INHOUDSTAFEL/ TABLE OF CONTENTS “Art is a training ground for life.” — CATOL TEIXEIRA
RONA KENNEDY ‘The Unreliab le Archives’
p28
A WORD ON CURATION: LYDIA MCGLINCHEY ‘FERAL’ WTF... ! IS A FESTIVAL? p27 p4 GIORGIA OHANESIAN NARDIN ‘Գի Գիշեր | gisher’ p26
WHAT'S IN A NAME? p10
ROXETTE CHIKUA ‘PARADIS’ WHAT THE FUCK p15
p30
AHILAN RA AMOHAN LIGIA LEWIS ‘A PLOT, A SCANDAL’ ‘Alle woorden die ik noTN g niet kende’ p32 p14
JAN WALYN ‘Hottest Chick in Tow
n’
p16
WHEN THE FUCK
p34
ADRIËNNE VAN DER WERF, KA TINKA DE JONGE & TELETEXT WHYWHYWHYWHYWHY ‘Kunst Veredelt’ p18 p36 ‘SIX IMPOSSIBLE THINGS BEFO BREAKFAST’ with RONA KENN RE EDY & KEREN KREIZER p20
GÉRALD KURDIAN ‘X! (Un Opéra Fantastique)’ p21
3
A WORD ON CURATION: WTF... ! IS A FESTIVAL? maar meteen met de deur in huis te vallen: ik weet nauwelijks nog wat er allemaal NL Om aan het gebeuren is. Ik heb mezelf altijd beschouwd als een geschiedenisstudent die zich
bezighield met interessante en complexe vragen over ras, gender en politiek, in een poging te snappen what the f*ck er allemaal aan de hand is op onze planeet. Tegenwoordig beschouw ik het al als een overwinning als ik door m’n inbox kan scrollen zonder in te storten. Om eerlijk te zijn: de hoeveelheid sociale media die ik consumeer, doen me geen deugd. Een oproep tot actie om een zwarte persoon vrij te krijgen die onterecht is gevangenge nomen, een infographic over het aantal Palestijnen die de afgelopen week door Israël zijn gedood, een bericht over hoe de huidige, witte voorzitter van de Vlaamse socialisten “niet het gevoel heeft dat hij in België is als hij door ‘het multiculturele’ Molenbeek rijdt”... Afgewisseld met berichten over Pumpkin Spice Lattes. Een oorlog hier, een geboorte daar, een heleboel feestjes en een heleboel lichamen…
En, te midden van dit alles, een festival. Want terwijl er bommen vallen en inheemse mensen vechten voor soevereiniteit, blijven kunstenaars kunst maken en honingbijen (die helaas langzaam aan het uitsterven zijn) honing... Hoe verschrikkelijk. Hoe mooi. Hoe banaal. Het idee voor dit festival is ontstaan door mijn relatie(s) met de betrokken kunstenaars. Relaties zijn belangrijk voor mij: ze helpen me te begrijpen welke plaats en ruimte ik kan innemen op deze wereld. Zoals de kunstenares Rona Kennedy in haar performance ‘The Unreliable Archives’ zegt: “Ik heb het gevoel dat wij in de toekomst plaatsen zullen nodig hebben, en plaatsen ons.” Ik beschouw relaties als plaatsen en ruimtes die we tussen elkaar maken, voor elkaar. Geen huizen van elkaar maken, maar huizen mét elkaar maken. Tenminste, dat hoop ik toch....
Ik werkte als dramaturg voor Gérald Kurdians ‘X! (un opéra fantastique)’, Jan Wallyns ‘Hottest Chick in Town’, Rona Kennedy's ‘The Unreliable Archives’, Roxette Chikua's ‘PARADIS’ en voor ‘Kunst Veredelt’ van Adriënne van der Werf, Katinka de Jonge en TELETEXT. Als lid van de externe jury voor de Masters Studio's van P.A.R.T.S., zag ik ‘FERAL’ van Lydia McGlinchey en ‘Temporary Communities’ van Keren Kraizer. Het werk van Ahilan Ratnamohan heb ik gretig gevolgd sinds ik in 2019 naar België verkaste, en ik heb Giorgia Ohanesian Nardin begeleid tijdens het onderzoek en de ontwikkeling van ‘ Գիշեր | gisher’. Al deze werken prijken op de WTF...!-affiche, omdat ze mij helpen te reflecteren over de wereld. Deze kunstenaars bieden me tools, kaders, analyses, en schoonheid, woede en taal voor alle dingen die pijn doen. 4
Kunstenaar Mesut Arslan omschreef de job van dramaturg ooit als “wandelen in de nabijheid van de kunstenaar”. Ik heb het voorrecht gehad om dicht bij vele kunstenaars uit het WTF…!-programma te wandelen. Dankzij hen begrijp ik hoe je kunt rouwen om je kindertijd (dank je, Jan Wallyn), wat Arundhati Roy bedoelde toen ze in ‘The Cost of Living’ zei “To never look away” (dank je, Keren Kraizer) en, in diezelfde tekst van Roy, “And never, never to forget” (dank je Rona, Gérald & Giorgia). Ik hoop dat dit festival dat we samen gemaakt hebben, hiertoe bijdraagt, onze wondere wereld in vuur en vlam.
KOPANO MAROGA
VIERNULVIER-programmator & -huisdramaturg
EN
I’m not going to lie to you, I barely know what’s going on anymore. I used to consider myself a student of history. Trying to ask interesting and complex questions about race and gender and politics and and and... To understand better what exactly the f!ck is going on here on planet Earth. But most days, I call it a victory if I can get through my Gmail 5 inbox(es) without breaking down.
To be fair, I break my own heart with the amount of social media I consume. So many narratives to digest and to wonder, “Does that pumpkin spice latte really inspire joy?” counterposed by a call to action for a black person who has been wrongfully prisoned, an infographic of how many Palestinians were killed by Israel this week and how the current, white president of the Flemish Socialists, “doesn’t feel like he’s in Belgium when he rides through ‘multicultural’ Molenbeek”...: a war here, a birth there, so many parties and so many bodies…
And, in the midst of it all, a festival. Because as bombs drop and indigenous people fight for sovereignty of their land, artists are making art, and honeybees are (slowly going extinct) making honey... How terrible. How beautiful. How totally and utterly mundane. The idea for the festival came about as a result of my relationship(s) with the artists involved. Relationships being a seminal way in which I orient myself in the world, understanding what place and space I am able to inhabit. As the artist Rona Kennedy says in her work ‘The Unreliable Archives’, “I have a feeling that, in the future, we will need places and places will need us”. And, I believe, relationships are places and spaces that we make in between one another. Not making homes of one another, but making homes with one another. Or... at least, I would hope so...
I worked as a dramaturg for Gérald Kurdian’s ‘X! (un opéra fantastique)’, Jan Wallyn’s ‘Hottest Chick in Town’, Rona Kennedy’s ‘The Unreliable Archives’, Roxette Chikua’s ‘PARADIS’ and Adriënne van der Werf, Katinka de Jonge and TELETEXT’s ‘Kunst Veredelt’. I saw Lydia McGlinchey’s ‘FERAL’ and Keren Kraizer’s ‘Temporary Communities’ as part of the external jury for the Masters Studios at the Performing Arts Research and Training Studios. I’ve been following the work of Ahilan Ratnamohan eagerly since I arrived in Belgium in 2019 and mentored and collaborated with Giorgia Ohanesian Nardin on the research and development of ‘ Գիշեր | gisher’. All of which will find their place in WTF...! (and more)! For me, this comes about as a natural extension of these artists helping me to think about the world through their artistic practices. Offering me tools and frameworks and analyses and critiques and beauty and rage and language for all the things that hurt. Artist Mesut Arslan once described the practice of dramaturgy to me as “walking nearby the artist”. I’ve had the privilege of being able to walk nearby many of the artists in this program and, in turn, they have helped me to put things in their place. Helped me to understand what it can look like to grieve your childhood (thank you Jan Wallyn), what Arundhati Roy meant when she said, in ‘The Cost of Living’, “To never look away” (thank you Keren Kraizer) and, in the same text by Roy, “And never, never to forget” (thank you Rona, Gérald & Giorgia). I lift you all up and hope that this thing that we have made together can be of service to this, our one world on fire and full of wonder.
6
KOPANO MAROGA
Programmer & dramaturge at VIERNULVIER
9
WHAT’S IN A NAME? Al zolang ik me kan herinneren, hebben mensen problemen met het uitspreken van mijn NL naam: die klinkt altijd anders en wordt slechts once in a blue moon correct uitgesproken:
10
Wanneer iets zo fundamenteels als je naam jarenlang wordt behandeld als een soort wilde zalm in de handen van een onzekere maar goedbedoelende visser, begin je je af te vragen waar het probleem ligt. Want als dit zich doorheen de jaren in verschillende landen blijft voordoen, dan is er wel degelijk een probleem. En als de grootste gemene deler jezelf en je naam zijn, dan begin je vanzelf te denken dat het probleem bij jezelf en/of je naam ligt. Dit denkpatroon is niet nieuw. Wanneer je in situaties van misbruik geconfronteerd wordt met een kracht die sterker is dan jezelf, of te complex om te begrijpen, dan is het niet ongewoon om gemakkelijkheidshalve — maar verkeerdelijk! — jezelf de schuld te geven. Het is niet mijn bedoeling om hier zielig te doen, want we hebben allemáál wel al zielige dingen meegemaakt. Wat me interesseert is hoe individuen verantwoordelijk gesteld worden voor de dagelijkse pijn die ze ervaren, en zich daar ook naar beginnen te gedragen. Ik zal het proberen beter uit te leggen... Veel van de pijn die ik voelde omdat mijn naam keer op keer verkeerd werd uitgesproken en gespeld, was gericht tegen individuen — ongeacht of ze m’n naam juist hadden getypt in een e-mail, of dat ik ze herhaaldelijk had verteld hoe m’n naam moet uitgesproken worden. Maar het zou nogal kortzichtig zijn om ervan uit te gaan dat die mensen dat opzettelijk deden. Het illustreert eerder a) het ingebouwde racisme en de ingebouwde kolonialiteit van Google Autocorrect (ja, ik heb het tegen jou, Jeff Bezos!), b) het systemische gebrek aan aandacht voor namen van mensen uit niet-witte culturen (dit is een veel groter en genuanceerder debat, waar ik hier niet verder over zal uitweiden), c) een indicatie van de grote hoeveelheid werk die er nog nodig is om de relaties tussen wit en zwart en tussen het Noorden en het Zuiden te verbeteren. Ik heb het over ‘het Noorden’ en ‘het Zuiden’, omdat lang niet alleen witte mensen mijn naam voortdurend verkeerd spellen. Gekleurde en zwarte mensen uit het Noorden doen dit ook. We kunnen deze kwestie dus niet reduceren tot een rassenkwestie, want dan gaan we voorbij aan de specifieke culturele kenmerken die een opvoeding in het Noorden met zich meebrengt, tegenover mensen uit het Zuiden. Om maar te zeggen: deze shit is complex. Ik begon hier weer meer over na te denken toen ik op een dag De Vooruit binnenliep en de naam van Ahilan Ratnamohan, één van de kunstenaars die ik geprogrammeerd had en die uit Zuidoost-Azië komt, verkeerd gespeld zag op een poster die in Gent verspreid zou worden. 11
Met Ahilans toestemming wilde ik dit beeld en deze gebeurtenis aangrijpen als reflectiemoment. Hij vertelde me hoe vaak dit soort microagressies voorkomen tijdens samenwerkingen met witte organisaties en mensen. Zodanig vaak zelfs, dat hij er zich niet meer door beledigd voelde. Misschien komt het doordat ik nog maar 28 ben en geloof in te veel communicatie in plaats van te weinig, maar ik kon dit niet zomaar laten passeren. De persoon berispen die de spelfout maakte, leek me alvast geen zinvolle aanpak van het onderliggende probleem. Wanneer we geconfronteerd worden met systemen van onderdrukking, zie ik dit niet per se als een kwestie van mensen die ervoor kiezen om kwaad te doen, maar eerder als een uitwas van maatschappelijke conditionering. Het ware probleem ligt bij onze systemen van socialisatie, cultuur en bij onze verstoorde relaties met elkaar — in die mate dat een kunstenaar die het grootste deel van het voor bije decennium in de culturele scene actief is geweest, zijn naam verkeerd gespeld ziet in één van Vlaanderens grootste kunstcentra. Wat de les hier is? Ik moet bekennen dat ik daar zelf niet helemaal zeker van ben... Maar dankzij de praktijken van Ahilan zelf, en van Roxette Chikua en Jan Wallyn, beschik ik over tools om met het raadselachtige van identiteit om te gaan: de frictie tussen hoe anderen ons identificeren en hoe we onszelf identificeren, en de frictie van het zoeken naar (en vinden van) woorden om onszelf te benoemen, in een wereld die erop gebrand is om ons een verkeerde naam te geven.
EN
For as long as I can remember, my name has been like the moon in the mouths of others: always changing, half-illuminated, pitted and pock-marked and only once in every little while appearing in full. When something as fundamental as your name is treated like some kind of wild salmon in the hands of an unsure but well-meaning fisherman for long enough, you begin to wonder where the problem lies. It’s unavoidable that there is a problem: the behaviour is consistent across time and across geographies. And, when the only common denominator is yourself and your one holy name, you begin to connect the dots. The problem must lie in me and/or my name. It’s not a new story. In situations of abuse, when faced with a force that is stronger than ourselves, or too complex to get to the root of, it’s not uncommon to make the easy cognitive leap of blaming one’s self. What’s interesting about this is not the sob story of my life, we all have sob stories. No, the interesting resonance is how individu als are responsibilized for the everyday pain they experience, as well as enact. Stay with me here... As much as a lot of the pain I felt at my name being constantly mispronounced and misspelt was directed toward individuals—regardless of whether they had typed it correctly in the email, or whether I had on several accounts assisted and corrected their pronounciations—it would be a bit myopic to assume that that was a result of individual intent. Rather, what it exemplifies is a) the in-built racism/coloniality of Google Autocorrect (yes, I’m talking to you, Jeff Bezos!), b) a systemic non-consideration for the names of people from non-white/non-white adjacent cultures (this is a much larger and more nuanced conversation, but I’ll leave it here for now), c) a kind of widespread nonchalance towards the names of people from non-white cultures, and an indiciation of the breadth of the work to be done as far as white & black and global north & global south relations are concerned.
12
I say ‘global north’ and ‘global south’ as it is not only white people who constantly misspell my name. People of colour and black people from the global north do as well. Which
indicates that reducing the issue to race alone (which is most definitely a component) neglects the cultural specificity that being raised in the global north can produce towards folks in the global south. Put simply, this shit is complex. But, I started to think more actively about this again after walking into De Vooruit one day to find the name of one of the artists I had programmed, Ahilan Ratnamohan (who is descended from South East Asia), spelled incorrectly on a poster that was about to be disseminated in Ghent:
With Ahilan’s consent, I wanted to use this image and moment as a point of reflection. In our conversation he mentioned how common it was for these kinds of microaggressions to happen in the context of collaborations with white institutions and people. To the extent that it no longer even registered for him to feel offended. Maybe it’s a symptom of being 28, and a naïve little Pisces who believes in over-communication rather than under-communication, but I couldn’t just let this pass. And, to me, individualising this instance by reprimanding the person who made the spelling error didn’t seem to engage meaningfully with the underlying issue. To me, the systems of oppression that we live under and participate in are not a matter of individuals, necessarily, choosing to enact harm, but rather, a by-product of societal conditioning. So, as much as approaching this instance as if the individual at fault is entirely to blame would be easy, it would be a categorical error. The problem lies with our systems of socialisation, culture and the distorted nature of our relationships with one another, such that at one of the biggest art centres of Flanders, an artist that has been active in the cultural scene for the greater part of the last decade can have their name spelled incorrectly. What’s the lesson here? To be honest, I’m not entirely sure... But through the practices of Ahilan himself, Roxette Chikua and Jan Wallyn, I find some tools to engage with the conundrum of identity: the friction between how we are identified (by others) and how we identify (within ourselves), and the friction of engaging with finding the language to name ourselves in a world dead-set on misnaming us.
— KOPANO MAROGA
13
‘ALLE WOORDEN DIE IK NOG NIET KENDE’ AHILAN RATNAMOHAN
woe/wen 23.11, 20:00 & don/thu 24.11, 21:30 De Vooruit Theaterzaal / €10
Nederlands gezien door een niet-Belgische bril
NL Als taalliefhebber is Ahilan Ratnamohan altijd minstens twee talen tegelijk aan het leren.
Tijdens zijn eerste jaren in België verzamelde hij 840 Nederlandse woorden die hij tegenkwam in boeken, artikels en brochures uit de kunstensector.
In ‘Alle woorden die ik nog niet kende’ probeert Ratnamohan die woorden te gebruiken in een monoloog. Tijdens deze oefening komen er verschillende vragen rond taal bovendrijven — niet alleen letterlijke, maar ook politieke en maatschappelijke vragen. A non-native perspective on the Dutch language Ahilan Ratnamohan is a language enthusiast who is always learning at least two languages at any given time. During his first years in Belgium, he collected 840 Dutch words he did not yet know: words he came across in books, articles and brochures from the arts sector.
EN
In ‘Alle woorden die ik nog niet kende’ (lit.: ‘All the words I did not yet know’), Ratnamohan tries to use all 840 words on his list in a monologue. During this exercise, several questions surrounding language emerge – not one literal ones, but also political and societal questions. questions. 14
‘PARADIS’ ROXETTE CHIKUA
woe/wen 23.11, 21:30 & don/thu 24.11, 20:00 De Vooruit Dansstudio / €10
De zoektocht van een zwarte vrouw naar haar identiteit
NL Roxette Chikua geeft met ‘PARADIS’ een stem aan de jonge, zwarte vrouw; de vluchteling,
het kind dat acht jaar lang in de Brusselse straten een nomadisch bestaan heeft geleid zonder identiteit. Het enige wat ze heeft: een droom en zichzelf. ‘PARADIS’ is een installatieperformance in een afro-futuristische sfeer over de zoektocht van een jonge vrouw naar haar identiteit. Hierbij balanceert Roxette tussen verschillende culturen: die van haar herkomst en die van de samenleving waarin ze leeft.
A Black woman’s search for her identity With ‘PARADIS’, Roxette Chikua gives a voice to a young Black woman, to the refugee, the child who lived a nomadic existence, with no identity, on the streets of Brussels for eight years. All she has: a dream and herself.
EN
‘PARADIS’ is an installation performance in an Afrofuturistic setting about a young woman’s search for her identity.
15
‘HOTTEST CHICK IN TOWN’ JAN WALLYN
vrij/fri 25.11 & zat/sat 26.11, 20:00 De Vooruit Domzaal / €10
© Koen Van Buggenhout
Muzikale ceremonie over queer eenzaamheid
NL Als tiener werd Jan Wallyn (hen/hun) door het jeugdhuis in Meise genomineerd als
‘heetste wijf’ van het jaar. Buiten hun weten om – tot het nieuws in een lokaal magazine stond. Homofobische situaties als deze waren nog maar het begin van Wallyns groeiende inzicht in de manier waarop queer mensen gemarginaliseerd worden. Sindsdien werd hen helaas vaak geconfronteerd met homofobie en transfobie.
Vijftien jaar later voelt Wallyn zich klaar om hun bekroning tot ‘heetste wijf’ te ontvangen — maar dan wel op hun eigen voorwaarden. Musical ceremony dealing with queer loneliness As a teenager, Jan Wallyn (they/them) was nominated as the ‘hottest chick’ of the year by the youth centre in Meise. Unbeknownst to Wallyn, that is, until the news appeared in a local magazine.
EN
Homophobic situations like this were just the beginning of Wallyn’s emerging understanding of how queer people are marginalised. Since then, they have unfortunately continued to be confronted with homophobia and transphobia on a regular basis.
16
Fifteen years later, Wallyn feels ready to accept the title of ‘hottest chick’, on their own terms.
“The storm, the storm. And still inside the eye. I am brave, I am brave. I will weather it. Be still, stiller and the storm will weather the eye. We are brave. Weather-worn there —inside existence—we are brave. We will weather it, the storm, the storm: coming now; be still.” — QONDISWA JAMES
17
WHYWHYWHYWHYWHY Het lijkt onmogelijk om de tijd waarin we leven volledig te doorgronden. Keren Kraizer NL schrijft in haar P.A.R.T.S.-masterscriptie: “Ik ben geboren in een wereld waarin alle grote
utopische verhalen die mensen vroeger verenigden, plots ineenstorten. Gods bescherming, het communisme, Europa en het geloof in een technologisch walhalla, allemaal verdwenen. We blijven achter met mondiaal kapitalisme, nationalisme en een klimaatcrisis. Toch voelen mensen nog steeds de basisbehoefte om collectieven te vormen, in kleinere onderdelen van verhalen, identiteiten, overtuigingen.”
Ik vind dit een accurate beschrijving van het huidige tijdsgewricht. We moeten proberen te achterhalen hoe collectivisme eruit kan zien tegen de achtergrond van de ineenstorting van het systeem (en, misschien ook, de ondergang van een rijk dat schuldig is aan het lijden van een groot deel van de wereld). Toch voelt het existentialisme — het filosofische idee dat we allemaal geboren worden met het vermogen (en de verantwoordelijkheid) om het doel en de zin van ons leven zelf te bepalen, in plaats van verordend te zijn door een god of regering — soms als een onmogelijke taak: Deze verantwoordelijkheid om zin te geven aan ons leven te midden van een bestaan waar we (voor zover we weten) niet voor gekozen hebben, lijkt van een onmogelijke wreedheid... Of misschien moet ik gewoon fucking volwassen worden...? Weet je wat me tot nu toe doorheen deze woelige tijden heeft geholpen? De uit nodiging om als dramaturg kunstenaars zoals Gérald Kurdian te begeleiden bij het behandelen van gelijkaardige vragen: hoe geef ik zin aan het leven dat ik heb geleid en nog leef? In hoeverre heb ik zelfbeschikkingsrecht over mijn leven en lichaam? Hoe ziet mijn meest vrije zelf eruit? Hoe leven anderen? Hoe zal ik leven? Hoe zal ik leven? Hoe zal ik leven? Momenteel lijkt het erop dat deze vragen alleen beantwoord kunnen worden door te léven. Door rond de steeds uitdijende, spiraalvormige wervelwind van leven en tijd en geschiedenis heen te draaien, en te leren wat het betekent om te leven, door het rommelige, met zowel bloed doordrenkte als met zon overgoten leven, gewoon te leiden.
EN 18
It seems impossible to wrap one’s head around the moment we’re living through. In Keren Kraizer’s masters thesis for her studies at the Performing Arts Training Studios she writes, “I was born into a world in the collapse of all big utopian narratives that unite people. The dissolution from god’s protection, communism, the projects called Europe and the belief in the technological heaven. We are left with global capitalism, nationalism and climate catastrophe.
This however never threatened the basic need for people to form collectives, now, into smaller pieces of narratives, identities, beliefs.”
I think it’s an accurate description of the present moment: trying to understand what collectivity can look like in the face of system collapse (and, perhaps, the long overdue demise of an empire guilty of the suffering of much of the world). That said, dealing with the philosophical proposal of Existentialism, the philosophical proposal that we are all born with the ability (and responsibility) to determine the purpose and meaning of our lives, as opposed to being divinely ordained by a God or government, sometimes feels like an insurmountable task:
This responsibility to make sense of our lives in the midst of an existence we did not choose (to the best of our knowledge) seems like some impossible cruelty... Or, maybe, I just need to grow the fuck up...? Something that has buoyed me through the torrential rainstorm of this moment in history has been the invitation to accompany artists like Gérald Kurdian as a dramaturge as they work through similar questions: how will I make sense of the life I have lived and am living? To what extent do I have autonomy over my life and my body? What does my most free self look like? How do they live? How will I live? How will I live? How will I live? At this point, it seems these are questions that can only be answered by living a life in retrospect. Circling the widening, spiralling gyre of life and time and history, and learning what it means to live by doing the messy, blood-soaked, sun-dappled thing of living.
— KOPANO MAROGA
19
‘SIX IMPOSSIBLE THINGS BEFORE BREAKFAST’ with KEREN KRAIZER & RONA KENNEDY din/tue 22.11, 08:30
De Vooruit Foyer Theaterzaal / €5
Ontbijt samen met kunstenaars NL Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat we ’s ochtends het creatiefste zijn. Kom bij
het ochtendgloren fris en monter naar De Vooruit om die theorie samen met ons uit te testen! Terwijl je brein langzaam ontwaakt, serveren wij ontbijt en koffie. Daarna bekijken we samen een filmfragment, lezen we teksten en luisteren we naar interessante sprekers. Zet alvast je wekker! Tijdens deze editie van ‘Six Impossible Things Before Breakfast’ kijken we naar ‘Temporary Communities’, een kortfilm van Keren Kraizer. Zelf omschrijft ze die als “een experimentele documentaire, een poëtische dansvideo, een reis en een journalistieke getuigenis van de tijd”. We zullen het met Rona Kennedy ook hebben over haar performance-installatie ‘The Unreliable Archives’, tijdens WTF…! te zien van 22.11 t.e.m. 25.11.
EN
Share breakfast with artists Scientific research has shown that we are at our most creative in the morning. We invite you to come to De Vooruit bright and early to test out that theory with us! We’ll serve breakfast with coffee while your brain slowly wakes up. Then we’ll watch a short film together, read texts and listen to interesting speakers. Rise and shine! For this edition of Six Impossible Things Before Breakfast, we’ll watch ‘Temporary Communities’, a short film by Keren Kraizer. She herself describes it as “an experimental documentary, a poetic dance video, a journey and a journalistic account of present times”.
20
We’ll also talk to Rona Kennedy about her performance installation ‘The Unreliable Archives’, which is on view throughout WTF...!, from 22.11 up to and including 25.11.
‘X! (UN OPÉRA FANTASTIQUE)’ GERALD KURDIAN din/tue 22.11, 20:00
De Vooruit Theaterzaal / €15
Transformatieve opera
NL In maart 2020 kwamen bij kunstenaar Gérald Kurdian (hen/hun) plots herinneringen aan
hun kindertijd bovendrijven. Nare herinneringen. Over misbruik. Na de initiële schok was hen vastberaden om zich te verdiepen in de manier waarop machtsspelletjes invloed hebben op seksualiteit, en wat daaruit voortvloeit. De maanden daarop volgden gesprekken met therapeuten, activisten en theoretici, die de broodnodige inzichten en antwoorden verschaften. Deze transformatieve reis deed Kurdian aan de oude heldenepossen denken. Hen kanaliseerde dit in een auto-fictioneel libretto dat het midden houdt tussen Final Fantasy VII, John Waters’ ‘Polyester’, ‘Je Sors ce Soir’ van Guillaume Dustan en Ovidius’ ‘Metamorfosen’. ‘X ! (un opéra fantastique)’ is een rondleiding door Kurdians geheugen in virtuele vorm. Hoofdpersonage: een gehallucineerde versie van Kurdian, een gastvrije ‘Mother of Ceremony’ op plateauschoenen die de microfoon grijpt om haar verhaal te delen. Het is een figuur die recht uit de club komt — want clubs fungeren nog steeds als toevluchtsoorden voor minderheden.
Transformative opera In March 2020, artist Gérald Kurdian (they/them) suddenly felt memories of their childhood resurfacing. Unpleasant memories. Of abuse. After the initial shock, they resolved to delve headlong into the question of how power games affect sexuality and what the results of this might be.
EN
‘X ! (un opéra fantastique)’ is a tour of Kurdian’s memory in its virtual form and a flamboyant portrait of the revolutionary individuals who inhabit it. The protagonist is a hallucinated version of Kurdian, a welcoming ‘Mother of Ceremonies’ in platform shoes who grabs the microphone to share her story. She’s a character straight out of the club scene—appropriate since clubs often still serve as safe havens for minorities. 21
22
“Imagine you are lying in your bed. Your new bed, in your new bedroom, in your new house. Everything is tranquil, except for the moving walls. The dimensions of the room are shifting. You know something is wrong. You get up, on automatic pilot and turn left. You bump into the wall and stub your toe. Hopping to the right, you find the door, turn left and walk six steps. You reach out for where the door handle should be. There is only air. No door, no bathroom. You shuffle sideways for two and a half meters with your hand palms flat against the wall until you find a door jam. Down a bit there is a door handle and you’re in. Your new house has a will of its own. It refuses your expectations. Your senses are testing boundaries, inching along contours. Material substances rebel. The cartographies your brain is inscribing while awake are being undermined by your sleeping body. Your body remembers every house you lived in, every route to every bathroom. This sense of bodily wand resulting mental disorientation is not unusual ın a new house. This queer feeling can become part of the routine of getting to know a new house somatically. There are many layers to this re-orientation and it is as much about unlearning old patterns as it is learning new ones, a slow process of un-mapping.” — ‘The Unreliable Archives’ — RONA KENNEDY
25
‘‘Գիշեր Գիշեր | GISHER’
GIORGIA OHANESIAN NARDIN vrij/fri 25.11 & zat/sat 26.11, 20:30 CAMPO Victoria / €10
Een videoperformance over ergens bijhoren
NL ‘ Գիշեր / gisher’ is een poëtisch, live kunstwerk dat vragen opwerpt over ruimte en plaats, land
en geografie, identiteit en ergens bijhoren en — misschien nog het meeste van al — verbranding. De Italiaans-Armeense kunstenaar Giorgia Ohanesian Nardin (hen/hun) verweeft in ‘ Գիշեր / gisher’ — deels video-installatie, deels vertelling bij het haardvuur — de orale verteltraditie(s) van de SWANA-regio (Zuidwest-Azië en Noord-Afrika) via video, poëzie, performance en print. Het vormt een meditatieve mozaïek van autobiografie en wereldwijde geopolitieke geschiedenissen: de gewelddadigheden die we als individu ervaren en hoe ze vlam vatten door het collectief. A meditation on space, place and belonging Making its Belgian premiere, ‘ Գիշեր | gisher’, is a poetic, live-art work engaging questions of space and place, land and geography, identity and belonging and, perhaps most of all, burning.
EN
Part video installation, part fire-side storytelling, Italian Armenian artist Giorgia Ohanesian Nardin’s ‘ Գիշեր / gisher’ weaves the oral storytelling tradition(s) of the SWANA (South West Asia and North Africa) region through the mediums of video, poetry, performance and print publication. Thus forming a meditative mosaic of autobiography and world geopolitical histories: the 26 violences we experience as individuals and how they catch fire through the collective.
‘FERAL’
LYDIA MCGLINCHEY din/tue 22.11, 21:30 & woe/wed 23.11, 20:00 De Vooruit Domzaal / €10
Transformerende landschappen
NL ‘FERAL’ omvat een reeks van vier geënsceneerde, contrasterende landschappen, vormge
geven door de dansers zelf. Het podium wordt achtereenvolgens een leegte, een stortplaats, een synthetische woestijn en een horizon. De performers veranderen van schreeuwerige, afwijkende figuren naar levenloze, uitgeholde oppervlakken. Dit werk nodigt het publiek uit om de transformaties van elk landschap te observeren. Daarom zijn er in ‘FERAL’ corrupte, smerige, buitensporige, giftige, monsterlijke, geruïneerde, gebroken én glamoureuze landschappen te zien. ‘FERAL’ betekent dan ook: (ver)wild(erd). Transforming landscapes ‘FERAL’ comprises a series of four staged, contrasting landscapes, designed by the dancers themselves. The stage successively becomes a void, a landfill, a synthetic desert and a horizon. The performers change from screaming, deviant figures to lifeless, hollowed-out surfaces.
EN
This work invites the public to observe the transformations of each landscape. That is why in ‘FERAL’ there are corrupt, filthy, outrageous, poisonous, monstrous, ruined, broken and glamorous landscapes to be seen. ‘FERAL’ therefore means: (far) wild(er). 27
‘THE UNRELIABLE ARCHIVES’ RONA KENNEDY
din/tue 22.11 – vrij/fri 25.11, 13:00 & 18:00 Muziekstudio / €8
Hoe kunnen we onze verhouding tegenover onze omgeving en elkaar transformeren?
NL ‘The Unreliable Archives’ is een performance-installatie over de onbetrouwbaarheid
van (collectieve) herinneringen.
Een archief kan nooit betrouwbaar of volledig zijn: het is een subjectieve verzameling van fragmenten, geordend door subjectieve archivarissen binnen een specifiek tijdperk of kader. Ook onze herinneringen zijn onbetrouwbaar, subjectief en veranderen doorheen de tijd. Door een kader van onbetrouwbaarheid te gebruiken, stelt Rona Kennedy het idee van ‘objectiviteit’ in vraag en onderzoekt ze welke verhalen ontbreken of verzwegen zijn. How can we transform our relationship to our environment and each other? EN ‘The Unreliable Archives’ is an audio-installation-performance about the unreliability
of (collective) memories.
An archive can never be reliable or complete: it is a subjective collection of fragments, arranged by subjective archivists within a specific era or context. Even our memories are unreliable, subjective and prone to change over time. By using a framework of unreliability, Rona Kennedy questions the idea of ‘objectivity’ in a bid to find out which stories may 28 be missing or concealed.
29
WHAT THE FUCK WHAT THE FUCK WHAT THE FUCK IS A VIERNULVIER? WHAT THE FUCK ARE WE HAVING FOR LUNCH? WHAT THE FUCK ARE WE GONNA DO ABOUT THE WAR? ABOUT THE WAR-S? ABOUT THE BORDERS THAT REFUSE TO REMAIN OPEN? ABOUT THIS CRUMBLING EMPIRE AND WHO IT IS THREATENING TO CRUMBLE UPON? ???????????????????????????????????????????????????????????????????????? WHAT THE FUCK ARE YOU MOURNING THE QUEEN FOR? WHAT THE FUCK, YOU THINK SHE’S GONNA PUT YOU IN HER WILL? YOU THINK SHE GIVES A FUCK ABOUT YOU, AND YOUR PEOPLE, AND THE PLANET SHE LEFT LIKE A SCRAPED OUT MELON? WHAT THE FUCK AM I SUPPOSED TO DO WITH ALL THESE EMAILLLLLLLS??? WHAT THE FUCK AM I PAYING TAXES FOR? WHAT THE FUCK DID I EVEN DO THIS WEEKEND? WHAT THE FUCK KIND OF COUNTRY LETS ASYLUM SEEKERS STARVE IN A FUCKING CHURCH? WHAT THE FUCK ARE WE SUPPOSED TO BE DOING??? WHAT THE FUCK IS WRONG WITH US? WHAT THE FUCK ARE WE WASTING OUR PRECIOUS, STAR-DUST HANDS ON BUILDING SHIT MEANT TO BREAK OPEN OTHER PEOPLE? ?????????????????????????????????????????????????????????????????????????? WHAT THE FUCK! I AM FUCKING FUCKED! WE ARE FUCKING FUCKED! WE SHOULD ALL PROBABLY GO HOME AND FUCK! AND SAY “FUCK OFF!” TO WHATEVER FUCKING POPE OR PRESIDENT OR BENEVOLENT PATRIARCH OF THE WEEK! WITH THEIR FUCKING TOILET-BOWL PORCELAIN SMILES! AND THEIR VIPER EYES! AND THEIR FINGERS SO FULL OF BLOOD! SO MUCH FUCKING BLOOD YOU CAN FUCKING SMELL IT LIKE SOME ACRID BOUQUET OF GRAVES AND MOTHERS’ TEARS! AND THEY KEEP WAVING! AND THEY KEEP SMILING AN ... WHAT THE ACTUAL FUCK?!
— KOPANO MAROGA
30
31
‘A PLOT, A SCANDAL’ LIGIA LEWIS
don/thu 24.11, 20:00 Minard / €15
Opwinding voor het ongepaste
NL Hoewel schandalen hun naam niet gestolen hebben — ze worden vaak als ‘schandalig’
gezien — oefenen ze toch een bepaalde aantrekkingskracht op ons uit. Denk maar aan tijden van revolutie of momenten van romantiek, waarin het onmogelijke plots mogelijk wordt.
Ligia Lewis verweeft in ‘A Plot, A Scandal’ historische, anekdotische, politieke en mythische verhalen met elkaar, onderzoekt wie beleeft plezier aan een schandaal, en ten koste van wie. In deze dans tussen zien en gezien worden, vindt de opwinding voor het ongepaste haar plaats. Inappropriate excitement? Scandals hold a certain appeal to us. Can a scandal reveal the unconscious workings of our imagination? How do scandals expose where societal boundaries lie? If life is a scandal waiting to be staged, in what role do we cast ourselves? Because, as immoral as scandals may some times be, they do tend to invite fantasy and fun.
EN
Ligia Lewis is guided by these questions for her new show ‘A Plot, A Scandal’. Interweaving historical, anecdotal, political and mythical stories, she explores who derives pleasure from scandal, and at whose expense. In this dance between seeing and being seen, the excitement for the inappropriate finds its place. 32
33
WHEN THE FUCK I. where do we begin where do we begin i end where my gender begins: in 1652 / with a boat with many boats / with many many gho sts we begin where… where.. where..
where do we begin where do we begin in the country of my mother’s and father’s tongues there is a burning roof and no one to sing the smoke to sleep where do we begin where do we begin
in the languages of my mother’s and father’s tongues there is no pronoun for he or she / only: you / only: them / only: me where do we begin where do we begin in the language of my mother’s and father’s tongues we call people by their names we do not call people by the secret flow er we imagine may or may not be blooming between their thighs where do we begin where do we begin in the land of my mother’s and father’s tongues we have the fourth highest rate of femicide in the world where do we begin where do we begin in the country of my mother’s and father’s tongues we have lost so much and there is no one to count the bodies
34
II. in the new world my tongue is pink and my name is King someone tells me they love me and i don’t need to unravel myself to understand which me they love: the black me the pink me the red me whose bleeding is not yet finished let it be known there are no words lonely enough for the estrangement of a body from its people let it be known we search for the words anyway we find ways to reconcile our duplicity —twice marked, twice erased, conspicuous by our absence
crown me King of a conquered people King of a lonely people King of a people so tired and holy from atop a hill somewhere the pink sun is rising and all the black children are ash by noon
III. story time: at my first and last pride a white man told me and my black, queer, femme and trans friends that we (and our blackand trans-inclusive signs) made him feel excluded
IV. dear god forgive me my grief that is a river that runs into a sea of ancestral weeping dear god forgive me my bones and their unrest i come from a people who have lain centuries long unburied dear god forgive me i am trying my best i was born into a pink sunset under a rainbow sky in a bleeding country on a continent of bones in the wake of a world drowning in birthwater i was crowned: King of the touch hungry city
… … ... how lucky to have ever felt part of anything how lucky to come from somewhere and feel like everywhere is a place for you to belong how lucky
— ‘it’s been so long’ — KOPANO MAROGA from ‘Jesus Thesis and Other Critical Fabulations’
35
‘KUNST VEREDELT’
ADRIËNNE VAN DER WERF, KATHINKA DE JONGE & TELETEXT zon/sun 27.11, 12:00 De Vooruit / €5
Een audiowandeling langs de geschiedenis van De Vooruit NL ‘Kunst Veredelt’ biedt een geschiedkundig kijkje achter de schermen van het indrukwek
kende, beschermde monument De Vooruit. Scan de QR-codes die je onderweg tegenkomt, reis als luisteraar van ruimte naar ruimte, en wees de bevoorrechte getuige van gesprekken tussen historische figuren en hedendaagse activisten, jonge muzikanten en feministische historici, professoren en vaste klanten van het café. An audio tour though the history of the Vooruit cooperative Fancy an artistic audio tour through one of Ghent’s most famous monuments? Welcome to ‘Kunst Veredelt’ (‘Art Ennobles’), an audio tour by Katinka de Jonge, Adrienne van der Werf, Leonore Spee and Sascha Bornkamp. ‘Kunst Veredelt’ offers a peek behind the scenes of the De Vooruit monument’s history. Scan the QR codes along the way, travelling from space to space as a privileged eavesdropper on conversations between historical figures and contemporary activists, young musicians and feminist historians, professors and café regulars. 36
EN
info & tickets www.
.gent
