LEAVENSVERHAAL DEEL 7
Deel 7 van ’t verhaal van ’t laeve in Stökkum van Jo Kuster. De klomp Elk vri-j moment den we hadden wed benut um te voetballen. Vaak hawwe niet ens un bal en dan gebruukte wi-j un wis stroo-j met un olde sok dur um. Spölden met schoen aan, op de klump of met de blote vuut. Daor sneuvelde ook wel is un ruutje. Op de meeste plaatse gaf dat heavige trammelant maor vader Willy gaf de schilder bescheid en ut leed was weer gelee-je. Wimpie had zich ontwikkeld tot een arg technische middenvelder, alleen hi-j trok gin kötte boks meer aan. Hi-j hiel angstvallig de kuute bedekt en de achtergrond lut zich roa-je. In ut heits van de strijd had Wimpie un geweldige knal in gedachten. De knal kwam, maor ook Wimpie’s klomp. En de klomp zeilde richting kamerraam en kwam tot stilstand midden in ut glas-inlood. Dat was zelfs vader Willy te gek af. Hi-j vroeg streng van wie den klomp was. Hi-j was van niemand. Goed, atte van niemand was dan loat um ook maor zitte. Un getalenteerde voetballer hinkelde op één klomp op huus aan. Noa ut aovendeate kwam Wimpie met zien vader bi-j ons binnen: “Ik heb geheurd Willie, gi-j had un klomp oaver en onze Wimpie kump un klomp te kot. Atte um sol passen dan hette dur weer twee en dan kunt gi-j de schilder laote kommen. Hoe liek ow dat?” De buren dronken op de goe-je afloop un borreltje en Wimpie huppelde op twee klump op huus aan. Hertha, materialen en de buurt Tuus in de schuur verdwenen materialen zo as steigerholt, panlatte en stenen. Vader zei-j: “We schaffen ons un kwao-je hond aan. We doen um euverdag in un hok met un ren en ‘s aovus loan we um los lopen, aan un lang steigertouw. Kanne rond, de zaak bewaken en is kieken of dat hilp.” Via familie kwamme we in Azum aan un hond, un Belgische herder, net as un Duitse maor dan met krullekus. Un hond mot un baas hemme zei-j de man uut Azum en vader besloat: Dat wut dan ons Joke. De hond was groter dan baas ik. “Hi-j hiet Hertha, pak um strabant aan, weas konsekwent, geaf niks toe want anders bu-j de pisang.” Dat ware de laatste lesse van de fokker. Toen we tuus kwame was dur nog gin hok maor wel un lang touw en Hertha werd vanaf dag een ingezet as bewaker. De aovend viel in en onze buurman, Willem van de Kregel, heurde wat gerommel in de schuren en riep: “Willy, bunt gi-j daor?” en liep nog un paar passen deur. Daor kwam Hertha zonder te blökke, vlaog de buurman naor de hals, de buurman viel achteroaver, ut touw was net te köt. Spierwit kwamme ons huus binnen: “Willy, den hond mik ow kapot.” Ut verhaal ging rond, wi-j wedde niks meer kwiet.
Augustus 2022 | De Zandhaas
35
