben over momenten dat er ‘echt’ verbinding was. Op straat, met de buren, bij een wijkfeest. Voor sommigen zijn dat dan momenten waarin het persoonlijk wordt. Mensen hebben het dan bijvoorbeeld over dat je elkaar echt ziet, echt nieuwsgierig bent en er openheid en kwetsbaarheid kan zijn. Het gaat erg over authenticiteit, ‘echte’ interesse in elkaar en betrokkenheid waar het liefst duurzame verbanden uit voortkomen.

Diepe verbinding is fijn om te ervaren maar vooral dat ‘echte’, persoonlijke contact hoeft van mij niet zo nodig in de publieke ruimte.

Ik vertel over mijn ervaring met mijn huidige buurt. Verschillende culturen leven er langs elkaar heen. Groeten doe ik er bijna niet, oogcontact maken ook niet. Vrouwen maken in deze buurt geen oogcontact. Maar ik heb er ook geen behoefte aan. Ik vind het prima om over straat te kunnen lopen zonder verder veel met mensen te maken te hebben. Ik voel me verbonden als dat gewoon kan, en ik gewoon af en toe een praatje maak met de fietsenmaker of de dame in de rij bij de bakker. De deelnemers kijken een beetje beteuterd, de sfeer was juist zo enthousiast… “Maar je zou het toch wel anders willen?” stelt een van hen voor.

Natuurlijk zou ik bepaalde zaken graag anders zien. Ik heb er wel behoefte aan door bepaalde types met rust gelaten of met de nodige afstand benaderd te worden. Verbinding in de wijk ervaar ik vooral in respectvol, betrokken, maar niet te persoonlijk contact. De jonge mannen die altijd voor mijn deur onder het afdakje staan (te hangen, te dealen, te smoken) zijn altijd erg beleefd en maken wel een praatje.

Dat is heel duidelijk, we hoeven verder niets met elkaar te maken te hebben. We leven langs elkaar heen, zeker. Maar het is meer dan het oh zo charmante Nederlandse ‘tolereren’. Er is wel waardering maar we blijven van twee kanten oppervlakkig. Een beetje incognito misschien.

In principe vind ik dat wel passen in de publieke ruimte. Als het vrijblijvend is, wil ik wel een praatje maken.

Als ik me voorstel een diepe verbinding te moeten aangaan met iedereen uit de wijk, krijg ik het benauwd. In haar proefschrift Lof der oppervlakkigheid schrijft Bredewold (UvH) dat het streven naar meer ‘diepe’ verbindingen in de wijk een illusie is, vooral als dat dan moet leiden tot ondersteuning van mensen met beperkingen. Juist oppervlakkige contacten – zoals het praatje met de jongeren over hun voetbalwedstrijd en dergelijke – kunnen mensen laten ervaren dat er wel sociaal contact is, dat je erbij hoort en er mag zijn, zonder dat dit bedreigend is voor de privacy. Wederzijds respect en erkenning, zonder de verwachting dat je meteen ook bij elkaar over de vloer hoeft te komen. In andere dialogen kwam dit ook vaak als een belangrijke ervaring naar voren.

Dat je langs elkaar heen beweegt, zonder elkaar te hoeven raken. Zulk oppervlakkig contact, waarin ieder een beetje incognito blijft, dat lijkt mij een van de belangrijke vormen van ‘verbinding’ in de stad.

11

12

13

ROBERT VAN BOESCHOTEN

GTA ontmoet Mr. R Het toneelstuk ‘Warum läuft Herr R. Amok’, geschreven door Michael Fengler en Werner Fassbinder en geregisseerd door Susanne Kennedy, is verplichte kost voor alle gamedesigners. In het stuk wordt de geschiedenis getoond van Herr R. die probeert zijn leven invulling te geven door tevreden te zijn met wat hij heeft maar dat niet mag van zijn omgeving.

Zowel zijn familie als zijn werk eisen van hem dat hij moet streven naar succes, dus promotie. Dat breekt hem aan het eind op en hij brengt eerst zijn familie en daarna zichzelf om het leven. Het hele verhaal speelt zich af op het toneel, dat meer heeft van een poppenkast, maar dan online. Elke scene wordt onderbroken door een scherm waarop het toneel anders geprojecteerd wordt en dat als commentaar dient op wat er verder op het toneel gebeurt via een kort videofragment. Als het filmdoek weer optrekt ben je weer op het toneel dat er uit ziet als een mengvorm van een 70-er jaren schrootjes en steenstrip huiskamer en een saunacabine.

14

De spelers hebben allemaal een masker op dat net echt lijkt maar waardoor hun uitdrukking constant hetzelfde is. Zij lijken in veel opzichten op de figuurtjes uit de vroegere Thunderbird-serie of uit een willekeurige game. Hun bewegingen zijn al net zo houterig en repeterend in de manier waarmee ze uitdrukking geven aan hun emoties. Wat dat betreft komen ze sterk overeen met de standaardisering van bewegingen in games, waardoor ze nooit authentiek kunnen zijn. Er zit geen enkele vorm van individualiteit aan en personages lijken daardoor sterk uitwisselbaar, wat op het toneel ook gebeurt.

De sfeer die zo wordt gecreëerd lijkt op die van het zitten in een online game. Als avatar doe je mee in het spel waarin je zoekt naar mogelijkheden door met anderen samen te werken. Maar het idee van gezamenlijkheid is moeilijk realiseerbaar. Ondersteunende chats via andere schermen zijn noodzakelijk om te zien wat er gebeurt en hoe het spel te interpreteren.

Er zit geen enkele vorm van individualiteit in de personages

Door de verschillende schermen wordt het zoeken naar de realiteit waarin je je wil begeven onderdeel van het spel. Kun je je alles wel veroorloven en gaan je acties toch niet over jezelf of is er via de schil van je masker/avatar toch een roep om erkenning van wie je bent? Communicatie verloopt moeizaam en het systeem waarin je gevat bent laat weinig individuele mogelijkheden toe. Net als in een game, die voorgeprogrammeerde interacties kent, is er slechts 1 mogelijkheid voor Mr. R. om een toekomst te zien. Zijn familie en zijn collega’s bepalen wat hij van zichzelf moet vinden en verwachten. Dit is uitzichtloos voor Mr. R.

Zoals er in Grand Theft Auto voortdurend slachtoffers vallen die eigenlijk en passant plaatsvinden, zo maakt Mr. R. er in zijn leven ook een einde aan. De scene waarin hij zijn familie en kennissen van de familie ombrengt, is alsof het uit een online game komt. Een ieder wacht keurig zijn beurt af totdat de klap op het hoofd komt. De werkelijkheid van wie je bent en hoe je je verhoudt tot anderen past ook in het verhaal over het stuk zelf. Van oorsprong een film van Werner Fassbinder en Michael Fengler, maar in de praktijk waren het script en de regie volgens Hanna Schygulla eigenlijk allen van Fengler en was Fassbinder de grote afwezige die slechts in naam als avatar aanwezig is in het verhaal. Ook de stemmen tijdens het stuk zijn niet van de spelers zelf maar ingesproken door amateurs die op het toneel worden nagesynchroniseerd. Echt en onecht zijn in alles voelbaar aanwezig.

In Mr. R.’s bestaan is geen ruimte om eigen verlangens te uiten. De muziek die hem bij zijn vrouw bracht die hij zoekt en uiteindelijk vindt (‘Let it grow’ van Eric Clapton) helpt niet om hem opnieuw nader tot zijn vrouw te brengen, evenmin als zijn oproep tot broederschap op de werkvloer die afgeslagen wordt door zijn baas. In het toneelstuk wordt dit symbolisch weer gegeven door een grote kamerplant die in elke scene aanwezig is en nu en dan water krijgt en tegen het eind omvalt en niet meer overeind geholpen wordt.

De zingeving loopt volkomen vast. Authenticiteit en oprechtheid mogen niet bestaan, zelfs niet als referentiepunt.

Echt en onecht zijn in alles voelbaar aanwezig

Een dystopisch einde waar Susanne Kennedy goed mee overweg kan gezien haar eerdere producties. De beklemming van het leven wordt door de uitvergroting van emoties en uitdrukkingen van mensen voelbaar aanwezig op het toneel. Het theater krijgt daarmee sterk het karakter van een film of museum waarin niet zozeer het verhaal centraal staat maar de momenten van gewaarwording als bij een happening. Hiermee komt haar stuk nogmaals overeen met de beleving van een game waarin het doel niet het belangrijkst is maar het spelen zelf.

‘Die da die, Let is blossem, let it flow’.

15

16

NATASCHA TENT OPINIE

Niet meer incognito. Niet meer smartphone. Zelf.

Incognito vaar ik door het leven met de wind van mijn smartphone in het zeil, want onderzoek (Sherry Turkle, hoogleraar sociologie aan het Massachussets Institute of Technology) heeft uitgewezen dat de smartphone een echt gesprek cockblockt. Lullig, aangezien tijdens een echt gesprek our real selves juist de kans krijgen naar buiten te komen.

Als deze Zindroom uitkomt zitten we in de zelfstudieweek. Genoeg tijd om even afgeleid te worden op je telefoon. Weinig tijd om echt met de ander in gesprek te gaan. Dat is jammer, want alleen in live gesprekken krijgen onze ware ikken de kans om naar buiten te komen, “een kortstondige bevrijding” noemt Sherry Turkle het.

Je empathische vaardigheden leer je ontwikkelen in echte gesprekken omdat je “gesproken informatie in een context van lichaamshouding, toonhoogte en gezichtsuitdrukking ziet”. Empathie biedt perspectieven - je leert van een ander - en empathie is de weg naar creatief denken, aldus Joachim Duyndam over empathisch denken. Daar kan ik mij wel in vinden, want in de ervaring van een ander vind ik bijna altijd een gedicht.

Sartre zei het al: de hel, dat zijn de anderen. Daarmee doelde hij op de ander die ons bewust maakt van onszelf en dat is misschien niet altijd een fijne gewaarwording.

Stel je een vreedzame zonnige dag voor, eentje waarbij je besluit lekker te gaan wandelen in de natuur.

Je ruikt de bloemen, voelt de zon en kietelt de bomen. Je beleeft een intiem moment met de natuur doordat je het gevoel krijgt dat alles voor jou in bloei staat en samen met jou geniet van het leven.

Dan zie je verderop iemand anders lopen en wordt jouw poëtisch onderonsje met de natuur verstoord.

Diegene heeft jou nog niet gezien, maar jij hem wel en je weet dat hij nu precies hetzelfde denkt als jij dacht. Jullie naderen elkaar, de ander ziet jou ook, jullie groeten en wandelen door. Je bent weer alleen, maar het is niet hetzelfde. Je bent je bewust van jezelf en de niet-unieke rol die jij inneemt in deze wereld. De ander is het afvoerputje van jouw idyllische werkelijkheid. ‘de ander’ De hel, dat zijn de anderen, want de ander is als een spiegel; door de ander heb jij de mogelijkheid jezelf te zien. De ander heb je ook nodig om jezelf te vormen, en ‘de ander’ werkt gewoon minder goed via Whatsapp.

werkt gewoon minder goed via Whatsapp

Maar niet alleen zou je een echt gesprek boven een Whatsapp gesprek moeten kiezen, die telefoon moet je helemaal wegstoppen. “Als we denken dat we ieder moment onderbroken kunnen worden, houden we de conversatie liever licht” schrijft Sherry Turkle. Ken je die regel dat als je met vrienden uit eten gaat je allemaal je telefoon op een stapel moet leggen? Zoiets, maar dan gewoon helemaal uit zicht. En diegene die zijn telefoon toch als eerste weer tevoorschijn haalt, die betaalt!

17

nquote nte ce

“Over s prate eks altijd n is leuk”

do

docen te

e uot nq

n e va len t s e me ezwol e d ijn met g we bij z t i “D oeien men toere s ko :k jullie ren. En n 30: de k!” ade ftijd va t ben i e a t) cen de le stier. D n i (v

(Laurens)

OPZINBAREND

een willekeurige student. Deze keer:

Wat zou je doen als je een dag onzichtbaar

was?

Momo Stibbe: “Ik denk dat ik over straat zou lopen, of in de trein/bus zou gaan zitten en als ik een interessant of intrigerend persoon zou zien dan zou ik die persoon ongegeneerd van dichtbij observere n en afluisteren. Ik zou hem of haar volgen naar waar hij of zij heengaat totdat het saai wordt, en dan een nieuwe persoon kiezen.”

Word wijs m

et Thijs

(Fernando)

☞

‘Als je iemand goed wil horen , moet je niet dichtbij maar verstaan’ – Th ijs

d o ce nt

qu

Elke ZD stellen we een willekeurige vraag aan

“Transdisciplinair. Dat is eigenlijk een soort TransSiberië Express die over alle disciplines heen walst. En weer terug.”

ote

Welkom bij de kern van de Zindroom, het middelpunt van het humanistische universum. OpZinBarend is de plek waar je even op adem kunt komen en inspiratie kunt vinden, waar je je medestudenten leert kennen en waar je leert communiceren met het paper dat je steeds voor je uit schuift.

en

Boekenwijsheid ☜

‘A mortal, Frodo, who keeps one of the Great Rings, does not die, but he does not grow or obtain more life, he merely continues, until at last every minute is a weariness. And if he often uses the Ring to make himself invisible, he fades: he becomes in the end invisible permanently, and walks in the twilight under the eye of the Dark Power that rules the Rings. Yes, sooner or later – later, if he is strong or well-meaning to begin with, but neither strength nor good purpose will last – sooner or later the Dark Power will devour him.’

— J.R.R. Tolkien, The Lord of the Rings

OPZINBAREND

Lieve Laura ,

In tegenstelling to t velen , vreesik de dag dat ik mijn papier tje ontvang en m ijn dagen door de weeksnie t meer zal spender en op die zoete , zachtaa rdige , tolerante bu bbel van de UvH. Hoe ga ik overleven in de ‘echte’ wereld waar men sen niet fatsoenli jk communiceren en vo ordringen in rijen ? Of hoe verleng ik mijn v erblijf op onze un iversiteit?

Een piekeraar Beste piekeraar, Over de “bubbel” die de Universiteit voor Humanistiek is, moet het een en ander worden rechtgezet. Humanistici onderschatten meer dan eens de waarde van de kille, onpersoonlijke buitenwereld. Bedenk dat niemand buiten de UvH een bal om jou geeft, waardoor je met van alles weg kan komen. Halfdronken en half slapend achterin een collegezaal creperen met vijfhonderd man op de Universiteit van Amsterdam? Niemand die het door heeft. Diepgewortelde freudiaanse complexen die je de rest van je leven wil onderdrukken? Niemand die moeilijke vragen gaat stellen totdat je in een plasje van je eigen snot en tranen op de grond rolt. Bedenk wat je allemaal hebt doorstaan als je dat Humanistiek-diploma in ontvangst neemt! Op deze universiteit leer je als nergens anders dat het de anderen zijn die ons bewust maken van onszelf en van de triestheid van het bestaan. Deze hele opleiding is in essentie de perfecte uitvoering van het toneelstuk Met Gesloten Deuren van Sartre. Hier (met name tijdens een kringgesprek bij Gespreksvaardigheden) leer je een wijze les waar je de rest van je leven baat bij hebt: l’enfer, c’est les autres. Als je dit gegeven hebt geïnternaliseerd, valt de wereld buiten de Universiteit voor Humanistiek heel erg mee..

Laura

L ieve Laura , toe zetten t ie n r e ij m Ik kan enlijk paper in o ts fa n e e om ik mijn dote leveren als arderen . wa cent niet kan overheen r ie h ij m ik Hoe zet mijn docent ik r e le e o h of et gevaar h t e m n e n n e beter k ersoon nog dat ik deze p n en ik übermeer ga hate het paper n a a t ie n t p hau begin? humanist Een moeilijke

Beste moeilijke humanist, Dit is in feite helemaal niet moeilijk. Zoals Dr. Phil altijd zegt (vrij vertaald): communicatie is de hoeksteen van elke relatie. Dus ook als je iemand niet mag, moet je toch het gesprek met hem of haar aangaan. Trek je docent aan zijn tweedjasje naar de kroeg en stel hem een hoop persoonlijke vragen die van interesse duiden. Wie weet ontdek je dat jullie dezelfde existentiële angsten koesteren, en durf je je bloot te geven in je volgende paper. Kom je daarentegen tot de conclusie dat je docent daadwerkelijk een eersteklas ijdele rotzak is, geef dan de hoop niet op. Als je de juiste persoonlijk vragen hebt gesteld heb je inmiddels vast wat informatie opgedaan die als chantagemateriaal kan fungeren. On y va!

Laura Heb je ook een vraag voor Laura?

Stuur ‘m naar svh.zindroom@uvh.nl

OPZINBAREND

SPAMPOEZIE ———————————————————————————— From: Kenton Nyman <Nyman_ Kenton@alexsrealty.com> Sent: Sunday, February 21, 2016 1:10 AM To: Zindroom Subject: Ben je daar al geweest?

From: Aida Hodges Sent: Thursday, February 25, 2016 9:03:40 AM To: Zindroom Subject: Re: Ik ga je wat vragen Annuleert alle plannen voor morgen Hey, ik ben Maria Er zal een homeparty voor ons ———————————————————————————— From: Chadwick Webster Sent: Thursday, February 18, 2016 8:32:30 PM To: Zindroom Subject: Ik vond je gisteren

Ik vond je gisteren Vooruitgang boekt met computers;) Contact (9 foto’s)

Het is een soort van deja vu Ik hoop dat je hetzelfde voelt Zo ja - dan hebben we een hoop om te bespreken

————————————————————————————

————————————————————————————

From: Russel Charlson <Charlson_ Russel@alainmalka.com> Sent: Tuesday, February 23, 2016 9:36 AM To: Zindroom Subject: Hoi! Bestudeerden we samen

From: Perry Farmer Sent: Saturday, February 20, 2016 9:40:45 AM To: Zindroom Subject: Annuleert alle plannen voor morgen

Hoi! Heb je het gekregen?

Ik heb het voor jou gemaakt Vraag maar als er iets mis is

Ik ga je wat vragen Martini maakt me gek Dus wijn zou beter zijn

————————————————————————————

————————————————————————————

From: Emile Hurst <Hurst_ Emile@biofutura.com> Sent: Wednesday, February 24, 2016 2:15 PM To: Zindroom Subject: Message subject

From: Maryann Bargeman Sent: Monday, January 25, 2016 12:50:25 PM To: Zindroom Subject: 1 Missed H00kup Call

Ik ben niet luidruchtig Maar je moet het eerst controleren Wat dacht je van morgen?

————————————————————————————

are you sing1e? i’m 30/f with a curvy b0dy and b1g 38 d0uble D t*ts. i want u to st1ck your fat c*ck between them and sh00t your l0ad a11 0ver my face! send me a msg on my pr0file if u want to h00kup *I hope you like my pictures*

en

qu

e l il

d o ce nt

‘Incognito’

“Dat is Frans hè, ik spreek het Frans uit: Saarter en Kaamus” ote

(Ab d

MARTHE VISSER PUZZEL

Weet jij deze puzzel op te lossen en wil je een prijs winnen ? Stuur dan een foto van de volledige ingevulde puzzel naar svh.zindroom@uvh.nl en wie weet ben jij de gelukkige winnaar!

1.

2.

3.

4.

5.

Met een verborgen betekenis Schaduwfiguur Alleen de smid weet het Donker maakt verdacht Is clandestien actief in het OV

[9] [5] [6] [7] [12]

6.

7.

8.

9.

10.

Hint voor de oplossing: ‘Zogenaamd uit de publiciteit’

ah)

OPZINBAREND

Dat is verhult [9] Dat mag geen naam hebben [7] Boek voor persoonlijk gebruik [14] Geheimtaal in de kroeg [7] De ware aard laten zien [11]

Op de agenda...

1 april - 15.30 - 17.30 Homolution: zelfde waarden, nieuwe kansen Het is je vast niet ontgaan: er is een Homolution gaande! UvH-alumni komen op steeds diversere arbeidsplaatsen terecht. De HumanistiekFabriek volgt de Homolution uiteraard op de voet.

Op vrijdag 1 april* schijnen drie sprekers hun licht op de nieuwe kansen voor humanistici.

Zij vertellen over hun werk, hun ervaringen buiten de traditionele werkvelden, en geven tips aan nieuwe humanistici. Tijdens een borrel is er ruimte om de sprekers vragen te stellen en ideeën uit te wisselen. Locatie: UvH, lokaal 1.40. * Ja, echt!

4 april 2016 - 10.00 – 13.00 Zorgethiek en lichamelijkheid: lezing Sophie Bourgault De Graduate School Research Network organiseert een serie over ‘Zorgethiek en Lichamelijkheid’. Dit is de derde sessie in de reeks. Deze keer met dr Sophie Bourgault, zorgethica van de Universiteit van Ottawa. Titel van haar lezing: Time, attentive listening and care in a neoliberal era. Aanmelden: a.debruin@uvh.nl. Locatie: Universiteit voor Humanistiek.

15 april - 21.00 ATP (After Tentamen Party) 25 april - 21.00 Humanistiekborrel Wie wil dat nou niet? Een avondje gezellig met je studiegenoten doorbrengen onder het genot van een frisje, een biertje of een wijntje? En… als kers op de taart een schaal bitterballen!

Entree is natuurlijk gratis. SvH-leden krijgen korting op de drankjes. Je betaalt dan € 2,- voor een biertje en frisje. Een wijntje kost € 2,50.

In plaats van respectievelijk € 2,30 en € 3,50!

Locatie: eetcafé De Vingerhoed, Utrecht.

29 april 14.45 (ovb) Oraties Prof.Dr. Evelien Tonkens en Prof.

Dr. Margo Trappenburg Hoogleraar Burgerschap en Humanisering van de Publieke Sector Evelien Tonkens en bijzonder hoogleraar Grondslagen maatschappelijk werk Margo Trappenburg namens de Marie Kamphuis Stichting, houden hun oratie.

Locatie: Pieterskerk, Utrecht.

30 mei - 21.00 Humanistiekborrel Zie hierboven

14 april 2016 - 10.00 - 17.30 Symposium firgura Divina: Spiritualiteit van de tuin.

Vanouds is de tuin een belangrijk religieus symbool: het paradijs, de Tuin van Eden, de Tuinen der Oprechten, zen-tuinen, tuinen rondom hindoetempels maken alle deel uit van spirituele tradities waarin de tuin beeld vormt voor de ziel. Wat is de hedendaagse betekenis van tuin en tuinieren? Hoe hangt deze samen met natuurbeleving? Gaan ecologie en spiritualiteit een band aan met elkaar? Hoe functioneert de tuin in religieuze kunst? Deze vragen komen aan de orde in lezingen en tuinbezoek. Kosten: niet-studenten 20 euro inclusief koffie, thee, lunch; studenten: 7,50 euro inclusief koffie, thee, lunch. Locatie: Ariënsinstituut, Keistraat 9, 3512 HV Utrecht. Aanmelding: https://tiu.nu/ FiguraDivina

22

11 april - 16.00 Oratie Prof.Dr. Laurens ten Kate Prof.dr. Laurens ten Kate is onlangs benoemd tot bijzonder hoogleraar Vrijzinnige religiositeit en Humanisme aan de Universiteit voor Humanistiek, voorgedragen door de Stichting Stimulering Vrijzinnig Gedachtegoed. Woensdag 11 mei houdt hij zijn inaugurale rede met als titel De vreemde vrijheid. Op zoek naar nieuwe betekenissen van vrijzinnigheid en humanisme in de 21ste eeuw (Unsettling freedom: Looking for new meanings of liberty, sense and humanism in the 21st century). Locatie: Academiegebouw UU, Domplein 29, Utrecht.

DROOMZIN Lieve Roos, Ik droomde dat ik op een podium optrad op een glanzende zwarte vleugel – ik speel overigens helemaal geen piano – in een prachtige, chique, bomvolle zaal vol goedgeklede lui. Ik kwam op, er klonk applaus, en ik begon te spelen, alleen de toetsen klonken afschuwelijk. Het kwam echt niet door mijn spel: het was de schuld van de piano. Toen ik na het spelen van dit eerste nummer opkeek, was iedereen weggelopen of nog aan het weglopen, op vier bejaarde vrouwen na. Uit een soort medelijden leken ze te blijven zitten, maar ze gunden mij eigenlijk ook geen blik. Ze zaten luid te tetteren over weetikveelwat, zoals oude vrouwtjes dat doen. Ik voelde mij er heel naar bij: genegeerd, niet geliefd, dat gevoel dat ik mensen heb teleurgesteld. Maar het was niet mijn schuld. Wat was hier in vredesnaam aan de hand Roos? Hoe moet ik dit interpreteren?

Een gitaarspeler Lieve gitaarspeler, Een optreden op een podium is een duidelijke vraag naar meer aandacht en actie in je leven, met name in relatie tot anderen. Ook het applaus is een vraag om erkenning. Maar waarvan? De glimmende zwarte vleugel staat voor een duistere kant in jou, in het bijzonder ijdelheid en sensualiteit. Je bent dan ook op zoek naar meer harmonie hiermee. Jouw ondertekening met gitaarspeler bevestigt dit vermoeden, aangezien je onderbewuste mij een persoon vol hartstocht en emotie toont: de gitaarspeler staat voor seksuele gevoelens. Toch symboliseert het publiek ook de angst dat jouw persoonlijke gedachten en gevoelens onthuld worden. Is deze piano vals? Dan is het tijd om knopen door te hakken en daarbij aandacht te besteden aan je gevoelsleven. Is de piano echt kapot? Dan is een mooie periode ten einde gekomen en zie je in dat je iets niet hebt afgemaakt of doorgezet. Daar kan je alsnog aandacht aan besteden! Dat het publiek wegloopt is een sterk teken dat je oude gevoelens en herinneringen achter je moet laten, omdat ze in de weg staan van je persoonlijke groei.

Hoewel je in je droom niet slaagt, betekent droomfalen juist dat waar je aan werkt, de goede kant op beweegt. Wat mij echter zorgen baart, is de schuldvraag die een prominente rol in jouw droom speelt.

Het krijgen van schuld lijkt een aanwijzing te zijn dat je onvoldoende steun ervaart. Jouw schuldgevoel is een symbool voor onderdrukte en negatieve gevoelens over jezelf, misschien die ijdele en sensuele duistere kant? Dat je je hier niet actief tegen verdedigt, terwijl je weet dat je onschuldig bent, is een slecht teken voor jouw vermogen je gevoelens TIP: ‘INCOGNITO’ het hoofd te kunnen bieden.

Gaat er iemand incognito in je droom?

Pas op! Je bent van plan iets te doen wat gemeen of oneerlijk is. Krab jezelf eens goed achter de oren, want blijkbaar wil je onderbewustzijn je waarschuwen en sta je hier misschien niet geheel achter.

Ook een droomvraag?

Stuur ‘m naar svh.zindroom@uvh.nl

De oudere vrouwen die blijven zitten symboliseren een spirituele kracht die je kan begeleiden in je droom; zij kunnen je begeleiden naar een nieuwe, prettige levensfase. Dat zij jou echter niet aankeken, betekent dat jij zelf te weinig aandacht lijkt te besteden aan de wijze in jezelf.

Ook lijk je een bepaald aspect van jezelf niet te erkennen, gitaarspeler!

Hun medelijden toont dat jij je als slachtoffer opstelt en je meer met andermans zaken bemoeit dan met jezelf. Laat ieder vrij in zijn eigen energetische weg. Jij kunt op jouw reis meer dan je denkt, maar dan moet je je duistere kant wel erkennen.

Zowel de chique omgeving als het feit dat er juist vrouwen blijven zitten, is een verontrustende boodschapper van aankomende tegenvallers. Om dit aankomende gevaar het hoofd te kunnen bieden, is het van belang de wijze in jezelf aan te spreken en je gevoelsleven meer ruimte te geven.

Laat oude herinneringen en gevoelens los, zij staan jouw zoektocht naar harmonie in de weg.

23

YMKJE FABER VERSLAG

STEMMEN HOREN Min of meer last-minute besluit ik donderdagavond 14 januari naar de interactieve lezing â&#x20AC;&#x2DC;stemmen horenâ&#x20AC;&#x2122; te gaan van Uitzinnig en verheugder kon ik niet zijn met die keuze.

Hieronder lees je waarom.

Mijmerend in de trein over mijn opvattingen en vooroordelen over stemmen horen, realiseerde ik me dat het onderwerp ver van me af staat. Ik kan me er werkelijk niets bij voorstellen; stemmen horen.

Wel ben ik opgegroeid met iemand die stemmen hoorde, maar dat wist ik toen niet en eigenlijk is dat nog steeds niet bespreekbaar. Naast het feit dat het ver van me af staat, ontdekte ik nog iets, maar nog niet in de trein.

Ik heb al bijna een jaar rugproblemen en ook deze dag was geen goeie, dus ik kon de houten stoelen van de UvH even niet verdragen. Ik dribbelde een beetje rond achterin. Ondertussen hoopte ik maar dat niemand dat vervelend vond of dat zelfs de twee ervaringsdeskundigen stemmen in hun hoofd hadden die zeiden dat ik raar was en dat ze mij in de gaten moesten houden. Achteraf gezien lijkt mijn innerlijke dialoog wel op het stemmen horen. Sommige mensen hebben constant stemmen in hun hoofd die overal kritiek op hebben; op hoe je er bij zit, wat je aanhebt enz.

24

Dirk Corstens, psychiater met jarenlange ervaring met mensen die stemmen horen, was er om te vertellen over de geschiedenis van stemmen horen en over de hedendaagse ontwikkelingen in de psychiatrie. Corstens is een man vol verhalen waar ik de hele avond niet genoeg van kon krijgen. Ik spreek dan ook niet alleen voor mezelf als ik zeg dat de avond te kort was.

Toen we in gesprek konden met de ervaringsdeskundigen werd het nagenoeg magisch.

Vanaf moment één was ik ‘hooked’ en vanaf het moment Deze avond dat we ook in gesprek konden met de ervaringsdeskundigen heeft mijn hele werd het nagenoeg magisch. Ik was van plan een samenperspectief vatting te geven van deze avond, maar dat is onmogelijk. op stemmen De wijze waarop Dirk Corstens zijn patiënten benadert, is uitzonderlijk en heeft misschien wel oneindig veel raakhoren vlakken met wat wij hier leren op de UvH. Het is vergelijkveranderd. baar met gespreksvaardigheden en colleges over de dialoog en de talige mens. Hij gaat de dialoog aan met de persoon en met zijn/haar stemmen, wat af en toe tot ogenschijnlijk hilarische situaties leidt. Bijvoorbeeld Corstens in gesprek met een man, ik noem hem Johan, met een agressieve stem die steeds zegt dat hij zelfmoord moet plegen, geen fijne stem dus: ‘Dus je wilt dat Johan voor de trein springt, waarom? ‘ ‘Ja, hij is zo’n lafaard. Hij zet nooit eens door, dus hij kan er net zo goed een einde aan maken’. ‘ Hmm, oké. En helpt dat een beetje?’ ‘Niet echt.’ ‘ Nou, dan moet je eens luisteren, ik heb een tip voor je.’ Corstens is bezig met herinterpreteren van de stemmen, hij zegt dat alle stemmen die iemand hoort informatie is voor hem. Eigenlijk is er altijd een traumatische ervaring aan vooraf gegaan voordat iemand stemmen gaat horen.

Hij stelt niet tot doel de stemmen ‘kwijt’ te raken. Hij zoekt naar een manier van omgaan met de stemmen; een leefbare gezonde manier. En hier volgt mijn inzicht: mijn veronderstelling is, tot mijn schaamte, altijd geweest dat die stemmen slecht zijn, ze niet ‘waar’ zijn, ze weggenomen moet worden, al dan niet met medicijnen.

Deze avond heeft mijn hele perspectief op stemmen horen veranderd. Het deed me denken aan het onderwijs in de Bachelor af en toe, waar bij ik echt geactiveerd wordt, nieuwe inzichten krijg en allerlei verbanden leg met andere kennis. De avond zelf maakte ik een minder goeie verbinding, maar op de terugweg naar de trein had ik een betere. Iemand vroeg zich af waarom de Dirk Corstens zich niet focuste op het weghalen van de stemmen en waarom het niet volledig weg kan. Omdat het een construct is; een manier van omgaan met. Zoals ik het zie, is het als sommige mensen een moeilijke relatie met hun moeder hebben en daarvoor in therapie gaan om er beter mee om te gaan. Het betekent niet dat de relatie alleen maar goed wordt, het zal altijd een moeilijk punt zijn, een zwakke plek, maar na de therapie is er een betere vorm voor gevonden. Zo kun je de stemmen waarschijnlijk niet wegnemen, behalve als je je leven lang aan zware medicijnen wilt zitten, maar je kan er anders mee omgaan, anders naar luisteren en sommige verdwijnen en sommige niet.

Een van de ervaringsdeskundigen zag de stemmen nu vooral als graadmeter. Als een stem bijvoorbeeld boos wordt en hem vertelt iemand anders op z’n bek te slaan, dan gaat hij bij zichzelf na wat er nu eigenlijk aan de hand is. Vervolgens koppelt hij er een actie aan om zichzelf te beschermen, blijkbaar is de persoon tegenover hem te ver gegaan of heeft hij het te druk gehad. Op dit punt ben ik bijna jaloers op de stemmen in zijn hoofd. Hoe handig zou het zijn om zo’n persoonlijke alarmbel te hebben? De meeste mensen, inclusief ikzelf, gaan constant ongemerkt over hun eigen grenzen heen om vervolgens op hun bek te gaan, te herstellen en weer over hun grenzen te gaan, etc. Maarja, ik heb geen stemmen in mijn hoofd. Dan zit er niks anders op dan mijn eigen graadmeter(s) te zoeken. Bedankt Uitzinnig voor deze speciale avond!

25

MARTHE VISSER BLACKOUT POETRY

REDACTIEVERGADERING VRIJDAG 19 FEBRUARI 2016, 15:30 VOORZITTER: JEROEN NOTULIST: KLERI

AGENDA

1. Opening 2. Vaststellen agenda 3. Editie 2: Wedergeboorte Editie 3: Incognito a. Buitenlands b. Docent (+ Vincent) c. Roos dromen d. Floris: zwitserland + puzzel?

4. Editie 4: a. Thema bedenken (titel) - Zomerhitte? Zomerhitsig? Fernweh? Reislust(ig)à bespreken bij volgende vergadering Brainstormen over ideeën voor inhoud 5. Discussiepunten a. Survey - Stukjes over activiteiten die op de UvH plaatsvinden worden gewaardeerd - Balans tussen serieus en luchtig is goed b. Geld - Vorige keer teveel geld uitgegeven, gaan waarschijnlijk over budget heen.

Opties: zwart wit uitgave, minder pagina’s Activiteiten verslaan?

6. Volgende vergadering - 18 maart 2016 om 15:30 in SvH-kamer 7. WNTTK - Er moet aanvoer komen vanuit bachelors (liefst eerstejaars), andere manieren bedenken dan mail om studenten te benaderen. Klassen langsgaan? à volgende vergadering op terugkomen.

- Wat moet Kleri eigenlijk doen?

- Pottenbakken en vormgeving (Danielle en Kleri hebben inmiddels akkoord van Willeke gekregen!)

TAKENLIJST

Iris

Marthe

26

1. Geld overmaken naar Roos en Marthe 2. Stukje schrijven over de functie van grammatica nazi 3. Ben Wolker, Korte Verhalen wordt in het volgende nummer beschreven. à vraagt Roos naar het goede ‘Korte Verhalen’ boek Stukken buitenlandse studenten (ervaringen op de UvH) à moet er nog achteraan, gaat mailen. Waarschijnlijk lukt het pas voor volgende editie.

Zoekt stukje voor boekenwijsheid Geld overmaken naar Roos Evelien vragen om een stukje te schrijven à moet nog mailen (geeft tot de 28e de tijd) Algemeen draaiboek maken Vraagt Mirthe om foto

Daan vragen voor vaste recensie Gaat achter Floris zijn broek aan voor buitenlands correspondent en puzzel!

Natascha

Geld overmaken naar Roos en Marthe Uitslag enquête?

Contact opnemen met de Italiaan à Italiaan is het vergeten en gevraagd naar de nieuwe deadline. Hij wil nog wel wat schrijven.

1 februari: aankondiging nieuwe Zindroom! aankondiging prijs (etentje) voor volgende keer contact met Gerard Linde om mail naar personeel door te sturen rooster van bachelors bekijken om ze uit te nodigen voor vergadering

Roos

Geld overmaken naar Marthe Schoonmaakster vragen om een stukje te schrijven Tekeningen af en in de redactioneel zetten

Daniëlle

Geld overmaken naar Roos en Marthe Interviewen Anja Machielse (combinatie met tuin Charly?) à gaat interview samenvatten, maakt er een verhaaltje/verslagje van. (2/3 pagina’s) Column, als Zorro op de foto? à Danielle is bezig met onderwerp bedenken, iets met kleding?

Voorkant maken (samen met Jeroen) à volgende week Levensdroom rooster van bachelors bekijken om ze uit te nodigen voor vergadering

Rong

Geld overmaken naar Roos en Marthe Roos vragen over de droomrubriek à Roos is ermee bezig (voor volgende editie stuurt Kleri een droom in) geweest kortgeleden en eventueel verslag van willen schrijven Emy vragen voo beeld

Jeroen

Geld overmaken naar Roos en Marthe à moet nog 50 cent overmaken!

Internationale studenten rubriek Vragen of Vincent een vast column wil / ‘docent schrijft’ als vaste rubriek Opmaak nummer In Cognito? (Opties: Privé, namen met balkjes, foto van ons?) (Namen met balkjes, voornaam met achter letter of pseudoniemen) Vragen of Django een foto van ons allemaal maakt tijdens de volgende vergadering à verkleed! J Experimenteren met een vaste lijn in de vormgeving Contact opnemen met svh over activiteitenagenda Met Thijs kijken naar mogelijkheid voor website zindroom online

Charly

Geld overmaken naar Roos en Marthe Gertien om een respons vragen over de Zindroom en extra geld vragen voor de scriptie editie Tuin?

27

Zindroom goes international Om ons eraan te herinneren dat er ook nog een wereld buiten het UvH-eiland is, laten we elke Zindroom een humanist uit een ander land aan het woord. We trappen af met Giovanni Gaetani uit ItaliĂŤ.

28

GIOVANNI GAETANI INTERNATIONAAL

Chronicles of an Italian atheist Last November I went to Oslo in order to participate in the General Assembly of IHEYO (International Humanist and Ethical Young Organization) as a representative of UAAR (Italian Union of Rationalist Atheists and Agnostics). Before this experience, I always naively thought that what I usually called «atheism» was practically the same thing all over the world. What I discovered there was surprising: none of my international colleagues defined themselves as «atheists», but always as «humanists».

This fact was astonishing to me, of course, not because I did not know what «humanism» was, but rather because I thought that it was an anachronistic appellation that no one had used since the age of Voltaire. I was wrong – deeply wrong.

Italy, as you will know, has a real problem with the separation of Church and State. Indeed, for no matter what kind of political decision, we have to ask the advice (or even the permission) of our dear Vatican neighbors. That is why we are always at the very tail-end of the European human rights process – and that is why in Italy I always felt (and still feel) an atheist in incognito.

Italy, as you certainly know, has a true problem with the separation of Church and State.

Consider these facts: in our schools and in our public offices, we still have crucifixes; the vast majority of public meetings are blessed by a Church representative; almost all the children are still baptized; professors selected by Vatican (but paid by the State) weekly teach the Catholic doctrine to students, etc. Consider also these other facts: we do not have a law for euthanasia, for gay marriage, for legal cannabis, or for legal prostitution; even our fair law for legal abortion is daily threatened by the so-called «obiettori di coscienza» (conscientious objectors) who refuse to practice abortion in the name of their religious beliefs, so that if a girl wants (or needs) an abortion she is forced to search, in despair, for a hospital where the abortion is guaranteed.

It was really astonishing for me, then, to talk with my Dutch, Belgian, or Norwegian colleagues, who spoke to me about their «humanist summer camps», their «humanist confirmation» and, more in general, about their great political achievements – their laws for euthanasia, gay marriage, legal cannabis, legal prostitution, the true separation of It was really Church and State, the legal recognition of Humanist associations and the consequent astonishing financial support from the State, etc.

for me to talk with my Dutch colleagues

At the same time, it was equally astonishing for me to talk with my African colleagues, who spoke to me about how difficult life for an «atheist» in Africa can be – one of them told me, for example, that his car was set on fire just because of his humanist beliefs. I then realized that the African political and social standards are really far from ours – and even farther from yours, my dear Dutch friends!

All these thoughts are meant to say just one simple thing: we can understand the real value of our cultural and political conditions simply by listening to the testimonies of people from other cultures.

I hope that this short article can make you understand how lucky you (already) are.

29

FLORIS SCHENK CORRESPONDENT UIT HET VERRE, EXOTISCHE ZWITSERLAND

De Alpen Zoals sommigen van jullie weten woon ik sinds Augustus in Zwitserland. Maar ik hou nog steeds van de UvH, dus blijf ik via de Zindroom er een beetje mee verbonden. Ik wil een soort correspondent worden. Zwitserland klinkt niet als het meest spannende of uitdagende land ter wereld, en Zwitsers zelf staan bekend als saai en stijf. Toch zijn er hier bijzonder veel dingen die een verhaal waard zijn. Dit verslag gaat het bekendste stukje Zwitserland: de Alpen.

Na een uurtje reizen stap ik uit de trein bij Kandersteg. Het schemert, het is koud. Voor ons ligt de Gallihorn, een steile, ontoegankelijke rotswand vanuit deze hoek. Dit is de eerste etappe, op een derde van de wandeling. De eerste stappen zijn altijd onwennig. De berg voor me is zo groot, het is moeilijk om te denken dat je in drie uur de piek hebt bereikt. Maar zodra de eerste paar stappen zijn gezet, heb ik het gevoel dat ik niet terug kan keren en dat ik er gewoon voor moet gaan. Het eerste uur wandelen is zelden leuk, je hebt nog geen ritme gevonden, het landschap is ‘saai’ (voor Zwitserse begrippen) en de steile meters in het bos zijn moordend. Na een tijdje komen de gesprekken op gang, films, politiek, waarom Nederlanders zo lang zijn en hoeveel bier de gemiddelde wetenschapper schijnt te drinken, typische kroeggesprekken, bierloos, maar toch beter. Na twee en een half uur bereiken we de top, sneller dan verwacht. Dit is het begin van Uschenegrat, een uitgestrekte bergrug met schitterend uitzicht. Om ons heen liggen grote valleien van het Berner Oberland, omringd door machtige pieken, zoals de Eiger, de Mönch en de Jungfrau, die het landschap domineren.

Soms voel ik me net Aragorn op orkenjacht tussen de rotsen

Ik hou van rotsachtige bergruggen met uitzichten over hooglanden. Als ik daar ben is het leven intens. Het is dan net of ik beter zie, beter voel en simpeler denk. Er is nieuwe adrenaline door de ervaring van hoogte, het geweldige uitzicht, het gevoel dat ik een etappe met succes heb volbracht. Ik klauter graag en geniet van mijn kracht, lenigheid en het avontuur. Soms voel ik me net Aragorn op orkenjacht tussen de rotsen, door het gras en langs de meren. Het is weer kind zijn.

Voor ons zien we de Gemmipass, een van de historische alpenwegen die al door de Romeinen werd gebruikt om Noord en Zuid Europa te verbinden. Vijf kilometer daar vandaan, op de rand van een klif ligt onze hut (Lammerehütte). Hier overnachten we na een tocht een twintig kilometer. De nacht is helder, de sterren schitteren over de bergen, de maan verlicht de gletsjers, de mist sluipt in de vallei onder ons tot hij een wolkenzee vormt.

De volgende ochtend bekijken we de zonsopgang vanaf de top van de Daubenhorn. Daar hadden we veel voor over: vier uur ’s ochtends opstaan, een gletsjer oversteken in het donker, het pad kwijtraken, en een half uur in de vrieskou wachten tot eindelijk de zon zich laat zien. Maar het was het allemaal waard. Ik heb nog nooit zo’n mooi uitzicht meegemaakt. De eerste pieken die de zon vangen in de verte zijn net kaarsen, elke minuut is het licht anders, en dan bereiken de eerste stralen ons. Twee kilometer onder ons ligt Leukerbad nog helemaal in het donker. Ik kan het niet beschrijven, ik kan niet met woorden toveren.

30

De bergen zijn magisch. Alles kan je vriend en je vijand zijn. De zon is schitterend als hij zo nu en dan doorbreekt, maar moordend als hij de hele dag schijnt en je het gevoel hebt dat elke foton die op je valt een kilogram weegt.

Sneeuw geeft zo veel voldoening als die laat zien hoe hoog je bent gekomen of het hele landschap nog betoverender maakt, maar loodzwaar als je er twintig kilometer met sneeuwschoenen doorheen moet waden of als vijftig meter voor de piek elke stap een lawine dreigt te veroorzaken en je toch echt om moet keren. Als je naar boven loopt en je hoofd voelt kloppen zou je zo graag even naar beneden rennen, als je naar beneden gaat en je knieĂŤn doen zeer, zou je zo graag weer even tegen de helling willen vechten. Je bent altijd aan het meten, tijd, lengte, hoogte, en toch is het ook ontspannend.

De bergen zijn magisch. Alles kan je vriend en je vijand zijn.

Gek genoeg ben ik normaal gesproken nogal lui en ik hou niet echt van sporten. Waarvoor doe ik dit dan? Ik hoef immers geen ring te vernietigen, orken te slachten, geld te verdienen of red bull reclameâ&#x20AC;&#x2122;s te maken. Ik heb vrienden die zeggen dat ze het doen voor het gevoel dat je hebt als je na de wandeling weer in de trein zit, bier drinkt of onder de douche staat. Jezelf volledig uitputten werkt bijzonder bevredigend. Maar dat zou voor mij echt niet voldoende zijn. In Nederland zijn er mensen die denken dat het om adrenaline en gevaar gaat. Vooral omdat we steeds iets moeilijkers doen. Ik

krijg inderdaad adrenaline als ik op de rand van een afgrond van een kilometer loop, of als ik plots een heel nieuw landschap zie, of als ik een bergtop bereik. Maar echt een rush is het niet, en het voelt ook niet alsof we gevaarlijke dingen doen. Met ervaring ga je beter met risico en gevaar om. Je wordt gewoon beter in wat je doet. Bovendien blijf je zelden langer dan vijf minuten op de top, het is altijd te koud of te laat om te treuzelen. En zo radicaal anders is het uitzicht meestal niet.

31

Het eerste waar ik zelf aan denk zijn fotoâ&#x20AC;&#x2122;s. Dit landschap is hemels voor mij als fotograaf. Ik maakte in Nederland vooral veel portretfotografie, maar hier heb ik mezelf omgetoverd tot landschapsfotograaf (rough-lens.tumblr.com als je recent werk wilt zien). Maar als ik wat langer denk, zijn er ook belangrijker dingen. Ik wandel zelden alleen, meestal ben ik met mijn vriend en met andere mensen.

Er is iets aan lange wandelingen dat goeie gesprekken en gedachten op gang brengt. Beweging en landschap inspireren. Maar het is vooral de traagheid. Het landschap verandert langzaam, je loopt niet snel, je hebt te weinig adem om te ratelen. Je hebt alle tijd om te spreken, je gedachten te ordenen, de juiste woorden te vinden en het gesprek te laten groeien (en dat zonder in een kring in een saai

32

Beweging en landschap inspireren.

Maar het is vooral de traagheid.

lokaal te zitten!). Dit alles werkt therapeutisch. Een dag in de bergen werkt cathartisch. Ik word me bewust van mijn kracht en mijn zwakte, ik ervaar zo veel mooie dingen, maar moet fysiek lijden, vaak zijn er teleurstellingen, maar ook altijd successen. Soms is de weg simpel, haast saai, maar andere keren weet ik dat een misstap mijn laatste kan zijn of hang ik met een hand aan een kabel boven een afgrond van driehonderd meter na een glijpartij. Maar altijd geeft een wandeling voldoening, ik heb nog nooit spijt gehad, het is mijn manier van volop leven.

33

MARTHE VISSER RECEPT

Comfortfood Bounty brownies Dit recept zal een â&#x20AC;&#x2DC;een beetje vreemd maar wel lekkerâ&#x20AC;&#x2122;-resultaat voortbrengen.

Een zachte basis laag van browniecake met een daarin gefuseerde krokante toplaag van koek, beide voorzien van lekker veel chocolade en kokos. Doordat het een plaatbaksel is kan je ze zo groot of klein snijden als je wilt en uitdelen of juist lekker voor jezelf houden.

34

BENODIGDHEDEN voor ongeveer 16-20 stukken:

Voor de brownielaag: zz 100 gram boter zz 50 gram (pure) chocolade zz 125 ml kokosmelk zz 2 eieren (op kamertemperatuur) zz 75 gram suiker zz 150 gram bloem (gezeefd) zz een snufje zout

voor de koeklaag: zz 100 gram boter (op kamertemperatuur) zz 100 gram suiker zz 1 ei zz 100 gram bloem (gezeefd) zz 7 gram bakpoeder zz een snufje zout zz 50 gram geraspte kokos zz 100 gram (pure) chocolade (in stukjes gehakt)

WERKWIJZE Verwarm de oven voor op 180 graden.

Eerst de brownielaag; Smelt de boter, chocolade en kokosmelk au bain-marie (let op! laat het water niet koken). Klop met een mixer de eieren en suiker tot een schuimige gladde massa. Voeg hier het gesmolten botermengsel aan toe en roer rustig door met een garde totdat alles goed gemengd is. Roer dan de bloem en het zout erdoor en ga door met roeren tot er geen klontjes bloem meer te vinden zijn.

Giet het beslag in een ingevet en met ingevet bakpapier bekleed rechthoekige bakblik of ovenschaal.

Dan de Koeklaag; Klop met de mixer de boter en suiker en als de boter goed zacht is, voeg dan het ei erbij. Roer met een (pol)lepel of spatel in gedeeltes de bloem, bakpoeder, zout, geraspte kokos en gehakte chocolade door je mengsel. Laat plukjes van het koekdeeg met je vingers in de laag browniebeslag vallen. Het koekdeeg zal op de brownielaag blijven liggen maar nog wel wat uitzetten, het hoeft dus niet heel precies maar zorg ervoor dat ongeveer de hele brownielaag bedekt is met dotjes koekdeeg.

Bak in het midden van de oven voor 35 minuten. Laat hem iets afkoelen voordat je hem uit je bakvorm haalt en in stukken snijdt.

Aangepast recept van Yvette van Boven uit â&#x20AC;&#x2DC;Home Bakedâ&#x20AC;&#x2122; (2015)

35

TEGENZIN COLUMN

DE MOLLEN VAN DE UVH Wie is de Mol? Wat kan ik daarvan genieten. Al voor het dertiende jaar ben ik verslaafd aan de spelshow, omdat ik het zo leuk vind om mensen te lezen en in de gaten te houden. Velen delen dit genot met mij, maar houden jullie in het echte leven mollen ook in de gaten? Voor degenen die, helaas voor hen, dit tv-genot altijd hebben gemist: de mol is iemand die doet alsof hij de aardige persoon is die altijd zijn best doet, maar is juist degene die dit niet doet! Het is degene die zich anders voordoet dan hij is, hij is dus incognito.

Ik zie behalve op tv, ook veel mollen om mij heen. Jullie denken vast, dat kan, maar ze zijn er niet op de UvH, want op de UvH reflecteert iedereen met elkaar en is iedereen zooo transparant.

NEE, helemaal fout. Je bent in DE val van de mol getrapt, want de mensen die zich het aardigste voordoen, die zijn JUIST de mol! Ik zal een vergelijking maken. Wie is eerder de mol, een koorbal of een UvH-hippie? Uiteraard is dat de UvH-hippie, maar waarom? Ze zijn beiden incognito, want ze doen zich beiden anders voor dan ze zijn. Echter... De koorbal weet dat hij incognito is en zegt dat vaak ook. Hij is erg transparant over het feit dat hij veel te veel zuipt, maar een beetje aan het kloten is en niet altijd vriendelijk is tegen iedereen. Bovendien geeft hij vaak wel toe dat hij zich best wel wat stoerder voordoet dan hij werkelijk is, maar dat dat er nou eenmaal bij hoort. Bij de UvH-hippie is dit anders, helaas. De UvH-hippie laat expres aan de hele wereld zien hoe gezond hij wel niet is met zijn quinoa salade en de niet te missen avocado in de hand, maar ondertussen rookt hij wel een pakje per dag en ‘s nachts drugs gebruiken mag ook wel. Precies zoals bij de mol op tv die echt wel geld in de pot sleept, maar het er bij de volgende opdracht gewoon net zo hard weer uit haalt. Ook doet de UvH-hippie alsof hij zichzelf en zijn uiterlijk helemaal niet belangrijk vindt, het gaat immers om de ander of om het verbeteren van de wereld. Ondertussen wil hij juist heel graag opvallen en zich onderscheiden qua stijl. Hij wil artistiek of filosofisch (lees: interessant) gevonden worden met zijn nonchalante uiterlijk en vaak heel gekke combinaties. Kortom: de UvH-hippie doet wel alsof hij gezond en nonchalant is, maar dat is hij helemaal niet!

Ik hoor je denken, ja, maar Assessore, je mag niet alle UvH-hippies over één kam scheren! Dat klopt helemaal, we zijn niet massaal mollen, maar het zou wel heel erg lullig zijn als ik zou gaan verklappen wie de mol dit jaar is.

∫

ssessore

36

JEROEN FIERENS IN GESPREK MET EEN LIEDJE

We hebben geen idee Jack Johnson – Never Know

Iedere dag dringen tientallen popliedjes ongewild onze oren binnen. In de supermarkt, op het werk, bij moeder op de koffie; de Skyradio-terreur is niet meer te stoppen. Veel liedjes zingen we feilloos mee zonder erbij na te denken, zonder te weten wat de woorden zijn.

Woorden die betekenisloze klanken zijn geworden. Totdat je geraakt wordt, tot er tussen de klanken door een fluisterstemmetje zegt: luister naar mij, ik wil je iets vertellen.

Ik lag in de voorjaarszon op m’n rug op een trampoline, biertje in mijn hand. Ik was zestien. De wind aaide mijn armhaartjes, op de achtergrond zong Jack Johnson op een krakerige radio en ik wist zeker dat ik nog nooit zo gelukkig was geweest.

I heard this old story before Where the people keep on killing for their metaphors But don’t leave much up to the imagination So I want to give this imagery back But I know it just ain’t so easy like that So I turn the page and read the story again and again and again Jaren later – het moet minstens de vijfhonderdste keer geweest zijn dat ik het liedje luisterde – verstond ik plots de woorden: over verhalen die zo belangrijk zijn geworden dat mensen elkaar erom doodmaken, over het verlies van fantasie en voorstellingsvermogen, over de wens dat voorstellingsvermogen terug te brengen. Ik wist zeker dat niemand eerder zo precies mijn gedachten over geloof en leven in een liedje had gevat.

Was het echt mogelijk dat deze perfecte muziek ook de perfecte tekst bevatte?

It sure seems the same with a different name Au, dat deed pijn. Weg trampoline/roze wolk. Ik was dan wel een dromerige hippie, maar mensen die ‘het komt uiteindelijk toch allemaal op hetzelfde neer’ zeggen, die vond ik nog kortzichtiger dan Yvette Lont.

Nee, het is niet allemaal hetzelfde en het is op zóveel niveaus zó fout dat te zeggen! De meerderheid van de wereldbevolking en al hun complexe, diepe geloofssystemen over

één kam scheren in ruil voor je eigen modern-spirituele gemoedsrust. “Het gaat uiteindelijk toch om de liefde.” Bah! Bedoelde mijn geliefde profeet Jack dit echt te zeggen?

Ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken.

We’re breaking and rebuilding and we’re growing, always guessing Never knowing We’re shocking but we’re nothing We’re just moments, we’re clever but we’re clueless We’re just human, amusing and confusing We’re trying, but where is this all leading?

We’ll never know…

Gelukkig, het liedje gaat verder. En ik kan Jack weer volgen, denk ik. Misschien bedoelde hij het toch niet op het ‘alles is liefde’-niveau. Misschien wilde hij alleen maar laten zien dat we als mensen eigenlijk geen flauw idee hebben waar we mee bezig zijn. Dat we zo graag in het middelpunt van de geschiedenis willen staan. Dat we zo graag alles willen begrijpen, willen geloven dat het zin heeft wat we doen. En dat alle religies en zingevingssystemen niet meer dan hoopvolle pogingen zijn dat te bereiken, maar dat we, als we echt eerlijk zijn, geen flauw idee hebben.

But after all we’re just a bubble in a boiling pot Just one breath in a chain of thought We’re moments just combusting We feel certain but we’ll never, never know Niet ‘alles is liefde’, maar ‘we weten het allemaal niet, dus laten we mekaar vooral niet de hersens in slaan’. Gerustgesteld sluit ik mijn ogen, voel de zon op mijn huid, en neem nog een slok van m’n bier.

37

Colofon Redactie

Beeld

Jeroen Fierens (voorzitter/vormgeving) Roos Biesheuvel (tekenaar) Iris Hoekstra (taalnazi en redactiedowner) Marthe Visser (redactienestor) Charly Bos (tuinman) Daniëlle Drenth (columniste) Rong Zwemmer (kerstman) Natascha Tent (PR) Kleri Sparou (secretaris)

Nicholas Orwin (voorkant) — njorwin.wordpress.com

Uitgave Nr. 3 – 2015-2016 door Zindroom, studentenmagazine van de Universiteit voor Humanistiek Oplage: 250 exemplaren

Contact SvH/Zindroom Universiteit voor Humanistiek Kromme Nieuwegracht 29 3512 HD Utrecht

Luis Velázquez (p. 9) — flickr.com/68048834@N00 purplemattfish (p. 10) — flickr.com/purplemattfish Peter Zonneveld (p. 12) Canon Sociaal Werk (p. 13) — canonsociaalwerk.nl

Verder kwam deze Zindroom tot stand dankzij: Vincent Stolk, Anja Machielse, Myrte van de Klundert, prinses Beatrix, Robert van Boeschoten, Fernando Suárez-Müller, Laura Vermeulen, Roos Bodrij, Ymkje Faber, Giovanni Gaetani, Floris Schenk, Django Roberts, Momo Stibbe

JU/Ostkreuz (p. 14) — ostkreuz.de Django Robert (p. 16, achterkant) — djangorobertsphotography.com Babs4180 (p. 24) — flickr.com/babs4180 NASA (p. 28) — flickr.com/nasamarshall Floris Schenk (pp. 31-33) — florisschenk.wix.com Marthe Visser (pp. 34-35)

is een commissie van

De tekeningen van de redactieleden zijn gemaakt door Roos Biesheuvel

svh.zindroom@uvh.nl

Volgende keer in de Zindroom:

Zomerhitte Zomerhitte deadline: deadline: 88 mei mei 38

Met g ro interv ot met L iew auren s ten K ate!

RONG ZWEMMER OP BEZOEK BIJ EEN KIP EN EEN LEEUW

Student en kamer “Hebben jullie zin in een spelletje?” onderbreekt een enthousiaste huisgenoot het gesprek, om vervolgens gelijk het tafeltennisnet op de tafel te installeren. Het oefenende koor is nog maar een half uur vertrokken of het volgende samenspel in de woonkamer kondigt zich al aan. Niet veel later staan we met z’n vijven een fanatiek potje rondje om de tafel te pingpongen, waarbij er soepel gebruik wordt gemaakt van kookpannen vanwege een gebrek aan batjes. “Sport en muziek horen erbij,” duidde de Kip eerder over de woongroep aan. “Dat staat ook altijd groot en breed in de hospiteer-advertentie en dat is ook wel wat iedereen hier doet. Ik vind dat heel leuk, want sport en muziek zijn allebei heel bewegelijk en geven veel positieve energie.” Vlakbij het Ledig Erf woont deze masterstudente samen met een vrije-schooldocente, een muziekdocent in opleiding, een IJslandse vocal ensemble leider, en sinds enkele maanden ook met een humanistiekstuderende, pianospelende Leeuw. De twee uvh’ers begeleiden beiden het H3-vak, en wellicht is een van de twee nog eens je mentor geweest.

Huis. Kip: “Ik heb het gevoel alsof er al een heel lange traditie van een woongroep in dit huis zit en dat vind ik een heel fijn gevoel. Iemand zei tegen mij: ‘Wow, ik heb daar vijftien jaar geleden gehospiteerd. Dat was toch dat huis met de piano?’ En er kwam een keer iemand hier binnen van de eerste bewoners en die zei: ‘O, mijn vader heeft deze vloer hier neergelegd.’ Ik vind dat heel leuk dat het dan heel lang zo is. De woongroep heette eerst altijd WHH van Waterhoenhof [het adres], maar dat vonden we te saai klinken. En omdat we nu een IJslander in huis hebben heten we nu Sefhæna, met ook echt zo’n a en een e aan elkaar. Het betekent waterhoen in het IJslands.”

Leeuw: “We leren allemaal spannende dingen over IJsland. Want ze hebben dus hele spannende snoepjes met drop en chocolade ineen. We hebben ook al een lam gegeten en IJslandse drank gedronken.”

Leeuw: “Nu wonen er vooral muziekmensen die werken, maar ik heb dat negen van de tien keer helemaal niet door. Je komt allebei om vijf uur thuis, en de een heeft de hele dag college gegeven en de ander heeft het de hele dag gevolgd. En als je ook moet studeren komen zij ook in de woonkamer zitten om te werken. Want het is allebei werken. Je hebt het ook over dingen waar je het over wil hebben. Je gaat niet denken: ze is tien jaar ouder of tien jaar jonger.”

Woonkamer. Kip: “Er was een tijdje een traditie dat we met z’n allen samen om half zeven gingen ontbijten met pannenkoeken voor het werk van een huisgenoot. Dat hebben we nu weer afgesproken om volgende week weer te gaan doen. Dat is echt chill, want dan heb je een supergoed begin van je dag.

We hebben een keer een drumworkshop hier gedaan. Dan hadden we het hele drumstel van een huisgenoot hier neergezet en kregen we drumles. Ik heb hier ook een keer met mijn toneelgroep geoefend, waarbij we de hele woonkamer hadden omgebouwd tot een toneeloefenruimte. De piano’s kunnen naast elkaar gezet worden en ook richten we wel eens de beamer op die muur voor films.

Leeuw: Alles kan, als je het maar weer terugschuift.”

Alles kan, als je het maar weer terugschuift.

Kip: “Ik voel me supervrij. We hadden laatst een etentje en dan zaten we om half twee nog wijn te drinken met acht mensen. Als je de deuren dicht doet is het echt heel stil, dus er is alle ruimte voor om dat te doen. Leuk om weer even te beseffen dat het zo is. Alles kan eigenlijk wel.”

39

De kip en de leeuw “Er was een tijdje een traditie dat we met z’n allen samen om half zeven gingen ontbijten met pannenkoeken voor het werk van een huisgenoot.

Dat hebben we nu weer afgesproken om volgende week weer te gaan doen. Dat is echt chill, want dan heb je een supergoed begin van je dag.” (sla deze bladzijde om voor het hele verhaal) Foto: Django Roberts

Weet jij wie deze incognito UvH’ers zijn?

Mail je antwoord naar svh.zindroom@uvh.nl en win een geheel verzorgd diner bij de kip en de leeuw thuis!