PS Ik
denk dat architectuur evenzeer vragen moet stellen, alleen kan de vraagstelling van architectuur nooit negatief zijn. Dat wil niet zeggen dat je niet tot in extremen kan gaan, maar het kan nooit negatief zijn. Terwijl kunst fundamenteel negatief kan zijn. Dat is een heel groot verschil. Kunst moet natuurlijk ook vragen stellen, maar ik denk dat we niet moeten overromantiseren. Volgens mij moet het vooral urgent zijn. Hoe die urgentie daarin zit, hangt van project tot project af. JB Urgentie
is inderdaad een interessante koppeling want we zijn met publieke middelen bezig. Dat wil zeggen dat het toch om middelen gaat die politiek verdeeld worden. Het doel of de doelstelling van die politieke verdeling is vaak zichtbaarheid. Die zichtbaarheid is bij kunst een heel duidelijke vraag van heel wat projecten, opdrachtgevers en mensen die de kunstcel benaderen. Hoe springen jullie daarmee om? PS Ik
zit een beetje tussen die twee zaken in. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat die visibiliteit er is, maar dat mag op zich geen a priori doelstelling zijn. Ik geloof zeer sterk in ontvoogding, zeker voor kunst in de openbare ruimte. Kunst kan dus te allen tijde ontvoogd worden van allerlei a priori gedachten en verwachtingen. Op het moment dat in iemands hoofd een bepaalde doelstelling vooropgesteld wordt, kan je volgens mij niet meer spreken van kunst. Voor mij is die scheidingslijn heel hard. Met de kunstcel proberen we om altijd de nadruk te leggen op die ontvoogding. Er bestaat wel zoiets als geïntegreerde kunst maar ik denk dat dat geen kunst meer is, dan is het eerder art appliqué of iets dergelijks. Dat is natuurlijk een heel moeilijk discours om te verdedigen. Als het gaat over visibiliteit ben ik zeer hard voorstander van een soort van interventie, zoals bij dit beeld.
Joëlle Tuerlinckx, Faux Soleil, Plantin Moretus, Antwerpen
Ik beschouw dit ook als een publieke ruimte omdat het Plantijn-Moretus Museum een publiek toegankelijke plek is, dus het gaat niet enkel om het plein om de hoek waar kunstwerken op staan. Dit soort van momenten waarbij je eigenlijk niets meer weet, waarbij het gewoon een moment wordt, is volgens mij perfect. JB Het
beeld van Square Depression van Bruce Nauman gebruik ik zelf regelmatig om te vertellen waar we naartoe werken met Z-OUT, ons project rond kunst in de openbare ruimte. Dit project van Bruce Nauman is bij de eerste sculpturale in Munster gepresenteerd, maar nooit uitgevoerd. Het is pas bij de laatste editie gerealiseerd. Ik vind
2/7