Informatiemarkt gezondheid

Ad, wie heeft jou, een ervaren journalist, binnengehaald bij HEVO?

Toen ik begin 2018 stopte met werken werd ik, zoals veel Rosmalense pensionado’s, lid van HEVO. Daarbij gaf ik aan wel iets te willen doen ‘in de communicatie’. In HEVO-Actueel zag ik toen nog te weinig uitdaging. Een jaar later benaderde bestuurslid Tonny van Raaij me met de vraag of ik het stokje wilde overnemen van de toenmalige eindredacteur van HEVO-Actueel, Geert Loeffen. Die wilde om gezondheidsredenen stoppen. Wat mij over de streep trok, was de ambitie van HEVO om het blad door te ontwikkelen tot een écht magazine. Die behoefte was er onder meer omdat het blad ONS van KBO-Brabant weggevallen was.

Vertel eens iets over je voorgeschiedenis?

Ik had een nogal grillige loopbaan. Vanaf de zesde klas van de Laurentiusschool (nu Troubadour) wist ik dat ik onderwijzer wilde worden. Maar met een gymnasium-alfa diploma op zak was het volgens ‘mijn adviseurs in Heeswijk’ logischer om naar de universiteit te gaan dan naar de PABO. Zo toog ik op mijn 18e naar Utrecht voor de studie Engels. Maar ik kon de vrijheid niet aan, het werd vooral biljarten en bier drinken in een café. Toen maar vervroegd in dienst en daarna toch de PABO.

Helaas waren er begin jaren 80 nauwelijks banen in het onderwijs. Na een jaar vergeefs solliciteren, begon ik bij de Belastingdienst. Daar zag ik na vooral managementfuncties in 1998 bij een interne reorganisatie mijn kans schoon om alsnog mijn roeping te volgen, ik werd zij-intreder. Ik solliciteerde bij basisschool ’t Ven, waar ik collega werd van Piet Kerssens, nu een van de redacteuren van HEVO-Magazine. Maar het viel me zwaar: na 15 jaar was er ook veel veranderd in methoden en in de hoeveelheid administratie, en de ouders waren veeleisender. Ik had bij de Belastingdienst een terugkeergarantie van een half jaar, ik koos voor terugkeren.

Aanvankelijk waren ook daar geen geschikte vacatures, maar in 2001 kon ik aan de slag in Utrecht bij Bedrijfsjournalistiek, dat onder meer het personeelsblad en enkele vakbladen maakte. Ik begon als medewerker van de digitale nieuwskrant, waarin dagelijks ontwikkelingen binnen de organisatie, jurisprudentie op het gebied van belastingrecht en personeelsberichten werden opgenomen. Dat heb ik bijna 15 jaar gedaan. Daarna heb ik nog enkele jaren in Eindhoven bij Forum Salaris gewerkt, een platform dat salarisadministrateurs voorzag van informatie vanuit de Belastingdienst.

Je hebt in die periode ook een boek geschreven?

Ik schreef bij de Belastingdienst nieuwsberichten en dat bracht mij ertoe om me bij het Brabants Dagblad aan te melden als Rosmalen-correspondent. Dat heb ik 5 jaar gedaan. Daar schreef ik tussen 2004 en 2006 voor de donderdageditie een stuk over een oude ansicht of foto uit de jaren 50/60 van een Rosmalens gebouw en diezelfde plek 50 jaar later. De foto’s kreeg ik van Henk de Werd, die ook wist wie ik het best kon interviewen.

Het kwam goed uit dat ik in Rosmalens dialect ben opgevoed, dat schiep direct vertrouwen bij de geïnterviewden, bijna allemaal autochtone Rosmalenaren. Enkele lezers, onder wie Gerrit Mol, vroegen mij of ik deze 60 reportages ging bundelen. Dat werd het boek ‘Het aanzicht van Rosmalen’, dat in 2006 verscheen. De oplage was 1.000 exemplaren en was al snel bijna uitverkocht. De presentatie van het boek in De Kentering werd een van mijn mooiste ervaringen: er kwamen bijna 100 mensen die voor-ingetekend hadden hun boek ophalen en vroegen mij een persoonlijke boodschap te schrijven.

Naast je werk deed je ook altijd vrijwilligerswerk?

Ik ben al vanaf 1979 lid van voetbalclub Maliskamp. Naast zelf spelen wilde ik ook iets met jeugd doen ter compensatie van het niet kunnen werken in het onderwijs. In 1983 werd ik voorzitter van de net opgerichte jeugdcommissie en daarmee ook bestuurslid. Ik heb mede het jeugdbeleid opgezet, was trainer, ging mee op kamp en deed nog veel meer...

Naast mijn werkweek van 40 uur was ik in die jaren wekelijks ook 40 uur bezig met Maliskamp, inclusief het zelf spelen. Dat jeugdwerk heb ik ruim 20 jaar gedaan. Inmiddels ben ik alleen nog ondersteunend lid. Ik ben trouwens ook al 43 jaar lid van biljartvereniging Nooit VolLeerd (NVL). Die club begon in café De Heibloem, destijds ook het clubhuis van de voetbalclub. Inmiddels spelen we al ruim 35 jaar op donderdagavond bij D’n Beer.

En je bent mantelzorger.

Wij waren thuis met 5 kinderen, ik ben de middelste. Nico, de broer boven mij, heeft het syndroom van Down. Hij woonde nog thuis toen in 1997 mijn moeder plotseling overleed. Hij werd uit huis geplaatst en ik werd zijn bewindvoerder en mentor. Dat doe ik nu 25 jaar en ik doe het graag, ook al neemt het veel tijd. Nico is een groot voetballiefhebber. Hij kan niet lezen of schrijven maar herkent in een tekst wel de namen van voetbalclubs, bijvoorbeeld Ajax. Ik heb met hem veel wedstrijden bezocht. We zijn zelfs samen naar Londen geweest voor de afscheidswedstrijd van Dennis Bergkamp en naar Barcelona. De laatste jaren woont hij in De Binckhorst. Hij beschilderde tot voor kort keramiek, met grote precisie. Ik bezoek hem tenminste een maal per week om met hem te fietsen, op een duofiets. We gaan dan een biertje drinken en een ijsco halen. Dan leeft hij helemaal op. Hij is nu bijna 66 jaar, dat is oud voor iemand met Down. Helaas is hij getroffen door dementie en weet hij vaak niet meer wie ik ben. Het is een rotziekte… Ik heb inmiddels wat ervaring: ik heb 3 jaar een alleenstaande oom begeleid in zijn Alzheimerproces.

Doe je nog meer vrijwilligerswerk?

Met andere vrijwilligers ga ik al 8 jaar met 5 of 6 bewoners van Cello met een verstandelijke handicap een week of weekend naar een bungalowpark. Het personeel krijgt daar geen tijd meer voor. Dat geeft zo veel voldoening, dat wil ik nog jaren doen. Mijn broer Nico kan de laatste jaren helaas niet meer mee, dat zou hem te veel prikkels geven. Sinds 5 jaar ben ik bestuurslid van Vrienden van Cello, een stichting die wensen vervult voor de vrijetijdsbesteding van Cello-bewoners. Daar

doe ik - hoe kan het anders - de communicatie. Verder help ik oudere familieleden en vrienden als een soort ouderenadviseur. Dat begon telkens met hulp bij het doen van aangifte inkomstenbelasting. Als ik dan zag dat de administratie een chaos was werd ik vanzelf hun vaste ‘boekhouder’.

Bij HEVO zit je in de communicatiecommissie. Wat vind je van de huidige interne communicatie binnen de vereniging?

Die staat naar mijn mening op een behoorlijk hoog niveau. De combinatie van website, een wekelijkse digitale Nieuwsbrief en het Magazine werkt goed. De Nieuwsbrief gaat naar zo’n 2.000 e-mailadressen, dat is bijna 75% van alle leden, dat percentage neemt gestaag toe. De website wordt steeds beter, de bezoekerscijfers stijgen ook door de nauwe samenwerking met de Nieuwsbrief. Redacteur Wim van Kessel zet een bericht in de Nieuwsbrief van een paar regels, met de link ‘Lees meer’. Als je die link aanklikt, kom je op de site terecht, waar webredacteur Joanne de Graaff het volledige bericht heeft geplaatst.

Is HEVO-Magazine zoals het er nu uitziet ook geworden wat je 3 jaar geleden voor ogen stond?

In grote lijnen wel. Ik ben best trots op wat we met zo’n kleine redactie hebben weten te bereiken. Op dit moment zijn er zelfs maar 4 redacteuren. Bijna alle achtergrondartikelen worden door redactieleden zelf geschreven. En dank zij de creativiteit van Tiny Kappen en Wil Coppelmans en van fotograaf Ina Ploem is de vormgeving telkens weer een verrassing.

En wat kan er beter?

In elk geval de interactie met de lezers. Het Magazine krijgt weinig respons. We kunnen best meer tips voor artikelen gebruiken en kandidaten voor onze vaste rubrieken. Vorig jaar hebben we een lezersonderzoek gehouden onder alle 2.700 HEVO-leden over hun tevredenheid met het Magazine. Dat liep uit op een teleurstelling. We kregen maar 130 formulieren terug, nog geen 5%. Natuurlijk zijn er leden die het blad nooit lezen, maar 95% non-respons, daar snappen we niets van! HEVO is een actieve vereniging met 350 vrijwilligers, dan verwacht je toch betrokkenheid bij het eigen tijdschrift. ‘Nee’ is ook een antwoord! En altijd nog beter dan geen antwoord krijgen.

Je vindt het werken aan het magazine nog steeds leuk?

Erg leuk, een tijdschrift maken is een geweldig mooie uitdaging. Het is elke keer weer een opsteker als een editie van de drukker komt. Maar alle 6 weken een blad redigeren van 40, soms 44 bladzijden, is te veel voor één persoon. We verschijnen nu 8x

‘Nee’ is ook een per jaar. Minderen naar 6x per jaar is een optie of er zou een antwoord! En altijd tweede eindredacteur moeten komen, die om en om met mij nog beter dan geen een editie verzorgt. antwoord krijgen Bij de vormgeving doen we het al zo, Tiny Kappen en Wil Coppelmans wisselen elkaar af. In een seniorenvereniging zou trouwens altijd een dubbele bezetting moeten zijn op sleutelfuncties. In het juli-nummer hebben we een oproep geplaatst voor een tweede eindredacteur. Er moeten toch heel wat HEVO-leden zijn die makkelijk schrijven en die graag vrijwilligerswerk doen ‘wat er toe doet’! Dus bij deze: Voelt u zich aangesproken? Mijn telefoonnummer is 06 - 23 73 61 34.

Lidy Verdegaal

Ad van der Donk (1960) is geboren en getogen in Rosmalen. Na de Laurentiusschool en Gymnasium Bernrode studeerde hij een blauwe maandag (4 maanden) Engels aan de universiteit in Utrecht. Na zijn militaire dienst ging hij naar de PABO. Toen er geen banen bleken te zijn in het onderwijs solliciteerde hij bij de Belastingdienst en werkte daar in het administratieve proces, het management en de bedrijfsjournalistiek. Vlak voor zijn 58e verjaardag maakte hij dankbaar gebruik van een vertrekregeling. Hij vult nu zijn vrije tijd met vrijwilligerswerk en mantelzorg. Ad heeft sinds 2000 een geregistreerd partnerschap met Kitty.

WANDELEN VOOR ENERGY4ALL

Joke van Erp wandelt veel en vaak. En dan liefst nog lange afstanden ook. Maar ze wandelt niet alleen voor zichzelf, maar ook voor het goede doel. Haar grote goede doel is een meisje met een stofwisselingsziekte: Jenske van de Ven, 12 jaar.

Zeker niet al deze kinderen worden volwassen. Jenske en haar familie zijn aangesloten bij de stichting Energy4all, die naam spreekt voor zichzelf.

Hoe ken jij Jenske?

Ik was getrouwd met haar oudoom. Jenske is dus mijn achternichtje.

Krijgt de stichting voldoende middelen tot haar beschikking?

Dit jaar hebben we met de stichting gezamenlijk maar liefst € 188.500 binnengehaald en we hopen dat dit nog groeit tot 2 ton. Vanaf oktober loopt het nieuwe jaar weer en daarvoor ben ik ook weer op zoek naar donaties. Er is veel geld nodig voor onderzoek. Met de medicijnen is de medische wereld al een heel eind. Men is nu zover dat in een testfase mensen het medicijn mogen uittesten. Maar we zijn nog niet zover dat het al massaal geproduceerd kan worden.

Is sponsoring alleen een kwestie van geld geven of komt er meer bij kijken?

Midden september was ik nog in Italië voor een midweek wandelen waarvoor ik donaties verzamelde. Je moet een minumum-sponsorbedrag inleggen om mee te mogen doen. Wandelaars, hardlopers en fietsers verzamelden zich in Noord-Italië, in de Alpen, bij 3 flinke klimmen over de Gavia, de Mortirolo en de Stelvio, 3 passen van gemiddeld 2.500 meter. We hadden helaas slecht weer – sneeuw op de top – waardoor de Mortirolo werd afgelast. Daarvoor kwam de Bormio 2000 in de plaats. De Stelvio konden we pas later in de ochtend alsnog starten, vanaf halverwege de klim en toen we boven kwamen, scheen de zon! We wandelen dan met andere ouders en sponsors van andere kinderen met die stofwisselingsziekte. Jenske heeft dus ook een heel team - haar ouders, andere familie, vrienden en kennissen - dat voor haar sponsort. De sfeer is echt heel bijzonder, warm en hecht.

Zijn er nog andere manieren waardoor jij aan geld komt?

Ja, volgend voorjaar wil ik een actie organiseren: een ‘knapzakkentocht’. De deelnemers schrijven in en krijgen dan een stok en een lap waarvan ze een knapzak kunnen maken. Ik zorg natuurlijk ook voor inhoud van de knapzak. Tijdens de (wandel-)tocht kan die inhoud opgepeuzeld worden. De deelnemers kopen de knapzak voor bijvoorbeeld € 15 en dat gaat dan natuurlijk allemaal naar de stichting, alles voor het goede doel.

Was het een eenmalige actie?

Nee! Ik ben gevraagd volgend jaar weer mee te gaan naar Italië. Ik moet dan weer € 1.000 aan sponsorgeld binnenhalen en moet die door middel van donaties bij elkaar zien te krijgen. De kosten daar in Italië voor het hotel en de transfers naar de bergen zijn voor eigen rekening (€ 500) en dan komen de kosten voor de auto, benzine en de vignetten daar nog bij.

Wil jij Joke en daardoor Jenske steunen?

Neem dan contact met haar op via jokeerp@home. nl of ga naar haar persoonlijke pagina: https:// actie.energy4all.nl/actie/joke-van-erp-2023 en geef je sponsoring direct door. Later meedoen met de knapzakkentocht kan natuurlijk ook! Houd HEVOMagazine tegen die tijd in de gaten. Wil je meer lezen over Jenske: https://energy4all.nl/de-ziektepatientverhalen-energy4all/.