GITARA 2011

Inauguracja Spektakl Flamenco „Body&Soul”

Carlos Piñana

Grzegorz Frankowski z projektem

New Tango Bridge

Fingerstyle Show w Synagodze pod Białym Białym Bocianem

Preston Reed

Paco de Lucía & Band w Hali Stulecia

Patroni honorowi

PatronATY honorowE

Rafał Dutkiewicz - Prezydent Wrocławia Bogdan Zdrojewski - Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rafał Jurkowlaniec - Marszałek Województwa Dolnośląskiego prof. dr hab. Krystian Kiełb - Rektor Akademii Muzycznej we Wrocławiu Clara Celati - Dyrektor Włoskiego Instytutu Kultury w Krakowie Christophe Ceska - Konsul Generalny Republiki Austrii w Krakowie

Zrealizowano z udziałem środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Zostań mecenasem Wrocławskiego Festiwalu Gitarowego Logo Twojej Firmy MECENAS KULTURY

Zapraszamy do współpracy Wrocławskie Towarzystwo Gitarowe organizator Festiwalu Wrocław, ul. Ruska 46a/14, tel.: + 48 793 114 273, e-mail: biuro@gitara.wroclaw.pl, www.gitara.wroclaw.pl

I C Ś TRE IS P S nSOaUL a ñ i P s o l r a & C DY FLAMENCO BO

s. 4

SPEKTAKL

s. 6

ía Moreno Javier GarcASYKA MISTRZÓW KL

s. 7

rcione Antonio Fo POŁUDNIA JAZZ I MUZYKA

idge r B o g n a T w Ne RGENTYŃSKIE

Dyrektor artystyczny Artistic Director

s. 8

Dyrektor organizacyjny Managing Director

s. 11

TANGO A

Krzysztof Pełech Katarzyna Krzysztyniak Prowadzenie koncertów Hosting concerts

Jarema Klich

Biuro festiwalowe Festival Office

Aleksandr Evseyenko Aleksandra Furtak Monika Lech Nina Sokołowska Katarzyna Tychańska Teksty/Texts

Aleksandra Furtak Tłumaczenia/Translations

Bartosz Witański

ETODYCZNE I W YKŁ ADYI,M MAREK ZIELIŃSK PIOTR ZALESK

ar Quartet Cracow GuAitPRZESTRZENI EPOK

ZNA N MUZYKA TANEC

s. 12

s. 14

r a dos Los DespeZE BOJE ŚWIATOWE PR

s. 16

ger Michael L an h us c & Sabine Ram OWIZACJA KLASYKA I IMPR

sse Trio Stefan GrNa OSKA MUZYKA LATY s. 18

s. 20

Zdjęcia Festiwalowe/Festival Photos:

Mariusz Mikołajczyk Jarek Pępkowski

Projekty graficzne/Graphic designs:

s. 22

Robert Leonhard

ía Paco de Luc

CO KRÓL FLAMEN

Organizator: Wrocławskie Towarzystwo Gitarowe ul. Ruska 46a/14 50-079 Wrocław Organizer: Wrocław Guitar Society 46a Ruska Str. 14 50-079 Wrocław

ectral ZYTORÓW EnsembleAJCSp ARSKICH KOMPO MUZYKA SZW

R eed PNrGEReSTsYLtE SHoOn W FI

s. 24

Krzysztof Pełech Katarzyna Krzysztyniak

Dyrektor Organizacyjny/Managing Director Katarzyna Krzysztyniak jest z wykształcenia teoretykiem muzyki (Akademia Muzyczna we Wrocławiu). Od ponad 7 lat uczestniczy w organizacji ważniejszych wrocławskich imprez kulturalnych – Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej Musica Polonica Nova (2004, 2006), Wrocławskiego Festiwalu Gitarowego (2004, 2005; od 2006 jako Dyrektor Organizacyjny), Forum Musicum (2005), Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Elektroakustycznej Musica Electronica Nova (2005, 2007). Od roku 2005 stale współpracuje z Wrocławskim Towarzystwem Gitarowym biorąc udział w realizacji wszystkich projektów Stowarzyszenia. Od maja 2008 pełni funkcję Prezesa Zarządu Wrocławskiego Towarzystwa Gitarowego. Od 2009 prowadzi agencję artystyczną KA – International Art Management.

Katarzyna Krzysztyniak is a music theoretician by education (the Academy of Music in Wroclaw). For over seven years she has been participating in the organization of the most important cultural events in Wroclaw – the Festival of Polish Contemporary Music Musica Polonica Nova (2004, 2006), Wroclaw Guitar Festival (2004, 2005; since 2006 as the Organizing Director), Forum Musicum (2005), the International Festival of Electroacoustic Music Musica Electronica Nova (2005, 2007). Since 2005 she has been co-operating with Wroclaw Guitar Society, taking part in the realization of all its projects. Since may 2008 she has been the President of Wroclaw Guitar Society. Since 2009 she has been leading an artistic agency KA – International Art Management. www.ka-iam.com

Dyrektor Artystyczny/Artistic Director Krzysztof Pełech jest jednym z najaktywniejszych muzyków młodego pokolenia.

Wykonuje średnio około sześćdziesięciu koncertów rocznie (recitale, koncerty kameralne a także w charakterze solisty z towarzyszeniem orkiestr). Współpracował z czołowymi polskimi orkiestrami. Występował w Filharmonii Berlińskiej z „Berlińską Orkiestrą Festiwalową”. Koncertował niemal we wszystkich krajach europejskich, w USA, Brazylii, Południowej Afryce, a także w Egipcie, Emiratach Arabskich, Singapurze, Indonezji, Malezji, Meksyku, Argentynie i Chile. Uczestniczył wielokrotnie w prestiżowych festiwalach muzycznych o międzynarodowym zasięgu. Jest zapraszany do współpracy z wybitnymi kompozytorami (Krzesimir Dębski, Marek Pasieczny, Robert Kurdybacha) i gitarzystami (m.in. Jorge Morel, Jorge Cardoso, Tommy Emmanuel, Joscho Stephan). Uczestniczył w dwudziestu jeden konkursach krajowych i międzynarodowych, spośród których był laureatem szesnastu. W ankiecie „Gitarowy Top” ogłoszonej przez fachowy magazyn muzyczny „Gitara i Bas” Krzysztof Pełech został trzykrotnie wybrany najlepszym polskim gitarzystą klasycznym. Dotychczas nagrał 16 płyt w Polsce, Anglii, Czechach, Niemczech i Stanach Zjednoczonych. Jest jednym z pomysłodawców i dyrektorem artystycznym odbywającego się od 1998 roku Wrocławskiego Festiwalu Gitarowego Gitara+ , a także inicjatorem i szefem artystycznym „Letniego Festiwalu Gitary” w Krzyżowej. Krzysztof Pełech jest twórcą i współzałożycielem Wrocławskiego Towarzystwa Gitarowego. Od października 2005 Krzysztof Pełech prowadzi klasę gitary w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy. Ostatnio w katalogu firmy DUX ukazała się płyta zawierająca m.in. słynne Concierto de Aranjuez w wykonaniu Krzysztofa Pełecha i Orkiestry Filhamonii Narodowej.

Krzysztof Pełech is one of the most active musicians of the young generation. He gives, on average, about sixty concerts per year (recitals, chamber concerts, and as a soloist with orchestras). He has cooperated with the leading Polish orchestras. He has performed in the Berlin Concert Hall with the Berlin Festival Orchestra. He has given concerts in almost all European countries, in the USA, Brazil, South Africa, as well as in Egypt, the United Arab Emirates, Singapore, Indonesia, Malaysia, Mexico, Argentine and Chile. He took part in many prestigious music festivals of international standing.

He is regularly invited to cooperate with eminent composers (Krzesimir Dębski, Marek Pasieczny, Robert Kurdybacha) and guitarists (such as Jorge Morel, Jorge Cardoso, Tommy Emmanuel, Joscho Stephan). He took part in twenty one national and international competitions, at sixteen of which he received awards. In the “Top of Guitar” chart compiled by the professional music magazine Gitara i Bas, Krzysztof Pełech has been three times voted the best Polish classical guitarist. To date, he has recorded 16 albums in Poland, England, Czech Republic, Germanyand the United States. He is one of the originators and the artistic director of the International Guitar Festival Gitara+, which has been taking place since 1998, as well as the originator and the artistic director of the Summer Guitar Festival in Krzyżowa. Krzysztof Pełech is the creator and co-founder of the Wrocław Guitar Society. Since October 2005, Krzysztof Pełech has been a teacher of guitar at the Music Academy in Bydgoszcz. Recently, an album including the famous Concierto de Aranjuez performed by Krzysztof Pełech and the Polish National Philharmonic Orchestra has appeared in the DUX catalogue. www.pelech.art.pl

2

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

ESTIWALU F M RA G PRO Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

3

Flamenco needs to keep up to date

18 listopada 2011, godz. 20.00 C.S. Impart, ul. Mazowiecka 17

and in connection with society

1. It is believed that you are an artist who brings new perspectives to flamenco. What new perspectives for flamenco are there?

Currently there is a tendency to incorporate into flamenco a lot of other musical styles, like jazz, blues or classical music, this way creating an incredible harmonic and melodic richness. It is important though that these new musical elements are brought into flamenco keeping in mind flamenco’s traditions and roots so as not to lose its essence and its musical sense. Because of its artistic nature, flamenco needs to renew itself constantly; it needs to keep up to date and in connection with society. Just as in life, we need to know our roots very well, where we come from, and then tune in to the moment we are living.

2. At the Wrocław Guitar Festival, you will present a project Body & Soul. How did you come up with the idea?

It is a project where I establish a musical dialogue with dance, one of the most important elements in my music.

Dance is a great source of inspiration for me, because of the strength, lyricism and rhythm that emanates from each movement of the dancer. In this project, Body stands for the dancer’s body, and Soul stands for the guitar, both inseparable.

3. You are considered to be one of the best flamenco guitarists, but you studied classical guitar at the Music Conservatory in Cartagena. How do you manage to combine the two musical worlds? How did the education affect your later works?

Flamenco musi być uaktualniane

i związane ze społeczeństwem 1. Mówi się, że jesteś artystą, który wnosi do flamenco nowe perspektywy. Jakie nowe perspektywy ma przed sobą flamenco?

Obecnie istnieje tendencja do włączania do flamenco wielu różnych stylów muzycznych, takich jak jazz, blues lub muzyka klasyczna, tworząc w ten sposób niezwykłe bogactwo harmoniczne i melodyczne. Jednak ważne jest, żeby te elementy muzyczne były wnoszone do flamenco przy zachowaniu tradycji i korzeni flamenco, tak aby nie zatracić jego istoty i sensu muzycznego.

Z powodu jego charakteru artystycznego, flamenco musi się ciągle odnawiać; musi być uaktualniane i związane ze społeczeństwem. Tak jak w życiu, musimy dobrze znać nasze korzenie, skąd pochodzimy, a następnie dostroić się do czasów, w których żyjemy.

2. Podczas Wrocławskiego Festiwalu Gitarowego zaprezentujesz projekt „Body & Soul”. Jak zrodził się jego pomysł?

Jest to projekt, w którym ustanawiam dialog muzyczny z tańcem, jednym z najważniejszych elementów mojej muzyki. Taniec jest wielkim źródłem inspiracji dla mnie, z powodu jego siły, liryczności i rytmu, który emanuje z każdego ruchu tancerza. W tym projekcie Body odpowiada ciału tancerza, a Soul odpowiada gitarze, a oba są od siebie nieodłączne.

3. Jesteś uznawany za jednego z najlepszych gitarzystów flamenco, ale studiowałeś klasyczną gitarę w Konserwatorium Muzycznym w Kartagenie.

Jak udaje Ci się połączyć te dwa muzyczne światy?

Jak wykształcenie wpłynęło na Twoją późniejszą twórczość?

Studiowałem gitarę klasyczną przez osiem lat w konserwatorium, żeby opanować wszystkie techniki i odkryć

4

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

świat form muzycznych. Pomogło mi to otworzyć umysł w czasie komponowania i tworzenia bardzo osobistego stylu. Przełożyłem całą wiedzę i doświadczenie na flamenco, tworząc nowy trend. Pomimo tego, że oba style mają różne brzmienia i techniki, oba są korzystne dla gitarzysty. Posiadanie dogłębnej znajomości obu pomaga w otwarciu nowych horyzontów w interpretacji i kompozycji.

4. Współpracowałeś z wieloma muzykami wywodzącymi się z różnych kultur, między innymi z Yungchen Lhamo, tybetańską wokalistką śpiewającą tradycyjną, folkową muzykę, czy z Fathy’m Salamą, egipskim muzykiem łączącym tradycyjną i nowoczesną muzykę Wschodu. Jakie są rezultaty waszej współpracy? Jak Ci muzycy wzbogacili twoją muzykę?

Osobiście lubię dzielić się doświadczeniami z innymi muzykami, jest to sposób na bycie świadomym co się aktualnie dzieje, wnosząc równocześnie nowe projekty do muzycznego świata. Muzycy muszą wciąż się rozwijać i wymieniać doświadczeniami z innymi muzykami. Flamenco jest źródłowym stylem muzycznym i jako takie jest otwarte na fuzję z innymi stylami. Pomimo tego, że umieszczam siebie w muzycznym kontekście, w którym żyję (Flamenco), to chętnie otwieram się na wpływ jaki mogą na mnie wywrzeć inne style i gatunki muzyczne.

5. Tworzysz muzykę do spektakli, nagrałeś ścieżkę dźwiękową do filmu “Desnudos” w reżyserii Juana Manuela Chumilla. Czy obraz traktujesz jako inspirację?

Był to jeden z najbardziej fascynujących projektów, w których brałem udział. Miałem pisać muzykę do filmu, w miarę oglądania obrazów, znajdując inspirację w każdej sekundzie każdego obrazu, to było niesamowite.

I studied classical guitar for eight years at the conservatory in order to acquire all the technique and explore the world of musical forms. This has helped me open up my mind when composing and develop a very personal style. I have translated all this knowledge and experience to flamenco, creating a new trend. Despite the fact that both styles have different sounds and techniques, both are mutually beneficial for a guitarist. Having a deep knowledge of both enables you to open up new horizons in interpretation and composition.

4. You have cooperated with many musicians coming from various cultures, such as Yungchen Lhamo, a vocalist from Tibet, singing folk music in the traditional technique, or Fathy Salama, an Egyptian musician combining the traditional and modern music of the East. What are the results of your cooperation?

How did the musicians enrich your music?

I personally like to share experiences with other musicians, it is a way of keeping up to date with what is going on, while bringing new projects into the musical world.

Musicians need to be growing constantly and sharing with other musicians. Flamenco is a root musical style and as such it is open to fusion with other styles. Even though I locate myself in the musical context in which I live, Flamenco, I like to remain open to the influences that I might receive from other musical styles or genres.

5. You write music for spectacles, you recorded the soundtrack for the movie Desnudos directed by Juan Manuel Chumilla. Do you treat the picture as inspiration?

This was one of the most enthralling projects I have taken part in. I had to write the music for the movie as I was watching the images, finding inspiration every second in every image, it was amazing.

carlos Piñana Pochodzi z Kartageny, z rodziny, w której miłość do muzyki flamenco od pokoleń przekazywana była z ojca na syna. Nie dziwi więc, że to właśnie ojciec, Antonio Piñana, był jego pierwszym nauczycielem, który, jak się wydaje, miał decydujący wpływ na jego muzyczną edukację. Bowiem pomimo studiowania gitary klasycznej w Konserwatorium Muzycznym w Kartagenie i w Wyższym Konserwatorium Muzycznym w Murcji, Carlos Piñana zasłynął właśnie jako gitarzysta flamenco.

Obecnie uznawany jest za jednego z najlepszych gitarzystów tego gatunku, czego potwierdzeniem są liczne prestiżowe nagrody i wyróżnienia, jakimi artysta został uhonorowany przez jury międzynarodowych festiwali i instytucje kultury. Jest wśród nich nagroda Alumbre 2001 przyznawana przez Emma Egea Foundation, nagroda dziennika „La Opinión de Murcia” oraz pierwsze miejsca zdobyte podczas festiwali: Cantes Minores, Cordoba Flamenco Art Festival i Calasparra’s National Festival of Young Flamencos.

Jako artysta Carlos Piñana nie zamyka się w obrębie własnego stylu i nie skupia swojej twórczości na solowych kompozycjach. Chociaż w swoim dorobku artystycznym ma już siedem solowych płyt, to swoją aktywność ukierunkowuje także, a może przede wszystkim, na współpracę z innymi artystami i na tworzenie muzycznych projektów o różnorodnej stylistyce. Jest wśród nich Symphonic Flamenco, które stanowi dialog pomiędzy muzyką klasyczną a flamenco, jest Misa Flamenca, łącząca hiszpańską tradycję muzyczną z liturgicznymi tekstami, a także Body & Soul, spektakl przedstawiający prawdziwą esencję flamenco, na którą składa się taniec, muzyka i śpiew.

Poszukując dialogu pomiędzy flamenco a innymi tradycjami muzycznymi, Carlos Piñana otwiera się na współpracę z muzykami z całego świata, dotychczas pracował między innymi z Yungchen Lhamo z Tybetu, Fathy’m Salamą z Egiptu, Naseerem Shammą z Iraku, z muzykami marokańskimi (Said Chaibri, Francoise Altan, Aicha Redouane) oraz hiszpańskimi (Estrella Morente, Juan Manuel Cañizares, Carles Benavent, Javier la Torre, Jorge Pardo), z Irlandczykiem Rossem Daly’m grającym na kreteńskiej lirze oraz z muzykami jazzowymi, takimi jak Miles Jay, czy Tommy Smith.

Współpracował również z orkiestrami symfonicznymi z Murcji, Lublina i Krakowa oraz z Ballet Español of Murcia i Compañía Murciana de Danza, dla których wielokrotnie komponował muzykę do spektakli.

Obecnie Carlos Piñana twórczość artystyczną łączy z obowiązkami profesora flamenco w Konserwatorium Muzycznym w Murcji. Jest też dyrektorem Szkoły Sztuki Flamenco Fundacji Cante de las Minas oraz koordynatorem międzynarodowego konkursu gitary flamenco “Niño Ricardo” w Murcji.

He is coming from Cartagena, from a family in which the love for flamenco music has been handed down from father to son for generations. It is not surprising then that it was his father – Antonio Piñana – who was his first teacher, who, as it seems, was decisive in his musical education. Despite studying classical guitar at the Music Conservatory in Cartagena and at the Higher Conservatory in Murica, Carlos Piñana gained fame as a flamenco guitarist.

At present, he is considered to be one of the best guitarist of the genre, which is confirmed by numerous prestigious awards and distinctions, which the artist received from the juries of international festivals and cultural institutions. They include the Alumbre 2001 Prize given by the Emma Egea Foundation, the award of the La Opinión de Murcia daily and the first prizes at festivals: Cantes Minores, the Cordoba Flamenco Art Festival and the Calasparra’s National Festival of Young Flamencos.

As an artist, Carlos Piñana does not confine himself to his own style, and he does not focus of solo compositions only. Although he has already recorded seven solo albums in his career, he also (or maybe above all) focuses in his activity on cooperation with other artists and on creating musical projects of differentiated style. They comprise Symphonic Flamenco, which is a dialogue between classical music and flamenco, Misa Flamenca, combining the traditional Spanish music with liturgical texts, as well as

the Body & Soul – a spectacle presenting the true essence of flamenco, which encompasses dance, music and singing.

Seeking dialogue between flamenco and other musical traditions, Carlos Piñana is open to cooperation with musicians from all over the world. So far, he has cooperated, among others, with Yungchen Lhamo from Tibet, Fathy Salama from Egypt, Naseer Shamma from Iraq, with Moroccan (Said Chaibri, Francoise Altan, Aicha Redouane) and Spanish musicians (Estrella Morente, Juan Manuel Cañizares, Carles Benavent, Javier la Torre, Jorge Pardo), the Irishman Ross Daly playing the Cretan lyra and jazz musicians, including Miles Jay or Tommy Smith. He has also cooperated with symphonic orchestras from Murcia, Lublin and Cracow, as well as with the Ballet Español of Murcia and Compañía Murciana de Danza, for which he has composed music for spectacles more than once.

At present, Carlos Piñana is combining artistic activity with the duties of a flamenco professor at the Music Conservatory in Murica. He is the director if the School of Flamenco Art of the Cante de las Minas Foundation and the coordinator of the international flamenco guitar competition “Niño Ricardo” in Murcia.

Curro Piñana Brat Carlosa, co można wspomnieć jedynie w celu wyjaśnienia zbieżności nazwisk, albowiem Curro jest artystą, którego nie należy postrzegać przez pryzmat pokrewieństwa z wybitnymi muzykami. On sam jest wybitnym wokalistą flamenco, nagradzanym na festiwalach w Lo Ferro, Kartagenie, Lorce, czy w La Unión w Murcji. Jest jednym z najlepszych na świecie wykonawców Cante Minero, stylu flamenco, który powstał pod koniec XIX wieku w regionie Murcji, Jaén i Almerii.

Jako artysta Curro miał to szczęście, że od zawsze akompaniowali mu najlepsi gitarzyści, nie tylko z rodu Piñanów, ale także, między innymi, Victor Monge Serranito. Współpracował z Carlosem przy nagrywaniu jego płyt El Cuidado de Una Esencia, Cal-líbiri, Palosanto, Mundos Flamencos oraz przy projekcie Misa Flamenca. Ma w swoim dorobku kilka solowych albumów oraz kompozycje znajdujące się na ścieżkach dźwiękowych do filmów El Infierno Prometido Juana Manuela Chumilla i Bocamina Javiera Codesala.

Obecnie Curro Piñana jest dyrektorem klasy flamenco na Uniwersytecie San Pablo CEU w Madrycie.

Carlos’s brother, which should be mentioned only to explain the identical family name, since Curro is an artist who should not be looked at through the prism of kinship to eminent musicians. He himself is an excellent flamenco singer, rewarded at festivals in Lo Ferro, Cartagena, Lorca or La Unión in Murcia. He is one of the world’s best performers of Cante Minero, a flamenco style that was created by the end of the 19th century in the region of Murcia, Jaén and Almeria.

As an artist, Curro was lucky to be accompanied by the best guitarists, not only from the Piñana family, but also, among others, Victor Monge Serranito.

He has worked with Carlos when recording his albums El Cuidado de Una Esencia, Cal-líbiri, Palosanto, Mundos Flamencos and during the Misa Flamenca project. He has recorded several solo albums and compositions placed on the soundtracks of movies like El Infierno Prometido by Juan Manuel Chumilla and Bocamina by Javier Codesal.

At present, Curro Piñana is the director of the flamenco class at the San Pablo CEU University in Madrid.

Miguel Ángel Orengo Swoją działalność estradową rozpoczął już jako pięciolatek, grając w zespole muzycznym w swoim

rodzinnym mieście Guadalupe.

Mając dziesięć lat wstąpił do Konserwatorium Muzycznego w Murcji. Jednym z jego nauczycieli był José Armando García, kubański perkusista, który obudził w nim fascynację folklorem afro-kubańskim. W 2001 roku Miguel Ángel Orengo został laureatem konkursu Baterías Eurodrummer, a dwa lata później wygrał Concurso Nacional de Cantautores Ciudad de Elche.

Od 1993 roku jest członkiem Big Bandu Wyższego Konserwatorium Muzycznego w Murcji, z którym koncertował w Hiszpanii, na Węgrzech i w Maroku.

W 1997 roku został włączony do Zespołu Profesorów Muzyki i Sztuk Scenicznych Konserwatorium Muzycznego w Kartagenie. Obecnie wykłada w Konserwatorium Muzycznym w Murcji.

He began his stage career as a five-year-old boy, playing in a band in his family town of Guadalupe. At the age of ten, he joined the Music Conservatory in Murcia. José Armando García, a Cuban percussionist, was one of his teachers, who evoked his fascination with the Afro-Cuban folklore. In 2001, Miguel Ángel Orengo became the laureate of the Baterías Eurodrummer competition and he won the Concurso Nacional de Cantautores Ciudad de Elche two years later.

Since 1993, he has been a member of the Big Band of the Higher Music Conservatory in Murcia, with which he has given concerts in Spain, Hungary and Morocco. In 1997, he was included into the Group of Professors of Music and Stage Arts of the Music Conservatory in Cartagena. Now, he teaches at the Music Conservatory in Murcia.

Nadia Marquez Jako dziesięciolatka rozpoczęła naukę flamenco w Wyższym Konserwatorium Tańca w Alicante i szybko stała się jedną z najbardziej obiecujących młodych tancerek, otrzymując angaże do znaczących grup tanecznych flamenco. Pierwszą z nich była Compañía de José Espardero, której członkinią została w wieku 16 lat. Później wyruszyła w trasę koncertową z zespołem Esencia Flamenca, którego program zachwycił krytyków, a sama Nadia Marquez zdobyła wiele nagród dla najlepszej tancerki. Jej sukces nie był zaskoczeniem, bowiem jury międzynarodowych festiwali zachwyciło się nią już dwa lata wcześniej, kiedy w 1998 roku otrzymała pierwszą nagrodę w kategorii taniec podczas Cante de las Minas Festival w La Unión, zostając tym samym najmłodszą tancerką w historii Festiwalu, która zdobyła tak ważną nagrodę.

Od 2004 roku Nadia Marquez pracuje ze swoim własnym zespołem, dla którego stworzyła autorski program Almoraima i łączy pracę tancerki, choreografki i nauczycielki.

As a nine-year-old girl, she started to study flamenco at the Higher Dance Conservatory in Alicante and quickly became one of the most promising young dancers, being engaged by prominent flamenco dance groups. The first of them was Compañía de José Espardero, whose member she became at the age of 16. Later, she set out on a concert tour with the band Esencia Flamenca, whose programme delighted the critics, and Nadia Marquez gained many awards for the best dancer. Her success was not a surprise, since the juries of international festivals were delighted by her already two years earlier, when, in 1998, she was given the first prize in the dance category at the Cante de las Minas Festival in La Unión, thus becoming the youngest dancer in the history of Festival who received such an important prize.

Since 2004, Nadia Marquez has been working with her group, for which she created the programme Almoraima and she combines the work of a dancer, choreographer and teacher.

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

5

19 listopada 2011, godz. 18.00 Stara Giełda, pl. Solny 16

Urodził się w 1966 roku Maladze, gdzie od najmłodszych lat miał do czynienia z muzyką. Jego ojciec, Antonio García Azuaga, profesor Wyższego Konserwatorium Muzycznego w Maladze, wcześnie zajął się muzyczną edukacją syna. Początkowo Javier García Moreno kształcił się pod okiem ojca, później kontynuował naukę w Wyższym Konserwatorium Muzycznym w Madrycie (które ukończył z wyróżnieniem), następnie na Uniwersytecie w Maladze, gdzie otrzymał tytuł doktora.

Jego doskonały warsztat i zdolności interpretacyjne zaowocowały przyznaniem mu dwóch stypendiów – ministra kultury oraz stypendium im. Eduarda Ocóna. Dzięki swojemu talentowi i wieloletniemu doświadczeniu osiągnął muzyczny kunszt w takim stopniu, że dzisiaj przez krytyków na całym świecie zaliczany jest do grona najważniejszych gitarzystów klasycznych. Przy tym jest też jednym z najbardziej popularnych muzyków tego instrumentu i gatunku, o czym świadczy fakt, że nieprzerwanie od wielu lat zapraszany jest na najważniejsze gitarowe festiwale i międzynarodowe konkursy.

Swoją niezwykłą grą, aranżacjami charakteryzującymi się ciepłą barwą i bogactwem dźwięków, zachwycał europejską publiczność w Hiszpanii, Polsce, Wielkiej Brytanii, Holandii, Danii, byłej Jugosławii, Niemczech, Austrii, Szwecji, we Francji i Włoszech.

Koncertował również w Stanach Zjednoczonych, Meksyku, na Kubie, w Argentynie, Wenezueli oraz w Japonii. Brał udział w festiwalach poświęconych twórczości Francisco Tárregi i Andrésa Segovii. Występował jako solista z orkiestrami kameralnymi z Berlina, Caracas, z Orkiestrą Kameralną Unii Europejskiej oraz z filharmoniami z Malagi i Lublina.

W jego repertuarze znajdują się kompozycje wielkich klasyków, takich jak Jan Sebastian Bach oraz utwory wybitnych hiszpańskich kompozytorów – Joaquina Rodriga i gitarzysty Ferdynanda Sora.

W 1987 roku Javier García Moreno został mianowany profesorem Konserwatorium im. Manuela de Falli, stając się wówczas najmłodszym profesorem w Hiszpanii. Obecnie jest dyrektorem Konserwatorium Santa Cecilia w Maladze, a oprócz tego regularnie prowadzi zajęcia mistrzowskie na uniwersytetach w Europie i w Stanach Zjednoczonych. Angażuje się również w organizację festiwali muzycznych, takich jak: Międzynarodowy Festiwal Gitarowy Ciudad de Vélez-Málaga, Międzynarodowy Festiwal Muzyczny „Cueva del Tesoro” w Rincon de la Victoria oraz Międzynarodowy Festiwal Gitarowy „Celedonio Romero”.

6

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

He was born in Malaga in 1966, where he was involved in music from his earliest years. His father, Antonio García Azuaga, professor at the Higher Music Conservatory in Malaga, started the musical education of his son early on. At first, Javier García Moreno studied under the supervision of his father, then he continued studies at the Higher Music Conservatory in Madrid (from which he graduated with distinction), and then at the University of Malaga, where he obtained his doctoral degree.

His excellent technique and interpretation skills led to granting him two scholarships – of the Minister of Culture and the Eduardo Ocón Scholarship.

Thanks to his talent and many years of experience, he reached such a degree of musical artistry that, today, he is named by critics all over the world among the most important classical guitarists. At the same time, he is one of the most popular musicians of that instrument and that genre, which is testified to by the fact that he has kept being invited to the most important guitar festivals and international contests for many years.

With his unusual way of playing, arrangements, characterised by warm timbre and richness of sound, he has charmed the European audiences in Spain, Poland, the United Kingdom, the Netherlands, Denmark, the former Yugoslavia, Germany, Austria, Sweden, France and Italy. He has also performed in the United States, Mexico, Cuba, Argentina, Venezuela, and in Japan. He took part in festivals devoted to the works of Francisco Tárrega and Andrés Segovia. He performed as a soloist with chamber orchestras from Berlin, Caracas, with the Chamber Orchestra of the European Union and the philharmonics from Malaga and Lublin.

His repertoire comprises compositions of the great classics, such as Johann Sebastian Bach and the works of excellent Spanish composers – Joaquin Rodrigo and the guitarist Fernando Sor. In 1987, Javier García Moreno was appointed professor at the Manuel de Falla Conservatory, becoming the youngest professor in Spain at that time.

Currently, he is the director of the Santa Cecilia Conservatory in Malaga, and, apart from that, he regularly conducts master classes at universities in Europe and the United States. He has also been involved in organisation of musical festivals, including: the Ciudad de Vélez-Málaga International Guitar Festival, the Cueva del Tesoro International Guitar Festival in Rincon de la Victoria and the Celedonio Romero International Guitar Festival.

19 listopada 2011, godz. 20.00 Klub Firlej, ul. Grabiszyńska 56

1. W twoim repertuarze znajduje się muzyka pochodząca z różnych tradycji kulturowych. Często wykorzystujesz etniczne motywy i instrumenty.

Co zaprezentujesz wrocławskiej publiczności?

Zawsze dążyłem do tego, co przykuwało moją uwagę pod względem emocjonalnym i, tak jak my wszyscy, bylem pod wpływem wszystkiego, co otaczało moje życie.

Przez ostatnie 30 lat komponowałem, występowałem i nagrywałem muzykę, która mnie interesuje i która, ogólnie rzecz biorąc, przekracza granice gatunkowe.

Mam przez to na myśli wszystko, co jest pełne ducha i zawiera historię do opowiedzenia. Nie ma wątpliwości, że jestem jednym z tych ludzi, którzy mają niespokojną duszę, którzy znajdują pocieszenie przede wszystkim w Ogrodzie Inspiracji...

W mojej podróży przez życie zdałem sobie sprawę i doceniłem wagę muzyki, która pozostaje wierna swoim korzeniom, muzyki, która ma pewnego rodzaju geograficzną mapę korzeni. Poprowadziło mnie to w szczególności do muzyki afrykańskiej i jej niezwykłych rytmów, samych będących naturalną siłą życia. Rytm zawsze był bardzo poważną siłą przyciągają w moim życiu, jako że moje pierwsze doświadczenia związane z muzyką dotyczyły rytmu.

2. Chętnie współpracujesz z muzykami z różnych stron świata. Czy jest jakiś polski muzyk, z którym chciałbyś współpracować?

Dlaczego nie? Niestety nie znam zbyt dobrze polskich muzyków, ale zawsze jestem otwarty na współpracę z ludźmi z różnych krajów.

3. Jesteś nie tylko kompozytorem, ale i performerem. Występowałeś z wieloma komikami. Mógłbyś opowiedzieć nam nieco więcej o tej współpracy?

Skąd pomysł na takie występy?

Muzyka jest wspaniałą rzeczą, łamie bariery i otwiera możliwości. Zawsze bardzo doceniałem komików i uważałem ich sztukę za jedną z największych i najtrudniejszych ze wszystkich sztuk scenicznych. Gdy komicy za-

Antonio Forcione jest artystą. Takim, który nie zamyka się w jednej stylistyce, czy też jednym gatunku sztuki. Jest bowiem muzykiem, kabareciarzem, mimem oraz dyplomowanym rzeźbiarzem.

Urodził się w niewielkiej miejscowości na wybrzeżu adriatyckim. Swoje pierwsze tournée koncertowe po Włoszech odbył w wieku 13 lat, jako członek trio złożonego z gitarzysty, mandolinisty i perkusisty. W 1983 roku, poszukując większej inspiracji, przeprowadził się do Londynu – miasta tętniącego rytmami przeróżnych kultur. I wydaje się, że tę inspirację znalazł, bowiem jego muzyka pełna jest dźwięków pochodzących z różnych, odległych nawet, muzycznych tradycji. Trudno jest ją zaszufladkować pod nazwą jakiegoś konkretnego gatunku, zresztą wzbrania się przed tym sam artysta. Chociaż jego płyty podbijają lisy przebojów muzyki jazzowej, to jednak mimo wszystko, jego twórczość wykracza poza etykietkę „jazz”. Zbyt silne są w niej wpływy muzyki hiszpańskiej, brazylijskiej, kubańskiej, afrykańskiej.

Forcione wpływów tych poszukuje poprzez współpracę z muzykami z całego świata. Swoją ostatnią płytę Heartplay nagrał wraz z amerykańskim kontrabasistą Charlie’m Hadenem, przy Tears of Joy współpracował z Ronu Majumdarem, grającym na bansuri, a przy Ghetto Paradise z wybitnym indyjskim perkusistą Trilokiem Gurtu. Ponadto występował z takimi gitarzystami jak: Leo Kottke, John McLaughlin, Biréli Lagrène, Martin Taylor, Barney Kessel; z saksofonistą Andym Sheppardem, bra-

zylijskim trębaczem Claudio Roditim, czy z pianistą Jasonem Rebello.

Podczas swoich koncertów Forcione często wykorzystuje etniczne motywy oraz instrumenty, dlatego jego występy są nie tylko doznaniem muzycznym, ale i ciekawym widowiskiem. Przekonać się mogła o tym publiczność w Europie, Turcji, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Australii, a nawet w Indonezji.

Ciekawostką dotyczącą jego kariery estradowej jest to, że Forcione od lat towarzyszy występom grup kabaretowych. Brał udział w licznych festiwalach z takimi komikami, jak: Boothby Graffoe, Django Edwards czy Stephen Frost. Wraz z gitarzystą Neilem Staceym tworzy duet Acoustik Maniaks. Jest również dyrektorem muzycznym grupy komediowej Olé.

Antonio Forcione is an artist. One who does not confine himself to one style, or one genre of art. He is a musician, a comedian, a mime, and a certified sculptor.

He was born in a small village on the Adriatic coast.

He made his first concert tour of Italy at the age of 13, as a member of a trio of a guitarist, a mandolinist and a percussionist. In 1983, looking for greater inspiration, he moved to London – a city vibrant with the rhythms of various cultures. It seems that he found that inspiration, since his music is full of sounds coming from various, even distant musical traditions. It is difficult

to pigeonhole him under the name of a specific genre, even the very artist shrinks from it. Although his albums conquer the jazz charts, nevertheless, his artistic output transcends the “jazz” label. The influences of the Spanish, Brazilian, Cuban, and African music are just too strong.

Forcione looks for influences through cooperation with musicians from all over the world. He recorded his last album, Heartplay, with the American double bass player Charlie Haden, he cooperated with Ronu Majmudar, playing the bansuri, at Tears of Joy, and with the excellent Indian percussionist Trilok Gurtu at Ghetto Paradise. In addition, he has cooperated with people like: Leo Kottke, John McLaughlin, Biréli Lagrène, Martin Taylor, Barney Kessel; saxophonist Andy Sheppard, Brazilian trumpeter Claudio Roditim, or pianist Jason Rebello.

During his concerts, Forcione often makes use of ethnic motifs and instruments, so his performances are not only musical experiences, but also interesting spectacles. This could be verified by audiences in Europe, Turkey, Canada, the USA, Australia, and even Indonesia.

What is interesting concerning his career is the fact that Forcione has accompanied the performances of groups of comedians for years. He has participated in numerous festivals with comedians including Boothby Graffoe, Django Edwards or Stephen Frost. Together with the guitarist Neil Stacey he forms the duo Acoustik Maniaks. He is also the musical director of the Olé comedian group.

Muzyka przełamuje bariery

prosili mnie na scenę, była to możliwość, której nie mogłem się oprzeć, a śmiech jest jedną z najważniejszych rzeczy. Wzbogaca nasze doświadczenie życiowe.

Music breaks barriers

4. Twoja technika gry jest czasem porównywana do techniki Tommy’ego Emmanuela. Czy wzorujesz się na tym muzyku?

1. Your repertoire encompasses music coming from various cultural traditions. You often employ ethnic motifs and instruments. What will you present to the Wrocław audience?

invited me on stage it was an opportunity I could not resist and laughter is one of the most important things.

It enriches our life experience.

I have always pursued whatever grabs my attention emotionally and, like all of us, I have been influenced by everything surrounding my life. For the last 30 years I have been composing, performing and recording music that interests me and that, on the whole, goes beyond a genre. By this I mean anything that is soulful and has a story to unfold. No doubt I am one of those people with a restless soul who finds comfort predominantly in the Garden of Inspiration...

On my journey through life I have come to realise and appreciate the importance of music that remains true to its roots, music that has got some kind of geographic root map. This drew me especially to African music and its amazing rhythms, a natural life force in themselves. Rhythm has always been a very strong pulling force in my life as my first experience with music was through rhythm.

4. Your playing technique is sometimes compared to Tommy Emmanuel’s technique. Do you model yourself after him?

Naprawdę..?! Spotkałem Tommy’ego gdy po raz pierwszy przeniosłem się do Wielkiej Brytanii w połowie lat dziewięćdziesiątych, jest świetnym facetem, znakomitym gitarzystą i zabawnym wykonawcą. Obydwaj dzielimy ogromną pasję do muzyki, jednak wydaje mi się, że nie mamy wspólnych „bohaterów”, ponieważ sądzę, że byliśmy pod wpływem zupełnie różnej muzyki.

5. Niektórzy nazywają cię Jimmim Hendrixem gitary akustycznej. Jak odbierasz takie porównanie?

Nie zwracam zbytniej uwagi na to, jak nazywa się mnie w gazetach, osobiście uważam to za zabawne... “Jimi wybacz im!” :)6. Twoja ostatnia płyta „Heartplay” ukazała się w 2006 r. Czy pracujesz już nad nowym materiałem?

Mój nowy materiał nazywa się Sketches of Africa (Szkice z Afryki) i bardzo się różni od poprzedniego albumu Heartplay, nagranego w Los Angeles z legendą gitary basowej Charlie’m Hadenem. Ten nowy album zainspirowany jest muzyką/muzykami z Afryki jako kontynentu i moimi podróżami z ostatnich 5 lat do Zimbabwe-RPA i Algierii.

Album jest pełen nowych kompozycji wykonywanych przez niezwykłych, utalentowanych artystów, takich jak: Chiwoniso Maraire (wokalista z Zimbabwe), Seckou Keita, (muzyk grający na chora z Senegalu), Juldeh Camara (muzyk grający na ziri z Gambii) i wielu innych… jest to rodzaj muzycznej wymiany. Wszystkie instrumenty są akustyczne. Piosenki mają bardzo silną stronę rytmiczno-melodyczną i album brzmi doskonale. Trzeba także przyznać część zasług mojemu niezwykłemu współproducentowi, Chrisowi Kimsey, który dokonał cudów poprzez nadanie każdemu właściwego brzmienia i pomógł mi w podjęciu właściwych decyzji po stronie produkcji.

2. You like to cooperate with musicians from different parts of the world. Is there a Polish musician who you would like to work with?

Why not? Unfortunately, I am not too familiar with many Polish musicians, and I am always open to collaborating with people of all different nationalities.

3. You are not only a composer, but also a performer. You have performed with many comedians.

Could you tell us a little more about that cooperation? Where did the idea of such performance come from?

Music it is a wonderful thing, it breaks barriers and opens opportunities. I have always greatly appreciated comedy and find it one of the greatest and amongst the most difficult of the performing arts. When comedians

Is it..?! I met Tommy when he first moved to UK in the mid 90’s, he is a great guy, a fine guitarist and a fun performer. We both share a huge passion for the music, however I have the feeling that we do not share the same “heroes” as I believe that our musical influences are quite different.

5. Some call you the Jimi Hendrix of classical guitar.

What do you think about that comparison?

I do not pay much attention to how news papers call me, I personally find it amusing... “Jimi forgive them!” :)6. Your last album Heartplay was released in 2006.

Are you working on some new material?

My new recording it is called Sketches of Africa and is very different from the previous album Heartplay, recorded in L.A. with bassist legend Charlie Haden. This new album is inspired by the music/musicians from Africa as a continent and my trips in the last 5 years to Zimbabwe-South Africa and Algeria. The album is full of new compositions performed by amazing, talented artists such as: Chiwoniso Maraire (Singer from Zimbabwe) Seckou Keita, (Chora player from Senegal) Juldeh Camara (Ziri player from Gambia ) and many more …it is a sort of musical exchange. All the instruments are acoustic. The songs have a very strong rhythmic-melodic sense and the album is sounding great. Some of the credit also goes to my amazing co-producer Chris Kimsey who has done wonders by giving everybody the right sound and helping me to make the right decisions on the production side.

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

7

20 listopada 2011, godz. 18.00 C.S. Impart, ul. Mazowiecka 17

New Tango Bridge to nowa formacja Grzegorza Frankowskiego, która powstała z inspiracji twórczością Astora Piazzolli i jego Quinteto de Tango Nuevo.

Program zespołu wykracza jednak poza twórczość argentyńskiego mistrza tanga, dążąc do syntezy różnych tradycji i środowisk muzycznych, inspirujących się tangiem. Dlatego wśród utworów wykonywanych przez New Tango Bridge znajdują się tanga nie tylko Astora Piazzolli, ale i Richarda Galliano, polskie tanga przedwojenne i autorskie kompozycje Grzegorza Frankowskiego, w których odnaleźć można elementy muzyki orientalnej, flamenco, nowoczesnego jazzu i electrotango. W 2010 roku zespół wydał płytę Global Bridge, nawiązującą swoim tytułem do idei zespołu, mającego być mostem łączącym tradycje kultury europejskiej z elementami etnicznymi i tangiem argentyńskim.

The New Tango Bridge is a new formation of Grzegorz Frankowski, which was created out of inspiration from the works of Astor Piazzolla and his Quinteto de Tango Nuevo. The programme of the band exceeds, however, the output of the Argentinian master of tango, striving for synthesis of various musical traditions and circles, inspired by tango.

Thus, the pieces performed by the New Tango Bridge include tangos not only by Astor Piazzolla, but also Richard Galliano, Polish interwar period tangos and own compositions of Grzegorz Frankowski, where one may find elements of oriental music, flamenco, modern jazz and electrotango. In 2010, the band issued the album Global Bridge, referring by its title to the idea of the group, which is to be a bridge linking the traditions of the European culture with ethnic elements and Argentinian tango.

Tango to odczucie miejsca i przestrzeni 1. Od wielu lat propagujesz tango w Polsce. Czy to łatwe zadanie?

Gdyby nie zamiłowanie do przekory i determinacja robienia „swojego” nawet pod prąd, to dawno odpuściłbym popularyzowanie tanga i mojej muzyki w Polsce. Po pierwsze dlatego, że co chwilę ktoś powtarza stereotypowy pogląd, że nikt tak nie gra tanga jak rodowity Argentyńczyk - co jest oczywistą przesadą, potwierdzoną genialnymi twórcami z całego świata - i niestety kupuje każdą, nawet przeciętną markę, o latynosko brzmiącym nazwisku. Ale również dlatego, że pozycja twórcy tanga w Polsce skazuje mnie na zamknięcie mojego targetu nie tylko do obszaru Polski, ale również elitarnego środowiska znającego tango argentyńskie, często tańczącego, zdolnego docenić walor tworzenia nowego tanga w Polsce. Nikt bowiem nie promuje z założenia polskiego zespołu tanga argentyńskiego za granicą.

2. Twoja kariera muzyczna to współpraca z wieloma muzykami. Czy marzy ci się współpraca z jakimś konkretnym artystą?

Marzę tylko o rzeczach potencjalnie możliwych do realizacji, więc jeżeli mogę sobie jeszcze czegoś życzyć, to na pewno zagrać z kimś z zespołów Astora Piazzolli. Jak dotąd udało mi się spotkać z Pablo Zieglerem i nagrać płytę z Danielem Binellim. Marzę o koncertach z wielkimi bandoneonistami tanga klasycznego, takimi jak Rudolfo Mederos, czy Juan José Mosalini (z jego synem już graliśmy parokrotnie) oraz z ikoną World Music, Dino Saluzzim – tę propozycję mieliśmy w maju tego roku, ale niestety nie doszła do skutku.

3. Ideą New Tango Bridge jest połączenie tanga z różnymi tradycjami muzycznymi. Czy przedsta-

8

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

wiając tango jako muzykę ponadnarodową nie ujmuje się czegoś z jego „argentyńskiej duszy”?

Idea połączenia tanga z różnymi tradycjami muzycznymi to obowiązujący nurt większości zespołów tanga współczesnego na świecie. Wypływa to z tego, że czerpiąc ze źródeł tanga klasycznego automatycznie dochodzimy do elementów nieargentyńskich i najczęściej europejskich. Ważne, aby tango miało dwie twarze, które decydują o jego tożsamości: pierwsza to twarz Buenos Aires, wielkiej wielonarodowościowej metropolii; druga, niemniej ważna, to twarz intymnej muzyki kameralnej „zaglądającej” do duszy słuchacza, tancerza, czy każdego zmysłowego człowieka.

To cecha, która odróżnia tango od 90% tworzonej współcześnie muzyki na świecie. Jeżeli to nazywasz „argentyńską duszą” to mam ją nie tylko ja, ale tysiące ludzi na całym świecie.

4. Chyba najpopularniejszym zespołem tworzącym nowe oblicze tanga jest Gotan Project.

Czy ich muzyka wywarła duży wpływ na Twoją twórczość?

Niegasnąca popularność Gotan Project stała się dla mnie zagadką na wiele lat. Od zawsze zachwycałem się doskonale przygotowanym spektaklem, jakim są koncerty tego zespołu z udziałem świetnych instrumentalistów i tancerzy. To doskonale przemyślany i przygotowany projekt. Jednakże kierunek, w którym podąża Gotan i wiele znanych zespołów electrotango na świecie, polegający na zestawianiu tradycyjnego tanga z muzyką klubową nie może być dla nas naturalny. Nie wyrośliśmy bowiem wśród tang klasycznych, których na okrągło słuchali nasi dziadkowie i rodzice, nie wykrzeszemy więc tej iskry, jaka powstaje na złączeniu tradycji i obrazoburczej awangardy. Dlatego z naszej ziemi wychodzą twórcy doskonale łączący

np. folklor Mazowsza czy Podhala z chilloutowymi brzmieniami i rytmami.

5. Podczas Festiwalu zaprezentujesz projekt Global Bridge. Czy będzie to bardziej koncert czy muzyczny spektakl?

Niezaprzeczalnie większość współczesnych produkcji w stylu Gotan Project to wzory spektakli muzycznych, a taka forma prezentacji muzyki stała się już kanonem na dużej scenie. Dlatego również i projekt Global Bridge pomyślany jest jako spektakl z udziałem tancerzy i wizualizacji ściśle nawiązujących do charakteru muzyki i, co ważne, będących niezależną propozycją artystyczną. Jeżeli warunki festiwalu pozwolą na to, zaprezentujemy wspaniały spektakl z grą świateł, muzyką, tańcem i nowoczesnymi wizualizacjami.

6. Kiedy odkryłeś tango w Nowej Hucie?

Kiedy podążając za myślą argentyńskiego pisarza i dziennikarza Fernando Iglesiasa, że „tango nie jest argentyńskie tylko to… odczucie miejsca i przestrzeni”, uświadomiłem sobie, że wiele dramatycznych opowieści z ulic Buenos Aires końca XIX w. dziwnie współgra z opowiadaniami Ważyka czy Kapuścińskiego o początkach tworzenia się robotniczego miasta Nowa Huta pod Krakowem. Ponieważ i ja bezwiednie stałem się częścią tej historii, uczestnicząc nieprzerwanie w konsumpcji, ale i tworzeniu kultury prastarego Krakowa, musiałem w końcu stawić czoła tej wstydliwej historii, jaką niesie ze sobą to „niechciane dziecko Krakowa”. Połączyłem więc muzykę, w której wyrastałem w szkołach muzycznych, klubach i zespołach młodzieżowych z tą, którą poznałem i pokochałem jako dojrzały muzyk. Kiedy do tego dodałem fragmenty poematów Ważyka i Kapuścińskiego powstało coś, co nazwałem Tango Nowa Huta.

Tango is a feeling of place and space 1. You have been promoting tango in Poland for many years. Is it an easy task?

Had it not been for my love for opposition and determination to “get on with my own business,” even against the current, I would have given up promoting tango and my music in Poland long ago. First of all, because I repeatedly hear the stereotypical view that nobody can play tango like a native Argentinian – which is an obvious exaggeration, confirmed by excellent artists from the whole world – followed by buying any, even average brand with a Latin-sounding name. But also because of the fact that the position of a creator of tango in Poland determines my limitation of my target not only to the area of Poland, but also to the elitist circle of people who know the Argentinian tango, often dance, capable of appreciating the value of creating new tango in Poland.

Nobody promotes, as a principle, a Polish Argentinian tango group abroad.

2. Your musical career consists in cooperation with many musicians. Are you dreaming of cooperating with any specific artist?

I only dream of things that are potentially feasible, so, if I might wish something, I would certainly like to play with one of Astor Piazzolla’s bands. So far, I managed to meet Pablo Ziegler and record an album with Daniel Binelli. I dream of concerts with great bandoneonists of the classical tango, such as Rudolfo Mederos or Juan José Mosalini (we have played with his son several times) and the icon of the World Music, Dino Saluzzi – this proposal emerged in May this year, but, unfortunately, it didn’t come off.

3. The idea behind the New Tango Bridge is the combination of tango with various musical traditions.

Don’t you take a bit of the “Argentinian soul” away

when you present tango as a supranational music?

The idea of combination of tango with various musical traditions is the binding current for most of contemporary tango groups worldwide. It stems from the fact that, drawing from the sources of classical tango, we automatically reach non-Argentinian elements, most often European. It is important that tango should have two faces, which determine its identity: the first is the face of Buenos Aires, the great multinational metropolis; the other, no less important, is the face of the intimate chamber music “peeking” into the soul of the listener, dancer, or any sensuous person. It is a feature that distinguishes it from 90% of the music created in the world now. If that is what you call the “Argentinian soul,” then not only I have it, but also thousands of people around the world.

4. The Gotan Project is perhaps the most popular band creating the new face of tango. Did their music have a big impact on your work?

The unwaning popularity of the Gotan Project has been a mystery for me for years. I have always been impressed with the perfectly prepared spectacle, that the concerts of that group are, with the participation of excellent instrumentalists and dancers. It is an excellently thought-out and prepared project. However, the directions, in which Gotan and many well-known bands of electrotango in the world move, consisting in combining tango with club music, may not be natural for us. We have not been brought up among classical tangos, which our grandparents and parents would continuously listen to, so we will not strike that spark, which creates by combination of tradition and rebellious avant-garde. Therefore, our land breeds artists who perfectly combine e.g. the folklore of Mazovia or Podhale with chill-out sounds and rhythms.

5. At the Festival, you will present the Global Bridge project. Will it be more of a concert or a musical spectacle?

Undoubtedly, most of the current productions the like of the Gotan Project are models of musical spectacles, and that form of presentation of music has already become the canon on the big stage. Therefore, also the Global Bridge project has been devised as a spectacle with the participation of dancers and visualisation closely corresponding to the character of the music and, importantly, being an independent artistic proposal. If the conditions of the Festival allow, we will present a magnificent spectacle with a play of light, music, dance and modern visualisations.

6. When did you discover tango in Nowa Huta?

When, following the thoughts of the Argentinian writer and journalist Fernando Iglesias that “tango is not Argentinian but it is … a feeling of place and space,” I realised that many dramatic stories from the streets of Buenos Aires from the end of the 19th century strangely correspond to the stories of Ważyk or Kapuściński about the beginnings of creating the workers’ city in Nowa Huta next to Cracow. Since I have unwittingly become a part of that story, participating continuously in the consumption, but also the creation of the culture of the ages-old Cracow, I finally had to face that shameful story connected to the “unwanted child of Cracow.” Thus, I combined the music, in which I grew up in the music schools, clubs and youth groups, with the one I learned and began to love as a mature musician. When I added fragments of Ważyk’s and Kapuściński’s poems, there emerged something I would call the Tango of Nowa Huta.

New Tango Bridge zagra w składzie: Paweł Wajrak – skrzypce, Michał Nagy – gitara, Grzegorz Frankowski – kontrabas i Christian Gerber – bandoneon. Gościnnie wystąpi wokalista Jorgos Skolias, perkusjonista Sławek Berny oraz tancerze – Kasia Czech i Tymoteusz Ley. Koncertowi towarzyszyć będą realizacje wideo Elwiry Wojtunik i Popesza CsaBa Lánga.

The New Tango Bridge will perform in the following setting: Paweł Wajrak – violin, Michał Nagy – guitar, Grzegorz Frankowski – double bass and Christian Gerber – bandoneon. There will be guest performance by the vocalist Jorgos Skolias, the percussion player, Sławek Berny and dancers – Kasia Czech and Tymoteusz Ley. The concert will be accompanied by video works of Elwira Wojtunik and Popesz Csaba Láng.

Grzegorz Frankowski, absolwent Akademii Muzycznej w Krakowie, jest uznawany za jednego z najbardziej wszechstronnych polskich kontrabasistów. Jest też, z pewnością, najbardziej rozpoznawalnym propagatorem tanga w Polsce, jako prekursor stylu Tango Nuevo.

W 1990 roku został członkiem orkiestry kameralnej Capella Cracoviensis oraz rozpoczął współpracę z argentyńskim pianistą Adrianem Kredą, z którym grał w zespole Quarteto Polaco. Dzięki temu poznał muzykę Astora Piazzolli, twórcy nowego tanga argentyńskiego.

Muzyka ta stała się dla Frankowskiego główną inspiracją całej jego późniejszej twórczości. Niezależnie od tego, czy grał w trio z Jadwigą Kotnowską i Waldemarem Gromolakiem, wykonując repertuar na pograniczu tanga, muzyki klasycznej i jazzu, czy, wraz z Beatriz Blanco i Jose Torrresem, wykonywał muzykę latynoamerykańską, zawsze powracał do grania muzyki Piazzolli.

Z Vadimem Brodzkim uczestniczył w projekcie El Tango, z Janem Jakubem Bokunem i orkiestrą Allegro

di Vita brał udział w nagraniu płyty Regreso al. Sur, która z końcem 2003 roku stała się jedną z najlepiej sprzedających się płyt z muzyką klasyczną. Dzięki rewelacyjnemu wykonaniu utworu Astora Piazzolli Kicho, który znalazł się na tej płycie, Grzegorz Frankowski został zaproszony do udziału w projekcie Tango Forever, nagranym wspólnie z wirtuozem akordeonu Richardem Galliano.

Kolejnym jego projektem było Piazzoforte – kwintet smyczkowy, którego repertuar stanowi zestawienie koncertów fortepianowych Fryderyka Chopina z aranżacjami tang Astora Piazzolli. Album Piazzoforte został nagrodzony w 2006 roku statuetką Fryderyka w kategorii muzyki kameralnej.

Jako solista i kameralista Grzegorz Frankowski występował na Festiwalu Muzycznym w Łańcucie, Letnim Festiwalu w Filharmonii Narodowej, Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach, Muzyce w Starym Krakowie, Bravo Maestro w Kąśnej Dolnej, Festiwalu Wirtuozerii i Żartu Muzycznego w Nowym Sączu.

Grzegorz Frankowski, a graduate of the Music Academy in Cracow, is considered to be one of the most versatile Polish double bassists. He is also certainly the most recognised promoter of tango in Poland, as the precursor of the Tango Nuevo style.

In 1990, he became a member of the chamber orchestra Capella Cracoviensis and began cooperation with the Argentinian pianist Adrian Kreda, with whom he played in the band Quarteto Polaco.

Thanks to him, he became acquainted with the music of Astor Piazzolla, the creator of new Argentinian tango. That music became the main inspiration for Frankowski in his whole later creative activity. Regardless whether he was playing in a trio with Jadwiga Kotnowska and Waldemar Gromolak performing a repertoire from the borders of tango, classical music and jazz, or with Beatriz Blanco and Jose Torres, he performed Latin American music, always returning to playing the music of Piazzolla.

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

9

He participated in the El Tango project with Vadim Brodzki and he took part in the recording of the alum Regreso al. Sur, which was one of the best selling classical music albums at the end of 2003, with Jan Jakub Bokun and the Allegro di Vita orchestra. Thanks to the excellent performance of Astor Piazzolla’s piece Kicho, which was placed on that record, Grzegorz Frankowski was invited to participation in the Tango Forever project, recorded together with the accordion virtuoso Richard Galliano.

His next project was Piazzoforte – a string quintet, whose repertoire was created by juxtaposition of Frederick Chopin’s piano concertos with arrangements of tangos by Astor Piazzolla. The album Piazzoforte received the Fryderyk Award in the chamber music category.

As a soloist and chamber musician, Grzegorz Frankowski performed at the Music Festival in Łańcut, the Summer Festival in the National Philharmonics, the Star Festival in Międzyzdroje, Music in the Old Cracow, Bravo Maestro in Kąśna Dolna, the Festival of Virtuosity and Musical Joke in Nowy Sącz.

Wieloletnią współpracą z Grzegorzem Frankowskim może poszczycić się skrzypek Paweł Wajrak, ich wspólne występy sięgają bowiem czasów Tango Bridge – formacji, na bazie której powstało New Tango Bridge.

Wajrak brał również udział w projekcie Piazzoforte, zrealizowanym we współpracy z Kevinem Kennerem, laureatem Konkursu Chopinowskiego. Zatem i jego udziałem jest ów Fryderyk z 2006 roku za album będący owocem tej współpracy.

Obecnie Paweł Wajrak jest koncertmistrzem Filharmonii Krakowskiej i występuje jako solista oraz kameralista. Angażuje się w wiele projektów muzycznych, spektakli i koncertów, poświęconych zarówno muzyce dawnej, jak i współczesnej, głównie flamenco i tango nuevo. Współpracuje z Orkiestrą Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa Sinfonietta Cracovia oraz z Orkiestrą Sinfonia Varsovia.

The violinist Paweł Wajrak can pride himself on having cooperated with Grzegorz Frankowski for many years, their joint performances date back to the time of the Tango Bridge – a formation, which was the basis for the establishment of the New Tango Bridge. Wajrak also participated in the Piazzoforte project, implemented together with Kevin Kenner, a laureate of the Frederick Chopin Piano Competition. Thus, he has his share in the Fryderyk Award of 2006 for the album which was the fruit of their cooperation.

Currently, Paweł Wajrak is a concertmaster of the Cracow Philharmonics and performs as a soloist and chamber musician. He becomes involved in many musical projects, spectacles and concerts, devoted both to early and contemporary music, mainly flamenco and tango nuevo. He cooperates with the Sinfonietta Cracovia Orchestra of the Sunny City of Cracow and the Sinfonia Varsovia Orchestra.

Michał Nagy jest postacią doskonale znaną w środowisku polskich gitarzystów. Chociaż obecnie wykłada na Akademii Muzycznej w Krakowie, to początki jego muzycznej kariery związane są z Warszawą, gdzie ukończył Państwową Szkołę Muzyczną im. Józefa Elsnera oraz Akademię Muzyczną. Dzięki otrzymaniu stypendium Fundacji Kultury mógł kontynuować edukację w Konserwatorium Muzycznym w Wiedniu. Uczył się od najlepszych, między innymi podczas kursów mistrzowskich prowadzonych przez Abla Carlevaro, Roberto Aussella, Alvaro Pierri’ego czy braci Assadów. Mając takich nauczycieli bardzo szybko zaczął odnosić sukcesy jako gitarzysta.

W wieku osiemnastu lat zdobył I nagrodę Międzynarodowego Konkursu Gitarowego we włoskim Fiuggi.

W 1995 roku wygrał Międzynarodowy Festiwal Gitarowy w Gdańsku, a rok później otrzymał III nagrodę tyskiego Międzynarodowego Festiwalu „Śląska Jesień Gitarowa”.

Triumfował również w 1997 roku w Krakowie, zdobywając I nagrodę podczas Międzynarodowego Festiwalu Gitarowego. Występował także za granicą – w Austrii, Niemczech, Holandii, Danii, we Włoszech, na Węgrzech, Słowacji i Łotwie, w Czechach oraz w Kuwejcie.

Jego płyta Micro piezas, nagrana wspólnie z Marcinem Siatkowskim, była w 2000 roku nominowana do nagrody Fryderyka. Podobny sukces, jednakże tym

10

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

razem zwieńczony statuetką w kategorii „Album Roku” – Muzyka Kameralna, odniosła w 2002 roku płyta Piazzolla Tango, będąca owocem jego współpracy z Klaudiuszem Baranem. Ciekawym projektem Nagy’ego jest również międzynarodowy kwartet gitarowy The Guitar4mation, z którym nagrał płyty From a hidden Street i pulse.sound.joy.heart.

Michał Nagy is a person well known to the community of Polish guitarists. Although he currently teaches at the Music Academy of Cracow, the beginnings of his musical career were related to Warsaw, where he graduated from the Józef Elsner State Musical School and the Music Academy. Thanks to receiving a scholarship from the Culture Foundation, he could continue his education at the Music Conservatory in Vienna. He studied with the best, among others, during master courses conducted by Abel Carlevaro, Roberto Aussel, Alvaro Pierri and the Assad brothers. With such teachers, he very quickly started to enjoy successes as a guitarist.

At the age of eighteen, he got the first prize at the International Guitar Competition in Fiuggi, Italy. In 1995, he won the International Guitar Festival in Gdańsk, and, in the following year, he came third at the Śląska Jesień Gitarowa International Festival in Tychy. He triumphed also in Cracow in 1997, winning the first prize at the International Guitar Competition. He has also performed abroad – in Austria, Germany, the Netherlands, Denmark, Italy, Hungary, Slovakia, Latvia, the Czech Republic and Kuwait.

His album Micro piezas, recorded together with Marcin Siatkowski, was nominated to the Fryderyk Awards in 2000. The album Piazzolla Tango, the result of cooperation with Klaudiusz Baran, gave him a similar success in 2002, but this time crowned with a statue in the Album of the Year – Chamber Music category. What is another Nagy’s interesting project is the international guitar quartet The Guitar4mation, with which he recorded albums From a hidden Street and pulse.sound.joy. heart.

Christian Gerber to pochodzący z Berlina bandoneonista zaliczany do grona wirtuozów tego instrumentu. Jego kariera rozpoczęła się w 1996 roku, kiedy to zajął drugie miejsce w Międzynarodowym Konkursie im.

Astora Piazzolli w Castelfidardo we Włoszech. Od tego czasu współpracował z samymi wybitnymi postaciami tanga, ze śpiewakiem Albertem Podestą oraz z bandoneonistami takimi jak: Juan José Mosalini, Alfredo Marcucci, Raul Garello czy Luis Stazo.

Christian Gerber jest wyjątkowo aktywnym muzykiem, angażującym się w wiele projektów związanych również z muzyką filmową i teatralną. Uczestniczył, między innymi, w sławnym broadway’owskim show Tango Pasión oraz w projekcie Tangocrash, który otrzymał prestiżową nagrodę niemieckich krytyków - Deutsche Schallplattenkritik. Obecnie Christian Gerber jest członkiem legendarnej grupy Stazo Mayor; występuje również z Quinteto Angel, którego jest założycielem i który uzyskał status jednej z najlepszych europejskich formacji grających tango.

Christian Gerber is a bandoneonist coming from Berlin, listed among the virtuosos of that instrument. His career started in 1996, when he came second at the International Astor Piazzolla Competition in Castelfidardo, Italy. Since then, he only worked with the eminent individuals in tango, with the singer Albert Podesta and bandoneonist like: Juan José Mosalini, Alfredo Marcucci, Raul Garello and Luis Stazo.

Christian Gerber is an extraordinarily active musician, involved in many projects related also to film and theatre music. He participated, among others, in the famous Broadway show Tango Pasión and the Tangocrash project, which was awarded the prestigious prize of the German critics – Deutsche Schallplattenkritik. At present, Christian Gerber is a member of the legendary group Stazo Mayor; he also performs with the Quinteto Angel, which he founded, and which achieved the status of one of the best European groups playing tango.

Jorgos Skolias jest wokalistą doskonale znanym szczególnie miłośnikom jazzu. Jednak jego działalność artystyczna wiąże się również z innymi gatunkami, takimi jak: blues, country czy właśnie tango.

Artysta urodził się w Zgorzelcu, w rodzinie greckich uchodźców politycznych i dorastał w wielokulturowym środowisku, co z pewnością miało wpływ na jego postrzeganie muzyki. Początkowo związany był z rockowo-bluesową sceną Wrocławia, współpracując z takimi zespołami jak Nurt, Grupa 1111 oraz Spisek Sześciu. W 1982 r. dołączył do jazz-rockowej formacji Krzak, a w latach 19881991 był stałym wokalistą zespołu Young Power. Współpracował również z grupą Osjan, Tie Break, Pick Up, Free Cooperation, Tomaszem Stańko, Terje Rypdalem, Nikosem Touliatosem, Bronisławem Dużym, Bogdanem Hołownią, Zbigniewem Namysłowskim, Krzysztofem Knittlem.

Jego postrzeganie muzyki to nieustanne poszukiwania indywidualnej formuły zastosowania ludzkiego głosu.

Czerpie w tym inspiracje zarówno z różnych gatunków muzyki, jak i różnych kręgów kulturowych, sięgając do tradycji etnicznej Grecji, Afryki czy Indii. Interesują go również dawne techniki wokalne, takie jak śpiew harmoniczny, w którym jest już niezaprzeczalnym mistrzem.

Jorgos Skolias is a vocalist well-known especially to jazz lovers. However, his artistic activity is also related to other genres, such as: blues, country or tango.

The artist was born in Zgorzelec, in a family of political refugees from Greece and grew up in a multicultural environment, which certainly affected his perception of music. At first, he was connected to the rock and blues communities of Wrocław, cooperating with bands like Nurt, Grupa 1111 and Spisek Sześciu. In 1982, he joined the jazz-rock formation Krzak, and, in the years 19881991, he was a permanent vocalist of the band Young Power. He also worked with Osjan, Tie Break, Pick Up, Free Cooperation, Tomasz Stańko, Terje Rypdal, Nikos Touliatos, Bronisław Duży, Bogdan Hołownia, Zbigniew Namysłowski, Krzysztof Knittel.

His perception of music consists in incessant search for an individual formula of application of human voice.

He draws his inspirations from various musical genres, as well as various cultural areas, reaching for the ethnic tradition of Greece, Africa or India. He is also interested in early vocal techniques, such the harmonic singing, in which he is an unquestioned master.

Sławek Berny jest absolwentem krakowskiej Akademii Muzycznej i najbardziej znanym obecnie polskim perkusistą sesyjnym. Współpracował z czołowymi postaciami rodzimej sceny muzycznej i uczestniczył w ponad sześćdziesięciu nagraniach oraz projektach muzycznych. Występował z zespołem Kroke, kabaretem Piwnica pod Baranami i z Grzegorzem Turnauem, z którym nagrał w sumie dziesięć płyt. Jest członkiem grupy muzycznej Śrubki oraz stałym perkusistą Orkiestry Adama Sztaby, z którą występuje w Tańcu z gwiazdami, popularnym programie rozrywkowym TVN-u. Stale współpracuje również z Janem Kantym Pawluśkiewiczem, Andrzejem Sikorowskim i Jarosławem Śmietaną.

Zajmuje się również wykonywaniem muzyki do filmów i spektakli telewizyjnych. Ostatnio można go było usłyszeć w produkcjach takich jak: Kochaj i tańcz, Ile waży koń trojański?, Zakochany anioł.

Sławek Berny is a graduate of the Music Academy of Cracow and is currently the best-known Polish session percussionist. He has cooperated with the leading individuals of the national music scene, and has taken part in more than sixty recordings or musical projects. He has performed with the band Kroke, the cabaret Piwnica pod Baranami and with Grzegorz Turnau, with whom he recorded as many as ten records. He is a member of the musical group Śrubka and a permanent percussion player of the Adam Sztaba Orchestra, with which he performs in the Polish edition of Strictly Come Dancing, the popular TVN entertainment show. He cooperates on an ongoing basis also with Jan Kanty Pawluśkiewicz, Andrzej Sikorowski and Jarosław Śmietana. He is also involved in performing music for films and television spectacles. Recently, he could be heard in productions such as: Kochaj i tańcz, Ile waży koń trojański?, Zakochany anioł.

marek zieliński Jest absolwentem krakowskiej Akademii Muzycznej, którą ukończył w roku 1987. Laureat ogólnopolskich konkursów gitarowych. W zawodzie nauczyciela gry na gitarze klasycznej pracuje od 29 lat. W tym okresie wykształcił laureatów ponad 100 najbardziej znaczących ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów gitarowych. Zajmuje się również działalnością publicystyczną. Za swój dorobek artystyczny i pedagogiczny otrzymał m.in. Nagrodę Prezydenta Wrocławia przyznaną z okazji milenium Wrocławia, trzykrotnie Nagrodę Indywidualną I st. Dyrektora Centrum Edukacji Artystycznej w Warszawie, Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki oraz Srebrny Krzyż Zasługi.

Jest nauczycielem dyplomowanym oraz ekspertem MEN. Z racji tej funkcji sprawuje opiekę i nadzór metodyczny nad wieloma szkołami na terenie kraju. Jest wykładowcą warsztatów i kursów gitarowych min.

Międzynarodowych Kursów Gitarowych w Szczawnie Zdroju, Kudowie, Krzyżowej, Olsztynie, Jarosławiu, Grotnikach, Żerkowie, Jarocinie, na Międzynarodowym Kursie Mistrzowskim w Zell an der Pram (Austria) oraz Hof (Niemcy). Jest zapraszany w charakterze jurora konkursów ogólnopolskich i międzynarodowych na terenie Polski, a także poza jej granicami. Obecnie jest st. wykł. na wydziale instrumentalnym Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego oraz nauczycielem dypl. w O.S.M. I i II st. im. K. Szymanowskiego we Wrocławiu.

Marek Zieliński is a graduate of the Music Academy in Cracow, which he finished in 1987. A laureate of Polish national guitar competitions. He has worked as a classical guitar teacher for 29 years. During that time, he educated the prizewinners of over 100 most prestigious Polish and international guitar competitions. He has also been working in the field of journalism. For his artistic and educational output, he has received, inter alia, the Award of the Mayor of Wrocław awarded on the occasion of the millennium of the City of Wrocław, three times the 1st Degree Individual Award of the Director of the Centre for Artistic Education in Warsaw, the Award of the Minister of Culture and Art and the Silver Cross of Merit. He is a certified teacher and expert of the Ministry of National Education. Due to that latter role, he exercises control and methodological supervision over many schools on the area of the whole country. He is a teacher of workshops and guitar courses, such as the International Guitar Courses in Szczawno Zdrój, Kudowa, Krzyżowa, Olsztyn, Jarosław, Grotniki, Żerków, Jarocin, at the International Master Course in Zell an der Pram, Austria, and Hof, Germany. He has been invited as a juror to Polish and international competitions in Poland, as well as abroad. At present, he is a Professor at the Instrumental Faculty of the K. Lipiński Music Academy and a certified teacher in the K. Szymanowski Primary and Secondary State Music School in Wrocław.

19 listopada, godz. 10.00 - 13.00 Akademia Muzyczna im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu

piotr zaleski Studia gitarowe ukończył w 1979 roku w Hochschule fur Musik w Weimarze w klasie prof. Ursuli Peter i prof. Moniki Rost. Koncertował w całej Europie, grając solo, z orkiestrami symfonicznymi oraz w duecie z fletem. Prowadził kursy mistrzowskie w Polsce, Hiszpanii, Niemczech, Austrii, Czechach, Holandii, na Węgrzech.

Wychował wielu laureatów ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów gitarowych (m. in. Krzysztof Pełech, Robert Horna, Łukasz Kuropaczewski, Marek Pasieczny, Anna Pietrzak). W latach 1991-1993 pełnił funkcję dziekana Wydziału Instrumentalnego Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Obecnie jest profesorem klasy gitary w Akademii Muzycznej we Wrocławiu i w Poznaniu. Twórca corocznych kursów gitarowych w Szczawnie Zdroju (17 edycji).

Piotr Zaleski completed his guitar studies in 1979, at the Hochschule fur Musik in Weimar in the class of Professor Ursula Peter and Professor Monika Rost. He has given concerts throughout Europe, playing solo, but also with symphonic orchestras and in a duo with flute. He has been the teacher of master courses in Poland, Spain, Germany, Austria, Czech Republic, Holland and Hungary. He educated many prize-winners of Polish and international guitar competitions, including Krzysztof Pełech, Robert Horna, Łukasz Kuropaczewski, Marek Pasieczny, Anna Pietrzak. In the years 1991-1993, he held the position of the Dean of Instrumental Faculty at the Music Academy in Wrocław. Currently, he is the Professor of the guitar class at the Music Academies in Wrocław and Poznan. He is also the founder of the Guitar Courses in Szczawno Zdrój (17 editions).

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

11

22 listopada 2011, godz. 19.00 Rynek - Stary Ratusz

W sztuce należy ciągle dążyć do ideału

In art, one should strive for the ideal

12

1. Wasza płyta From ballet to tango zawiera taneczne utwory różnych epok. Czy wykonujecie tylko taneczny repertuar?

W naszym repertuarze koncertowym posiadamy kilka propozycji programowych. Oczywiście, w ostatnim czasie, bardzo chętnie prezentujemy utwory zarejestrowane na płycie, chcąc między innymi promować nasz krążek. W międzyczasie zagraliśmy również kilka koncertów Hommage a Szczepanowski, przybliżających i wydobywających z zapomnienia twórczość i sylwetkę mało znanego polskiego kompozytora, gitarzysty i wirtuoza Stanisława Szczepanowskiego, cenionego w XIX wieku w całej Europie. Specjalnie z okazji Roku Chopinowskiego przygotowaliśmy program Wokół Chopina, prezentując autorskie transkrypcje wybranych pieśni oraz utwór specjalnie dla nas skomponowany pt. Chopin – Parafraza, oparty na najbardziej znanych motywach chopinowskich. Posiadamy także w repertuarze Concierto Andaluz Joaquina Rodrigo z towarzyszeniem orkiestry oraz pracujemy nad przygotowaniem koncertu Sérgio Assada Interchange.

2. Jak dobieracie repertuar prezentowany podczas koncertów?

Czasami zdarza się, że organizowany koncert posiada jakiś temat wiodący i wówczas staramy się odpowiednio do niego dobierać repertuar, bierzemy także pod uwagę oczekiwania konkretnych słuchaczy, charakter imprezy, na której gramy. Nie bez znaczenia bywają również warunki akustyczne, specyfika miejsca.

niem, że to, co robimy jest wartościowe i idziemy w dobrym kierunku. Zdajemy sobie jednak sprawę z tego, że sztuka jest dziedziną, w której nieustannie należy dążyć do ideału, podnosić swoje umiejętności i doskonalić warsztat artystyczny. Dlatego nie możemy już dziś powiedzieć, że jesteśmy jako muzycy zespołem spełnionym. Mamy jeszcze wiele planów i aspiracji, aby sięgać coraz wyżej, lepiej i doskonalej.

3. Zdobyliście I nagrodę Międzynarodowego Konkursu Gitarowego w Ile De Ré we Francji, nagraliście płytę, która otrzymała doskonałe recenzje w kraju i za granicą. Czy czujecie się spełnieni jako muzycy?

Co jeszcze chcielibyście osiągnąć jako kwartet?

Z pewnością każdemu muzykowi poczucie spełnienia i satysfakcji daje możliwość obcowania z publicznością, koncertowania i przekazywania tego, co ma się najlepsze – muzyki na jak najwyższym poziomie artystycznym.

Nasze dotychczasowe osiągnięcia jako zespołu sprawiają nam radość, a pochlebne opinie o naszej płycie, czy po koncertach są dla nas, w pewnym sensie, potwierdze-

4. Panie występowały początkowo jako duet gitarowy. Skąd pomysł, żeby rozszerzyć jego skład i stworzyć kwartet?

Umiejętności zdobyte w trakcie 2-letnich Mistrzowskich Studiów Podyplomowych w dziedzinie kameralistyki i wieloletnie doświadczenie koncertowe, pragnęłyśmy wykorzystać w zespole o większym niż 2-osobowy składzie. Otworzyło to przed nami także nowe możliwości brzmieniowe, kolorystyczne oraz repertuarowe, gdyż na 4 gitary można pokusić się o transkrypcje nawet niektórych wielkich dzieł orkiestrowych.

1. Your album From ballet to tango contains dance pieces from various epochs. Do you perform dance music only?

Our concert repertoire features a few programme proposals. Of course, we have recently enjoyed performing pieces recorded on the album, with the view, among others, to promote our record. In the meantime, we have also played a few Hommage a Szczepanowski concerts, familiarising and saving from oblivion the output and profile of a little known Polish composer, guitarist and virtuoso, Stanisław Szczepanowski, appreciated in the 19th century in the whole Europe. Especially on the occasion of the Chopin Year, we prepared a programme entitled Wokół Chopina (Around Chopin), presenting our own transcriptions of selected songs and a piece especially composed by us titled Chopin – Parafraza (Chopin – A Paraphrase), based on the best known Chopin’s motifs. Our repertoire also includes Concierto Andaluz by Joaquin Rodrigo with an accompaniment of an orchestra and we are working on preparation of Sérgio Assad’s concert Interchange.

2. How do you select the repertoire for concerts?

Sometimes it happens that an organised concert has a lead theme and then we attempt to select appropriate repertoire for it, we also take into account the expectations of particular audiences, the character of the event, where we play. Also the sound conditions, the specificity of the place play a role.

us, in a way, confirmation that what we do is valuable and we are moving in the right direction. We are aware, though, that art is an area in which one should incessantly strive for the ideal, improve one’s skills and perfect the playing technique. Therefore, we may not say today that we are a group fulfilled as musicians.

We have many plans and aspirations to reach even higher, better and more perfectly.

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

3. You were awarded the first prize at the Guitar International Competition in Ile De Ré in France, you recorded an album, which received excellent reviews in Poland and abroad. Do you feel fulfilled as musicians? What else would you like to achieve as a quartet?

Surely, for every musician, what gives the feeling of fulfilment and satisfaction is the opportunity to be in touch with the audience, give concerts and convey one’s best – music at the highest artistic level. Our hitherto achievements as a band make us happy, and the positive reviews of our album or concerts are for

4. The ladies performed at first as a guitar duo.

Where did the idea to extend its setting and create a quartet come from?

We wanted to use the skills obtained during the twoyear-long Postgraduate Master Studies in the field of chamber music and many years of stage experience in a group with a setting of more than two musicians. It opened up new possibilities for us in terms of sound, colour and repertoire, since one may endeavour to make guitar transcriptions of even some of the great orchestral works.

Cracow Guitar Quartet Początki historii kwartetu sięgają 1993 roku, kiedy to Joanna Baran i Jadwiga Wołek założyły duet gitarowy o nazwie Alirio Duo. Pomimo sukcesów, jakie duet odnosił w Polsce i za granicą, artystki postanowiły poszerzyć jego skład, chcąc wzbogacić swój repertuar o nowe brzmienie i o kompozycje pisane nie tylko na gitarę, ale również na inne składy instrumentalne. Dlatego w 2006 roku duet zmienił się w kwartet gitarowy, kiedy dołączyli do niego Łukasz Dobrowolski i Oskar Kozłowski.

Repertuar Cracow Guitar Quartet to głównie utwory taneczne różnych epok od renesansu do współczesności, nie tylko klasyka, ale również muzyka latynoamerykańska. Kompozycje Michaela Praetoriusa, Jana Sebastiana Bacha, Astora Piazzolii, Fryderyka Chopina, czy też popularne tańce brazylijskie Celsa Machado.

W 2009 roku Cracow Guitar Quartet otrzymał I nagrodę na XII Międzynarodowym Konkursie Gitarowym w Ile De Ré we Francji, a przez muzycznych krytyków zaliczany jest do grona najlepszych gitarowych kwartetów na świecie.

The origins of the quarter date back to 1993, when Joanna Baran and Jadwiga Wołek founded a guitar duo called Alirio Duo. Despite the successes which the duo enjoyed in Poland and abroad, the artists decided to extend the setting, willing to enrich their repertoire with new sound and compositions written not only for the guitar, but also other instrumental settings.

Therefore, in 2006, the duo turned into a guitar quartet, when Łukasz Dobrowolski and Oskar Kozłowski joined it.

The repertoire of the Cracow Guitar Quartet comprises mainly dance pieces from various epochs, from Renaissance to the modern times, but not only classical music, but also Latin-American music. Compositions of Michael Praetorius, Jan Sebastian Bach, Astor Piazzola, Frederic Chopin, or popular Brazilian dances of Celso Machado.

In 2009, the Cracow Guitar Quartet received the first prize at the 12th International Guitar Competition on the Isle of Rhé, France, and is listed among the music critics among the best guitar quartets worldwide.

Jadwiga Wołek i Joanna Baran Jadwiga Wołek i Joanna Baran są absolwentkami wrocławskiej Akademii Muzycznej, gdzie ukończyły również Podyplomowe Studia Mistrzowskie w klasie kameralistyki prof. Piotra Zaleskiego. Swoje umiejętności doskonaliły biorąc udział w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Alirio Diaza, Pavla Steidla, Simona Standage’a, Philippe’a Villę, Raphaelę Smits i Michaela Trostera.

Występując jako Alirio Duo zdobyły szereg nagród w konkursach odbywających się w Polsce i w Niemczech, między innymi, w Koszalinie, Kielcach, Gdańsku czy Przemyślu, gdzie dwukrotnie zajęły II miejsce w Międzynarodowym Konkursie Zespołów Kameralnych. Są też dwukrotnymi finalistkami Międzynarodowych Konkursów Duetów Gitarowych w NorymberdzeBubenreuth (1996) oraz w Kolonii (1999).

Obecnie obie gitarzystki łączą działalność artystyczną z pracą dydaktyczną, prowadząc klasy gitary w podstawowych i średnich szkołach muzycznych, Jadwiga Wołek w Nowym Targu, a Joanna Baran w Krakowie.

Jadwiga Wołek and Joanna Baran are the graduates of the Wrocław Music Academy, where they also completed the Postgraduate Master Studies in the chamber music class of Professor Piotr Zaleski. They perfected their skills by participating in master courses conducted by Alirio Diaz, Pavel Steidl, Simon Standage, Philippe Villa, Raphaela Smits and Michael Tröster.

Performing as the Alirio Duo, they got a series of prizes at contests held in Poland and Germany, including Koszalin, Kielce, Gdańsk or Przemyśl, where they were twice the runner-up at the International Compe-

tition of Chamber Groups. They are also double finalists of the International Competitions of Guitar Duos in Nuremberg-Bubenreuth (1996) and in Cologne (1999).

Currently, both guitarists combine artistic activity with teaching, conducting guitar classes in primary and secondary music schools, Jadwiga Wołek in Nowy Targ, while Joanna Baran in Cracow.

Łukasz Dobrowolski Łukasz Dobrowolski to absolwent klasy gitary Akademii Muzycznej w Krakowie oraz muzykologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uczestniczył również w kursach mistrzowskich prowadzonych przez takich wirtuozów gitary, jak: Abel Carlevaro, Jorge Cardoso, Eduardo Fernandez, Gerhard Reichenbach, Marco Socias.

Był stypendystą zagranicznych uczelni (University at Buffalo, The State University of New York, Universidad de Granada) oraz The Robert Anderson Research Charitable Trust w Londynie. Jako solista i kameralista występował w Europie, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, wykonując repertuar pochodzący z różnych epok. Jednakże jego głównym zainteresowaniem jest muzyka wywodząca się z kręgu kultury hiszpańskiej i południowoamerykańskiej. To właśnie jej, a dokładnie koncertom gitarowym Joaquina Rodrigo, poświęcona jest jego praca doktorska, przygotowywana w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Łukasz Dobrowolski graduated from the guitar class of the Music Academy in Cracow and studied music theory at the Jagiellonian University. He has also participated in master courses conducted by such guitar virtuosos as: Abel Carlevaro, Jorge Cardoso, Eduardo Fernandez, Gerhard Reichenbach, Marco Socias.

He received scholarships from universities abroad (University at Buffalo, The State University of New York, Universidad de Granada) and The Robert Anderson Research Charitable Trust in London. As a soloist and chamber musician, he performed in Europe, Canada and the United States, presenting a repertoire spanning various epochs. However, his main interest is the music coming from the circle of Spanish and SouthAmerican culture. His doctoral dissertations, prepared at the Music Theory Institute of the Jagiellonian University, is dedicated precisely to that culture, and the guitar concertos of Joaquin Rodrigo in particular.

Oskar Kozłowski Oskar Kozłowski ukończył klasę gitary Akademii Muzycznej w Krakowie i doskonalił swoją technikę gry podczas lekcji mistrzowskich Piotra Zaleskiego, Andrzeja Mokrego, Gerharda Reichenbacha oraz Abla Carlevaro.

Zanim został członkiem Cracow Guitar Quartet współtworzył trio gitarowe Concentio oraz zespół Brazil Brazil, wykonujący repertuar z kręgu bossa novy.

Współpracował z Ładą Gorpienko, ukraińską piosenkarką, aktorką i tancerką oraz z Lidią Jazgar, wokalistką zespołu Galicja. Jest również członkiem duetu gitarowego String Thing, w którego repertuarze znajdują się także jego autorskie kompozycje, inspirowane muzyką bałkańską i jazzem.

Oskar Kozłowski graduated from the guitar class of the Music Academy in Cracow and perfected his playing skills at master classes of Piotr Zaleski, Andrzej Mokry, Gerhard Reichenbach and Abel Carlevaro.

Before he became a member of the Cracow Guitar Quartet, he co-formed the Concentio guitar trio and the Brazil Brazil band, performing the repertoire from the bossa nova circles. He has cooperated with Łada Gorpienko, an Ukrainian singer, actor and dancer, and Lidia Jazgar, the vocalist of the Galicja group. He is also a member of the String Thing guitar duo, whose repertoire encompasses his own compositions, inspired by the Balkan music and jazz.

Słowo i muzyka na najwyższym poziomie z dużą zawartością humoru.

Krzysztof Pełech

„Portret Briana Brei” to cykl czternastu krótkich, zabawnych opowiadań, które niewątpliwie łączy tematyka muzyczna. Autorem książki jest Jarema Klich – znany wrocławski gitarzysta, laureat licznych konkursów wykonawczych, tak krajowych, jak i zagranicznych. Niektóre z opowiastek są efektem bogatej wyobraźni autora, są całkowicie fikcyjne, inne inspirowane są jego autentycznymi przeżyciami, doświadczeniami lub obserwacjami. Opowieści nie mają wspólnej myśli przewodniej lub pointy.

Każda z nich to osobna historia, zupełnie inna od poprzedniej, jedyna w swoim rodzaju.

Wszystkie opowiadania opatrzone są ciekawymi, oryginalnymi rysunkami autorstwa Katarzyny Klich. Niektóre z nich przedstawiają postacie lub sytuacje opisane w tekstach, jednak większość z nich to w pełni autonomiczne szkice. Można wyobrażać sobie, że akompaniują lekturze.

Do książki została dołączona płyta CD – prawdziwy „biały kruk” – płytowy debiut Krzysztofa Pełecha i Jaremy Klicha.

Zamieszczony na końcu książki wywiad z autorem książki oraz z Krzysztofem Pełechem, który przeprowadził Rafał Zieliński – wrocławski dziennikarz muzyczny, tylko utwierdzi niezdecydowanych Czytelników w przekonaniu, że tę książkę warto mieć.

23 listopada 2011, godz. 19:00 Rynek - Stary Ratusz

Gramy to, co nas inspiruje i sprawia przyjemność

Los Desperados, czyli Piotr Dębowski i Marcin Czarnecki, występują razem od czasów studiów w Akademii Muzycznej w Łodzi i od wielu lat uchodzą za najlepszy duet gitarowy w Polsce. Uwagę świata gitary zwrócili na siebie swoją wirtuozerią i instrumentalnymi wyczynami, takimi jak wykonywanie na jednej gitarze na cztery ręce Marsza tureckiego Mozarta. Krzywdzące byłoby jednak postrzeganie Los Desperados przez pryzmat scenicznych popisów, bowiem ich gra to, przede wszystkim, techniczna perfekcja i doskonałe aranżacje utworów przeróżnych gatunków i stylów muzycznych. Bez względu na to, czy wykonują utwory klasyczne, jazz, flamenco, pop, folk czy country, zawsze spotykają się z zachwytem publiczności oraz ciepłym przyjęciem krytyki. Świadczy o tym, między innymi, zajęcie przez Los Desperados I miejsca w kategorii „inne style muzyczne” plebiscytu Gitarowy Top ’99, organizowanego przez magazyn „Gitara i Bas” oraz I miejsce zdobyte w 2005 roku w plebiscycie czytelników „Świata Gitary” w kategorii „najlepszy polski zespół z udziałem gitary”.

Duet wydał do tej pory trzy płyty: Wielkie przeboje w wersji gitarowej, World Greatest Hits oraz Inspirations.

Znajdują się na nich kompozycje klasyków (Mozarta, Paganiniego, Bacha, Chopina), utwory jazzowe, takich twórców jak: Pat Metheny, Django Reinhardt, Charlie Haden czy Paul Desmond, a także popularne motywy filmowe, jak Zorba Dance Mikisa Theodorakisa oraz The Pink Panther Henry’ego Manciniego. Na ich ostatniej płycie można usłyszeć nawet Wind of Dream z repertuaru Dream Theater.

Dzięki tak urozmaiconemu repertuarowi są zapraszani na różne wydarzenia muzyczne, nie tylko te

14

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

poświęcone gitarze i muzyce klasycznej. Koncertowali we Francji, w Niemczech, na Słowacji, Wyspach Kanaryjskich i w Stanach Zjednoczonych, między innymi podczas III Festiwalu Wirtuozerii i Żartu Muzycznego w Nowym Sączu, Międzynarodowego Festiwalu „Ghitaralia 2000” w Przemyślu, Festiwalu „Nuits de la Guitare” w Patrirnonio we Francji. Na zaproszenie Paderewski Symphony Orchestra występowali również w Christian Heritage Academy w Chicago.

Do życiorysu Marcina Czarneckiego warto dodać wzmiankę o jego drugiej, poza muzyką, życiowej pasji, czyli o elektronice, gdyż i w tej dziedzinie ma pewne osiągnięcia. Jest bowiem twórcą kompaktowego wzmacniacza akustycznego Martinello, który według Piotra Słapy i portalu Fingerstyle.pl śmiało może konkurować z zachodnią czołówką tego typu produktów.

Los Desperados, that is Piotr Dębowski and Marcin Czarnecki, have performed together since the studies at the Music Academy in Łódź and have for years been considered to be the best guitar duo in Poland. They drew attention of the world of guitar by their virtuosity and instrumental stunts, such as playing Mozart’s Turkish March four hands on one guitar. It would, however, be unfair to look at Los Desperados through the prism of stage shows, since their play is, most of all, technical perfection and great arrangements of works from various musical styles and genres. Regardless of whether they perform classical pieces, jazz, flamenco, pop, folk or country, they are always met with the audience’s delight and warm reception by the critics. It is testified to, among others,

by Los Desperados’ victory in the category of “other music styles” in the Gitarowy Top ’99 plebiscite, organised by the Gitara i Bas magazine and coming first in 2005 in the plebiscite of the readers of Świat Gitary in the “best Polish group with the guitar” category.

The duo have released three albums so far: Wielkie przeboje w wersji gitarowej, World Greatest Hits and Inspirations. There are compositions of classical composers (Mozart, Paganini, Bach, Chopin), jazz pieces by composers like: Pat Metheny, Django Reinhardt, Charlie Haden or Paul Desmond, as well as popular film motifs, such as Zorba Dance by Mikis Theodorakis and The Pink Panther by Henry Mancini. On the last album, one may even hear the Wind of Dream from the repertoire of the Dream Theater.

Thanks to such differentiated repertoire, they are invited to various musical events, not only those dedicated to guitar and classical music. They have performed in France, Germany, Slovakia, the Canary Islands and the United States, among others, at the 3rd Festival of Virtuosity and Musical Joke in Nowy Sącz, the Ghitaralia 2000 International Festival in Przemyśl, the Nuits de la Guitare Festival in Patrirnonio in France.

On invitation of the Paderewski Symphony Orchestra, they also performed in the Christian Heritage Academy in Chicago. It is worth to add to Marcin Czarnecki’s biography a mention of his other, beside musical, lifelong passion, that is electronics, since he has had some achievements in that field too. For he is the creator of a compact acoustic amplifier Martinello, which, according to Piotr Słapa and the Fingerstyle. pl website, may safely compete with the best of that kind of products.

1. Skąd wzięła się nazwa duetu?

Ooo, to długa historia (śmiech). Przede wszystkim, patrząc z dzisiejszego punktu widzenia, nie pasuje ona do tego, co robimy aktualnie. Wielu ludzi mogło zostać nieumyślnie wprowadzonych w błąd, ponieważ nazwa ta kojarzy się oczywiście z muzyka latynoską, a takiej (w klasycznym rozumieniu tego słowa) nie wykonujemy.

Nazwa miała być trochę prowokacyjna i zabawna…, nie w języku angielskim i charakteryzować miała nasze ogólne podejście do życia i muzyki. Zainspirowała nas także książka Andrzeja Makowieckiego Noc Saksofonów, w której to pojawia się zespół o nazwie takiej, jak nasza.

Na początku miała większy sens. Graliśmy co innego i inaczej. Pojawiliśmy się nie wiadomo skąd. No i świadomie, trochę prowokacyjnie, podchodziliśmy zarówno do naszych występów, jak i do doboru repertuaru. Teraz gramy zdecydowanie więcej rocka i jazzu, ale doszliśmy do wniosku, że nie ma sensu już jej zmieniać.

2. Graną przez Was muzykę cechuje duża różnorodność. Łączycie różne gatunki i style muzyczne. Jak tworzycie repertuar koncertowy? Czy staracie się budować go wokół jakiegoś jednego stylu, tematu?

Właśnie różnorodność repertuaru, to w naszym przypadku celowy zabieg. Nie ograniczamy się do żadnego konkretnego stylu, chyba dlatego, że nas samych na dłuższą metę by to znudziło. Gramy po prostu to, co nas aktualnie inspiruje i sprawia przyjemność. Daje to również możliwość mieszania stylów i technik gitarowych i nieraz wychodzi z tego coś zupełnie nowego.

Jeśli zaś chodzi o dobór programu koncertowego, to

układamy go wyłącznie z utworów, których wykonywanie nam samym sprawia ogromną przyjemność.

Wydaje nam się, że publiczności również udziela się nasza radość i ta pozytywna energia wraca do nas.

3. Skoro muzyka, którą wykonujecie jest tak różnorodna, czy nie myśleliście o wzbogaceniu składu o inne instrumenty? Czy współpracujecie z innymi muzykami?

Oczywiście robiliśmy takie próby, chociaż szczerze mówiąc, nie za często. Do tej pory najczęściej występowaliśmy głównie z perkusjonistą. Na pewno dzięki zastosowaniu przeróżnych egzotycznych instrumentów perkusyjnych nasza muzyka nabiera nowego wymiaru. Ale z drugiej strony wydaje nam się, że akustycznych zespołów gitarowych opartych na sekcji rytmicznej jest sporo, a my nie chcemy mieć konkurencji (śmiech). Poza tym uważamy, że siła gitary polega m.in. na jej olbrzymich możliwościach artykulacyjnych, a grając z perkusją bardzo trudno wydobyć smaczki i niuanse brzmieniowe delikatnych gitarowych dźwięków. No i oczywiście dochodzą problemy logistyczne. Już trudno się umówić na próbę we dwójkę, a co dopiero w większym składzie.

4. Gracie nie tylko dobrze znane standardy i przeboje, ale również swoje utwory. Czy inspiruje Was twórczość jakichś konkretnych artystów? Czy macie swoje muzyczne wzorce?

Oczywiście, że inspiruje nas muzyka innych artystów, jest ich tak wielu, że nie ma chyba sensu wymieniać ich wszystkich. Najważniejsi to Pat Metheny, Al Di Meola, Joe Satriani, Scott Henderson, Stevie Ray Vaughan, John Petrucci (Dream Theater), Biréli Lagrène, Tommy Emmanuel, Steve Morse.

5. Wiecie, że Wasza strona w Wikipedii jest dostępna tylko w języku francuskim? Czy sądzicie, że jesteście bardziej znani we Francji niż w Polsce?

Nie mieliśmy pojęcia. To wynika chyba z tego, że przez ponad 10 lat dużo występowaliśmy właśnie we Francji

i widocznie jakiś fan umieścił notkę o nas. Szczerze mówiąc nie zależy nam szczególnie na rozgłosie i autopromocji, dlatego nie robiliśmy nic w tym kierunku, aby zaistnieć na polskiej stronie Wikipedii. Mimo to mamy nadzieję, że w Polsce też ktoś o nas słyszał (śmiech).

6. Do tej pory ukazały się trzy wasze płyty Wielkie przeboje w wersji gitarowej, World Greatest Hits oraz Inspirations. Czym różnią się te płyty? Według jakiego klucza dobieraliście utwory na nie?

Pierwsze dwie płyty powstały właściwie na samym początku naszej działalności i składały się w większości z tzw. „znanych melodii”. Było tam sporo hitów z kręgu muzyki poważnej, klasycznej, a wśród nich znalazły się kompozycje takich twórców, jak: J.S. Bach, F. Chopin, W.A. Mozart, A. Piazzolla, F. Tarrega, ale też i sporo lżejszych gatunkowo utworów, jak np. melodyjne kompozycje Pata Metheny’ego czy fragmenty muzyki filmowej (Cavatina S. Meyersa, temat z filmu Grek Zorba). Założenie było takie, żeby płyty te trafiły do jak największej rzeszy odbiorców, niekoniecznie słuchających wcześniej repertuaru gitarowego. Wydanie Inspirations to zupełnie nowy rozdział w naszym zespole.

Tu najlepiej właśnie widać nasze aktualne inspiracje konkretnymi gitarzystami i fascynacje muzyczne.

W tym wypadku kompletnie nie zastanawialiśmy się czy będzie to płyta komercyjna czy nie, czy trudna w odbiorze czy przystępna.

7. Czy przygotowaliście coś specjalnego dla wrocławskiej publiczności?

Oczywiście, że tak. Czujemy się zaszczyceni, że możemy zagrać na tak prestiżowym festiwalu, na którym grali i grają najwybitniejsi gitarzyści na świecie.

W związku z tym mamy bardzo wysoko podniesioną poprzeczkę i chcielibyśmy, aby nasz występ został zapamiętany przez wymagającą publiczność festiwalową. Dlatego na pewno pojawią się atrakcje, których jednak nie chcielibyśmy przedwcześnie zdradzać.

We play what inspires us, gives us pleasure to us that the audience also shares our enjoyment and the positive energy returns to us.

1. Where did the name of the duo come from?

Oh, it’s a long story (laughter). First of all, looking from today’s perspective, it does not fit what we are doing at present. Many people could be unintentionally misled, since the name evokes associations with Latin American music, and we do not perform it (in the classic form). The name was to be somewhat provocative and funny…, not in English and it was to characterise our general approach to life and music. We were also inspired by the book of Andrzej Makowiecki, Noc Saksofonów (The Night of Saxophones), which featured a band with a name exactly like ours. At the beginning, it was more reasonable. We played different things in a different way. We appeared our of nowhere. And, consciously, we approached both our performances and the choice of repertoire a bit provocatively. Now we are playing definitely more rock and jazz, but we decided that there was no point in changing it after all.

2. The music you play is much varied. You combine different musical genres and styles. How do you create the concert repertoire? Do you attempt to create it around a single style, theme?

The diversity of repertoire is precisely, in our case, an intentional measure. We do not limit ourselves to any specific style, I suppose because we ourselves would become bored with it in the long run. We simply play what currently inspires us and gives us pleasure. It also enables mixing styles and guitar techniques, which sometimes leads to completely new things. As regards the choice of the concert programme, we select pieces only from those that we love to perform. It seems

3. Since the music you perform is so diverse, have you not thought of enriching the setting with other instruments? Do you cooperate with other musicians?

Of course, we have made such attempts, though, honestly, not too often. Until now, we have most frequently performed mainly with a percussionist. For sure, thanks to the application of various exotic percussion instruments, our music gains a new dimension. But, on the other hand, it seems to us that there are many acoustic guitar bands based of the rhythm section, and we do not want to have competition (laughter). Besides, we think that the power of the guitar consists, among others, in its great articulation capacity, and it is very difficult to display the relishes and sound nuances of the delicate guitar sounds when playing with the drum. And, of course, there come logistic problems. It is already difficult to arrange a rehearsal of two, let alone more people.

4. You play not only well known standards and hits, but also your own compositions. Are you inspired by the output of any particular artists? Do you have your musical models?

Certainly, we are inspired by the music of other artists, there are so many of them that it probably doesn’t make sense to list all of them. The most important include Pat Metheny, Al Di Meola, Joe Satriani, Scott Henderson, Stevie Ray Vaughan, John Petrucci (Dream Theater), Biréli Lagrène, Tommy Emmanuel, Steve Morse.

5. Do you know that your website in Wikipedia is available only in French? Do you think that you are better known in France than in Poland?

We had no idea. It may result from the fact that we have performed a lot in France for more than 10 years and one of the fans might have place a note about us. To be

honest, we do not particularly care about fame and selfpromotion, so we haven’t done anything with the aim to emerge on the Polish Wikipedia site. Nevertheless, we hope that somebody has heard about us also in Poland (laughter).

6. So far, you have released three albums Wielkie przeboje w wersji gitarowej, World Greatest Hits and Inspirations. How do they differ? What was the key according to which you selected pieces for them?

The first two albums were basically created at the very beginning of our activity and mostly comprised the so-called “well-known melodies.” There were many hits from the genre of classical music, including compositions of artists like: J.S. Bach, F. Chopin, W.A. Mozart, A. Piazzolla, F. Tarrega, as well as many lighter pieces, such as melodious compositions of Pat Metheny or fragments of film music (Cavatina by S. Meyers, a theme from the movie Zorba the Greek). The assumption was that the albums would reach as many listeners as possible, not necessarily previously listening to the guitar repertoire. Releasing Inspirations was a different chapter in the history of our group. That is the place where our current inspirations from specific guitarists and musical fascinations are most prominent. In this case, we did not consider at all whether the album would be commercial or not, difficult in reception or accessible.

7. Have you prepared something special for the audience of Wrocław?

Of course we have. We feel honoured to be able to play at such a prestigious festival, at which the best guitarists of the world have played. Therefore, the bar is very high and we would like our performance to be remembered by the demanding festival audience.

Thus, there will certainly appear attractions, which, however, I wouldn’t like to reveal too early.

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

15

1. Od jak dawna występujecie razem jako Stefan Grasse Trio?

Stefan Grasse: W tej formacji gramy razem od maja 2009 r. Bardzo się ucieszyłem, że Radek zechciał przyłączyć się do grupy, ponieważ jest on niesamowitym wirtuozem wibrafonu, a także różnych instrumentów perkusyjnych. Jest także wyszkolony w zakresie wykonywania muzyki klasycznej i jazzowej, co jest bardzo ważne dla naszego programu. Gdy po raz pierwszy oglądałem jego występ, byłem naprawdę zelektryzowany jego entuzjastycznym sposobem gry. Tobias przyłączył się do mojego trio w 2005 r. Jest fantastycznym muzykiem z dogłębną znajomością wielu różnych stylów muzyki kubańskiej i brazylijskiej, tango i jazzu. Jest on prawdziwą podstawą naszego trio.

2. Czy poza Brisas de Mar planujecie jeszcze jakiś wspólny projekt?

SG: Często łączę trio z innymi większymi zespołami, tj. z kwartetem smyczkowym lub gościnnie występującymi artystami. I tak na płycie Brisas de Mar gramy razem z gośćmi, takimi jak perkusista Conny Sommer czy klarnecistka i akordeonistka Bettina Ostermeier.

Współpracujemy także z kompozytorami, takimi jak John Maxwell Geddes i Eddie McGuire, którzy obaj komponowali dla nas. W przyszłym roku chciałbym zaprosić libijskiego skrzypka Claude’a Chalhoub do przyłączenia się do tria na kilka koncertów. Skompo-

nował muzykę filmową dla Oliver’a Stone’a i Seana Penna i jest wybitnym muzykiem scenicznym.

3. Skąd w Norymberdze, w środku Bawarii, wzięła się muzyka latynoska?

SG: Tak na prawdę urodziłem się w Monachium. Moi rodzice uwielbiali słuchać Brazil’66, gwiazd bossa novy, Baden Powella, Manitas de Platy i Paco de Lucíi, a także Jacques’a Loussiera Play Bach i piosenkarzy takich jak George Moustaki czy Paul Simon. To najważniejsze wpływy z mojego dzieciństwa i lat młodzieńczych. Monachium ma bogate życie kulturalne i miałem możliwość chodzenia na koncerty wielu ważnych artystów.

4. Na płycie Brisas de Mar, obok Twoich autorskich kompozycji, znajdują się utwory Astora Piazzolli, Badena Powella, Gerarda Nuñeza. Jak dobierałeś repertuar na płytę?

SG: Muzyka Piazzolli, Baden Powella lub Gerardo po prostu bardzo mnie porusza. Żeby lepiej zrozumieć muzykę tych wielkich artystów, zawsze starałem się nauczyć ich stylów i wejść w nią. W rezultacie tej nauki ostatecznie adaptuję lub aranżuję muzykę dla mojej grupy, lub nawet chętniej komponuję nowe utwory.

5. Jesteś niezwykle aktywnym muzykiem. Ilość Twoich koncertów w ciągu roku może imponować niejednemu gitarzyście. Z czego wynika ten sukces sceniczny?

SG: No cóż, nie szukam pewnej mody lub tego, co jest w muzyce na czasie, po prostu zaprzyjaźniam się z widownią. Po prostu lubię dzielić się muzyką, którą kocham i dla której pracowałem przez tak długi czas.

Nawet jeśli słuchacze nie znają żadnego z kompozytorów lub stylów muzycznych, doceniają to, co my robimy. Sądzę, że czują, że staramy się być uczciwi i że z przyjemnością zapraszamy ich wszystkich do wyruszenia z nami na naszą muzyczną podróż.

6. Tobias i Radek byli wspierani przez organizacje Yehudiego Menuhina, pomagające młodym artystom. Radek – zdecydowałeś się na studia muzyczne w Niemczech. Czy rzeczywiście w Niemczech łatwiej jest rozpocząć karierę muzyczną niż w Polsce?

Radek Szarek: Nie sądzę, że naprawdę jest łatwiej rozpocząć karierę muzyczną w Niemczech niż w Polsce. Na początku było bardzo ciężko, ponieważ nie znałem nikogo i nikt nie znał mnie. Drugim poważnym problemem był język. Sądzę, że w obu tych krajach, a także w innych, trzeba dać z siebie wszystko i pracować bardzo ciężko, żeby zrealizować swoje marzenia i aspiracje muzyczne. Zdecydowałem się studiować w Niemczech, ponieważ chciałem spróbować czegoś nowego. Na szczęście spotkałem wielu fantastycznych ludzi, takich jak mój nauczyciel Hermann Schwander, pomogli mi oni na początku mojej muzycznej drogi w Niemczech.

24 listopada 2011, godz. 18.00 Klubokawiarnia Mleczarnia, ul. Włodkowica 5

1. How long have you performed together as the Stefan Grasse Trio?

Stefan Grasse: In that specific formation we have plaid together since May 2009. I was very happy that Radek was willing to join the group, as he is an enormous virtuoso on the vibraphone, as well as on various percussion instruments. He is also trained as a classical and a jazz musician, which is very important for our programme. When I was first watching a performance with him I was really electrified about his enthusiastic way of playing. Tobias joined my trio in 2005. He is a fantastic player with profound knowledge of so many different styles of Cuban and Brazilian music, tango and jazz. He is the real base of our trio.

2. Are you planning any other common project beside the Brisas de Mar? SG: I often integrate the trio in other larger ensembles i.e. with string quartet, or guest artists. As on the CD Brisas de Mar we play together with guests like percussionist Conny Sommer or clarinetist and accordionist Bettina Ostermeier. We also worked together with composers like John Maxwell Geddes and Eddie McGuire who both composed for us. Next year, I would like to invite the Libanese violinist Claude Chalhoub to join the trio for several concerts. He composed film music for Oliver Stone and Sean Penn and is an outstanding performer.

16

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

3. How did Latin music appear in Nuremberg, the middle of Bavaria?

SG: Actually, I was born in Munich. My parents loved to listen to Brazil’66, to the Bossa Nova stars, to Baden Powell, Manitas de Plata and Paco de Lucía, as well as Jacques Loussier’s Play Bach and singers like George Moustaki and Paul Simon. These are the main influences of my childhood and teenage years. Munich has a rich cultural life and I had the chance to attend concerts of many important artists.

4. On the album Brisas de Mar, beside your own compositions, one can find the works by Astor Piazzolla, Baden Powell, Gerard Nuñez. How did you select the repertoire for the album?

SG: The Music of Piazzolla, Baden Powell or Gerardo simply affects me so much. To get a deeper understanding of the music of these great artist, I always try to learn their styles and to get into it. As a result of these studies, I finally adapt or arrange the music for my group or, even better, compose a brand new piece.

5. You are an extremely active musician. The number of your concerts during a year may impress more than one guitarist. What is the source of the stage success?

SG: Well, I am not looking for a certain fashion or what is up to date in music, just to chum up with the audience. I simply like to share the music I love and for which I have worked for such a long time. Even if the audience don’t know any of the composers or musical styles, they appreciate what we are doing.

I think they feel that we are trying to be honest and that we like to invite all of them to follow us on our musical journey.

6. Tobias and Radek were supported by the organisation of Yehudi Menuhin helping young artists.

Radek – you decided to study music in Germany.

Is it really easier to start a music career in Germany than in Poland?

Radek Szarek: I don’t think that it is really easier to start a music career in Germany than in Poland. The beginning was very hard, because I knew nobody and nobody knew me. The second big Problem was the language. I think in both of this countries, and I think everywhere, you have to give everything and work very hard to realise your dreams and musical aspirations. I decided to study in Germany because I wanted to try something new. Fortunately, I met a lot of fantastic people, like my teacher Hermann Schwander, they helped me at the beginning of my musical way in Germany.

Staramy się być szczerzy, dzieląc się muzyką, którą kochamy

We are trying to be honest, sharing the music we love

Stefan Grasse Stefan Grasse to gitarzysta szczególnie ceniony za techniczną doskonałość, którą kształcił w klasach jazzu i klasycznej gitary w Munich Jazz School, w Konserwatorium Muzycznym w Norymberdze, w Royal Scottish Academy of Music and Drama w Glasgow oraz podczas Międzynarodowej Letniej Akademii w Salzburgu, gdzie jego wykładowcą był Pepé Romero. Wśród najważniejszych osiągnięć artysty znajdują się stypendia Bawarskiego Radia i władz miasta Norymbergii, nagroda Szkockiego Towarzystwa Kompozytorów, nagroda „Guitar Challenge 2011” przyznawana przez Royal Scottish Academy oraz zdobyta w 2004 nagroda Kulturforum Franken, a także blisko półtora tysiąca koncertów zagranych na czterech kontynentach.

Prezentując swoje muzyczne projekty i grając w różnych składach, jako trio, kwartet, kwintet czy też w duetach z innymi wybitnymi muzykami, Stefan Grasse koncertował w Europie, Stanach Zjednoczonych, Australii i w Chinach. Uświetnił swoją obecnością wiele międzynarodowych festiwali, między innymi International Autumn Festival w Macedonii, International Guitar Festival w Bath w Wielkiej Brytanii czy International Guitar Festival Dresden. Nagrywał audycje dla rozgłośni radiowych z Niemiec, Słowenii, Macedonii, Węgier, Australii, Kalifornii i Chin.

Obecnie Stefan Grasse swoją muzyczną energię ukierunkowuje nie tylko na działalność artystyczną, jest również producentem muzycznym, dyrektorem artystycznym Nuernberg Guitar Nights i wykładowcą University of Erlangen-Nuernberg.

Stefan Grasse is a guitarist particularly appreciated for technical perfection, which he developed in jazz and classical guitar classes at the Munich Jazz School, the Nuremberg Music Conservatory, the Royal Scottish Academy of Music and Drama in Glasgow and during the International Summer Academy in Salzburg, where he was taught by Pepé Romero. The most important achievements of the artist include scholarships of the Bavarian Radio and the Nuremberg city authorities, the award of the Scottish Association of Composers, the Guitar Challenge 2011 award presented by the Royal Scottish Academy and the Kulturforum Franken award received in 2004, as well as almost a thousand and a half concerts played on four continents.

Presenting his musical projects and playing in various settings, as a trio, quintet or in duos with other excellent musicians, Stefan Grasse has performed in Europe, the United States, Australia and in China. He added splendour with his presence to many international festivals, such as the International Autumn Festival in Macedonia, the International Guitar Festival in Bath, UK, or the International Guitar Festival in Dresden. He recorded radio programmes for channels from Germany, Slovenia, Macedonia, Hungary, Australia, California and China.

Currently, Stefan Grasse has directed his musical energy not only to artistic activity, but he is also music producer, the artistic director of the Nuremberg Guitar Nights and a lecturer at the University of ErlangenNuremberg.

Tobias Kalisch Tobias Kalisch jest kontrabasistą o szerokich muzycznych horyzontach, biegnących od jazzu po muzykę świata, od kameralnych koncertów granych w duetach, po teatralne produkcje. Kształcił się w Wyższym Konserwatorium Muzycznym w Norymberdze oraz u wybitnego basisty Mike’a Richmonda. Jego talent został dostrzeżony przez organizację „Live Music Now”, założoną przez Yehudi Menuhina w celu promowania młodych talentów. Organizacja ta od 2001 roku wspierała działalność artystyczną Kalischa, umożliwiając mu występy w ramach swoich koncertów organizowanych w szpitalach, domach opieki, więzieniach – w miejscach, gdzie ludzie pozbawieni są możliwości pójścia na koncert.

Tobias Kalisch stale współpracuje z zespołem Huljet!, grającym muzykę świata oraz z Billem Molenhofem, amerykańskim jazzmanem – wirtuozem wibrafonu. Akompaniował również takim solistom, jak: Don Menza, Frank Möbus, Steffen Schorn, Dieter Köhnlein, Harald Rüschenbaum czy Alejandro Sánchez. Występował w Niemczech i innych krajach Europy, w Stanach Zjednoczonych i Argentynie, gościł na wielu festiwalach, między innymi w Paryżu, Wiedniu, Pradze, Nashville i Stuttgarcie.

Tobias Kalisch is a double bass player with wide musical horizons, ranging from jazz to world music, from chamber concerts played in duos to theatre productions. He studied at the Higher Music Conservatory in Nuremberg and with the excellent double bassist Mike Richmond. His talent was noticed by the Live Music Now organisation, founded by Yehudi Menuhin to promote young talents. The organisation has supported the artistic activity of Kalisch since 2001, enabling him to perform within its concerts organised in hospitals, nursing homes, prisons – places, where people are deprived of any possibility to go to a concert.

Tobias Kalisch cooperates on an ongoing basis with the band Huljet! which plays world music and Bill Molenhof, an American jazzman – vibraphone virtuoso. He has accompanied soloist like: Don Menza, Frank Möbus, Steffen Schorn, Dieter Köhnlein, Harald Rüschenbaum or Alejandro Sánchez. He performed in Germany and other European countries, the United States and Argentina, visited many festivals, including Paris, Vienna, Prague, Nashville and Stuttgart.

Radek Szarek Radek Szarek to urodzony w Bydgoszczy perkusista, który swoją przygodę z muzyką rozpoczął w wieku sześciu lat. Jednak nie od razu przerodziła się ona w mi-

Stefan Grasse Trio zaprezentuje wrocławskiej publiczności program Brisas de Mar, na którego repertuar składają się utwory Astora Piazzolli, Badena Powella, Gerarda Nuñeza oraz autorskie kompozycje tria. Wszystkie utwory utrzymane są w klimacie gorących południowych rytmów, bossa novy, tanga, flamenco. Stefan Grasse Trio jest jedną z najbardziej fascynujących europejskich grup akustycznych, która pojawiła się w ostatnich latach na międzynarodowych scenach.

Stefan Grasse Trio will present to the Wrocław audience the programme Brisas de Mar, whose repertoire comprises the works of Astor Piazzolla, Baden Powell, Gerard Nuñez and the trio’s own compositions.

All pieces are kept in the climate of hot, southern rhythms, bossa nova, tango, flamenco. The Stefan Grasse Trio is one of the most fascinating European acoustic groups that emerged on international stages in the recent years.

łość do perkusji. Początkowo interesował się różnymi instrumentami, głównie pianinem, dopiero jako trzynastolatek rozpoczął regularne lekcje gry na perkusji.

W 2002 roku przeniósł się do Niemiec, by kontynuować studia w Hochschule für Musik w Norymberdze. Został stypendystą „Yehudi Menuhin” Foundation, Rotary Club i Niemieckiej Centrali Wymiany Akademickiej (DAAD).

Od wielu lat zdobywa nagrody i wyróżnienia w konkursach w Niemczech, Polsce i we Włoszech. Dwukrotnie wygrał Konkurs Mozartowski w Norymberdze oraz Bruno-Rother Jazzwettbewerb w Fürth, w 2003 roku został laureatem First Drum Open Competition we włoskim Fermo, a pięć lat później - Music Competition w Weronie. Polskie jury i polska publiczność doceniła jego talent podczas Gorzów Jazz Celebration w 2007 roku i podczas krakowskiego Konkursu Krzysztofa Pendereckiego w 2005 roku. Jego listę osiągnięć należy uzupełnić również o fakt, że w wieku 26 lat został nauczycielem marimby w Hochschule für Musik w Norymberdze.

Chociaż wraz ze Stefanem Grasse wykonuje utwory muzyki latynoskiej, to jego muzyczne zainteresowania oscylują głównie wokół jazzu i klasyki. Współpracował z Billem Molenhofem, Steffenem Schornem, Ney’em Rosauro, Katarzyną Mycką, Krzesimirem Dębskim oraz z orkiestrami: Filharmonii Pomorskiej, bydgoskiej Opery Nova, z Capella Bydgostiensis, Sancta Katharina Orchestra oraz Orkiestrą Kameralną z Heilsbronn.

Radek Szarek is a percussionist born in Bydgoszcz, who started his adventure with music at the age of six.

However, it did not immediately turn into the love for the drum. At first, he was interested in various instruments, mainly the piano, and he started regular drum lessons only at the age of thirteen. In 2002, he moved to Germany to continue studies at the Hochschule für Musik in Nuremberg. He became a holder of scholarships of the Yehudi Menuhin Foundation, the Rotary Club and the German Academic Exchange Service (DAAD). For many years, he has been obtaining awards and distinctions at competitions in Germany, Poland and Italy. He won the Mozart Competition in Nuremberg twice and the Bruno-Rother Jazzwettbewerb in Fürth, he was the laureate of the First Drum Open Competition in Fermo, Italy, in 2003, and five years later – the Music Competition in Verona. The Polish jury and the Polish audience appreciated his talent during the Gorzów Jazz Celebration in 2007 and during the Krzysztof Penderecki Competition in Cracow in 2005. The list of his achievements should be supplemented with the fact that, at the age of 26, he became a marimba teacher at the Hochschule für Musik in Nuremberg.

Although he performs Latin American pieces, his musical interests oscillate mainly around jazz and classical music. He has cooperated with Bill Molenhof, Steffen Schorn, Ney Rosauro, Katarzyna Mycka, Krzesimir Dębski and the orchestras of: the Pomeranian Philharmonic, the Nova Opera in Bydgoszcz, Capella Bydgostiensis, the Sancta Katharina Orchestra and the Chamber Orchestra of Heilsbronn.

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

17

25 listopada 2011, godz. 18.00 Klubokawiarnia Mleczarnia, ul. Włodkowica 5

Michael Langer Urodził się w 1959 roku w Wiedniu. Swoją muzyczną karierę rozpoczął jako gitarzysta rockowy. Jego miłość do klasycznej gitary rodziła się stopniowo, podczas nauki w Konserwatorium Muzycznym w Wiedniu. Dzisiaj jest nie tylko wybitnym muzykiem i kompozytorem, ale również nauczycielem i autorem bestsellerowych książek o nauce gry na gitarze.

Michael Langer doskonalił swój warsztat muzyczny, biorąc udział w wielu kursach i międzynarodowych konkursach oraz koncertując w Europie, Stanach Zjednoczonych i Chinach. Zawsze bardzo istotnym było dla niego rozwijanie własnych umiejętności poprzez poszukiwanie nowych perspektyw klasycznej muzyki gitarowej.

Dlatego wielokrotnie łączył klasykę z elementami folku, jazzu i muzyki latynoskiej.

Nagrał cztery solowe albumy: Fingerstyle, Crossing Over, Homespun Groove i Copy and Merge, na których usłyszeć można barokowe kompozycje Hieronymusa Kapsbergera, utwory irlandzkiego barda Turlough’a O’Carolana, ale także Stinga, Johna Lennona i Paula McCartney’a. Płyta Copy and Merge to folkowo-rockowe utwory Paula Simona, z kolei autorską twórczość Langera usłyszeć można między innymi na Crossing Over, zawierającej wspaniałe jazzowe sonaty.

Projekt Guitar & Passion jest wynikiem muzycznych poszukiwań artysty, w którym doskonały warsztat współistnieje z improwizacją poprzez połączenie klasycznej muzyki gitarowej z jazzem. Na wydanej w 2010 roku płycie Guitar & Passion znajdują się takie utwory, jak: Fingerdance Billy’ego McLaughlina, St. Thomas Sonny’ego Rollinsa, James Pata Metheny’ego, są również utwory Astora Piazzolli i autorskie kompozycje M. Langera i S. Ramusch.

Michael Langer został uznany przez amerykański magazyn „Guitar Player” najlepszym gitarzystą

18

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

fingerstyle. Wygrał też American Fingerstyle Guitar Festival. Nie mniejsze sukcesy odnosi na polu dydaktycznym, albowiem wielu jego uczniów jest laureatami ogólnokrajowych i międzynarodowych konkursów, między innymi Open Strings Festival, podczas którego jego wychowankowie zwyciężali aż pięciokrotnie.

Obecnie Michael Langer jest wykładowcą Uniwersytetu im. Antona Brucknera w Linz oraz Konserwatorium w Wiedniu.

He was born in Vienna in 1959. He began his musical career as a rock guitarist. His love for classical guitar was growing gradually, during his studies at the Musical Conservatory in Vienna.

Today, he is not just an eminent musician and composer, but also a teacher and author of best selling books on learning to play the guitar.

Michael Langer perfected his musical skills by participating in numerous courses and international competitions, as well as giving concerts in Europe, the United States and China. What was always very important for him was the development of his own skills through looking for new perspectives of classical guitar music. Therefore, he has combined classics with elements of folk, jazz and Latin American music more than once.

He recorded four solo albums: Fingerstyle, Crossing Over, Homespun Groove and Copy and Merge, at which one may hear Baroque compositions of Hieronymus Kapsberger, the works of the Irish bard Turlough O’Carolan, as well as Sting, John Lennon and Paul McCartney. The album Copy and Merge features folk-rock pieces of Paul Simon, while one may hear Langer’s own compositions, among others, on Crossing Over, featuring great jazz sonatas.

The Guitar & Passion project is the result of musical explorations of the artist, in which the

perfect form coexists with improvisation through combination of classical guitar music with jazz.

On the album Guitar & Passion released in 2010, one may find works like: Fingerdance by Billy McLaughlin, St. Thomas by Sonny Rollins, James

by Pat Metheny, as well as the works of Astor Piazzolla and M. Langer’s and S. Ramusch’s own compositions.

Michael Langer was considered by the American magazine Guitar Player to be the best fingerstyle guitarist. He also won the American Fingerstyle Guitar Festival. His successes in the field of teaching are no less impressive, since many of his students are laureates of Polish and international competitions, such as the Open Strings Festival, at which his pupils were victorious as many as five times.

At present, Michael Langer is a teacher at the Anton Bruckner University in Linz and the Vienna Conservatory.

Sabine Ramusch Razem z Michaelem Langerem tworzy najlepszy duet gitarowy w Austrii. W 2007 ukończyła z wyróżnieniem Uniwersytet im. Antona Brucknera w Linz. Wygrała wiele konkursów gitarowych i obecnie jest uważana za jedną z najbardziej obiecujących gitarzystek młodego pokolenia, która oczarowuje publiczność niezwykle subtelnym, choć pełnym emocji sposobem gry.

Together with Michael Langer, she forms the best guitar duo in Austria. In 2007, she graduated with honours from the Anton Bruckner University in Linz. She won many guitar contests and is now considered to be one of the most promising young guitarists, who will charm the audience with her way of playing, which is extraordinarily subtle, though full of emotions.

1. Podczas Festiwalu GITARA 2011 zaprezentujecie The Swiss Project. Czy moglibyście przybliżyć jego ideę?

The Swiss Project to nazwa naszej trasy koncertowej, w ramach której występujemy w filharmoniach oraz na festiwalach muzycznych w Polsce. Idea ta narodziła się w Szwajcarii, gdzie powstał nasz duet – postanowiliśmy zrealizować trasę koncertową, podczas której zaprezentujemy muzykę głównie XX-wieczną, wplatając w programy również kompozycje szwajcarskich twórców. Muzyka szwajcarska jest, tak jak muzyka XX i XXI-wieczna, generalnie bardzo zróżnicowana, i czerpie inspiracje z różnych kultur, zachowując przy tym swój własny, niepowtarzalny charakter. Mecenasami naszej trasy koncertowej są dwie prestiżowe szwajcarskie fundacje: ProHelvetia oraz SUISA Stiftung.

2. The Swiss Project prezentuje wartościowe, choć mało znane utwory. Jak publiczność reaguje na taki repertuar?

Bardzo entuzjastycznie! Miłośnicy muzyki chcą poznawać nowe utwory, szczególnie kiedy są to dobre kompozycje. Już po naszym pierwszym wspólnym koncercie usłyszeliśmy wiele ciepłych słów dotyczą1. At the GITARA 2011 Festival, you are going to present The Swiss Project. Could make the idea a bit more familiar?

The Swiss Project is the name of our concert tour, within which we perform in philharmonic halls and at music festivals in Poland. The idea came to life in Switzerland, where we established our duo – we decided to make a tour, during which we would present mainly 20thcentury music, intertwining into the programmes also compositions of Swiss artists. Swiss music is, just like 19th- and 20th-century music, generally very diverse, and it draws inspirations from various cultures, maintaining, at the same time, its own, unmistakable character. Two prestigious Swiss foundations, ProHelvetia and SUISA Stiftung, are the patrons of our concert tour.

2. The Swiss Project presents valuable, though little known pieces. How does the audience react to such a repertoire?

Very enthusiastically! Music lovers want to learn new compositions, especially when those are good compositions. We heard lots of warm words concerning our unusual and interesting repertoire already after

Roch Modrzejewski Jest jednym z najbardziej interesujących polskich gitarzystów młodego pokolenia, zauważanym również za granicą. Danielle Ribouillault z „Les Cahiers de la Guitare” nazwała go „imponującym, wymagającym, utalentowanym, mądrym artystą”, dostrzegając w jego technice gry „wielką pokorę – oznakę prawdziwej wielkości”. Technikę tą Roch Modrzejewski doskonalił w Akademii Muzycznej w Krakowie, w Musik Akademie der Stadt Basel w Szwajcarii oraz w Weimarze, gdzie kształcił się pod kierunkiem prof. Thomasa Müllera-Peringa. Ponadto uczestniczył w lekcjach mistrzowskich prowadzonych przez takich wirtuozów, jak: Abel Carlevaro, Carlo Marchione, Pavel Steidl, Ricardo Gallén, Joaquin Clerch, Fabio Zanon.

Był stypendystą Fundacji Crescendum Est – Polonia, Rządu Szwajcarskiego oraz Ministerstwa Kultury RP,

20

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

cych naszego nietypowego i interesującego repertuaru. Uważamy, że jest tak wiele ciekawych utworów, że nie warto zamykać się tylko i wyłącznie w obrębie znanych i cenionych dzieł, choćby były wybitne. Jednocześnie nie unikamy takich utworów – na naszym koncercie usłyszycie Państwo np. Mauro Giulianiego i Astora Piazzollę, gdyż ich muzyka na flet i gitarę jest po prostu doskonała.

3. Czy aktualnie bierzecie udział również w innych projektach? Jeśli tak - w jakich?

Owszem, w sierpniu odbyliśmy trasę koncertową we Francji z nieco innym repertuarem, obejmującym również muzykę barokową. Jednocześnie obaj angażujemy się w inne projekty kameralne, jak również solowe.

Różnorodność repertuaru i elastyczność w tej dziedzinie jest dla nas niezwykle ważna.

4. Czy planujecie nagranie płyty w duecie?

Oczywiście! Znakomicie się nam razem gra, świetnie się rozumiemy i ciągle przygotowujemy nowe utwory, pochodzące właściwie ze wszystkich epok i stylów.

Wspólne zamiłowanie do muzyki współczesnej kieruje nasze działania w te właśnie obszary. our first concert. We think that there are so many interesting pieces that it does not pay to close oneself within a set of known and appreciated works, be they excellent. At the same time, we do not avoid such works – you will hear, for example, Mauro Giuliani and Astor Piazzolla at our concert, since their music for flute and guitar is simple immaculate.

3. Do you currently participate also in other projects? If so – what are they?

Indeed, we made a tour of France in August with a slightly different repertoire, covering also Baroque music. At the same time, we are both engaged in different chamber projects, as well as solo ones. The diversity of repertoire and flexibility in that area are extremely important for us.

4. Are you planning to record an album in a duo?

Of course! We love playing together, we understand each other very well and we keep preparing new pieces, coming in fact from all epochs and styles. Our shared love for contemporary music directs our activity to just those areas.

które przyznało mu Stypendium Twórcze oraz stypendium „Młoda Polska”; otrzymał również Stypendium Twórcze Miasta Krakowa i Nagrodę Marszałka Województwa Małopolskiego Ars Quaerendi. Lista nagród, jakie zdobył w ciągu swojej, krótkiej przecież, kariery jest równie imponująca, co lista stypendiów. Otrzymał bowiem I Nagrodę w Międzynarodowym Konkursie Gitarowym w Montrealu w 2005 roku, I Nagrodę oraz Nagrodę Specjalną Szendrey-Karper László Guitar Competition w Esztergom w 2001 roku. W kolejnych latach triumfował w Wielkiej Brytanii, gdzie w konkursie Admira Young Classical Guitarist of the Year zdobył III Nagrodę (2003) i Nagrodę Specjalną (2002). Dwukrotnie otrzymał również wyróżnienia w Niemczech, w 2004 roku – III Nagrodę Gitarren-Festspiele Wettbewerb Nürtingen, a dwa lata później II miejsce w International Classical Guitar Compatition Westfalian Guitar Spring w Erwitte. Wielokrotnie był doceniany przez jury polskich konkursów, zdobywając w 1995 roku III Nagrodę Ogólnopolskiego Konkursu Gitary Klasycznej w Koninie oraz III Nagrodę Międzynarodowego Konkursu Gitary Klasycznej w Kielcach. Dwukrotnie był też laureatem Międzynarodowego Konkursu Gitarowego im. Czesława Droździewicza, zdobywając w 1999 roku drugie miejsce, a w 2003 roku trzecie.

Duet z Rafałem Żółkosiem nie jest jedynym projektem, w który zaangażowany jest Roch Modrzejewski. Występuje również w duecie ze swoim bratem, skrzypkiem Wiktorem Modrzejewskim. Z klarnecistą Szymonem Klimą tworzy duet KallpaDuo, którego płyta Tango ukazała się w lipcu 2010 roku. Współpracował również z Pablem Márquezem (gitara), Anną Marią Staśkiewicz (skrzypce), Marcinem Zdunikiem

5. Jesteście bardzo młodzi i niezwykle utytułowani.

Wygraliście wiele krajowych i międzynarodowych festiwali, otrzymaliście liczne stypendia. Czy jest coś, czego jeszcze nie osiągnęliście jako artyści, a o czym marzycie?

Jest bardzo wiele rzeczy, które możemy jeszcze osiągnąć jako muzycy i to jest w tym zawodzie wspaniałe, gdyż zawsze jest jeszcze przed nami coś ciekawego, coś do odkrycia, coś do osiągnięcia. Mając takie cele, mamy głębokie poczucie, że nigdy nie popadniemy w żadną rutynę ani w nudę i zawsze będziemy cieszyć się wspólnymi koncertami.

6. pytanie do Rocha Modrzejewskiego: Jesteś dyrektorem artystycznym krakowskiego festiwalu Guitarra Galante. Jak oceniasz program artystyczny Wrocławskiego Festiwalu Gitarowego?

Program wrocławskiego festiwalu uważam za bardzo ciekawy i zróżnicowany, myślę że każdy miłośnik muzyki gitarowej i nie tylko znajdzie w nim coś interesującego. Osobiście nie mogę się już doczekać koncertu Paco de Lucíi – jest to wybitny artysta, obok koncertu którego nie można przejść obojętnie.

5. You are very young and extremely prized. You have won many national and international festivals, you have received numerous scholarships. Is there something that you have not achieved as artists yet, and which you are dreaming of?

There are many things which we may still achieve as musicians and it is wonderful about that job, as there is always something interesting awaiting us, something to discover, something to achieve. Having such goals, we have a deep feeling that we will never get into routine or boredom and we shall always enjoy performing together.

6. Question to Roch Modrzejewski: You are the artistic director of the Guitarra Galante Festival in Cracow. How do you assess the artistic programme of the Wrocław Guitar Festival?

I consider the programme of the Wrocław Festival to be very interesting and diverse, I think every admirer of guitar music, and not just them, will find something interesting in it. Personally, I cannot wait for the concert of Paco de Lucía – he is a fabulous artist, whose concert may not be ignored.

(wiolonczela), Katarzyną Budnik-Gałązką (altówka), Zbigniewem Pilchem (skrzypce barokowe), Megan Emigh (flet), Robertem Morawskim (fortepian).

W 2009 roku ukazała się jego debiutancka płyta Gustoso, która zdobyła doskonałe recenzje w Polsce oraz za granicą, między innymi, włoskiego magazynu „Seicorde”, który przyznał jej maksymalną ocenę pięciu gwiazdek.

Roch Modrzejewski is one of the most interesting Polish guitarists of the young generation, also recognised abroad. Danielle Ribouillault from Les Cahiers de la Guitare called him an “impressive, demanding, talented, wise artist,” perceiving in his playing technique “great humility – a sign of true greatness.” Roch Modrzejewski perfected that technique at the Music Academy in Cracow, Musik Akademie der Stadt Basel in Switzerland and in Weimar, where he studied under Professor Thomas Müller-Pering. Moreover, he participated in master classes conducted by such virtuosos as: Abel Carlevaro, Carlo Marchione, Pavel Steidl, Ricardo Gallén, Joaquin Clerch, Fabio Zanon.

He held the scholarship of the Crescendum Est – Polonia Foundation, the Swiss Government and the Polish Ministry of Culture, which granted him the Creative Scholarship and the “Young Poland” scholarship; he was also granted the Creative Scholarship of the City of Cracow and the Ars Quaerendi Award of the Marshal of the Małopolskie Voivodeship. The list of awards, which he received during his impressive, though short career, is as impressive as the list of scholarships. For he received the first Prize at the

Nie warto zamykać się w obrębie znanych i cenionych dzieł 26 listopada 2011, godz. 18.00 Stara Giełda, pl. Solny 16

It does not pay to close oneself within a set of known and appreciated works Ensemble Spectral to młody polski duet, który przedstawi program The Swiss Project, utwory szwajcarskich kompozytorów zaaranżowane na gitarę i flet. Duet powstał w 2009 roku w Szwajcarii, gdzie obaj artyści – Rafał Żółkoś i Roch Modrzejewski – zdobywali doświadczenie muzyczne, kształcąc się na tamtejszych uczelniach. Artystów połączyło wspólne zainteresowanie muzyką dawną i współczesną, zorientowane głównie na poszukiwanie pokrewieństwa pomiędzy muzyką tych dwóch epok. Z ich wspólnych zainteresowań i inspiracji zrodził się właśnie The Swiss Project, którego ideą jest promocja twórczości zarówno kompozytorów szwajcarskich jak i tych, którzy tworzyli w Szwajcarii. Dlatego w programie Ensemble Spectral znajdują się utwory, między innymi, Hansa Hauga, Heinza Holligera, Willy’ego Burkharda, Margrit Zimmermann, ale i, urodzonej w Poznaniu, Bettiny Skrzypczak.

W 2010 roku duet zdobył I nagrodę podczas 22. European Chamber Music Competition Moncalieri w Turynie.

International Guitar Competition in Montreal in 2005, the dirst Prize and the Special Prize at the SzendreyKarper László Guitar Competition in Esztergom in 2001. In the subsequent years, he triumphed in the United Kingdom, where he won the third Prize (2003) and the Special Prize (2002) at the Admira Young Classical Guitarist of the Year. He also received distinctions in Germany, in 2004 – third Award at the Gitarren-Festspiele Wettbewerb Nürtingen, and, two years later, he was the runner-up at the International Classical Guitar Competition Westfalian Guitar Spring in Erwitte. More than once was he appreciated by the juries of Polish competitions, receiving the third Prize at the Polish National Classical Guitar Competition in Konin in 1995 and the third Prize at the International Classical Guitar Competition in Kielce. He was also twice the laureate of the Czesław Droździewicz International Guitar Competition, coming second in 1999 and third in 2003.

The duo with Rafał Żółkoś is not the only project that Roch Modrzejewski is involved in. He also performs in a duo with his brother, violinist Wiktor Modrzejewski. With clarinettist Szymon Klima, he forms the duo KallpaDuo, whose album Tango was released in June 2010. He has also cooperated with Pablo Márquez (guitar), Anna Maria Staśkiewicz (violin), Marcin Zdunik (cello), Katarzyna Budnik-Gałązka (viola), Zbigniew Pilch (Baroque violin), Megan Emigh (flute), Robert Morawski (piano).

In 2009, his début album Gustoso was released and received excellent reviews in Poland and abroad, for instance from the Italian magazine Seicorde, which awarded it the maximum five-star rating.

Ensemble Spectral is a young Polish duo, who will present a programme entitled The Swiss Project, works of Swiss composers arranged for guitar and flute.

The duo was created in 2009 in Switzerland, where both artists – Rafał Żółkoś and Roch Modrzejewski – gained musical experience, educated at Swiss universities.

The artists were linked by their common interest in early and contemporary music, oriented mainly on looking for links between the music of the two epochs. The Swiss Project was born out of their common interests and inspirations and the idea behind it is the promotion of the works of both Swiss composers and those who worked in Switzerland. Therefore, the programme of Ensemble Spectral comprises works of artists like Hans Haug, Heinz Holliger, Willy Burkhard, Margrit Zimmermann, but also Bettina Skrzypczak born in Poznań.

In 2010, the duo got the first prize at the 22nd European Chamber Music Competition Moncalieri in Turin.

Rafał Żółkoś Kształcił się w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy w klasie fletu poprzecznego prof. Jadwigi Kotnowskiej, fletu traverso i muzyki dawnej prof. Michael Schmidt-Casdorff oraz w Zürcher Hochschule der Künste w Szwajcarii w klasie fletu poprzecznego prof.

Philippe Racine oraz fletu traverso prof. Marii Goldschmidt-Pahn. Pomimo młodego wieku Rafał Żółkoś wielokrotnie już zdobywał najważniejsze nagrody konkursów, także międzynarodowych, oraz otrzymał liczne stypendia, takie jak: Bruno Schuler Stiftung, Lyra Stiftung, Georg und Berta Schwyzer-Winiker Stiftung, Musica Mundi, Adam Mickiewicz Institute, Schweizerische Interpretenstiftung, Istvan Kertesz Stiftung oraz Valentin Malamoud Stiftung. Zajął I miejsce w Konkursie Młodych Instrumentalistów Miniatura w Bydgoszczy, I miejsce w konkursie Polskiej Muzyki Współczesnej w Warszawie oraz III miejsce w Concorso Internazionale per Giovanni Interpreti Citta di Chieri we włoskim Torino. Występował, między innymi, podczas Charterhouse International Music Festival w Anglii oraz Primavera Classica w Rosji.

Jest flecistą Kammerorchester der Bayerische Philharmonie, z którą koncertuje w Niemczech, bierze również udział w projektach koncertowych Institute of Computer Music and Sound Technology Zurich (ICST).

Rafał Żółkoś studied at the Music Academy in Bydgoszcz, in the flute class of Prof. Jadwiga Kotnowska, traverso flute and early music class of Prof. Michael Schmidt-Casdorff and at the Zürcher Hochschule der Künste in Switzerland in the flute class of Prof. Philippe

Racine and traverso flute class of Prof. Maria GoldschmidtPahn. Despite his young age, Rafał Żółkoś has already won the most important prizes at competitions, also international, and received many scholarships, including: Bruno Schuler Stiftung, Lyra Stiftung, Georg und Berta Schwyzer-Winiker Stiftung, Musica Mundi, the Adam Mickiewicz Institute, Schweizerische Interpretenstiftung, Istvan Kertesz Stiftung and Valentin Malamoud Stiftung.

He was the winner at the Miniatura Young Instrumentalists Competition in Bydgoszcz, the winner at the Polish Contemporary Music competition in Warsaw, and third at the Concorso Internazionale per Giovanni Interpreti Citta di Chieri in Turin, Italy. He performed, among others, during the Charterhouse International Music Festival in England and the Primavera Classica in Russia.

He is the flautist of the Kammerorchester der Bayerische Philharmonie, with which he performs in Germany, he also participates in concert projects of the Institute of Computer Music and Sound Technology Zurich (ICST).

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

21

FINGERSTYLE show

Zawsze miałem swoje własne muzyczne pomysły i swój własny sposób, żeby je wyrazić 1. W jednym z wywiadów wyznałeś, że nie słuchasz muzyki gitarowej, gdyż zawęża ona twoje horyzonty. Wobec tego jakiej muzyki słuchasz?

Najwięcej słucham jazzu z lat 60-tych: Bill Evans, John Coltrane, Miles Davis, Chet Baker Thelonius Monk, Charles Mingus, Herbie Hancock, McCoy Tyner i wielu innych. Dużo bardziej interesuje mnie kompozycja i aranżacja muzyki niż to, który instrument wydaje dźwięki.

Czasami słucham gitarzystów, takich jak Wes Montgomery, Mike Stern, John Scofield czy Pat Metheny.

2. Wśród muzyków, którzy byli dla Ciebie inspiracją, wymieniasz Johna Fahey’a i Leo Kottke. Dlaczego właśnie ci muzycy?

Zafascynowała mnie ich zdolność do tworzenia pełnego, muzycznie satysfakcjonującego i wielogłosowego brzmienia solowego instrumentu.

3. Czy marzy ci się współpraca z jakimiś konkretnymi artystami?

Nie bardzo. Zawsze miałem swoje własne muzyczne pomysły i swój własny sposób, żeby je wyrazić.

Jestem w stanie wprowadzić je w życie na solowym instrumencie poprzez techniki i podejścia, które wynalazłem.

4. Powszechnie uważa się, że Stany Zjednoczone są najlepszym miejscem do grania muzyki gitarowej.

Amerykańscy gitarzyści reprezentują szczególnie wysoki poziom i mają licznych fanów. Ty przeprowadziłeś się ze Stanów do Szkocji. Dlaczego?

Początkowo istniały powody osobiste mojej przeprowadzki do Szkocji (tutaj poznałem moją przyszłą żonę i menadżera), ale zawsze uwielbiałem podróże i doświadczanie innych kultur. Europa okazała się dla mnie doskonałą bazą do pracy, z łatwym dostępem do wielu krajów i kultur. Wciąż regularnie koncertuję w USA. Ironicznym jest fakt, że liczba moich fanów w Stanach zwiększyła się, odkąd przeprowadziłem się do Szkocji.

5. Twierdzisz, że twoje muzyczne poszukiwania nigdy się nie skończą. Jak sądzisz w jakim kierunku będzie ewoluować twoja twórczość?

Nadal będę badał możliwości gitary solowej na różnych instrumentach, na których gram: akustycznej barytonowej, jazzowej pół-akustycznej, 12-strunowej, gitarze z nylonowymi strunami i innych. Wciąż dokonuję kolejnych odkryć na tych instrumentach.

6. Twoim pierwszym występem był koncert z Allenem Ginsbergiem. Jak wspominasz to wydarzenie?

Byłem zdenerwowany. Ale było to świetne doświadczenie. On był zrelaksowanym, improwizującym artystą występującym na żywo z wielkim poczuciem humoru, który uwielbiał komunikowanie się z ludźmi. Jak tylko rozpoczął się występ, było to prawie jak przesiadywanie w kawiarni i słuchanie zaimprowizowanego wiersza. Prosił mnie o zagranie melodii, potem o wyrecytowanie wiersza, a następnie improwizował wiersz do mojej muzyki. Była również interakcja z widownią.

7. Kiedy możemy spodziewać się twojej kolejnej płyty?

Na początku 2012 r.

I have always had my own things to say musically, and my own way of saying them 1. In one of the interviews you confessed that you do not listen to guitar music, since it narrows your horizons. What music do you listen to, then?

I listen to 60’s jazz mostly: Bill Evans, John Coltrane, Miles Davis, Chet Baker, Thelonius Monk, Charles Mingus, Herbie Hancock, McCoy Tyner and many others. I am much more interested in the composition and the arrangement of the music than I am in which instrument is the featured sound. I do listen to guitar players like Wes Montgomery, Mike Stern, John Scofield and Pat Metheny occasionally.

2. You mention John Fahey and Leo Kottke among the musicians who inspired you. Why them?

I was fascinated by their ability to produce a complete, musically-satisfying multi-voiced sound on a solo instrument.

3. Do you dream of working with any particular artists?

Not really. I have always had my own things to say musically, and my own way of saying them. I have been able to bring those ideas to life on a solo instrument through the techniques and approaches I have invented.

22

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

4. It is generally believed that the US is the best place for playing guitar music. American guitarists represent a particularly high level and have numerous fans. You moved from the States to Scotland. Why? Initially there were personal reasons involved in moving to Scotland (I met my future wife and manager here), but I have always loved travel and experiencing other cultures. I have found Europe to be a great base to work from, with easy access to many countries and cultures. I still tour regularly in the U.S. Ironically, my fanbase there has increased since moving to Scotland.

5. You say that your musical explorations never end. In what direction do you think your creative activity will be developing?

I will continue to explore the solo guitar idiom on the various guitars I play: acoustic baritone, semi-acoustic jazz, 12-string, nylon-string and others. I never run out of new discoveries on those instruments.

I was nervous. But it was a cool experience. He was a relaxed, improvisational live performer with a great sense of humor who loved communicating with people. Once the show started, it was almost like hanging out in a cafe listening to an improvised poem. He would ask me to play a tune, then recite a poem, then improvise a poem over my playing. There was audience interaction as well.

6. A concert with Allen Ginsberg was your first public performance. How do you recall that event?

7. When can we expect your new album?

Early 2012.

„Niewiarygodny, fenomenalny, spektakularny, innowator akustycznej gitary”- to jedynie wybrane spośród licznych głosów zachwytu, jakie od dziesięcioleci słyszy pod swoim adresem Preston Reed, jeden z najwybitniejszych na świecie gitarzystów grających techniką fingerstyle.

Chociaż od jedenastu lat mieszka w Szkocji, dorastał na przedmieściach Nowego Jorku i to amerykańska muzyka była jego pierwszą inspiracją, a pierwszymi mistrzami – Leo Kottke i John Fahey, gitarzyści inspirujący się bluesem i folkiem.

Swoją przygodę z muzyką Reed rozpoczął jednak od lekcji klasycznej gitary. Porzucił je po sześciu miesiącach, gdyż czuł, że to nie jego droga. Wykonując bowiem „instrukcje” nauczyciela tracił zupełnie entuzjazm do gry, a chciał grać tak, by do każdej kompozycji móc wnieść coś swojego i wykształcić swój własny styl.

Zadebiutował w 1979 roku jako typowy, aczkolwiek spektakularny, akustyczny fingerpicker. Współpracował między innymi z perkusistą Alexem Acuñą, piosenkarką Lindą Ronstadt, z zespołem rockowym NRBQ. Zawsze jednak dążył do tego, by wydobyć z gitary szersze spektrum dźwięków, dlatego zaczął wzbogacać swoją grę o elementy perkusyjne. Dziś jego muzyka brzmi tak, jak gdyby była wykonywana przez cały zespół złożony z gitarzystów i perkusistów. Jego koncerty są nie tylko wydarzeniem muzycznym, ale również prawdziwym spektaklem wirtuozerii. Wielu spośród tych, którzy widzieli Prestona Reeda na żywo, nie znajduje wytłumaczenia jak jeden człowiek przy pomocy jednej gitary i dziesięciu palców może tworzyć tak niesamowicie kunsztowne i piękne melodie.

Jako artysta idący własną drogą Preston Reed od ponad trzydziestu lat odnosi sukcesy, zdobywając uznanie publiczności i krytyki oraz podziw takich mistrzów gitary, jak Al di Meola czy Michael Hedges. Jest również inspiracją dla kolejnego pokolenia gitarzystów, takich jak Kaki King, Andy McKee, Newton Faulkner.

Dotychczas nagrał 15 studyjnych albumów, zawierających utwory oscylujące wokół bluesa, rocka, country i jazzu. Trudno jednoznacznie określić gatunek, w którym Reed czuje się najlepiej. Tygodnik „Billboard” nazwał jego płytę Handwritten Notes biblią akustycznej gitary. Na najnowszej płycie Spirit, według dziennika „Metro UK” brzmi nieco bardziej „heavy-metalowo”, ale to nie przeszkodziło mu zauroczyć tym materiałem publiczność podczas tegorocznego Oxford Jazz Festival.

26 listopada 2011, godz. 20.00 Synagoga pod Białym Bocianem, ul. Włodkowica 7

“Incredible, marvellous, spectacular, acoustic guitar innovator” – these are just some of the numerous voices of delight, which Preston Reed, one of the most excellent guitarists playing fingerstyle in the world, could hear used to describe him for dozens of years.

Although he has lived in Scotland for eleven years, he grew up in the suburbs of New York and it is American music that was his first inspiration, and the first masters – Leo Kottke and John Fahey – were guitarists inspired by blues and folk.

Reed started his adventure with music with classical guitar lessons, though. He gave it up after six months, since he felt that it was not his path. Following the “instructions” of his teacher he lost enthusiasm for playing, while he wanted to play in such a manner that he could bring something of his own into each composition and develop his own style.

He made his début in 1979, as a typical, though spectacular, acoustic fingerpicker. He cooperated, among others, with the percussionist Alex Acuña, the singer Linda Ronstadt, with the rock group NRBQ. But he always strived at eliciting a wider spectrum of sound from his guitar, so

he started to enrich his playing with percussion elements. Today, his music sounds as if it was performed by a whole group comprising guitarists and percussionists. His concerts are not only a musical event, but also true spectacles of virtuosity. Many of those who saw Preston Reed live could not explain how one man, with the use of one guitar and ten fingers, can create such amazingly sophisticated and beautiful melodies.

As an artist following his own path, Preston Reed has been successful for thirty years, gaining recognition of the audiences and critics, as well as admiration of such guitar masters, as Al di Meola or Michael Hedges. He is also an inspiration for another generation of guitarists, including Kaki King, Andy McKee, Newton Faulkner.

So far, he has recorded 15 studio albums, comprising works oscillating around blues, rock, country and jazz. It is difficult to define the genre, in which Reed feels best, unequivocally. The Billboard weekly called his album Handwritten Notes the Bible of acoustic guitar. His latest album, Spirit, as a slightly ‘heavy metal’ sound, but it did not prevented him from charming with the material the audiences of this year’s Oxford Jazz Festival.

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

23

27 listopada 2011, godz. 18.00 Hala Stulecia, ul. Wystawowa 1

Flamenco

zagrożone było wylądowaniem w muzeum, ja wprowadziłem je do współczesnego świata.

1. Czy pamiętasz swój poprzedni występ we Wrocławiu? Jak go wspominasz?

Oczywiście, że pamiętam wspaniałą salę (była naprawdę imponująca), znakomitą publiczność i oczywiście Waszą gościnność! Zawsze byliśmy bardzo gorąco przyjmowani w Polsce – może istnieje jakiś rodzaj powiązania między Waszą muzyką ludową i Flamenco.

Ale pamiętam, że Polska zawsze miała społeczeństwo bardzo otwarte na muzykę.

2. Który z twoich nauczycieli gry na gitarze był dla ciebie najważniejszy? Która z jego rad (nauk) utkwiła Ci w pamięci?

No cóż, oczywiście był to mój ojciec i później mój zmarły brat Ramon, którzy byli moimi pierwszymi nauczycielami. Później miałem także Maestro (nauczyciela), ale zdał sobie szybko sprawę, że szedłem swoją własną drogą… Najważniejszą radą jest ta, żeby grać na gitarze tak często i tak dużo, jak się da.

3. Twój pierwszy solowy album nosi tytuł „La fabulosa guitarra de Paco de Lucía”. Czy wydając go już wtedy wiedziałeś, że czeka Cię kariera wielkiego gitarzysty?

W tamtym czasie nie byłem świadom tego, co mogło wydarzyć się w moim życiu. Byłem bardzo dumny, rzecz jasna, ale jako młody człowiek nagle stałem się odpowiedzialny za moją rodzinę. Dorastałem w bardzo biednej okolicy, w społeczności cygańskiej.

Nikt nie miał pracy, moja mama sprzątała w domach innych ludzi, a mój ojciec próbował zarobić trochę pieniędzy grając i komponując. W tamtym czasie Flamenco nie było puszczane w radiu i uważane było za bezwartościową muzykę. Dopiero kiedy odkryto, że turyści ją lubią, zaczęto wspierać Flamenco. A więc, w pewnym sensie, muszę podziękować wszystkim turystom, którzy spowodowali, że muzyka ta stała się znana za granicą.

4. Jesteś absolutnym idolem dla wielu muzyków.

A czy ty sam masz jakieś muzyczne wzorce?

24

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

Nie do końca rozumiem, co masz na myśli mówiąc wzór, ale miałem zaszczyt występować z największymi muzykami moich czasów i jestem bardzo wdzięczny za to, czego się od nich nauczyłem. Chick Corea, John McLaughlin – otworzyli mój umysł na Jazz.

5. Jesteś nazywany wielkim propagatorem kultury hiszpańskiej i flamenco. Czy odbierasz swoją twórczość jako rodzaj kulturowej misji?

Nie zdawałem sobie sprawy z tego przez jakiś czas, ale dzisiaj wiem, że gdy zacząłem grać z moim pierwszym zespołem zmieniłem Flamenco i wprowadziłem je do współczesnego świata. Flamenco w tamtym czasie zagrożone było wylądowaniem w muzeum. Jego struktury były bardzo stare

w pewnym sensie zbyt nudne, żeby młodsze pokolenie się go uczyło. W głębi serca czułem, że coś trzeba było zrobić. Więc zacząłem wprowadzać nowe instrumenty, inne harmonie, współczesne aspekty. Wielu purystom to się nie podobało, ale dzisiaj widzę, że Flamenco jest bardzo dobrze odbierane i poważane, jako prawdziwa część dzisiejszego muzycznego świata. Z tego jestem trochę dumy.

6. Czy jest jeszcze coś, czego chciałbyś dokonać jako artysta?

Chciałbym grać tak długo, jak to możliwe, na poziomie, na którym gram obecnie. Jest to dość trudne, ponieważ młode pokolenie napiera. Ale jedna rewolucja muzyczna w moim życiu wystarczy…

7. Współpracujesz z wieloma młodymi muzykami.

Czy ich podejście do grania flamenco różni się od podejścia muzyków twojego pokolenia?

Tak, ponieważ większość z nich przeszła znakomitą edukację muzyczną i ma wiedzę teoretyczną, której ja

nigdy nie miałem. Podoba mi się to, ponieważ pokazuje, że Flamenco nie jest czymś, czego uczy się schowanym za rogiem, ale weszło na uniwersytety. Bardzo często studenci przychodzą do mnie i pokazują mi transkrypcje mojej muzyki. To miłe, choć sam nie potrafię nawet czytać muzyki…

8. Od wielu lat jesteś królem flamenco. Czy wśród muzyków młodego pokolenia dostrzegasz swojego następcę?

No cóż, jest tylu utalentowanych muzyków… ale dziękuję tak czy inaczej za tego króla!

9. Jak oceniasz przyszłość muzyki flamenco? Czy może być ona atrakcyjna dla kolejnych młodych pokoleń?

Tak, mamy to szczęście, że dzisiaj nasza muzyka jest grana na całym świecie – nie tylko w Hiszpanii. Możecie usłyszeć frazy Flamenco we współczesnej muzyce pop. Tak długo, jak długo są muzycy i publiczność, tak długo ta muzyka będzie żyła.

1. Do you remember your last performance in Wrocław? How do you recall it?

Of course I remember the great hall (it is really impressive), a nice audience and of course your hospitality! We have always been very welcomed here in Poland – maybe there is a kind of relationship between your folk music and Flamenco. But I remember Poland has always been a very open society towards music.

proud of course but as a young man I all of a sudden was responsible for my family. I grew up in a very poor neighbourhood in a gypsy community. Nobody had work, my mother was cleaning other people’s houses and my father was trying to make some money playing and composing. At that time Flamenco was not played in the radio and it was considered a worthless music. And only when they found out that the tourists liked it, Flamenco was supported. So, in a way, I have to thank all the tourists who made the music known abroad.

2. Which of your guitar teachers was the most important for you? Which piece of advice (lesson) engraved itself on your memory?

Well, of course it was my father and later my late brother Ramon who were my first teachers. Later, I also had a Maestro (a teacher) but he realised very soon that I was going my own way… The most important advice is to play the guitar as often and as much as you can.

4. You are the absolute idol of many musicians. Do you yourself have any musical models?

I don’t quite understand what you mean with models, but I have had the great honour to perform with the greatest musicians in my time and I am very thankful for what I have learned from them. Chick Corea, John McLaughlin – they have opened my mind towards Jazz.

3. Your first album was entitled La fabulosa guitarra de Paco de Lucía. Did you know, when you published it, that a career of a magnificent guitar player was awaiting you?

At that time I was not aware of what could happen in my life. I was very

5. You are called the great promoter of Spanish culture and flamenco. Do you consider your creative activity as a kind of cultural mission?

I did not realise that for some time but today I know that when I started to play with my first group I changed the Flamenco and brought it into the modern world. Flamenco at that time was in danger of ending in a museum. It’s structures were very old and in a way boring to learn for the younger generation.

Deep in my heart I felt that something had to happen.

So I started to bring in new instruments, other harmonies, modern aspects. Many purists did not like that but today I can see that Flamenco is very well received and respected as a true part of the music world of today. For that I am a little proud.

6. Is there anything more you would like to accomplish as an artist?

I want to play as long as I can on the level that I am on now. It is hard enough as the young generation is pushing. But one musical revolution in my life is enough….

7. You cooperate with many young musicians. Does their approach to playing flamenco differ from the approach of the musicians of your generation?

Oh yes, as most of them now have a great musical education and theoretical knowledge I’ve never had.

I like that as it shows that Flamenco is not something you learn in a hidden corner but has reached the universities. Very often students come to me and show me transcriptions of my music. I like that although I myself can’t even read music…

8. You have been the king of flamenco for many years. Can you see your successor among the musicians of the young generation?

Well there are so many talented musicians… but thanks anyway for the king!

9. How do you perceive the future of flamenco music? Can it be attractive for the next young generations?

Yes, we are in the very lucky situation that today our music is being played all over the world – not only in Spain. You hear Flamenco phrases even in modern Pop music. As long as there are musicians and there is an audience this music will be alive.

Flamenco

was in danger of ending in a museum, I brought it into the modern world.

Paco de Lucía Paco de Lucía jest postacią, która ma w sobie coś magicznego, jakiś niewytłumaczalny geniusz, który czyni go niedoścignionym mistrzem akustycznej gitary i królem flamenco. Jest on żywą legendą muzyki, której życiorys i dokonania spowija jakiś nimb niesamowitości. Podobno istnieje takie hiszpańskie porzekadło, mówiące o tym, że „kto urodził się 21 grudnia, ten będzie muzykiem albo bandytą”. Jeśli jest w nim chociaż cień prawdy, to muzyczna kariera była Paco de Lucíi przeznaczona od samego początku, bowiem urodził się właśnie 21 grudnia 1947 roku, w Algeciras, jako Francisco Sánchez Gómez.

Jednak nawet jeśli odrzucić magię ludowych mądrości, to trudno wyobrazić sobie inny, niemuzyczny życiorys Paco de Lucíi – chłopaka dorastającego w Andaluzji, w rodzinie pielęgnującej muzyczne tradycje tego regionu. Flamenco wykonywali zarówno jego bracia, jak i ojciec, Antonio Sanchez, od którego Paco, w wieku 5 lat otrzymał swoją pierwszą gitarę. To wła-

śnie ojciec był jego pierwszym nauczycielem, a muzykiem, z którym nagrywał swoje pierwsze płyty – jego starszy brat Ramón de Algeciras. Zanim jednak do tego doszło artysta doskonalił swój talent pod okiem tak wybitnych nauczycieli jak Nino Ricardo, Miguel Borrull, Mario Escudero, czy Sabicas.

Nie bez przesady Paco de Lucía nazywany był cudownym dzieckiem, bowiem mając zaledwie 12 lat otrzymał nagrodę specjalną w konkursie Międzynarodowego Festiwalu Flamenco w Jerez de la Frontera.

Następnie został dostrzeżony przez Josè Greco, który zatrudnił go na trzy sezony jako akompaniatora swojej grupy tanecznej i będąc nastolatkiem Paco wyruszył z nią w międzynarodowe tournée.

Sławę pod własnym nazwiskiem zaczął zdobywać od 1967 roku, kiedy to nagrał swoją pierwszą solową płytę La Fabulosa Guitarra de Paco de Lucia. Niedługo później zaczął wykształcać swój indywidualny styl, łącząc tradycyjne flamenco z elementami jazzu i klasyki, tworząc autorskie „fantazje” na temat tradycji muzycz-

nej, w której się wychował. Zawarł je na płycie Fantasta Flamenca, wydanej w 1969 roku. Jako ambitny artysta, z zaangażowaniem poszukiwał nowych brzmień, które wniosłyby do flamenco świeżość, a jednocześnie nie skaziłyby jego duszy. Jednak w latach 80. powrócił do tradycji i klasycznego brzmienia tej muzyki, co usłyszeć można, między innymi, na płycie Siroco, czy też Intepreta a Manuel de Falla – albumie będącym hołdem dla jednego z najwybitniejszych kompozytorów hiszpańskich.

Do tej pory Paco de Lucía nagrał kilkanaście płyt, solowych oraz będących wynikiem współpracy z innymi muzykami. Dodajmy – wybitnymi muzykami, bowiem są wśród nich takie nazwiska jak Camarón de la Isla, Chick Corea, Larry Coryell. Dla wielu melomanów Paco znany jest przede wszystkim ze wspólnego występu z Johnem McLaughlinem i Alem Di Meolą, który miał miejsce w 1980 roku w San Francisco. Płyta z zapisem tego koncertu, zatytułowana Friday Night in San Francisco stała się absolutnym bestsellerem, sprzedając

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

25

się w nakładzie półtora miliona egzemplarzy. Trio kontynuowało współpracę nagrywając wspólnie jeszcze dwa albumy Castro Marin w 1981 i Passion, Grace and Fire dwa lata później.

Dokonania Paco de Lucíi wykraczają poza świat akustycznej gitary. Jest on bowiem także autorem muzyki do filmów Luisa Borau Sabina i Los Tarantos José oraz do Carmen w reżyserii Carosa Saury. Wziął również udział w nagraniu przeboju Bryana Adamsa Have You Ever Really Loved a Woman? Dzięki temu nazwisko Paco de Lucíi zaistniało w środowisku kinomanów i w popkulturze. Można się spierać, czy dla muzyka tego formatu jakiekolwiek kontakty z popkulturą są w ogóle wskazane, a tym bardziej nobilitujące. Można też dyskutować o tym, czy muzyka jaką współcześnie wykonuje Paco to jeszcze jest prawdziwe flamenco. Ale z pewnością przyznać należy jedno – że żaden z żyjących muzyków nie zrobił tyle dla spopularyzowania flamenco, co Paco de Lucía.

Paco de Lucía is a person who has something magical about him, some inexplicable genius, which makes him an unrivalled master of acoustic guitar and the king of flamenco. He is a living legend of music, whose biography and achievements are shrouded with a kind of aura of extraordinariness. It is believed that there is a certain Spanish saying, holding that “one born on 21 December will be either a musician or a bandit.” Should there be even a tiny bit of truth in it, the musical career was Paco de Lucía’s destiny from the very beginning, as he was born right on 21 December 1947 in Algeciras, as Francisco Sánchez Gómez.

However, even if we reject the magic of folk wisdom, it is difficult to imagine a different life scenario, a non-musical one, for Paco de Lucía – a boy growing up in Andalusia, in a family fostering the musical traditions of that region. Flamenco was performed by his brothers and father, Antonio Sanchez, from whom Paco received his first guitar at the age of 5. It was his father who was his first teacher, while the musician with whom he recorded his first albums was his elder brother, Ramón de Algeciras. Yet, before that took place, the artist developed his talent under the supervision of such excellent teachers as Nino Ricardo, Miguel Borrull, Mario Escudero, or Sabicas.

It was not an exaggeration to call Paco de Lucía a child

26

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

prodigy, since, at the age of just 12, he received a special award at the International Flamenco Festival in Jerez de la Frontera. Then, he was noticed by Josè Greco, who employed him for three seasons as an accompanist for his dance group and so Paco, as a teenager, set out for an international tour.

He started gaining recognition under his own name in 1967, when he recorded his first solo album, La Fabulosa Guitarra de Paco de Lucia. Soon afterwards, he began to develop his individual style, combining traditional flamenco with elements of jazz and classical music, creating his own ‘fantasies’ on the musical tradition he grew up with. He put them on an album called Fantasta Flamenca, issued in 1969. As an ambitious artist, he was greatly occupied with seeking new sounds, which would bring some fresh air to flamenco, but without contaminating its soul. Yet he returned in the 1980’s to the tradition and the classic sound of that music, which can be heard, among others, on his album Siroco, or Intepreta a Manuel de Falla – an album which is a tribute to one of the most eminent Spanish composers.

So far, Paco de Lucía recorded more than a dozen albums, solo and working with other musicians.

To be sure – excellent musicians, since they included people like Camarón de la Isla, Chick Corea, Larry Coryell. For many listeners, Paco is best known for his performance with John McLaughlin and Al Di Meola, which took place in San Francisco in 1980. The live album recorded at that concert, titled Friday Night in San Francisco, became an absolute best-seller, one and a half million copies sold. The trio continued cooperation to record two more albums together, Castro Marin in 1981 and Passion, Grace and Fire two years later.

The achievements of Paco de Lucía reach beyond the world of acoustic guitar. For he is also the author of soundtracks for the films of Luis Borau, Sabina and Los Tarantos José, as well as Carmen directed

by Carlos Saura. He has also taken part in the recording of Bryan Adams’s hit Have You Ever Really Loved a Woman?

Thanks to it, the name of Paco de Lucía emerged in the circles of moviegoers and in popular culture. One may argue whether any contacts with popular culture are advisable for a musician of that calibre at all, let alone ennobling.

One may argue whether the music Paco currently plays is still the real flamenco. But one thing must certainly be admitted – none of the living musicians has done as much to promote flamenco as Paco de Lucía.

Alain Perez Jeden z najbardziej utalentowanych basistów młodego pokolenia, postrzegany jako przyszłość kubańskiej muzyki, który swoją twórczością otwiera nowy wymiar kubańskiego jazzu, nie pozbawiając go jednocześnie jego tradycji.

Perez zna tą tradycję bardzo dobrze bowiem już od pierwszych chwil swojego życia był z nią silnie związany. Urodził się w 1977 roku w Manca Iznaga, małym mieście w prowincji Santi Spiritus i całe swoje dzieciństwo spędził wśród rytmów kubańskiej muzyki, tradycyjnych melodii, które śpiewał jego dziadek, rodzice oraz krewni i znajomi podczas rodzinnych uroczystości i miejskich fiest. Swoje muzyczne powołanie odkrył podczas imprezy karnawałowej w mieście Trinidad, na którą zabrał go ojciec. Cudowne melodie i żywiołowe tańce pochłonęły go do reszty i od tej pory wiedział już, że muzyka jest sensem jego życia.

W wieku siedmiu lat potrafił już grać na gitarze tradycyjne gatunki kubańskiej muzyki - punto guajiro i guaracha. Jego pierwszą publiczność stanowili ludzie pracujący na plantacjach cukru, wśród których łatwo znajdował improwizatorów gotowych śpiewać do jego akompaniamentu.

W 1988 roku rozpoczął naukę w klasie klasycznej gitary i pianina w Konserwatorium Muzycznym Manuela Saumella w Cienfuegos. Po pięciu latach przeniósł się do Hawany, gdzie kontynuował swoje studia na prestiżowej Escuela National de Arte. W wieku siedemnastu lat zaczął występować z zespołem Irakere, założonym przez pianistę i kompozytora Jesúsa „Chucho” Valdésa. Było to dla młodego muzyka wielkie wyróżnienie, zważywszy na to, że Irakere już wówczas określano mianem „najwspanialszej latin jazzowej grupy w kraju i na świecie”.

Ważną postacią na muzycznej drodze Alaina Pereza był wokalista Isaac Delgado, który zachęcił go do zastąpienia gitary klasycznej gitarą basową. Ich współpraca zaowocowała nagraną w Hiszpanii płytą La Primera. Wśród muzyków, którzy wywarli największy wpływ na niego, jako na basistę, Perez wymienia Feliciano Arango, Carlosa del Puerto, Israela „Cacho” Lópeza, Jaco Pastoriusa, Johna Patitucciego, Victora Wootena, Rona Cartera.

One of the most talented bassists of the young generation, dubbed to be the future of Cuban music, who opens a new dimension of Cuban jazz with his creative activity, not depriving it of its tradition, though.

Perez knows the tradition very well, since he was strongly connected to it from the first moments of his life. He was born in 1977 in Manca Iznaga, a small town in the province of Santi Spiritus, and he spent his whole childhood among the rhythms of Cuban music, traditional melodies, which were sang by his grandfather, parents, relatives, and friends during family celebrations and town festivals. He discovered his musical vocation during a carnival event in the city of Trinidad, where his father took him. Marvellous melodies and vivid dances fully engrossed him, and he knew from that moment that music was the sense of his life.

At the age of seven, he could already play the traditional genres of Cuban music – punto, guajiro and guaracha – on the guitar. His first audience were people working on sugar cane plantations, among whom he would easily find improvisers, willing to sing to his accompaniment.

In 1988, he began studies in the guitar and piano class at the Manuel Samuell Music Conservatory in Cienfuegos. Five years later, he moved to Havana, where he continued to study at the prestigious Escuela National de Arte. At the age of seventeen, he started performing with the band Irakere, founded by the pianist and composer Jesús “Chucho” Valdés. It was a great distinction for the young musician, considering the fact that Irakere was already referred to as the “best national and international Latin jazz group”.

Vocalist Isaac Delgado, who encouraged Alain Perez to swap the classical guitar for a bass guitar, was an important person on his musical path. Their cooperation bore fruit in the form of the album La Primera recorded in Spain. Among the musicians who exerted the greatest influence on him as a bassists, Perez names Feliciano Arango, Carlos del Puerto, Israel “Cacho” López, Jaco Pastorius, John Patitucci, Victor Wooten, Ron Carter.

Antonio Serrano Antonio Serrano jest jednym z najwybitniejszych muzyków jazzowych w Hiszpanii. Swoją miłość do muzyki zawdzięcza ojcu, który był jego pierwszym nauczycielem gry na harmonijce i wykładowcą Spanish School of Harmonica and Accordion. Serrano wspomina go jako wybitnego pedagoga, gdyż jego system nauczania był czymś więcej niż metodami grania na harmonijce. To była cała filozofa nauki muzyki, dużo bardziej kreatywna i satysfakcjonująca niż ta oferowana przez akademie i konserwatoria muzyczne w Hiszpanii.

Po ukończeniu szkoły ojca, Serrano kształcił się w konserwatoriach w Madrycie i Alicante. Nieustannie poszerzając swoje muzyczne horyzonty uczył się gry na fortepianie, skrzypcach i perkusji.

Oprócz ojca, największy wpływ na jego grę mieli: Larry Adler, Jan Sebastian Bach, Charlie Parker, David Miles, John Coltrane, Astor Piazzolla, Paco de Lucía, Toots Thielemans, Stevie Wonder i Sonny Boy Williamson.

Jednym z jego osiągnięć był wspólny występ z mistrzem harmonijki Larrym Adlerem. Dzielił scenę również z Lorinem Maazelem, Salvatore Accado, Barbarą Hendricks, Placido Domingo oraz z licznymi orkiestrami symfonicznymi z Hiszpanii, Niemiec, Belgii, Turcji i Nikaragui. Współpracował z wieloma wybitnymi muzykami, takimi jak: Vicente Amigo, Carles Benavent, czy Chano Dominguez. Uczestniczył również w nagraniu ścieżek dźwiękowych do filmów Drżące ciało Pedro Almodovara Mama es Boba Santiago Lorenzo, Impulsos Miguela Alcantuda i Tiempos de Azucar Juana Luis Iborra.

Solowy album Antonio Serrano zatytułowany Central został bardzo dobrze przyjęty przez krytyków jazzowych. Znajdują się na nim utwory nagrane na żywo w Café Central w Madrycie wraz z Joshua Edelman Trio.

Antonio Serrano is one of the most prominent jazz musicians in Spain. He owes his love for music to his father, who was his first teacher of playing the harmonica and a teacher at the Spanish School of Harmonica and Accordion. Serrano recalls him as an excellent educator, since his teaching system concerned more than just methods of playing the harmonica.

It was a whole philosophy of teaching music, much more creative and satisfying than the one offered by music academies and conservatories in Spain.

After finishing his father’s school, Serrano studied at the conservatories in Madrid and Alicante. Incessantly extending his musical horizons, he studied how to play the piano, violin and drum.

Beside his father, the following people had the most profound impact on his playing: Larry Adler, Jan Sebastian Bach, Charlie Parker, David Miles, John Coltrane, Astor Piazzolla, Paco de Lucía, Toots Thielemans, Stevie Wonder and Sonny Boy Williamson.

Joint performance with Larry Adler, the master of harmonica, was one of his achievements. He also shared the stage with Lorin Maazel, Salvatore Accado, Barbara Hendricks, Placido Domingo and many symphony orchestras from Spain, Germany, Belgium, Turkey and Nicaragua. He has toured with many eminent musicians, including: Vicente Amigo, Carles Benavent, and Chano Dominguez. He has also participated in recording of soundtracks to movies Live Flesh by Pedro Almodovar, Mama es Boba by Santiago Lorenzo, Impulsos by Miguel Alcantud and Tiempos de Azucar by Juan Luis Iborra.

Antonio Serrano’s solo album, entitled Central, was very well received by the jazz critics. It comprises pieces recorded live in Café Central in Madrid with the Joshua Edelman Trio.

Farruco, Antonio Fernández Montoya Farruco to artystyczny pseudonim, który Antonio Fernández Montoya przybrał na cześć swojego ojca. Urodził się w 1988 roku w Sewilli i już w wieku 2 lat zadebiutował w międzynarodowej imprezie tanecznej w Berlinie. Jako sześciolatek zagrał w filmie Bodas de Gloria, a cztery lata później stworzył swój własny zespół taneczny Los gnomos del flamenco, z którym występował także poza Hiszpanią, między innymi w Kolonii i Kijowie.

Brał udział w programie Francisa Brunna Incógnito. Wraz ze swoim bratem, Juanem Manuelem, znanym jako Farruquito, występował w programie Farruquito y Familia i wyruszył z nim w pierwsze tournée po Stanach Zjednoczonych. Szybko stał się etatową gwiazdą wszystkich jego programów: Raíces Flamencas, La Len Varó, Por Derecho i Alma Vieja. W każdym z nich dał się poznać jako niezwykle uzdolniony artysta prezentujący nieporównywalną technikę.

Jako główny tancerz występował razem z Antonio Canalesem podczas trasy koncertowej w Meksyku.

Gościł na scenach całego świata, wszędzie jednakowo zachwycając publiczność, a w 2005 roku zabłysnął jako gwiazda filmowa, otrzymując jedną z głównych ról w filmie El Triunfo w reżyserii Mireii Rosy.

szych śpiewaków w historii flamenco. To właśnie Camerón odkrył dziewięcioletniego Juana Rafaela i zaprosił go do wspólnego występu, w którym mistrz akompaniował młodemu śpiewakowi.

W 1995 roku artysta otrzymał kolejne niezwykłe z a p ro s ze n i e, tym razem od Théâtre des Champs-Élysées w Paryżu, na którego scenie wystąpił jako pierwszy w historii Teatru śpiewak flamenco. Dwa lata później Paco de Lucía zaproponował mu wstąpienie do swojego sekstetu, na miejsce własnego brata Pepe.

Duquende współpracował również z gitarzystami: Tomatito, Moraíto Chico, Vicentem Amigo, Juanem Carmoną, Juanem Manuelem Cañizaresem oraz z najlepszymi wokalistkami i wokalistami flamenco, takimi jak: Manzanita, Montse Cortés i La Tana. Niezależnie od występów w projektach innych artystów Duquende realizuje również swoje autorskie pomysły, nagrywając solowe płyty A mi aire, Soy el Duende, Samaruco, Mi forma de vivir.

He was born in 1965 in Sabadell and was dubbed to be the successor of the legendary Camarón de la Isla, one of the best singers in the history of flamenco, from his early years. It was Camerón who discovered the nine-year-old Juan Rafael and invited him to a joint performance, in which the master accompanied the young singer.

In 1995, the artist received another extraordinary invitation, this time from the Théâtre des ChampsÉlysées in Paris, on the stage of which he performed as the first flamenco singer in the history of the Theatre.

Two years later, Paco de Lucía proposed him joining his sextet, to replace his own brother Pepe.

Duquende cooperated also with guitarists: Tomatito, Moraíto Chico, Vicentem Amigo, Juan Carmona, Juan Manuel Cañizares and the best female and male flamenco vocalists, including: Manzanita, Montse Cortés and La Tana. Independently of his performances in other artists’ projects, Duquende implements his own ideas, recording solo albums A mi aire, Soy el Duende, Samaruco, Mi forma de vivir.

David de Jacoba

Duquende, Juan Rafael Cortés Santiago

David de Jacoba nie planował muzycznej kariery. Urodził się w 1985 roku w cygańskiej rodzinie w Andaluzji i miał poświęcić się jakiemuś tradycyjnemu zajęciu. Muzyką zainteresował się dzięki swojemu bratu, profesjonalnemu gitarzyście, który dostrzegł w nim niezwykły talent wokalny i zachęcił do tego, by spróbował swoich sił jako śpiewak flamenco.

Razem wybrali się do Madrytu, gdzie brat pomógł Davidowi de Jacobie otrzymać angaż do zespołu tancerki flamenco Maríi Juncal. Tak rozpoczęła się jego muzyczna kariera, która wiodła przez współpracę z kolejnymi tancerzami, takimi jak El Güito, Alfonso Losa, José Maya, Joaquín Cortés oraz z gitarzystami – Tomatito i Niño Josele. Zatem w ciągu swojej krótkiej kariery zdążył już współpracować z czołowymi postaciami współczesnej kultury flamenco. Aktualnie David de Jacoba występuje, jako drugi śpiewak, z Paco de Lucíą, który jest zachwycony jego głosem i możliwościami interpretacyjnymi, wprowadzającymi do jego występów ekspresję dramatyzmu. Z tą opinią zgadzają się także krytycy muzyczni, doceniając mocną barwę głosu de Jacoby, szeroką skalę oraz doskonałą rytmikę, co wszystko razem czyni z niego jednego z najwybitniejszych śpiewaków naszych czasów.

Urodził się w 1965 roku w Sabadell i już od wczesnych lat młodości postrzegany był jako następca legendarnego Camaróna de la Isla, jednego z najwięk-

David de Jacoba did not plan a career in music.

He was born in 1985 in a Gypsy family in Andalusia and was to take up one of the traditional occupations.

Farruco is a stage name, which Antonio Fernández Montoya adopted in tribute to his father. He was born in Seville in 1988, and made his début at an international dance event in Berlin already at the age of 2. As a six-year-old boy, he played in the film Bodas de Gloria, and created his own dance group Los gnomos del flamenco four years later, with which he performed also outside of Spain, among others, in Cologne and Kiev.

He took part in Francis Brunno’s project called Incógnito. With his brother, Juan Manuel, known as Farruquito, he performed in the Farruquito y Familia project and set out with him on the first tour of the United States. He quickly became a full-time star of all his projects: Raíces Flamencas, La Len Varó, Por Derecho and Alma Vieja. In each of them, he let himself be known as an incredibly gifted artist, presenting unsurpassed technique.

As the principal dancer, he performed with Antonio Canales during a concert tour of Mexico. He guest starred on the stages of the whole world, invariably delighting his audiences, and he excelled as a film star in 2005, when he received one of the main roles in the movie El Triunfo directed by Mireia Rosa.

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

27

He became interested in music thanks to his brother, a professional guitarist, who noticed his extraordinary vocal talent and encouraged him to make an attempt at singing flamenco. Together they went to Madrid, where the brother helped David de Jacoba find employment in the band of flamenco dancer María Juncal. That is how his musical career began, which led him through cooperation with further dancers, such as El Güito, Alfonso Losa, José Maya, Joaquín Cortés and guitarists – Tomatito and Niño Josele. Thus, during his short career, he has already managed to work with the leading figures of the contemporary flamenco culture. At present, David de Jacoba performs, as the second singer, with Paco de Lucía, who is charmed with his voice and interpretation skills, introducing the dramatic element into his shows. Also the music critics agree with this opinion, appreciating the strong timbre of de Jacoba’s voice, the wide scale and perfect eurhythmics, which together make him one of the best singers of our time.

El piraña, Israel Suárez Escobar Niespełna trzydziestoletni perkusista wywodzący się z rodziny obfitującej w wielkie muzyczne osobowości, w tym w dwa pokolenia wybitnych śpiewaków flamenco, takich jak Porrina de Badajoz (dziadek El Pirañi) i Ramón el Portugués (ojciec). Muzykiem flamenco jest też brat artysty Ramón „Porrina”, z którego pomocą rozpoczął swoją karierę w zespole Niñy Pastori. Do tej pory akompaniował już niemal wszystkim najwybitniejszym śpiewaczkom i śpiewakom flamenco, takim

28

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

jak: Antonio Carmona, Rosario Flores, Montse Cortés, José Mercé, Enrique Morente. Współpracował z zespołami Ketama i la Barbería del Sur, z perkusistami: Giovannim Hidalgo, Horacio El „Negro”, Jerrym Gonzalezem, z gitarzystami: Tomatito, Vincentem Amigo, Niño Josele oraz z muzykami jazzowymi, takimi jak Paquito D’Rivera czy Wynton Marsalis. Brał udział również w tworzeniu ścieżki dźwiękowej do filmu Ulica 54 w reżyserii Fernando Trueby i Vengo Tony’ego Gatlifa.

The percussion player, under thirty years of age, comes from a family rich in great musical individualities, including two generations of excellent flamenco singers, such as Porrina de Badajoz (El Piraña’s grandfather) and Ramón el Portugués (father). Also the artist’s brother, Ramón “Porrina”, is a flamenco musician, who helped him start his career in the Niña Pastori’s group.

So far, he has accompanied almost all of the greatest female and male flamenco singers, including: Antonio Carmona, Rosario Flores, Montse Cortés, José Mercé, Enrique Morente. He has cooperated with bands like Ketama and la Barbería del Sur, with percussion players: Giovannim Hidalgo, Horacio El “Negro”, Jerry Gonzalez, and guitarists: Tomatito, Vincentem Amigo, Niño Josele, as well as jazz musicians, such as Paquito D’Rivera or Wynton Marsalis. He also participated in the creation of the soundtrack for the film Calle 54 directed by Fernando Trueba and Vengo by Tony Gatlif.

Antonio Sanchez Palomo Pomimo to, że jest jednym z najmłodszych członków zespołu Paco de Lucíi, to powoli wkracza do grona najwybitniejszych hiszpańskich gitarzy-

stów grających flamenco.

Nie jest to zaskoczeniem, zważywszy na bogatą muzyczną tradycję jego rodziny, z której wywodzi się wiele znamienitych postaci hiszpańskiej muzyki.

Prywatnie bowiem Antonio Sanchez Palomo jest bratankiem Paco de Lucíi, noszącym imię swojego dziadka, gitarzysty Antonio Sancheza.

Jednakże z pewnością to nie powiązania rodzinne zapewniły mu miejsce drugiego gitarzysty w zespole króla flamenco, a jego niebywały talent, przede wszystkim, doskonałe zdolności improwizatorskie. Recenzenci zgodnie twierdzą, że olbrzymią przyjemność sprawia patrzenie na grę Sancheza i słuchanie jego pasaży granych techniką jazzową wspólnie z Paco de Lucíą.

Though one of the youngest members of Paco de Lucía’s band, is slowly entering the group of the most prominent Spanish guitarists playing flamenco.

It is not surprising, considering the rich musical tradition of his family, from which many eminent figures in Spanish music come. In private, Antonio Sanchez Palomo is the nephew of Paco de Lucía, bearing the name of his grandfather, the guitarist Antonio Sanchez. However, it was certainly not due to the family connections why he became the second guitarist in the band of the king of flamenco, but due to his extraordinary talent, in particular his great improvisation skills. The reviewers agree that it is a source of pleasure to look at Sanchez play and to listen to his passages played with the jazz technique together with Paco de Lucía.

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

5

Hallawell Todd (Stany Zjednoczone) – 2000

W ubiegłych latach w Festiwalu brali udział m.in.:

Horna Robert (Polska) – 2000, 2009 Huchard Stéphane (Francja) – 2010 Illarionov Dmitrij (Rosja) – 2005 Jopek Anna Maria - wokal (Polska) – 2009

Anthimos Apostolis (Grecja) – 2010

Junior José Maria Florencio - dyrygent (Polska) – 2005

Badecka Anna (Polska) – 2008

Klich Jarema (Polska) – 2000

Bandini Giampaolo (Włochy) – 2003

Klocek Adam - wiolonczela (Polska) – 1998

Bartnik Kamil (Polska) – 2001, 2006

Kościuszko Jakub (Polska) – 2007, 2010

Bąk Michał (Polska) – 2007

Kozakowski Witold (Polska) – 2010

Berthoumieux Marc (Francja) – 2010

Krawiec Grzegorz (Polska) – 2007

Bertoncini Gene (Stany Zjednoczone) – 2001

Kreusch Johannes Tonio (Niemcy) – 2010

Będkowska-Huang Beata (Polska) – 1998, 2002

Kuropaczewski Łukasz (Polska) – 2000, 2008

Blaha Vladislav (Czechy) – 2001, 2004

Lesicki Artur (Polska) – 2008, 2009, 2010

Bokun Jan Jakub - dyrygent/klarnet (Polska) – 1999, 2002

Leontchik Mikhail – cymbały (Białoruś) – 2000

Brusch Jochen - skrzypce (Niemcy) – 2004

Lislevand Rolf (Norwegia) – 2007

Cañizares (Hiszpania) – 2010

Malischnig Julia (Austria) – 2010

Colaiuta Vinnie – perkusja (Stany Zjednoczone) – 2008

Marthe Linley (Francja) – 2010

Cook Jesse (Kanada) – 2009, 2010

McBride Christian – kontrabas (Stany Zjednoczone) – 2008

Corea Chick – fortepian (Stany Zjednoczone) – 2008

McLaughlin John (Wielka Brytania) – 2008

Cotsiolis Costas (Grecja) – 1999

Meisinger Krzysztof (Polska) – 2008

Dejanović Saša (Bośnia i Hercegowina) – 2006

Micheli Lorenzo (Włochy) – 2010

Desiderio Aniello (Włochy) – 1998, 2001, 2007

Miśkiewicz Dorota – wokal (Polska) – 2009, 2010

Di Meola Al (Stany Zjednoczone) – 2009

Miśkiewicz Henryk – saksofon (Polska) – 2009

Dickinson Johnny (Wielka Brytania) – 2010

Modrzejewski Roch (Polska) – 2003

Dobrakowska Joanna – wokal (Polska) – 2009

Morel Jorge (Argentyna/Stany Zjednoczone) – 1999

Drozd Gerard (Polska) – 2002

Napiórkowski Marek (Polska) – 2009, 2010

Dukič Zoran (Chorwacja) – 1998, 2007

Olkiewicz Grzegorz – flet (Polska) – 1998

Dylla Marcin (Polska) – 2000, 2006

Paco de Lucia (Hiszpania) – 2007

Emmanuel Tommy (Australia) – 2004, 2010

Palma Adam (Polska) – 2010

Finger Peter (Niemcy) – 2007

Pasieczny Marek (Polska) – 2002, 2007

Garret Kenny – saksofon (Stany Zjednoczone) – 2008

30

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

zespoły: Pavlovits David (Węgry) – 2003 Pełech Krzysztof (Polska) – 2004, 2010 Pietrzak Anna (Polska) – 2003, 2009 Pietrzak Łukasz (Polska) – 2001

Aleksandra Kurzak & Jarema Klich (Polska) – 2000 Anna Amahi Company (Hiszpania) – 2000 Anna Patkiewicz & Marek Długosz (Polska) – 2004

Poláčková Petra (Czechy) – 2008

Arkadiusz Stachowski & Magdalena Wirga-Schneider (Polska) – 2006

Radziejewski Wojciech (Polska) – 2006

Carsten Linck & Carsten Grøndahl (Dania, Niemcy) – 2009

Rangno Piotr - bajan (Polska/Niemcy) – 2004

Danza del Fuego (Polska) – 1998, 2003

Radziejewski Wojciech (Polska) – 2008

Dominik Mas & Wojciech Radziejewski (Polska) – 2005

Rašeta Janko (Polska) – 2008

Dominik Tomasiak & Jan Krzeszowiec (Polska) – 2003

Reichert Christian (Niemcy) – 1998

Duo Alirio (Polska) – 2001

Rupocińska Aleksandra (Polska, klawesyn) – 2008

Duo Bandini & Chiacchiaretta (Włochy) – 2006

Słapa Piotr (Polska) – 2010

Duo Debs-Fruscella (Włochy) – 2009

Smith Richard (Stany Zjednoczone) – 2010

Duo Giuseppe Caputo-Luciano Pompilio (Włochy) – 2008

Shtepa Yevgen (Ukraina) – 2005

Duo Guitarinet (Polska)– 2007

Stachowski Arkadiusz (Polska) – 2008

Duo Kaltchev (Bułgaria) – 2001, 2003

Stanikowski Michał (Polska) – 2005

Duo Katona (Węgry)– 2007

Stepantsov Aleksei – fortepian (Białoruś) – 2000

El Macareno y grupo (Hiszpania) – 2006

Stephan Joscho (Niemcy) – 2010

Enver Izmailov Trio (Ukraina) – 2000

Steidl Pavel (Czechy) – 1999, 2006

Esencia Flamenca (Hiszpania) – 2009

Svit Finn (Dania) – 2004

Freeway Quintet (Polska) – 2009

Swete Alexander (Austria) – 2005

Groningen Guitar Duo (Holandia) – 1998

Szydło Robert – gitara basowa (Polska) – 2008

Grupa MoCarta (Polska) – 2003

Taylor Martin (Szkocja) – 1999, 2007, 2010

Guitar Duo Barek And Ghali (Czechy) – 2003

Tortiller Franck (Francja) – 2010

Guitar Project Trio (Włochy) – 2005

Vettoretti Andrea (Włochy) – 2005

Guitar4mation (Polska, Austria, Czechy) – 2007

Viazovskiy Roman (Ukraina) - 2008

Heinz Affolter’s Acoustic Adventure (Szwajcaria) – 1998

Vidoviè Ana (Chorwacja) – 1998

Iwona Kania – Michał Karbowski (Polska) – 2005

Vinitski Aleksander (Rosja) – 2002

Jacaras (Polska) – 2010

Winsberg Louis (Francja) – 2008, 2010

Jakub Kościuszko – Jacek Ropski (Polska) – 2005

Yoshida Yoshimasa (Japonia) – 2001 Zamečnik Jaromir – akordeon (Czechy) – 2004

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

31

Panebianco & Del Monaco Ensemble (Hiszpania) – 2001, 2002 Jaleo (Francja/Hiszpania) – 2008 Jesse Cook Quintet (Kanada) – 2009 Joscho Stephan Quartet (Niemcy) – 2006, 2007 Jose Manuel Cuenca & Francisco Cuenca (Hiszpania) – 2002, 2007 Jose Mauel Sanches Compania Flamenca (Hiszpania) – 2002 Josef Zsapka & Dagmar Zsapkova (Słowacja) – 2003 Juan Polvillo & Juan Compania (Hiszpania) – 2003 Jože Kotar & Tomaž Rajterič (Słowenia) – 2009 Kwartet Gitarowy 4-tissimo (Białoruś, Ukraina, Rosja) – 2008 La Volta (Szwajcaria) – 2005

Pi-eR-2 (Polska) – 2010 Rafael Cortes y Grupo (Hiszpania) – 2001, 2004 Rafał Baranowicz & Grzegorz Mańkowski (Polska) – 2004 Susan Weinert Synergy (Niemcy) – 2008 Tomatito Quinteto (Hiszpania) – 1999 Trio Balkan Strings (Serbia) – 2005, 2008 Ulisses Rocha & Teco Cardoso (Brazylia) – 2009 Wroclaw Guitar Orchestra – Robert Kurdybacha (Polska) – 2000

Lautten Compagney (Niemcy) – 2001

Wroclaw Pfilharmonic Orchestra – Michał Nesterowicz (Polska) – 1999

Maciej Czemplik & Maciej Mazurek (Polska) – 2004

Zděnek Bína Acoustic Project (Czechy) – 2010

Małgorzata Klawińska, Dawid Pajdzik, Jakub Cywiński (Polska) – 2004

Zehnder Kraah Trio (Szwajcaria) – 2010

Marek Napiórkowski & Artur Lesicki (Polska) – 2000

Zgorzelecka Orkiestra Mandolinistów (Polska) – 2007

Marek Napiórkowski Quartet – 2009

Zrzeszeni Artyści Wrocławia (Kamil Bartnik, Waldemar Gromolak, Jarema Klich, Anna i Łukasz Pietrzak, Krzysztof Pełech) – 1998, 1999

Mikulscy Quartet Będ (Polska) – 2003 Miscelánea Guitar Quartet (Hiszpania, Grecja) – 2010 Nelson Veras & Stephane Galland (Brazylia) – 2007 Njorek (Czechy) – 2006 Not Only (Polska) – 2006 Orkiestra Kameralna „Capella Bydgostiensis” (Polska) – 2008 Orkiestra Kameralna „Ricordanza” (Polska) – 2005 Orkiestra Kameralna „Wratislavia” – Jan Stanienda (Polska) – 1998, 2007 Oscar Guzman y Grupo (Hiszpania) – 2005

32

Pepe & Alex Torres (Peru) – 1999

Wrocławski Festiwal Gitarowy GITARA 2011

Patroni honorowi

PatronATY honorowE

Rafał Dutkiewicz - Prezydent Wrocławia Bogdan Zdrojewski - Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rafał Jurkowlaniec - Marszałek Województwa Dolnośląskiego prof. dr hab. Krystian Kiełb - Rektor Akademii Muzycznej we Wrocławiu Clara Celati - Dyrektor Włoskiego Instytutu Kultury w Krakowie Christophe Ceska - Konsul Generalny Republiki Austrii w Krakowie

Zrealizowano z udziałem środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Zostań mecenasem Wrocławskiego Festiwalu Gitarowego Logo Twojej Firmy MECENAS KULTURY

Zapraszamy do współpracy Wrocławskie Towarzystwo Gitarowe organizator Festiwalu Wrocław, ul. Ruska 46a/14, tel.: + 48 793 114 273, e-mail: biuro@gitara.wroclaw.pl, www.gitara.wroclaw.pl

Inauguracja Spektakl Flamenco „Body&Soul”

Carlos Piñana

Grzegorz Frankowski z projektem

New Tango Bridge

Fingerstyle Show w Synagodze pod Białym Białym Bocianem

Preston Reed

Paco de Lucía & Band w Hali Stulecia