Traag komt het eiland boven de horizon. Een vage beige streep onderbroken door een paar zwarte puntjes. Iets van dat zwart moet het basalt van de havenpieren zijn. Ik voel zowaar het zorgelijke dat hoort bij de aanloop van een vreemde haven in slecht weer. Het zijn de pieren. We gijpen en waaien surfend en half onderkoeld naar binnen. Aan bakboord opent zich een zanderige kom. We draaien op. Nu giert en rukt IK VOEL HET ZORGELIJKE DAT HOORT BIJ DE AANLOOP VAN EEN VREEMDE HAVEN…
de wind. Als het zeil op de giek is gesjord, kijken we rond. Aan hogerwal zijn steigers in aanbouw; nee, een T-steiger is klaar. De eerste drie pogingen
om aan te komen mislukken. Steeds missen onze stijve handen de kikkers en waaien we weg. Opdraaien aan een achterlijn mislukt ook, te weinig koppel. Pas met achterlijn, voorspring en de motor vol
vooruit overwint Eenhoorn de winddruk.
ANACHRONISME We zijn het enige schip. Nou ja, er ligt een ponton met daarop een barak van de lokale aannemer. Drie ingepakte mannen werken met planken en bouten aan een andere steiger. Op de oever staat een houten optrekje van Natuurmonumenten, de beheerder van dit gebied. Dicht. Waar kunnen wij de ‘Gebiedsbijdrage’betalen? Een spreken een steigerwerker aan, maar die is net zo sprakeloos over onze komst als de eerste indiaan die Columbus zag landen. We steken een dunne zandreep over en komen bij het strand, waarop golven schuimend breken. Dan tussen duintjes door naar een dierlijke vorm van hout en roestig staal op hoge poten, die een uitkijktoren blijkt.
foto:©Michiel Scholtes
eerste verkenning levert eilandwachter noch betaalautomaat op. We