De viaductman - Noor van Haaften.9789043527088

UITGEVERIJ KOK – UTRECHT

9 789043 527088

Noor van Haaften

De viaductman en andere verhalen

UITGEVERIJ KOK – UTRECHT

De viaductman 1-128.indd 3

13-09-16 12:10

Š 2016 Uitgeverij Kok Postbus 13288, 3507 LG Utrecht www.kok.nl Omslagontwerp: Flashworks.nl, Kampen Opmaak binnenwerk ZetSpiegel, Best ISBN 978 90 435 2708 8 ISBN e-book 978 90 435 2709 5 NUR 303

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieĂŤn, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

De viaductman 1-128.indd 4

13-09-16 12:10

Voorwoord

Een volwassen man die maandenlang bijna dagelijks op een viaduct naar auto’s staat te zwaaien… Bizar, maar het is echt gebeurd. Eerst vind je het hooguit wat vreemd, maar gaandeweg word je erdoor gevangen en vraag je je af (en vraag je na) wat er aan de hand is. En dan… schrijf je erover en krijgt ‘de viaductman’ een gezicht. Althans, voor zover mogelijk. Hij blijkt een van de vele mensen te zijn die huis en haard ontvluchtten in de hoop op veiligheid en een beter bestaan. Een man die is blijven hangen tussen wal en schip, want echt aangekomen is hij nooit.

Dingen die tot nadenken stemmen of waarover je je amuseert, gebeuren eigenlijk overal, je moet ze alleen opmerken. Wanneer je het gebeuren niet wilt vergeten, schrijf je het op. Voor jezelf en ook voor anderen. Dat laatste heb ik gedaan en zo is een verzameling verhalen ontstaan, 5

De viaductman 1-128.indd 5

13-09-16 12:10

die eerst in het Duits is uitgegeven met de titel ‘Das Kästchen im Kleiderschrank und andere Geschichten’ en nu ook hier, in eigen land.

Ik hoop dat u plezier beleeft aan dit boekje. Het ziet eruit als een cadeautje en zo is het ook bedoeld – voor uzelf of voor een ander.

Noor van Haaften Soest, najaar 2016

6

De viaductman 1-128.indd 6

13-09-16 12:10

Inhoud

In Dublin’s fair city 9 Trouw in goede en kwade dagen 13 De blauwe schoentjes 17 Aardbeving in de nacht 21 Door God gekend 25 Het kistje in de klerenkast 29 Kennen we die?

33 Een bijzonder onderkomen 37 Een bruiloftsmaal voor daklozen 45 De viaductman 49 Eenentwintig diaconessen in de boksring 55 Engelenbezoek? 61 Niet gelezen, niet geleefd 67 Steeds benieuwd naar wat God van plan is 73 De aardige medepassagier 77 Hoor de vlooien fluisteren!

83 7

De viaductman 1-128.indd 7

13-09-16 12:10

De tentsamenkomst 87 Oma en ik 93 Groot gedacht 97 Dolores 101 Eerst danken we 105 Muffin 109 Door iedereen vergeten 115 Sorella Eleonora 119 De viaductman (2) 125

8

De viaductman 1-128.indd 8

13-09-16 12:10

In Dublin’s fair city…

Het is zomer. In een drukke winkelstraat in Dublin spelen jonge muzikanten Ierse muziek. Naast de dwarsfluit, gitaar, banjo en viool komen ook typisch Ierse instrumenten aan bod: de bodhrán (een handtrommel) en de tin whistle (de Keltische fluit). De open instrumentenkoffers vóór de muzikanten nodigen de voorbijgangers uit tot een financiële bijdrage.

Het weer werkt mee. Het is zonnig, bij de straatcafés zijn alle stoelen bezet. Boven, op het balkon van een pub, hangen mensen over de balustrade om maar niets van het spektakel te hoeven missen. De obers hebben hun handen vol, het Guinness bier is niet aan te slepen.

De kring mensen rondom de muzikanten wordt steeds groter. De muziek is vrolijk en werkt aanstekelijk. Hier en daar beweegt een voet of een lichaam mee met het ritme van de muziek. Een paar toeristen maken foto’s.

9

De viaductman 1-128.indd 9

13-09-16 12:10

Dan zie ik haar. Een vrouw van middelbare leeftijd met kortgeknipt geverfd haar, een donkere zonnebril, ‘stadse kleding’, zilvergrijze schoenen en twee enorme tot de rand gevulde boodschappentassen. Ze oogt moe, waarschijnlijk heeft ze een intensieve dag in de stad achter de rug en is ze nu op weg naar huis. Als ze de muzikanten ontdekt, blijft ze staan en luistert. De muziek doet wat met haar: haar voeten beginnen te bewegen, ze bloeit zichtbaar op. Het duurt niet lang of ze zet haar boodschappen neer, strekt haar rug en begint te dansen. Ze danst vol overgave en concentratie. Eerst blijft ze nog buiten de kring van toeschouwers, dan leiden haar voeten haar naar het midden. De boodschappentassen staan verloren op de straat, terwijl hun eigenaresse zich als een ware Ierse danseres ontpopt: het bovenlichaam kaarsrecht, de voeten en benen in de weer. Haar bewegingen zijn ‘strak’ zoals het hoort, zij zelf is ontspannen, haar gezicht straalt als de zon. Wij kijken ademloos toe.

Als de muziek stopt, krijgt de vrouw een groot applaus.

Ze is verwonderd over het enthousiasme van de omstanders, misschien ook over haar eigen optreden. Ze wordt ineens wat verlegen, maar toch ook vrolijk en gaat op zoek naar haar boodschappentassen.

Als ze bij ons voorbijkomt, bedank ik haar. ‘Dat was geweldig’, zeg ik. ‘De Ierse muziek en uw dansen waren een absoluut hoogtepunt van onze vakantie.’ De vrouw straalt: ‘Voor ons Ieren is dansen een tweede natuur’, zegt ze. ‘We leren het op school en vergeten het nooit meer.’

En dan: ‘Ik kom niet uit Dublin, maar woon op het plat10

De viaductman 1-128.indd 10

13-09-16 12:10

teland. Vandaag moest ik naar de tandarts in de stad. De behandeling heeft maar liefst twintig euro gekost!’ Ze is zichtbaar verbolgen over de hoogte van de rekening. Wij knikken meelevend. Op hetzelfde moment komt een van de muzikanten naar haar toe en overhandigt haar een handvol munten uit de koffer van zijn gitaar.

De muziek begint opnieuw. Ik kijk de vrouw aan. Of ze misschien nog een keer…? Ze heeft haar boodschappentassen alweer op de grond gezet. De omstanders klappen, op het balkon fluit een jongen op zijn vingers. Hier en daar wordt opnieuw bier besteld. De stemming is top.

Terwijl onze danseres voor de tweede keer het straattoneel opgaat, loop ik de pub in en haal voor haar een groot glas ijswater voor straks.

De straten van Dublin zijn dagelijks vol met mensen, die ieder hun eigen weg gaan. Vandaag brengt een groep jonge muzikanten een aantal van hen bij elkaar. Terwijl een vrouw van middelbare leeftijd vol overgave op haar zilverkleurige schoenen op hun muziek danst, wordt iedereen door haar vreugde aangestoken. De mensen stoten elkaar aan, er wordt geglimlacht, gelachen. Een paar minuten geleden waren we nog anonieme voorbijgangers, nu genieten we samen. Onbevangen genieten we van muziek en dans. Onbevangen genieten we ervan dat beide ons verbinden.

‘Er is een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen.’

Prediker 3:4 11

De viaductman 1-128.indd 11

13-09-16 12:10

UITGEVERIJ KOK – UTRECHT

9 789043 527088