‘Savanne...’ Rijn stapte op haar af en legde zijn hand op haar
bovenarm. Ze trok zich direct los. Haar ogen keken hem aan alsof hij een vage kennis was.
‘Bij Cassiopeia, heb je gedronken?’ zei ze. ‘Je stinkt naar alcohol.’
‘Het stond op de agenda,’ zei Rijn. ‘Ik volg tenminste mijn
Een diepe zucht ontsnapte Rijn. Hij dacht liever niet meer aan
gisteren.
Rijn zakte naast Savanne op de grond en hield haar hand vast.
Ze trok haar hand niet weg.
Hij had afgelopen uren telkens gepiekerd over dit moment.
agenda.’
Over wat hij zou moeten zeggen. Over hoe hij zijn excuus zou
toch? Ik volg toch ook mijn agenda?’
Over hoe zij hem verwijten zou maken. Maar nu het moment
‘Wat bedoel je daar nu weer mee?’ vroeg Savanne. ‘Ik ben hier ‘Thee drinken met Rijn,’ zei hij.
Savanne ontweek zijn blik weer. ‘Je wilt toch niet serieus nu
thee gaan drinken?’
‘Waarom niet?’ Het was een valide vraag. Waarom niet? Ze
konden toch op een normale manier nog met elkaar omgaan?
aanbieden dat hij haar gisteren had overvallen met het aanzoek. daar was, zaten ze slechts in stilte tegenover elkaar. Het was
pijnlijker dan alle ruzie-scenario’s die hij in zijn hoofd had afgespeeld. Ze zaten simpelweg in stilte de tijd uit tot ze weer weg konden.
Zijn benen en spieren waren stijf. Hij stond op om ze te strek-
Was hij nu opeens zo’n vreselijk monster dat zij niet eens thee
ken en Savanne volgde zijn voorbeeld. Er heerste een stilte die
‘Alsjeblieft, Rijn.’ Savanne keek hem eindelijk aan. Tranen
Savanne, maar ook niet langer boosheid. Ze stonden naast el-
met hem kon drinken?
deinden in het oneindige blauw van haar ogen. ‘Maak dit niet moeilijker dan het al is.’
‘Ik ben niet diegene die het moeilijk maakt,’ zei Rijn. Hij hoor-
de hoe kinderachtig zijn stem klonk. Hij wilde Savanne niets verwijten, hij wilde het goed maken.
bijna heilig was. Ze stonden naast elkaar. Hij zag geen liefde bij kaar en accepteerden elkaars aanwezigheid. Soms moet je niet meer vragen dan dat.
Soms moest het stof neerdalen voordat er weer iets kon bloei-
en, dacht Rijn.
Hij draaide zijn ogen naar de zijkant om de tijd op te vragen.
‘Vannie,’ zei hij smekend. ‘Er is toch niets ergs gebeurd?’
14.34. De exacte tijd waarop Savanne hem gisteren dumpte. Rijn
‘Ik ben hier alleen maar omdat mijn agenda dat zegt,’ herhaal-
Had ze ook naar de tijd gekeken? Wist ze dat dit het precieze mo-
Savanne plofte neer op de grond.
de ze. Haar ogen schitterden van de opwellende tranen.
‘Ik heb toch niets verkeerds gedaan?’ hield Rijn vol. Gisteren
was gewoon een ruzie geweest, zoals zo vaak. Het was onhandig
geweest om tussen de rozenperken haar hand te pakken en zich op één knie te laten vallen.
Hij had een ‘Ja’ verwacht. Of op z’n minst een ‘nee’.
‘Je vindt het allemaal wel prima zo,’ had ze gezegd. Uit de ver-
ontwaardiging in haar stem had Rijn kunnen bespeuren dat dit kennelijk niet positief was.
‘Wil je dan niets meer uit het leven dan...’ Savanne had een
vaag gebaar gemaakt. ‘Waarom ga je niet een jaar naar Mercurius? Jaag je dromen achterna!’
Rijn was zich op dat moment pijnlijk bewust van het feit dat
probeerde onopvallend een blik op Savannes ogen te werpen. ment was? 14.33
Rijn staarde enkele tellen omhoog om zijn burgerprofiel om-
hoog te halen.
‘Het is nu bijna weer halfdrie. We hebben volgens het burger-
profiel een relatie,’ zei Rijn.
‘Rijn...’ zei Savanne langzaam.
Hij opende zijn mailbox en voelde een gretige voldoening toen
hij een mailtje zag binnenkomen met een aanbieding voor verlovingsringen.
‘Het systeem denkt dat wij weer samen zijn,’ zei hij. ‘Maar dat is niet zo.’
Waarom klonk haar stem zo gemeen? Alsof Rijn het verschil
hij nog steeds op een knie zat en dat Savanne steeds bozer begon
niet wist tussen zijn profiel en de werkelijkheid. Waarom moest
‘Het geld,’ had hij gemompeld. Het geld, ja. Het comfort van
‘De enige reden waarom ik gisteren had gezegd dat ik het be-
te praten. Mensen begonnen te kijken.
zijn eigen huis, ja. Was het zo erg dat hij ervan hield om in zijn eigen vertrouwde huis te blijven?
En hier had hij Savanne. Hun relatie zou het toch nooit overle-
ze zo doen? Hij was altijd zo lief voor haar geweest, toen. Nu.
greep was omdat ik je wilde troosten,’ zei Rijn. ‘Toen ik zei dat het niet erg was.’
Dat is nu eenmaal wat je zegt als iemand het met je uitmaakt.
ven als hij een jaar naar Mercurius zou gaan? Savanne had hem
Zelfs op dat moment hield hij rekening met haar. En waarom?
zou binnen een mum van tijd in de sterke armen van een ander
die afgewezen was.
nodig. Ze leunde op hem. Wat zou ze zonder hem moeten? Ze schuilen.
Waarom moest hij haar troosten op dat moment? Hij was degene ‘Ik bevatte niet wat je zei,’ zei Rijn. ‘Ik zag alleen dat je verdrie-
055