Het boekje van Karli (BiB-BoX driehoek)

Het boekje van Karli Kristien Dieltiens illustraties van Seppe Van den Berghe

Dag 1 Gisteren werd ik acht jaar.

Opa en oma gaven me een coole rugzak.

Van mijn peter Pol kreeg ik een ponyboek.

En mijn meter Lief gaf me een raar boekje.

De bladen waren wit en leeg.

‘Er staat niets in’, zei ik.

Misschien trok ik een gekke snuit.

Want ze moest met me lachen.

‘Karli, je moet er zelf in schrijven’, zei ze.

‘Ik kan niet schrijven’, zei ik.

2

‘Het is een dagboek’, vertelde ze.

‘Maar wat moet ik dan schrijven?’ vroeg ik.

‘Alles wat er door je hoofd gaat’, zei ze.

‘Een gedachte of een gevoel.

Of iets dat je nooit wilt vergeten.’

Oké, ik begreep wat de bedoeling was.

Op de kaft schreef ik in mooie letters: dagboek van Karli.

Het is verboden om in dit dagboek te lezen!

Vlak voor ik ga slapen, schrijf ik iets.

Zoals nu.

Ik wil er ook grappige dingen in tekenen.

Zoals ventjes met gekke snuiten.

3

Ik mag er ook domme dingen in schrijven.

Zoals poep, pipi, drollenvent en scheet.

Toch niemand die het leest.

Ik heb een geheime plaats gevonden.

In de lade bij mijn sokken ligt het veilig.

Zo, wat zal ik vandaag schrijven?

Iets over gevoelens?

Een goed idee, want de laatste tijd doen mijn ouders raar.

Bij het avondeten was het akelig stil aan tafel.

Hadden mama en papa weer ruzie gehad? ‘Zal ik eens een mop vertellen?’ vroeg ik.

4

5

Het hielp niet.

Mijn moeder zat te kauwen op haar lip.

Ze staarde de hele tijd naar het zoutvat.

Mijn vader nam nog een schep puree. ‘Ik heb honger als een paard’, zei hij.

Hij knipoogde naar me.

Zo, dat was dat toch al!

Ik hoopte dat hij niet zou gaan hinniken.

Ook al was het lekker, mijn honger was voorbij.

Ik haastte me naar mijn kamer.

Mijn boekje lag nog op de juiste plaats.

6

Dag 2 Ik wist dat het een baaldag zou worden.

Ze hadden op het weerbericht sneeuw beloofd.

Ja, ammehoela, er was geen vlokje te zien.

‘Gaan we naar de cinema?’ vroeg ik aan mama.

Mama hoorde me niet eens.

Ze zat door het raam naar buiten te staren.

Er was iets met haar, ik voelde het.

Dus ging ik naar de werkkamer van papa.

‘Papaatje?’ vroeg ik zo lief als ik kon.

7

Ik weet dat hij het woord papaatje graag hoort.

Het doet hem meestal glimlachen.

Papa keek verstrooid op van zijn computer.

‘Wat wil je weten, Karli?’

‘Gaan we samen lekker met twee naar de cinema?’

Papa fronste zijn voorhoofd.

‘Karli, je moet me nu even niet storen.

Ik heb nu geen tijd om naar de cinema te gaan.’

Hij deed de deur voor mijn neus dicht.

Geloof je dat?

De deur DICHT! Voor MIJN neus!

8

Ik voelde me een verwaarloosd kind.

Ik wilde mijn ouders nooit meer zien!

Woedend trok ik de deur keihard in het slot.

In de gang brulde ik: ‘IK WIL ANDERE OUDERS!’ Ze moeten me vast en zeker hebben gehoord.

Ik bleef staan wachten in de gang.

Maar denk je dat ze zich ongerust maakten?

Het kon hen niet schelen dat ik andere ouders wilde.

Ik kreeg er een punthoofd van.

9

10

Dag 3 Het wordt van dag tot dag erger met mijn ouders.

Mama en papa praten, maar alleen als ik er niet bij ben.

Ze houden iets geheim voor me.

Ik moest iets doen om het te weten te komen.

Dus luisterde ik aan de deur van de woonkamer.

11

Het gesprek was moeilijk te verstaan.

Ik ving slechts enkele flarden op.

Papa: ‘… zullen we het haar dan toch maar …?’

Mama: ‘… alles op zijn tijd voor Karli …’

Papa: ‘… ik heb geen zin om nog langer te wachten …’

Ik werd er niet wijzer van.

Daarstraks was mijn buurmeisje hier.

Lieze is al jarenlang mijn boezemvriendin.

Ik vertelde haar over het vreemde gedrag van mijn ouders.

12

Lieze sloeg haar hand voor haar mond.

Ze zei: ‘Oh, Karli, ik weet het al!’

‘Wat?’ vroeg ik met een klein hartje.

‘Karli, misschien gaan je ouders wel scheiden!’

‘Scheiden? Wat bedoel je daarmee?’ vroeg ik.

‘Gewoon, uit elkaar gaan’, zei ze.

‘Jouw vader gaat ergens anders wonen. In een appartement of zo.

Jij moet dan elk weekend op bezoek bij hem.’

13

‘Waarom denk je dat?’ vroeg ik met trillende stem.

‘Omdat het bij mijn ouders ook zo is gegaan.

Eerst zeiden ze niets, maar ze deden wel heel raar.

Op een dag hoorde ik voor het eerst het woord echtscheiding.

Drie maanden later was het zover.’

14

15

Dat ik daar niet eerder aan heb gedacht.

Ik ken veel kinderen van gescheiden ouders.

Maar ik heb altijd gedacht dat het mij nooit zou overkomen. Niet dus.

Ik kreeg opeens zin om te huilen. ‘Karli, ik moet nu dringend weg. Anders kom ik te laat voor de balletles’, zei Lieze.

Toen ze weg was, bleven haar woorden door mijn hoofd spoken.

Zouden mama en papa echt uit elkaar gaan?

Maar hoe vraag je zoiets aan je ouders?

16

Mama stond te roeren in de preisoep.

Ze zag me niet eens naar binnen komen.

‘Mama, is er iets dat je me moet vertellen?’

Ik keek haar dwingend aan, maar ze schudde haar hoofd.

‘We eten zo meteen gebakken kip met spruitjes. Wil jij alvast de tafel dekken?’

Ze roerde gewoon verder in de pot met soep.

Mama kon voor mij de pot op!

Samen met de soep, de kip en de vieze spruiten.

17

18

Papa zat in de leunstoel met de laptop op zijn knieën.

‘Papa, is er iets dat je me wilt vertellen?’

Papa keek niet op van zijn laptop.

‘Wel, Karli, het is vandaag woensdag.

Ik kan haast niet wachten tot het vrijdag is.’

De raadsels van papa kon ik missen als kiespijn.

Als mijn ouders raar wilden doen, dan ik ook.

In mijn kamer kreeg ik een schitterend idee.

Ik zou hun eens een lesje leren.

Als zij geen goede ouders voor me wilden zijn, wilde ik ook geen goede dochter meer zijn.

19

Dag 4 Mijn besluit staat vast: ik ga weglopen van huis!

Ik moet het natuurlijk goed aan boord leggen.

Ze mogen echt niets doorhebben.

Ik wil dat ze zich vreselijk ongerust maken.

Even een lijstje maken van wat ik zeker moet meenemen.

1 Mijn knuffel, mijn nieuwe dagboek en een pen 2 Een trui en mijn lange broek met zakken 3 Een schone onderbroek en een paar sokken 4 Mijn regenjas en de wollen sjaal van oma 5 Een flesje limonade en een pak suikerwafels 6 Misschien ook een appel en een banaan?

20

Opeens schiet me iets te binnen.

Ik moet nog verzinnen waar ik naartoe ga!

Want als ik wegloop, heb ik geen huis meer.

Zoals bedelaars en daklozen.

Ik heb altijd medelijden met hen.

Zeker in de winter wanneer het ijs- en ijskoud is.

Door het raam zie ik natte vlokken vallen.

Misschien moet ik het pas morgen doen.

Morgen zou het sneeuwen, hoorde ik op de radio.

Weglopen in de sneeuw lijkt me wel wat.

En morgen is het een vrije dag op school.

21

22

Dag 5 Het is vrijdagavond, bijna middernacht.

Ik heb vandaag zoveel meegemaakt!

Ik wil alles opschrijven voor ik het vergeet.

De gedachten dwarrelen door mijn hoofd.

Ik besloot om na het ontbijt weg te gaan.

Mama ging naar de kapper, dus die bleef wel even weg.

Papa ging het slot van zijn knutselhok herstellen.

Zijn hok staat achteraan in de tuin bij het kippenhok.

Ik kon dus ongezien verdwijnen.

23

Met mijn rugzak om sloop ik het huis uit.

Ik had een akelig gevoel in mijn keel.

Alsof er een nest kikkers in zat te springen.

Wilde ik echt weglopen van huis?

Natuurlijk niet, ik wilde ze alleen maar een lesje leren.

Ik besloot om de bus te nemen naar oma.

Er was geen mens te zien bij het bushokje.

Van waar ik stond, kon ik ons huis zien.

Opeens zag ik papa de laan uitrijden.

Ik maakte me zo klein mogelijk, maar tevergeefs.

24

25

Hij remde en stapte van zijn fiets.

‘Karli, wat doe jij hier?’ vroeg hij verbaasd.

‘Ik wil nieuwe ouders’, flapte ik eruit.

‘Jij gaat nu terug naar huis’, sprak hij streng.

Op weg naar huis zeiden we geen woord tegen elkaar.

Papa bleef zwijgen.

Ik was er niet gerust in.

Thuis zette hij thee en haalde de koekjesdoos.

Hij ging aan tafel zitten en bleef me aankijken.

‘Als mama thuis is, moeten wij eens praten’, zei hij.

26

Hij keek de hele tijd ongeduldig door het raam.

Bonk! De voordeur knalde dicht.

Mama kwam haastig de kamer binnen.

Ik zag onmiddellijk dat ze niet naar de kapper was geweest. ‘Ik kom net van de dokter’, zei ze.

Haar ogen flitsten van papa naar mij en weer terug.

Papa legde zijn hand op die van mama en gaf er klopjes op.

Nu begreep ik er helemaal niets meer van.

27

Gingen ze nu scheiden of niet?

‘Ik weet het al: jullie gaan scheiden’, zei ik somber.

Mijn ouders keken me met grote ogen aan.

Toen barstten ze samen in lachen uit.

Ik wist niet of ik kwaad moest zijn of opgelucht.

Hielden ze me voor de gek?

‘Nee, Karli, we gaan niet scheiden!’ lachte mama.

‘Nu kunnen we je eindelijk alles vertellen.’

Ik knikte en nam nog een koekje.

‘Ik voelde me de laatste tijd niet lekker’, zei mama.

28

29

‘Bij de dokter hoorde ik dat ik zwanger was.

Maar opeens ging het fout.

De baby groeide niet goed, zei de dokter.

Daarom wilden we wachten met het goede nieuws.

Maar nu weet ik dat de baby het goed stelt.’

Ik verslikte me haast in het koekje.

Een baby? Een broertje of een zusje voor mij?

‘Vanaf nu geen geheimen meer, Karli’, zei mama.

‘Ik zal je van alles op de hoogte houden.’

‘En ik schrijf alles op!’ zei ik. ‘Als dit boekje vol is, koop ik een nieuw.’

En weglopen?

Daar had ik echt geen zin meer in!

30

Over auteur Kristien Dieltiens Hallo, ik ben Kristien.

Net zoals Karli had ik een dagboek.

Iedere dag schreef ik iets.

Soms maakte ik er ook een tekening bij.

En kijk …

Zoveel jaren later ben ik schrijfster geworden.

En tekenaar.

Ik heb vijf kinderen.

Knuffelen doe ik heel graag.

Ik vertel ook graag verhalen.

Wil je nog een boek van me lezen?

Lees dan zeker ‘Papperdidas en de Sint’.

Een knotsgek en spannend boek over een boefje dat Zwarte Piet wil worden.

Andere boeken van Kristien in BiB-BoX: Spek voor Sien

Spelen met Lola

Eendensoep

De stenendrager

De beste dief ter wereld

De wedstrijd met Monster

Een prins voor Minne

De geur van kamille

Dries en de kleine oorlog

Fotokopieerapparaten zijn algemeen verspreid en vele mensen maken er haast onnadenkend gebruik van voor allerlei doeleinden. Jammer genoeg ontstaan boeken niet met hetzelfde gemak als kopieën.

Boeken samenstellen kost veel inzet, tijd en geld. De vergoeding van de auteurs en van iedereen die bij het maken en verhandelen van boeken betrokken is, komt voort uit de verkoop van die boeken. In België beschermt de auteurswet de rechten van die mensen. Wanneer u van boeken of van gedeelten eruit zonder toestemming kopieën maakt, buiten de uitdrukkelijk bij wet bepaalde uitzonderingen, ontneemt u hun dus een stuk van die vergoeding. Daarom vragen auteurs en uitgevers u beschermde teksten niet zonder schriftelijke toestemming te kopiëren buiten de uitdrukkelijk bij wet bepaalde uitzonderingen.

Verdere informatie over kopieerrechten en de wetgeving met betrekking tot reproductie vindt u op www.reprobel.be. © Uitgeverij VAN IN, Wommelgem, 2016 Alle rechten voorbehouden. Behoudens de uitdrukkelijk bij wet bepaalde uitzonderingen mag niets uit deze uitgave worden vermenigvuldigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, op welke wijze ook, zonder de voorafgaande en schriftelijke toestemming van de uitgever.

Auteur: Kristien Dieltiens Tekeningen: Seppe Van den Berghe Vormgeving en cover: Peer De Maeyer Zetwerk: Karin Fonténai Projectcoördinatie: Caroline Vanderhaegen Eerste druk 2016 ISBN 978-90-306-7543-3 D/2016/0078/9 Art. 563727 NUR 191