82
OBECNOŚĆ UKRYTA
Chrystus wezwał swoich uczniów: „Uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca” (Mt 11, 29). Tej formuły „uczcie się ode mnie” Jezus użył tylko jeden raz, ale ta jednorazowość wskazuje na to, co jest najważniejsze w życiu i posłannictwie Jego uczniów. W Powieści nad powieściami bł. Honorat zamieści refleksję: „Tę cnotę pokory, która, zdawałoby się, że wcale nie jest dla Boga właściwą, musiał Zbawiciel dłużej na sobie okazywać, aby nasze serca do niej nakłonić, potrzebował ją nad wszystkie inne sprawy zbawienia przełożyć, abyśmy uwierzyli, że prawdziwa wielkość zależy na upokorzeniu; abyśmy, widząc tego Miłośnika naszego, tak upokorzonego z miłości ku ludziom, naśladować Go chcieli, i tę cnotę, tak trudną dla zepsutej natury naszej, całym sercem ukochali. (…) Przykładem własnym głosił najszczytniejszą naukę o cnocie, która jest śmiercią i odrodzeniem dla skażonej natury, oraz podstawą całego chrystianizmu, o cnocie, nieznanej wcale pogaństwu ani światu, cnocie pokory, poddania się, życia ukrytego w pilnym spełnianiu codziennych obowiązków (…)”181. Dla Koźmińskiego pokora ma znaczenie podstawowe i jest jedną z cnót, których niedoścignionym wzorem jest sam Chrystus. Jest to też cnota immanentna ukrytego życia konsekrowanego, w którym wszelkie łaski i dary otrzymane, predyspozycje i zdolności winny być podporządkowane naśladowaniu Jezusa pokornego. Objawieniem cichości i pokory Boga jest Eucharystia: wezwanie do naśladowania Chrystusa łagodnego i pokornego, a zarazem źródło siły do wypełniania przykazań Pana. Jezus pociąga nas do pokory nie tylko przez swój przykład, lecz daje również łaskę i uzdalnia do pójścia za Nim drogą uniżenia, cierpliwości i pokory182.
181
H. K o ź m i ń s k i, Powieść nad powieściami, t. 1, s. 374-375. Por. M. G r u n t, Eucharystia źródłem i wzorem życia ukrytego, w: Eucharystia skarbem Rodziny Honorackiej, s. 165-185. 182