Mikołaj Maria Manicki "Diabeł już tu nie mieszka" (Wydawnictwo IX, Kraków 2022)

Kraków 2022

Tytuł: Diabeł już tu nie mieszka Autor: Mikołaj Maria Manicki.

Copyright © Mikołaj Maria Manicki, 2022.

Copyright © Wydawnictwo IX, 2022.

Copyright for the cover art ©

by Artur Rudnicki & Wydawnictwo IX, Kraków 2022.

All rights reserved.

Wydawca: Krzysztof Biliński, Wydawnictwo IX. Redakcja: Marta Sobiecka.

Korekta: Krzysztof Biliński.

Skład, łamanie i przygotowanie do druku: Krzysztof Biliński.

Typografia i ilustracja na okładce: Strigiform – Artur Rudnicki.

Wszystkie prawa zastrzeżone. Żadna część książki nie może być w jakikolwiek sposób powielana bez zgody wydawcy, z wyjątkiem krótkich fragmentów użytych na potrzeby recenzji oraz artykułów.

Wydawnictwo IX biuro@wydawnictwoix.pl wydawnictwoix.pl Kraków 2022 Wydanie I ISBN 978-83-964450-5-6 (oprawa twarda) ISBN 978-83-964450-6-3 (oprawa miękka)

9 Unikając przesłaniającej widok powały pyłów, korweta wykonała szeroki obrót przez sterburtę i pojawiła się na radarach. Ken Dotson przesłał prominentnemu gościowi współrzędne dokowania i informacje o dociążeniu, jakie trzeba ustawić przed wyjściem na zewnątrz. Poprosił o numer seryjny kadłuba, żeby sprawdzić, czy statek rzeczywiście zarejestrowano na Archidiecezję Baltimore.

Rzeźba na dziobie statku wyobrażała Jezusa Chrystusa z rozpostartymi ramionami. Herby Stolicy Apostolskiej i konferencji amerykańskiego episkopatu błysnęły na dekoracyjnym stateczniku rufowym. Trap spoczął na płycie, ktoś przedstawił się wychodzącemu naprzeciw sztygarowi jako C.J. Fourman, by następnie zaproponować schowanie się. Wiało jak jasna cholera – z grupy choler naprawdę jasnych.

Sztygar zaprowadził gościa do cechowni, opowiadając o rzeczach lub pomieszczeniach, które akurat mijali.

Kapłan zdjął hełm i zbadał jego ładnie wyprofilowaną powierzchnię. Kiedy starł kurz, spostrzegł kilka zadrapań i zwęglonych linii. Tego się właśnie obawiał przy podobnie wypaczonej pogodzie, obawiał się już w chwili, gdy zobaczył tę planetę po raz pierwszy, z jakichś pięciu minut świetlnych.

Mikołaj Maria Manicki

10

Ważny przybysz popatrzył na stojącego obok Reggiego Thayera.

— A ty co, czekasz na specjalne zaproszenie? — zwrócił się do niego nie tyle wyniośle, co z irytacją spowodowaną stanem hełmu. — Odbierz moje palto.

Na znak pogardy dla rzeczy doczesnych, ksiądz (wszyscy w zasadzie księża uczestniczący w pozaziemskich misjach) nosił zgrzebny skafander bez naszywek, wyglądający jak wielkie jelito. To jego nazwał paltem. Po pozbyciu się odzienia, zebranym ukazał się mężczyzna w pięknym garniturze i białym krawacie, godnym świętego posłannictwa, które reprezentował. Z sutanny pozostała klerowi jedynie barwa. Estetyka stała się jak gdyby formalistyczna, nowoczesna, zyskując akwizytorskiego charakteru. Bo nawet jeśli stwierdziłoby się, że tysiąc lat wcześniej religia nie była produktem, to aktualnie była nim na pewno, i to mało poszukiwanym, więc liczyły się głównie techniki sprzedażowe.

Okazało się, że ksiądz jest zaskakująco młodym człowiekiem. Niestety przez serie przeciążeń, stres oraz niedogodności kosmiczne, jego trzydziestoletnia twarz była zniszczona.

Kapłanów w podobnym wieku trzymano raczej w szkołach lub przydzielano do prowincjonalnych kościołów, gdzie mogli w spokoju zgłębiać profesję duchowego pasterza. On tymczasem odpowiadał za, bagatela, najbardziej wymagający sektor, który nie dość, że był najodleglejszą skolonizowaną pozycją na mapach astralnych, to jeszcze całkiem rozległą, bo obejmującą aż siedem układów gwiezdnych – septantów. Tak więc podczas gdy jego rówieśnicy malowali płot parafii, on, w towarzystwie wojska lub prasy, odwiedzał wędrowne floty uchodźców.

Złożyło się, że był piątek. Ksiądz z racji postu odmówił mięsa i dla umartwienia wolał zjeść kawior. Niestety

Diabeł już tu nie mieszka

gospodarze nie przygotowali się na taką ewentualność.

Szkoda, mówił, bo taki kawior z jesiotra z cebulą i pieprzem to świetna rzecz.

W trakcie posiłku dopytywali, jak to się stało, że skończył w zadku świata. Nie musieli go jednak długo ciągnąć za język. Wielebny machnął ręką na to wszystko.

Widocznie dzielił się swoją historią wiele razy.

Nie miał po drodze z konsystorzem, bo najpierw poszedł na spacer z biskupową, a potem prałatową córką.

Twierdził, że nie wiedział o czyichkolwiek nieślubnych dzieciach i że to przypadek, ale przełożeni nie byli tacy przekonani i wysłali go jak najdalej od Ziemi. Pewne tajemnice muszą pozostać nieodkryte, wobec tego krąży od półtora roku po Beta Otaris i wyznacza sobie stacje z tabeli. Rozdaje wizytówki, gdyby ktoś chciał się zapisać do nowo powstałej, nieheteronormatywnej otaryskiej parafii. Msze transmitowane na żywo. Odpusty za wszystkie grzechy przez sieć. Całodobowy konfesjonał ze sztuczną inteligencją. Bezpłatny e-zin dla parafian.

No nieważne. Chodzi o to, że tak jak krawężnikowy, który bez względu na humor musi ubrać się ciepło i patrolować ulice, mierząc się oko w oko z tym, co społeczeństwo ma do zaoferowania, tak on musiał w ramach jakiejś reprymendy zrezygnować z bezpiecznej ambony i skonfrontować się z wiernymi, którzy… byli z reguły coraz mniej wierni w miarę oddalania się od Ziemi.

Często też okazywali się coraz mniej cywilizowani. Cała ta wycieczka przypominała mu podróże chrześcijańskich misjonarzy w czasach kolonialnych, gdzie cywilizacja zachodu nawracała afrykańskie plemiona. Jak tu nie dostać zmarszczek i żółtych zębów?

— Coś w tym jest — przyznał Susilo. — Pół roku temu był u nas hinduski mnich i przypominało mu to wszystko buddyjski prozelityzm podczas władania Aśoki.

11

Mikołaj Maria Manicki

12

— Mam nadzieję, że żaden z was nie przeszedł na te brednie?

— Gdzie tam. Czemu ksiądz w nas nie wierzy?

— Ktoś musi pilnować sumień kolonistów — powiedział niemrawo Fourman, by w okamgnieniu dodać z większym przekonaniem: — Bóg się gniewa, że tylu chrześcijan pracuje z dala od kościołów. Macie może papierosa?

Susilo go poczęstował.

— Źle to wszystko znoszę — zwierzył się sługa boży. — Piękne samochody, bujne ogrody i białe wieżowce obrastają Fort Eisenhower, a na okolicznych planetach, których nawet nikt nie pokwapił się sterraformować, nie ma ciepłej wody. Nieszczęśnicy pracują tylko w poczet planety-stolicy, nie mając pojęcia, w jakich gabinetach odnowy cyborgicznej siedzi się tam za ich pracę. Czasami proszą o jedzenie czy gotówkę albo nalegają, bym wstawił się u władz za budową kanalizacji. Poniektórzy i na życie dybią, nie ma znaczenia, ksiądz-nieksiądz. Przypomina mi się świat starej ery, gdzie gmach Ameryki, istniejącej w jakimś niewyobrażalnym, równoległym wymiarze, podpierały bliskowschodnie i afrykańskie atlanty. Uwierzycie, panowie, że nasza ojczyzna robiła takie rzeczy? I że robi je znowu – z tym że miliony mil od Ziemi?

— Z całym szacunkiem, ale jestem Islandczykiem — burknął Birgir Rúnarsson. Siedział z założonymi rękoma, jak najdalej, w rogu, głowa leciała mu w tył, nie ukrywał, że walczy ze snem.

— Ojciec nie zwraca uwagi, on tak zawsze.

— Modlitwa dobrze by mu zrobiła — stwierdził duszpasterz, nie patrząc nawet na adresata tego przesłania.

To jeszcze bardziej uderzyło Rúnarssonowi do głowy.

— Niby dlaczego? — Strzelił jak z procy.

Fourman odwzajemnił się spokojem i wyrozumiałością.

Diabeł już tu nie mieszka

— Modlitwa sprawia bowiem, że świat staje się trochę jaśniejszy.

— To dlaczego kosmos jest wciąż taki czarny?

— Stul się, Birgir, ile ty masz lat? — syknął Dotson. — Nie wyspałeś się to idź do mieszkania albo przynajmniej nie przeszkadzaj innym.

Bezkrwista twarz Islandczyka, na której świeciły zielone oczy, zarumieniła się ze złości.

— Chodzi po prostu o to, że przynajmniej połowa z nas to rodowici Otarysi i nie utożsamiamy się z błędami swoich amerykańskich przodków. — Thayer starał się usprawiedliwić niesfornego kolegę.

— Już rozumiem, rewolwerowcy Dzikiego Zachodu, którzy nie chcą kłaniać się urzędasom znad Atlantyku. — C.J. Fourman pokiwał głową. — Mogę jeszcze jednego?

— Co? Papierosa?

— Tak, tak.

— Dużo ksiądz pali — zauważył Sixto de Galarreta.

— Więcej, od kiedy przemierzam te krainy zapomniane przez Boga i poborców podatkowych.

— Niech mi ojciec wierzy — odparł ze śmiechem Yudhi — Bogu może się i zdarza, ale poborcom podatkowym nie.

— To tylko metafora. Bóg o nikim nie zapomina.

— Myślę, że drugowojenni Polacy mieli w tym temacie odmienne zdanie. — Susilo pozwolił sobie na naprawdę mocną uwagę.

Anthony Philpott zarżał z uciechy, jak koń.

Fourman poczuł gniew. Próbował się zaciągnąć, ale papieros przygasł, więc tak go trzymał, ani nie zduszając go w popielniczce, ani nie zapalając tej połowy tytoniu, która w nim jeszcze była.

— To faktycznie brzmi trochę kiepsko — uświadomił sobie. — Wszelako jak zawsze przy oskarżeniach, brakuje

13

Mikołaj Maria Manicki

14

kontekstu. Pewne wydarzenia mogą nie powtórzyć się w twoim przypadku, gdyż stoi za tobą inna historia. Każdy powinien znaleźć własną drogę do budowania relacji ze Stwórcą. Jedni muszą szukać jej w wielkim cierpieniu, jak więźniowie niemieckich obozów. Inni w nierzeczywistym szczęściu, jak dzieci pozytonowych sułtanów. I choć może się to wydawać obrzydliwą niesprawiedliwością, w oczach Boga wszyscy jesteśmy równi i ma dla nas dokładnie ten sam plan.

— Królestwo Niebieskie?

— Piach. — Fourman nie pozostawił złudzeń. — Kojarzycie przypadek Tiramisu Mascarpone?

— Czyj?

— Może przekręciłem nazwisko. Chodzi o tego Włocha, który mianował się królem na stacji Manchester-by-the-Moon.

— Chyba wszyscy o nim słyszeli.

— Mascarpone był bardzo pobożnym człowiekiem.

Serwisował na Manchesterze roboty sprzątające. Żył tam razem z naukowcami, którzy przeprowadzali eksperymenty na zwierzętach w próżni. Pomijając los tych biednych istot, źle go tam traktowano, jak gorszego, w końcu facet od smarów i dłubania w kodzie tylko… Pewnego dnia zmutowana fretka przedostała się z laboratoriów w kieszeni kitla do sektora mieszkalnego. Zaszyła się w pokoju pracownika i urosła przez noc do jakichś fantastycznych rozmiarów. Ponoć do rozmiarów niedźwiedzia.

Gdy nad ranem zabiła kilka osób i kierownictwo zorientowało się w sytuacji, wybuchła panika. Placówkę poddano kwarantannie. Grodzie zaplombowano. W radiostacji znaleziono przegryzione kable. Tiramisu miał na tyle szczęścia, że wykazał się w tamtej chwili odrobiną charyzmy. Wykorzystał okazję i doprowadził do załamania się hierarchii służbowej. Przeprogramował roboty i wraz z nimi chronił mieszkańców. Dostał szansę. Mógł prędko

Diabeł już tu nie mieszka

zakończyć dramat, odebrać jakąś nagrodę pieniężną i order z rąk prezydenta, zostać bohaterem prasowych nagłówków i żyć sobie spokojnie nieco lepszym życiem, ale on wolał proklamować się królem całej stacji. Robił wszystko, by nie zlikwidować zagrożenia i cały czas mieć argumenty przemawiające za koniecznością swoich rządów. Przestał się modlić. Bóg pragnął kolejnego wyjścia Izraelitów z Egiptu, a dostał żydowskie oszustwo z Księgi Malachiasza. Pan ofiarował Mascarponemu szansę na wybaczenie tym, którzy źle go traktowali, ale on zbłądził i utonął w nadużyciach. Bogu się to nie spodobało. Król trafił do piachu. Choć o piach w takim miejscu jest raczej trudno, to powiedzmy, że trafił do zsypu na śmieci, niczym Han Solo. I nie był to wcale słodki koniec.

— Co mu się stało?

— Fretka dorwała go we śnie, jak gdyby wiedziała, kogo trzeba wyeliminować, by zakończyć tę historię.

Wydaje mi się, że kierował nią Duch Święty. Po pierwsze, potwór dostał się do zamkniętego, chronionego sektora, po drugie, nazajutrz zdechł, a jego futrzane ciało przepadło. Dziennikarze nie chcieli pisać, co dokładnie odgryzł królowi, w każdym razie ten się wykrwawił…

— Mało biblijny przykład.

— Przynajmniej aktualny.

— Młodzi teraz lubią, gdy ksiądz jest na czasie.

— Jeśli założymy, że ktoś podstępnie wpuścił fretkodźwiedzia, by pozbyć się króla, motyw boski przestaje być potrzebny — zauważył rzeczowo Pemberton.

— Zawsze musicie we wszystko wątpić? — żachnął się Dotson, a duchowny odnotował jego zachowanie w pamięci. — Pan Bóg zsyła próby na człowieka, by go czegoś nauczyć.

— Ani szarańcza, ani potop nie uzdrowiły ludzkości — odparł sentencjonalnie David Smith.

15

Mikołaj Maria Manicki

16

— To czyny i nauki Jezusa są końcowym etapem długiej drogi, która polega na zjednaniu się z Bogiem.

Nie postrzegajcie jej tylko poprzez cnoty i grzechy.

Wszechmogący to nie zbieracz złomu z wózkiem pełnym przerdzewiałych paradygmatów. To realna siła.

— Co ma ojciec na myśli? — Podchwycił Smith.

— Chcę przez to powiedzieć, że Bóg jest detalistą.

Rzadko chodzi mu o epickie starcia aniołów z diabłami.

Najczęściej idzie o szereg drobiazgów, jakie podrzuca nam w życiu. To, co z nimi zrobimy, decyduje, czy trafimy do Nieba czy…

— Na Telemorfax? — spytał ze zgrywną intencją de Galarreta. — Lo siento, señor, nie mogłem się powstrzymać…

— Nie umieszczajcie Boga wyłącznie w sklepieniu kościoła. Nigdzie mu nie uciekliście. Korona Chrystusa jest wystarczająco duża, że wszystkie planety nakrywa.

— Kiedy my naprawdę lubimy tę naszą ucieczkę. Nie czujemy się wcale osamotnieni, co najwyżej, chwilami, samotni.

— Jesteście w błędzie myśląc, że samotność różni się czymś od osamotnienia. To jedna i ta sama chandra — wyjaśnił Fourman.

Zapanowała chwila zadumy. Cicho bzyczały jarzeniówki, kot mlaskał, liżąc swoją łapę, dym z kilku papierosów uciekał esami-floresami ku sufitowi.

— Ksiądz to jeszcze pali?

— Jasne, byłbym zapomniał. — Przysunął niedopałek do ognia użyczonej zapalniczki. — Czy któryś z was chciałby się wyspowiadać?

— Ojciec może tak poza kościołem?

— Nie zawracajmy sobie głowy Kodeksem Prawa Kanonicznego. Nie miejsce, nie czas. Sakrament spowiedzi jest czymś wyjątkowym bez względu na to, czy klęczy

Diabeł już tu nie mieszka

się przed kratkami konfesjonału, leży w szpitalnym łóżku czy drepcze na końcu kolumny pielgrzymów. Przygotujcie separatkę i ustawcie się w kolejce.

Duchowny ukradkiem przywołał do siebie Kennetha, aby wręczyć mu szkaplerz z wizerunkiem Maryi, który nosi się pod ubraniem.

— Jest ksiądz pewien? — Wyróżnionemu zabłysły oczy.

— Spokojnie, mam jeszcze kilka w kartonie.

— Dziękuję…

— Masz jakiś dar, panie…

— Dotson.

— Masz pan dar, Dotson. Chcę, byś opiekował się nimi pod moją nieobecność. I każdym, kto stanie na twojej drodze. Najświętsza Panienka ci pomoże. Jeśli będziesz dobrym człowiekiem, może kiedyś spotkasz papieża.

Wyróżniony podziękował, pękając z dumy.

Schował prezent.

Wszyscy opuścili jadalnię, żeby nie zakłócać spowiedzi. Większość zdecydowała się skorzystać z sakramentu i ustawiła się za włazem, czekając na wezwanie. Byli jednak i tacy, którzy skierowali swoje kroki wprost do sypialni.

Pierwszy do spowiedzi poszedł Thayer. Panowie usiedli naprzeciw siebie za zaimprowizowaną przegrodą.

Odczekali minutę, by wypełnił ich błogi spokój i skupienie. Wtedy Fourman szepnął: — Reginaldzie, czy wyrzekasz się Szatana?

Thayer chwilę się namyślał.

— Nie mogę — odparł. — Mam z nią trójkę dzieci.

17

Mikołaj Maria Manicki

10 18

Dwudziesta druga z minutami. Obiekt z łatwością dostał się na orbitę. Potem leciał tak szybko, że nie wiadomo było, czy rozpada się na kawałki czy ktoś przysnął i pchnął głową manetkę akceleratora. Kenneth Dotson uznałby intruza za pokaźny meteoryt, gdyby nie zaskakująco żywa reakcja systemów.

Pewnym było, że to statek: automatycznie generowane sygnały docierające do anteny bazy musiały pochodzić z transpondera radaru wtórnego, czego bez dwóch zdań nie miał ani jeden kosmiczny głaz.

Czyżby ojciec Fourman czegoś zapomniał? Tylko dlaczego tak błądzi? Infernopolis powinno być w pokładowej bazie ostatnich portów zawinięcia.

Kropka na tarczy posuwała się w kierunku południowym. Wszystko wskazywało, że wpadnie do gardła wulkanu bądź odbije się od jego zboczy. Według starych, odgrzebanych przez mężczyznę w pamięci sprawozdań górniczych, statek spadał gdzieś w Monchuli, w rejon potoków lawy spływających w głąb dawnych kopalń.

Ken trzykrotnie wezwał niezapowiedzianego gościa. Żadnej odpowiedzi. Spróbował uzyskać jednokierunkowy dostęp do komputera pokładowego statku i pobrać polecenia zapisane w plikach zastosowanych. Udało się.

Spodziewał się komunikatów o awarii, ale ostatnia tekstowa postać źródłowa dotyczyła zanotowania dużej ilości toksyn i skrajnych warunków pogodowych, oraz natężenia ochronnego pola do maksimum.

Gdy zakłócenia zaczęły utrudniać precyzyjne śledzenie celu, przedmiot wyhamował i zatrzymał się.

Przynajmniej tak to wyglądało. Na kilka minut zniknął,

Diabeł już tu nie mieszka

by na powrót zawitać na skraju tarczy. Wylądował? Rozbił się? Kenneth zbierał się do spania, ale teraz musiał zapomnieć o odpoczynku. Nie mógł tego tak zostawić. Krew zapulsowała mu w skroniach z podniecenia i strachu.

Spojrzał na szkaplerz i przypomniał sobie słowa duchownego. Był odpowiedzialny za bezpieczeństwo kolegów, ale także osób, które przecięły jego życiową drogę.

Chwycił komunikator. Wszyscy wyłączeni. Pewnie spali. Postanowił nie opierać się na sprzęcie i sprawdzić to osobiście.

Piętro mieszkalne było puste. Zapukał kolejno do drzwi Waltersa, Smitha i Susila, ale nie otworzyli.

Przystawił ucho. Cisza. Bez większych rezultatów dobijał się do pozostałych. Wydawało mu się to wręcz nieprawdopodobne. Chrzanić ich. Nie miał czasu do stracenia i musiał podjąć jakąś decyzję.

Zjechał windą do sekcji warsztatowej. Islandczyka tam nie było, choć najczęściej przesiadywał w hangarze do późnej nocy. Jak pech to pech. Widać musiał wziąć sprawy we własne ręce, a plan Stwórcy nie przewidywał towarzysza w tej podróży.

Dotson ubrał skafander. Pomodlił się, by na końcu z namaszczeniem pocałować medalik i wrzucić go z powrotem pod koszulkę. Z podniecenia drżał tak silnie, że z trudem wystukał kombinację znaków odryglowującą tęponosego, czteroosiowego oshkosha. Ważył tyle co czołg, ale był lepiej opancerzony, zwrotniejszy i przypominał wóz strażacki. Żużlowa droga okazała się wyboista, pełna nawianego piachu; miał trudności z oceną, jak wielka dziura kryje się pod tą przewrotną puchową pokrywą. I jakby to wywołał – sssszchrut! – koło zachrupało w głębokim ubytku. Niewdzięczny początek go nie zniechęcił. Skupił się na jeździe.

19

Mikołaj Maria Manicki

20

Rozpalone reflektory odsłaniały piękno sfałdowanych lamin w migmatycie; hieroglify dla potomnych pozostawione przez góry. Podmuch bił w szyby, zasypując je pyłami wyrzucanymi podczas nagminnych erupcji hiperproduktywnych wulkanów. Ciężarówka kilka razy prawie zsunęła się ze skarpy. Z wiatrem jak z całą przyrodą: czasem ledwie włosy przeczesze, czasem całe chmury przesunie.

Wielkie żłobione opony kołysały się na nierównościach. Tutaj droga była dosyć dobra, z łagodnym spadkiem. Przez dłuższy czas biegła doliną, po czym skręciła i znów prowadziła pod górę, by wyrównać się na grzbiecie wzgórza. Infernopolis połyskiwało w lusterku, otoczone wieżami silosów – stąd ledwie zapałek.

Po prawej kinowy widok: karmazynowe ciasto oceanów żarowych i te kominy rzucające w niebo kłębami dymu, jak z jakiejś fabryki. Od strony kierowcy zaś zwyrodniałe rzeźby skalne, wokół których zbierał się pumeks.

Z błyskawicowatych szczelin i przedarć skalnych ulatywał siwy dym.

Kawałki krzemu, kwarcu i lapilli lśniły rozsiane po wypiętrzonym poboczu traktu, ale nie rozświecały rzeczy drzemiących w mroku. Odłamki miały rozmiary od paznokcia po głazy. Na nich siedziały kolczaste magmeleony. Rzadki gatunek wszerzdłużowca zlizującego osady ze skał i jedyna chyba istota tego świata większa od oliwki. Resztę stanowiły magmuzy, mikroskopijne lawoskoczki, dwa na krzyż gatunki magmojadów i plejada ekstremofilów żyjąca w ustoinach siarki i na wiankach gejzerów – wszędzie tam, gdzie znajdowała się pożywka estrów woskowych.

Jechał teraz niewykończoną drogą wojskową biegnącą w dół wzniesienia. Zobaczył tabliczki informacyjne. Pierwsza, częściowo zamazana, wzbraniała wstępu

Diabeł już tu nie mieszka

i kazała natychmiast zawrócić, druga mówiła, że teren jest niebezpieczny, a trzecia, że okolica stanowi terytorium Fort Eisenhower, zagwiezdnej eksklawy Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Obcy pewnie by się ich przestraszył, ale on przecież wiedział, że wojsko nie zawitało tutaj od dwustu lat. Co złego mogło się stać?

Komputer pokładowy zaznaczał jakieś mało widoczne obiekty i nazywał je po kolei. Łańcuch górski Kernera, jar Perutza, wulkan Ragelucan itd. Strzałki kierowały w stronę granicznych dystryktów: Mountain Notched, Hardypain, Mordor itd. Tryb przewodnika informował o zbliżaniu się do XII-wiecznego kombinatu wydobywczego Las Volcanos, gdyż takim nadaniem górniczym zakończyła się działalność wydobywcza w Monchuli.

Las Volcanos to pierwsza kopalnia uruchomiona poza Układem Słonecznym, w 1174 r. Z uwagi na skalę wydarzenia, w otwarciu uczestniczyła ówczesna prezydentka Stanów Zjednoczonych, J. Kalisz, wraz z pierwszym dżentelmenem.

Prace wydobywcze dotyczyły rud wartościowych, przeważnie ze względu na zawartość żelaza. Prowadzono tu także działalność ich wzbogacania i aglomerowania. W skład kopalni wchodzi pięć sztolni w różnym stopniu zachowania i dwanaście zapadlisk po dawnych szybach. Półtoramilowa sztolnia środkowa ma dwa wloty i łączy się poprzez szyb pochyły ze sztolnią górną, tworząc rozbudowany system podziemny. Odrębna grupa wyrobisk w postaci szybów i starej sztolni, funkcjonującej jako sztolnia odlawiająca, znajduje się na wschód od sztolni górnej, z wlotem przy ogniotrysku Krafftów, blisko antycznej wieży przetwórczej opartej o wulkan Guaycaque. Od samego początku kopalnia miała duże problemy kadrowe. Nawet wysokie płace nie przekonywały kandydatów do zamieszkania w nieprzyjaznym świecie, bez typowej dla miast infrastruktury rozrywkowo-usługowej.

21

Mikołaj Maria Manicki

22

Z czasem zatrudniano pracowników niewykwalifikowanych, bez prześwietlenia. W 1179 r. w kopalni wybuchł pożar, co doprowadziło do eksplozji i zawalenia się przebiegu sztolni dolnej. Podczas przesłuchania górników wyszło na jaw, że pracuje tu siedmiu dekowników i dziewięć osób ukrywających się przed wymiarem sprawiedliwości, z czego trzech nieletnich. Z raportu policyjnego wynikało, że obóz Las Volcanos był typowym dla pogranicza miasteczkiem bezprawia. Kombinat zamknięto. W 1430 r. Las Volcanos zostało wpisane na Listę Pozaziemskiego Dziedzictwa UNESCO. Ken nawet nie zerknął na opis placówki, znał jej historię. Ciekawe ile dobrego sprzętu się zmarnowało i ile wózków od setek lat przechyla się na osiach wysypując swoją zawartość.

Na wieczornym niebie straszyły wieże szachtów i kontury czterech szeregowych budynków podobnych do koszar. Za nimi znalazło się nawet miejsce dla domku kalfaktora. Pochyłe dachy pokryto ogniotrwałą wykładziną. Kilka latarń wisiało na radowych belkowaniach nad podjazdami hangarów, roztaczając mdłą poświatę podobną do sieci tkanej przez niewidzialne pająki.

Wszystko opasywały maszty nadal aktywnej tarczy termiczno-radiacyjnej z kompozytową bramą zamkniętą doraźnie zbloczem na łańcuchu. Spało i pracowało tu kiedyś 60 ludzi. Czasy się zmieniają, pomyślał. Dzięki postępowi technologicznemu, Infernopolis może funkcjonować z zaledwie garstką rzutkich górników wspieranych inteligentnymi robotami.

Wtem coś wybuchło; raczej poczuł to, aniżeli usłyszał. Oshkosh ściągnął gwałtownie w prawo. Światło reflektorów padło na energetyczne powierzchnie tarczy i wróciło oślepiającym refleksem jak od lustra. Ken szarpnął kierownicę co sił, opona zaszurała po skraju osuwiska; masa pojazdu przez chwilę walczyła, wszystko trzeszczało

Diabeł już tu nie mieszka

i drgało. Wyhamował, przeorując kawał gruntu. Zaczął pod nosem przeklinać, na czym świat stoi.

Drogowskazy nie były gołosłowne i ktoś chyba właśnie go zaatakował. Wokół jednak nikogo nie widział.

Po krótkim pomyślunku z rozumem podszeptującym mu do jednego, a sercem do drugiego ucha, Kenneth opuścił wóz. Dreszcz przebiegł po jego plecach. Samarytański urok zdążył minąć. Obrał drogę bez możliwości powrotu, chociaż wielu mądrzejszych powiedziałoby zapewne, że zrobił to ponad dwie godziny temu. Nie pamiętał, kiedy ostatnio przebywał poza Infernopolis. W dodatku sam. Chyba nigdy. No, może raz, kiedy się spili z Naro.

Uprzytomnił sobie, że opuszczenie bazy było głupie, pomimo jak najlepszych intencji. Teraz bez znaczenia.

Cały czas ktoś mógł potrzebować pilnej pomocy. Albo obserwować go z daleka…

Oponę rozerwało, guma całymi pasami leżała na ziemi. Za pojazdem ciągnęły się metaliczne szczątki.

Wojskowa mina unieruchamiająca. Nie dawał wiary temu, że ktoś naprawdę pokwapił się z zakopywaniem min w takim miejscu. Jeżeli trzeba coś zniszczyć, ludzkość zawsze znajdzie rozwiązanie – tylko na głód na świecie ciągle jakoś bez pomysłu.

Okolica tonęła w brudnoróżowym tumanie. Stary kombinat wydobywczy potężniał nad wędrowcem jak opuszczone zamczysko, które, wedle zwyczajowych prawideł fabuły, nie byłoby pewnie takie opuszczone. Dobrze, że nie zamierzał wchodzić. Ani myślał uczestniczyć w nawiedzonych zwrotach akcji, bo w przeciwieństwie do na przykład książki, która rzekomo żyje ilekroć zostanie przeczytana, on nie musiał mieć takiego szczęścia i zakończyć swoją przygodę ze światem tylko na jednym razie.

Sam 80-calowego zapasu nie ściągnie, nie wymieni.

Ze trzy osoby muszą być. Wrócił do kabiny. Obmacał

23

Mikołaj Maria Manicki

24

schowki, siedzenia i wycieraczki. Pięknie! Zapomniał radia! Nie wziął absolutnie nic, co pozwoliłoby na kontakt z bazą. Wziął tylko swoją pustą głowę, a i bez niej byłby w tej samej, trudnej sytuacji! Nerwy sprawiały, że musiał coś zrobić z rękami, może gdzieś miał papierosa; w trakcie szukania zapalniczki poszedł po rozum, że gdyby rozhermetyzował hełm, mógłby to być papieros-epitafium. Obok oczu z rusztu, oddechu smoka i płuc z węgla.

Musiał posuwać się do przodu.

Co kilka kroków podnosił duży kamień i rzucał nim w podejrzane miejsca. Usiłował zwiększyć prawdopodobieństwo eksplozji miny; mimo ofiarnego usposobienia, nie chciał testować wybuchów na własnych nogach.

Kolejny rzut zbiegł się z pełnym godności pomrukiem Guaycaque’u. Kamyczki zaczęły podskakiwać jak na rozedrganej membranie głośnika.

Ciśnięty przez niego z rozmachem kamlot odbił się od gruntu i trafił na minę. Eksplozja wzbiła chmurę pyłu.

Rozpędzony odłamek uderzył w szybkę hełmu, zostawiając po sobie małe pęknięcie. Komputer wewnętrzny ani drgnął. Żadnego śladu rozhermetyzowania. Dotson zmiękł jak wata. Zamknął oczy, powoli nabrał powietrza i wypuścił je. Dzięki Bogu, pomyślał, skończyło się tylko na strachu.

Po kilkunastu krokach rzucił raz jeszcze. Rozległ się blaszany szczęk, przytłumiony świst i fontanna kamieniska buchnęła w górę. Gdy kurzawa opadła, monter-łącznościowiec ujrzał wyrwę.

Najwięcej ładunków rozlokowano wokół dziedzińca kombinatu. Niedokładnie przysypane albo odsłonięte przez ruchy tektoniczne stożki odbijały słabiutkie światło barier energetycznych. Na domiar ogrodzenie zbudowano bez kompleksów i sięgało niemal linii brzegowej, którą toczył przypływ silnie gazującej, pienistej lawy.

Diabeł już tu nie mieszka

Miał trzy możliwości. Przejść tamtędy, na skróty, wspinać się po górach albo nadal podążać drogą. Ostatnie dwie trasy były znojne i niebezpieczne, pierwsza wyłącznie niebezpieczna. Wybór prosty. Zszedł łagodnym stokiem, by ostatecznie wałęsać się jak najbliżej wybrzeża.

Czas spędzony w takich warunkach sprawił, że żar pęczniał Kennethowi w czaszce. Zatrzymywał się, by przeczekać, aż pot zalewający mu oczy spłynie i znów odzyska klarowność widzenia. Ubranie pod skafandrem było przepocone. Wzrósł szum systemów naprawczo-chłodzących. Ciecze schodziły powoli. Podziałka na przedramieniu wskazywała, że temperatura sięga 750 Fahrenheitów, ale jeszcze mocno poniżej wartości krytycznej. Kiedy przedzierał się już przy uwalcowanym żywiołami nabrzeżu, tak że fale obmywały prawie jego podeszwy, obieg płynu chłodzącego przestał wystarczać i skafander furiacko oddawał ciepło. Rurki dymiły powiewnymi kłębami pary, co jakiś czas bryzgając cieczą, która nie zdążyła dostatecznie się nagrzać i przejść w stan lotny. Wyglądał jak robot, któremu puściły wszystkie uszczelki.

Strupy krzemu płynęły mozolnie pod fale tłustego brązu. Gdzieś daleko zafurkotała nić blasku, niewykluczone, że coś kruchego z powietrza zetknęło się z taflą i efektownie spłonęło.

Zobaczył twory przypominające rafę koralową.

Podobnie jak migma, będąca wtórnie powstałym stopem magmowym, tak samo tutejsze rafy zwane Torrid Jackson Cays były efektem swoistego metamorfizmu. Powstały ponoć przez meteoryt, którego składniki chemiczne weszły w reakcje z pierwiastkami budującymi skałę, tworząc nowe minerały. Po miliardzie lat procesów, z magmy wyłoniły się niezmiernie odporne, skawalone paluchy, wypustki i grudy. Białawe struktury częściowo przylegały

25

Mikołaj Maria Manicki

26

do lądu, częściowo oddzielały się od niego rubinowymi lagunami – prawie jak na Ziemi. Plotły się wielokrotnym zwojem rur, których zarumienione powłoki zdradzały przewodzenie lawy.

Setki półprzeźroczystych małżowin usznych nabiegłych krwią.

Ken zsunął się i zamoczył czubek buta w ruchliwej kipieli. Naprędce odzyskał równowagę i cofnął nogę.

Adrenalina zadzwoniła w uszach. Kombinezon się przerwał. HUD pokazał nieszczelność zielono fosforyzującym futerałem.

Właśnie dlatego byle kto nie może pracować w ekstremalnych warunkach. Panika, niewiedza lub gamoniowatość często równają się śmierci albo przynajmniej życiu uboższemu o którąś kończynę.

Poczuł ból, wydarł się na całe gardło, jednym ruchem odpiął tubkę masy naprawczej od pasa i wycisnął żel we wskazane miejsce. Pierwsza warstwa spęczniała, wchłonąwszy ciepło i lawę, odpadła, szybko smarował ponownie, do skutku. Skoro jeszcze żył i miał czucie w palcach, nie było tak źle. Tak czy inaczej nie dało się uratować stopionej instalacji grawitacyjnej. Połowa ciała wydała mu się teraz lżejsza. Kiedy poważnie rozważał powrót do domu, ujrzał na wyżynie coś, co nie pasowało do krajobrazu.

Kosmokopter zapożyczał z kroju łodzi podwodnej. Był obły i podłużny. Grawitonowe śmigło złożyło się, łącząc w jedno strzelające ku górze, masywne wiosło. Żadnego ognia, ludzkich wnętrzności czy świetlnego sygnału SOS. Nie było też pasażerów, którzy, wciąż jeszcze nieprzytomni po katastrofie, mogliby krzątać się w tę czy we w tę.

Chyba że zginęli.

Zgrzany, głęboko oddychając, zajrzał do przedziału osobowego ponad nitowaną obręczą iluminatora.

Diabeł już tu nie mieszka

Pusto.

W pasie czarnego lądu, oddzielającego płytkie zalewisko od reszty morza jak ziemia niczyja, krzątała się postać ubrana w skafander z szerokimi reglanami i siatkowanym hełmem, jak u szermierza lub pszczelarza. Grzebała przy rozstawionej termicznej osłonie i statywie, na którego czubku zamontowany był… aparat fotograficzny.

Myśl, że ten człowiek mógł przylecieć tutaj po kilka zdjęć, wydała się Kenowi na tyle kuriozalna, że wybuchnął śmiechem. Ruszył w stronę przybysza robiąc niezdarne kroki, a chwilami wręcz zarzucając miednicą. Wyłapał odpowiednią falę radiową i powiedział: — Panie drogi! Halo! Hablas inglés? Wiesz, co przeszedłem, by cię znaleźć? Miałeś być poszkodowany, a jesteś w dużo lepszym stanie niż ja…

Postać obróciła się i zamaszystym ruchem podpatrzonym chyba w starym filmie, sięgnęła do pasa po pistolet.

Dotsona przeszył potworny strach. Ken zarył nogami w ziemię i podniósł ręce, widząc lufę skierowaną prosto w swoją głowę.

Dźwięk wystrzału osunął się po zboczach.

27