Heddet al geheurd?

Bij Roermond gingen we de grens over en toen we goed en wel in Duitsland fietsten, kreeg ik een onaangenaam gevoel in m’n benen. Het leek alsof een onzichtbare hand mij achteruit wilde trekken of dat mijn bagage over de grond sleepte. Toen ik achterom keek zag ik de oorzaak van dit gehannes…vals plat. Het was 1964 en ik ging samen met mijn vriend Harry op fietsvakantie. Mijn fiets was een Gazelle zonder versnellingen, met terugtraprem, u kent ze nog wel: die degelijke fietsen zonder toeters maar wel met ’n bel. We waren de Rosmalense polder gewend en da’s andere koek dan de heuvelachtige weg richting Niederkrüchten.

Ik kan het me nu nog nauwelijks voorstellen; bepakt en bezakt met tent, proviand en kookgerei. Langs de Rijn trapten we naar Koblenz. Wij fietsten naar het overbekende Cochem, waar we dreigden met tent en al weg te spoelen. Gelukkig werden wij liefdevol opgevangen door dorpsgenoten, die met hun caravan naar de Duitse Eifel waren afgereisd. Toen de zon weer scheen fietsten we langs de Moezel naar Trier.

In de eerste week smulden we van appelflappen die Harry bij de bakker had aangewezen. We hadden weer goesting en ik vroeg Harry hoe die dingen in het Duits heetten. ‘Äpfelfläpchen’ bestelde ik dus. Had deze bakker nooit van gehoord; ik kwam met wat ‘dreuge kuukskes’ terug en weet inmiddels dat het Apfeltaschen dient te zijn. Op weg naar Diekirch moesten we flink aan de bak want we dienden een lange klim te overbruggen. Op het hoogste punt namen we een pauze om uit te rusten en iets te eten. Natuurlijk maakten we op de top een foto. Daarna volgde een pracht van een afdaling en in no time stonden we beneden. Helaas… zonder fototoestel want dat hadden we bij het restaurant op de top laten liggen. De moed om terug te fietsen konden we niet meer opbrengen. Daarom hebben we van dit avontuur slechts 2 foto’s: één van Harry langs de Moezel en eentje van Pierre, natuurlijk langs diezelfde Moezel… De volgende camping lag in Remouchamps aan de Amblève.

Daar moesten we Frans spreken. We zaten in een eetgelegenheid en aan het tafeltje naast ons zat een Nederlands echtpaar. De man had zin in een uitsmijter maar hoe bestel je die in het Frans. Druk gebarend met handen en voeten zei hij: ‘Het is rond’ waaraan hij vol trots toevoegde ‘het komt uit de poule’. Uit het verre verleden wist hij dat een kip in het Frans ‘une poule’ is. Toen de serveerster zijn bestelling bracht zag hij tot zijn schrik dat het een bal gehakt was geworden…….. Zijn commentaar: ‘ En ik had nog zo goed gezegd dat het uit de poule kwam’. We genoten van die eerste keer op vakantie in het buitenland en we genoten van en op de fiets. In de jaren daarna gingen we met een aantal vrienden op de brommer naar een camping in Oirsbeek in Limburg. Het was een volgende fase in ons leven maar Harry en ik zijn de fiets trouw gebleven.

V.l.n.r.: Harrie Spierings, Rien van Hoek, Pietje Heijmans, Bert Langens, Peter der Kinderen en Cor Vos. Liggend: Rien van der Donk V.l.n.r.: Peter der Kinderen, Bert Langens, Ans der Kinderen en Bets Swanenberg