5 minute read
Het rijke roomse leven
Volgens goed katholiek gebruik hing bij ons thuis in de gang naast de voordeur een wijwaterNa fascinerende reizen naar Rusland in de vat. Daarin werd gewijd water gedaan. Op paaszaterdag werd water gewijd door de kapeafgelopen maanden, heeft de HEVO-reislaan en dat water werd door de parochianen opgehaald in flessen. Dit water deed je in het commissie, op verzoek van een aantal wijwatervat bij de voordeur en op de slaapkamers. leden, besloten in het voorjaar van 2020 naar Israël te gaan.
De bedoeling was dat je bij het betreden van het huis de vingers in het vaatje stopte om zo met ‘gereinigde’ handen een kruisteken te maken voordat men de woning betrad. Het kruisteken was symbool van uiterlijke en innerlijke reiniging. Ook bij de ingang van de kerk stond een groot wijwatervat opgesteld. Ik weet nog goed dat bij de zondagse mis iedereen zijn vingertoppen van de rechterhand in het wijwatervat stopte. Meestal stond er een lange rij gelovigen te wachten tot men aan de beurt was. Overslaan kon niet want de kapelaan stond bij de ingang van de kerk te controleren. Als kind vond ik het erg interessant om mijn hele hand er in onder te dompelen en dan te zwaaien naar de andere gelovigen met de bedoeling dat zij nat werden. Tot laat in de jaren zeventig was het wijwatervat in gebruik bij katholieke gezinnen.
Advertisement
Op vakantie bezoeken wij meestal een of meerdere kerken. In de zuidelijke landen zie je de kerkgangers nog steeds gebruik maken van het wijwatervat. Je ziet er prachtige exemplaren bij, op sokkels of aan de wand. De meesten zijn gemaakt van natuursteen. Wijwaterbekkens waren al te vinden in kerken die dateren van enkele eeuwen na Christus. Het wijwatervat en vele andere religieuze voorwerpen zijn ook in kloosters en musea te bezichtigen. Altijd de moeite waard.
Sjef Peters
DE ADEM INGEHOUDEN
Na fascinerende reizen naar Rusland in de Met deze titel leidt HEVO-lid Els van den Maagdenberg haar lezers binnen in het verhaal van afgelopen maanden, heeft de HEVO-reishaar leven. Els koos voor een autobiografie die leest als een roman. commissie, op verzoek van een aantal leden, besloten in het voorjaar van 2020 naar Israël te gaan.
Hoe moeten we de titel lezen?
Mijn in het boek genoteerde motto is: geboren worden is adem geven aan het leven. Ademhalen is onbelemmerd leven, is vrij het leven aangaan. De inhoud van mijn boek laat zien dat de adem mij regelmatig werd ontnomen, zodat ik het leven met veel tegenslag had aan te gaan. In mijn openheid voelde ik me veelal in levensvreugde belemmerd. Essentieel in mijn boek is mijn oproep tot zelfreflectie: zoek een manier of hulp om traumatische ervaringen om te zetten in positieve energie.
De moeilijke relatie met je vader tijdens je jeugd loopt als een rode draad door het verhaal.
Ik heb als tiener de sterren uit de hemel gebeden om die man te laten verdwijnen. Hij heeft mij psychisch beschadigd. Toch had ik mij voorgenomen bij zijn sterfbed te verschijnen, als hij naar mij zou vragen. Mijn haatgevoelens jegens hem had ik in de loop der tijd afgelegd, waarna ik emotionele leegte ervoer die mij behoorlijk in verwarring bracht.
Hoe was de relatie met je moeder?
Goed. Mijn moeder stond machteloos tegenover het verbale geweld van mijn vader. Hij kwam regelmatig dronken thuis. Geld was er niet. Toch heeft zij in 1960 met hulp een scheiding van tafel en bed kunnen bewerkstelligen. Mijn boek is een ode aan mijn moeder en broer Ton.
Op 9 mei 1940 trouwden je ouders en gingen ‘gedwongen op huwelijksreis’. Jouw moeder hield van deze bizarre reis een oorlogsdagboekje bij dat je integraal in je boek hebt opgenomen. Waarom?
Dit had 2 redenen. In de eerste plaats is het een historisch document van de Tweede Wereldoorlog. Het gerucht ging dat de Duitsers Breda zou-
den gaan bombarderen. Daarom werd Breda op 12 mei 1940 geëvacueerd. Een deel van de vluchtelingenstroom kwam op gang richting Antwerpen. Mijn ouders hadden beter thuis kunnen blijven, Na fascinerende reizen naar Rusland in de want in België kwamen zij midden in oorlogshanafgelopen maanden, heeft de HEVO-reisdelingen terecht. In de tweede plaats wilde ik mijn commissie, op verzoek van een aantal moeders tekst opnemen, omdat ik het achteraf als leden, besloten in het voorjaar van 2020 een slecht voorteken van haar huwelijk kon zien. naar Israël te gaan.
Desondanks leverde deze ‘huwelijksreis’ ook een positieve ervaring op.
Mijn vader was tijdens deze vlucht aangekomen in het Vlaamse dorp Nieuwkerken-Waas. Hier werd hij gastvrij ontvangen door een familie: samen met een ‘maat’ kreeg hij daar een slaapplek. Na een ontroerend afscheid ging hij terug richting Nederland. Onderweg kwam hij zijn kersverse vrouw weer tegen. Bij het afscheid van dit gezin had hij hun beloofd om na de oorlog contact op te nemen. Dit heeft hij waargemaakt: in de decennia na de oorlog groeide er een hechte vriendschap tussen de Vlaamse familie en mijn ouders. Ik heb het Vlaamse plattelandsleven met veel liefde leren kennen tijdens de vele vakanties, die ik daar mocht doorbrengen. Helaas heeft mijn vader de vriendschap door eigen schuld om zeep geholpen. Mijn moeder heeft tot haar levenseinde genoten van de genegenheid die wederzijds met deze familie was gegroeid. Sinds kort heb ik het contact met de nog levende gezinsleden hernieuwd.
Je hebt een passie voor onderwijs
In de tweede klas van de middelbare school was ik onder de indruk van de wijze waarop de lerares Frans met ons omging. Door haar te observeren wist ik intuïtief dat ook ik later lerares op een middelbare school wilde worden. Door alle ellende thuis heb ik de middelbare school niet kunnen afmaken. Via een staatsexamen en jarenlange avondstudie, naast een drukke baan overdag, bereikte ik uiteindelijk mijn doel op latere leeftijd: lerares Nederlands. Nu geef ik nog met veel plezier privéles als NT-2 docente.
Je houdt van bridgen!
Mijn vader bridgete ook; de gespeelde spellen werden thuis op hinderlijke wijze ‘nabesproken’. Mijn overleden broer Ton en ik hadden in onze jeugdjaren gezworen nooit aan het bridgen te beginnen. Hij kwam zijn belofte na. Ik nam op hoge leeftijd de uitdaging van het spel aan; het houdt me scherp en ik koester het menselijk contact dankzij de bridgetafel.
Wie zijn levensverhaal publiceert, wil wellicht een bepaalde boodschap uitdragen?
Mijn boodschap luidt: het maakt niet uit hoe ongelukkig je jeugdjaren verlopen, maar laat je niet verleiden tot de slachtofferrol. Het gaat erom wat je doet met die nare ervaring. Zoek naar zingeving. Ik hield mijn leerlingen altijd voor: “Het zijn de beste leerlingen die de zwaarste opdrachten krijgen!”.
Denk je nog vaker te publiceren?
Er gist wel wat in mijn hoofd. Vanuit mijn intuïtie wacht ik op signalen. Ik was blij en trots toen mijn boek gereed was.
