# MYMOTODRIVE
JE LEEFT MAAR ÉÉN KEER
OVER LAND NAAR IRAN – EN TERUG
MY MOTODRIVE: MARCEL VAN DIJKEN
Iran is een prachtig land vol vriendelijke mensen. Maar het is een pokkeneind weg. Toch reed Marcel van Dijken er op de motor helemaal naar toe. Omdat het een prachtige reis is. En omdat het kan. Je leeft tenslotte maar een keer…
R
eizen is als een virus. Wie ermee begint, kan er eigenlijk niet meer mee stoppen. Zo verging het ook de 47-jarige Marcel van Dijken. Jarenlang werkte hij als vrachtwagenchauffeur: “Ik vond het heerlijk om overal heen te gaan. Ik heb heel Europa gezien en ik kreeg nog geld toe. Ik droomde ervan om over land naar de andere kant van de wereld te rijden. Er is zoveel te zien op de wereld, waarom zou je alleen maar hier rijden?”
GUNNEN Dat rijden zou natuurlijk op de motor moeten. “Ik haalde mijn motorrijbewijs pas vijftien jaar geleden, mijn vrouw Leonie vier jaar geleden. Zij rijdt een V-Strom, ik nu een Yamaha XTZ660 Ténéré. Grote reizen hadden we nooit op de motor gemaakt, maar het idee broeide wel. Vier jaar geleden zijn we samen met mijn zoon naar Thailand gegaan. Daar kwam ik een Engelsman tegen, die daar op een KTM 690 heen was gereden. Toen wist ik het zeker: ik moest een keer in mijn leven een mooie, grote reis maken. Ik ben tegenwoordig ambulancechauffeur. Je komt veel ellende tegen. Dat drukt je met de neus op de
66
MOTODRIVE MAGAZINE
feiten: je leeft maar een keer. En dat is nu. Dus doen nu het nog kan!” Nu is iets willen één ding, maar het realiseren vergt wat van het huishoudbudget en van een relatie. Het is dus belangrijk dat de wederhelft er achter staat. Maar dat was geen probleem: “We gunnen elkaar veel”, aldus Leonie. “Ik wist al langer dat hij dit wilde doen. Hij is avontuurlijk ingesteld en rijdt het liefst motor. Hij heeft me ook gevraagd of ik mee wilde rijden, maar dat zijn teveel kilometers voor me. We hebben afgesproken dat hij rijdt en dat ik hem bezoek met het vliegtuig. Ik ben naar Athene en naar Teheran gevlogen.”
TÉNÉRÉ Toen de neuzen dezelfde kant op stonden, begon Marcel aan de voorbereiding, die twee jaar duurde. “Ik heb geen BMW gekocht, omdat daar in het Oosten geen onderdelen voor te krijgen zijn en omdat ze er niet gemakkelijk te repareren zijn. Dat kan met een Yamaha Ténéré wel. Die heb ik voor de reis ook nog behoorlijk aangepast. Ik heb een ruitje van een V-Strom afgezaagd en erbij op gezet. Tussen de vorkpoten kwam een schermpje, zodat er geen vuile lucht omhoog kon stromen.
Aan de voorste valbeugels kwamen tassen met gereedschap en binnenbanden. Onder het blok nog een PVC-buis met gereedschap. Ik heb achterop twee tassendragers gemonteerd, voor de SW Motech tassen. Vervolgens heb ik pivot-peg voetsteunen gemonteerd. Die zijn breder en kunnen meekantelen, dat is prettig. Ik heb ook het rempedaaltje aangepast en een breder en hoger stuur gemonteerd, met langere remleidingen. Het zadel is vlakker gemaakt, zodat het comfortabeler zit. Een andere uitlaat zorgde voor een gewichtsbesparing van 5 kg en verder heb ik er LED-verlichting opgezet. Ik heb een gebruikte motor gekocht, met 21.000 km op de teller. Hij staat nu op 50.000…”
BROEIEN Het volgende punt op de agenda was de routebepaling: “Mijn doel was om door landen te rijden waar ik nog nooit geweest was, het liefst landen die nog niet zijn verpest door de westerse wereld. Ik dacht bijvoorbeeld, hoe zou Iran eruitzien? Ik ken hier een paar Iraanse mensen. Dat zijn schatjes. De verhalen die zij over hun land vertellen zijn heel anders dan wat je op het journaal hoort en ziet.” Iran was dus