Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Ταξιδιωτική Υγεία

2. Σύγχρονες Επιδημιολογικές Τάσεις 2.1. Διάρροια των Ταξιδιωτών Η συχνότερη νόσος στους ταξιδιώτες είναι η λοίμωξη του γαστρεντερικού (Steffen 2004) εξαιτίας λήψης μολυσμένης τροφής ή νερού, γνωστής ως διάρροια των ταξιδιωτών (Steffen et al. 1983, Steffen et al. 1987). Υπολογίζεται ότι διάρροια των ταξιδιωτών προσβάλλει περίπου το 40% των ταξιδιωτών των αναπτυγμένων χωρών (Steffen et al. 1983, Von Sonnenburg et al. 2000, Guerrant et al. 1980, Merson et al. 1976, Hill 2000, Echeverria et al. 1981). Το εντεροτοξινογόνο κολοβακτηρίδιο E. Coli (ETEC) είναι η συνηθέστερη αιτία, αλλά ένα μεγάλο εύρος παθογόνων μπορεί να είναι υπεύθυνο. Σημαντικά αίτια περιλαμβάνουν το καμπυλοβακτηρίδιο (Campylobacter), τη σαλμονέλα (Salmonella typhi), τη σιγκέλα (Shigella), διάφορα παράσιτα όπως Giardia lamblia, Entamoeba histolytica, Cryptosporidium parvum και Cyclospora cayetanensis, καθώς και ιούς όπως οι ροταϊοί, οι εντεροϊοί και οι καλισιϊοί. Ο κίνδυνος για τη διάρροια των ταξιδιωτών συνήθως κατατάσσεται σε τρία επίπεδα, ανάλογα με τον προορισμό. Ταξιδιώτες από ανεπτυγμένες χώρες μετά από διαμονή δύο εβδομάδων στον Καναδά, στις Η.Π.Α., στη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία έχουν μικρή πιθανότητα να προσβληθούν, της τάξης του 8%. Αν ο προορισμός των ταξιδιωτών είναι η Καραϊβική, η Νότια Ευρώπη, το Ισραήλ, η Ιαπωνία ή η Νότια Αφρική, ο κίνδυνος κυμαίνεται μεταξύ 8 - 20%. Για προορισμούς σε αναπτυσσόμενες χώρες ο κίνδυνος ποικίλλει από 20 - 66% κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων εβδομάδων διαμονής (Von Sonnenburg et al. 2000). Ομάδες υψηλού κινδύνου για τη νόσο είναι οι νεαροί ενήλικες, τα βρέφη και τα άτομα με ελαττωμένη έκκριση γαστρικού υγρού. Αν και η νοσηρότητα από τη διάρροια των ταξιδιωτών είναι υψηλή, θνησιμότητα πολύ σπάνια παρατηρείται. Οι περισσότεροι ασθενείς περνούν μια ήπια αυτοπεριοριζόμενη νόσο και λιγότερο του 1% των περιπτώσεων εισάγεται στο νοσοκομείο (Steffen & Lobel 1994).