Op reis ... Bonbini Dushi

BONBINI DUSHI

Januari is de koudste maand: overdag 26 graden en ’s nachts 24. Regenen doet het alleen in het regenseizoen van oktober tot december. Het is een eiland én autonoom land binnen het Koninkrijk der Nederlanden. Qua oppervlakte 1/10 van NoordBrabant en met minder inwoners dan in Den Bosch. Curaçao dus. Al bijna 40 jaar komt Betty Wanrooij (1948) er. Eind december vertrok ze er voor 2 maanden weer naartoe. Met door corona meer papierwerk dan ooit. Als ze de gate uitkomt, zegt haar beste vriend: ‘Bonbini dushi’!

Betty is de jongste van een drieling en groeide op in een echt ondernemersgezin in Zaltbommel. Ze deed de huishoudschool, gevolgd door de avondhandelsschool, leerde Engels en Spaans en voegde daar later een pedicurediploma aan toe. ‘Ik heb een geweldige jeugd gehad. Grappig is dat de zusjes alle 3 rond hun 21e in 1969 trouwden. Betty werkte toen al bijna 70 uur per week in de sigaren- en sigarettenzaak van haar vader. Die ging ’s morgens om 6.30 uur al open.

Betty is sinds haar pensioen lid van HEVO. ‘Dat zou iedereen moeten doen’, zegt ze, ‘Je maakt daar nieuwe vrienden voor het leven!’. Ze bridget er al jaren. En met 3 leden gaat ze binnenkort naar Praag. ‘Lekker overdag van alles bekijken, en dan ’s avonds natuurlijk kaarten’.

Maar waarom gaat ze al bijna 40 jaar naar Curaçao? Haar man Dik (overleden in 2000) wilde daar graag naartoe. En niet op vakantie, maar zoals in het tv-programma ‘Ik vertrek’. In 1982 verkochten ze huis en haard en verlieten Drunen, met hun 2 zoontjes, een kat, een hond en heel veel koffers. Een geweldige tijd hoewel het gezin na 3 jaar terugkwam naar Nederland en weer in Drunen ging wonen. Maar het zaadje Curaçao was gezaaid. ‘Door ergens te gaan wonen met jonge kinderen leer je heel snel allerlei mensen kennen. Bovendien waren er verschillende ‘oliedorpen’ van Shell voor hun medewerkers, met sportfaciliteiten maar ook leuke ontmoetingen’. Op vakantie of gewoon flexibel wonen op 2 plekken? ‘Nederland en Curaçao zijn voor mij allebei thuis. Hier heb ik familie, mijn kinderen en kleinkinderen en vrienden. Daar heb ik geen familie, maar wel veel vrienden die ook een soort familie van me zijn’, aldus Betty. ‘Bovendien, ik hecht niet aan materiële dingen; als je dood bent, kun je toch niets meenemen. Zodra ik land voel ik de rust en geniet van de vrolijkheid van de mensen. Loop ik op Schiphol nog stevig door, daar loop ik meteen langzamer.

Je kunt niet kiezen wat je overkomt, maar je kunt wel kiezen hoe je ermee omgaat. Nooit bij de pakken neerzitten, maar áltijd aanpakken. Dat is Betty’s levensmotto. Na het overlijden van haar man ging ze meer werken als receptioniste op Oosterhof (nu Park Eemwijk) voor een beter pensioen. ‘Zou je op ons huis willen passen’, vroeg een oude vriend haar in 2002. En dat deed ze. Op haar werk kon ze dagen sparen om extra lang op vakantie te gaan. Het huis is inmiddels verkocht: ze is er nu voor het laatst naar toe. Maar Betty zou Betty niet zijn als ze al niet een nieuw onderkomen heeft voor haar volgende bezoek aan Curaçao.

Ze is vaste gast op het terras van Plein Café Wilhelmina. Ze zit er nooit alleen; daarvoor zijn er te veel vrienden en bekenden. Lekker eten voor een prettige prijs. Behalve als er hutspot op het menu staat. Dan kookt ze liever zelf. Het lekkerste gerecht vindt ze stoba, een heerlijke Antilliaanse stoofschotel.

Indrukwekkend vond ze haar reis naar Australië 3 jaar geleden. Op uitnodiging, met alles erop en eraan. Een echt avontuur. Het past bij haar karakter. Ze geeft graag aan anderen, maar heeft geen moeite met ontvangen. Ze neemt het leven zoals het is en laat zich geen beperkingen opleggen door een aantal medische ongemakken. Op haar reislijstje staan nog Rome en een cruise naar Noorwegen.

Margreet Vossen