Vrijwel geruisloos glijdt Kairos door het water. Een drie-eenheid: de boot, de natuur en ik. In perfecte balans. Het wiel beweegt licht in mijn handen. Het is niet duidelijk wie wie stuurt. Ik adem diep in. En weer rustig uit. Nauwelijks hoorbaar fluistert het water tegen de boot. De bries streelt mijn huid. Nergens liever te zijn dan hier, nu. Dat gevoel. Daarbij verbleekt al het andere. Vlak voor de boot verschijnt een enorme schildpad uit de diepte. Ik kijk om me heen. Nergens een teken van menselijk leven. Geen boot, geen huis; niets. Alleen de natuur. ‘Nu’ zou net zo goed miljoenen jaren geleden kunnen zijn. De tijd waarin deze schildpad werkelijk lijkt thuis te horen. Net als die zwarte roofvogels. Urenlang zweven ze dreigend hoog boven het water. Hun vleugels nauwelijks bewegend. En dan plotseling storten ze in duikvlucht naar beneden. Een plons. Weer een vis minder. Ik loef een beetje op, zodat ik niet tegen de schildpad aan vaar. Zijn kop schiet omhoog. Als een flexibele, levende periscoop. Hij ziet de boot. En weg is hij. Alleen toch? Wat maakt dit zo magisch?
Dit gevoel. Elke keer weer verbaast het me. Het is alsof ik het vergeet zodra het zeil gestreken is. Een genot waarvan ik het bestaan alleen maar vermoed als ik het niet beleef...
foto:© Menno van Loon
wat rimpelingen in het water achterlatend. Wat is het