120
OBECNOŚĆ UKRYTA
powiadały ukrytemu charakterowi życia wspólnot. Aby nie manifestować ukrytego charakteru zgromadzenia, siostry są zobowiązane do roztropności i dyskrecji w rozmowach z osobami spoza zgromadzenia, a dotyczących spraw zakonnych. Dyskrecja nie powinna jednak oznaczać izolacji, nadmiernej skrytości czy mówienia o swojej sytuacji życiowej nieprawdy; nadmierne skupienie na tajeniu wybranej formy życia odwraca uwagę od spraw istotniejszych. Świadczenie o Chrystusie nie może być zdominowane bezwzględnym zachowaniem tajemnicy o swoim powołaniu. Jeśli niehabitowość pozwala łatwiej dotrzeć do ludzi z Dobrą Nowiną, to może niekiedy tę szansę bardziej wykorzystać osoba, której konsekracja będzie faktem znanym wybranym ludziom. Miarą potrzeby ujawnienia powinno być zawsze większe dobro, do jakiego można się przyczynić wśród świeckich. 7. W trosce o wierność Koźmiński, zaangażowany całym sercem w rozwój nowych zgromadzeń życia ukrytego, nie szczędził swego czasu, wysiłku ani błogosławieństwa. W początkowym stadium organizacji zgromadzenia tak pisał dnia 11 grudnia 1893 roku do matki założycielki Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących: „Niech Was Bóg błogosławi, abyście w rozpoczętym życiu trwały do końca i abyście nikomu nie dały się odwieść żadnymi racjami od tego. Boże utwierdzaj, uświęcaj i daj wytrwanie do końca”282. Czuwając przez cały czas kształtowania się i rozwoju nowych instytutów zakonnych, o. Honorat nie przestawał utwierdzać sióstr w przekonaniu, że mają być wierne temu pierwotnemu powołaniu, jakim jest zaproszenie Chrystusa do kroczenia za Nim na drodze ukrytego życia zakonnego. Propagator nowej forma vitae nauczał, że trwanie w tym powołaniu 282
H. K o ź m i ń s k i, List do Matki Kazimiery Gruszczyńskiej, w: tenże, Listy do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Cierpiących 1890-1916, (Pisma, t. 6), opr. H. I. S z u m i ł, Warszawa 1997, s. 64.