Instagram, skjátími og börnin

Mér verður oft hugsað til þess hvernig forfeður okkar og -mæður fóru að því að ala upp börn án allrar aðstoðar frá nútímatækni. Spjaldtölvur, snjallsímar, sjónvarp og efnisveitur. Mikill meirihluti foreldra notar tæki til þess að fá augnabliksfrið frá spurningaflóði, gráti, væli og áreiti. Ég get stolt viðurkennt að vera í hópi þessara foreldra. Ekki get ég talið þau skipti sem ég hef troðið síma framan í dóttur mína á hennar sjö ára ævi. „VILTU EKKI BARA HORFA Í SMÁ?“ Þetta hefur aldrei klikkað. Hún á síma og spjaldtölvu sem hún hefur nánast frjálsan aðgang að. Oftast langar hana samt miklu frekar að leika sér, fara í sund eða hitta vinkonur sínar.

Ég var ekki nema 19 ára þegar frumburður minn, dásemdin hún dóttir mín, gerði mig að móður. Það er furðulegt að ganga inn í fullorðinsárin með ungbarn í fanginu. Með óþroskaðan framheila var mér fleygt í eitraða menningu hinnar íslensku móður. Heimilið átti að vera hreint, húsgögnin úr Epal eða Húsgagnahöllinni. Alla barnavöru átti að kaupa í Petit. Barnið á að borða sjálft lífrænt ræktaðan mat, eldaðan frá grunni með smekk um hálsinn sem kostar meira en fullur tankur af bensíni. Nýr bíll, ný íbúð, allt eins og klippt út úr Hús og híbýli. Kynslóð Instagram-móðurinnar. Mikilvægast af öllu var þó skjátíminn. Helst átti hann að vera enginn og aldrei – undir nokkrum kringumstæðum – átti hann að fara yfir hálftímann.

Tvítug reyndi ég að fylgja reglum Instagram-mæðranna. Ég þráði ekkert heitar en að vera góð og gild mamma. Það tók mig ekki langan tíma að sjá í gegnum kjaftæðið. Með auknu sjálfstrausti og hækkandi aldri hætti ég að fylgja þessum boðum og bönnum. Ég tók einlæga ákvörðun um að flækja ekki þetta krefjandi hlutverk enn frekar með því að reyna að standast óraunhæfar kröfur. Sjálf setti ég mig í flokk auðveldra mæðra. Stundum fær barnið mitt sykurpúða í morgunmat gegn því að ég fái að loka augunum í fimm mínútur. Tækin hennar er bestu vinir mínir. Ég elska þau. Óheftur aðgangur dóttur minnar að tækjunum hefur ekki þau áhrif að hún eyði öllum sínum tíma á YouTube. Stelpan mín er dugleg, hugmyndarík og virk. Það er hlutverk okkar, foreldra hennar, að kenna henni að umgangast tæki og miðla. Þegar ég er meira í mínum síma, þá fer hún meira í sinn eigin. Við elskum tækin okkar, en gæðastundir elskum við meira. Á hverju kvöldi lesum við saman og förum yfir atburði liðins dags. Ræðum drauma okkar og ótta. Ég sé til þess að hún sé alin upp í tilfinningalega öruggu umhverfi. Kenni henni að eiga við stóra skapið sem hún erfði frá mér. Stundum treð ég tæki framan í barnið mitt í von um að þurfa ekki að svara ómögulegri spurningu númer 1.893 þann daginn. Það er líka allt í lagi.