39
NR. 3 2016
de groep van
alumnus Jeroen Steens (45)
En hoe liep het af? ‘Als stunt was het geslaagd. We kwamen bij Erik de Zwart op radio Veronica, we stonden in de Telegraaf, mijn moeder heeft een heel fotoboek gemaakt. Maar we hebben het niet volgehouden. Volgens mij wilden we het 72 uur doen, en zijn we na 67 uur gestopt, op de ochtend van de laatste dag. We hadden vooraf afgesproken dat we zouden ophouden bij de derde uitvaller. De finish was in zicht, maar het ging niet meer.’ Weet je nog hoe je je voelde? ‘In de laatste nacht raakte ik in een dissociatieve toestand. Je voelt je alsof je in een aquarium zit, stemmen en gelui-
den lijken van ver weg te komen. En je wordt ook labiel. Toen het afgelopen was, hadden we een heel emotioneel moment. Maar wat me ook nog bijstaat is dat je na 63 uur nog steeds weet wat de hoofdstad van Tibet is. Merkwaardig, dat je hersenen zo werken.’ Vind je het, terugkijkend nu je arts bent, eigenlijk wel verantwoord wat jullie deden? ‘Daar zeg ik inderdaad niet zomaar ja op. Het was heel goed aangepakt, hoor. We mochten om de twee uur een kwartier pauzeren, er waren masseurs, diëtisten en fysiotherapeuten, hulptroepen die voor eten en drinken zorgden. Neuroloog professor Kamphuisen deed dat hersenonderzoek en die kwam ook ’s avonds en ’s nachts kijken hoe het ging. Er zijn ook serieuze publicaties uit voortgekomen. Maar het is echt heftig geweest. Toen we stopten ben ik meteen in bed gedoken en heb ik 36 uur geslapen.’ En hoe was het als sociaal experiment? ‘Je zit nogal lang op elkaars lip natuurlijk. Maar er waren ook voortdurend vrienden en familie en afwisseling. Er is geen bonje geweest, niet met driehoekjes gegooid of met het speelbord. Jeroen en Ralph zijn nog steeds mijn beste vrienden.’ Jeroen Steens, Geneeskunde 1989-1997
TEKST: JOB DE KRUIFF
Wat zien we hier? ‘Een groepje geneeskundestudenten dat aan het Trivianten is. We deden dat bij wijze van stunt voor de eerstejaars tijdens de introductieweek van Geneeskunde in 1991. Triviant was vrij nieuw en wij vonden het een hartstikke leuk spelletje. We, dat zijn Liesbeth Ras, Edwoud Groot, Ralph Paap, Jan Duijvestijn en ik. Samen met Jeroen van Vugt, een vriend uit het bestuur van studievereniging MFLS, had ik bedacht om een week te Trivianten en daarmee een record te vestigen. We zamelden ook geld in voor Artsen zonder Grenzen en er werd hersenonderzoek gedaan.’