2 minute read
Heddet al geheurd?
Pinksteren is voorbij en hopelijk is ook bij u de Heilige Geest neergedaald. Vroeger gebeurde dat in de vorm van vurige tongen maar bij mij komt ie zaterdag in de vorm van Pfizer; de tweede vaccinatie staat op het programma. Vermoedelijk is hiermee het gros van de HEVO leden 2 maal geprikt en hopelijk is het gevolg hiervan dat we weer met de activiteiten kunnen starten. Dat zou heel fijn zijn en een geweldig vooruitzicht om elkaar weer te ontmoeten. Het leven in de bubbel heeft lang genoeg geduurd, aan alles komt een einde dus ook aan Pandemie, Corona en Covid-19.
Bent u actief bezig geweest in ‘Rosmalen in Beweging’? Hebt u tussen 5 en 25 mei gefietst en/of gewandeld voor de conditie, de gezelligheid en ter ondersteuning van horeca en winkeliers? Dan zie je maar weer hoe bevoorrecht wij zijn om in deze mooie omgeving te mogen wonen. De zandverstuiving, de Maas, Wamberg, Driesprong, Maximakanaal, Sprokkelbosch en Krommenhoek, allemaal de moeite waard. Het is er goed toeven te voet en op de fiets.
Advertisement
En toch, ondanks al dat moois willen we onze horizon graag verbreden en weer op vakantie gaan. Bij ons gaat Noorwegen in de herkansing. Het land is groot genoeg om afstand te kunnen houden en om afstanden te kunnen maken. Je kunt gewoon uren rondrijden zonder iemand tegen te komen of wandelen in de ongeëvenaarde en nog steeds ongerepte natuur. Als u goed kijkt naar de foto op de achtergrond van deze column dan ziet u Pierre staan op de Kjerag Bolten. Dat is een joekel van een steen die op 1.000 meter hoogte boven het fjord vastgeklemd zit tussen 2 rotswanden. Volgens een plaatselijke legende is de steen een trol die versteend is toen het daglicht op hem viel. Pierre staat er op…. met losse handen. Maar het had heel wat voeten in aarde voordat hij daar stond.
Ik citeer uit mijn reisverslag: ‘Het begin is meer dan pittig, langs kettingen probeer je jezelf omhoog te trekken op de steile granieten rots….. Dat wordt zweten en de eersten maken reeds rechtsomkeert, zien af van het afzien en gaan koffie drinken in het Adelaarsnest. Wij klimmen en klimmen, soms genietend van het uitzicht, soms puffend en steunend en soms uitglijdend… We gaan ’n bocht om en ’n kloof in en dan zien we hem. ‘Vriend Kjerag’ wacht op ons, uitdagend lonkend….Sommigen staan er ontspannen op, alleen, met z’n drieën, dansend of op één been balancerend. Ik durf het hupje naar de rotsblok niet te maken en kruip er naartoe, 1.000 meter naar beneden is het Lysefjord, loodrecht, geen enkele afbakening, géén beveiliging op Kjerag. Als ik zit is mijn angst verdwenen en ik kan zonder problemen gaan staan. Hij die niet op een trap ’n lamp durft in te draaien staat hier op één vierkante meter waar vandaan je 1.000 meter naar beneden kunt vallen’.
Op de foto’s op de volgende pagina ziet u mijn gestuntel op Kjeragbolten maar ik had het voor geen goud willen missen.
