Rondom Antonius Abt, Bernardus, Blasius, Gummarus en Willibrordus
Nieuwsbrief van de Vijf Heiligen Parochie Nr.147 Vrijdag 19 april 2024
Bereikbaarheid van onze parochie
Voor dringende zaken als uitvaarten en ziekenzegen zijn we bereikbaar via 06-10490088
Contact met het pastoraal team
Wilt u graag in contact komen met een van de leden van ons pastoraal team, pastoor Ronald van Bronswijk of pastoraal werkende Giny van der Korput, aarzelt u dan niet dit te doen. Dit kan rechtstreeks via telefoonnummer 06-10490088
of via ons parochiesecretariaat: Tel:0162-682303 of e-mail: info@naardekerk.nl
Het parochiesecretariaat en de parochiekantoren vormen een belangrijke schakel binnen onze parochieorganisatie, voor verdere informatie kunt u altijd contact met hen opnemen. U bent er van harte welkom.
Hieronder vindt u de openingstijden , de (e-mail) adressen en telefoonnummers:
Parochiesecretariaat Made: Annie van Groesen
Het secretariaat van de Vijf Heiligen Parochie is gevestigd op het adres Kerkstraat 6 4921 BB Made. Telefoon: 0162-682303. E-mail: info@naardekerk.nl
Kantoortijden: maandag 12.00 uur - 15.00 uur , dinsdag, woensdag en vrijdag van 9.00 uur tot 12.00 uur
Dinsdag: Open Huis met pastoor Ronald van Bronswijk.
Parochiekantoor Terheijden: Annetti Schaap
Markstraat 2 4844 CR Terheijden. Telefoon: 076-5931216.
E-mail: terheijden@naardekerk.nl Kantoortijd: vrijdag van 9.30 uur tot 12.00 uur.
Parochiekantoor Wagenberg: Fien van Mook
Dorpsstraat 56 4845 CG Wagenberg. Telefoon 076-5931236.
E-mail: wagenberg@naardekerk.nl Kantoortijd: dinsdag van 9.00 uur tot 12.00 uur
Vieringen en activiteiten in de Vijf Heiligen Parochie
Zaterdag 20 april 2024
Vierde zondag van Pasen
Roepingenzondag
Zondag 21 april 2024
Vierde zondag van Pasen
Roepingenzondag
Maandag 22 april 2024
Zaterdag 27 april 2024
Koningsdag
Vijfde zondag van Pasen
Zondag 28 april 2024
Vijfde zondag van Pasen
19.00 uur H. Antonius Abtkerk Terheijden
Eucharistieviering R. v. Bronswijk
Anthony Singers Terheijden o.l.v. Nadia Rutkovska, piano René van Assche.
19.00 uur Wijngaerdviering diaken A. v. Kuyck.
9.30 uur H. Gummaruskerk Wagenberg
Viering van Woord en Communie G. v.d. Korput.
GumarAnto en Herenkoor St. Antonius Abt o.l.v. J. Terpstra. Organist J. v. Opdorp
9.30 uur Seniorenpartner De Wijngaerd Made
Eucharistieviering R. v. Bronswijk.
Cantor H. Vergouwen, organist J. Horbach
10.30 uur Zorgcentrum Antonius Abt Terheijden
Eucharistieviering R. v. Bronswijk
19.00 uur H. Antonius Abtkerk Terheijden
Eucharistieviering R. v. Bronswijk CD-muziek
9.30 uur H. Gummaruskerk Eucharistieviering P. Schellens. Blasiuskoor o.l.v. H. Vergouwen, organist A. v. Vulpen.
9.30 uur Seniorenpartner ‘de Wijngaerd’
Eucharistieviering R. v. Bronswijk CD-muziek
The Dutch Miracle, het Hollandse wonder
Piet Schellens
We leven in een tijd van kerkverlating, priestertekort, schaalvergroting en vorming van mammoetparochies. De bisschoppen willen de karachten en middelen bundelen om zo de structuur van de Kerk te handhaven. Dat begrijpen we wel; maar ik denk dat die megaparochie alleen kan slagen, als het een bundeling wordt van kleinschalige groepen, een netwerk van lokale gelovige gemeenschappen.
Want de Kerk is een internationaal wereldwijd instituut; maar de Kerk maakt zich waar, ze gebeurt, ze krijgt handen en voeten ter plaatse, daar waar mensen wonen en met elkaar het evangelie vieren en beleven.
In die kleine, plaatselijke geloofskernen spelen toegeruste leken, vrouwen en mannen, een grote rol. Daar houden ze vieringen in hun eigen taal en eigen liederen, daar gaat het over hun eigen leven.
We hebben dat hier eerder meegemaakt. Na de Reformatie stonden de katholieken er beroerd voor. Pastoors gingen over naar de nieuwe godsdienst; andere priesters werden verdreven, de kerken gingen over naar de protestanten en de katholieke eredienst werd verboden. In de crisistijd, die een paar eeuwen duurde, werd de Kerk overeind gehouden door de leken. Ze bleven samenkomen in schuilkerken, en lazen de Bijbel en baden samen en vertelden hun kinderen het verhaal van de gekruisigde en verrezen Christus. Als er om de zoveel weken een rondtrekkende priester in de buurt kwam, waarschuwden de zogenaamde klopjes de katholieken, waar ze de sacramenten konden ontvangen. Zo hielden de lekengelovigen de Kerk een paar honderd jaar overeind; de Amerikaanse schrijver Charles Parker noemt dat the Dutch Miracle, het Hollandse wonder.
Paus Franciscus heeft als leider van de Kerk het zelfbewustzijn van de leken versterkt: ze weten wat ze waard zijn en dat de Kerk zonder hen niet kan functioneren.
Ze praten er samen over hoe ze hun kerk-zijn kunnen beleven. Hij noemt dat synodaliteit.
Dat idee hebben onze missionarissen ‘all over the world’ uitgedragen en in praktijk gebracht. Overal hebben ze parochies gesticht met een centrale kerk met een pastoraal centrum voor de administratie en de toerustingscursussen; en daaromheen tien of twintig kapellen, waar de mensen bijeenkomen en activiteiten op liturgisch, catechetisch en diaconaal gebied organiseren. Daar waar de mensen het leven met elkaar delen maken zij hun gelovig-zijn waar.
Zouden wij in Nederland dit voorbeeld niet kunnen volgen?
Dan moeten we die groepen stimuleren en ruimhartig accepteren, in het vertrouwen dat het Hollands wonder zich in onze tijd kan herhalen.
Terugblik caritascollecte Vastenactie, Leven in een veranderende wereld
In maart was de caritascollecte bestemd voor Vastenactieproject ‘Leven in een veranderende wereld’ en daarnaast stonden in de kerken dozen waarin ook geld voor dit project kon worden gedoneerd.
Boerengemeenschappen in het zuiden van Zimbabwe zijn voor de teelt van hun gewassen afhankelijk van regenwater. Maar door de klimaatverandering zijn er nu lange droge perioden en daarnaast ook perioden met hevige regenval en overstromingen. Daardoor wordt de voedselzekerheid bedreigd.
Samen met de lokale bevolking worden door Vastenactie onder andere waterpunten en gemeenschappelijke moestuinen aangelegd. In onze kerken werd voor dit project € 428,05 opgehaald. Hartelijk dank voor uw giften.
Gedoopt in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Zondag 7 april 2024 werd Lina Jansens gedoopt in de H. Gummaruskerk in Wagenberg. Lina is de dochter van Malissa Jansens-Bogaers en Stefan Jansens en het zusje van Finn, Nova en Rev. Lina, van harte proficiat met je doopsel.
Zondag 14 april 2024 werden in de H. Gummaruskerk in Wagenberg Olivier Aalbregt en Samuel Scheffelaar Klots gedoopt.
Voor Samuel en Olivier, papa’s en mama’s, zusjes en familie , van harte proficiat met jullie doopsel
Wat een geluk als je iemand wordt, die zijn huis openstelt.
Wat een geluk als je iemand wordt, die anderen troost.
Wat een geluk als je iemand wordt, die anderen vrede brengt, en die anderen vrijheid geeft.
Wat een geluk als je iemand wordt, die snel vergeeft.
Wat een geluk als je iemand wordt, die veel om vrienden en vriendinnen geeft.
Wat een geluk als je iemand wordt, die anderen blij maakt, en die anderen liefde geeft. Wat een geluk als je zó wordt, want alleen zó breng je jouw God, tastbaar en zichtbaar onder de mensen, en gaan we jou waarderen als een geschenk, een gave aan ons en de mensen gegeven. Wij vinden het de moeite waard bij je te zijn en je te helpen, om zó iemand te worden.
In memoriam
Zaterdag 6 april 2024 namen we in de Antonius Abtkerk afscheid van Jo Rasenberg (87) , weduwe van Toon Rasenberg. Tot aan haar dood was zij thuis op het Meulenend. Na de uitvaart werd zij begraven op het kerkhof in Terheijden. Ons medeleven met de familie, de vele vrienden en bekenden van Jo, moge Jo rusten in vrede.
Op dinsdag 9 april 2024 namen we in de H. Gummaruskerk te Wagenberg afscheid van Jan van Dongen (87) , de bakker van Wagenberg , echtgenoot van Nel Meeuwissen. Ons medeleven met zijn kinderen en kleinkinderen, moge Jan rusten in vrede.
Op vrijdag 12 april 2024 namen we in de aula van uitvaartcentrum Leemans te Made afscheid van Nellie Peeters-Wijnen (87) , sinds 19 december 2022 weduwe van Christ Peeters.
Samen met haar man had zij jarenlang een boerderij aan de Moerdijkseweg in Terheijden. Moge Nellie in vrede rusten, ons medeleven met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Zaterdag 13 april 2024 vierden we in de H. Gummaruskerk te Wagenberg de uitvaart van Jaantje Beljaars-Fens ( 88), sinds 2002 weduwe van Janus Beljaars.
Jaantje was jarenlang vrijwilligster in de kerk en lid van het Gummaruskoor, waarin zij de sopraanpartij zong. Na de uitvaartdienst werd zij begraven op het kerkhof bij de kerk.
Ons medeleven met haar gezin, veel sterkte gewenst, moge Jaantje rusten in vrede. In paradisum te deducant angeli ……………………………………
Op 12 april 2024 overleed Rien Schippers (81) , echtgenoot van Roos van der Made. Jarenlang hadden zij een hobbywinkel, lijstenmakerij en galerie aan de Kloosterstraat in Made.
Op donderdag 18 april werd zijn uitvaart gevierd in uitvaartcentrum Leemans waarna hij werd begraven op de Algemene Begraafplaats te Made.
Ons medeleven met Roos, Guido, Barbara en Julia, vrienden en bekenden. Moge Rien rusten in vrede.
Als je vader sterft: net alsof iemand wegvalt die tussen jou en de dood staat ( Maarten ’t Hart)
De oude boom
Op het dorpsplein stond een boom. Hij stond daar al vele jaren en deelde het leven van vogels, huizen en mensen om zich heen. En hij gaf de tijd aan van zomer en winter, van de wisselende seizoenen in het dorp. In het voorjaar zong hij groen omkranst: 'Nu is het lente, de vogels komen weer in mij nestelen'. In de zomer bood de boom schaduw aan mensen, die onder zijn takken neerzaten en daar het lief en leed van hun kleurrijke levens met elkaar uitwisselden.
In de herfst sierde de boom het dorpsplein met warme kleuren die tot mijmeren uitnodigden en tot omzien in dankbaarheid. En in de winter stak de boom stoer en vertrouwenwekkend af tegen een ijle vrieshemel.
De boom was in de loop van veel jaren een deel van het dorpsleven geworden, verweven met de levens van velen. Totdat de boom, moe en oud geworden, zijn levenssappen ging verliezen zoals ook mensen dat doen. De dorpstuinman die erbij geroepen werd zag het: zijn dagen van groei en bloei waren geteld. ‘Maar hoe dankbaar mogen we niet voor al die dagen zijn’, sprak hij tot de mensen op het dorpsplein. ‘En’, zei hij, ‘de plaats van de oude boom zal geen lege plaats in ons midden zijn.
Uit zijn zaad groeien jonge scheuten die straks willen doen wat de oude boom gedaan heeft: schaduw en houvast bieden, voorjaar aankondigen en tot wijsheid uitnodigen in de herfst.’
En zo werden op het dorpsplein nieuwe bomen, nakomelingen geplant.
En in het voorjaar zag je: Ja, het zijn bladeren als die aan de oude vertrouwde boom.
En in de winter die volgde, zag je hoe jonge boomkruinen zich tegen de hemel aftekenden zoals de oude boom dat vroeger gedaan had.
En er kwamen vogels ook in hun takken nestelen.
Want de jonge bomen waren gastvrij en deelden van harte hun leven met velen: met vogels en mensen, groten en kleinen. (Jacques Verhees)
Waarom doet u niets?
Een man komt aan in een stad en ziet dat deze als gevolg van een aardbeving verwoest is.
Veel mensen zijn gewond, mannen zitten apathisch naar de puinhopen van wat eens hun huis wat te kijken, moeders zijn kinderen kwijt, kinderen zwerven huilend rond op zoek naar hun ouders.
De man is geschokt. Hij valt op zijn knieën , heft zijn vuisten naar de hemel en schreeuwt: “God, waarom doet u niets?”
Dan klinkt er een stem uit de hemel: “Ik heb jou gestuurd”.
Bernadette Soubirous
De Heilige Bernadette Soubirous (1844 – 1879) was het destijds 14-jarige meisje dat in 1858 in de Zuid-Franse stad Lourdes achttien keer een verschijning van Maria zag. Lourdes groeide daarna uit tot een van de grootste Mariabedevaart- oorden ter wereld, die elk jaar door miljoenen pelgrims wordt bezocht. Bernadette trad enkele jaren na de verschijningen in bij de Zusters van Liefde in het Saint-Gildardklooster in Nevers. Daar overleed ze in 1879. Sinds 1925 ligt haar lichaam opgebaard in een glazen schrijn in de kloosterkapel.
In het kader van het proces tot zalig- en heiligverklaring van Bernadette Soubirous zijn in de jaren twintig van de vorige eeuw enkele stukjes bot, spieren en haren bij haar weggenomen. Deze relieken worden in een aparte schrijn in Lourdes bewaard. Bij bijzondere gelegenheden wordt de schrijn of een kleinere reliekhouder in processies meegedragen. Sinds enkele jaren leent het heiligdom van Lourdes een van de relieken voor kortere tijd uit aan bisdommen over de hele wereld. De relieken zijn de afgelopen jaren al in tal van landen ontvangen.
De relieken van de Heilige Bernadette Soubirous in het Bisdom Breda Van zaterdag 20 tot en met woensdag 24 april trekt het schrijn met de relieken van de H. Bernadette door het bisdom Breda en bezoekt het de parochies in Hulst, Sint Willebrord, Bergen op Zoom en Breda: 20-21 april Hulst, 22 april in St. Willebrord, 23 april in Bergen op Zoom Op woensdag 24 en donderdag 25 april zijn ze in de Michaëlkerk, Hooghout 67, in Breda. De dag erna reist de reliekschrijn door naar het bisdom Den Bosch.
Het programma in St. Willebrord ziet er als volgt uit:
11.00 uur eucharistieviering in de kerk
13.30 uur rozenkransgebed in de Lourdesgrot
15.00 uur Ziekenzegening
19.00 uur Lichtprocessie van de kerk naar de grot
Het programma in Breda ziet er als volgt uit: Woensdag 24 april
11.00 uur Gebedsviering
12.00 uur Rozenkransgebed
14.00 uur Film over het leven van de H. Bernadette
16.00 uur Taizéviering
18.30 uur Rozenkransgebed
19.00 uur Eucharistieviering
20.00 uur Lichtprocessie
20.30 uur Wake bij de Reliekschrijn tot 24.00 uur
Donderdag 25 april
09.00 uur Rozenkransgebed
09.30 uur Eucharistieviering
12.00 uur Gebedsviering
Meer informatie is te vinden via: https://bisdombreda.nl/rondgangrelieken/
Een dag niet gelachen , de paaslach
De ‘paasgrap’ van Stefan Oster, bisschop van het Duitse Passau, is -zacht uitgedrukt - opnieuw niet onopgemerkt gebleven. Het filmpje van zijn jongste paasgrap is op YouTube intussen 1,5 miljoen keer bekeken. Ook de vorige jaren lokte Oster honderdduizenden kijkers. Het feit dat hij dit jaar zelf zijn lach niet kon inhouden, maakt het filmpje bijzonder populair.
‘Als de grap een beetje aanstootgevend is, dan vraag ik om vergeving’, zei hij als waarschuwing. Al bleek dat aanstootgevende best mee te vallen.
De bisschop vertelde over een vrouw uit de grote stad die in de jaren 1920 op vakantie wilde naar een dorp in de Beierse bossen. Ze stuurde een brief naar de burgemeester van het dorp met de vraag of er ter plaatse wel een ‘wc’ was - stromend water was toen niet vanzelfsprekend. De burgemeester en de gemeenteraad wisten niet waar de afkorting ‘wc’ (watercloset) voor stond. De pastoor van het dorp vermoedde dat ‘wc’ stond voor ‘Waldkapelle’ - wellicht schreven moderne stadsmensen Kapelle met een c, dacht hij.
Vanuit die gedachte schreven ze een uitvoerige brief terug over hun ‘wc’. Die hadden ze al meer dan driehonderd jaar, meldden ze, er waren dertig zitplaatsen, en soms leidde de pastoor een gezamenlijk bezoek, met muzikale begeleiding van de blaaskapel.
‘Het doet ons altijd plezier als mensen van heinde en verre onze wc komen gebruiken’, besloten ze de brief.
Ooit een traditie
Vanaf de late Middeleeuwen was het een traditie dat de pastoor met Pasen een ‘paasgrap’ vertelde. De vastenperiode was immers voorbij, met Pasen was het feest en er mocht al eens gelachen worden. De ‘risus paschalis’ heette dat, de paaslach.
Met name in Zuid-Duitsland werd de paaslach (Ostergelächter) populair. De paasgrappen groeiden soms uit tot hele verhalen of zelfs toneelstukjes.
Zo kreeg het toen vaak ongeletterde volk, dat de in het Latijn gevierde liturgie niet kon volgen, toch iets mee van de betekenis van Pasen.
Vanaf de late middeleeuwen ontaardde de risus paschalis echter en mede door de Reformatie raakte de gewoonte in onbruik. Eind 17de eeuw vaardigde paus Clemens zelfs een verbod uit.
In Zuid-Duitsland bleef het gebruik zeker nog tot ver in de negentiende eeuw bestaan, en zo te zien nog altijd. (Bron: www.kerknet.be)
Open de link om de bisschop ‘auf Deutsch’ te horen: Stefan Oster witz - YouTube
God is dag en nacht, winter en zomer, oorlog en vrede overvloed en honger (Heraclitus)
Bloemen horen erbij, ook in onze kerken.
Bidden op zes manieren
Bidden kun je op allerlei manieren. Het hangt sterk af van: hoe jij God ziet en wat jij belangrijk vindt. Als kind op school en in de kerk leerden we hoe we moesten bidden: met je handen gevouwen en je ogen dicht, héél stil zitten. Maar dat past niet bij iedereen. De ouderen onder ons herinneren zich zeker nog het ’s avonds bidden van de rozenkrans al dan niet geknield op de kokosmat in de keuken. Misschien lag het wel aan de kokosmat, maar dat bidden van de 50 weesgegroetjes werd vaak een afraffelen en dan werd het ‘bid voor ons zondaars’ wel veranderd in ‘bid voor ons zondags’.
Augustinus, kerkleraar uit de derde eeuw, noemde bidden: het toewenden van je hart naar God, met of zonder woorden en deze uitleg geeft ruimte voor allerlei vormen van bidden.
Wandelen
Wandelen zou je ook een vorm van bidden kunnen noemen.
De natuur werkt verstillend en door het ritme van het lopen kom je vanzelf tot rust.
Die rust hebben we echt nodig in ons vaak volgboekte bestaan.
Een kaars aansteken kun je gerust ook een vorm van bidden noemen.
Het is een moment van bezinning , je steekt een kaars aan voor een zieke, bij een bijzondere gebeurtenis, voor een overledene, er zijn doopkaarsen en huwelijkskaarsen en in examentijd branden er in onze kapellen ook veel meer lichtjes.
Even zijn wij ervan bewust dat er meer is dan het hier-en-nu en onszelf.
Het lezen van spirituele boeken is ook een vorm van bidden. Lezen is dan even een pas op de plaats.
Het geeft steeds weer een nieuwe kijk op God, op de mensen om mij heen, op de schepping en hoe ik mijn leven kan leiden. Het leven voelt zo betekenisvoller.
Bewust elke dag stilstaan bij de bijzondere en mooie dingen in het leven, ook als het leven even niet zo meezit. Waar ben ik vandaag dankbaar voor, ook al is het iets kleins.
Als je zingt, gaat je hart vanzelf open. Het helpt enorm tegen onrust en piekeren.
Samen zingen kan ook heerlijk zijn en zei bovengenoemde Augustinus ook niet dat zingen dubbel bidden is?
Creativiteit rond een levensthema bij schilderen, dans of toneelspelen kan verdieping geven en bevrijdend werken.
Bidden: je kijkt het verst met je ogen dicht.
Jubeljaar 2025
Videoreeks op Katholiekleven.nl
Paus Franciscus heeft 2025 afgekondigd als Jubeljaar (Heilig Jaar) met als motto
“Pelgrims van hoop”.
Dit is vertaald naar een nieuwe videoreeks op katholiekleven.nl , waarin de bisschoppen en hulpbisschoppen in gesprek gaan over het thema hoop. Zij doen dat aan de hand van het kerkelijk jaar.
Wat vieren we op de hoogfeesten? En waarom en hoe kunnen deze hoogfeesten ons tot hoopvolle mensen maken?
Foto
Katholiekleven.nl
Het is gebruikelijk om een voorbereidingsjaar te houden voorafgaand aan een jubeljaar. Op verzoek van de paus krijgt dit vorm als een jaar van gebed. Elke bisschop steekt dan ook aan het begin van de video de “Pelgrims van hoop-kaars” aan en spreekt hierbij een gebedsintentie uit. Op de kaars is het logo van het jubeljaar afgebeeld.
Dit zijn de onderwerpen uit de serie na Pasen:
1. Hemelvaart (9 mei)
2. Pinksteren (19 mei)
3. Sacramentsdag (2 juni)
4. Petrus en Paulus (29 juni)
5. Maria tenhemelopneming (15 augustus)
6. Allerheiligen (1 november)
7. Allerzielen (2 november)
8. Advent (1 december)
9. Kerstmis (24 december)
Kijk voor meer informatie over de verschillende hoogfeesten op Vier.nu.
Het leven is meer maandagochtend dan zaterdagavond ( Godfried Bomans)
Vrede en alle goeds
André de Caluwe
Een vredeswens is in het Latijn: “bene-dicere”.
Bene en dicere, het goede zeggen, iemand het goede toewensen.
Als het goed is, is dat wederkerig.
Ik realiseer me hoe belangrijk “vrede” is en dan bedoel ik niet alleen vrede in de wereld, maar ook innerlijke vrede.
Vrede met “hoe je leven geworden is” , hoe je je “voelt”.
Hoe je bijdraagt (of niet) aan vrede in dat kleine kringetje om je heen.
Nee.. vrede is niet de afwezigheid van oorlog en geweld, van onmin in een relatie.
Zolang er mensen op onze aarde zijn zal er oorlog en geweld bestaan. Met een vredeswens herinner je je dat het anders kan en moet.
Daarom deze vredeswens, die ik jammer genoeg weinig hoor in onze parochiekerken, de tekst is afkomstig van de heilige Franciscus van Assisi.
Voorzanger(s):
De Levende zegene en behoede u.
De Levende doe zijn aangezicht over u lichten, en zij u genadig
De Levende verheffe zijn aangezicht over en geve u vrede.
Allen:
Zegen ons en behoed ons, doe lichten over ons uw aangezicht en wees ons genadig.
Zegen ons en behoed ons, doe lichten over ons uw aangezicht en geef ons vrede.
Ik ga hier ook een Ierse vredeswens toevoegen, in het Engels, met vertaling: An Irish Blessing. De tekst is van tekst Saint Patrick, het arrangement van James E. Moore
May the road rise to meet you.
May the wind be always at your back. May the sun shine warm upon your face, the rains fall soft upon your fields and until we meet again until we meet again, may God hold you in the palm of His hand.
Vertaling:
Dat de weg zich verheft om je te ontmoeten.
Dat je altijd de wind in de rug hebt.
Dat de zon warm op je gezicht schijnt, de regens zacht op je velden neerdalen. En dat, tot we elkaar weer ontmoeten, God je koestert in de palm van zijn hand.
An irish blessing - YouTube
Bij het einde van elke viering zal een vredeswens het nieuwe startpunt zijn en ons op het goede spoor zetten.. Richting geven aan onze voornemens. Dat is de inspiratie die iedereen nodig heeft.
Altijd al eens graag bij de pastoor binnen willen kijken?
Daar kreeg u vroeger geen kans toe!
Veel verder dan de eerste deur van een lange gang kwam u niet. Aan de pastoorsmeid (War komde vur?) was dan al uitgebreid uitleg gegeven over de reden van de komst naar de pastorie. Na haar (altijd maar afwachten) toestemming mocht u dan plaatsnemen in een spreekkamer met slechts een tafel, enkele stoelen en aan de muur een groot kruisbeeld. Dat de pastoor over veel meer kamers en meubelen beschikte was wel duidelijk, maar wat er allemaal in dat grote, prestigieuze gebouw te vinden was, bleef voor gewone parochianen meestal een vraagteken.
Maar niets blijft bij het oude. De huidige pastoor van de Vijf Heiligen Parochie woont elders in Made en doet gewoon zelf zijn boodschappen. Net zoals de sluiting van de beide kerken, de sloop van het klooster en het patronaat geeft het de veranderingen in het katholicisme in ons dorp weer. Door het leeglopen van de kerken werd de uitgebreide infrastructuur onbetaalbaar voor de parochie. In 2016 werden kerk en pastorie in de Kerkstraat door het parochiebestuur verkocht. Dat de kerk een mooie nieuwe functie gekregen heeft zullen de meesten van u al wel ervaren hebben.
Nu we op het punt komen dat ook de pastorie een andere bestemming krijgt1, geeft heemkundekring Made en Drimmelen u de kans enkele herinneringen aan dit gebouw nog eens door te nemen.
In hun periodiek De Klok, doorlopend alweer nummer 76, daarom niet alleen een uitgebreide beschrijving, foto’s en bouwtekeningen van de voormalige pastorie, maar ook persoonlijke herinneringen van voormalige pastoriebewoners.
Dit alles te boek gesteld door Julien Mariman en Pierre Gruca. Een mooie kans om alsnog eens iets te zien waar je vroeger haast geen kans voor kreeg.
De Klok 76 is voor slechts drie euro verkrijgbaar bij de Primera in de Marktstraat, de bibliotheek in de Bernardus of de secretaris van de vereniging, Gerard Thijssen, Rozenbloemstraat 34 te Made.
Open huis Heemkundekring Made en Drimmelen in ‘de Bernardus’ Vanaf 2 april bent u ook iedere dinsdagmorgen tussen tien uur en twaalf uur welkom in de huisvesting van de heemkundekring in de Bernardus.
Tijdens deze ochtenden is niet alleen De Klok verkrijgbaar, maar kunt u ook geïnformeerd worden over onderwerpen die met de geschiedenis van Made en Drimmelen te maken hebben. Bent u benieuwd naar vroegere eigenaren van het huis waar u nu woont, beschikt u over foto’s die van belang zijn voor de historie van beide dorpen, of bent u gewoon benieuwd naar de activiteiten van de vereniging? Wij zien u graag op dinsdagochtend in de Bernardus.
1 De pastorie van de vroegere Bernarduskerk is de laatste van de vijf pastorieën uit de Vijf Heiligen Parochie waar de parochie nog gebruik van kan maken.
Requiem voor een paardenkastanje
Ze stonden daar als twee pastoriewachten heel vanzelfsprekend met hun takkentooi verstrengeld alle seizoenen te verduren.
Misschien wel tachtig jaren zagen zij -zij aan zijal het kerkvolk onder zich voorbijtrekken.
Bij het kleppen van de klokken hoofden in stiltetranen gebogen als de rouwstoet in zwart en grijs achter de baar in slow motion de kerk introk.
Of het waren in de dagen van mei de opgetogen Eerste Communiekinderen die al huppelend in sprookjeskleren de kerk bezochten gedachtig wat geschreven staat: “Zo gij niet wordt als kinderen”.
Dag aan dag in takkentooi verstrengeld zagen zij zovelen die onopgemerkt Maria in haar kapel bezochten om een kaars te branden als een vurig stil gebed.
Zo stonden ze daar die kanjers van bomen in de herfst lieten ze kastanjes vallen. Driftig geraapt, door groot en klein.
Nu staat ineens de gevel kaal en blijkt die ene die nog over is -hoelang?na het kappen van de andere zomaar uit evenwicht te zijn.
Wie goed kijkt ziet de takken zoeken maar geen houvast vinden zoals zovelen die in leegte leven
Zo delen bomen in het lot van mensen: heden ik en morgen jij. Maar toch, voor wie goed kijkt, ziet in de knoppen alweer lente dagen.
Als straks de Paasklokken luiden en de Communiekinderen dansen zal het niet de treurige leegte zijn maar het briljante lentelicht dat tot zingen stemt.
De overgebleven pastoriewacht voor de pastorie uit het gedicht van Gerard Oostveen.
Dit gedicht is van de hand van Gerard Oostveen, van 2016 tot en met 2020 werkzaam als pastoraal werker in onze Vijf Heiligen Parochie. Het gedicht sluit het verhaal over de pastorie van de Bernarduskerk in De Klok 76 af.
In mijn beleving wordt ieder mens door God gemaakt, en God maakt geen rommel.
(Mariëlla Bossers- van Langh, pastoraal werkster) gericht op gasten met dementie of gasten die extra hulp nodig heeft, neem dan telefonisch contact met ons op.
Het Dertienmaal
De legende van Hakendover
De legende van Hakendover, een klein plaatsje onder de rook van Tienen in België, dateert al uit het jaar 690.
Drie vrome maagden hadden het plan opgevat om een kerk te bouwen. Wat overdag werd opgebouwd, werd telkens ’s-nachts om onduidelijke redenen afgebroken.
Pas toen God via een engel hen een plaats wees waar een kerk gebouwd mocht worden kon er constructief gewerkt worden.
Elke dag werkten er 13 werklieden aan de kerk maar bij de uitbetaling van hun loon, verschenen er steeds maar 12 werklieden. Het was de Zaligmaker zelf, die hielp om zijn kerk te bouwen.
De legende van de bouw werd vereeuwigd in een houten retabel dat je nog steeds kunt bewonderen in de kerk van Hakendover.
Dankzij de bouwlegende en het houten retabel komen bedevaarders al sinds de middeleeuwen massaal naar het kleine dorp om God te eren. In de Paardenprocessie wordt een gedeelte van het houten retabel door figuranten uitgebeeld. Tal van lokale verenigingen en landelijke muziekkorpsen begeleiden de processie. De beeltenis van de Goddelijke Zaligmaker kan uiteraard niet ontbreken. Het hoogtepunt van de processie is de paardengalop, een eeuwenoud vruchtbaarheidsritueel. Op de top van de Tiende Berg worden de velden, bedevaarders, ruiters en paarden gezegend. Vervolgens galopperen de paarden driemaal rond de menigte. Elke bezoeker kijkt uit naar dit indrukwekkend spektakel.
De Nederlandse bedevaartgangers verenigden zich in onder andere in het Broederschap Breda.
Sinds 1895 organiseert het Broederschap Breda elke Paasmaandag, vanuit diverse opstap- plaatsen in West-Brabant, een bedevaart naar Hakendover. In het begin nog te voet en per trein. Nu al decennia lang per bus. Wat twee wereldoorlogen niet lukte, kreeg de Covid-pandemie helaas wel voor elkaar. In de jaren 2020, 2021 en 2022 kon er daardoor vanuit Nederland geen bedevaart naar Hakendover meer worden georganiseerd. Maar op Paasmaandag 10 april 2023 pakte het Broederschap de draad weer op! Verheugd maar wel met enige zorg. De leden van het Broederschap bestaan overwegend uit senioren en mede door de covidperiode zag het Broederschap het commissarissen- en ledenbestand hard achteruit gaan. Commissarissen vormen de spil van het Broederschap. Zij verzorgen in hun respectievelijke gebied van oudsher de ledenwerving en ledenadministratie.
Een traditie van meer dan 125 jaar kwam daarmee onder druk te staan en heeft helaas aan deze druk niet kunnen weerstaan.
Laatste vergadering het Broederschap Breda met drie diocesane onderscheidingen op een dag
Op zondag 7 april vond de laatste vergadering van het Broederschap plaats op Wagenberg. Piet Knapen uit Wagenberg ruim 50 jaar voorzitter, Ad van Velthoven secretaris/penningmeester en al meer dan 45 jaar aan het Broederschap verbonden en bestuurslid Bert van Ginneken, bijna 25 jaar actief voor het broederschap ontvingen uit handen van pastoor Hans van Geel de diocesane onderscheiding als blijk van waardering voor hun goede zorgen voor het Broederschap Breda Van harte proficiat voor deze drie heren
Er wordt door een Processiecomité Paardenprocessie Hakendover bekeken of de bedevaarten naar Hakendover een vervolg kunnen krijgen.
Zo veel mensen denken in volstrekte vrijheid hun geestelijke pad te bewandelen. Ze willen zo graag vrij zijn van religieuze instituten, zijn uiterst kritisch voor vertegenwoordigers van de Kerk. Maar tegelijkertijd luisteren ze wel slaafs naar iedere goeroe of zenleraar. Dat verbaast me altijd zeer. ( Benedictijn Notker Wolf) iedereen is welkom, ook diegene die doorgaans geen
Eerste communievieringen in Terheijden in de jaren
1973 en 1975 voorgegaan door kapelaan Kees Vos, achter het altaar staat jeugdkoor ‘de Traaise Flierefluitertjes’ opgesteld.
Op de linkse foto in het midden meester Toon Schrauwen.
Wie zijn de eerste communicanten?
(Foto’s uit fotoarchief Kees Vos)
Schrift grift, gepraat vergaat
‘Schrift grift, gepraat vergaat’ is de naam van een rubriek door P.J. van de Ven in het vroegere Mays Nieuwsblad van woensdag 13 mei 1992.
Op die bewuste woensdag gaat de rubriek over het officiële afscheid van de zusters Franciscanessen van Etten op zondag 17 mei op Stuivezand. Alle zusters die ooit op Stuivezand gewerkt hadden of van Made of Stuivezand afkomstig waren , werden uitgenodigd om de afscheidsviering in de Blasiuskerk bij te wonen, gevolgd door een meer informele afscheidsviering in Café Albertino tegenover de kerk.
Ruim 60 jaar waren de zusters aanwezig in de H. Blasiusparochie waar zij het kleuteronderwijs, lager onderwijs en het naai- en knipwerk voor Stuivezandse meisjes en vrouwen ‘bezusterden’ , zoals P.J. van de Ven schrijft.
Stuivezand was in die tijd een gemeenschap van 146 huisgezinnen, 102 mannen verdienden als grondwerker de kost en gemiddeld waren 60 kostwinners werkloos. Best wel armoedige leefomstandigheden in de jaren ’30 van de vorige eeuw toen de zusters zich op Stuivezand vestigden.
Zwarte processie
In de rubriek wordt ook gewag gemaakt van de zwarte processie voor de aanvang van de heilige mis. Daarmee werden de toen grotendeels in het zwart geklede zusters bedoeld, die via een speciale ingang vanuit hun klooster achter elkaar lopend de kerk binnen kwamen om daar dan op een speciaal voor hen gereserveerde plaats te gaan zitten.
In het midden van de vorige eeuw waren de kloosterregels nog streng en was het de zusters niet toegestaan om zo maar buiten het klooster te gaan voor een boodschap of een bezoekje bij iemand in de buurt. Ook de eigen familie mocht niet bezocht worden, maar mocht wel enkele keren per jaar op bezoek komen, maar het bezoek kwam dan niet verder dan de spreekkamers, het zogenaamde slot was alleen toegankelijk voor de zusters.
De boodschappen werden bij het klooster aan de deur bezorgd of iemand uit de buurt ging voor de zusters boodschappen doen.
Geleidelijk aan versoepelden de regels, zusters die naar een cursus moesten vanwege het werk op school, ‘misten’ weleens de bus , zodat ze zich toch even konden laten zien bij hun familie en het zwarte habijt werd een blauw mantelpakje en later allerlei kleurenkledij.
Kloosterkapel van het St. Elisabethgesticht St. Elisabethgesticht te Made/Stuivezand, achter de kleine raampjes bevond zich de kloosterkapel.
De zusters hadden een eigen kloosterkapel, waar ook minimaal eens per week eucharistie werd gevierd en de zusters diverse gebedsvieringen hadden, maar zij bezochten ook de parochiekerk en ook de route naar de kerk liep in de jaren met strenge kloosterregels niet zomaar over straat.
In Terheijden en Wagenberg liepen de zusters vanuit hun tuin of over het kerkhof naar de kerk, en ook op Stuivezand hadden de zusters een speciale route naar de kerk. Het klooster van Stuivezand kreeg na het vertrek van de zusters een woonfunctie, maar het uiterlijk van het vroegere klooster bleef nagenoeg hetzelfde In totaal hebben zo’n 100 zusters in die ruim 60 jaren in het klooster gewoond.
Na de sluiting van het klooster bleven drie zusters , op verschillende locaties, op Made-Stuivezand wonen. Van links naar rechts: zr. Anna-Maria Blijlevens (1938-2007), zuster Agnesia Vrolijk (1917-2021) en zuster Salvatora Oomen (1930-2020)
De zusters van Liefde uit Tilburg hadden van 1853 tot 1989 in Made een groot klooster met pensionaat en kwamen door hun eigen tuin via een speciaal toegangsportaal de Bernarduskerk binnen Dit portaal is nog steeds te zien bij ‘de Bernardus’ Later kregen de zusters de beschikking over een eigen priester, rector van Bekhoven, en kerkten de zusters in hun eigen Maria Magdalenakapel.
In De Stem , regio Oosterhout, van zaterdag 15 februari 1992 verscheen een paginagroot artikel over de ingrijpende veranderingen in de kom van Made. Van het gigantische kloostercomplex bleven alleen de H. Maria Magdalenakapel uit 1922 en de oude pastorie uit 1814, later in gebruik als oude mannenhuis en nu Grand Café dun Brabander voor de sloopkogel gespaard. Met de ramen netjes ingepakt als bescherming tegen eventuele schade door de bouw van de Mayboom werd de kapel als Kapelzaal onderdeel van het nieuwe sociaal-culturele centrum.
Een soortgelijk proces is nu anno 2024 aan de gang, straks de bouw van appartementen op de plaats van de oude Mayboom, maar de kapel en dun Brabander, blijven staan.
Bronnen:
Krantenknipsels die we mochten ontvangen van Ria Theuns, waarvoor hartelijk dank.
Judith de Raat: Door zusters geroepen, Franciscanessen van Etten-Leur na 1930, Etten-Leur 2001
Julien Mariman: Bernardus, als 350 jaar in Made, De Klok nr.66, Made 2020
A.L. van Geertruij: Zo’n echte ark van Noë, schets van de komst van de Liefdezusters in Made tot de opening van het sociaal-cultureel centrum De Mayboom 1853-1994. Made en Drimmelen 1994.
De goede oude tijd is de tijd toen het onze voorouders zo slecht ging.
Opening historische lijn bij Antonius Abtkerk Terheijden
Een beeldbepalend gebouw met een rijke geschiedenis is de Antonius Abtkerk zeker wel Van de traptreden van het vroegere altaar is nu een historische lijn gemaakt die in het wegdek is verwerkt waardoor voorbijgangers, kennis kunnen nemen van de rijke geschiedenis van het gebouw en de geloofsgemeenschap, die er tot op de dag van vandaag onderdak vindt. Een gebouw met een kerkelijke ruimte en ook een ruimte, zaal ‘de Abt’ , waarin Stichting Behoud Antonius Abt (SBAAT) allerhande activiteiten organiseert voor het behoud van het kerkgebouw.
De historische lijn, een initiatief vanuit SBAAT, wordt op vrijdag 26 april om 15.30 uur officieel geopend bij de ingang onder de toren door wethouder Tim Simons. Iedereen is hierbij van harte welkom.
Een vogel is nooit bang dat zijn tak breekt, want hij vertrouwt niet op de tak maar op zijn vleugels.
Nieuwsbrief VHP 148 verschijnt op vrijdag 3 mei 2024
Zelf kopij aanleveren door koren, werkgroepen of op persoonlijke titel kan ook.
Deze dient u te sturen naar: info@naardekerk.nl
Neemt u ook eens een kijkje op de website van onze Vijf Heiligen Parochie: www.naardekerk.nl
Volg onze parochie ook op Facebook.