Interview met Aisha Hassan
De jongen die de vuurvliegjes volgde is je debuutroman. Waarom ben je begonnen met schrijven?
Het idee voor dit boek ontstond al lang voordat ik ook maar één woord op papier zette. Het begon met een bezoek aan een steenbakkerij. Het kale, dorre landschap, de geduldige mensen die na een lange werkdag uitrustten op hun charpais, het rode stof dat alles bedekte dat beeld bleef me bij, nog lang nadat ik weer thuis was.
Jaren later las ik een krantenartikel over een oudere man die werkte in een steenbakkerij waar zijn zoon was vermoord. Hij droeg een dikke map met papieren bij zich, van politiebureau naar politiebureau, op zoek naar gerechtigheid. Hij was arm, had geen invloed, en niemand leek naar hem te willen luisteren. Op de bijgevoegde foto veegde de man met doorleefde handen zijn tranen weg, terwijl hij een pasfoto van zijn overleden zoon vasthield.
Toen ik een paar jaar later begon te schrijven, kwam dit verhaal naar boven. Ik wist niet dat het al die tijd in mij zat, wachtend om verteld te worden.
Het boek gaat over Lalloo, die probeert zijn familie weg te krijgen van de bhatti en uit de moderne slavernij. Komt moderne slavernij nog vaak voor in Pakistan? Helaas komt het in bepaalde sectoren nog zeer veel voor. In de baksteenindustrie is het zelfs wijdverspreid. Maar ook in afgelegen gebieden, waar feodale landbouwsystemen nog bestaan, is het nog steeds een realiteit.
Wat heeft je ertoe aangezet om over dit onderwerp te schrijven? Heb je veel onderzoek gedaan?
Ik heb er veel over gelezen, steenbakkerijen bezocht en gesproken met organisaties die mensen proberen te helpen die in zulke omstandigheden vastzitten. Ik hoop dat ik het onderwerp recht heb kunnen doen.
De personages en hun handelingen voelden voor mij heel levensecht aan. Is je boek gebaseerd op een waargebeurd verhaal?
Ja, het boek is geïnspireerd op een waargebeurd verhaal. Helaas bestaat de praktijk van schuldslavernij nog steeds, ondanks het feit dat het Hooggerechtshof in Pakistan dit in de jaren negentig illegaal heeft verklaard. De personages en hun daden zijn echter volledig fictief.
Tijdens het lezen voelde het alsof de stad Lahore tot leven kwam: het lawaai, de chaos, de geuren... Heb je herinneringen uit je jeugd in het boek verwerkt?
Ik geloof dat elk boek onvermijdelijk een stukje van de ervaring van de auteur met zich meedraagt. Zeker, sommige van mijn persoonlijke herinneringen en ervaringen zijn in het verhaal verweven.
Wat hoop je dat lezers meenemen uit je boek?
Ik hoop dat mensen het verhaal met plezier lezen en zich erin verliezen op de manier waarop alleen verhalen dat kunnen doen, terwijl je veilig en comfortabel op je eigen bank zit.
Hoe ziet jouw schrijfproces eruit?
Ik stel een dagelijks aantal woorden als doel voor een eerste versie. Daarna laat ik het even rusten, en begin ik aan het herschrijven. Dan volgt nog meer editten… en nog wat editten.
Zijn er auteurs die je bewondert en die je hebben geïnspireerd bij het schrijven van De jongen die de vuurvliegjes volgde?
Ik haal inspiratie uit elk boek dat me raakt. Maar de eerste keer dat ik Shame van Salman Rushdie las, en The God of Small Things van Arundhati Roy, was ik diep onder de indruk van wat taal allemaal kan doen.
En tot slot: mogen we in de toekomst nog een boek van je verwachten?
Ja, ik ben momenteel bezig met een nieuw boek, dat zich ook in Pakistan afspeelt… maar het is nog wat te vroeg om daar meer over te vertellen.