Talip apaydın yar bükü

Satı kadınla kızı karanlıkta birbirlerine b£ kıştılar.

— Sen kimsin? diye sordu kadın.

— Ben Söğütlü köyündenim. Kasabaya gi mistim de... Haydar ağa size haber yolladı.

Kadın usulca kapıyı araladı. Karanlıkta yi bancının yüzü pek farkedilmiyordu.

— Ne dedi? diye sordu.

— Senin bir kardasın varmış.

— He, var.

•— Sabah erkenden yola çıkacak, kasabaya iki hayvan götürecek. Köylüye sezdirmiyeceksi-niz. Öyle tenbih etti. «Kayınım tedbirli gelsin» dedi — Senin adın ne? diye sordu adama.

— Mehmet. Söğütlü'den Cücenin Mehmet derler. Haydar ağayı eskiden tanırım. Kendisi biraz çekiniyor, anladınız mı? «Köylünün haberi olmasın, düşmanlarım önüme çıkar» diyor.

— Anladım, anladım, dedi Satı kadın. Allah razı olsun kardaşım. Sen de kimseye söyleme, e mi?

— Söyler miyim yahu? dedi adam. Çocuk muyum? Hadi Allahaısmarladık. Benim işim bitti gayri.

Arkasından baktılar. Her yer zifiri karanlıktı.

— Sen yukarı git, dedi kadın. Oğlan uyanırsa korkar. Ben Hüsnü'ye haber vereyim.

Karanlıkta ayakkabısını aradı. Kapıyı usulca çekerek çıktı. Ses seda yoktu köyde. Evlerin karaltılarını kollayarak yürüyordu. Korku vardı içinde. Sonra nedense birden rahatlayıverdi.

Demek kocası geliyordu şimdi? Sekiz yıl olmuştu, sekiz yıl... Yapılı köyünde erkeksiz sekiz yıl yaşamak ne demekti? Neler çekmemişti neler... Kocasının düşmanları kendisine neler etmemişlerdi? Hele ilk yıl iki çocuğu ile kendi evinde yatırmaımşlardı. Kocası cezaevine girdikten sonra her günü zehir olmuştu.

Sokakları döndü. Hüsnügil evin hayadında yatıyor olmalıydılar. Ahırın önündeki dar merdiveni tıkırtı yapmamağa çalınarak çıktı. Karanlığın içinde yere serili yataklara baktı, — Kim o? dedi bir ses, Satı kadın döndü.

48 —• Hüsnü, kalk hele kardaşım, dedi.