Wystawa Rysopis / RenomaWRO - Gazeta by Centrum Sztuki WRO / WRO Art Center

20 PAŹDZIERNIKA - 30 LISTOPADA 2014 Mecenas projektu: Griffin Art Space

Centrum Sztuki WRO Widok 7, Wrocław .......................... wrocenter.pl

WYSTAWA ARTYSTÓW URODZONYCH W POLSCE OKOŁO 1989 ROKU

Maciej Rudzin, Displacement

RYSOPIS.WROCENTER.PL

RYSOPIS Rysopis to opis uproszczony, umożliwiający rozpoznanie, lapidarny, czytelny zestaw wyrazistych a odróżniających cech, ogólnikowe przedstawienie znaków szczególnych lub zaprzeczenie ich występowania. Jest redukcją tożsamości, sprowadza istnienie pojedyncze do aktu momentalnej identyfikacji, mającej sens na poziomie jedynie społecznym – gdzie pozwala odróżnić jednego człowieka od drugiego. Ma pomóc określić tożsamość osoby podejrzanej lub poszukiwanej, jest częścią portretu pamięciowego, w swym uproszczeniu czasem pomaga we wskazaniu właściwej osoby, czasem myli. W obszarze sztuki nie jest terminem tak oczywistym jak portret czy autoportret, będąc bardziej wytworem administracyjnego porządku niż odzwierciedleniem, dokonanym językiem sztuki, nie ma wyraźnego autora. Tytułem wystawa nawiązuje do zrealizowanego 50 lat temu debiutanckiego filmu Jerzego Skolimowskiego, filmu który powstawał stopniowo w czasie, gdy reżyser był jeszcze studentem łódzkiej Szkoły Filmowej. Bohater Rysopisu uciążliwie nieprzystosowany do bezideowej rzeczywistości, a jednocześnie konformistyczny wobec niej, szuka swojego miejsca w „dorosłym” świecie. Z uporem, ale i fatalistyczną rezygnacją, stara odnaleźć się w społeczeństwie, pośród jego aspiracji i modeli życia, w nowej rzeczywistości, w której konsekwencje wojny ustąpiły modernistycznej wizji postępu. Uogólniając, film wyraża esencję postawy współczesnej, której wybory, dążenia i niepewności nie są kształtowane w obliczu opresji historycznej, lecz wynikają z własnych doświadczeń, powstają w indywidualnym zmaganiu się ze światem. Oglądany dziś przynosi obraz

początków peerelowskiej małej stabilizacji w ciasnej rzeczywistości kompromisu. Reżyserowi-studentowi udało się ukazać już niewygodne, kształtujące się w nadziejach młodości pragnienie przeżywania silniejszych uczuć, niezdecydowanie między możliwościami, determinację prób określenia własnego miejsca w życiu, osłabioną ciągłą niekonsekwencją wyborów. Pragnienie mocnego przeżywania „czegoś” i brak możności zdecydowania „czego”. W chwili, gdy bohater Skolimowskiego właśnie porywa się na kolejną próbę znaczącego określenia się wobec świata, lekarz komisji wojskowej opisuje go słowami: Andrzej Leszczyc: 24 lata, kawaler, twarz owalna, zdrów, znaków szczególnych brak. I dodaje jeszcze w trakcie prześwietlenia: Leszczyc, bez zmian! Figurą retoryczną społeczeństwa staje się jej doskonały administracyjny twór – komisja wojskowa, akceptująca kandydata jako obywatela, właśnie w jego powtarzalności i braku wyrazu. Bohater filmu, określony uproszczonym rysopisem, w ciągu niekonsekwentnych starań sam dla siebie próbuje odzyskać twarz. O ile idea wystawy jest inspirowana filmem Jerzego Skolimowskiego, to już sama wystawa Rysopis nie opowiada o dziele filmowym, lecz wychodzi od konstatacji zestawu podobieństw. Artyści biorący udział w wystawie, równolatkowie transformacji ustrojowej w Polsce, której administracyjny początek wyznaczył rok 1989, są obecnie w wieku, w jakim był Skolimowski gdy kręcił Rysopis. Wyrastali w nowej niekomunistycznej rzeczywistości, wychowywali się w świecie po transformacji, czy będącym ciągle w jej

trakcie, ta niepewność jest od początku czynnikiem ideologii i polityki, towarzyszących temu wzrastaniu. Wolni od traum poprzedniej formacji historycznej, zanurzeni w nieoczywistym kształtowaniu kolejnych ram epoki, dążą do realizacji własnych planów, życiowych i twórczych. Samodzielnie zmagają się z rzeczywistością, jej regułami, problemami, instytucjami – także artystycznymi. Wystawa, i działania budowane wokół niej, mają przede wszystkim pokazać tożsamość młodych artystów, osadzających siebie i swoją twórczość w realiach otaczającej ich współczesności, poruszających w swoich pracach temat (samo)określenia „ja” w świecie. Znaczna część prezentowanych prac odnosi się do problemu identyfikacji albo jest próbą określania tego, co zaginione, poszukiwane lub potencjalnie grożące. Prezentuje też prace, będące świadomym uchyleniem się od jednoznaczności lub starające się w znaczący sposób wymknąć kuratorskim założeniom. Ukazuje twórczość usamodzielniających się właśnie artystów, wkraczających obecnie w obszar sztuki, posługujących się wieloma środkami współczesności (wideo, audio, instalacją, fotografią, oprogramowaniem). Nie przynosząc zbiorowego portretu artysty z czasów młodości, wystawa zakłada przedstawienie pewnego zakresu indywidualnych postaw autorów, ukształtowanych już w nowej współczesności. Współczesności po swojemu umiejscawiającej głos jednostki w sytuacji społecznościowego wchłaniania i zamiany indywidualnego w zbiorowe. Piotr Krajewski

DISTINGUISHING FEATURES

English texts about the exhibition available at rysopis.wrocenter.pl

This is the third joint project organized in Wroclaw by the WRO Art Center and Griffin Art Space. Distinguishing Features – an exhibition of works by artists born in Poland around 1989 – can be viewed from October 20th to the end of November at the historic Renoma department store building and the WRO Art Center. Piotr Krajewski, the project curator, says: “The artists, who grew up in non-Communist times, appear to be free of the traumas that are characteristic of the previous generation, and primarily pursue their own creative and personal goals. They struggle independently with the real world, with its rules, problems and institutions, as well as with artistic issues.”

The Polish title of the exhibition – Rysopis – refers to the 1964 directorial debut of Jerzy Skolimowski. Skolimowski’s film, known in English under the title Identifcation Marks: None, was shot in stages while he was still a student at the Łódź Film School. The film’s principal character, onerously ill-equipped to live in a world devoid of ideals and yet still conforming to it, sets off on a doomed attempt to define himself. The Distinguishing Features exhibition and accompanying events are an attempt to highlight the identities of the young artists who have embedded themselves and their work in the realities of the present day, and to raise the

issue of the (self)definition of “myself” in the world. This exposition of the work of artists just entering the art world who use contemporary means of expression (video, audio, installation, photography, software and performance) will focus on a presentation of attitudes and issues in an attempt to identify and highlight contemporary “distinguishing features”. Working with Griffin Art Space, Renoma was, during RenomaWRO 2013, one of the main exhibition spaces for the 15th WRO Media Arts Biennale, Poland’s largest international media art event. In 2014 Renoma also hosted Istvan Kantor’s Media Revolt exhibition.

KUBA BORKOWICZ ENDURANCE

RYSOPIS _ 4

2014, instalacja + performans + zapis wideo Praca stanowi swoisty autorski hołd dla przedstawicieli dwudziestowiecznego ekspresjonizmu abstrakcyjnego. Jest próbą koherentnego połączenia wąsko rozumianej sztuki wysokiej z wymagającą olbrzymiego poświęcenia i ciągłego szlifu sztuką cyrkową. Spontaniczność czy wręcz podświadomość aktu twórczego jest tu dla artysty medytacją pozbawioną odniesień do czasu, istnieniem ściśle „tu i teraz” przy jednoczesnym stałym kontakcie z odbiorcą. To od odbiorcy właśnie zależeć będzie czas trwania tego performansu, będącego wypadkową osobistych inspiracji artysty. Ur. 1989 w Poznaniu. Studiuje w Katedrze Intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Realizuje prace z zakresu wideo, malarstwa, performansu i fotografii. W swojej twórczości porusza tematykę nieskończoności i przypadkowości oraz bada relacje sztuki w przestrzeni publicznej. Jest aktywnym uczestnikiem i laureatem niezależnych przeglądów filmowych oraz członkiem Jury Młodych festiwalu Ale Kino! Indywidualnie zadebiutował w 2013 roku wystawą Oswojone w kolektywie 1a w Poznaniu. Współtworzył oprawę wideo podczas targów Pack Design w Mediolanie (2013).

MAREK DEKA NIC DODAĆ / NOTHING MORE 2014, obiekt mechaniczny Mechanizm zbudowany z dziewięciu prostopadłościanów poruszanych elektrycznie. W powstałym układzie każdy prostopadłościan porusza się z różną prędkością względem pozostałych. Elementy połączono w technice spawania. Metalowe części nie zostały zabezpieczone przed korozją. Ur. 1987 w Sieradzu. Studiował architekturę i urbanistykę w Łodzi, obecnie studiuje w Katedrze Intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Jego pierwszą wystawą zbiorową było Wszystko na raz w Kolektywie 1a w Poznaniu (2014).

MARTA HRYNIUK BAHASA SUNDA 2014, wideo Wideo porusza problem (nie)możliwości ucieczki od wyznaczonych ról społecznych i wynikających z tego napięć, szczególnie na płaszczyźnie spotkania dwóch obcych sobie kultur. Punktem wyjścia dla Bahasa Sunda (z ind. język sundajski) było graniczne dla autorki przeżycie szoku kulturowego podczas rezydencji w Indonezji i towarzyszące mu poczucie zagubienia w konfrontacji z odmiennymi kanonami zachowań społecznych oraz barierą językową. Poruszająca się po makiecie kamera, niejako prowadzona przez dokumentalny zapis dźwiękowej aury indonezyjskiej szkoły, przywołuje proste wyobrażenie teatralnej sceny. Lustrzane odbicie, powracające w obrazie, meandruje pomiędzy granicą rzeczywistości i jej powtórnym przeżywaniem, zmierzając do odtworzenia uczucia zagubienia w czasie i przestrzeni.

Ur. 1991 w Warszawie. Absolwentka Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu oraz Accademia di Belle Arti w Neapolu. Wraz z Martą Węglińską oraz Maciejem Nowackim prowadzi poznańską Galerię Silverado. W 2014 roku brała udział w mobilnej rezydencji artystycznej w Indonezji. Jej realizacje pokazywane były na krajowych i zagranicznych wystawach i festiwalach, m.in.: Słodka choroba (BWA, Tarnów, 2012), festiwal Duo Days (Catalyst Arts, Belfast, 2013), Kontakte (Villa Zanders, Bergisch-Gladbach, Niemcy, 2013), Hryniuk/ Koszewnik/ Łazarczyk/ Olszewski/ Polska/ Rudzin (MOCAK, Kraków, 2013), festiwal Altofest (Neapol, 2013, 2014), Obrazy dla realnego świata (Ptapty, Poznań, 2014), Dzieci ZOO (Stare ZOO, Poznań, 2014), Focus Indonesia (Muzeum Narodowe w Szczecinie, 2014), Bonus track (Willa Hermana, Poznań, 2014).

FILIP IGNATOWICZ AUTOPORTRET / SELF-PORTRAIT 2014, zestaw autoportretów wytworzonych metodami przemysłowymi na różnych nośnikach + wideo Kto pisał nasze twarze? Wydaje się, że często zadajemy sobie to pytanie (świadomie lub nie), powtarzając przed lustrem słowa Pana Cogito. Nasze twarze nie są zaprojektowane, lecz mogą być chirurgicznie zmienione, żeby wpisywały się w pożądane trendy czy kanony piękności. I choć nasze oblicze nie jest przedmiotem, a my sami nie jesteśmy produktem, to jednak dzień za dniem następuje proces naszego auto-utowarowiania się. Autoportret to część rozbudowanego projektu FIGNACY&co., w którym autor z artysty staję się firmą, brandem, powielanym obliczem, a twórczość zamienia w ofertę – zestaw produktów z supermarketowej półki.

Ur. 1990 w Gdańsku. Absolwent malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Dyplom obronił w pracowniach profesorów Henryka Cześnika, Witosława Czerwonki i Roberta Florczaka. Fascynują go wszystkie formy sztuki wizualnej. Chwilowo jeszcze poszukuje granicy między sztuką a produktem. Przygląda się szeroko rozumianemu konsumentowi kultury. Przez 5 lat studiów brał udział w około 70 wystawach (poza Polską swoje prace pokazywał w Argentynie, Kanadzie, we Włoszech oraz wielokrotnie na Litwie), zdobył ponad 35 nagród i wyróżnień w konkursach artystycznych. Laureat nagrody dla Najlepszego Studenta Pomorza w 2013 roku oraz Nagrody Publiczności podczas wystawy Najlepszych Dyplomów Akademii Sztuk Pięknych (2014). Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

RYSOPIS _ 5

RYSOPIS _ 6

ANNA JOCHYMEK ZDOBYĆ PRZESTRZEŃ! / INVADE THE SPACE! 2014, dwa kanały wideo z zapisem ingerencji przestrzennej Prosty gest wypchania mieszkania słomą, spokojny głos ciszy, mierzenie się z przestrzenią, która wyznacza osobniczy rytm życia. Szczelne, precyzyjne i monotonne działanie w efekcie tworzy formę, której nie da się łatwo sforsować. Organiczna materia słomy zostaje zderzona z nieorganiczną materią wielkiej płyty. Mieszkanie w efekcie jest prze-szczelnione i prze-izolowane, rozepchane. Materiał przepuszcza powietrze, a dzięki otworzeniu wszystkich otworów w ścianach, trójwymiarowy obszar oddycha, następuje regulacja energii. Wszystkie elementy użytku codziennego zostały zamrożone (czy też zasłomione?), ergonomia miejsca zablokowana, a przestrzeń prywatna

zamieniona w publiczną, podlegającą powszechnej dyskusji. Nieznaczna interwencja zaburzyła rytm i harmonię, nie tylko wizualną, wynikającą z powtarzalności rytmów dziesięciopiętrowego budynku mieszkalnego z lat 60, ale również wspólnoty mieszkalnej. Fredrowskie „Wolnoć Tomku w swoim domku” nie sprawdziło się w kontekście lokalnym. Pytanie czy sprawdza się globalnie? Po realizacji projektu okazało się, że w tym samym mieszkaniu przed laty żyła kobieta gromadząca rzeczy aż po sufit.

Ur. 1988 w Rybniku. Córka żołnierza i fizjoterapeutki. W 2011 roku obroniła dyplom licencjacki z fotografii na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, a w 2013 roku ukończyła studia magisterskie na Wydziale Sztuki Mediów i Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w Pracowni Działań Przestrzennych prof. Mirosława Bałki. Brała udział w wielu wystawach zbiorowych, m.in. w Our Monster w Seulu (2014), Arsenale di Venezia w Wenecji (2014), MOCAK-u w Krakowie (2013), Centrum för Fotografi w Sztokholmie (2012), Performance Space w Londynie (2012).

ADRIAN KOLARCZYK KOMPRESJA / COMPRESSION 2014, dwa obiekty + zapis wideo Kompresja, mająca na celu uogólnienie, ściśnięcie i zagęszczenie, powoduje, że zamknięty w beczce przedmiot staje się rozbudowaną formą rzeźbiarską przypominającą popiersie. Przez ciągły, długotrwały proces obijania trójnika młotkiem, pierwotna forma zostaje nadbudowana przez blaszaną skorupę. Dwunastogodzinne działanie miało na celu zmęczenie wybranego materiału oraz autora. Rytmiczna, monotonna praca młotka przetwarza prostą, geometryczną budowę elementu hydraulicznego w estetyczny, ale jednocześnie pozbawiony funkcji użytkowej, obiekt.

Ur. 1990 w Skawinie. Absolwent filmoznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 2012 roku rozpoczął studia na Wydziale Intermediów Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, skąd przeniósł się do Poznania, gdzie studiuje obecnie w Katedrze Intermediów Uniwersytetu Artystycznego. Zajmuje się realizacjami dźwiękowymi, rzeźbą, działaniami przestrzennymi oraz fotografią. Brał udział w wystawach zbiorowych Koledzy z klasy (Kolektyw 1a, Poznań, 2014) i Barbarzyńcy (Małopolski Ogród Sztuki, Kraków, 2013).

RYSOPIS _ 7

IRENA KALICKA CO SIĘ STAŁO TO SIĘ NIE ODSTANIE / WHAT HAPPENED WILL NOT UNHAPPEN 2013-2014, cykl fotografii Cykl fotografii przedstawia grupę niesfornych łobuzów, którzy nocną porą przemierzają miasto. W pstrokatych kostiumach, z twarzami ukrytymi pod makijażem klauna tworzą osobliwą kompanię siejącą zamęt. Sadystyczni i delikatni, poważni i figlarni, wyrachowani i naiwni. Są oprawcami, co rusz wpadającymi we własne sidła, ofiarami swoich niekontrolowanych zachowań, wybuchów, popędów, obsesji. Pośród serii portretów odnajdujemy także fotografie zwierząt, kolejnych reprezentacji „trickstera” – mitologicznego przodka błaznów, łotrzyków, klaunów. Ur. 1986 w Krakowie. Absolwentka Szkoły Filmowej w Łodzi, gdzie w 2010 roku obroniła dyplom licencjacki

w pracowni prof. Grzegorza Przyborka, następnie w 2013 roku dyplom magisterski w pracowni prof. Józefa Robakowskiego. Jej prace pokazywane były w kraju i za granicą w ramach wystaw indywidualnych, takich jak: Gęsia Skórka (Fundacja Profile, Warszawa, 2014), I did not have sexual relations with that woman (Pracownia SKI, Kraków, 2014), Autoportret (Pauza, Kraków, 2012), Totalizator (As Gallery, Kraków, 2012) oraz zbiorowych, m.in. Future Condition: From reality to algorithm (Photokina Academy, Kolonia, 2014), Fototeatrzyk domowy (projekcje Voies Off, Arles, 2014), Darkroom (Art Inkubator, Łódź, 2014), 2m2 mody (Lookout Galery, Warszawa, 2014), Ruja i Prubstwo (CSW Project Room Zamek Ujazdowski, Warszawa, 2013),

Będzie się Dzieło. Kolekcja 2013 (Bunkier Sztuki, Kraków, 2013), Sztuka Wymiany. Kolekcja Józefa Robakowskiego (Fundacja Profile, Warszawa, 2013), Mum, I Just Really Need to Focus on My Art Now (Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2013), Tribute to Robakowski (Lokal_30, Warszawa, 2013), W istocie nie\widzialne (Photokina Academy, Kolonia, 2012), Fairy Tale Element (Muzeum Współczesne Wrocław, 2012), Disconnected Images/Rozłączone obrazy (BWA, Bydgoszcz, 2011), Animalia (Gabriele Senn Galerie”, Wiedeń, 2011), Brzuch Atlasa (Atlas Sztuki, Łódź, 2010). Członkini artystycznej grupy Strupek. Mieszka i pracuje w Krakowie.

TOMASZ KOSZEWNIK LATO MIŁOŚCI / SUMMER OF LOVE

RYSOPIS _ 8

2011-2014, zestaw prac: wideo + fotografie + obiekt Instalacja jest zestawem czterech prac, powstałych na przestrzeni kilku lat, które różnią się zarówno formalnie, jak i tematycznie. Najstarszy, Lep – obraz, którego płaszczyznę uzupełnia spalone słońcem lato zdobi ściany mojego pokoju, przy czym do dziś pełni również funkcję praktyczną. Shot – kompozycja fotograficzna, złożona z odbitek negatywu ukrytego w piwnicy dziadków. To rodzice, podczas wycieczki do ruin pruskiego bunkra w Bakałarzewie na Podlasiu. Wykonali zdjęcia na kilka miesięcy przed moim urodzeniem. Sunshine – wideo, jego akcja rozpoczyna się późną, jesienną porą. Rozpalam piec. Z zimowego snu budzi się, zmylony palącym ciepłem, motyl. Mknie drogą ku światłu i znika W blasku księżyca – wypełniającego oczy obrazu malowanego na szkle. Ur. 1986 w Białymstoku. Studiował w Instytucie Etnologii

Ur. 1986 w Białymstoku. Studiował w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Warszawskiego (2008-2010) oraz w Katedrze Intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu (2010-14). Odbył roczny kurs w Pracowni Działań Przestrzennych prof. Mirosława Bałki na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (2011/2012). Obronił dyplom licencjacki w Pracowni Audiosfera UAP pod kierunkiem prof. Leszka Knaflewskiego (2014). Rozpoczął studia magisterskie w Katedrze Intermediów oraz Fotografii (2014). Do jego najważniejszych wystaw zaliczają się: Wspólny projekt (Muzeum Sztuki w Łodzi, Fundacja Sztuki Polskiej ING, Łódź, 2014), Points of View (Centrala Gallery, Birmingham, 2014), Lekcja latania (Galeria Arsenał, Białystok, 2014), Lucid Dream

(Centrum Kultury Zamek, Poznań, 2014), H.K.Ł.O.P.R. (MOCAK, Kraków, 2013), Biennale Sztuki Młodych Rybie Oko (Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Słupsk, 2013), Wtrącenia (Muzeum Chopina, Żelazowa Wola, 2013), Pewność (BWA, Warszawa, 2013), Konteksty (Międzynarodowy Festiwal Sztuki Efemerycznej, Sokołowsko, 2012), No Budget Show IV (MOCAK, Kraków, 2012), Kryzys (Muzeum Współczesne Wrocław, 2012), Happy Birthday Mr. Fluxus (Centrum Kultury Zamek, Poznań, 2012), Wiek XIX vs XXI (Muzeum Narodowe, Kraków, 2011), Przeciąg (Festiwal Sztuki Młodych, Zachęta Sztuki Współczesnej, Szczecin, 2011), Daj Głos (Zona Sztuki Aktualnej, Szczecin, 2011), Triennale Młodych (Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko, 2011).

AGATA KUS ZAGINIONE. WINA POZOSTAŁEGO PRZY ŻYCIU / MISSING: THE SURVIVOR’S FAULT 2014, zestaw prac: fototapeta + zdigitalizowane zapiski + wideo + obraz na ścianie „Bardzo pouczające jest tu wszystko to, czego możemy się nauczyć od osób, których życiowym problemem jest wyraźna trudność w separacji i rozwoju tożsamości. Strategie, które okazują się skuteczne w zmianie charakteru symbiotycznego mają nieomal uniwersalne znaczenie. Stać się dobrze zintegrowanym z innym przy zachowaniu autonomii, to zadanie, które udaje się tylko tym, którzy obdarzeni są i rozumem i szczęściem” — Stephen Johnson, Osobowość symbiotyczna i jej leczenie Instalacja składa się z dwóch kanałów wideo: projekcji Fototapeta, będącej ekspresyjnym kolażem materiałów w znacznej części pochodzących z archiwów rodzinnych zaginionej dziewczyny lub nakręconych przez nią samą oraz pracy o charakterze paradokumentalnym Zaginione, dedykowanej dokumentaliście Jonowi Blairowi. Całość objęta jest ramami malowanej we wzory ściany, przywołując na myśl polskie wnętrza lat siedemdziesiątych. Prace

powstałe we wzajemnej zależności wyobrażają osobę, przechodzącą złożony proces separacji własnej tożsamości, określany mianem „winy pozostałego przy życiu”. Ur. 1987 w Krośnie. Absolwentka i doktorantka Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (dyplom w pracowni prof. Leszka Misiaka, 2012). Pracuje również jako asystentka w prywatnej pracowni Pauliny Ołowskiej. Zajmuje się głównie malarstwem, rysunkiem, działaniami performatywnymi oraz wideo. Jest laureatką wielu nagród i stypendiów. Swoje prace prezentowała na licznych wystawach i targach w kraju i za granicą,  m. in. w MOCAK-u w Krakowie, Biennale Sztuki Mediów WRO, w Atelier Richelieu, Cité Internationale des Arts w Paryżu, Galerii Zderzak w Krakowie czy Sandhofer Galerie (Innsbruck–Salzburg).

RYSOPIS _ 9

JUSTYNA MISIUK EUFORION / EUPHORION 2014, webcam wideo Achilles i Helena żyjący pośmiertnie na Wyspie Szczęśliwych spłodzili syna – nieziemską uskrzydloną istotę. Kierując się otaczającą płodnością ziemi, dali mu na imię Euforion (Εὐφορίων), co w języku greckim oznacza przynoszący dobro, obfity. Euforion stał się obiektem, nieodwzajemnionej miłości Zeusa, co wprawiło impulsywnego boga w ogromny gniew. Udało mu się wymknąć, ale potęgujący się grom złości Zeusa dosięgnął go na Wyspie Melos, pozbawiając życia i obrzędu pochówku. Poruszone nimfy wyprawiły mu po kryjomu pogrzeb, za co zostały ukarane przez najwyższego z bogów przemianą w żaby. Euforion jako ucieleśnienie nowej poezji pojawia się w trzecim akcie drugiej części Fausta, gdzie Faust, Helena i ich syn Euforion znajdują się w cienistym gaju Arkadii. Chłopiec skacze po skałach, porywa do tańca jedną z branek chóru, a gdy próbuje ją pocałować ta wybucha płomieniem i wzlatuje w powietrze. Chłopiec zmienia się w pięknego młodzieńca, pragnie zaznać szaleństwa miłości. Wspina się na szczyty skał, by widzieć cały świat. W oddali dostrzega Greków, walczących o wolność. Pragnie im pomóc, by dzięki temu zostać bohaterem, rozwija skrzydła i wznosi się w górę i niemal jak Ikar po chwili upada u stóp rodziców, a jego cielesna powłoka znika. Aureola wznosi się ku niebu jak kometa. Euforion ma również wątek polski, pojawia się w dramacie o tym samym tytule autorstwa Władysława Kozickiego. W utworze tym konflikt przebiega miedzy Oryginesem zgrzybiałym, fanatycznym zwolennikiem chrześcijańskiej ascezy a młodym i pięknym Euforionem, uosobieniem

greckiej aprobaty życia i uroków prężnego ciała. W czasie misterium zwycięża Euforion, przychodzi mu bowiem z pomocą Dionizos, który w trakcie obrzędu przemienia się z niedołężnego starca w pięknego młodzieńca.

stron narzucają się człowiekowi, zamykają się w przeciwieństwach, jak radość–żałoba, narodziny–katastrofa, początek–koniec, aprobata życia–ucieczka przed nim, zawierają się w micie dionizyjskim, symbolu nieustannej zmiany.

---

Ur. 1989 w Przemyślu. Absolwentka Katedry Intermediów Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu (2013), obecnie studentka Wydziału Reżyserii na Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie. Studiowała również na Universitatea de Arta si Design w Cluj–Napoca w Rumunii (2012). Jej prace oscylują wokół związku człowieka z naturą: rytuały i wierzenia, zwyczaje, dzikość i wolność. Interesują ją stany i czynności zakorzenione głęboko w człowieku, jednak wypierane przez kulturę. Jej prace pokazywane były m.in. w Kunsthal Aarhus (On the Silver Globe, Dania, 2014), Galerii Soimii Patriei w Cluj–Napoca (I want to be a mirror for you, Rumunia, 2012), Centrum Sztuki WRO we Wrocławiu (AC/DC/IT, 2012), Galerii Kordegarda w Warszawie (AAAkupunktura, 2012), Aula Gallery w Brnie (Video on Demand, Czechy, 2011), Kabelvåg Gallery w Norwegii (I like it loud, 2010), BWA w Zielonej Górze (Archeologia teraźniejszości, 2009), a także w programie Biennale Sztuki Mediów WRO (Wrocław, 2011 i 2013), Festiwalu Teatralnego w Sibiu (Rumunia, 2012), Festiwalu Sztuki Wideo Punkty Widzenia (Łódź, 2011 i 2012) czy Video Art Festival Miden w Kalamacie (Grecja, 2010). Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2012).

Euforion jest nie tylko grą ze słowem „euforia” – odnosi się do mitologicznej postaci uskrzydlonego młodzieńca, uosabiającego pochwałę życia, symbolizującego młodość i entuzjazm, a także bezmiłość. Wideo jest zapisem nocy z 8-ego na 9-ego marca. Sobota, dzień zabawy, kiedy większość młodych ludzi osiąga stan odurzenia. Otwarty jest kanał YouTube i iTunes – źródła wspomagające dionizyjskie rytualne upojenie. Zabawa ma swój rytm: uczestnicy piją, wzajemnie się pobudzają. Wybuchają euforią w szaleńczym tańcu, aby po chwili rozproszyć się statecznym spotkaniem przy tytoniu, by nabrać sił do kolejnego wezbrania. Jak Euforion, który zachłannie osiągał kolejne stopnie skalne, by widzieć szerzej horyzont i czuć wyraźniej podniecenie, uczestnicy stają twarzą w twarz z jedynym nieczułym i niemym świadkiem, trzecim okiem – kamero-ekranem, by podwyższyć lot. Oko kamery, odbijające i udostępniające świat, jest nieodłącznym uczestnikiem współczesnego misterium – bezlitosnym, zapamiętującym i aktywnym świadkiem. Pulsujące zjednoczenie w czasie zabawy i bezmyślna radość z „dziś” jest jednocześnie ucieczką przed nim w ponure rytuały misteriów. Tak ujęte misterium, nawet jeśli optymistycznie nacechowane, świadczy o niepokoju. Dynamizm życia, ruch i przemiany, które ze wszystkich

RYSOPIS _ 10

MACIEJ OLSZEWSKI DIY (DESTROY IT YOURSELF) 2014, cykl wideo ujęty w kanał tematyczny „DIY (Destroy It Yourself)” nawiązuje do kanonicznej formuły kultury partycypacyjnej DIY (z ang. Do It Yourself – zrób to sam). Jest to seria prac wideo, zrealizowanych w poetyce filmów instruktażowych, sformowanych w kanał tematyczny w serwisie YouTube. Cykl jest inspirowany tutorialami o tematyce militarnej, wrzucanymi do sieci przez miłośników militariów i majsterkowiczów w różnym wieku. Ur. 1989 w Sulechowie. Studiuje w Katedrze Intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Jest autorem prac wideo i instalacji. Brał udział w licznych wystawach, m.in.: Performing Media (Collegium Maius Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, Poznań, 2011), Collective Body (BWA, Zielona Góra, 2011), II Video Art Festival (Galeria Manhattan, Łódź, 2012), Mediations Biennale (Poznań, 2012), Opcje Poznania (Galeria Opcja, Kraków, 2013), Hryniuk/ Koszewnik/ Łazarczyk/ Olszewski/ Polska/ Rudzin (MOCAK, Kraków, 2013), Crossing Space (Hotel de Inmigrantes, Hannover, 2013), Dzieci ZOO (Stare ZOO, Poznań, 2014), Poles—Kutuplar (The Empire Project Gallery, Stambuł, 2014), Nie miejsce (Enea, Świnoujście, 2014).

MACIEJ RUDZIN DISPLACEMENT

RYSOPIS _ 11

2014, dyptyk Dyptyk fotograficzny przedstawiający całosylwetkowe portrety, uzyskane metodą trójwymiarowych skanów ciał kobiety i mężczyzny. Struktura skóry na modelach została wzajemnie zamieniona, co doprowadziło do przemieszczeń (z ang. displacement) powierzchni i deformacji. Każda widoczna zmiana jest więc wynikiem wzajemnego oddziaływania dwóch ciał. Displacement to w grafice trójwymiarowej rodzaj modelowania obiektów przez nałożenie nań tekstur. Kształt modelu zmienia się w oparciu o informację kolorystyczną zapisaną w skali szarości, gdzie idealna czerń (wartość „0”) jest wgłębieniem, a idealna biel (wartość „255”) to wypukłość.

Ur. 1990 w Koszalinie. Absolwent Katedry Intermediów Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, gdzie w 2014 roku obronił dyplom licencjacki w pracowni prof. Leszka Knaflewskiego. Autor animacji, filmów, fotografii i instalacji dźwiękowych. Twórca projektów muzycznych i performatywnych, zajmujący się poszukiwaniem granicy między rzeczywistością a światem generowanym cyfrowo. Jego prace były wystawiane m.in. w poznańskiej Galerii Nowa (Polygon, 2014). Laureat Nagrody dla Najlepszego Artysty Polskiego w ramach Mediations Biennale 2012 oraz stypendysta Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

IZABELA SITARSKA POMIĘDZY / BETWEEN 2014, zestaw prac wideo Owoc synkretycznych przemyśleń nad rzeczywistością lat dziecięcych i jej osobistym odbiorem. Zbiór kadrów nierozerwalnie wiążących się z postrzeganiem realiów, wynikający ze związku natury z ludźmi, którzy żyjąc na wsi są od niej mocno uzależnieni. W Sacinie (wieś w woj. mazowieckim) wszystko jest celowe i nie dzieje się bez przyczyny, jest postrzegane na podstawie obrazów i ich cykliczności. Całość jest wizualnym zanurzaniem w przestrzeń wspomnień, przenikających się z teraźniejszością. Ur. 1992 w Sacinie. Studiuje w Katedrze Intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. W swoich pracach zajmuje się tematem możliwości ludzkiej psychiki,

jej defektami i wpływem na otoczenie, absurdem oraz synkretyzmem myślenia. Eksperymentuje z formą, często posługując się wideo, performansem, dźwiękiem, tekstem, kolażem i animacją. Jej prace prezentowane były podczas targów Pack Design w Mediolanie (2012), w ramach Dni Sztuki i Nauki w Poznaniu (Augusta D., Pracownia Audiosfera, UAP, 2014), gdzie w 2013 roku zaprezentowała również audioperformans Optical Drum Phenomenon (Pracownia Audiosfera, UAP), a także w Muzeum Wiedzy o Środowisku w Poznaniu (Pokot Mikot lub ciche pędzenie, 2014). W 2014 roku odbyła się jej pierwsza wystawa indywidualna Projekt Sacin (UAP, Poznań).

MARIA STOŻEK WZNIESIENIE / ACCLIVITY

RYSOPIS _ 12

2014, aranżacja przestrzenna

Poprzez złudzenie optyczne instalacja przenosi zjawisko przyrodnicze (wschód i zachód słońca) do przestrzeni domowej. Utworzone z desek wzniesienie w połączeniu z nierówno pulsującym okrągłym znakiem światła z lampki to wprowadzenie do codzienności i zamkniętego obszaru pokoju tęsknoty za naturą. Powstała w ten sposób w prywatnej przestrzeni góra stanowi symulację podróży, ucieczki gdzieś indziej; jest obrazem osiągania niemożliwego przez monotonny spacer we własnym pokoju. Ur. 1989 we Wrocławiu. Absolwentka Wydziału Malarstwa i Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Obecnie studiuje w Katedrze Intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Zajmuje się sztuką przestrzenna, działaniami performatywnymi i wideo. Brała udział w wielu wystawach zbiorowych, m.in. Bondage (Mieszkanie Gepperta, Wrocław, 2014), Czuj się jak u siebie (Muzeum Współczesne Wrocław, 2013), Anti-Anti (Galeria Raczej, Poznań, 2013), Body Continuum (Instytut Sztuki Wyspa, Gdańsk, 2012), jak też indywidualnych (Zew, Galeria U, Wrocław, 2013).

JULIA TASZYCKA A VERY SAD STORY 2014, wideo w portalu społecznościowym Praca inspirowana wideo Bas Jan Adera „I’m too sad to tell you” z 1971 roku jest jego współczesną wersją. W swojej formie i przekazie nawiązuje do obecnych problemów i sposobów ich rozwiązania. Intymne wyznanie autorki jest zapisane w formie niepełnego i niespójnego wideo muzycznego, opublikowanego w portalu społecznościowym, które prowokuje różne oceny i komentarze w sieci. Praca zawiera autentyczne komentarze, które pojawiły się po opublikowaniu projektu na Facebooku. Ur. 1992 w Poznaniu. Absolwentka intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, gdzie w 2014 roku obroniła dyplom licencjacki w Pracowni Audiosfera u prof. Leszka Knaflewskiego. Rysopis jest jej pierwszą wystawą.

MARIA TOBOŁA TAKE ME TO YOUR DEALER RYSOPIS _ 13

2014, praca wideo + zestaw pasteli

Praca składa się z czarno-białej projekcji wideo oraz 25 rysunków pastelami na papierze formatu A4, przedstawiających kosmitę palącego jointa. Wideo zostało nakręcone częściowo na mazurskich polach, częściowo w Warszawie, w okolicy opuszczonego, modernistycznego budynku byłej Ambasady Radzieckiej. Inspirowane jest między innymi popularnymi w latach dziewięćdziesiątych przedstawieniami aliena lądującego na ziemi, by wypalić jointa, dziecięcą fascynacją zjawiskami paranormalnymi, upadłymi ideami, a także zamulaniem z blantem i browarem na ławce pod blokiem. Ur. 1987 w Lesznie. Absolwentka intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu, w 2012 roku obroniła dyplom licencjacki w Pracowni Audiosfera prof. Leszka Knaflewskiego. Zajmuje się wideo, performansem, instalacją, muzyką. Jej realizacje były pokazywane w ramach licznych wystaw i festiwali, m.in. Crimestory (CSW Toruń, 2013), Społeczeństwo jest niemiłe (Raster Gallery, Warszawa, 2013), Let everything you love die! (TRAFO, Szczecin, 2013), Prestige & Style (Winter Saloon, Pałac Branickich,

2012), School of Happiness (Viennafair, Wiedeń, 2012), Shore to shore (Waszyngton, 2011), Triennale Młodych (Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko, 2011), Biennale Sztuki Mediów WRO (Wrocław, 2011), Videonale 13

(Bonn, 2011), Samsung Art Master (CSW, Warszawa, 2010). Wraz z Dominiką Olszowy tworzy radykalny hip-hopowy kolektyw cipedrapskuad. Współtworzy Galerię Sandra. Mieszka i pracuje w Warszawie.

KAMILA WOLSZCZAK NAWARSTWIANIE / BUILD-UP 2014, instalacja

Czas jako osad bezwarunkowo przenikający wszystko i wszystkich. Przezroczystość oraz lepkość instalacji pozwala wyeksponować ten osad na ogół traktowany jako brud. Kluczowym elementem procesu jest spotkanie twarzy z taśmą w ulotnym momencie skupienia. Twarz przenika poprzez warstwę analogową, a powstały wizerunek jest utrwalany cyfrowo i przekazywany na ekran. To przesunięcie momentu w czasie i przestrzeni zaznacza efemeryczność istnienia, tworząc niewidoczną dla ludzkich oczu formę trawienia czasu. Ur. 1988 w Chełmie. Absolwentka malarstwa w Pracowni Intermediów prof. Jana Gryki w Instytucie Sztuk Plastycznych Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz mediacji sztuki ze specjalizacją „Kurator wystaw” i „Działania w przestrzeni publicznej” na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Zajmuje się projektami wizualnymi. Za pomocą instalacji, performansów i rysunków bada relacje pomiędzy artystą, odbiorcą a przestrzenią. Jej realizacje obejmują, m.in.: Melafir (IV Międzynarodowy Festiwal Sztuki Efemerycznej KONTEKSTY, Sokołowsko, 2014), Lepkie ręce (w ramach projektu DomoFonia, Wrocław, 2014), Relacje (Muza space for art, Tel Aviv, 2013), Warstwy (Galeria MD_S, Wrocław, 2013), Passing (Galeria H2O, Barcelona, 2013), Striptiz konceptualny Kamila&Kamila (festiwal Striptease Conceptual, Walencia, 2013), Przypływ–Odpływ (CK Agora, Wrocław, 2013), Tymczasowość (SURVIVAL 10, Wrocław, 2012). Jest autorką niezależnego kuratorskiego projektu Samonośnych Uniwersalnych Wystaw (SUW), realizowanego w przestrzeniach zastanych.

MARTA WĘGLIŃSKA PONOWIONE SYTACJE / REPEATED SITUATIONS

RYSOPIS _ 14

2013-2014, wideo + zapis dźwiękowy + książka Zapis wideo będący próbą ponowienia podróży w nowym miejscu i czasie, eksponowany wraz z książką i dodatkową ścieżką dźwiękową. „Powtórzenie” i „iluminacja” to słowa klucze, które mają doprowadzić do odnalezienia odpowiedniej kombinacji ruchów i wyznaczenia właściwych tras. Układ i konstrukcja czarnego obrazu rysowanego na chodniku to zmapowana rzeczywistość, która staje się abstrakcyjną trasą i znakiem samym w sobie. Działająca postać wykonuje czynność interpretowaną dwojako: nie tylko ściera obraz, ale również wciera go w siebie. Książka Egzotyki. Notatki zebrane (zabrane) z podróży powstała we współpracy z Izbą Drukarstwa w Lublinie.

W całości złożona przez autorkę w pracowni zecerskiej, zgodnie z zasadami dawnego, obecnie prawie niestosowanego rzemiosła. Łączy w sobie kilka równoległych podróży: niektóre zostały odbyte na terenach dzikich, inne na z pozoru udomowionych obszarach. Ohrid czy Poznań stają się tożsame w momencie spotkania właściwego stanu świadomości. Słowo i obraz w kontekście podróży i książki to przede wszystkim skondensowane nośniki, zamykające w sobie setki kilometrów i wydarzeń, odnoszące do niemożliwości znajdowania się w jednym miejscu. Zamknięcie podróży w formie książki to zwrócenie się w stronę jednej osi, która porządkuje całość – czasowi.

Ur. 1990 na Lubelszczyźnie. Absolwentka malarstwa oraz studentka intermediów na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Dwukrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od 2013 roku, we współpracy z Martą Hryniuk i Maciejem Nowackim, prowadzi poznańską Galerię Silverado. Do jej najważniejszych wystaw zaliczają się: Bonus track (Willa Hermana, Poznań, 2014), Domy świątynne i nieme teksty (Muzeum Archeologiczne, Poznań, 2013), Dziura (TRAFO Trafostacja Sztuki, Szczecin, 2013).

RYSOPIS Kurator: Piotr Krajewski Asystenci kuratora: Małgorzata Sikorska, Jan Tarnowski Współpraca: Barbara Kręgiel, Dagmara Domagała, Kamila Wolszczak Producent wystawy: Zbigniew Kupisz Realizacja: Bartosz Konieczny, Michał Michałczak, Adam Bagnowski, Tomasz Bagnowski, Michał Szota Produkcja i koordynacja: zespół Centrum Sztuki WRO Identyfikacja wizualna: Bartosz Konieczny PR: Krzysztof Dobrowolski Strona internetowa: Michał Szota --Redakcja publikacji: Piotr Krajewski Współpraca: Barbara Kręgiel Projekt graficzny: Bartosz Konieczny Godziny otwarcia: DH Renoma, Świdnicka 40 pn-so 09:00-21:00 nd 10:00-20:00

DODATKOWY PROGRAM PRAC WIDEO W CZYTELNI MEDIÓW WRO:

Katarzyna Postaremczak, I stabbed her but I didn’t mean to kill her, I loved her but she treated me like shit

Centrum Sztuki WRO, Widok 7 pn 12:00-18:00 wt-pt 10:00-18:00 so ----nd 12:00-15:00

wystawa od 20 października do 30 listopada 2014 wstęp wolny Oprowadzania kuratorskie: 26.10.2014, niedziela Centrum Sztuki WRO - 15:00 Renoma - 16:15 5.11.2014, środa Centrum Sztuki WRO - 17:00 Renoma - 18:15 19.11.2014, środa Centrum Sztuki WRO - 17:00 Renoma - 18:15 Warsztaty: 14.11.2014, piątek, 12.00-14.00, Centrum Sztuki WRO SKLEJA SIĘ – warsztat Kamili Wolszczak dla studentów. Nawiązując do instalacji artystki, prezentowanej w ramach wystawy, uczestnicy warsztatu przebadają medium jakim jest taśma, sprawdzając różnorodne możliwości zapisu. Zgłoszenia uczestników: Magdalena Kreis / kreis@wrocenter.pl

Adrian Kolarczyk, Ślad / Trace

Jaś Domicz, Mama, Tata i ja / Mummy, daddy and me, 2010, PL, 01:43 Agata Kus, Matka / Mother, 2012, PL, 9:14 Adrian Kolarczyk, Ślad / Trace, 2014, PL, 02:16 Justyna Misiuk, RGB LOOKBOOK, 2013, PL, 4:33 Katarzyna Postaremczak, I stabbed her but I didn’t mean to kill her, I loved her but she treated me like shit, 2012, PL, 5:53, zapis performansu Maria Stożek, Terytoria / Territories, 2013, PL, 6:00, zapis performansu Maria Toboła, Biała Armia / White Army, 2010, PL, 02:49 Ponadto w Czytelni Mediów nowa ścieżka tematyczna z kolekcji WRO: dokumentacje wybranych performansów medialnych z lat 1994-2014

16.11.2014, niedziela, 12.30, Centrum Sztuki WRO NAKLEJKI – warsztat Kamili Wolszczak dla dzieci (w ramach Niedzielnych Poranków Filmowych). W trakcie działania twórczego przygotujemy dziennik z zapiskami na przezroczystej taśmie klejącej. Inspiracją do działania będzie praca artystki prezentowana na wystawie. 28.11.2014, piątek, 10.00-12.00, Centrum Sztuki WRO PRZYBORNIK - spotkanie z Markiem Deką dla osób w wieku 15-25 lat. Można myśleć i nic nie zrobić, można coś zrobić i nie myśleć. Zgłoszenia uczestników: Magdalena Kreis / kreis@wrocenter.pl

Centrum Sztuki WRO | Widok 7, Wrocław | wrocenter.pl Dyrektor: Viola Krajewska

Projekt dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego | Dofinansowano ze środków Gminy Wrocław www.wroclaw.pl | www.kreatywnywroclaw.pl

PLAN WYSTAWY DH RENOMA, ŚWIDNICKA 40 3 1 Izabela Sitarska, Pomiędzy 2 Maciej Rudzin, Displacement 3 Agata Kus, Zaginione. Wina pozostałego przy życiu 4 Justyna Misiuk, Euforion 5 Maria Toboła, Take Me to Your Dealer 6 Irena Kalicka, Co się stało, to się nie odstanie

7 Filip Ignatowicz, Autoportret 8 Tomasz Koszewnik, Lato miłości 9 Marta Hryniuk, Bahasa Sunda 10 Anna Jochymek, Zdobyć przestrzeń! 11 Maria Stożek, Wzniesienie 12 Adrian Kolarczyk, Kompresja

POZIOM +2

2 4

POZIOM +1

12 7

8 10

CENTRUM SZTUKI WRO, WIDOK 7 13 Kuba Borkowicz, Endurance 14 Julia Taszycka, A Very Sad Story 15 Kamila Wolszczak, Nawarstwianie

MEZZANINO

16 Marek Deka, Nic dodać 17 Maciej Olszewski, DIY (Destroy It Yourself) 18 Marta Węglińska, Ponowione sytuacje

CZYTELNIA MEDIÓW

GALERIA

15 Prace wideo z kolekcji WRO