DROGĄ CHRYSTUSA
UBOGIEGO
127
Chrystusem. Wyrzeczenie się dóbr nie jest metą, a tym bardziej szczytem doskonałości osoby powołanej. Jest obowiązkiem, który naleŜy wiernie wypełnić. „Zostawić” to jeszcze nie wszystko, albowiem ucznia wyróŜnia przede wszystkim „pójście za Nim”. Naśladowanie ubogiej postawy Zbawiciela winno mobilizować siostry do tego, aby nie szukając własnych wygód, przyjemności i dogadzania zmysłom, z miłości do Oblubieńca znosiły wszelkie braki i niedogodności, które niesie ze sobą Ŝycie zakonne. Idąc za Jezusem i Jego Matką Maryją, którzy szczególną troskę i miłość okazywali ubogim, macie starać się z tego, co posiadacie udzielać na potrzeby bliźnim, a zwłaszcza ubogim, aby ich pociągnąć do Ojca Niebieskiego (por. K 50). W tych wskazaniach waszych Konstytucji zawierają się dwa zasadnicze aspekty ewangelicznego ubóstwa: być ubogą i być dla ubogich. W tym naśladujecie samego Boga, którego juŜ Stary Testament ukazuje jako Boga dla ubogich. On słucha wołania ubogich, lituje się nad nimi, broni ich spraw, wymierza im sprawiedliwość. Nowy Testament objawia Boga, który w Jezusie Chrystusie sam stał się ubogim, wybrał ubóstwo i słabość. W naśladowaniu Chrystusa ubogiego o. Honorat widzi nie tylko drogę do zrealizowania powołania zakonnego, ale równieŜ drogę do odnowy Kościoła i świata. Swoje przekonanie opiera na przykładzie Ŝycia św. Franciszka oraz równieŜ tych, którzy działali w nurcie duchowości franciszkańskiej. UwaŜa za konieczne, abyście naśladowały Świętego Patriarchę w podjętym przez niego ubóstwie i ukochały je na wzór Serafickiego Ojca (por. Rady…, s. 14). Z tego krótkiego pouczenia rodzą się pyta-