Leesfragment - Wacht op mij - J. Lynn

Cam is sexy, lief, en eh… hadden we al gezegd dat hij sexy is? Toch lukt het Avery niet om zich voor hem open te stellen. Ze is naar een universiteit duizenden kilometers van huis gegaan omdat ze wilde vluchten voor haar verleden. Een verleden dat zichtbaar is op haar lichaam, maar dat ze koste wat kost wil verbergen. Het is dus niet de bedoeling dat iemand te dichtbij komt. En al helemaal niet Cam…

‘Een sexy en vertederend verhaal over twee verliefde jonge mensen die hun demonen uit het verleden moeten overwinnen om samen te kunnen zijn.’

– Leesfanaten.nl ‘Elk moment van de dag wilde ik in dit boek verder lezen. De romantiek spat van de bladzijden!’

– Rachelleleest.nl J. Lynn is het pseudoniem van Jennifer Armentrout. Zij schrijft supersexy verhalen, al dan niet met een duister tintje. In de VS prijkt ze al op de bestsellerlijsten en haar fanschare groeit met de dag, nu ook in Nederland!

NUR 302 ISBN 978-94-0190-171-0

9

789401 901710

www.newadult.nl

wacht op mij

‘OMG, dit boek is echt amazing. Een serieus onderwerp, maar heerlijk luchtig en humoristisch opgeschreven.’

– Bookbabbles.nl

J . Ly n n

wacht op mij

Ieder meisje dat dit boek leest, wordt halsoverkop verliefd op Cam!

wacht op mij J . Ly n n ‘Dit boek is eigenlijk één lange flirtsessie’ – Chicklit.nl

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 3

J. Lynn

WACHT OP MIJ

Uitgeverij Zomer & Keuning

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 4

Opgedragen aan de lezers van dit boek. Zonder jullie zou dit allemaal niet mogelijk zijn. Jullie zijn echt helemaal top!

ISBN 978 94 0190 171 0 ISBN e-book 978 94 0190 172 7 NUR 302 © 2014 Uitgeverij Zomer & Keuning, Utrecht Oorspronkelijk gepubliceerd in het Engels onder de titel Wait for you © Mo Literary Services, Amsterdam, in association with Taryn Fagerness Agency, 302 Washington Street #944, San Diego, CA 92103, United States of America Vertaling: Tineke Yürümez Omslagontwerp: Julie Bergen Omslagfoto: Shutterstock.com / Serg Zastavkin www.newadult.nl www.boekenwereld.com www.jenniferarmentrout.com Alle rechten voorbehouden All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording or otherwise, without the prior written permission of the publisher.

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 5

HOOFDSTUK 1 Er waren twee dingen in het leven waar ik zo ontzettend bang voor was. Het eerste was om midden in de nacht wakker te worden en een geest te zien die zijn doorschijnende gezicht akelig dicht tegen het mijne had gedrukt. Niet erg waarschijnlijk, wel behoorlijk angstaanjagend. Het tweede was om te laat een vol klaslokaal binnen te komen.

Ik had een pesthekel aan te laat komen.

Ik haatte het als mensen zich omdraaiden en me aangaapten, wat ze altijd deden als iemand het lokaal ook maar een minuutje na het begin van de les binnenstapte.

Daarom had ik in het weekend de afstand tussen mijn flat in University Heights en de parkeerplaats voor studenten van buiten de campus haast obsessief op Google Maps bestudeerd. En op zondag reed ik dat stuk zelfs twee keer om er zeker van te zijn dat Google me niet bij de neus nam.

Precies twee kilometer.

Vijf minuten met de auto.

Ik vertrok zelfs een kwartier voor aanvang van mijn college van tien over negen, zodat ik er tien minuten van tevoren zou zijn.

Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden was de enorme rij auto’s voor het stopbord – want God verhoede dat het historische stadsaanzicht verpest werd door zoiets afschuwelijk moderns als een stoplicht – of met het feit dat er geen parkeerplaats meer over zou zijn op de campus. Ik moest bij het station dat aan de campus grensde parkeren en kostbare minuten verspillen met het zoeken naar kwartjes voor de parkeermeter.

‘Als jij zo nodig naar de andere kant van het land wilt verhuizen, ga dan tenminste in zo’n studentenhuis op de campus wonen. Die heb5

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 6

ben ze daar toch wel?’ Mijn moeders stem klonk in mijn hoofd toen ik voor het Robert Byrd Science Building bleef staan, buiten adem omdat ik de steilste en meest ongelukkig gelegen heuvel in de geschiedenis van de mensheid op was gerend.

Natuurlijk had ik niet voor zo’n studentenhuis gekozen, omdat ik gewoon wist dat mijn ouders een keer onverwachts zouden verschijnen en dan onverdroten hun mening zouden ventileren. Ik zou mezelf nog liever een dreun verkopen dan dat ik een onschuldige toeschouwer zou onderwerpen aan de tirades van mijn ouders. Dus in plaats daarvan boorde ik mijn welverdiende smartengeld aan en huurde een tweekamerflat vlak bij de campus.

Meneer en mevrouw Morgansten vonden dat vreselijk.

En dat vond ik helemaal te gek.

Maar nu kreeg ik toch een beetje spijt van mijn daad van opstandigheid, omdat het al elf minuten over negen was toen ik me uit de vochtige warmte van deze augustusochtend door het rode bakstenen gebouw met airco naar mijn college sterrenkunde op de tweede verdieping haastte. En waarom had ik in vredesnaam sterrenkunde gekozen?

Misschien omdat ik agressief werd bij de gedachte aan nog meer biologielessen? Ja, dat moest het zijn.

Ik rende de brede trap op, stormde door de dubbele deuren en knalde tegen een stenen muur.

Ik wankelde achteruit, met mijn armen wijd als een soort uitgeputte klaar-over. Mijn overvolle tas gleed weg en ik verloor mijn evenwicht. Mijn haar vloog in mijn gezicht, een roodbruine waas waar ik nauwelijks doorheen kon kijken terwijl ik vervaarlijk wankelde.

O mijn god, ik ging onderuit, niets meer aan te doen. Ik kreeg al een visioen van een gebroken nek. Dit zou wel zo gigantisch mis…

Iets sterks en hards sloot zich om mijn pols en blokkeerde mijn vrije val.

Mijn tas viel op de vloer en mijn dure boeken en pennen vlogen alle kanten op. Mijn pennen! Mijn prachtige pennen rolden over die glimmende vloer. Een seconde later werd ik tegen de muur geduwd.

De muur was opmerkelijk warm. De muur grinnikte.

‘Wow,’ zei een zware stem. ‘Alles goed, popje?’

Die muur was zo ontzettend helemaal geen muur. Het was een 6

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 7

jongen. Mijn hart stond stil en een angstaanjagende seconde lang kon ik me niet bewegen of nadenken. Ik werd vijf jaar teruggeworpen. Zat klem. Kon me niet bewegen. Lucht ontsnapte pijnlijk snel uit mijn longen en kippenvel kroop over mijn ruggengraat omhoog. Al mijn spieren blokkeerden.

‘Hé,’ zei de stem, die zachter werd en nu bezorgd klonk. ‘Gaat het wel?’

Ik dwong mezelf diep adem te halen – gewoon adem te halen. Ik moest ademhalen. In. Uit. Ik had dit al vijf jaar lang zo vaak geoefend.

Ik was geen veertien meer. Ik was niet daar. Ik was hier, bijna aan de andere kant van het land.

Twee vingers duwden mijn kin omhoog. Verbazingwekkend blauwe ogen omlijst door dikke, zwarte wimpers keken in de mijne. Het blauw was zo levendig en elektrisch, en vormde zo’n sterk contrast met de zwarte pupillen, dat ik me afvroeg of de kleur wel echt was.

En toen drong het tot me door.

Een jongen hield me vast. Nog nooit had een jongen me vastgehouden. (Dan telde ik die ene keer niet mee, want die telde gewoon niet.) Ik stond tegen hem aan gedrukt, dij tegen dij, mijn borst tegen de zijne. Alsof we aan het dansen waren. Al mijn zintuigen kwamen tot leven toen ik de lichte geur van aftershave rook. Wow. Het rook goed en duur, net als die van hém…

Plotselinge woede kwam in me op, prettig en vertrouwd, en verdreef de paniek en verwarring. Ik klampte me er wanhopig aan vast en kon weer praten. ‘Laat. Me. Nu. Los.’ Blauwoog liet zijn arm onmiddellijk zakken. Ik was niet voorbereid op dat plotselinge verlies van steun, dus ik zwaaide opzij en kon nog net voorkomen dat ik over mijn tas struikelde. Hijgend alsof ik net een paar kilometer had gerend duwde ik de haarlokken uit mijn gezicht en kon eindelijk eens goed naar Blauwoog kijken.

Lieve hemel nog aan toe, Blauwoog was…

Hij was superknap, op alle manieren waar meisjes domme dingen van gaan doen. Hij was lang, een paar koppen groter dan ik, had brede schouders maar een slanke taille. Het lijf van een atleet, van een zwemmer of zo. Golvend zwart haar viel over zijn voorhoofd en raakte de bijpassende wenkbrauwen. Brede jukbeenderen en volle, expressieve lippen maakten het plaatje compleet, en het was een 7

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 8

plaatje waar elk meisje spontaan van zou gaan kwijlen. En dan die saffierblauwe ogen, allemensen….

Wie had kunnen denken dat een stadje met de naam Shepherdstown iemand verborgen hield die er zo uitzag?

En ik was tegen hem aan gelopen. Letterlijk. Leuk. ‘Sorry, ik had nogal haast om naar college te gaan. Ik ben te laat…’

Zijn mondhoeken krulden omhoog toen hij knielde. Hij begon mijn spullen bij elkaar te rapen en heel even dacht ik dat ik zou gaan huilen. Ik voelde een brok in mijn keel. Nu was ik echt te laat en kon ik moeilijk die les nog binnenstappen, en dat nog wel op de eerste dag. Fail.

Ik bukte me, liet mijn haar voor mijn gezicht hangen en begon mijn pennen bij elkaar te graaien. ‘Je hoeft me niet te helpen, hoor.’

‘Geen probleem.’ Hij pakte een stuk papier en keek toen op. ‘Inleiding sterrenkunde? Ik ga ook die kant op.’

Geweldig. Het hele semester zou ik de gozer moeten zien die ik bijna in de gang had vermoord. ‘Je bent te laat,’ zei ik onbenullig.

‘Sorry.’

Toen al mijn boeken en pennen weer in mijn tas zaten, stond hij op en gaf me de tas terug. ‘Het geeft niet.’ Er verscheen een asymmetrische grijns op zijn gezicht, waardoor er een kuiltje in zijn linkerwang kwam, maar niet aan de rechterkant. ‘Ik ben eraan gewend dat meisjes zich aan mijn voeten werpen.’

Ik knipperde met mijn ogen en dacht dat ik het niet goed had verstaan, want zoiets idioots kon hij niet gezegd hebben.

Maar dat had hij wel, en hij was nog niet klaar ook. ‘Maar proberen op mijn rug te springen, dat is nieuw. Vond het eigenlijk best leuk.’

Ik voelde mijn wangen gloeien en flapte eruit: ‘Ik probeerde helemaal niet op je rug te springen of me aan je voeten te werpen.’

‘O nee?’ De scheve grijns verdween niet. ‘Jammer. Anders was dit de allerbeste eerste schooldag in de geschiedenis geweest.’

Ik wist niet wat ik moest zeggen, terwijl ik de zware tas tegen me aan drukte. Jongens flirtten waar ik vandaan kwam nooit met me. De meesten van hen durfden op de middelbare school niet eens mijn kant op te kijken en de weinigen die het wel deden, tja, die hadden niet bepaald met me geflirt.

8

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 9

Blauwoog liet zijn blik zakken naar het stuk papier in zijn hand.

‘Avery Morgansten?’

Mijn hart bonkte. ‘Hoe weet je dat ik zo heet?’

Hij hield zijn hoofd schuin terwijl zijn lach nog breder werd. ‘Staat op je rooster.’

‘O.’ Ik duwde de weerbarstige lokken uit mijn gloeiende gezicht.

Hij gaf me mijn rooster terug en ik stopte het weer in mijn tas. Ik frommelde met de schouderband, voelde me vreselijk ongemakkelijk.

‘Ik heet Cameron Hamilton,’ zei Blauwoog. ‘Maar iedereen noemt me Cam.’ Cam. Leuke naam. ‘Nogmaals bedankt, Cam.’ Hij bukte zich en pakte een zwarte rugzak die me nog niet was opgevallen. Een paar donkere lokken vielen over zijn voorhoofd en toen hij weer rechtop ging staan, duwde hij ze weg. ‘Nou, laten we dan nu onze grandioze entree maar gaan maken.’

Ik stond als aan de vloer genageld toen hij zich omdraaide en de paar meter naar de dichte deur van lokaal 205 liep. Hij wilde de deurknop pakken en keek naar me om.

Ik kon het niet. Het had niets te maken met het feit dat ik de misschien wel meest sexy jongen van de hele campus tegen het lijf was gelopen. Ik kon echt dat lokaal niet in, waar iedereen me zou aanstaren. Ik had er genoeg van dat ik de afgelopen vijf jaar altijd in het middelpunt van de belangstelling had gestaan. Het zweet brak me uit.

Mijn maag kromp ineen toen ik een stap achteruit deed, weg van het lokaal en van Cam. Hij draaide zich om, wenkbrauwen gefronst, een verbaasde uitdrukking op zijn opvallende gezicht. ‘Je loopt de verkeerde kant op, schat.’

Het leek wel of ik al mijn halve leven de verkeerde kant op liep. ‘Ik kan het niet.’

‘Wat kun je niet?’ Hij deed een stap naar me toe.

En ik sloeg op de vlucht. Ik draaide me om en zette het op een lopen alsof ik de laatste kop koffie van de wereld wilde bemachtigen.

Toen ik bij die vermaledijde dubbele deuren kwam hoorde ik hem mijn naam roepen, maar ik rende gewoon door.

Mijn gezicht gloeide toen ik de trap af rende en ik was buiten adem toen ik het gebouw uit stormde. Mijn benen bleven bewegen tot ik op 9

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 10

een bankje bij de aangrenzende bibliotheek ging zitten. De vroege ochtendzon leek te fel toen ik mijn hoofd ophief en mijn ogen dichtkneep.

Jeetje.

Wat een geweldige eerste indruk maakte ik in een nieuwe stad, op een nieuwe school en‌ in een nieuw leven. Ik was meer dan duizend kilometer van huis gaan wonen om een nieuw begin te maken en binnen een paar minuten had ik het al verknald.

10

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 11

HOOFDSTUK 2 Nu had ik twee opties: het loslaten en doorgaan na mijn rampzalige poging om de eerste les van mijn studiecarrière bij te wonen, of naar huis gaan, of in bed duiken en de dekens over mijn hoofd trekken. Ik verlangde enorm naar die tweede optie, maar toch paste die niet bij mij.

Als weglopen en me verstoppen mijn manier van doen was geweest, dan had ik de middelbare school nooit overleefd.

Ik tastte omlaag en checkte of de brede zilveren armband om mijn linkerpols nog op zijn plaats zat. Het had weinig gescheeld of ik had de middelbare school inderdaad niet overleefd.

Mam en pap hadden bijna een rolberoerte gekregen toen ik vertelde over mijn plannen om te gaan studeren aan de andere kant van het land. Als het nu Harvard, Yale of Sweet Briar was geweest, dan hadden ze een gat in de lucht gesprongen, maar een universiteit die niet bij de top hoorde? Schande. Ze begrepen het gewoon niet. Ze begrepen me nooit. Ze zouden me echt niet zo gek krijgen dat ik naar de universiteit ging waar zij hadden gestudeerd of me ergens zou inschrijven waar die halve rijkeluisclub daarginds hun kinderen dwong naartoe te gaan.

Ik wilde ergens heen waar ik niet steeds die afkeurende blik zou zien of het giftige gefluister zou horen dat de mensen nog steeds van de lippen droop. Ergens waar mensen het verhaal niet hadden gehoord, of welke versie ervan ook, want het was zo vaak doorverteld dat er een heleboel ruis op de lijn was gekomen, zozeer dat ik me soms zĂŠlf begon af te vragen wat er vijf jaar geleden eigenlijk was gebeurd met Halloween.

Maar hier deed dat er allemaal niet toe. Niemand kende me. Niemand vermoedde iets. Op zomerdagen, als een shirt met lange mou11

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 12

wen geen optie was, wist niemand wat er onder die armband schuilging.

Het was mijn beslissing om hier te komen en het was de juiste geweest.

Mijn ouders hadden gedreigd mijn spaarrekening te blokkeren, wat ik hilarisch vond. Ik had mijn eigen geld – geld waar zij niets over te zeggen hadden als ik eenmaal achttien was. Geld waar ik recht op had. Voor hun gevoel had ik hen opnieuw teleurgesteld, maar als ik in Texas bleef of ßberhaupt in de buurt van die lui, dan zou dat mijn dood worden.

Ik keek op mijn iPhone hoe laat het was, stond snel op en gooide mijn tas over mijn schouder. Ik zou tenminste niet te laat komen voor geschiedenis.

Die les werd gegeven in het gebouw van sociale wetenschappen, onder aan de heuvel die ik net was opgerend. Ik liep over de parkeerplaats achter het Robert Byrd-gebouw en stak de straat over, waar het verkeer vast stond. Overal om me heen liepen studenten in groepjes van twee of meer. Velen kenden elkaar blijkbaar. In plaats van me buitengesloten te voelen, gaf het me juist een geweldig gevoel van vrijheid om naar de les te lopen zonder herkend te worden.

Ik duwde mijn blunder van die ochtend weg, stapte Whitehall binnen en liep de eerste trap rechts op. De hal boven stond vol met studenten die wachtten totdat de lokalen leeg waren. Ik baande me een weg langs de lachende groepjes, dook weg voor iemand die nog half leek te slapen. Ik vond een leeg plekje tegenover mijn lokaal, ging tegen de muur zitten en sloeg mijn benen over elkaar. Ik liet mijn handen over mijn jeans glijden en keek er echt naar uit om nu met geschiedenis te beginnen. Veel mensen zouden zich haast dood vervelen, maar voor mij was het de eerste les van mijn hoofdvak.

En als ik geluk had, zou ik over vijf jaar in een stille en koele bibliotheek of een museum werken om oude teksten en voorwerpen te rubriceren. Niet erg glamorous, maar voor mij zou het perfect zijn.

Beter dan wat ik voorheen had willen worden, namelijk professioneel danseres in New York.

Ook weer zoiets waar mam teleurgesteld over moest zijn. Al het geld dat ze in balletlessen gestoken hadden sinds ik oud genoeg was om te lopen, bleek na mijn veertiende weggegooid geld te zijn.

12

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 13

Hoewel ik het miste, dat rustgevende effect van dansen, kon ik mezelf er gewoon niet toe zetten het ooit nog te doen.

‘Hé meid, waarom zit je daar op de grond?’

Mijn hoofd schoot omhoog en er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik de vrolijke lach op Jacob Masseys jongensachtige, knappe en karamelkleurige gezicht zag. We hadden samen opgetrokken tijdens de introductieweek en we hadden samen geschiedenis, en kunst op dinsdag en donderdag. Zijn spontane persoonlijkheid had me meteen aangesproken.

Ik keek naar zijn dure broek en herkende de perfecte pasvorm.

‘Best comfortabel hier. Kom erbij zitten.’

‘Echt niet! Ik wil niet dat mijn perfecte achterwerk vuil wordt als ik op die vloer ga zitten.’ Hij leunde met zijn heup tegen de muur naast me en grijnsde. ‘Wacht eens. Waarom zit je hier nu al? Ik dacht dat je om negen uur ook les had.’

‘Weet je dat nog?’ vroeg ik ongelovig. We hadden vorige week welgeteld drie seconden naar elkaars roosters gekeken.

Hij knipoogde. ‘Ik heb een angstaanjagend goed geheugen voor dingen waar ik helemaal niks aan heb.’

Ik lachte. ‘Goed om te weten.’

‘Dus je bent nu al aan het spijbelen? Foei!’

Geschrokken schudde ik mijn hoofd. ‘Ja, maar ik was te laat en ik haat het om een lokaal binnen te gaan als de les al is begonnen, dus ik denk dat ik woensdag voor het eerst ga, als ik het vak tenminste niet voor die tijd laat vallen.’

‘Ben je gek of zo? Sterrenkunde is een eitje! Ik zou het ook gekozen hebben, als het niet binnen twee seconden vol was geweest toen al die stomme ouderejaars zich inschreven.’

‘Nou, jij hebt niet bijna een jongen in de gang vermoord toen je naar je les rende – een jongen die toevallig ook nog dat vak volgt dat jij een eitje noemt.’

‘Wat?’ Zijn donkere ogen werden groot van belangstelling en hij begon te hurken. Toen trok iemand zijn aandacht. ‘Wacht even, Avery.’ Hij begon te springen en met zijn arm te zwaaien. ‘Hé, Brittany! Hier komen!’

Een klein blond meisje bleef midden in de hal staan en liep met blozende wangen onze kant op, maar ze glimlachte toen ze Jacob zag 13

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 14

staan springen. Voor ons bleef ze staan.

‘Brittany, dit is Avery,’ zei Jacob met een grijns. ‘Avery, dit is Brittany. Maken jullie maar even kennis.’

‘Hai,’ zei Brittany en ze zwaaide naar me.

Ik zwaaide terug. ‘Hoi.’ ‘Avery was net aan het vertellen hoe ze bijna een knul in de gang heeft vermoord. Ik dacht dat jij het verhaal ook wel wilde horen.’

Ik kromp ineen, maar de vonk van belangstelling in Brittany’s bruine ogen was zo grappig toen ze naar me keek. ‘Vertel maar snel,’ zei ze met een glimlach.

‘Nou, ik heb echt niet bijna iemand vermoord, hoor,’ zei ik met een zucht. ‘Maar het scheelde niet veel en ik schaamde me kapot.’

‘Gênante verhalen zijn de beste verhalen,’ gooide Jacob eruit. Hij kwam op de grond zitten.

Brittany lachte. ‘Mee eens.’

‘Dus vertel.’

Ik stopte mijn haar achter mijn oor en ging wat zachter praten, zodat niet de hele hal van mijn vernedering kon meegenieten. ‘Ik was bijna te laat voor sterrenkunde en rende door die dubbele deuren op de tweede verdieping. Ik keek niet goed uit en knalde tegen die arme jongen in de hal aan.’

‘Jeetje.’ Brittany keek me vol medeleven aan.

‘Ja, en ik liep hem bijna tegen de grond ook. Ik liet al mijn spullen vallen. Boeken en pennen vlogen alle kanten op. Het was echt niet normaal.’

Jacobs ogen glommen van pret. ‘Was hij knap?’

‘Wat?’ ‘Was hij knap?’ herhaalde hij terwijl hij met zijn hand door zijn kortgeknipte haar streek. ‘Want als hij knap was, had je er je voordeel mee kunnen doen. Dan had het de beste ijsbreker aller tijden kunnen worden. Dan konden jullie bijvoorbeeld smoorverliefd worden en kon jij iedereen vertellen hoe jij hem eerst plat had gekregen voordat hij jou uiteindelijk op je rug kreeg.’

‘O mijn god.’ Ik voelde dat mijn wangen weer eens gingen gloeien. ‘Ja, hij was echt knap.’

‘O nee,’ zei Brittany, die de enige andere persoon leek te zijn die aanvoelde dat een knappe jongen de situatie des te beschamender 14

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 15

maakte. Waarschijnlijk moest je een vrouw zijn om dat te begrijpen, want Jacob leek het alleen maar geweldig te vinden.

‘Dus vertel me eens hoe dat lekkere ding er precies uitzag. Geef me eens wat details.’

Ergens wilde ik niets zeggen, want ik voelde me vreselijk ongemakkelijk als ik alleen maar aan Cam dacht. ‘Eh… nou, hij was best lang en goedgebouwd, denk ik.’

‘Hoe weet je dat hij goedgebouwd was? Heb je aan hem gezeten of zo?’

Ik lachte en Brittany schudde haar hoofd in ongeloof. ‘Ik ben letterlijk tegen hem aan gebotst, Jacob. En hij ving me op. Ik heb niet expres aan hem gezeten, maar hij leek wel een goed lijf te hebben.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Hoe dan ook, hij had donker golvend haar. Langer dan dat van jou, een beetje warrig, maar dan op een…’

‘Als je bedoelt warrig op die het-maakt-me-niet-uit-dat-ik-oogverblindend-sexy-manier, je weet wel, lekker nonchalant… dan wil ik ook wel tegen die knul aan botsen.’

Brittany giechelde. ‘Ik ben gek op zulk haar.’

Ik vroeg me af of mijn gezicht er net zo verhit uitzag als het aanvoelde. ‘Ja, het was warrig op die manier. Hij was echt superknap en zijn ogen waren zo blauw dat ze leken op…’

‘Wacht eens even,’ hijgde Brittany, waarbij haar eigen ogen groot werden. ‘Waren zijn ogen zo blauw dat het bijna niet echt leek? En rook hij echt lekker? Ik weet dat ik creepy klink, maar geef gewoon even antwoord.’

Het was inderdaad creepy, maar ook grappig. ‘Ja, op allebei de vragen.’

‘Allemensen nog aan toe.’ Brittany moest hard lachen. ‘Weet je hoe hij heet?’

Ik begon me nu zorgen te maken, omdat Jacob ook al zo’n uitdrukking op zijn gezicht had alsof het hem nu begon te dagen. ‘Ja, hoezo?’

Brittany stootte Jacob aan met haar elleboog en begon zachter te praten. ‘Was het Cameron Hamilton?’

Mijn mond zakte open van verbazing.

‘Ja!’ Brittany’s schouders schokten. ‘Je bent tegen Cameron Hamilton opgebotst?’

15

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 16

Jacob lachte niet. Hij gaapte me aan, vol… ontzag? ‘Ik ben op dit moment zo ongelooflijk jaloers op je. Ik zou mijn linkerbal wel willen afstaan om tegen Cameron Hamilton op te botsen.’

Ik lachte en stikte bijna. ‘Wow, dat klinkt behoorlijk heftig.’

‘Cameron ís ook heftig, Avery. Maar dat weet jij niet. Jij komt niet hiervandaan,’ zei Jacob.

‘Jij bent ook maar een eerstejaars, hoor. Wat weet jij dan van hem?’ vroeg ik, aangezien Cam me te oud leek om eerstejaars te zijn. Hij moest minstens tweede- of derdejaars zijn.

‘Iedereen op de campus kent hem,’ antwoordde hij.

‘Je bent nog niet eens een week op de campus!’

Jacob grinnikte. ‘Ik kom overal.’

Lachend schudde ik mijn hoofd. ‘Ik snap het niet. Ja, hij is knap, maar wat doet dat ertoe?’

‘Ik zat bij Cameron op school,’ legde Brittany uit terwijl ze achteromkeek. ‘Ik bedoel, hij was twee jaar ouder dan ik, maar hij was echt de populaire jongen op de middelbare school. Iedereen wilde bij hem in de buurt zijn. En hier gaat het al precies zo.’

Ik werd nieuwsgierig, hoewel Brittany’s woorden me heel sterk aan iemand anders deden denken. ‘Dus jullie komen hier uit de buurt?’

‘Nee, we komen van buiten Morgantown, in de buurt van Fort Hill. Ik weet niet waarom hij deze universiteit heeft gekozen in plaats van West Virginia, maar zelf wilde ik weg uit de stad en niet steeds met dezelfde bekende mensen opgescheept zitten.’

Daar kon ik me wel iets bij voorstellen.

‘Hoe dan ook, Cameron is bekend hier.’ Jacob sloeg zijn handen ineen. ‘Hij woont niet op de campus en ze zeggen dat hij de beste feesten aller tijden geeft en…’

‘Op de middelbare school had hij een bepaalde reputatie,’ viel Brittany hem in de rede. ‘Een reputatie die hij verdiende, begrijp me niet verkeerd. Cameron is altijd een coole gozer geweest, heel aardig en grappig, maar hij ging met allerlei meiden naar bed. Schijnt nu wel wat minder te zijn geworden, maar een vos verliest wel zijn haar…’

‘Oké.’ Ik friemelde aan mijn armband. ‘Goed om te weten, maar het doet er niet echt toe. Ik bedoel, ik ben in de gang tegen hem aan gebotst. Meer weet ik ook niet van Cam.’ ‘Cam?’ Brittany knipperde met haar ogen.

16

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 17

‘Ja?’ Ik kwam overeind en greep mijn tas. De deuren zouden zo opengaan.

Brittany keek fronsend. ‘Mensen die hij niet kent, noemen hem Cameron. Alleen zijn vrienden noemen hem Cam.’ ‘Oké.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. ‘Hij zei dat iedereen hem Cam noemde, dus daar ging ik van uit.’

Brittany zei niets en ik begreep echt niet waar ze zich zo druk om maakte. Cam/Cameron/Blauwoog was gewoon beleefd toen ik tegen hem aan gebotst was. Het feit dat hij een bekeerd feestbeest en playboy was, betekende voor mij alleen dat ik heel ver bij hem uit de buurt moest blijven.

Deuren zwaaiden open en studenten stroomden de hal in. Ons groepje wachtte totdat er wat ruimte ontstond, voordat we naar binnen liepen en drie plekjes achterin kozen, met Jacob in het midden.

Terwijl ik mijn megagrote collegeblok voor vijf vakken, zo eentje waar je iemand wel de hersens mee kon inslaan, tevoorschijn haalde, greep Jacob me bij de arm.

Zijn blik straalde kattenkwaad en chaos uit. ‘Je mag sterrenkunde niet laten vallen. Om dit semester door te komen, moet jij me minstens drie keer per week over Cameron vertellen.’

Ik lachte zacht. ‘Ik ga dat vak niet laten vallen.’ Ook al wilde ik dat best. ‘Maar ik weet niet of ik veel te vertellen zal hebben. Het ziet er niet echt naar uit dat ik hem ooit nog zal spreken.’

Jacob liet mijn arm los en leunde achterover terwijl hij me aankeek.

‘We zullen zien, Avery.’

De rest van de dag was tot mijn grote genoegen bij lange na niet zo opwindend als de ochtend. Geen onschuldige knappe jongens om onder de voet te lopen en geen andere vernederende gebeurtenissen.

Hoewel ik het om Jacob te plezieren allemaal nog een keer moest navertellen tijdens de lunch, was ik blij dat hij en Brittany bijna tegelijk met mij pauze hadden. Ik had verwacht dat ik de meeste tijd alleen door zou brengen deze eerste dag, dus het was leuk om gewoon met mensen te praten.

Socializen was net zoiets als fietsen, vermoedde ik.

En afgezien van Jacobs ongevraagde advies dat ik de volgende keer dat ik Cam zag met opzet tegen hem aan moest lopen, waren er geen 17

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 18

ongemakkelijke momenten geweest. Tegen het einde van de dag was ik Cam zo goed als vergeten.

Voordat ik de campus verliet, liep ik naar het gebouw van de administratie om een aanmeldingsformulier te halen voor een universiteitsbaantje. Het geld had ik niet nodig, maar wel het tijdverdrijf en de afleiding. Ik had een vol rooster – achttien uur – maar ik zou ook ontzettend veel vrije tijd hebben. Een baan op de campus leek de beste keus, maar er waren geen vacatures. Mijn naam kwam op een lange wachtlijst te staan.

De campus was echt mooi, op een merkwaardige, vredige manier.

Hij leek totaal niet op de uitgestrekte campussen van enorme universiteiten. Gelegen tussen de rivier Potomac en het kleine historische stadje Shepherdstown leek het geheel wel op een ansichtkaart. Grote gebouwen met torenspitsen stonden tussen modernere bouwwerken.

Overal bomen. Frisse, schone lucht en alles wat je nodig had op loopafstand. Op mooiere dagen kon ik zelfs gaan lopen, of in elk geval op de westelijke campus parkeren om de parkeermeter te omzeilen.

Nadat ik mijn gegevens voor de wachtlijst had verstrekt, liep ik terug naar mijn auto en genoot van de warme bries. In tegenstelling tot ’s morgens, toen ik te laat en gehaast was geweest, kreeg ik nu de kans om de huizen langs de weg naar het treinstation eens goed te bekijken. Bij drie huizen op een rij stonden de veranda’s vol jongens in de studentenleeftijd. Zeker een soort studentenvereniging.

Een jongen met een biertje in zijn hand keek op. Hij glimlachte, maar draaide zich om toen een voetbal de open deur uit vloog en hem vol in de rug raakte. Een hele reeks verwensingen volgde.

Zeker weten een studentenvereniging.

Ik rechtte mijn rug terwijl ik harder ging lopen en me langs de huizen haastte.

Ik kwam bij een kruispunt, stapte de weg op en werd bijna aangereden door een zilverkleurige truck – zo’n enorm grote, een Tundra misschien – die de smalle weg in reed die ik juist moest oversteken.

Mijn hart stond bijna stil toen de wagen remde en me de weg versperde.

Verward deed ik een stap achteruit, de stoep op. Zou de chauffeur tegen me tekeergaan?

Het getinte raampje aan de passagierskant ging omlaag en ik viel 18

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 19

bijna flauw van verbazing.

Cameron Hamilton grijnsde me toe vanachter het stuur, een honkbalpetje achterstevoren op zijn hoofd. Donker haar krulde onder de rand vandaan. En hij droeg geen shirt – helemaal geen shirt. En zo te zien was zijn borst niet bepaald lelijk. En een borstspieren dat hij had… en ook een tattoo. Rechts op zijn borst brandde de zon, waarvan de vlammen in felle tinten rood en oranje over zijn schouders naar achteren liepen.

‘Avery Morgansten, komen we elkaar alwéér tegen.’

Hij was wel de laatste die ik tegen wilde komen. Ik moest wel de grootste pechvogel van de planeet zijn. ‘Cameron Hamilton… Hoi.’ Hij boog zich naar me toe en liet zijn arm over het stuur hangen.

Hij had ook behoorlijke biceps. ‘We moeten er maar eens mee ophouden om elkaar op deze manier tegen te komen.’

Dat was een waarheid als een koe. En ik moest ophouden met staren naar zijn spierballen…. en borst… en tattoo. Nooit gedacht dat de zon zo… sexy kon zijn.

Wow. Dit voelde echt ongemakkelijk.

‘Jij loopt mij ondersteboven, ik rijd bijna over jou heen,’ vatte Cam nog maar eens samen. ‘Ik denk dat we maar beter bij elkaar uit de buurt kunnen blijven, anders loopt het nog fout af.’

Ik had geen idee wat ik daarop moest zeggen. Mijn mond was droog, mijn gedachten waren een chaos.

‘Waar ga je heen?’

‘Mijn auto,’ wist ik uit te brengen. ‘Ik ben bijna te laat.’ Niet waar, want ik had heel veel muntjes in de parkeerautomaat gegooid zodat ik geen boete zou krijgen, maar dat hoefde hij niet te weten. ‘Dus…’ ‘Nou, stap maar in, meisje. Ik geef je een lift.’

Het bloed trok uit mijn gezicht en stroomde op een heel vreemde en verwarrende manier naar andere delen van mijn lijf. ‘Nee, dat hoeft niet. Ik sta net boven aan de heuvel. Hoeft echt niet.’

De grijns verscheen en dat ene kuiltje werd zichtbaar. ‘Geen probleem, hoor. Het is wel het minste wat ik kan doen, nadat ik je bijna heb overreden.’

‘Dank je, maar…’

‘Hé Cam!’ De jongen met het bier sprong de veranda af en rende over de stoep, waarbij hij me even aankeek. ‘Wat spook jij uit, man?’

19

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 20

Gered door de corpsbal. Cams blik bleef op mij rusten, maar zijn grijns verdween langzaam. ‘Niets, Kevin. Probeer gewoon een praatje te maken.’ Ik zwaaide snel naar Cam en liep om Kevin en de voorkant van de truck heen. Ik keek niet om, maar ik voelde zijn ogen in mijn rug.

Door de jaren heen had ik de gave ontwikkeld om te weten wanneer iemand naar me keek, ook al had ik zelf mijn blik afgewend.

Ik dwong mezelf om niet te rennen naar het station, want twee keer op een dag van dezelfde jongen wegrennen was echt onacceptabel raar. Zelfs naar mijn maatstaven.

Ik besefte pas dat ik mijn adem had ingehouden toen ik achter het stuur van mijn auto zat en de motor draaide.

Jezus.

Ik liet mijn hoofd op het stuur zakken en kreunde. Zou het fout aflopen? Ja, dat zou best eens kunnen.

20

Wacht op mij_Wacht op mij 22-01-14 13:22 Pagina 336

Lees ook van Uitgeverij Zomer & Keuning:

In Makkelijk van Tammara Webber wordt studente Jacqueline na een Halloweenfeestje aangerand. Terwijl ze worstelt om uit de greep van haar belager te komen, duikt hij ineens op: Lucas, haar redder in nood. En de mysterieuze Lucas verschijnt ineens op veel meer plaatsen. Hij werkt bij Starbucks op de campus en zit in de collegezaal bij economie.

Ondertussen heeft Jacqueline een steeds spannender e-mailcontact met bijlesleraar Landon. Landon is leuk en ongecompliceerd, terwijl Lucas van alles voor haar lijkt te verbergen. Toch voelt ze zich onverklaarbaar tot hem aangetrokken.