Draagkracht - Deborah Raney.9789029724197

DEBORAH RANEY

CHICORY INN - 2 Welkom bij Chicory Inn, de knusse bed & breakfast van Audrey en Grant Whitman en leef mee met het wel en wee van hun kinderen.

Draagkracht

Draagkracht

X

Kunnen Corinne en Jesse de scherven van hun eens zo mooie leventje bijeenrapen, voordat alles versplintert?

Deborah Raney groeide op in Kansas. Ze debuteerde met Toeverlaat en was verrast door de vele positieve reacties die ze kreeg. Inmiddels zijn er in Nederland meer dan tien romans van haar hand verschenen, waaronder het eerste deel over de Chicory Inn: Dochterlief.

DEBORAH RANEY

Na de roerige start van hun bed & breakfast komen Audrey en Grant voor een nieuwe uitdaging te staan. Hun dochter Corinne en haar gezin leiden een comfortabel leven. Haar man Jesse maakt carrière en alles lijkt perfect. Jesses vriendelijke persoonlijkheid werkt altijd in zijn voordeel, maar dan leidt een onschuldige flirt tot grote problemen. De valse beschuldigingen van een jaloerse collega bedreigen het huwelijksgeluk van Jesse en Corinne, en als zelfs hun dochters gevaar lopen is de maat vol. Er moeten ingrijpende keuzes gemaakt worden, maar tegen welke prijs?

Draagkracht ROMAN

DEBORAH RANEY

ISBN 978 90 297 2419 7 NUR 302

www.uitgeverijvoorhoeve.nl

Omslag Draagkracht - Deborah Raney e.indd Alle pagina's

04-08-15 17:15

Deborah Raney

Draagkracht Roman

Vertaald door Jaap Slingerland

Draagkracht 1-304.indd 3

20-07-15 10:59

1

‘Mam, wil jij de deur achter me dichtdoen?’ Corinne Pennington gooide haar groot uitgevallen shopper, die nu even als luiertas dienstdeed, over haar schouder en bukte zich om Simone op te pakken. De peuter stopte een duim in haar mond en klemde zich aan Corinne vast alsof ze een stukje klittenband was.

‘Luister, liefje, je bent geen klein meisje van twee meer, dus nu moet je even luisteren naar mama. Goed?’

Simone haalde haar duim meteen weer uit haar mond en liet als antwoord een gekrijs horen dat door merg en been ging.

‘Sadie?’ riep Corinne naar haar treuzelende dochter van vier.

‘Kom nou… even opschieten.’

‘Wacht, mama, ik wil nog even dag zeggen tegen Huckleberry.’

‘Nee, lieverd.’ Corinnes moeder schoot te hulp door Sadie stevig bij haar schouders te pakken en haar in de richting van de deur te loodsen. ‘Je hebt al dag gezegd tegen Huck. Nu moet je doen wat mama zegt.’

‘Kom in de auto, Sadie, straks zijn we nog te laat om je zus op te halen.’ Corinne wierp haar moeder een dankbare blik toe en zwaaide met de arm die ze nog vrij had. ‘Tot zondag.’

7

Draagkracht 1-304.indd 7

20-07-15 10:59

‘Is goed. En vertel jij Landyn en Chase over het etentje van zondag?’

‘Doe ik. Zeg tegen papa dat ik het jammer vind dat ik hem gemist heb.’

‘Komt in orde. En doe Jesse de groeten als je hem ziet.’

‘Zal ik doen. Kom op, Sadie, even doorwerken!’ Corinne dirigeerde haar gevolg de brede trap af van het huis waarin ze was opgegroeid.

‘Waarom mocht Sari wel rolschaatsen en ik niet?’

‘Omdat haar vriendinnetje jarig was en jij niet was uitgenodigd.’

Het verkeerde antwoord. Sadie trok een gezicht en stampte met haar voetjes.

‘Jij mag een andere keer wel weer.’

Corinnes moeder stond bij de deur te zwaaien en keek net iets te opgelucht nu ze zich uit de voeten maakten.

Maar goed, je kon het haar ook moeilijk kwalijk nemen. De meiden waren de hele ochtend niet te genieten geweest. De hele week eigenlijk al niet. Al vanaf het moment waarop Jesse voor de tweede keer deze maand vertrokken was voor een zakenreis van een week naar Chicago. Haar echtgenoot werkte hard als verkoopmanager bij Preston-Brilon Manufacturing, dat net buiten Cape Girardeau was gevestigd. Zijn bedrijf produceerde hoogwaardige industriële zuigmachines, wat hem weliswaar veel grappen opleverde over zijn zogenaamde baan als stofzuigerver­ koper, maar Jesse hield er een heel behoorlijk salaris aan over. Ze hadden het geluk – de zegen – dat zij het zich kon veroorloven om thuis bij de kinderen te blijven, maar ze vroeg zich af hoeveel van zulke zakenreizen ze nog zou overleven. Het viel niet mee om een alleenstaande ouder te zijn, al was het maar voor een week of twee.

Ze zette de meisjes met de gordel vast in hun stoeltjes, sloot de deur van de grote gezinsauto, draaide zich om en struikelde pardoes over Huckleberry.

‘Huck! Opzij! Uit de weg.’ Stomme hond.

8

Draagkracht 1-304.indd 8

20-07-15 10:59

De chocoladekleurige labrador keek haar hijgend aan alsof ze hem zojuist een smakelijk bot had beloofd.

‘Ga terug naar de veranda, jongen.’

Huck sprong achteruit en keek haar nog eens aan, om te zien of ze het echt meende.

‘Uit de weg, Huck. Nu.’ Huckleberry sjokte terug naar de brede veranda aan de voorkant van het huis, liet zich neerzakken naast een urn met pas gepotte rode geraniums en staarde haar met een lome blik aan.

Het plaatje zag er idyllisch uit. De Chicory Inn, het lege-nestproject van haar ouders, lag er in het licht van de ondergaande meizon prachtig bij. Mam en pap hadden wonderen verricht bij de verbouwing van het huis dat haar grootouders bijna honderd jaar geleden hadden gebouwd.

Dit was het enige huis dat ze de eerste achttien jaar van haar leven had gekend. Soms miste ze het plekje dat ze zich herinnerde.

Dat grote, krakende huis waar de kastjes bekleed waren met afbladderende verf, de zware deuren soms klemden en de vloeren voorzien waren van hoogpolige vloerbedekking in wansmakelijke tinten oranje en blauw.

Maar sinds ze hier was weggegaan was er alweer een decennium verstreken en dan telde ze de zomers nadat ze op kamers was gegaan vanwege haar studie nog niet eens mee. Ze kon haar ouders het recht niet ontzeggen om het huis te moderniseren en zelfs niet om het in een bedrijf te veranderen door de Chicory Inn te openen.

Ze moest ook toegeven dat ze het huis eer hadden aangedaan.

De fris geverfde roomwitte kozijnen en lambrisering, gereviseerde, originele hardhouten vloeren en fleurige, eigentijdse tapijten, gordijnen en schilderijen gaven het oude huis een elegante, maar toch gezellige uitstraling. Aanvankelijk had ze wat moeite gehad om de nogal modieuze stijl te vereenzelvigen met haar zeer traditionele moeder, maar toen ze zag hoe mam in haar element was bij het verzorgen van de gasten en het bereiden van het eten in 9

Draagkracht 1-304.indd 9

20-07-15 10:59

de nieuwe keuken, die van alle gemakken was voorzien, kon ze alleen maar blij voor haar zijn.

En misschien een klein beetje jaloers. Niet dat ze daar enige reden toe had. Drie jaar geleden hadden zij en Jesse een fraai nieuw huis laten neerzetten in Cape Girardeau, een paar kilometer hiervandaan. En hoeveel ze ook hield van de charme en de geschiedenis van een wat ouder huis buiten de bewoonde wereld, toch stelde ze het zeer op prijs dat ze op loopafstand woonde van alle voorzieningen. Ze vond het fijn te wonen in een huis waar alles splinternieuw was, waar ze over elke centimeter van het ontwerp haar zegje had kunnen doen en waaraan in vele komende jaren hele足maal niets gerepareerd zou hoeven worden.

Corinne stapte in de auto en zuchtte. Ze wist ook niet waarom ze zich druk maakte over huizen, want het leek erop dat ze haar halve leven doorbracht in dit voertuig. Ze controleerde haar dochters in de binnenspiegel en reed de lange oprit af die uitkwam op de Chicory Lane, waar de bed & breakfast naar vernoemd was.

Ze zette de airco aan en verstelde de blazers. De auto leek wel een sauna. Ze keek op het dashboard. Waarom duurde het zo lang totdat de stoelkoeling het deed?

Haar moeder had vandaag niet zo veel geduld gehad met de meisjes en met haar evenmin. Natuurlijk, dit weekend was de bed & breakfast helemaal volgeboekt, maar Audrey Whitman had altijd beweerd dat de bed & breakfast nooit belangrijker zou zijn dan haar kinderen of kleinkinderen. De laatste tijd begon het daar wel op te lijken.

O ja, de meisjes waren weg van hun oma. En Corinne wist dat mam haar dochters ook adoreerde. Toen Sari werd geboren had ze de Baby Boutique in Cape Girardeau bijna leeg gekocht en ze was tot over haar oren verliefd op hen alle drie. Hoewel, nu de tweeling van Chase en Landyn was geboren, leken zij de meeste aandacht te krijgen van zowel oma als opa. Maar goed, haar zusje was nu eenmaal altijd het verwende prinsesje van de 10

Draagkracht 1-304.indd 10

20-07-15 10:59

familie geweest. In dat opzicht was er niets nieuws onder de zon.

Corinne was eraan gewend geraakt en was er juist trots op dat zij als de oudste onafhankelijker was. Maar toch…

O, huilie, huilie. Word toch eens een keertje volwassen, Pennington.

Ze moest niet zo’n zelfmedelijden hebben. Maar goed, het zou best fijn zijn als ze af en toe – In haar tas ging haar mobiel over. Ze hield haar ogen zo veel mogelijk op de weg en keek snel even opzij naar het bluetoothschermpje op het dashboard. Ze herkende het nummer niet, maar omdat Jesse weg was, wilde ze de oproep ook niet negeren.

Ze nam op. ‘Hallo?’

‘Dag, mevrouw Pennington, met Michaela Creeve. Een collega van Jesse.’

Heel even hield ze haar adem in. Was hem iets overkomen?

‘Jesse vroeg of ik aan u wilde doorgeven dat onze vlucht vertraging heeft opgelopen.’

‘O, oké…’

‘We weten nog niet precies hoeveel, maar zodra ze iets omroepen laten we het weten.’

‘Hmm… goed, dank u wel.’

Wat? Ze tuurde naar het schermpje op het dashboard. Kon Jesse haar niet zelf bellen? Praatte hij nu met haar via zijn perso­ neel? Ze had die Michaela nog nooit ontmoet, maar ze had nu al een hekel aan dat bijdehante toontje in haar stem.

‘Zou ik Jesse heel even zelf kunnen spreken?’

‘Nou, hij… een moment, alstublieft. Ik zal even kijken of hij aan de lijn kan komen.’

Er ging een golf verontwaardiging door haar heen en ze kneep nog wat steviger in het stuur. Hoe durfde die vrouw de gesprekken van Jesse te bedisselen! Corinne beet op de binnenkant van haar wang en wist dat ze er spijt van zou krijgen als ze zou uitspreken wat ze nu dacht.

Op de achtergrond hoorde ze de vrouwenstem en daarna het vertrouwde diepe timbre van Jesse, maar degene die weer aan 11

Draagkracht 1-304.indd 11

20-07-15 10:59

de lijn kwam, was Michaela. ‘Mevrouw Pennington, Jesse heeft op dit moment een klant aan de lijn.’

‘O…’ Dus hij was ‘Jesse’, maar zij was ‘mevrouw Pennington’?

Ze voelde zich met de minuut verstrakken. ‘Nou, dan denk ik –’ ‘O, een moment… ze roepen net onze vlucht om.’ Een beladen stilte. ‘Zo te horen zijn we er om een uur of tien. Op St. Louis, niet in Cape. Volgens Jesse zullen we daar een auto huren, dus het zal wel na middernacht worden voor we thuis zijn.’

Corinne pijnigde haar hersens om zich te herinneren wie Jesse deze keer op zijn reis had vergezeld. Meestal ging hij samen met Wayne van het kantoor in Cape, maar ze kon zich niet herinneren dat Jesse het deze keer over hem had gehad. Waarschijnlijk was hij te druk aan het flirten geweest met die bijdehante tante – ‘Mama?’

‘Sst… Ik ben aan het bellen, Sadie.’

‘Waarom rijden we zo langzaam? We hadden toch haast?’

Ze wierp een blik op de snelheidsmeter en gaf gas bij. Ze maande haar dochter nog eens tot stilte en zag toen dat Simone in haar autostoeltje in slaap was gevallen. Geweldig. Daar ging haar middagslaapje… het enige moment op de dag dat ze even tijd voor zichzelf had.

‘O, ik moet opschieten, mevrouw Pennington, maar ik wilde u dit even laten weten.’

‘Ja. Dank je, Michaela…’ Maar het meisje had al opgehangen.

O Audrey haalde een gember-peertaart uit de oven en zette hem op het werkblad om af te koelen. De kruidige geur vulde het huis en viel op een prettige manier samen met het concert van Mozart dat uit de cd-speler klonk. Ze glimlachte en stelde zich voor hoe hun huidige gast hierop zou reageren. Het was wel een beetje intimiderend om een professionele chef-kok in huis 12

Draagkracht 1-304.indd 12

20-07-15 10:59

te hebben, maar ze wist vrij zeker dat ze met dit nieuwe recept hoge ogen zou gooien, mede doordat ze een flink aantal lekkere peren van een luxe ras had gekregen van een eerdere gast, die de afgelopen maand maar liefst twee volle weken bij hen had doorgebracht.

‘Wat ruikt hier zo lekker?’ Grant kwam binnenlopen en wreef in zijn handen.

‘Grant! Lieverd, ik heb echt net die vloer schoongemaakt.’ Ze trok een wanhopige blik en wierp hem een vochtig doekje toe.

‘Wat? Mijn handen zijn brandschoon.’

‘Waarom veegde je ze dan af en waarom zag ik dat er stof naar beneden dwarrelde? En vuil.’

Hij grijnsde. ‘Een klein beetje stof misschien, maar geen vuil, dat kan ik je verzekeren.’ Toch knielde hij en veegde plichtmatig met het doekje over de gladde, brede planken.

Ze ging er maar niet verder op in. ‘Je moet trouwens nog de groeten hebben van Corinne.’

‘O. Jammer dat ik haar heb gemist. Volgens mij is het wel twee weken geleden dat ik haar voor het laatst heb gesproken.

Verder heb ik haar alleen maar uitgezwaaid als ze de oprit af reed. Hoe gaat het trouwens met haar en Jesse?’

‘Wel goed… denk ik.’

Hij keek haar onderzoekend aan en fronste zijn voorhoofd.

‘Is er iets?’

Ze bukte zich om de cd-speler wat zachter te zetten, opende een kastje en pakte de poedersuiker. ‘Het zal wel loslopen. Alleen…’ Ze strooide de suiker kwistig over de warme taart en probeerde te beslissen hoeveel ze tegen Grant zou zeggen. Ze wilde niet dat hij zich druk zou maken om niets. ‘Ik denk gewoon dat Corinne het zat is dat Jesse zo vaak op reis is, meer eigenlijk niet.’

‘Waarom? Zei ze daar iets over?’

‘Het gaat meer om wat ze allemaal niet zei.’

‘En wat zei ze dan precies niet?’

13

Draagkracht 1-304.indd 13

20-07-15 10:59

Grant vond het niet fijn als ze mensen woorden in de mond legde. Snel corrigeerde ze zichzelf. ‘Misschien bedoel ik meer haar houding. Ze lijkt me gewoon… moe. En misschien ook een beetje neerslachtig.’

Hij fronste. ‘Zo kennen we ons meisje niet.’

‘Inderdaad. Dat zit me vooral dwars.’

‘Nou, hopelijk blijft Jesse niet altijd reizen, maar Corinne heeft niets te klagen over zijn inkomen.’

Ze zuchtte. ‘Ze heeft een voorliefde voor luxe en chique dingen, dat was altijd al zo.’

‘Net als haar moeder.’ Hij probeerde een plakje peer te pakken dat aan de rand van de springvorm plakte.

Audrey gaf hem een tik op zijn hand. ‘Ho, ho. Waag het niet mijn kunststukje te ruïneren.’

‘Ik dacht dat je hem ging opdienen. Aan de man van wie je beweert te houden.’ Hij wierp haar een quasi-teleurgestelde jongehondjesblik toe.

Ze lachte. ‘Het eerste stukje is voor de chef die we momenteel te gast hebben. Als hij hem eenmaal heeft gezien en geproefd, mag jij je eraan tegoed doen. Mijn geliefde.’ Ze kuste hem in zijn nek.

Grant wierp een fronsende blik op de trap die naar de gastenkamers op de eerste verdieping leidde. ‘Waar is Zijne Koninklijke Hoogheid eigenlijk?’

Ze maande hem tot stilte, al wist ze best dat chef-kok Jared Filmore nog niet terug was van de conferentie in Cape waar hij die dag een lezing zou verzorgen. ‘Hij zei dat hij rond zeven uur weer thuis zou zijn.’

‘Ik zeg altijd maar zo: een magere kok moet je nooit vertrouwen.’ Grant probeerde opnieuw het stukje peer te pakken te krijgen, maar kreeg opnieuw nul op het rekest. ‘Au.’ ‘Het spijt me, maar je had het kunnen weten.’

Hij wreef over zijn hand. ‘Goed dan. Wat eten we eigenlijk?’

Ze dacht snel na. ‘Weet je wat… Als jij dat restje pizza opeet, 14

Draagkracht 1-304.indd 14

20-07-15 10:59

presenteer ik de taart aangesneden en krijg jij nu al een stukje.’

‘Deal!’ Door zijn opgeluchte grimas leek hij in een keer tien jaar jonger dan de bijna zestig jaar die hij er toch echt al op had zitten. Zelfs na vijfendertig jaar hield ze nog steeds zo veel van deze man dat het pijn deed.

Maar zijn terloopse opmerking over haar voorliefde voor luxe en chique dingen en de toon waarop hij het had gezegd, staken een beetje. Ze duwde de gedachten weg om het even te laten bezinken. Op dit moment was er een topkok op wie ze indruk moest maken.

15

Draagkracht 1-304.indd 15

20-07-15 10:59

2

‘Hoe heb je bij Chase trouwens de toestemming losgepeuterd om hierbij te zijn?’ Corinne roerde in haar cafeïnevrije koffie en leunde achterover in haar stoel. Haar eigen schuldgevoel over het achterlaten van haar dochters bij een oppas op een doordeweekse avond drukte ze de kop in, terwijl zij met haar zussen van koffie en een dessert zat te genieten.

‘Corinne. Alsjeblieft.’ Landyn rolde met haar ogen. ‘Chase geeft me helemaal nergens toestemming voor.’

Corinne lachte. ‘Ik zal het anders zeggen. Hoe heb je Chase zover gekregen dat hij op de kinderen wilde passen?’

‘Hou even op. Noem jij het echt oppassen als de vader van je kinderen voor ze zorgt?’

‘Zeg Landyn. Stap even van je voetstuk, alsjeblieft.’ Danae keek haar veelbetekenend aan en liet een korte lach horen.

Corinne proefde echter de spottende ondertoon in haar woorden. ‘Oppassen? Hmm…’ Ze probeerde de spanning uit de lucht te halen. ‘Ik weet eigenlijk niet precies hoe ik het zou noemen, omdat het bij ons gewoon nooit voorkomt.’ Meteen voelde ze zich schuldig. Jesse werkte hard, zodat zij thuis voor de kinderen kon zorgen. Dat was al haar droom geweest zolang ze het zich kon herinneren.

16

Draagkracht 1-304.indd 16

20-07-15 10:59

‘Hoelang is hij deze keer van huis?’ Ze kon de blik van Danaes gezicht aflezen, zelfs in het halfduister van het restaurant. En de veroordeling die ze daarin zag stond haar niet aan.

Ze pakte haar lege koffiekopje van de tafel en won wat tijd door te doen alsof ze een slokje nam. ‘Deze week maar vier dagen, maar eerder deze maand was hij een hele week weg. Het begint een beetje vaste prik te worden.’

‘Heeft hij de keus?’ vroeg Landyn. ‘Kan hij niet gewoon tegen ze zeggen dat hij maar een keer per maand van huis wil zijn? Ze zullen toch wel begrijpen dat hij een gezin heeft. Ik weet zeker dat Chase nooit langer dan een nacht of twee bij de baby’s vandaan zou willen zijn.’

Danae wendde haar blik af en Corinne kon het verlangen in haar ogen bijna voelen. Zij en Dallas probeerden nu al minstens twee jaar een baby te krijgen, misschien al wel langer. Corinne schraapte haar keel en probeerde haar jongste zus waarschuwend aan te kijken. Landyn kon soms zo onbenullig doen. Zij en Chase werkten allebei freelance en bepaalden hun eigen uren. Corinne benijdde ze een beetje. Afgezien dan van het feit dat ze ’s ochtends om drie uur op moesten staan om de tweeling te voeden. Landyn en Chase hadden als pasgetrouwd stel in New York gewoond en gewerkt, en nu woonden ze in een schattig opgeknapt appartementje waar Chase ook zijn atelier had. Landyn had voor de komst van de baby’s nog een aantal marketingprojecten gedaan, maar nu was ze feitelijk ook thuisblijfouder, hoewel Corinne niet voor zich zag dat ze al te lange tijd fulltime thuis zou blijven.

‘Maar Corinne, wie zorgt er nu dan voor jouw kinderen?’

Danae maakte haar vinger nat en veegde de allerlaatste kruimels van haar dessertschaaltje.

‘Een meisje bij ons uit de kerk. Ze is pas dertien, maar let op mijn woorden: als je ze niet strikt voordat ze oud genoeg zijn om te daten, krijg je nooit een vaste oppas.’

‘Vertel mij wat,’ zei Landyn. ‘Hoe heet die van jou, trouwens?’

17

Draagkracht 1-304.indd 17

20-07-15 10:59

‘Ja, ja,’ zei Corinne lachend. ‘Denk maar niet dat ik je haar van mij laat afpikken, net nu ik haar een beetje heb ingepalmd.’

Landyn zette een pruillip op. ‘Mooie zus ben jij.’

Danae schoof haar bord naar het midden van de tafel. Het gesprek leek haar niet zo te interesseren, maar Corinne wist wel dat er meer achter zat. Haar arme zus. Danae had haar een paar weken geleden toevertrouwd dat ze nu soms bang was dat ze misschien wel nooit zwanger zou kunnen worden. En het hielp ook niet mee dat Landyn schijnbaar moeiteloos een tweeling had gebaard, nauwelijks een jaar na haar trouwdag.

Een niet geplande en, aanvankelijk, evenmin gewenste tweeling.

Corinne keek om zich heen, op zoek naar een manier om het gesprek een andere wending te geven, maar nog voor ze een nieuw onderwerp had kunnen bedenken, klonk de beltoon van Jesse. Ze stak haar hand op en schoof haar stoel naar achteren.

‘Het is Jesse. Ik ga even naar buiten. Letten jullie erop dat ze mijn koffie niet meenemen?’

Op weg naar de voordeur nam ze op. ‘Heel even wachten, lieverd.’ Ze wilde er niet om liegen, maar ze wilde ook niet aan haar man toegeven dat ze de kinderen had achtergelaten bij een oppas. Niet dat hij het haar niet gunde om er even lekker uit te zijn met haar zussen, maar hij zou zeker niet staan te juichen als hij hoorde dat ze zijn zuurverdiende extra salaris besteedde aan iets wat in zijn ogen een luxe was. Nou, het was in elk geval een stuk goedkoper dan psychiatrische hulp, en dat zou ze wel nodig hebben als ze niet zo af en toe stoom af kon blazen bij de meiden.

‘Hoi, ben je er nog?’ Jesse klonk ongeduldig.

Ze stapte naar buiten en ging naast de deuropening staan, net buiten het bereik van de kille wind van de Mississippi, die twee blokken achter het restaurant lag. ‘Ja, hier ben ik. Hoe is het met je?’

18

Draagkracht 1-304.indd 18

20-07-15 10:59

Vanaf de rivier waaide een vislucht haar kant op, vermengd met een vleugje diesel. De klank van een lage hoorn van een schip dreigde haar locatie te verraden.

Maar Jesse leek het niet te merken. ‘Goed. Waar ben je?’

‘Zeg me alsjeblieft niet dat je vlucht opnieuw is geannuleerd.’

‘Niet geannuleerd, wel vertraagd.’

‘Jesse –’ ‘Een uurtje maar. Ik ben vannacht om één uur thuis. En morgen neem ik vrij.’

‘Wat grootmoedig van ze, dat ze je zomaar een dagje met je gezin toestaan.’ Het was niet haar bedoeling geweest om zo sarcastisch te klinken.

‘Het spijt me, liefje. Het enige alternatief was dat we een andere vlucht zouden boeken, die we uit eigen zak zouden moeten betalen en daarmee zouden we al die extra uren die ik gemaakt heb in een keer hebben verbrast.’

‘Ik weet het. Het spijt me. Alleen… Ik mis je gewoon, dat is alles.’

‘Ik weet het. Ik jou ook. Zijn de meiden nog wakker?’

Die vraag kon ze nu echt niet meer ontwijken. ‘Ongetwijfeld. Emily uit de kerk past op.’

‘O? Waar ben jij dan?’

‘Ik zit koffie te drinken met mijn zussen. Met een dessert. We zijn bij Bella Italia.’

‘Ik dacht al dat ik boten hoorde. O, ik moet opschieten.’

Op de achtergrond hoorde ze een vrouwenstem en ze wist zeker dat Jesse daardoor werd afgeleid.

‘Oké,’ zei ze. ‘Tot over een paar uur dan?’

‘Ja, is goed.’ En hij hing op.

Ze herkende het meteen als ze op de tweede plaats kwam. Ze had een hekel aan dat gevoel. Alsof ze een jaloers meisje was op de middelbare school dat niet zeker wist of haar vriendje haar nog wel leuk vond.

Ach, ze stelde zich aan. Ze had gisteravond nog met Jesse 19

Draagkracht 1-304.indd 19

20-07-15 10:59

gepraat en niets in zijn stem had haar toen reden gegeven tot achterdocht. En toch bleef ze zich afvragen wat hij had gedacht toen hij die meid, die Michaela, haar liet bellen in plaats van zelf aan de lijn te komen.

Ze ging weer terug naar binnen en laveerde door het doolhof aan tafeltjes.

‘We dachten al zo langzamerhand dat je niet meer terug zou komen.’

‘Jesses vlucht vertrekt eindelijk. En meiden, luister, het zit me niet lekker… wat ik net zei over Jesse. Hij werkt zich een slag in de rondte zodat ik thuis bij de kinderen kan blijven en daar ben ik hem echt dankbaar voor. Ik voel me schuldig over die opmerking.’

‘Ja.’ Danae knikte. ‘Er zijn er hier wel meer die daarmee zitten.’

‘Wie zit waarmee?’ Landyn keek verstrooid.

Danae trok haar neus op en glimlachte schuldbewust. ‘Met een schuldgevoel. Sorry, dat ik net zo tegen je uitviel.’

Landyn wuifde haar opmerking weg. ‘Daar ben ik wel aan gewend.’

Corinne lachte, maar Landyn had gelijk. Sinds Chase en Landyn een tweeling hadden gekregen, was Danae ontzettend gevoelig. Soms leek het er zelfs op alsof ze op eieren moesten lopen wanneer ze bij elkaar waren.

Danae schoof haar stoel naar achteren en werkte zich in haar jas. ‘Ik moet naar huis.’

‘Ja, ik ook. Ik heb het gevoel dat mijn baby’s me roepen.’

Landyn hield haar onderarmen stevig tegen haar borsten.

Het was een beweging die Corinne zich maar al te goed kon herinneren. Hoewel het inmiddels toch alweer een heel poosje geleden was sinds ze Simone voor het laatst borstvoeding had gegeven, kon ze die onmiskenbare tinteling en de haast om terug te gaan naar haar hongerige dochter nog bijna voelen.

Zo’n kostbare, mysterieuze band tussen moeder en kind. Zij en Jesse waren het erover eens dat drie kinderen genoeg waren en 20

Draagkracht 1-304.indd 20

20-07-15 10:59

toch vroeg ze zich heel even af of ze er echt al aan toe was om geen kinderen meer te krijgen.

Maar een tweeling? De gedachte alleen al dat Landyn en Chase de gelijktijdige opvoeding van twee baby’s voor zich hadden was genoeg om haar te overtuigen. Zeker nu Danae zo aan het worstelen was om zwanger te worden. Als iemand anders in de familie nu weer zwanger zou worden, zou dat extra hard bij haar aankomen. En ze wilde al helemaal niet wachten tot Simone op school zat en dan weer helemaal van vooraf aan beginnen.

Nee. Hoewel de gedachte haar een beetje droevig stemde, wist ze dat het genoeg was. Dat het hierbij zou blijven.

Landyn graaide de rekening van de tafel. ‘Ik betaal wel.’

‘Doe niet zo raar, Landyn,’ zei Danae. ‘Jij bent wel de laatste die voor de kosten zou moeten opdraaien.’

Landyn keek gepikeerd. ‘Wat bedoel je daar nu weer mee?’

‘Ik bedoel er helemaal niets mee, maar jullie proberen op het moment allebei om een bedrijf van de grond te krijgen en jullie hebben de baby’s ook nog.’

‘Wij redden ons uitstekend, dank je.’

‘Laat mij dan in ieder geval de fooi betalen,’ zei Danae, terwijl ze haar stoel terug schoof.

‘Dat komt ook wel in orde. Kunnen jullie me af en toe eens iets aardigs laten doen? Ik ben dan misschien wel jullie kleine zusje, maar zo klein ben ik nu ook niet meer,’ zei Landyn geïrriteerd.

‘Goed dan.’ Danae draaide zich om en liep naar de deur. Heel even hield ze in om over haar schouder ‘bedankt’ te zeggen, maar erg oprecht klonk dat niet.

Corinne bleef hangen terwijl Landyn bij de kassa afrekende.

‘Wat is er met haar aan de hand?’ fluisterde Landyn, terwijl ze op de caissière wachtte.

‘Sst,’ zei Corinne. ‘Ik leg het zo wel uit.’ Door de voorruit zag ze dat Danae op hen stond te wachten, met haar rug naar hen toe.

21

Draagkracht 1-304.indd 21

20-07-15 10:59

‘Wat is er dan?’

‘Ik denk dat het haar dwarszit dat wij allebei kinderen hebben.’

‘O.’ Landyn keek oprecht verbaasd. ‘Ik wist wel dat zij en Dallas kinderen wilden, maar niet dat het haar zo hoog zat. Heb ik soms iets… verkeerd gezegd?’

‘Nee, maar misschien kun je er een beetje rekening mee houden dat het een heel gevoelig onderwerp voor haar is. Je hebt niet alles over Danae en Dallas meegekregen toen jullie een tijdje in New York zaten. Ze wil een paar dure vruchtbaarheidsbehandelingen uitproberen, maar ik geloof niet dat Dallas daar heel erg op zit te wachten.’

‘Wauw. Vruchtbaarheidsbehandelingen? Als ik dat deed, kreeg ik waarschijnlijk meteen een vijfling.’

Corinne keek gepijnigd. ‘Zeg dat niet waar Danae bij is. Alsjeblieft.’

‘Ik ben niet dom, maar ik ga ook niet doen alsof mijn kleintjes niet bestaan.’

‘Dat zeg ik ook niet. Alleen… ach, laat ook maar.’

Landyn schudde haar hoofd, knikte naar de caissière en liep naar de deur.

Soms kon haar zus ook zo onnozel zijn. Maar ja, Danae was nou ook niet bepaald makkelijk in de omgang en hoeveel begrip Corinne ook had voor de zorgen van haar zus, ze wilde haar ook graag vertellen dat ze juist moest genieten van de tijd dat ze nog geen veeleisende peuters had. En toch begreep Corinne ook wel dat het vooral voor Danae moeilijk was geweest toen Landyn, die kennelijk al op haar huwelijksreis zwanger was geraakt, een tweeling kreeg alsof het geen enkele moeite had gekost.

Gelukkig leek Danae te zijn bedaard toen ze naar buiten kwamen.

Corinne nam afscheid van haar zussen en reed op weg naar huis nog even langs de Starbucks voor een cafeïnevrije latte. Er hing wel een prijskaartje aan die gewoonte van haar om bij 22

Draagkracht 1-304.indd 22

20-07-15 10:59

Starbucks langs te gaan, een gewoonte die ze had ontwikkeld sinds Jesse zo vaak weg was voor zijn werk. Niet alleen omdat die vier euro vijftig per keer flink aantikte, maar ook omdat vijfhonderd calorieën per keer haar heupen flink aandikte.

Ze nipte van de zoete, warme drank, maar het gaf haar niet de troost die ze gewend was. Dat hele gedoe met Jesse en nu weer die spanning met haar zussen had haar opgezadeld met een melancholisch gevoel dat ze niet van zich af kon schudden. Ze kon niet van zich afzetten hoe Michaela – Corinne realiseerde zich dat ze haar achternaam nog niet eens wist – had geklonken.

In haar stem lag iets vreselijk… bezitterigs.

Ergens klopte er iets niet, maar wat er nu precies aan scheelde, daar kon Corinne de vinger niet op leggen.

23

Draagkracht 1-304.indd 23

20-07-15 10:59

DEBORAH RANEY

CHICORY INN - 2 Welkom bij Chicory Inn, de knusse bed & breakfast van Audrey en Grant Whitman en leef mee met het wel en wee van hun kinderen.

Draagkracht

Draagkracht

X

Kunnen Corinne en Jesse de scherven van hun eens zo mooie leventje bijeenrapen, voordat alles versplintert?

Deborah Raney groeide op in Kansas. Ze debuteerde met Toeverlaat en was verrast door de vele positieve reacties die ze kreeg. Inmiddels zijn er in Nederland meer dan tien romans van haar hand verschenen, waaronder het eerste deel over de Chicory Inn: Dochterlief.

DEBORAH RANEY

Na de roerige start van hun bed & breakfast komen Audrey en Grant voor een nieuwe uitdaging te staan. Hun dochter Corinne en haar gezin leiden een comfortabel leven. Haar man Jesse maakt carrière en alles lijkt perfect. Jesses vriendelijke persoonlijkheid werkt altijd in zijn voordeel, maar dan leidt een onschuldige flirt tot grote problemen. De valse beschuldigingen van een jaloerse collega bedreigen het huwelijksgeluk van Jesse en Corinne, en als zelfs hun dochters gevaar lopen is de maat vol. Er moeten ingrijpende keuzes gemaakt worden, maar tegen welke prijs?

Draagkracht ROMAN

DEBORAH RANEY

ISBN 978 90 297 2419 7 NUR 302

www.uitgeverijvoorhoeve.nl

Omslag Draagkracht - Deborah Raney e.indd Alle pagina's

04-08-15 17:15